111.) Овие зборови од почеток до крај изгледаат збунувачки. Тој вели дека некој кој изведува Мицва, веднаш е осуден на вагата на заслугите, бидејќи му се суди од страна на мнозинството. Сепак, ова се однесува само на тие кои се половина недостојни и половина достојни. Раби Елазар, син на Раби Шимон, воопшто не зборува за тие. Така, суштината е сè уште остутна. Раши ги толкува неговите зборови како да се однесува на зборовите:„Поединецот мора секогаш да се смета себеси за половина недостоен и половина достоен.“ Раби Елазар, син на Раби Шимон, додава дека човекот треба секогаш да го зема во обзир целиот свет, како во него да се половина достојни и половина недостојни. Сепак, суштината е сè уште отсутна, зошто тој ги сменил зборовите доколку значењето е исто?
112.) Ова е многу потешко за човекот кој треба да види дека е половина недостоен. Ова е чудо: ако некој ги знае многуте беззаконија, дали тој би се мамел себеси велејќи дека е половина ова и половина од она? Тора изјавува: „Држи се далеку од лажни работи!“ Запишано е: „Еден грешник уништува многу добра.“ Ова е затоа што еден грев го осудува поединецот и целиот свет на вагата на гревот. Така, тоа се однесува на моменталната реалност, а не на некоја лажна фантазија со која некој треба да се замисли себеси и светот.
113.) Тука постои и друго збунување: дали е можно да нема доволно луѓе во секоја генерација кои изведуваат една Мицва? Па како тогаш светот е осуден на вагата на засугата? Дали тоа значи дека ситуацијата воопшто не се менува, и нема ништо ново под сонцето? Навистина, тука е потребна голема анализа, бидејќи овие зборови не можат да бидат рабрани површно. Но, ова не се однесува на човек кој знае дека неговите гревови се многу, за да ги научи на измама, дека тој е половина ова, а половина она, или да укажува дека му треба само една Мицва. Ова воопшто не е начинот на мудрите. Туку, ова се однесува на оној кој чуствува и се замислува себеси како да е целосно праведен, и се смета за крајно целосен. Тоа е така затоа што тој веќе бил награден со првиот степен на љубов со отворање на неговите очи во Тора, и Оној кој ги знае сите тајни веќе сведочел дека човекот нема да се врати кон грешност. За таков, писанијата го покажуваат патот и докажуваат дека тој сè уште не е праведник, туку нешто помеѓу- половина достоен, половина недостоен. Нему сèуште му недостига една од 613-те Мицвот во Тора, имено Мицва на љубовта. Целото сведоштво на Оној кој ги знае сите тајни, дека човекот нема повторно да греши, е само заради јасноста на нечие достигнување на големиот губиток заради престапите. Ова се смета за страв од казна, и затоа се нарекува „покајание од страв.“
114.) Исто така дознавме дека овој степен на покајание, од страв, не го поправа човека, туку само од времето на покајание па натаму. Сепак, сите таги и маќи, кои некој ги страдал пред да биде обдарен со откровението на Ликот, остануваат какви што биле, непоправени. Како додаток, престапите кои некој ги направил не се целосно поправени, туку остануваат како грешки.
115.) Затоа таквиот човек, кому му недостасува една Мицва, треба се смета себеси како половина достоен и половина недостоен. Тој треба да замисли дека времето кога му било дадено покајанието било во средината на неговите години. Така, тој е сè уште недостоен, во таа половина на неговите години, кои поминале, пред да се покае. Така покајанието од страв не го поправа. Следува, исто така, тој е половина достоен, во половината од неговите години откако бил награден со покајанието па натаму. Во тоа време, личноста е секако достојна, бидејќи тој е сигурен дека нема да греши повторно. Така, во првата половина на неговите години тој е недостоен, додека во втората половина од неговите години тој е достоен.
116.) Него му е кажано дека доколку тој изведе една Мицва, таа Мицва која му недостига, 613-та, тој ќе биде среќен, бидејќи тој се осудил ставил себеси на вагата на заслугите. Некој, кому му е дадена Мицва на љубовта со покајание од љубов, преку тоа тој е награден со поправање на неговите гревови во заслуги. Тогаш, сите негови страданија, пред да биде награден со покајание, за него се претвараат во чудесно, бескрајно задоволство. Но, тој жали што не страдал двојно повеќе од тоа, како во алегоријата за замјопоседникот и евреинот. Ова се нарекува „ставање на вагата на заслугата,“ бидејќи сите нечии емоции, грешките и гревовите, биле направени во заслуги. Така, ставање на вагата на заслугата означува дека целата чаша која била наполнета со гревови сега се претворила во чаша полна со заслуги. Со зборовите на мудреците, оваа промена се нарекува „казнување.“
117.) Во продолжение нè предупредува и вели дека сè додека некој е помеѓу, и сè уште не му е доделена последната Мицва, 613-та, човекот не треба да верува во себеси сè до денот на умирање. Тој исто така не треба да се потпира на сведоштвото на Оној кој ги знае сите тајни, дека нема да се врати кон гршност, туку дека може повторно да греши. Така, човекот треба да мисли дека доколку изврши еден грев, тешко нему, бидејќи тој се ставил себеси на вагата на гревот. Ова е затоа што тогаш тој веднаш ќе ги загуби сите чудесни достигнувања во Тора, и целото откровение на Ликот кое му било дадено, и тој ќе се врати во состојба на притаеност на Ликот. Така, тој ќе се стави себеси на вагата на гревот, бидејќи тој ќе ги изгуби сите заслуги и добра, дури и подоцната половина а неговите години. Како доказ, го земаме стихот: „Еден грешник уништува многу добра.“
118.) Сега го рабираш додатокот кој Раби Елазар, син на Раби Шимон, го додава, и зошто не ја споменува фразата, „половина достоен и половина недостоен.“ Тој таму говори за второто и третото распознавање на љубовта, додека Раби Елазар, син на Раби Шимон, говори за четвртото распознавање на љубовта, вечната љубов - разоткривање на Ликот, како и што е навистина, Добар кој прави добро и на добрите и лошите.
119.) Ние дознаваме дека е невозможно да се достигне четвртото распознавање, освен кога некој е умешен и ги знае сите спроведувања на оној кој го сака, и како тој се однесува кон сите други, без исклучок. Затоа и големата привилегија, кога некој е награден со осудување на себеси на скалта на заслугата, сепак не е доволно да се стекне со целосна љубов, што значи четвртиот однос. Сега тој не ја достигнува Неговата заслуга како Добар кој прави добро на добрите и на лошите, туку само неговата Промисла. Сепак, тој сè уште не ја познава Неговата Промисла во возвишениот и чудесен начин кон остатокот на луѓето од светот. Така, сè додека некој не ги познава спроведувањата на саканиот кон другите, сè додека ниедно спроведување не недостасув, љубовта сè уште не е вечна. Така, човекот мора исто така да го осуди и целиот свет на вагата на заслугата, и само тогаш за него се појавува вечната љубов.
120) Раби Елазар, син на Раби Шимон вели: Бидејќи на светот му суди неговото мнозинство, така на му суди мнозиството,“ и бидејќи тоа се однесува на целиот свет, тој не може да го смета мнозинството како половина достојни и половина недостојни. Овој степен доаѓа само кога на човека му е дадено разоткривањето на Ликот и покајание од страв. Сепак, како може ова да се рече за целиот свет, кога на нив не им е дадена ова покајание? Така, на светот му суди мнозинството, додека на поедиенцот му суди мнозинството.
Објаснување: Поединецот може да мисли дека тој не станува целосно праведен, освен кога тој нема престапи и никогаш не грешел. Но оние кои се полни со гревови и престапи и немаат заслуги стануваат целосно праведни. Заради оваа причина, Раби Елазар, син на Раби Шимон, укажува дека тоа не е така. Туку, дека на светот му се суди од неговото мнозинството исто како и на поедиенцот. Ова значи дека откако некој веќе не се смета за среден, откако се покајал од страв, тој веднаш се здобил со 613 Мицвот и се нарекува „среден,“ што значи половина од неговите години тој е недостоен и половина од неговите години тој е достоен. Потоа, доколку некој додаде една Мицва, Мицва на љубовта, тоа се смета дека тој е достоен и се осудува на вагата на заслугата. Така, вагата на гревовите станува вага на заслугите. Произлегува дека, дури некој и да има целосна мерка на престапи и гревови, тие сите стануваат заслуги. Тогаш, тој е како некој кој никогаш не грешел, и се смета за „целосен праведник.“ Ова е значењето на поговорката дека на светот и поедиенцот им суди мнозинството. Така, престапите направени пред покајанието не се земаат во обзир, бидејќи тие станале заслуги. Според тоа дури и „целосно злобните“ се сметаат за „целосно праведни“ откако ќе им биде доделено покајание од љубов.
