Зохар, во статијата „Животот на Сара“ (точка 17, во коментарот на Сулам), го пишува следново: „Друго толкување: кралот е жена која се плаши од Бог, како што вели, жената која се плаши од Бога ќе биде славена, што значи Божественост.“ „Слуга на полето’’ е чуден оган, што значи Ситра Ахра, како што вели, да те сочува од туѓи жени.“ Ова е затоа што има различни полиња. Постои поле во кое се сите благослови и светости, како што вели, мирисот на полето кое Бог го благословил, што значи Божественост. Но постои поле во кое се рушевини, нечистотија, уништување, убиство и војни, и тоа поле се нарекуава Ситра Ахра’’.
Според нашиот начин, толкувањето е дека имаме две патеки. Според тоа, да го одиме патот кој води до Создателот, патот на давање, или патот кој води кон луѓето, кој е примање. Причината зошто суштествата се нарекуваат „суштества“ е почитта кон примањето и самољубие, кои ни доаѓаат од основата на создадвањето.
Бидејќи постои ограничување и притајување не може да се види дека целата земја е полна со Неговата слава. Само после излегувањето од примање секој може да дојде до сознанието дека целата земја е полна со Негова слава. Но во постоечкото примање, може само да се верува дека тоа е така.
За да бидеме во можност да го почувствуваме тоа, нам ни е даден совет да ја напуштиме палата на примање, која е место на темнина и смрт, каде Светлината на животот не може да се појави. Затоа местото се нарекува „Темнина и смрт,“ и таму има секакви загуби. Ова се нарекува „Ситра Ахра,“ што значи дека е против Кедуша (Светост).
Местото Кедуша, кое е наречено „место за давање,“ е место на еднаквост во форма. Целото задоволство се појавува во тоа место, бидејќи тоа е место на благослов и Кедуша. Ова се нарекува „Жена која се плаши од Господ’’ и целата наша работа е само за да се достигне состјбата на „Страв од Господ,’’ наречена примање на товарот на Кралството Небесно.
Сега можеме да разбереме што рекле нашите мудреци за стихот: „Црн како гавран’’ (Ирувин,22), „Во кој ги пронаоѓаш? “ Раби Шломо бен Јицак - РАШИ рекол: „Во оној кој сака да биде суров како гавран кон неговите синови и роднини“. Некои велат: „Во кој ги покажуваш законите на Тора? “ РАШИ толкува: „Гавран кој е суров кон неговите синови, како што е запишано, и кон младите гаврани кои плачат.’’
Орев (гавран) доаѓа од зборот Арев (пријатно), како што е запишано: „Сладок е твојот глас.“ Ова е спротивно од гулаб, како што рекле нашите мудреци за стихот: „И при нив дојде гулаб...и во неговта уста малиново гранче.“ (Ирувин 18) Раби Јирмијан Елазар рекол: „Запишано е: „Во неговта уста маслиново гранче.“ Гулабот му рекол на Создателот: „Господару на светот, нека мојата храна биде горчлива како маслинка и нека ти бидат дадени на Тебе и нека не биде слатка како мед во рацете од крв и месо.’’
Познато е дека кога некој работи со цел да прима, неговата цела склоност е само кон самољубие. Оваа работа се нарекува „слатка работа.“ Затоа гулабот рекол: „Подобро е мојата храна да биде горка како маслинка во рацете на Создателот.“ Ова значи дека неговото одржување, тоа со кое се одржува себеси, е сигурноста од која живее. Тоа означува дека неговата работа која е со цел кон Создателот, да дава, е горка бидејќи телото не се согласува ова негување да биде зависно од неговата способност да биде со цел да дава. Ова е против човековата природа во која се родило неговото тело.
Телото настанало со желба за примање; тоа копнее само кон она што може да го одржи самољубието. Ова е значењето на тоа дека сигурноста е во рацете од крв и месо. Телото ужива во оваа сигурност; тоа му е слатко. Ова се смета гавран, кое само обезбедувањето од крв и место го смета за слатко. Но за негување кое зазвиси од Создателот, што значи само од неговата способност да работи со цел да дава, тој бега од тоа, бидејќи делата за давање ги чувствува како горки. Произлегува дека гавран значи работа за самољубие.
Бидејќи постои ограничување на желбата за примање - притајување, каде што Вишата Светлина не се појавува - работата на гавранот е црна и ова е значењето на „Црн како гавран.“
Со други зборови, каде е Тора? Т.е во кого може да свети Светлината на Тора? Само во оној кој веќе разбрал дека гавранот, што значи работата за примање, предизвикува само црнини. Нашите мудреци околу ова рекле: „Тора се појавува само во оној кој е суров како гавран кон неговите синови и роднини.’’
Познато е дека татко и син се причина и последица. Така, треба да протолкуваме горенаведените зборови. Оној кој разбрал дека иако служи на месо и крв - работа за самољубие, тоа е слатка работа, но тоа сепак е гавран. Со тоа тој го знае исходот, што ќе прозлезе од таква работа - само темнина, која се нарекува „црно.“ Тој знае, што значи кога тој станува „суров кон неговите синови,’’ т.е, тој нема сожалување кон резутатите кои произлегуваат од тоа.
Произлегува дека ако тој знае дека станал суров до степен на гавран, тој го менува неговиот начин и започнува да чекори по патот на гулабот - тој се согласува да работи за Создателот, иако овие негувања се горки како маслинка. Но резултатите, што значи синовите, ќе уживаат во неговата работа бидејќи причината, која е со цел да дава, предузвикува во тоа место да тече изобилие. Тоа е спротивно со гавранот - тој станува суров кон неговите синови.
Ние можеме да протолкуваме дека затоа Израел се споредува со гулаб, заради гореневеденото. Ова е собирот на Израел, кој е Јашар Ел (директно кон Бога). Тоа значи дека сè што прави Израел е директно кон Создателот. Но ова не е случај со нациите во светот кои се сметаат „туѓ бог,“ што значи дека тие не сакаат да ја поврзат нивната работа со Бога, што значи Создателот. Сега можеме да го протолкуваме стихот: „Лебот му го дава на ѕверот и на малите гавранчиња кои плачат.“ Треба да го рабереме поврзувањето на „ѕвер’’ со „гавран.’’ Тоа е како што рекле нашите мудреци за стихот: „Човек и ѕвер“ (Хулин,5) кој вели: „Рав Јехуда рекол: „Овие луѓе кои се со зајадлив ум се стремат да бидат ѕверови.“ Баал ХаСулам толкува дека ова се однесува на верба над разумот чија основа е садот за давање.
„Младите на гавранот,’’ значи дека кога ги гледа неговите резултати, што ќе произлезе од самољубието, тие започнуваат да го викаат Создателот да им даде сад за давање и верба над разумот. Тоа е откако разбрал каков резултат носи самољубието, кое се нарекува „гавран.’’
Како што објаснил Баал ХаСулам за она што е напишано во песните на Шабат: „Донеси ја Твојата дарежливост кон тие кои Те познаваат, Ти љубоморен и одмаздлив Богу.“ Со други зборови, кога некој разбрал дека ако не го следи патот на давање, тој веднаш ќе страда од одмазда, мора да е внимателен да не падне и да се измами себеси кон патот кој води кон самољубие. Тој знае дека се работи за неговата душа, дека тој може да падне во темнината и сенката на смртта. Тогаш тој вели: „Наклони ја Твојата дарежливост кон тие кои те познаваат Тебе,’’ кој си „љубоморен и одмаздољубив Бог.’’
Затоа бараат од Создателот да им даде дарежливост. Поинаку, тие ќе знаат дека се проколнати и дека единствено само Создателот може да им даде желба за да го примат садот за давање. Ова се нарекува „гулаб.’’ Но со гавранот не е така. Тој станува суров според слаткоста која тие ја бараат за нивната работа. Тој ги убива сите негови синови, ја губи целата негова иднина заради мерењето на неговата работа според количината на слаткост која ја чувствува од неговата работа. Тој зема во обзир според водството на неговата желба за примање. Ова е значењето на „Тој му го дава на ѕверот својот леб.“ Кога Тој им дава леб, кој се нарекува „Верба’’.
„Младите гаврани плачат.“ Тоа значи кога ќе разбере дека резултатот наречен „синови’’ кои произлегуваат од гавранот - се осудени на смрт, бидејќи тоа е одделување од Животот на Животите. Тогаш, кога викаат по Создателот да им помогне, тие вистински го повикуваат Создателот, како што е запишано: „Господ е блиску до сите кој повикуваат по Него, до сите кои вистински го повикуваат.“
