На срдечниот пријател и мојот учител, равот ***, нека свети свеќата негова засекогаш

Во врска со споредбата на твојата работа со патиштата на спуштањето низ световите, тоа дека на твоите пријатели не им е по душа, е од причина што тие од мене прифатија дека е потребно одново да се разберат Вишите Светови, бидејќи таков е редот – првин одозгора надолу, а потоа од долу нагоре, затоа што земскиот извор ќе даде само земско и каде и да го фрли својот поглед, само материјализира. Додека пак, духовниот извор создава само духовни слики. Каде и да го фрли тој својот поглед, благословува. Дури и материјалните слики, кога во нив се чувствува нивниот извор, повторно стануваат вистински духовни, не како споредба и сличност, туку се претвораат во апсолутна духовност, како што е запишано: „се претвори, како отпечаток од печат и стана како наметка“. Она што ти го бараш од мене уште еднаш да го објаснам – што претставуваат соединувањата, бидејќи не си се удостоил да ги примиш од устите на кабалистите, ме чуди како можеш да ги примиш од книгите. Јас ги видов твоите приказни и алегории кои почнуваат: „јас ќе ја кажам својата приказна и ќе ги кажам зборовите, измерени од Омер“. Иако ти си ги измерил своите зборови со Омер, не направи поголем напор за да благословиш со благословот на Омер, бидејќи „Омер е десеттиот дел од ефа“. Ефа се случува од големата вознемиреност на срцето, како што ти напиша: „Каде е (ејфо) десната страна? А десетта доаѓа од зборот забранети“. Бидејќи, како што е познато, постои усна традиција и постои писмена традиција, според принципот „Царот е поврзан со проточни садови“. Оваа мерка – тоа е Тора, кога според силата на вербата и увереноста дури и вознемиреност на срцето заради забраната, не останува ниту трага од вознемиреноста, која се нарекува мера на Омер. Меѓутоа, треба да се благослови, а јас тоа не го сретнав во твоето писмо.

Речено е: „Разбојникот благословува и хули на Создателот“. Објаснувањето е дека молитвата направила половина. Судбината на оној кој се моли за себе е да нема совршенство (односно целина), туку само половина, бидејќи оној кој е совршен нема за што да се моли. Затоа мудреците нè предупредуваат дека ние не сме служеле за награда, туку само за совршенство, а тоа е Виша тајна, која може да ја знае само оној кој нема никакво будење заради самиот себе. Затоа мудреците рекле: „Домаќинот го крши (го дели лебот на половина), а гостинот благословува“, односно тој не треба да се лаже самиот себе дека домаќинот му дава совршенство, туку треба да ја почувствува вистината, каква што е таа, со апсолутна точност. Затоа тие рекле: „Домаќинот крши“. Без оглед на тоа, гостинот треба да благослови. „Гостин“ потсетува на изразот „И ќе го исполни со духот на трепетот пред Создателот“, а бидејќи го прима тоа што домаќинот му го дава од кршењето како да е цело, на еден или на друг начин, „благословува“. Големината на степенот на благословот е според степенот на неговата радост од подарокот и тоа за него е можно само во силата „и ќе го исполни со духот на трепетот пред Создателот“. За ова мудреците рекле: „Оној кој ќе украде една мера пченица, кој ќе ја сомеле, кој ќе ја замеси, кој ќе ја испече и раздели халата (вид леб кој се јаде на Шабат и на празници), како благословува? Тој не благословува, туку хули“. Ова е многу длабоко бидејќи тој што украл не дава благослов на ограбениот, затоа што ограбениот не му дал ништо на него. Тој му зел против неговата волја, против неговата желба. Прашањето на кршењето и наградувањето, кое му се поставува на човекот – сето тоа е во силата на исконскиот грев, спаси нè Господе, затоа што „гревот влече грев“. На почетокот е како пајажина, а на крајот како цврсти јажиња. И сè оди од почетокот. И знај го ова. Затоа, без оглед на тоа што (човекот) верува дека сите недостатоци и кршења ги прави раката на Создателот, во секој случај, за исконскиот грев не може да замисли нешто такво, бидејќи се разбира, „од устата на Вишиот не излегува зло“. Научи внимателно. Заклучуваме, секако, дека вистинскиот разбојник е тука, како да е одземен од Создателот не по негова желба. Сфати го ова.

Додека пак, „Дрвото на Спознанието било пченица“, како што е познато и за ова е речено: „оној кој ќе украде мера пченица“, мера, како што е речено „според мерата Ти спориш со него, прогонувајќи го“. Пченицата, односно исконскиот грев, без оглед на тоа што ќе ја сомеле, што ќе ја испече, односно таа ќе стане „цврсти јажиња“, а потоа од неа ќе раздели хала, од зборот „холин“, работни денови, „во целост на Создателот“, што укажува на возвишеноста и одделеноста над знаењата, тоа не претставува „благословува“, туку „хули“. Затоа што ова е „заповед која следи по гревот“, бидејќи ако немало исконски грев, немало да ја има ни таа голема заповед. Знај го ова. Сето ова е од причина што тој е разбојникот и не забележува дека праведникот жали и дава, па затоа не благословува со целото срце и не прави „враќање од љубов“. Кога би „му се претвориле во заслуги лошите дела“, тој би знаел дека мерата пченица е дар од Создателот, а не „силата негова и цврстината на рацете негови“. Затоа мудреците рекле: „домаќинот крши“, а не гостинот, односно мерата пченица исто така е дар од Создателот, за „оние кои го чуваат Неговиот завет и оние кои ги паметат заповедите Негови за да исполнат“. Кога гостинот се зацврстува за да верува дека сите напори кои ги вложил домаќинот, ги вложил само заради него, тогаш тој ќе Го благослови со целото свое срце и ќе излезе дека самото тоа кршење всушност е цела работа, после благословувањето на Создателот одозгора надолу.

Но, на почетокот треба да се засили изворот на неговите благослови од долу нагоре. Затоа се нарекува „гостин“, дека може да се засили и зацврсти со силата на духот, како што е речено: „И ќе го исполни со духот од трепетот пред Создателот“ и исто така: „Кој краде од таткото свој и од мајката своја и вели: „не е грев“, тој е пријател на штетникот“. Тоа значи дека исконскиот грев е вкоренет во неговото тело благодарение на неговите родители, па затоа човекот станува разбојник со тоа што вели дека самиот тој, а не дека (тоа) е дар од Создателот, па од таа причина се нарекува ограбувач на таткото свој и на мајката своја, па уште и додава грев во престапот, бидејќи вели: „не е грев“, односно сака да ги уништи и заповедите, не дај Боже. На мудриот му е доволно само навестување. Ова е тајната на „благословувањето на Омер (снопот)“, бидејќи треба да се чувстува „дарот на Создателот“ исто така и во мерата пченица, односно во силата на духот и тогаш нашата радост станува целосна во служењето на Него, со што делот повторно станува целосен. А Создателот го знае патот на праведниците.

Јехуда Лејб, син на мојот учител и рав, Симхи Ашлаг, нека свети свеќата негова