Во Зохар е запишано (Мецора, стр 2, и во коментарот на Сулам, точка 4), „Дојди и види, со клеветата која змијата ѝ ја кажа на жената, таа предизвика жената и Адам да бидат осудени на смрт, тие и целиот свет. За клеветата е запишано: „Нивниот јазик е остар меч.“ Заради оваа причина „пазете се од мечот,“ што значи клевета, бидејќи „бесот ја носи казната на мечот.“

Што е тоа, „Бесот ја носи казната на мечот“? Тоа е мечот на Создателот. Како што научивме, Создателот има меч со кој ги суди злите. За тоа е запишано: „Господ има меч полн со крв,“ и „Мојот меч ќе јаде месо,“ што е Малхут од страната на Дин (судот) во него. Така, „пазете се од мечот, бидејќи бесот ја носи казната на мечот, за да знаеш дека има осуда.“

Пишува „Дин“ но се мисли: „за да знаеш дека така е судено,“ дека секој кој клевети е со меч во неговиот јазик. Мечот кој зема сè е спремен за него - Малхут во форма на Дин во него. За тоа е запишано: „Ова ќе биде закон на лепрозниот.“ Малхут, кој се нарекува „ова“, го осудил лепрозниот бидејќи тој клеветел, бидејќи нанесување на штета доаѓа од клеветата.“ 

Ова треба да биде разбрано, бидејќи Зохар вели дека секој е со меч во јазикот, што значи тој што клевети, мечот кој зема сè, е спремен за него - Малхут во форма на Дин во него. Ние дознаваме од тоа што е напишано за змијата, дека таа ја наклеветила жената. Но, таму клеветата била за Создателот; како може доказ помеѓу пријателите да ги однесе во гроб, како што е објаснето за стихот: „ и нивниот јазик е остар меч,“ што се однесува на клеветата помеѓу пријателите? Со други зборови, постои иста мерка на сериозноста на беззаконието на клеветата помеѓу човекот и пријателот, како и помеѓу човекот и Создателот. Можно ли е некој кој го клевети неговиот пријател да биде сличен со оној кој го клевети Создателот?  Кога се клевети Создателот, ние можеме да разбереме дека тоа предизвикува смрт, бидејќи со клеветење на Создателот тој станува одделен од Создателот. Заради оваа причина, бидејќи е одделен од Животот на Животите, тој се смета за мртов. Но зошто предизвикува смрт кога клеветата е помеѓу човекот и неговиот пријател?

Зохар, вели: нанесувањето штета доаѓа од клевета. Нашите мудреци рекле (Арахин, 15б): „на запад тие велат: говорот на третиот убива тројца: го убива оној што кажува, оној кој што слуша и оној за кого се зборува.“ РАШИ толкува: „говорот на третиот’’ како озборување, кој е трета страна помеѓу човекот и пријателот, му открива тајни. Раби Јонатан, во името на Раби Јоши Бен Зимбра рекол: „Секој кој клевети, тоа е како да го негира принципот, и според она кое што Создателот го вели. „тој и Јас не можеме да живееме заедно во светот.“ Ако речеме, на пример, дека Рубен клеветел кај Шимон за Леви дека правел нешто лошо, Создателот не може да живее во светот со него заради тоа што Рубен зборувал лошо за Леви. Но за други гревови, кои Рубен можеби ги направил, Создателот може да живее во светот со него. Така, доколку оваа е толку смторносна работа тогаш треба да разбереме што е клевета и што ја прави толку лоша.

Во книгата, Давањето на Тора, тој ја објаснува големата важност на заповедта. „Сакај го ближниот како себеси.“ Раби Акива вели: „ова е големо правило на Тора.“ Оваа изјава на нашите мудреци бара објаснување. Зборот Клал (заедница/правило) укажува на збир на детали, кои кога се заедно ја формираат Вишата заедница. Така, кога тој вели за заповедта „Сакај го ближниот како себеси“ со тоа објаснува дека заповедта претставува голем Клал во Тора. Ние мораме да разбереме дека останатите 612 заповеди во Тора, со сите нивни толкувања, не се ниту помалку и ниту повеќе од збирот на детали кои се вметнати и се содржат во таа една заповед: „Сакај го ближниот како себеси.“

Ова е многу збунувачко, бидејќи ова може да го речеме во однос на Мицвот (заповед) помеѓу човек и човек, но како може таа една Мицва (заповед) да ги содржи сите Мицвот помеѓу човек и Бог, кои се суштината и мнозинството на законите?’’ Тој тука исто така пишува, „за човек кој си ја променил религијата и дошол пред Хилел (Шабат 31) и му рекол: „научи ме на целата Тора додека стојам на една нога.“ И тој одговори: „Тоа што го мразиш, не му го прави на пријателот (превод на „сакај го ближниот како себеси“). Останатото е коментар; оди и учи.“ Овде пред нас е чист закон. Во сите 612 заповеди и во сите писанија во Тора нема ништо што е преферирано на заповедта „Сакај го ближниот како себеси... бидејки тој точно вели, „остатокот е коментарот; оди и учи.“ Ова значи дека остатокот на Тора е толкување на оваа една заповед, дека заповедта, „Сакај го ближниот како себеси“ не може да биде целосна доколку ги нема нив. Ние треба да разбереме зошто, кога тој што си ја сменил верата му кажал на светиот јазик (хебрејски), „Научи ме на целата Тора додека сум на една нога.“ Хилел не му одговорил на светиот јазик, туку му одговорил на јазикот за преводи (Арамејски) и му рекол: „Тоа што го мразиш, не му го прави на пријателот.“ Ние исто така треба да разбереме дека во Тора, е запишано: „Сакај го ближниот како себеси“, што преставува позитивна Мицва (заповед за изведување дело), но Хилел зборувал во негативен контекст (заповед да се избегне некое дело), бидејќи му рекол: „Тоа што го мразиш, не му го прави на твојот пријател,“ кое што е негативен начин на изразување.

Во книгата, „Давање на Тора“, тој ја објаснува големината и важноста на правилото: „Сакај го ближниот како себеси,“ бидејќи целта на создавањето е да прави добро на Неговите суштества, и суштествата да чувствуваат задоволство без недостаток. Постои правило дека гранката сака да наликува на нејзиниот корен. И бидејќи нашиот корен е Создателот, кој ги создал сите суштества, Тој нема недостатоци или потреба да прима било што од било кого. Затоа, кога суштетсвата примаат од некој, тие исто така, се чувствуваат посрамотени пред доброчинците.

Така, за суштесвтото да не биде посрамено додека прима задоволство од Создателот, во Вишите светови е поставено Цимцум (ограничување). Ова предизвикува Вишото изобилие да биде скриено од нас, за ние да не го чувствуваме доброто кое Тој го скрил во Тора и Мицвот. Ние сме приморани да веруваме дека телесните задоволства кои ги гледаме пред нас и ја чувствуваме нивната доблест и корист - дека сите суштества во овој свет посветено бркаат задоволства за да ги достигнат - сепак се само со мала Светлина, со многу мала просветленост во споредба со тоа што можеме да го достигнеме со одржување на Тора и Мицвот.

За тоа е запишано во Зохар, дека Кедуша (Светоста) ги содржи Клипот (школки). Ова значи дека доколку Кедуша не му дава опстојување на Клипот, тие не би биле во можноста да постојат. Постои причина зошто Клипот треба да постои, бидејќи на крајот, сè ќе биде поправено и ќе влезе во Кедуша. Ова му било дадено на суштеството за да се поправи. За тоа е запишано во (Вовед во книгата Зохар, точка25), „Заради оваа причина постојат два система, Кедуша (светоста), и „нечистата АБЈА,“  и се спортивни еден со друг. Така како може Кедуша да ги поправи?“ Ова не е случај и со човекот, кој е создаден на овој свет. Бидејќи постои работата на време, тие (двата система) се во една личност, но една по друга. И тогаш постои начин Кедуша да ја поправи нечистотијата. Ова е така бидејќи до 13 години, поединецот ја достигнува желбата за примање која е во системот на нечистотија. Потоа, преку вклучување во Тора, човекот започнува да се здобива со Нефеш од Кедуша, и тогаш тој е одржуван од сиситемот од световите на Кедуша.

Сепак, целото изобилие кое го имаат Клипот, кое го примаат од Кедуша, е само мала светлина која паднала заради кршењето на садовите, и преку гревот од дрвото на знаењето е направена нечистата АБЈА. Ние треба да веруваме, замислуваме, и да набљудуваме како сите суштества ја бркаат таа мала светлина со целата нивна сила, а никој од нив не вели, „јас ќе се задоволам со она, со кое сум го стекнал.“ Наместо тоа, секој сака да додава на тоа што го има. Нашите мудреци рекле: „Оној кој има 100 - сака 200.“ Причината зошто во нив нема светост е бидејќи немало совршеноство уште на почетокот.

Но во духовноста, Вишата Светлина е облечена во сè што е духовно. Така, кога човекот ќе дотигне некое духовно просветлување, тој не може да каже дали е од мал или голем степен, бидејќи во духовноста, дури и степенот на Нефеш де Нефеш, кој е дел од Кедуша - и како и остатокот на Кедуша тоа е одраз - постои светост дури и во дел од неа. Ова е затоа што односот на „голем“ или „мал“ во Вишата Светлина се според вредноста на примателот. Со други зборови, тоа зависи од степенот до кој примателот е способен за достигнување на големината и важноста на Светлината. Но, не постои промена во самата Светлина, како што е запшишано: „Јас Бог (ХаВаЈаХ) не се менувам’’. Последователно се поставува прашањето: „Зошто целиот свет брка мала светлина која свети во телесни задоволства, додека за духовните задоволства, кои го имаат поголемиот дел од задоволствата, ние не гледаме некој кој сака да вложи голем труд, како што вложуваат во телесноста?“ Но, телесните задоволства се во нечистата АБЈА. Таму нема ограничување или притајување, тоа е намерно, инаку светот нема да постои, бидејќи е невозможно да се живее без задоволство. Исто така, тој се протега од целта на создавањето, да прави добро на Неговите суштества. Така, без задоволство нема постоење на светот. Произлегува дека задоволствата во нив треба да бидат откриени.

Ова не е случај и со додатоците, што значи примање на задоволство многу повеќе од само одржување на телото, кое е правото задоволство. Но тука постојат ограничувања и притајување за да не ја види Светлината на животот, која е во Тора и Мицвот, пред личноста да може да се прилагоди себеси да работи со цел да дава, наречено „еднаквост на форма.“ Сето ова е бидејќи ако Светлината, која е притаена во Тора и Мицвот, биде откриена тогаш не би имало место за избор. Со други зборови, таму каде што Светлината е откриена, задоволството кое некој би го почувствувал од одржување на Тора и Мицвот, ќе биде во форма на самољубие. Така, тој нема да биде во можност да рече дека одржува Тора и Мицвот заради заповедта на Создателот. Туку, тој ќе мора да одржува Тора и Мицвот заради задоволството кое го чувствува од тоа. Додека личноста чувствува задоволство во некои престапи, тој може да пресмета дека задоволството е само мала светлина во споредба со вистинскиот вкус на Тора и Мицвот. Тогаш човекот може да пресмета колку е тешко де се надмине страста, и колку е поголема желбата, толку е потешко да се изджи судењето.

Произлегува дека при откривањето на големината на задоволствата во Тора и Мицвот, човекот не може да рече: „Јас изведувам Мицва (заповед) затоа што тоа е желба на Создателот,“ што значи дека тој сака да му дава на Создателот со одржување на Неговата Мицва (заповеди). Без заповедта на Создателот тој сепак би одржувал Тора и Мицвот од самољубие, а не затоа што сака да му дава на Создателот. Ова е причината за ставњето на ограничувањето и притајувањето на Тора и Мицвот. Затоа целиот свет е во трка телесни задоволства, додека нема енергија за задоволствата во Тора и Мицвот, бидејќи задоволството не е откриено заради горенаведената причина.

Затоа следува дека во однос на вербата, ние мораме да ја претпоставиме важноста која е во Тора и Мицвот, и општо да веруваме во Создателот дека Тој внимава на суштеството. Човекот не може да рече дека не ги одржува Тора и Мицвот затоа што не го чувствува водството на Создателот, како Тој дава изобилие на суштествата, бидејќи тука, исто така, тој мора да верува иако не чувствува. Но, ако човекот почувствува дека Неговот водство е добронамерно, не би имало прашање на верба. Но, зошто Создателот направил ние да му служиме Нему со верба? Нели би било подобро доколку би можеле да му служиме во состојба на знаење?

Создателот знае дека вербата е поуспешен начин за ние да ја достигнеме целта, наречена Двекут (сплотеност) со Создателот, што е еднаквост на форма. Со тоа, ние ќе имаме моќ да го примиме доброто без „товарот на срамот.“ Ова е така бидејќи единствената причина зошто би сакале да примиме задоволство од Создателот е во тоа што ние би знаеле дека Создателот ќе добие задовоство од тоа. Затоа што ние сакаме да Му даваме на Создателот, ние сакаме да примаме задоволство од Него. Така, ние гледаме дека главната работа која мораме да ја направиме, да ја достигнеме смислата за која бил создаден светот - да прави добро на Неговите суштества - е да се оспособиме себеси, за да се здобиеме со садови за давање. Ова е поправката со која се прави дарот од Кралот целосен, за да не чувствуваме срам после примањето на задоволството. Целото зло во нас нè отргнува од доброто, кое ни е судено да го примиме. Нас ни е даден лекот Тора и Мицвот за да ги стекнеме тие садови (Келим.) Ова е значењето на тоа што го рекле нашите мудреци (Кидушин, 30) „Создателот вели: „Јас ја создадов злата склоност; и за неа го создадов зачинот Тора,“ со која човекот ќе ги изгуби сите искри на самољубие во него и ќе биде награден со тоа што неговта желба ќе биде само да дава задоволство кон неговиот Создател.“

Во есејот, „Давањето на Тора“ (точка 13) тој вели: „Постојат два дела во Тора: 1) Мицвот (заповеди) помеѓу човекот и Господ, и 2) Мицвот помеѓу човек и човек. И двете се стремат кон истото: да се донесе суштеството до крајната цел – сплотување со Него, (Двекут).

Во продолжение, дури и практичната страна во двете е едно исто. Кај оние кои одржуваат Тора и Мицвот во Лишма, нема разлика помеѓу двата дела на Тора, дури и на практичната страна. Ова е затоа што пред некој да го достигне е приморан секој чин на давање да го чувствува – дали кон друга личност или кон Создателот - како незамислива празнина... „Бидејќи разумно е да мислиме дека делот од Тора кој се занимава со односот на поединецот кон неговите пријатели е поспособен да го донесе поединецот до посакуваната цел. Ова е затоа што работата во Мицвот помеѓу човекот и Господ е непроменлив и не бара од човека присутност. Но Мицвот помеѓу човек и човек се променливи и прецизни, и бара да биде насекаде каде што ќе се сврти.

Така, нивниот лек е посигурен и нивната цел е поблиску. Сега ние можеме да разбереме зошто Раби Акива рекол за стихот: „Сакај го ближниот како себеси,“ дека тоа е големо правило во Тора. Тоа е така бидејќи важната работа е да се биде награден со сплотување со Создателот, што се нарекува „садови за давање“ што значи еднаквост на форма. Затоа бил даден лекот Тора и Мицвот, за преку нив да бидеме во можност да излеземе од самољубие и да се стекнеме со љубов кон другите. Првиот степен е љубов помеѓу човекот и пријателот, а потоа ние можеме да ја достигнеме љубовта кон Создателот.

Сега ние можеме да разбереме тоа што го прашавме погоре, зошто кога човекот кој си ја сменил верата дошол при Хилел и му рекол: „научиме на целата Тора додека стојам на една нога,“ Хилел не му одговорил на светиот јазик, и тој прашал: „научиме на целата Тора додека сотојам на една нога,“ туку му одговорил на јазикот на преводот (Арамејски), „не му го прави на пријателот она што го мразиш“) преводот на „Сакај го ближниот како себеси“). Тука има уште да се разбере, бидејќи во Тора е запишано: „Сакај го ближниот како себеси,“ што претставува позитивна Мицва (заповед да се изведе некое дело) додека на човекот кој си ја сменил верата му одговорил на негативен начин, „Не прави,“ бидејќи тој му кажал, „не му го прави на твојот пријател она што го мразиш.“ Според тоа што го објаснува околу важноста на Мицва, „Сакај го пријателот како себеси,“ во неговото објаснување на зборовите на Раби Акива, кој рекол дека „Сакај го пријателот како себеси“ е големото правило на Тора. Особено оваа Мицва ја има моќта да му го донесе на некој лекот за достигнување на љубовта кон Создателот.

Но, Хелел сакал да му го објасни смртоносното беззаконије неречено „клевета,“ кое е уште построго од Мицвата „Сакај го ближниот како себе си.“ Таа на човекот му дава моќ да се надмине себеси и да излезе од самољубие и да може да ја достигне љубовта кон Создателот. Следува дека доколку тој сака да се вклучи во Мицвата „Сакај го ближниот како себси,“ тој е во сотојба на „седи и не прави ништо.“ Тој не непреднал во областа на излегување од доменот на самољубие, но ниту назадувал. Со други зборови, иако тој не им дал љубов на дугите, тој исто така не направилл ништо за да предизвика омраза на другите.

Сепак, доколку тој ги клевети своите пријатели, со тоа, тој  назадува. Не само што не се вклучува во љубов кон другите, тој го прави спротивното - се вклучува во дејствија кои предизвикуваат омраза кон други со клеветење на неговиот пријател. Природно, поединецот не го клевети оној што го сака, бидејќи тоа ги одделува срцата. Затоа, ние не сакаме да ги клеветиме тие што ги сакаме, за да не ја растуриме љубовта помеѓу нас, бидејќи клеветата предизвикува омраза. Затоа следува дека смртното беззаконие на клевета е дека љубовта кон другите предизвикува љубов кон Создателот. Но омраза кон другите предизвикува омраза кон Создателот, и нема ништо полошо во светот од тоа што предизвикува омраза кон Создателот. Но кога личноста греши со други престапи и не може да ја надмине неговата желба за примање, бидејќи тој е вмешан во самољубие, тоа сепак не го принудува да го мрази Создателот. Затоа е запишано за остатокот од престапите: „Јас Господ кој живее со нив среде нивната нечистотија.“ Но во однос на клеветата, со тоа дело тој го мрази Создателот, што е крајната спротивност од чинот на љубов кон другите. Сега ние можеме да ги разбереме зборовите на Раби Јонатан во име ана Раби Јоши Бен Зимбра: „Секој кој клевети, тоа е како оној да го негира принципот.“ Дали е можно клеветата да предизвика некој да се одрече од принципот? Тоа предизвикува да го намрази Создателот, а со тоа ја негира смислата на создавањето - да се прави добро.

Ние гледаме дека некој кој прави добро кон друг и секој пат му дава задоволство, сигурно го сака. Но кога личноста клевети, тоа предизвикува омраза кон Создателот. Така, таа личност ја негира смислата на создавањето - да прави добро. Сега ние можеме да разбереме што прашавме за тоа што го рекол Рав Хасда во името на Уква: „Секој кој клевети, Создателот вели: „Тој и Јас не можеме да живееме во ист свет.“ Дали е возможно клеветата да предизвика Создателот да не живее во светот со него?

Како што рековме погоре, оној кој клевети го мрази Создателот. Како и во телесноста, личноста може да биде во една куќа со многу луѓе, но сепак да не обрнува внимание дали тие луѓе се добри или лоши. Но кога ќе го види таму оној кој го мрази, тој веднаш се оттргнува од таму, бидејќи не може да биде во иста соба со оној кој го мрази. Слично, ние можеме да речеме дека тој што го намразил Создателот, Создателот не може да биде со него во светот. Ние можеме да прашаме: „Но оној кој нешто краде од неговиот пријател исто така предизвикува омраза кај пријателот, бидејќи оној од кој украл, кога ќе дознае, ќе види дека тој го мрази?“ Или, ние можеме да речеме дека дури и да не знае кој украл од него, самиот крадец - неместо да се вклучува во љубов кон другите - се вклучува во спротивен чин на омраза кон другите, со што е во самољубие. Но сепак, тие не велат дека крадењето е лошо како и клеветата. Тоа значи дека крадењето не е смртоносно како и клеветата. Одговорт е дека оној што краде и ограбува, не краде или ограбува од омраза. Причината е дека тој има љубов кон парите или важни предмети, и затоа тој краде, но не затоа што мрази, не дај Боже. Но со клеветата, тоа е заради омраза. Тоа е како што рекокл Риш Лакиш (Арајин 15), „Риш Лакиш рекол: „Зошто е запишано, ако змијата каса без шепотење, тој со јазикот нема предност? подоцна, сите животни ќе дојдат кај змијата и ќе ѝ речат: „Лавот лови и јаде, волкот лови  и јаде. Но ти, какво задоволство имаш ти?“ Таа им одговора: „Која е предноста на тој со јазикот?“

РАШИ толкува, „Лавот лови и јаде.“ Сите штетници на луѓето од тоа имаат задоволство. Лавот лови и јаде. Кога волкот лови, тој прво го убива а потоа го јаде. Тие имаат задовоство. Но ти, кое е твоето задоволство во касање на луѓето? Змијата одговара: „Која е предноста на оној кој има јазик? Оној кој клевети, каква радост има тој? Слично, кога јас касам, јас немам задоволоство.“ Со горенаведеното, ние можеме да видиме дека има разлика во повредување на луѓето бидејќи некој добива задоволство, како лавот  или волкот, кои немаат желба да повредат од омраза, туку заради желба, бидејќи уживаат во луѓето. Така, причината зошто тие повредуваат друѓи е само заради желба.

Тоа не е така и со клеветата. Поединецот не добива никаква награда за тоа, туку тоа е чин кој предизвикува омраза кај луѓето. Според правилото, „Сакај го ближниот како себеси,“ кога од љубов кон човекот поединецот доаѓа до љубов кон Создателот, следува дека од омраза кон луѓето поединецот може да дојде до омраза кон Создателот. Ние ги најдовме следниве зборови во Берахот 17а: „Стравот од Господ е почеток на мудроста; добро разбирање имаат сите на кои тоа им се прави.“ Не вели, „кои прават“ туку „на кои им се прави“ оние кои се во Лишма (за Нејзино име) а не за оние кои прават Ло Лишма (не за Нејзино име). Секој кој прави Ло Лишма, подобро за него е да не се ни родел. Во Тосфот, тој прашува: „Доколку требало да вели: „Рав Јехуда рече: „Поединецот треба секогаш да се вклучува во Тора и Мицвот, дури и во Ло Лишма и од Ло Лишма тој ќе дојде до Лишма.“ Ние треба да речеме: „Ние сме тука и се занимаваме со некој кој учи само со цел да ги нервира пријателите, а таму било за некој кој учи со цел да почитува.“ Ние треба да го разбереме одговорот на Тосфот, кога вели дека треба да правиме разлика помеѓу Ло Лишма со цел да ги нервираме пријателите и Ло Лишма со цел да почитуваме, што значи да го нарекуваме Рав и.т.н. Потребно е тоа да го разбереме според правилото кое го рекол Раби Акива: „Сакај го ближниот како себеси е најголемото правило во Тора.“

Според она што го објаснува во есејот, „Давањето на Тора,“ осознаваме дека преку оваа Мицва (заповед) човекот ќе се здобие со љубов кон другите, и од тоа подоцна ќе дојде до љубов кон Создателот. Затоа следува дека поединецот треба да се обиде да излезе од самољубието, и тогаш тој ќе биде во можност да се вклучи во Тора и Мицвот - Лишма, што значи со цел да дава а не за негова корист. Тоа се прави со одржување на Тора и Мицвот. Така, сè додека човекот не излезе од самољубието, тој не може да се вклучи во Лишма. Но сепак и покрај неговото самољубие, постои моќ во одржувањето на Тора и Мицвот преку кои ќе излезе од самољубовието и последователно ќе дојде до љубов кон Создателот, и тогаш тој ќе прави сè со цел да дава.

Достигнување на Лишма е возможно само кога човекот се вклучува во Тора и Мицвот со цел да биде почитуван. Т.е , тој  учи, но сè уште не може да работи со цел да им користи на другите, бидејќи не се здобил со квалитетот на љубов кон другите. Така, вклучување во Тора и Мицвот ќе му помогне да се стекне со квалитетот на љубов кон другите. Но кога тој учи со цел да ги нервира останатите, што претставува спротивен чин од љубовта кон другите, значи  ги одржува Тора и Мицвот од омраза кон другите, со цел да нервира. Како може две спротивности да бидат во истиот носител? Тора помага во достигнување на љубов кон другите кога некој изведува чин на давање - иако намерата е да се прими привилегијата, односно Тора му помага кон намерата во стекнување желба за давање. Но доколку некој се вклучува во сосема спротивното, во омраза на другите, како може со тоа да предизвика љубов кон другите?

Тоа е како што рековме околу разликувањето помегу крадец и клеветник. Крадците сакаат пари, злато и други важни работи. Тие немаат личен однос со самиот поеднец. Со други зборови, крадците немаат мисли за самата личност, туку нивните мисли се насочени на тоа од каде можат полесно да најдат повеќе пари, и да направат што потешко полицијата да ги открие. Но тие никогаш не мислата на самата личност. Со клеветата, поединецот нема обзир кон самиот чин кога клевети. Туку, неговите мисли се само да го понижат неговиот пријател во очите на другите луѓе. Така, единествената мисла е таа на омраза. Правило е дека, никој не го клевети оној кој што го сака. Така, клеветата која предизвикува омраза кон другите е таа која води до омраза кон Создателот. Заради оваа причина, клеветата е смртоносна работа, која носи уништување на светот.

Сега можеме да ја објасниме мерката на клеветата. Што и колку се смета за клевета, дали збор или реченица која е речена за пријателот се смета за клевета? Оваа мерка ја пронаоѓаме во одговорот на Хилел на човекот кој ја сменил верата. Тој му рекол: „Она што го мразиш не прави го на твојот пријател“, секој збор што сакаш да го изговориш за твојот пријател, помисли дали би го презирал истото доколку е изречено за тебе. Со други зборови, кога не добиваш задоволство од тие зборови, „не прави го истото на пријателот.“ Така, кога некој сака да рече нешто за пријателот, тој веднаш треба да помисли: „Ако ова е речено за мене, дали би го намразил тој збор?“

„Не прави го на твојот пријател,“ како што Хилел му рекол на човекот кој ја сменил верата. Од тука ние треба да ја научиме мерката на клевета која ни е забранета. Со објаснетото, ние можеме да разбереме зошто Хилел зборувал со човекот кој ја сменил вератат, на јазикот на преводот, а не на светиот јазик (хебрејски), на истиот јазик со кој човекот, кој ја сменил верата, го замолил (на хебрејски), „Научиме на Тора додека стојам на една нога.“ Наместо тоа, Хилел говорел на јазикот на преводот: „Она што го мразиш не прави го на твојот пријател“ (на арамејски), што е превод на „Сакај го ближниот како себеси.“

Прво, ние треба да разбереме на што ни укажува јазикот на преводот. Во Талмуд Есер Сефирот, дел 15, стр 1765), Ари рекол: „и Господ Бог предизвика длабок сон“ Тоа е превод во Гематриа (Тардема (сон) = Торгум (превод). Тоа се смета за Ахораим (задниот).“ Ова значи дека светиот јазик (хебрејски) се нарекува Паним (предниот) додека преводот (арамејски) се нарекува Ахораим (задниот). Паним значи нешто што просветлува или нешто цело. Ахор (назад) значи нешто што не е просветлено или е нецелосно. На светиот јазик, кој се нарекува, Паним,  пишува: „Сакај го ближниот како себеси,“ што е целовитост, бидејќи преку љубов кон човека поединецот може да се стекне со љубов кон Создателот, што е завршување на целта, бидејќи поединецот треба да се стекне со Двекут (сплотеност), како што е запишано, „и да се припоиш кон Него.“

Преводот на „Сакај го ближниот како себеси“ што му го кажал Хилел, „Она што мразиш, не прави го на твојот пријател“ треба да кажеме дека тоа се однесува на клевета, која негира, и клеветата е забранета бидејќи таа носи омраза. Од таа омраза кон пријателот, поединецот може да дојде до омраза кон Создателот. Но, ова не се смета целовитост бидејќи без клеветење, поединецот се стекнува со љубов кон другите, а од љубов кон другите се стигнува до целовитост, наречена Двекут со Создателот.

Затоа клеветата е полоша, бидејќи не само што не се вклучува во љубов кон другите, тој го прави спротивното - се вклучува во омраза кон другите. Заради таа причина, кога се учи заедницата да ја започне работата, тие право се учат како да не ја расипат и наштетат на заедницата. Ова се нарекува „избегнување.“ Поинаку, ќе ѝ штетиш на заедницата. Затоа Хилел му го кажал на човекот, кој ја сменил верата, само преводот на „Сакај го ближниот како себеси“ од 2 причини:

1) Затоа што е многу штетно да се клевети, бидејќи тоа предизвикува омраза што е спротивното од љубов кон другите.

2) Бидејќи е полесно да се одржува, бидејќи ова е само во „седи и не прави ништо.“ Но „Сакај го ближниот“ е „издигни се и прави,“ кога некој треба да направи дејствие за да ја одржи љубовта кон пријателите.Но, потоа постојат исклучоци; луѓе од кои секој сака лично да му биде слуга на Создателот. На човекот му е кажано дека работата на „Сакај го ближниот,“ кое е правилото, за кое Раби Акива рекол, дека љубовта кон другите може да го донесе до достигнување на љубовта кон Создателот. Ова е главната цел - поединецот да има сад за давање и во тие садови тој ќе биде во можност да прима задоволство, што е и смилсата на создавањето, да прави добро на Неговите суштества. Од тоа се протегаат две методи на поправка:

1) Насочување на учењето кон без клеветење, бидејќи клеветењето е најлошото беззаконије.

 2) Насочување на образованието кон „сакај го ближниот“ бидејќи ова го носи човекот кон љубов кон другите, и од љубов кон другите тој ќе дојде до љубов кон Создателот, а од љубов кон Создателот тогаш тој може да ја прими смилата на создавањето - да прави добро на Неговите суштества. Тогаш човекот веќе ќе има соодветни садови за примање на Вишото изобилие, бидејќи има садови за давање, кои ги стекнал со љубов кон другите. И тогаш ќе нема место за клевета.

Во однос на клеветата, Зохар вели дека клеветата на змијата кон жената предизвикало смрт на светот. Таму вели дека мечот кој обзема сè, е спремен за секој кој носи меч во неговиот јазик, што значи за оној кој клевети. Зохар заклучува: „Како што е запишано, „Ова ќе биде закон на лепрозниот,“ бидејќи од клеветење доаѓа штета.“ Следува дека тој започнува со смртта а завршува со нанесување штета, доаѓа само до нанесување штета, но не и смрт. Секако, постојат објаснувања за буквалното значење. Но во работата, ние треба да протолкуваме дека нанесување штета и смрт се едно исто. Со други зборови, целта на работата е да се стекне Двекут со Создателот, да се достигне Животот на Животите. Со тоа, ние ќе имаме соодветни садови за примање на задоволството кое се наоѓа во смислата на создавањето, да прави добро на Неговите суштества. Преку клевета, човекот го намразил Создателот, и не постои поголема одделеност од тоа. Секако, со тоа тој станува одделен од Животот на Животите. Следува дека таму каде што требало да прими задоволство од Создателот, тој го прима спотивното. Со други зборови, наместо задоволство, тоа станува нанесување на штета ( на хебрејски „задоволство“ и „нанесување штета“ ги содржат истие букви). Тоа објаснува дека преку клеветата доаѓа штета наместо задоволство. Ова е значењето на „злобните во нивните животи, се нарекуваат „мртви“ бидејќи тие се одделени од Животот на Животите. Следува дека во работата, смртта и нанаесување штета се едно исто.

Со другу зброви, доколку некој се придржува на Животот на Животите, тој од Него добива изобилие. Но доколку е спротивно и тој стане одвоен од Него, тогаш тој е полн со штета таму каде што требало да биде полн со задоволства. Со сево ова, ние можеме да протолкуваме што рекле (Арахин 15), „На запад велат, за говорот на трите убиства: „Го убива оној кој што кажува, оној што прима и оној за кого е речено.“ Ние ги знаеме зборовите на нашите мудреци: „Тора, Израел и Создателот се едно.“ Тоа значи, како што е објаснето во книгата, „Плодот на Мудрецот (дел 1 стр 65), дека Исраел е тој кој сака да се придржува на Создателот. Тој тоа го достигнува преку 613 Мицвот (заповеди) на Тора, и тогаш тој е награден со Тора, што претставува имињата на Создателот. И тогаш се станува едно.   Произлегува дека тој што клевети предизвикува убиство на тројца: 1) на оној кој што кажува 2) на оној кој слуша 3) на оној за кого е речено. Трите односи се помеѓу човекот и неговиот пријател. Но, помеѓу поединецот и Создателот исто така пости клевета, како што е споменато во однос на „Тора, Израел и Создателот се едно.“ Кога човекот доаѓа и гледа во Тора, тој ги гледа сите тие работи кои Создателот ни ги ветил со одржување на Тора. На пример, запишано е: „За ова е твојот живот,“ и исто така е запишано: „Тие се посакувани повеќе од злато; послатки од мед“ и други такви стихови. Доколку човекот не е награден и не чувствува, тоа се нарекува „клеветење на Создателот.“

Следува дека тука треба да бидат направени три односи:

1) Поединецот кој клевети ;

2) Тора;

3) Создателот. 

Доколку поединецот не е награден, тој не ги гледа задоволствата кои се наметнати со Тора, и тој престанува да изучува Тора. Тој вели дека не наоѓа значење во неа. Така, со такво говорење за Тора, тој го клевети Создателот. Следува дека тој посрамотува три работи: Тора, Исраел и Создателот. Таму каде човекот треба да вложи труд за обединување на „...се едно“ - за сите тие да светат, што значи одлуката на Исраел да го опфати обединувањето дека целата Тора се имињата на Создателот, - предизвикува одделување, преку клевета. Човекот мора да верува над разум дека тоа што Тора го ветува е вистина, и единствената вина е во нас - дека ние сме сè уште неподготвени да го примиме задоволството, наречено „Скриена Светлина“ или „Вкусовите на Тора и Мицвот,“ како што е запишано во Зохар дека целата Тора е имињата на Создателот. Да се достигне тоа, нам ни се потребни садови за давање, да имаме еднаквост на форма помеѓу Светлината и садовите. Стекнување со садови за давање се постигнува преку љубов кон другите, и преку љубов кон другите ние доаѓаме до љубов кон Создателот и љубов кон Тора. Тора се нарекува „дар“ а дарови се даваат на саканите.   Спротивното на тоа е клевета, што предизвиккува омраза кон луѓето и омраза кон Создателот, како што рековме погоре.

     Сега ние можеме да разбереме што рекле нашите мудреци за клеветата: „Говорот за тројно убиство: го убива оној кој што кажува, оној кој што слуша и оној за кого е речено.“ РАШИ толкува дека од омраза тие провоцираат и меѓусебно се убиваат. Ние можеме да разбереме дека ова се однесува на човекот и неговиот пријател; но како сега може да се однесува на човекот и Создателот? Кога човекот погледнува во Тора и говори за Тора дека тој не го гледа и не го чувствува задоволството за кое Создателот рекол дека Тој го дава на луѓето на Израел, тој го клевети Создателот. Тука постој три работи: оној кој тоа го вели, примателот, што значи Тора, и оној за кого е речено, што значи Создателот. Бидејќи кога поединецот се вклучува во љубов кон други тој се стекнува со љубов кон Создателот и љубов кон Тора. Во таа состојба, Создателот на него му доделува живот, како што е запишано: „Бидејќи со Тебе е изворот на животот.“ Ова е од страната на Двекут (сплотеност), како што е запишано: „Ти кој се разложи.“ Во таа состојба, поединецот е награден со законот на животот. Но преку клевета, од човека е оттргнат животот од Создателот, кој требало да го прими.

Така, 1) Животот на Тора – каде што тој треба да ја почувствува Тора на животот - е воздржана од него, 2) Самиот тој станува безживотен, и ова се смета дека тој е убиен, и 3) Животот застанува на три места.

Но преку љубов кон другите, животот тече од две места и тој е примателот на животот.