Во Масехет Берахот, нашите мудреци запишале: „Раби Шамлаи рекол, „Поединецот секогаш треба да го слави Создателот, а потоа да се моли.“ Од каде го имаме тоа? Од Мојсеј, како што е запишано, „и јас молев.“ Баал ХаСулам толкува: Бидејќи некој сака да побара услуга од друг, тој треба да знае, а) дали другиот го има она што го бара, бидејќи доколку го нема тогаш нема смилса да се бара, и б) Другиот да има меко срце. Ова е бидејќи другиот може да го има она што тој го бара, но да нема добро срце за да даде. Така, прво поединецот треба да го слави Создателот, што значи да верува дека Создателот има сè што ќе побара, и дека Создателот е милослив и на сите им ги исполнува желбите. Произлегува дека кога пријателите се собираат на едно место, собирот е со цел, бидејќи кога некој вложува дел од своето време - кое би можел да го употреби за свои потреби, со откажување на своите работи и учествување во собирот - тој сака да се стекне со нешто. Така, важно е поединецот да се обиде, кога сите пријатели ќе си заминат дома, да увиди со што дошол на собирот и со што се стекнал сега кога си заминува.
Понекогаш за време на собирот на пријатели, сите се чувствуваат добро за време на собирот. Во тоа време, не им паѓа на памет да увидат со каков добробит тие си заминуваат дома, што има во рака, што стекнал на собирот на пријатели а го немал предходно, пред да дојдам во таа околина. И тогаш тој гледа дека нема ништо.
Ова е слично на тоа што е запишано во Деутерономија 23:25; „Кога ќе дојдеш во лозјето на твојот пријател, можеш да јадеш грозје додека не ја задоволиш твојата душа, но не ставај во твоите садови.“ Треба да протолкуваме дека собирот на пријателите се нарекува „лозјето на твојот пријател.“ Кога седиш, јадеш и пиете заедно, зборејќи за ова или она и телото ужива за време на делото. Ова е слично со: „ ..можеш да јадеш грозје сè додека не ја задоволиш твојата душа.“ Но кога ќе заминеш дома и ќе посакаш да видиш што имаш во твоите садови (Келим), да однесеш малку живост дома, т.е, кога го напушташ собирот и сакаш да испиташ што имаш во Келим после целото забавување, гледаме дека: „не ставај ништо во твоите садови.“ Со други зборови, нема ништо во садовите, што душата би примила после собирот.
Но, кога некој вложува труд, тој треба да биде сигурен дека не е без награда. Тоа е како што рековме во молитвата: „и дојди во Цион,“ „освен ако не се допираме залудно.“ Туку, кога некој оди на собирот, тој таму треба да се здобие со негување за да се храни, сè до следниот собир. До тогаш, тој ќе има од тоа што било подготвено, што значи од тоа што го здобил за време на собирот на пријателите.
Затоа, секој треба прво да ја слави важноста на собирот, а потоа да види со што ќе се здобие од таа активност. Тоа е како што рекле нашите мудреци: „Поединецот треба секогаш да го слави Создателот, а потоа да се моли.“ Со дуѓи зборови, почетокот на собирот, што значи почетокот на дискусијата која е почетокот на собирот, треба да биде за славење на групата. Секој мора да се обиде да најде причини и објаснувања на нивната заслуга и важност. Тие не треба да за зборуваат ништо друго, освен да ја слават групата.
На крај славењето ќе биде откриено од сите пријатели. Тогаш тие треба да кажат: „Сега завршивме со првата фаза од собирот на пријателите, и тука започнува втората фаза.“ Тогаш секој ќе го насочува неговиот ум кон делата кои можеме да ги преземеме за секој да биде во можност да се стекне со љубов кон пријателите. Со други зборови, секоја личност да го прави она што може за да се стекне со љубов во неговото срце за секој во групата.
И кога втората фаза е завршена - која е сугестии во однос на тоа што може да биде сторено во корист на општесвото - започнува третата фаза. Оваа се однесува на изведување на одлуките на пријателите за тоа што треба да биде сторено.
Во однос на славењето на групата, во Матан Тора (Давање на Тора), стр 137, тој нè запознава со работата на љубов кон пријателите. Со поврзување со пријателите човекот може да се здобие со големината на Создателот. Целиот свет е впуштен во самољубие, а тој сака да оди по патот на давање. Но ова е против општите погледи, бидејќи ова е природата со која сме родени заради целта на содавањето, која е: „Неговата желба да прави добро на Неговите суштества.“
Целата наша моќ да му даваме отпор и да делуваме спротивно - не само што не сакаме да примаме за себе, туку ние сакаме да даваме и сите наши дела да бидат само со цел да се носи задоволство кон Создателот. Тоа е во природата на давањето. Кога некој дава на важна личност за тој да ужива. Произлегува дека без задоволство тој не може да направи ништо, бидејќи тоа е против неговата природа.
Но, ние можеме да го замениме тоа задоволство. Ова значи дека наместо да примаме задоволство од чин на примање, ние ќе сакаме да примаме задоволство од чин на давање. Ова се нарекува „еднаквост на форма.“ Ние треба да велиме дека, како што Создателот ужива да им дава на суштествата, ние треба да уживаме при давање на Создателот.
Поинаку, ако немаме уживање и задоволство додека даваме кон Создателот, ние ја уништуваме еднаквоста на форма. Тоа е како што рекле нашите мудреци: „Немало уживање пред Него како денот кога небото и земјата биле создадени.“ Немало уживање пред Создателот бидејќи денот кога бил создаден светот било создадено и задоволството што Тој го наменил за праведните во иднина (Зохар, 1.т.115).
Затоа, ако ние немаме задоволство додека ги одржуваме заповедите на Создателот, доколку тогаш некој се стреми да дава, тоа не се смета на еднаквост во форма, бидејќи на човекот може да му биде мило само таму каде што има задоволство. Произлегува дека ако тој нема задоволство во давање на Создателот, тоа не се смета како еднаквост на форма, и тој нема простор да го прими Вишото изобилие, бидејќи на него сè уште му недостасува задоволството кое го има Создателот кога им дава на суштествата.
Затоа следува дека целата основа врз која можеме да примиме задоволство и која ни дозволува да уживаме - и е задолжително - да се ужива во чинот на давање. Така, има една точка на која треба да работиме - ценење на духовноста. Ова се изразува со обрнување на внимание на кого Му се обраќам, со кого зборам, чии заповеди ги чувам и чии закони ги учам, што значи во барањето на совет во однос на тоа како да го цениме Давателот на Тора.
Пред некој самиот да се стекне со некаво просветлување од Вишото тој треба да бара истоумници, кои исто така бараат да ја засилат важноста на контактот со Создателот, на било кој начин. И кога многу луѓе го подржуваат тоа, секој може да добие помош од својот пријател.
Ние треба да знаеме дека „двајца е најмалата множина.“ Ова значи дека доколку двајца пријатели седат заедно и размислуваат како да ја засилат важноста на Создателот, тие веќе имаат сила да примат зголемување на големината на Создателот во форма на будење одоздола. Заради овој чин, следува будење од Вишото, и тие започнуваат да имаат некаков осет за големината на Создателот.
Според тоа што е запишано: „Во мноштвото на луѓе е славата на Кралот,“ следува дека колку е поголем бројот на заедницата, поефикасна е моќта на заедницата. Со друѓи зборови, тие создаваат посилна атмосвера на големината и важноста на Создателот. Во тоа време, телото на секоја личност зема во обзир сè што тој сака да направи за Светоста - што значи да Му дава на Создателот - како големо богаство и дека е привилигиран со тоа што е помеѓу луѓе кои биле наградени да Му служат на Кралот. Тогаш, секоја мала работа која ја прави го полни со радост и задоволство бидејќи сега има нешто со кое може да му служи на Кралот.
Според степенот до кој групата има однос кон големината на Создателот во нивните мисли за време на собирот, секој според неговиот степен, во него се формира важност за Создателот. Така, тој може да чекори цел ден во светот на среќа и радост, што значи дека тој ужива во секоја ситница која ја прави во однос на работата на Создателот. Ова е така бидејќи доколку тој запомни дека треба да размислува за духовноста, дури и за момент тој веднаш вели: „Јас сум веќе благодарен и го славам Создателот,“ бидејќи тој верува дека сега Создателот го повикал и сака да зборува со него.
Кога личноста замислува дека Кралот го повикува и му кажува дека сака да си игра со него, какво задоволство тој би искусил тогаш и каков Виш дух би имал? Секако, во таа возвишена состојба тој не би имал грешни мисли. Тој само би бил малку засрамен бидејќи не ги познава законите и манирите на Кралот - како да се однесува кога Кралот зборува со него. Но тоа што знае да го прави за Кралот го смета како големо богатство, бидејќи тој знае некои правила со кои се одржуваат заповедите на Кралот, кои ги научил во училиште, кога бил млад. Сега кога пораснал и сака да му служи на Кралот, сигурно ќе му недостига познавањето на законите на Кралот.
Произлегува дека неговата загриженост е во тоа што тој не знае што е она кое на Кралот може да Му причини поголемо задоволство, кое дело и која намера. Освен тоа, тој живее во свет кој е целосно добар. Додека се собираат на собирот, групата треба да мисли и зборува за големината на групата, како што е запишано: „поединецот треба секогаш да го слави Создателот, а потоа да се моли.“
Истото е и со опкружувањето. Кога сакаме да побараме нешто од опкружувањето, тоа се нарекува „молење“. Тогаш ние мораме прво да воспоставиме заслуга во опкружувањето, а потоа да се „замолиме’’ што значи да бараме од опкружувањето да ни го даде она што го сакаме од него. Така, прво треба да видиме што има опкружувањето, кој посед го има кој би можеле да го примиме од поврзување со нив. Можеби нам не ни е потребно поседот кој тие го имаат, па така би избегале.
Според тоа, кога некој доаѓа во собирот на пријатели, тој секогаш треба да гледа дали неговите пријатели ја имаат целта по која тој копнее. Тој мисли дека со поврзување на сите заедно за една цел, секој ќе го добие својот дел како и делот на целата група. Следува дека од групата ќе ја има истата сила како целата група заедно.
Следува дека секој еден треба сериозно да размисли за целта на собирањето - дека тоа треба да донесе чувство во однос на собирот на пријатели и секој има нешто во неговите раце што може да го стави во неговите садови, но не е во форма на: „Не ставај ништо во твоите садови.“ Секој треба да земе во обзир дека доколку не седи особено внимателен за време на собирот, не само што тој самиот губи, туку ја расипува и целата група.
Ова е слично со тоа што е запишано во Мидраш (Вајикра Раба, поглвје 4) : „двајца влегле во брод. Еден од нив започнал да буши под него правејќи дупка во бродот. Тој му рекол: „Зошто бушиш? А овој му одговорил: „Зошто ти се грижиш; јас бушам под мене, а не под тебе? Па тој му одговорил: „Будало! Двајцата ќе се удавиме!“
Откако се говори за важноста и неопходноста на групата, започнува редот на поправка. Како и со што можеме да ја засилиме групата за да стане една маса, како што е запишано: „ и Израел кампираше пред планината“, (Прогон 19), и било објаснето, „ како еден човек и едно срце.“ Така секој може со сугестија да ја подобри љубовта на пријателите. Тоа треба да биде дискутирано, но мора да биде прифатено од сите пријатели за да нема прашање за согласност.
Досега ние говоревме за врската помеѓу човек и човека, која е за да ни донесе врска помеѓу човек и Бог, како што е запишано во Матан Тора (Давањето на Тора) 137. Следува дека важноста на љубовта на пријателите е она кое што нè носи према љубовта кон Создателот. Но љубовта кон пријателите треба да нè донесе до чувство на важноста за љубовта кон Создателот.
