Најважното нешто што денес е пред нас е единството на пријателите и во ова треба да се насочат сите напори, затоа што единството може да ги покрие сите наши недостатоци. Речено е: „Ако се спушта во прогон ученикот, тогаш треба да се прогони и неговиот учител“. Меѓутоа, како може да му попречат злите сили на ученикот и да го отфрлат од духовноста во прогон, ако тој е поврзан со својот учител? (се има предвид дека учителот е вистински кабалист). Ова е од причина што за време на паѓањето на ученикот му се чини дека и неговиот Рав исто така се наоѓа во паѓање, што е и точно бидејќи не може да добие никаква помош од својот Рав, а помош може да се добие само во степенот во кој му се претставува големината и силата на неговиот Рав. Затоа неговиот Рав сега е низок и слаб. Равот паѓа со него во согласност со неговото мислење за својот Рав.
Почетокот на Египетскиот прогон започнува со тоа дека: ...„Стана новиот цар во Египет, кој не го знаеше Јосеф“, а ова значи дека се открила нова власт во разумот на секого, нова власт одблизу, затоа што паднале од претходното ниво според принципот „Ако се спушта во прогон ученикот, се прогонува и неговиот учител“, а токму затоа и „Не го знаел Јосеф“, односно не го достигнал каков што го замислувал. Затоа Јосеф во својата фантазија го замислувале како сличен на себе, бидејќи „не го знаеле Јосеф“, а со тоа почнал периодот на ропството, затоа што ако не било така, праведникот би ги заштитил и тие не би чувствувале ропство и прогон. Бидејќи достигнал откривање на мудроста, со која што се удостоил благодарение на претходните напори во заедничките дејствија по пат на принуда, излегува дека без лашон де-нуква („јазикот на никва“), во што се крие чудесното својство на напорите, не би добил ништо. Само по себе однапред се открива дека дури и принудните заеднички дејствија, биле дејствија од љубов и приврзаност. Погледни внимателно. Во ова се крие смислата на зборовите: „краток продолжеток на нејзиниот јазик“. Токму „на нејзиниот јазик“, а не на некој друг јазик.
Да се вратиме на темата која ја разгледуваме. Првиот знак бил тоа што кога Моше ја фатил змијата за опашот, змијата станала стап во неговите раце. Тоа значи „враќање од трепет“, според принципот „устата своја таа ја отвора со мудрост“. Оттогаш, кога таа се воспоставува долу, а клипата се поништува и не се враќа, го зема почетокот од коренот на откривањето на Вишата мудрост (Хохма илаа). Во вториот знак се крие тајната и коренот на враќањето од љубовта. Кога Моше во Вишата преданост ја става раката под пазуви, се открива краток продолжеток на нејзиниот јазик и никако поинаку. Внимателно погледни ги овие работи, затоа што навистина може да се извади раката од пазуви, бидејќи „пазуви“ е означено со изразот: „Јас сум Бог... Да немаш други богови освен Мене“. Извлекувањето на раката значи „распространување на знаењата“. Доколку извлекувајќи ја раката за распространување на вкусовите и тајните на Тора тој добро го памети својот корен, не се стреми да го промени неговиот вкус и гледа корист од тоа што ја вади раката од пазувите, во таков случај законот и судот се поврзани еден со друг слично на блиски и неразделни луѓе. Тогаш изобилството оди по патиштата свои, како што треба.
Одовде се разбира смислата на зборовите: „Ја стави раката под пазуви“. Тие означуваат прифаќање на законот според зборовите: „и ја извади“. Со самото тоа тој има намера да го продолжи распространувањето на знаењата и да не се зацврсти за да биде соединет исто така со коренот, кој овде се нарекува „пазуви“. Тогаш се случува следново: „И еве, неговата рака е покриена со лепра, како со снег“. Јонатан Бен Узиел дава вакво толкување: „И ова е неговата затворена рака“, односно се затвориле изворите на изобилство и единственото поправање се состои во тоа повторно да се зацврсти. „И ја врати раката под пазуви“, го прифатил законот. А потоа „ја извади од пазувите и еве – таа повторно стана неговиот краен дел“. Смислата е во тоа што законот се поврзува и се соединува со вадењето на раката – законот и судот се соединети. Тогаш животот и изобилството се враќаат во претходниот тек.
За ова е речено: „И така ќе биде – ако не му поверуваат на гласот од првиот знак“, тогаш ќе ја извади раката од пазувите без лепра. „Тогаш ќе му поверуваат на гласот од вториот знак“, затоа што ќе видат дека, вадејќи ја раката од пазувите, тој повторно оздравел. Додека пак, смислата на третиот знак е длабока, бидејќи Нил е бог на Египет, а Фараонот, богот на Нил, рекол: „Мене ми припаѓа мојот Нил и јас самиот се создадов себеси“. Како што веќе рековме, Фараонот го приграбува за себе целото изобилство кое се спушта над главата за Израел. Меѓутоа, суштината од грабнатото изобилство тој ја дал на Израел, а оваа суштина се нарекува „Нил“. Тоа е пијалок за сите жители на Египет и се нарекува „леб на мрзеливоста“, после кој не се потребни напори. Затоа се појавил страв после ослободувањето од Египет да не си нанесат штета синовите на Израел од лебот небесен. Така и се случило во пустината, кога рекле: „Ја паметиме рибата која ја јадевме во Египет како подарок“. Во ова е смислата на поправањето, изразено со зборовите: „Водата на копното ќе стане крв“, затоа што сите ќе видат дека се ослободени „корпулентните Израелци“ („машке Израел“ – буквално „појалок на Израел“, а потоа заради ова нив ќе ги стигне крвта на Песах и крвта од обрежувањето. Во таков случај, „не треба да се јаде лебот на мрзеливоста“. Смислата на ова е длабока, а јас ќе ги проширам своите објаснувања на друго место.
Јехуда Лејб
