Слушнав во 1943 г. во Ерусалим

Секој човек е одделен од Создателот со тоа што посакува да прима.

Но, доколку човекот се стреми само кон насладите на овој свет, а не кон духовниот, се смета дека тој е оддалечен од Создателот на еден ден, односно растојанието од еден ден е само една карактеристика која го оддалечува од Создателот затоа што е притиснат од желбата за примање на наслади од овој свет.

Меѓутоа, ако човекот се приближува себеси до Создателот со тоа што го поништува својот егоизам во однос на насладите од овој свет, тој се нарекува близок до Создателот. Но, ако потоа се спуштил и го изгубил своето духовно ниво, затоа што почнал егоистички да ги посакува насладите од идниот свет, тогаш се смета за одделен од Создателот заради тоа што посакува да ги прими духовните наслади за себе, а исто така паѓа и бидејќи сака да прима земски наслади, наслади од овој свет. Затоа се смета дека така се оддалечил од Создателот на два дена:

1.     Со желбата да прима наслади од овој свет, каде што повторно паднал во своите желби;

2.     Со желбата да прима духовни наслади – наслади од духовниот, идниот свет, затоа што со тоа што почнал да ја извршува духовната работа, тој го обврзува Создателот да му плати награда за неговите напори во Тора и заповедите.

Излегува дека на почетокот човекот одел еден ден и се приближил до работата за Создателот, а потоа се вратил два дена назад, односно се оддалечил од Создателот со две форми на примање:

1.     Примање од овој свет;

2.     Примање од идниот свет.

Затоа излегува дека тој одел во спротивна насока.

Излезот овде е еден – секогаш да се оди по патот на Тора, односно по патот на давањето, а редоследот треба да биде таков, што на почетокот е потребно да внимава, придржувајќи се на две основи:

1)     Да го исполнува самото дејствие од заповедите,

2)     Да почувствува наслада во заповедите, благодарение на вербата од тоа што Му причинува задоволство на Создателот со неговото исполнување на заповедите.

Следствено на ова, човекот треба да ги исполнува заповедите во дејствијата, а исто така и да верува дека Создателот се насладува од тоа што пониските ги исполнуваат Неговите заповеди. Притоа, не постои разлика меѓу голема и мала заповед, односно Создателот прима наслада дури и од најнезначителното дејствие кое се извршува заради Него.

Потоа треба да се провери резултатот од своето дејствие и тоа е најважно што треба да го види човекот – дали доживува наслада од тоа што Му причинува задоволство на Создателот. Токму овде е основниот акцент во работата на човекот, за што е речено: „Работете за Создателот во радост“. Тоа треба да биде неговата награда за работата, кога чувствува наслада од тоа што се удостоил да Го израдува Создателот.

Затоа во Тора е речено: „А герот, кој е внатре во тебе, се издига над тебе сè повисоко и повисоко“. „Тој ќе те задолжува, а ти не му враќај“.

Гер (дојденецот во јудаизмот) се нарекува егоистичката желба за наслада во времето кога човекот влегува во духовната работа и почнува да работи за Создателот. До тој момент, тој се нарекува „гој“ (Гој е желбата за наслада на самиот себе, со која што се раѓа човекот во нашиот свет и таа постои во него сè додека не стане гер).

„Тој задолжува“ – значи дека егоизмот му дава на човекот сили да работи духовно, но ги дава во вид на заеми, кредити. Ако работи еден ден во Тора и Заповедите, тогаш дури и да не прими награда веднаш, сепак верува дека подоцна ќе му платат за сè што вложил во таа работа. Затоа по работниот ден, егоизмот се појавува кај човекот и бара да го врати долгот, односно ветената награда за тоа што телото вложило напори, исполнувајќи ја Тора и заповедите. Меѓутоа, човекот не сака да му плати. Тогаш герот започнува да вика: „Каква е таа работа, за која не плаќаат награда?!“. Затоа тој повеќе не сака да му дава сили за исполнување на духовната работа на човекот кој посакува да работи како Израел.

„Но ти не му враќај“ – ако му дадеш храна и дојдеш да го молиш да ти даде сили за да работиш, тој ќе ти одговори дека не е обврзан да ти даде ништо, затоа што не е должен да ти врати за храната, бидејќи претходно веќе ти дал сили за да работиш и тоа било под услов да му го вратиш она што ти било дадено, но во форма каква што сака тој, односно ти да купиш сили за она што тој го посакува. А сега, наместо да се раздолжи, човекот уште еднаш се појавува и моли да се задолжи.

Затоа егоистичката желба во него станува помудра и уште од порано прави пресметка колку и е исплатливо да учествува во замислите на човекот. Понекогаш таа станува скромна и вели дека сака да се ограничи само на најнеопходното и дека и е доволно она што го има, па затоа таа не сака да му даде на човекот сили за духовна работа. Понекогаш му вели на човекот дека патот по кој оди е опасен пат и дека можеби тој напразно си ги троши своите сили. Или пак, вели дека напорите се многукратно поголеми од наградата и затоа таа не се согласува да му даде сили за работа.

Ако човекот сака да добие од своето тело (од својата желба) сили за да оди по патот на Создателот, односно да работи за давање и сите негови дејствија да водат кон величење на Создателот, тогаш телото му вели: „А што имам јас од тоа?“, односно ги поставува познатите прашања: „Кој?“ и „Што?“, исто како што рекол Фараонот: „Кој е Создателот и зошто сум обврзан да ги слушам Неговите гласови?“, а како што рекол и грешникот: „Што добивате од работата за Создателот?“.

Овие прашања се сосема праведни од аспект на телото, егоистичката желба на човекот, бидејќи всушност такви биле неговите услови. Затоа, ако не го слуша гласот, односно волјата на Создателот, тогаш телото секогаш ќе се јавува со барања, зошто не се исполнуваат неговите услови и зошто тоа не добива ништо.

Меѓутоа, тој мора да го слуша гласот на Создателот. Откако еднаш ќе почувствува некакво отстапување од духовниот пат, треба повторно да започне со своето доближување до Создателот, што се нарекува дека бил во духовен пад, во излез од духовното и го започнува духовното издигнување, влезот во духовното (што го повторува многу пати) и треба да му рече на своето тело: „Знај дека сакам да влезам во духовната работа и дека моите намери се само за давање без да примам ништо и ти немој да се надеваш дека ќе добиеш нешто за своите напори, туку знај дека сè ќе биде само за давање“.

Но, ако праша телото: „Што ќе имам јас од таа работа?“, односно „Кој, всушност ќе ги добие плодовите од работата за која јас треба да вложам толку сили?“ или ако праша уште поедноставно: „Заради кого јас треба толку напорно да работам?“, тогаш треба да му се одговори: „Јас им верувам на мудреците, кои достигнале и пренесоа дека треба да верувам со едноставна верба, со верба над знаењата, дека Создателот ни заповедал да ја прифатиме вербата во тоа што Тој ни порачал да ја исполнуваме Тора и заповедите. Човекот мора да верува дека кај Создателот се јавува наслада од тоа што ние ја исполнуваме Тора и заповедите со верба над знаењата и да се радуваме што со својата работа Му причинуваме задоволство на Создателот“.

Како резултат од ова, гледаме дека постојат четири услова:

1.     Да им се верува на мудреците дека ни ја пренеле вистината;

2.     Да веруваме дека Создателот заповедал да ја исполнуваме Тора и заповедите само со верба над знаењата;

3.     Дека постои радост и кај Создателот од тоа што битијата ја исполнуваат Тора и заповедите врз основа на верба;

4.     Човекот треба да добива радост и наслада од тоа што се удостоил да Го радува Создателот, а големината и важноста на работата на човекот се мери со мерката на радост која ја чувствува човекот за време на неговата работа, што пак, зависи од степенот на верба на човекот во овие четири услова.

Одовде излегува дека ако го исполнуваш условот: „Кога ќе го чуеш гласот на Создателот...“, односно го исполнуваш она што рекол Создателот, тогаш сите сили кои ги добиваш од своето тело нема да се сметаат како да си ги добил на заем, кој мора да го вратиш, „доколку не го слушаш гласот на Создателот“. Ако телото прашува зошто мора да вложува сили за духовната работа, кога ти не му ветуваш ништо за возврат, треба да му кажеш дека токму за тоа е создадено и што да направи ако го мрази Создателот, како што е речено дека Создателот ги мрази телата.

Во книгата Зохар е речено дека Создателот посебно ги мрази телата токму на оние кои што работат за Него, затоа што тие посакуваат да добијат вечност – награда не само од овој свет, туку, во основа, духовни и вечни награди.

Затоа токму овде постои условот „тој задолжува, но ти не му враќај“, односно ти не си должен ништо да му враќаш на своето тело за енергијата и напорите кои тоа ги вложило за извршување на духовната работа.

Но, ако му вратиш каква било наслада, тоа мора да биде само во форма на заем, а не како награда или надоместок, односно телото за тоа треба да ти даде сили за работа. Но во никој случај не треба да му се дава никаква награда бесплатно.

Телото мора постојано да ти дава енергија за работа и тоа сосема бесплатно. Ти не му давај никаква награда и постојано барај од него да ти обезбедува сила за работа, како оној кој дава заем што бара од должникот. Така телото секогаш ќе биде роб, а ти негов господар.