Зохар прашува: „Запишано е: „Дојди до фараонот,“ но треба да вели, „оди до фараонот,“ итн. Бидејќи Создателот видел дека Мојсеј бил исплашен и другите назначени емисари не можеле да му пријдат, Создателот рекол. „Погледај, Јас сум против тебе, фараону, крал на Египет, големо чудовиште кое лежи среде Нил.“ Создателот требало да води војна против него, и никој друг, како што е запишано: „Јас сум Господ,“ за кого објаснуваат, „Јас а не гласник.“ Со нивни зборови (на почетокот на оброкот, Бо (дојде). Разликата помеѓу „дојди“ и „оди“ е во следното. „Дојди“ означува дека треба да одиме заедно, како личност која му кажува на другарот „дојди.“

Треба да го разбереме она што Зохар го прашува: Зошто Создателот треба да оди со Мојсеј? Тоа е затоа што Мојсеј сам не можел се бори со фараонот, туку можел само Создателот и никој друг. Така, зошто требало Мојсеј да оди со Создателот? Таму вели: „јас не сум гласник.“ Така, која е целта на Создателот да оди кај фараонот, со Мојсеј? Тој можел да отиде кај фараонот без Мојсеј.

Ние треба да разбереме што рекле нашите мудреци во Кидушин (брак) 30б, Риш Лакиш рекол: „Човековата склоност го совладува секој ден и сака да го убие, како што е речено, „злобниот го демне праведниот,“ и ако Создателот не му помогне, тој нема да го надмине, како што е речено, „Господ нема да го остави во негови раце.“

Овде исто така се поставува прашањето: Ако човекот не може сам да надвладее и му треба помош од Создателот, зошто е ова удвојување? Со други зборови, или Создателот му дава сила на човекот за сам да надмине, или Создателот ќе направи сè? Зошто изгледа дека се потребни две сили, една на човекот и последователно на Создателот. Тоа е како само тие две сили да можат да го победат злото, бидејќи една сила е недоволна. Човековата совршеност е во тоа што тој мора да ја достигне смислата на давањето и да се здобие со смислата заради која е создаден светот, која се нарекува: „да прави добро на Неговите суштества.“ Со друѓи зборови, суштествата треба да го примат задоволството кое Тој го замислил за нив.

Пред тоа, суштеството не се смета за суштество кое му служи на Создателот, бидејќи е познато дека од Тој совршен Создател, треба да произлезат совршени созданија. Ова значи дека секој треба да ја чувствува убавината на создавањето и да биде во можност да го слави создавањето. Сите треба да бидат во можност да Го слават и да Му бидат благодарни на Создателот за создавањето. Сите да можат да кажат: „Благословен е Оној кој рекол, нека има свет.“ Со други зборови, сите треба да го благословуваат Создателот затоа што создал добар свет исполнет со задоволства, каде што сите се среќни и задоволни со задоволството кое го чувствуваат од сите задоволства кои ги искусуваат во светот.

Но, кога човекот започнува да анализира дали е вистински задоволен со животот и колку задоволство произлегува од него и од неговата околина, тој го гледа спротивното. Тој гледа дека сите страдаат и секој човек страда поинаку. Но треба да се рече: „Благословен е Оној кој рекол, нека има свет.“ Тогаш човекот сфаќа дека тоа го вели само површно.

Задоволствата не можат да се појават во светот пред светот да има Келим (садови) за давање, бидејќи нашите садови за примање се управувани од самољубие, кое е многу ограничено во мерката и нè одделува од Создателот. Тоа е првото ограничување на садовите за примање на изобилието да не свети таму. Види во „Вовед во книгата Зохар,“ стр.138.

Расправиите и војните започнуваат заради стекнувањето со сад за давање, бидејќи тоа е против нашата природа. Затоа ни се дадени Тора и Мицвот, за да се достигне степенот на давање, како што рекле нашите мудреци: „Јас ја создадов злата склоност, и Јас го создадов зачинот Тора.“ (Кидушин 30).

Исто така, нас ни е дадена и Мицва (заповед/добро дело) на „Љуби го ближниот како себеси.“ Раби Акива рекол: „Ова е главното правило на Тора“ (Берешит Раба, Парахиа 24). Со други зборови, при работата со љубов кон пријателите, човекот се навикнува да излезе од самољубие и да достигне љубов кон другите.

Но, ние треба да разбереме што гледаме пред нас, дека има луѓе кои вложуваат труд во љубов кон пријателите, но сепак не доаѓаат ниту сантиметар поблиску до љубов кон Создателот за да можат да работат во Тора и Мицвот, заради љубовта кон Создателот. Ова значи дека тие велат дека всушност напредуваат малку во љубов кон пријателите, но тие не гледаат напредок во љубов кон Создателот. Но, ние треба да знаеме дека во љубовта кон пријателите постојат степени, што значи дека ние мораме да размислиме за обврските на љубовта кон пријателите.

Ние можеме да ја споредиме со двоспратна зграда со поткровје: Кралот е на вториот спрат.  На оној кој сака да дојде до Кралот, чија единствена цел е да го види лицето на Кралот, му е кажано дека тој прво треба да се искачи на првиот спрат, бидејќи е невозможно да се качи на вториот спрат без предходно да се качи на првиот спрат. Секако секој разбира дека тоа е така. Но, постои причина зошто прво треба да се качат на првиот спрат. Првиот спрат е наречен „поправка.“ Со други зборови, со качување на првиот спрат, поединецот може да научи како да му се обраќа на Каралот лице в лице и ќе биде во можност да го праша Кралот за неговата желба.

Човекот кој слуша дека прво треба да се качи на првиот спрат а потоа вториот спрат, тоа го разбира многу добро. Но бидејќи неговата единствена желба е да го види Кралот в лице и не се грижи за ништо друго, тој  прави како што му е кажано - дека прво треба да се качи на првиот спрат - време  и работа која е за него. Но, тој нема избор, па така мора да се искачи на првиот спрат. Тој не е заинтересиран да види што има таму, иако тој разбрал дека на правиот спрат се учи како да се зборува со Кралот. Тој не обрнува внимание на тоа, бидејќи тоа не му е целта. Неговата цел е Кралот, а не тоа што може да го научи на првиот спрат. Неговата цел не е да учи, туку да го види ликот на Кралот. Зошто да го троши времето на ситници, бидејќи сè е ништо во споредба со Кралот? Така, зошто да има интерес за тоа што го учат на првиот спрат?

Така, кога се качува на првиот спрат, тој нема желба да остане таму. Наместо тоа, тој сака брзо да се искачи на вториот, кај Кралот, бидејќи тоа е сè што сака. Но, нему му е кажано, „без да ги познава правилата на кои се придржуваат на првиот спрат ќе ја засрамиш честа на Кралот. Заради оваа причина, не можеш да се надеваш дека ќе можеш да се качиш на вториот спрат пред да го научиш сето она што мора да се научи на првиот спрат.“

Слично е и со љубовта кон пријателите. Слушнавме дека е невозможно да се биде награден со љубовта на Создателот пред да се биде награден со љубовта кон пријателите, како што Раби Акива рекол: „Сакај го пријателот како себеси, е најважното правило на Тора.“ Затоа, додека се вклучуваме во љубов кон пријателите, тој не смета дека љубовта кон пријателите е вредна, туку одвишна. Тој ја одржува бидејќи нема избор, но тој постојано го чека времето кога „јас ќе бидам награден со љубов кон Создателот, и да бидам во можност да се ослободам од љубовта кон пријателите. Оваа работа е товар за мене бидејќи јас одвај можам да ги поднедсам моите пријатели, бидејќи гледам дека сите имаат поразлични занимања од моето и јас немам ништо заедничко со нив. Но јас немам избор, бидејќи ми е кажано дека без љубов кон пријателите јас нема да бидам во можност да се стекнам со љубов кон Создателот. Па така против мојата волја јас сепак сум со нив. Но, јас можам да се запрашам себеси, што добивам јас од пријателите? Само една работа: јас се поправам себеси преку присилбата при седење со нив и толерирање, кое јас не го сакам и кое е против мојата природа. Но што можам да направам? Мене ми е кажано дека јас морам да страдам во овој свет, па така и правам: седам и го чекам времето кога јас ќе можам да избегам од нив и да избегнам да ја гледам долноста која ја гледам во нив.“

Произлегува дека тој не поседува љубов кон пријателите, која лечи, наречена, „љубов кон другите,“ туку тоа го прави само затоа што му е кажано дека нема избор, бидејќи поинаку нема да се стекне со љубов кон Создателот. Ова е причината зошто тој се вклучува во љубов кон пријателите и ги одржува сите обврски со кои го обврзуваат пријателите. Но тоа што тој треба да го научи од нив е многу далечно за него. Ова значи дека тој не излегува од самољубие и не достигнува љубов кон другите. Тој не ја одржува љубовта кон пријателите од љубов, туку од страв, бидејќи не му е дозволено кон љубовта кон Создателот пред да влезе во љубов кон пријателите. Како резултат, тој се плаши да не ја одржува љубовта кон пријателите бидејќи нема да му биде дозволено кон љубовта кон Создателот.

Ова е слично со алегоријата дека не му е дозволено на вториот спрат каде што живее Кралот, додека не се искачи на првиот спрат. Таму тој ќе ги научи правилата за тоа како да ја одржи честа на Кралот. Би било разумно дека тој би бил среќен да оди на првиот спрат, бидејќи сега тој учи како да биде чувар на честа на Кралот. Тоа ќе му користи за подоцна кога ќе влезе во палатат на Кралот, да не ја засрами честа на Кралот. Затоа, додека е на првиот спрат, тој обрнува внимание на сите правила кои се таму и се привикнува на нив, бидејќи тој сака да дојде при Кралот, да му дава на кралот, и воопшто да не биде презрен кон честа на Кралот. Ова се однесува само на оној кој сака да дојде пред Кралот и Нему да Му даде задоволство.

Но ако некој сака да дојде пред Кралот само заради примање, го смета за одвишно она што е на првиот спрат. Тоа не го интересира. Тој оди на првиот спрат бидејќи се плаши, бидејќи знае дека нема да му биде дозволено да се искачи на вториот спрат пред да се качи на првиот спрат. Тој не чувствува потреба да ги изучува законите кои таму се учат - како да се избегне посрамотување на честа на Кралот - бидејќи единствената причина заради која сака да доаѓа пред Кралот е целта на самољубието. Затоа, ние треба да знаеме дека љубовта на пријателите нам ни е дадена за да учиме како да избегнеме посрамотување на честа на Кралот. Со други зборови, доколку тој нема друга желба освен да прима задоволство од Кралот, тој со сигурност ќе ја посрамоти честа на Кралот, која се нарекува „донесување на Кедуша (Светоста) до надворешните.“ Заради оваа причина, ние не смееме да ја потцениме важноста на работата во љубовта кон пријателите, бидејќи со тоа се учи како да се излезе од самољубие и да се зачекори на патот на љубов кон другите. Кога ја завршува работата на љубовта кон другите, тој ќе биде во можност да биде награден со љубов кон Создателот.

Ние треба да знаеме дека таму постои доблест да се сакаат пријателите. Човекот не може да се измами себеси и да рече дека ги сака пријателите, доколку не ги сака. Тука тој може да се анализира себеси дали навистина има љубов кон прјателите или не. Но со љубовта кон Создателот, поединецот не може да се анализира дали неговата намера е љубов кон Создателот, што значи дека тој сака да Му дава на Создателот, или неговата желба е да прима со цел да прима. Ние треба да знаеме дека после сите поправки кои му се дадени на човека да ги направи без помошта на Создателот, него нема да му биде даден никаков напредок во работата за давање.

Ние прашуваме: „Зошто тогаш некој треба да прави работи со цел подоцна ќе биде награден со помошта на Создателот? И покрај сè Создателот може да ни помогне без нашата работа, бидејќи човековата работа нема да помогне во никој случај.“ Но, доколку човекот не ја започне работата, тој не знае дека не може да триумфира над склоноста. Кога човекот започнува да чекори во работата на Создателот и прави сè што може да направи, тогаш тој може да понуди вистинска молитва на која Создателот ќе му помогне. Но зошто Создателот сака тој да понуди вистинска молитва? Кога се работи за Создателот, дали на Него му треба човековата почит? Затоа, зошто Создателот сака човекот да направи молитва од срце?

Работата е во тоа што е познато дека нема Светлина без Кли. Невозможно е некој да даде нешто кое е многу важно на некого кој нема желба за тоа. Тогаш давањето би било отфрлено. Тоа е негување на Клипот, што значи дека сè оди во садовите за примање, кои во својот авторитет го земаат сето она кое што човекот го навредува во Кедуша. Од ова знаеме зошто некој треба да започне со работата. Но зошто Создателот не му дал на човекот сила да ја заврши работата сам, без Негова помош?

Зохар ова го толкува со: „Оној кој доаѓа за да биде прочистен му се помага.“ Се прашува:„Со што?“ И одговара: „Со света душа,“ што значи дека тој прима просветлување од Вишото, кое се нарекува Нешама (душа). Тоа исто така е наречено „Достигнување на Божественост,“ што значи дека човекот е вклучен во мислата на создавањето да прави добро на Неговите суштества. Следува дека со поседување на Кли и желба за сад за давање, тој ја прима Светлината, наречена Нешама. Така, потребни се двете. Со други зборови, човекот треба да започне, и со тоа го добива садот. Но, не е во можност да заврши, и тогаш тој плаче кон Создателот за помош, и тогаш ја прима Светлината.

Сега можеме да разбереме што е во запишаното:„Дојди до фараонот, бидејќи Јас му го скаменив неговото срце и срцата на неговите слуѓи, за да можам да ги покажам Моите знаци среде нив.“ Се поставува прашање: „Зошто Создателот го скаменил срцето на фараонот? Текстот одговара: „За да можам да му ги покажам Моите знаци среде нив.“ Толкувањето на прашањето е: „Зошто Создателот го скаменил човековото срце и тој не може да победи сам во војната против неговата склоност?“

Одговорот е, за човекот да заплаче кон Создателот, и со тоа ќе добие Кли. И тогаш Создателот ќе биде во можност да ги стави буквите на Тора во него, внатре во Кли. Ова е душата која како помош Создателот му ја дава на него.

Ова се смета, „Тора и Создателот се едно.“ „Моите знаци“ се однесува на буквите на Тора,  како имињата на Создателот. Ова е „да прави добро на Неговите суштества,“ која е мислата на создавањето: да прави добро на Неговите суштества. Ова доаѓа до човекот кога тој има Кли, но тоа Кли доаѓа преку скаменување на срцето, бидејќи тогаш има место каде што тој може да плаче кон Создателот за помош, и Тој му помага со света душа.

Сега можеме да ја видиме работата на „дојди до фараонот,“ што значи двајцата заедно. Со други зборови, човекот треба да започне и тогаш да увиди дека не може да го победи, и тоа се однесува на плашењето на Мојсеј да му пријде. И тогаш Создателот вели: „Гледај, Јас сум против тебе, фараону,“ што значи дека тогаш доаѓа помошта од Создателот. Но со што? Со света душа. Како што е запшишано во Зохар.

Следува дека скаменувањето на срцето, во зборовите: „Јас му го скаменив неговото срце,“ било за да се направи место за молитва. Оваа молитва не е како таа од крв и месо, како некој кој сака почит, да биде запрашан да биде почитуван, туку, смислата на молитвата е тој да има Кли, потреба за помош од Создателот, бидејќи нема светлина без Кли. Кога човекот ќе види дека не може да си помогне сам на ниеден начин, тогаш има потреба за помош од Создателот. Ова е значењето на тоа што го рекле нашите мудреци: „Создателот копнее за молитвата на праведните.“ Така се поставува прашањето: „Но дали на Создателот му е потребано оданоста на човекот за да побара од Него?“ Но, бидејќи Неговата желба е да им користи на Неговите суштества, не постои Светлина без Кли. Тој копнее по молитвата на праведниот, бидејќи со тоа тие ги откриваат Келим (садови) во кои Тој може да им додели. Следува дека кога личноста гледа дека не може да го надмине злото во него, тоа е времето за барање помош од Создателот.

Сега можеме да разбереме што рекол Создателот (Прогонство 6), „и Јас ќе те донесам до Мене од луѓето, и јас ќе бидам твој Бог; и ти ќе знаеш дека Јас сум твојот Господ Бог, кој те избави од бремето на Египќаните.’’

Во Месешет Барашот (38а), нашите мудреци за следново напишале: „Кој те избави од бремето на Египќаните?“ Мудреците! Така му рече Создателот на Израел: „кога ќе те избавам, Јас за тебе ќе направам нешто за да ти покажам дека Јас сум тој кој те избави од Египет, како што е запишано дека ја сум Господ твојот Бог, кој те избавил.“ Ова значи дека не е доволно што Создателот ги избавил од Египет луѓето од Израел, и се ослободени од маката. Кога зборуваме за работата на Создателот, бидејќи се поставува прашањето: „дали тоа не е доволно?“ Сега тие се ослободени од ропството. Во прогонството тие не биле во можноста да му служат на Создателот заради управувањето на фараонот, и сè што изградиле за себеси, било проголтано од земјата, како што рекле нашите мудреци (Сута стр 11), „Питом и Рамзес.“

Рав или Шмуел, некој рекол дека нејзиното име било Питом. Зошто нејзиното име било Рамзес? Затоа што неговата глава е прво Митросес (деланки).“ РАШИ толкува: „Кога тие граделе нешто, тоа би се разделкало и паѓало. Тие повторно го изградиле, но тоа пак паднало. И некој рекол: „Нејзиното име е Рамзес, а зошто нејзиното име беше Питом? Тоа е затоа што првото е прво, тоа било проголтано од Пи Техом (устата на провалијата).“ Затоа гледаме дека нема распаравија помеѓу Рав и Шмуел во однос на фактите при толкувањето. Фактот бил дека сè што тие ќе изградат ќе падне. Ова значи дека секој пат кога тие ќе изградат за себе некоја градба во работата, доаѓале Египќаните, што значи туѓите мисли на Египќаните, и ја уништувале целата нивна работа. Со друѓи зборови, целата работа која тие ја направиле со целиот нивен труд за да надминат и да служат во работата на Светоста била проголтана во земја.

Така, секој ден тие требало да започнат од почеток, и на нив им изгледало дека тие никогаш не биле вклучени во работат на Светоста. Секоја пат кога размислувале за движење нанапред, тие гледале дека не само дека не напредувале, туку и назадувале, бидејќи новите прашања „кој“ и „што“ секогаш се појавувале во нивниот ум.

Ние треба да го разбереме овој прогон од Египет како тие конечено да имале способност да му служат на Создателот без туѓите мисли на Египќаните. Што ни кажува знаењето во зборовите „и ти ќе знаеш“? Дека Создателот е Тој кој ги избавил од Египет. Има повеќе за што треба да се чудиме, бидејќи испитувањето го започнавме со заробувањето во Египет, кога тие работеле со тежок труд, и биле ослободени од тоа, но што уште тие пропуштиле?

Што е тежоко труд? Нашите мудреци го објаснуваат стихот: „целата работа која била ригорозно наметната на нив, (Сутан 11б). Раби Шмуел Бар Нахман рекол: „Раби Јонатан рекол: „тие ја замениле работатат на мажот со работата на жената, а работата на жената со работата на мажот. Египќаните ги натерале децата на Израел да служат на Бе Паре (со строгост) Раби Елазар вели: „Бе Пе Ра (со мека уста).“ Ние треба да ги разбереме работите на тежок труд во работата на Светоста. Ние треба да разликуваме два односи:   

1. „Откриен дел,“ кога човекот може да види и не може да знае дали греши и се залажува себеси, бидејќи не може да се рече дека има грешка за нешто кое е визуелно очигледно. Ова е затоа што со делото Мицвот и учењето на Тора, тој гледа, но и другите можат да видат дали тој ги изведува делата  на Тора и Мицвот или не.

2. „Скриениот дел“, тоа е намерата. Тоа е скриен дел бидејќи другите не можат да ја видат намерата за делото. И тој, исто така не може да ја види намерата на делото. Возможно да се згреши во однос на намерата и да да се залаже себеси, бидејќи само во очигледните работи, наречени „откриениот дел,“ секој може да ја види вистината. Но тоа што некој не може да си верува себеси кога нешто доаѓа со намери од срцето или мислите кои го прават умот грешен.     Следува дека тоа е скриено од него и од другите. Сега ние можеме да го протолкуваме значењето на тежок труд, за што е речено дека е „заменување на работата на мажот со работата на жената.“

„Работа на мажот“ означува дека тој е веќе Гевер (човек), дека тој може да го „Ле Хитгабер“ (надмине) неговото зло и да се вклучи во Тора и Мицвот во дело. Така, што треба тој да прави кога веќе е наречен  “човек“ што значи човек на војна, кој може да се бори со неговото зло во дело? Сега е време тој да ја започне неговата работа во вториот однос, што значи во „скриениот дел“, што е и целта. Со други зборови, тој треба дасе обиде сите негови дела да бидат со цел да дава задоволство на Создателот, а не за своја корист.

Што сториле Египќаните кога виделе дека тој бил човек кој може да излезе од нивното владение и да влезе во Светоста? Тие ја замениле нивната работа и им дале на нив женска работа. Ова значи дека целата нивна работа била женска работа, т.е, Египќаните ги натерале да размислат: „кому му се потребни намери? Делата се она што се брои, а таму, во делата, ќе успееш, и можеш да видиш дека си човек. Можеш да го совладаш злото во тебе и можеш да се вкличиш во Тора и Мицвот, во секој детал, и ти можеш да ги вложиш сите твои напори во тоа да се биде прецизен во Тора и Мицвот. „Но, ти не треба да се вклучуваш во намерите! Оваа работа не е за тебе, туку само за неколкумина избрани. Доколку започнеш со работатат за давање, што значи дека мора да се стремиш со цел да даваш, ти ќе немаш енергија да бидеш прецизен во откриените дела. Во откриените дела нема да се измамиш себеси бидејќи можеш да видиш што правиш.

„Но во однос на намерите, ти немаш некој вистински тест. Така, ние те советуваме тебе за твое добро, и не дај Боже дека сакаме да те оддалечиме од несвесната работа. Напротив, ние сакаме ти да се издигнеш во степените на Светоста. Ова се нарекува: „Замена на работата на мажот со работа на жената.“ Со тоа тие треба да направат работа која што им припаѓа на нив.

„Женската работа со машка работа“ означува дека тие луѓе немаат сила за да се надминат, туку, „тие се изнемоштени како жена.“ Тоа значи дека тие биле слаби во одржување на Тора и Мицвот и немале сила да одржуваат Мицва, дури ниту во откриена форма, која се нарекува „само во дело.“ Целата работа на надминување била само во делото, а не во намерата.

Египќаните дошле кај нив и ги натерале да помислат: „Ние не сакаме да ја прекинеме вашата света работа. Напротив, ние сакаме вие да бидете вистински слуги на Создателот. Со други зборови, ние гледаме дека ти сакаш да влезеш во светата работа, па така ние те советуваме дека најважната работа не е делото; туку намерата. Затоа, наместо да излезеш за да го надминеш во дело, навикнувај се да го надминуваш телото да учиш за друг или да се молиш за друг. Обиди се да одговориш на „Благословен да биде Тој,“ и „благолсовено да биде Неговото име,“ и „Амин“, а да не споменувам на средното повторување на пеењето. Кому му е тоа потребно?

„Главната цел е за Создателот. Таму треба да ги насочиш твоите напори. Зошто да ја троши твојата сила на сериозни нешта?

Наместо тоа, Халаха (религиозен закон) вели дека мора да ги одржуваш малите работи, но оваа работа не е за тебе; тоа е работа за жена. Ти треба да се вклучиш во машка работа. Фактот дека треба да се вклучиш само во дела е недостоен за тебе. Ти треба да се насочиш само кон намерата, што значи да се употреби целата енергија која ја имаш за да се насочиш сè да биде за Создателот. Но, ниту за момент не помислувај дека се обидуваме, не дај Боже, да ја прекинеме твојата работа за Создателот. Ние го сакаме спротивното: ти да се искачиш по скалата на Светоста и да стекнеш совршенство, што значи сите твои дела да бидат со цел да даваш задоволство на Создателот.“

И бидејќи биле на степен наречен „жена“ и сè уште немале сила тоа да го да надминат, дури ниту во делот на делото, се смета дека се изнемоштени како жени. Египќаните ги натерале да видат дека важната работа била да се стремат кон Лишма (за Нејзино име). Со тоа, Египќаните станале сигурни дека тие ќе немаат сила да продолжат и да надминат во работата на Светоста. Маимонидес кога го напишал „Хилхот Тешува“ (закони на покајанието), параша бр. 10), рекол: „Мудреците рекле: човекот треба секогаш да се вклучува во Тора, дури и во Ло Лишма, (не за Нејзино име), бидејќи од Ло Лишма тој ќе дојде до Лишма (за Нејзино име).“

Затоа, кога се учат децата, жените, и неписмените, тие мора да бидат учени да работат од страв и да примаат награда. Кога тие ќе се здобијат со знаење и ќе се стекнат со многу мудрост, треба да им биде покажана тајната, но само дел по дел, и треба со леснотија да се навикнат на тоа, сè додека не се здобијат, и да го знаат Него и да му служат на Него од љубов.“

Египќаните ги посоветувале оние кои се во степенот на жена да не ги следат зборовите на Маиморидес. Напротив, иако тие се на степен на жена и млади, тие разбрале дека треба веднаш да започнат со работа кон Лишма. Со тоа, Египќаните биле сигурни дека ќе останат под нивна управа, надвор од Кедуша (Светоста). Така, ова се нарекува „тешка работа,“ како што Раби Шмуел Бар Нахмани протолкувал во „Ба Па Рех (со работа) значи Бе Приха (кревко/ кршливо).“

 РАШИ протолкувал: „Во кршењето на телото и половината.“ Причината е дека кога се заменува машката работа со женска, и обратно, ќе биде како што објаснивме, бидејќи машката работа била за да се надмине и унапреди целта за намерата за Лишма. Но тие ги ослабнале во оваа работа бидејќи Египќаните давале отпор кон оваа работа. Така, покрај тоа што треба да се работи за надминување за да можат да се стремат со цел да даваат, тие во тоа имале повеќе работа бидејќи Египќаните ги натерале да помислат дека целата оваа работа е излишна, дека работата за давање не се однесува на нив, туку само на неколкумина избрани. Ова се нарекува „двократна работа“:

1) започнување да се стреми кон цел да се дава, и

2) борење со нив и велење дека не е вистина, дека нема да достигнат Лишма, како што рекле Египќаните дека треба да ја изведуваат само женската работа. Тоа и била намерата на Египќаните, да ги спречат од приоѓање кон работата за давање.

Исто така, тие ја замениле работата на мажот со таа на жената, која е безвредна бидејќи ги одржува Тора и Мицвот само во делата. Ова значи дека целата војна против злата склоност е само во делото, а не, како што вели Маимонидес, дека женската работа треба да биде само за извршување на дела, но не да ги учи дека тие треба да се стремат кон Лишма. Затоа, кога Египќаните дошле и им кажале дека тие мораат да прават машка работа, што значи дека треба да се стремат да даваат, тоа за нив била тешка работа.

1) во однос на Лишма, ти си целосно неспособен за неа.

2) надминување на телото и одржување делумен Мицвот било потешко за нив, пред Египќаните, (туѓите мисли) да дојдат и да ги принудат да помислат дека делото на Мицвот без намера е целосно безвредно и ја намалува важноста на Тора и Мицвот во Ло Лишма. Така, сега, преку Египќаните, работата во форма на жена била деградирана, и ова им предизвикало тежок труд, како што било речено дека тоа е кршењето на телото и половината.

Следува дека постојат три значења за зборот Перех (работа/труд), но нема разлика помеѓу едно и друго толкување, туку сите три работи биле таму, и секој толкувал според неговото прашање:

Во првото толкување на Парех, Раби Елазар вели „во Пе Рах (меката уста).“

Раби Шмуел Бар Нахмани рекол “ во Перахија,“ (кршење).

Раби Шмуел Бар Нахмани: „Раби Јонатан рекол: „тие ја замениле машката работа со женска работа, и женската со машка работа.“

Но, сите тие ја толкуваат тешката работа како Периха (ронлива), што значи кршењето на телото. Причината зошто била тешка работа, која тие ја нарекувале, „работа која го крши телото и половината“ е бидејќи тие ја замениле машката работа со женска и обратно. Ова им ја предизвикало тешката работа.

Сепак, зошто тие ги послушале гледиштата на Египќаните? Затоа што тие му говореле на Израел со Пех Рах (мека уста), што значи дека мислите на Египќаните доаѓале до Израел преку мека уста. Ова е така бидејќи сè што тие им кажале да направат не било за да ги одвратат од служење на Создателот, не дај Боже. Напротив, тие сакале да ги водат успешно по патиштата на Создателот, за да не трошат залудно време, што значи дека тие нема да видат напредок во работата за Светоста. И бидејќи им било говорено со мека уста, за нив било тешко да ги надминат овие мисли.

Ова укажува дека кога тој вели дека тие ја замениле машката работа со женска, тој објаснува зошто тие ги слушале Египќаните. Одговорот е, бидејќи Перех - говореле со Израел со Пе Рах, (мека уста). Така, заради двете горенаведени причини тие дошле до тешка работа, како што Раби Шмуел Бар Нахмани рекол: Перех значи работа на Периха (кршење) - работа која го крши телото. Според тоа, ние треба да разбереме зошто не е доволно за луѓето од Израел тоа што Создателот ги избавил од Египет, надвор од нивното ропство за да можат да се вклучат во Тора  и Мицвот, секој според неговото достигнување. Тогаш Клипа на Египет немало сила да се спротивстави на нивната работа.

Колку големо е чудото и како може да се цени важноста на работата? Кога човекот ја зема во обзир количината на страдањето која ја чувствува додека е во прогонство и е под ропство на фараонот на Египет, според степенот на темнината на Питом и Рамзес кои ги примил во срцето, кои тие го граделе. Сега наеднаш сите порти на Клипа на Египет се отворени пред нив, и тие влегуваат под сопствен авторитет. Ова значи дека сега тие се слободни да се вклучуваат во Тора и Мицвот како што сакаат, без никакви попречувања. Тогаш му носат радост и издигнување на човека кога го споредува времето на темнина со времето на просветлување. Како што е речено: „Оној кој гледа разлика помеѓу Светлина и темнина.“

Според горенаведеното, ние треба да ја разбереме неопходноста од знаењето дека само Создателот ги ослободува од бремето на Египќаните, како што рекле нашите мудреци: „Кога Јас ќе те избавам, Јас ќе сторам нешто за тебе, за да ти покажам дека Јас те избавив од Египќаните, како што е запишано: „Јас сум Господ Бог, кој те избави од бремето на Египќаните.“ Работата е во тоа дека ние мораме секогаш да ја паметиме целта која мораме да ја достигнеме. И бидејќи целта на создавањето е да се прави добро на Неговите суштества, нашата цел е да се прими задоволството кое Тој го промислил за нас.

Но за целта на поправањето, наречена Двекут (сплотеност), што е еднаквост во форма, ние треба да работиме за да се стекнеме со сад за давање. Сепак, ова е само поправка на создавањето; но не целовитост. Целовитост значи познавање на Создателот, знаење и достигнување на Тора, која се нарекува: „Имињата на Создателот.“

Според тоа, не е доволно што имаме сила да одржуваме Тора и Мицвот, без никакви попречувања, бидејќи ова е само поправката, а не целосната цел. Целосната цел е да се стекне со знаење на Тора, и тоа е: „Тора, Израел и Создателот се Едно.“ Затоа нашите мудреци рекле: „Затоа Создателот му рекол на Израел, ... и ти ќе знаеш дека Јас сум Господ твојот Бог, кој те избави надвор, Јас, а не гласник.“ Ова значи дека секој треба да го познава Создателот, и ова се нарекува „Тора,“ имињата на Создателот.