Слушнав во 1945 год. Во Ерусалим
Речено е: „Еве море големо и широко, таму влекачи, на кои им нема број – животни големи и мали" (Псалми 104:25).
„Еве го морето“ го означува морето на нечисти желби (Ситра Ахра). „Големо и широко“, т.е. тоа се открива себеси пред секого и довикува: „Дај! Дај!" (Ав – Ав!), што означува огромни келим, желби кои се желни за примање. „Таму влекачи“ означува дека таму постојат Виши Светлини, по кои чекори човекот, прегазувајќи ги. „На кои им нема број, на животните мали и големи“ ги означува сите животни сили кои постојат кај човекот, од големите до малите, се сместени во тоа море. Сето тоа е бидејќи постои правило: „Од небесата дават дарови но, не ги земаат" (сè што даваат од небесата, не се прима назад во Вишото, туку останува долу).
Затоа, ако човекот предизвикал будење одозгора, а потоа го расипал – тоа останува долу, но не во човекот, доаѓајќи во морето на нечистите желби. Т.е., ако човекот привлекол некоја Светлина, но не е во состојба да ја задржува постојано, затоа што неговите келим (желби) сè уште не се доволно чисти и не се поправени до таа мера за да бидат соодветни на Светлината и да ја добијат Светлина со намера за давање, слична на Светлината произлезена од Давателот – тогаш таа Светлина мора да исчезне од него. Тогаш таа доаѓа во нечистите желби. И така неколку пати – човекот добива Светлина, а потоа ја губи.
Благодарение на тоа се собира Светлина во морето на нечистите желби (Ситра Ахра), сè додека не се наполни до одредена мерка. Т.е. откога човекот ќе ги даде во целосна мерка сите можни напори за кои е способен, тогаш Ситра Ахра му враќа назад сè што земала во свое власништво. Во тоа се состои таинственоста на реченото: „ќе ја лапне силата - и ќе ја исфрли назад" (Јов). Излегува, дека сето добиено од страна на нечистите желби во свое власништво, било само во улога на влог, т.е. за цело време, додека тие ја имаат власта над човекот. А целата власт што ја имаат е наменета само за да му се даде на човекот можност да ги открие своите егоистички желби и да ги воведе во Светоста. Тоа значи, дека кога нечистите желби не би владееле со човекот, тој би се задоволил со малку, и тогаш би останал разделен од Создателот во сите свои желби. Така човекот никогаш не би можел да ги собере садовите, кои припаѓаат на коренот на неговата душа, да ги доведе во Светоста и да ја привлече Светлината која е наменетата за него.
Поправката се состои во тоа, што секој пат, кога тој привлекува некоја Светлина, а потоа паѓа – е обврзан уште еднаш да почне отпочеток, т.е. да започне нови откривања. Сето она што постоело кај него во минатото паѓа во нечистите желби и се чува во нивно владеење во улога на влог. Потоа човекот добива од Ситра Ахра сè што таа му земала. Меѓутоа треба да се знае дека кога човекот би имал сили да задржи барем најмало светење, но постојано - тој би се сметал за совршен човек, т.е. со тоа светење тој би можел да се движи напред. Затоа, ако тој го изгубил светењето – тогаш треба да жали за тоа. Тоа наликува на човек, кој сади семе во земјата, за од него да порасне големо дрво, но веднаш го вади тоа семе од земјата. Ако е така, тогаш каква е користа од неговата работа, од садењето семе во земјата? И повеќе од тоа, може да се рече дека тој не само што го извадил семето од земјата и го уништил, туку го извадил од земјата целото дрво со созреани плодови и ги уништил.
Работата е во тоа, што кога тој не би го изгубил тоа мало светење од него би израснала голема Светлина. Излегува, дека тој не изгубил мало светење, туку изгубена е големата Светлина. Треба да се знае општото правило: не може човекот да живее без животната сила и насладувањето, која доаѓа од коренот на суштеството, т.е. од Неговата желба да ги наслади создадените. Затоа никакво создадено суштество не може да постои без животна сила и насладување. Секое суштество е принудено да оди и да го бара местото од каде може да добие задоволство и насладување.
Насладување може да се добие од минатото, од сегашноста и од иднината, но воглавно ние добиваме насладување во сегашноста. Ние гледаме дека човекот може исто така да добива задоволство од минатото и иднината, токму поради тоа што минатото и иднината му светат во сегашноста. Затоа, ако човекот не нашол чувство на насладување во сегашноста, тогаш тој добива животна сила од минатото. Тој може да им раскажува на другите за тоа, како му било добро во минатото и од тоа да добива сила за живеење во сегашното време. Или пак тој си претставува и се надева дека во иднината ќе му биде добро. Меѓутоа чувствувањето на насладувањето од минатото и иднината се проценува во зависност од тоа колку тие му светат на човекот во сегашноста.
Знај дека тоа правило се однесува како на материјалните насладувања, така и на духовните насладувања. Дури во времето кога човекот работи во материјалното, тој неминовно жали зво текот на својата работа, дека е принуден да се тера себеси да се труди. Единственото, поради кое тој може да ја продолжува работата е во иднина да му свети Светлината и да добие од неа награда. Таа надеж му свети во сегашноста, па затоа тој е во состојба да ја продолжува работата. Ако пак тој не е во можност да си го претстави наградувањето, очекувано во иднина, тогаш го извлекува од иднината на тоа насладување, кое би го добил како плата за својата работа. Во тој случај не чека награда, туку завршување на неговите страдања од неопходноста да работи. Така тој се насладува сега во сегашноста со тоа што ќе се случи во иднината. Нему иднината му свети во сегашноста со тоа дека работата набргу ќе заврши, ќе заврши времето во кое тој треба да работи, и тој ќе може да одмора.
Излегува, дека му свети насладување од одморот, кој тој на крај ќе го добие. Тој ја гледа добивката во тоа, дека ќе се спаси од страдањата, кои ги доживува во сегашното време со работата, и тоа му дава сила, која му овозможува сега да работи. Кога човекот не би бил во состојба да си претстави дека наскоро ќе се ослободи од страдањата, кои сега ги доживува, тој би паднал во очај. Така би навлегол во тага до тој тој степен што би можел да си го одземе животот.
Во врска со горекажаното мудреците говореле: „Тој што си го одзема животот нема дел во идниот свет", бидејќи тој не го прима Вишото управување. Со тој чин негира дека Создателот управува со светот како Добар и дека создава добро. Човекот треба да верува, дека тие состојби доаѓаат кај него, на таков начин бидејќи од Вишото сакаат да му донесат поправање, т.е. за тој да добие решимот од тие состојби и да може со посебна сила да го открие и разбере патот на светот. Тие состојби се нарекуваат состојби на „спротивната страна". Кога тој ќе ги совлада тие состојби, тогаш ќе се удостои на ликот на Создателот, т.е. Светлината ќе светне внатре во таа спротивна страна.
Постои правило, дека човекот не може да живее без можнос да добива задоволство и насладување. Кога тој не е во состојба да добива од сегашноста, тој во секој случај мора да добие животна сила од минатото или од иднината. Телото бара за себе животна сила со сите средства кои ги има на располагање. И ако човекот не се согласува да добива животна сила од материјалните работи, тогаш телото нема излез и тоа е принудено да се согласи да добива животна сила од духовните духовни, бидејќи нема никаква друга можност. Затоа телото мора да се согласи да добива задоволство и насладување од давањето, бидејќи без животната сила невозможно е да се живее.
Излегува дека кога човекот навикнал да ја реализира Тора според заповедта Ло Лишма (поради себе), да добива награда за својата работа, тогаш тој има можност да си претстави дека потоа ќе добие некоја надокнада. Така тој продолжува да работи за сметка на тоа дека потоа ќе добие задоволство и насладување. Од друга страна, ако човекот не работи за да добие награда, туку сака да работи без секаква надокнада, тогаш како тој може да си претстави дека потоа ќе има од каде да добие животна сила? Тој не може да си претстави никаква слика на иднината, бидејќи нема на што да се потпре. Затоа, кога тој престојува во Ло Лишма нема потреба да му се дава одозгора животна сила, бидејќи тој ја добива животната сила, претставувајќи си ја сликата на иднината.
Треба да се знае дека од Вишото не го даваат непотребното, туку само неопходното. Затоа, ако човекот сака да работи само за корист на Создателот и не е согласен да ја прима животната сила во никаква друга форма, тогаш од Вишото му ја даваат животната сила. Бидејќи тој не бара ништо освен сила, неопходна за живот, за да може да продолжи да живее. Тогаш тој ја добива животворната сила од Светата Шхина, а за тоа мудреците рекле: „Секој, кој преживува страдања на општеството се удостојува на тешење за целото општество". Општество се нарекува Светата Шхина, бидејќи општество значи собрание, Собрание на Израел, а Малхут е заедништво на сите души.
Кога човекот не посакува никаква награда за сопствена корист, туку сака да работи во корист на Создателот, се нарекува подигање на Шхина од пепелта, за таа да не биде понижена, како во времето кога не сакале да работат за корист на Создателот. Но, во секоја работа, од која човекот смета да извлече корист за себе, тој добива енергија за работа. Кога пак се работи за користа на Создателот и човекот не гледа дека ќе добие некаква надокнада, тогаш неговото тело се противи на таа работа, чувствувајќи го вкусот на пепелта. Така човек навистина посакува да работи во корист на Создателот, но телото се противи на тоа.
Затоа тој го моли Создателот да му даде сила да може да работи да и да ја подигне Шхина од пепелта. Преку молитвите тој се удостојува на ликот на Создателот, кој му се открива, и тогаш скривањето исчезнува.
Следна статија бр. 37 „Што се трите тела во човекот“
