Во Зохар е запишано, Насо (стр.31, и во точка 105, во коментаот на Сулам), „Раби Елазар изјавува: „Зошто кога јас дојдов немаше ниту еден човек?“ Колу е сакан Израел од Создателот, каде тие да се, Создателот е помеѓу нив.
„И нека Ми направат светилиште, за Јас да можам да живеам помеѓу нив.“ Затоа секоја синагога во светот се нарекува „светилиште. „За Јас да можам да живеам помеѓу вас“ бидејќи Божественоста е првата која доаѓа во синагогата. Среќен е оној човек кој се наоѓа помеѓу првите десет кои дошле во синагогата, бидејќи во нив, тоа што е целосно е целосно, што значи собирот, кој не е помал од десет. И мора да има десет во синагогата во секое време, а не некои сега а некои подоцна, бидејќи сите десет се органи од едно тело, во кое почива Божественоста. Ова е затоа што човекот бил создаден од Создателот наеднаш, и ги изградил сите негови органи заедно, како што е запишано: „Тој те создаде тебе и те оформи.“
Ние треба да направиме разлика во горенаведените зборови. Што значи тоа: каде и да е Израел Создателот е помеѓу нив? Ова се однесува дека не е потребно посебно место. И потоа тој вели, „и нека направат за Мене светилиште, за јас да живеам помеѓу нив,“ што точно означува - во синагогата. Зборовите: „и нека направат за Мене светилиште, за да можам да живеам помеѓу нив“ означуваат дека прво треба да има некаква подготовка, што значи: направат светилиште,“ а потоа: „за Јас да можам да живеам.“ Што означува прашањето: „Зошто кога јас дојдов, немаше ниту еден човек?“
Доколку велиш дека Божественоста е прва која доаѓа во синагогата, се разбира дека нема ниту еден човек. Тешко е да се разбере зошто вели дека мора да има десет во синагогата во исто време, и да не дојдат некои сега, а некои подоцна. Може ли да биде речено дека тие кои дошле во синагогата треба да останат надвор сè додека не се десетмина, и потоа можат да влезат сите заедно? Дали ова може да биде речено? Ние никогаш не сме виделе таква работа. Во што е работата да не доаѓаат некои сега а некои подоцна?
За да се разберат горенаведеното во работата, ние ќе објасниме како да започнеме да чекориме по патот на давањето, кое се нарекува: „не е со цел да се прими награда.“ Прво, ние треба да запомниме две работи: давател и примател. Тоа е од неговата желба да прави добро на Неговите суштества. Затоа Тој создал суштества, за тие да го примат задоволството кое Тој сака да им го даде. Примателот, садот, Кли, во кое се прима задоволството се нарекува „желба за примање на задоволство.“ Некој може да ужива во нешто според степенот до кој тоа го посакува. Ова значи дека садот во кое се прима задоволството се нарекува „желба.“
Овие садови, Келим (множина од Кли) му ги препишуваме на Создателот. Ова значи дека првиот сад за примање е од Создателот, и тој се нарекува Малхут, или Бехина Далет (четвртиот однос), што значи дека тоа е желба за примање на задоволсво. Ова се нарекува Кли де Ор Јашар (сад за Директна Светлина). Тоа е Кли кое се употребувало пред Цимцум (ограничувањето), и тоа се нарекува Малхут де Ејн Соф (Малхут на Бесконечноста).
Потоа настанала поправка за да се спречи „товарот на срамот,“ бидејќи постои правило во природата кој што го создал Создателот, дека гранката сака да личи на коренот. Ние немаме дозвола да прашаме: „Зошто постои таква природа?“ Затоа што во однос на Создателот, Зохар вели: „Во Него нема мисла или воспримање.“ Ова значи дека нижите не можат да ги достигнат мислите на Создателот.
Сè што велиме е во форма на: „Според Твоите дела ние те познаваме Тебе.“ Со други зборови, ние говориме само според делата кои се појавуваат пред нас, т.е, ние можеме да користиме разум и објаснување преку она што го гледаме, но не и пред делото да се појави пред нас. Оваа е причината зошто започнавме да зборуваме од првата врска која Создателот ја има со суштествата, која се нарекува „Неговата желба да прави добро на Неговите суштества.“ Пред тоа, нема за што да се зборува, бидејќи немаме достигнување до Него. Така, ние само гледаме дека постои природа каде што гранката сака да наликува на коренот.
За да се поправи тоа, доколку примателот прима, тој ќе се чувствува непријатно од желбата да има еднаквост во форма со коренот, па така било направено Цимцум (ограничување), наречено “не сака да прима со цел да прима.“ Наместо тоа, тој ќе прима само доколку може да прима со цел да дава. Како резултат, ние не можеме да го примиме изобилието со садот наречено „желба за примање,“ туку само со нов сад, наречен Ор Хозер (Одразена Светлина). Ор Јашар (Директната Светлина) е изобилието кое Создателот сака да го даде на нижите, а Ор Хозер е спротивното – онаа Светина која што нижите сакаат да Му ја дадат на Создателот. Затоа Ор Јашар се нарекува „од Вишото кон нижото,“ што значи дека Вишиот, Давателот, Создателот, им дава на нижите. Ор Хозер се нарекува „од нижото кон Вишото,“ што означува дека нижите, примателите, сакаат да Му дадат на Создателот.
Садот, наречен „со цел да се дава“ му го препишуваме на нижото, бидејќи нижото успело да се поправи себеси, бидејќи сака да наликува на коренот. Тоа е како што учевме, дека во светот Ејн Соф, Кли на Малхут ја примало Светлината на Ор Јашар, што значи во сад кој му го дал Вишиот. Но Кли де Ор Хозер е сад кој треба да го направат нижите. Откако е направена оваа поправка; примање кое е само во садовите на Охр Хозер, се протегаат сите светови и многу степени. Ова е затоа што садот кој се протега од нижото не може да се поправи наеднаш, туку малку по малку, според силата на нижото. Така, бидејќи садовите се размножени, тогаш и Светлината се поделила на многу степени. Ова не е случај со садот кој го создал Создателот, наречено „преимање со цел да се прима.“ Создателот го создал тоа Кли во целост. Затоа во него свети една, едноставна Светлина, без поделба во степени.
Запишано е во Дрвото на Животот (и во Изучувањето на Десетте Сефирот, стр1): „Знај, пред почетокот на создавањето постоела само Вишата Светлина, која го исполнувала целиот простор... И немало слободен неисполнет простор. И се било Едно, Едноставна Светлина, еднакво урамнотежена, и таа била наречена Светлината на Ејн Соф (Бесконечноста).“ Причината за тоа е затоа што садот кој му го препишуваме на Создателот е целосен и совршен. Затоа тие садови примиле една Светлина, без поделби и степени. Но сад кој му го препишиваме на нижото не може да би биде завршено целото наеднаш. Туку, работата која можеме да ја направиме е една - да се создаде сад наречен Ор Хозер. Ова значи дека нижите сакаат да примаат задоволство од Создателот само затоа што тие сакаат да Му даваат на Создателот, и ова се нарекува Ор Хозер. Кога нижите сфаќаат дека немаат желба да примаат за себе, туку сакаат да даваат задоволство на Создателот, тој размислува за тоа што може да му даде на Создателот, со кое што Создателот би уживал. И тогаш тој гледа дека постои само една работа што може да ја даде која Создателот би ја уживал: целта на создавањето е да им користи на Своите суштества, т.е, Создателот сака да додели задоволство кон суштествата. Затоа тој вели: „Јас сакам да примам задоволство затоа што сакам да Му дадам задоволство на Создателот.“ Така, колку повеќе изобилие може да прими, што значи колку повеќе задоволство тој ќе почувствува од изобилието кое го прима, толку повеќе ќе го зголеми задоволството на Создателот.
Тоа е слично со човек кој поканил некоја многу важна личност во својот дом, и тој и неговите домашни работеле цел ден и ноќ за важниот гостин да ужива во храната. Гостинот јадел од тој оброк - што домаќинот го чинело голем труд и тој тоа го направил за гостинот да ужива. И потоа тој го прашува гостинот: „Што мислиш за оброкот? Дали некогаш си вкусил таков оброк?“ Тој одговара: „Да ти кажам искрено, мене не ми прави разлика што јадам. Јас не сум размислувал за задоволството кое можам да го примам од храната, па не би ми направило разлика да си направил и поедноставен оброк, бидејќи слушнав дека си вложил голем труд во тоа.“ Кога домаќинот го слуша ова, какво задоволство тој добива?
Доколку човекот прими задоволство од Создателот бидејќи тој сака Нему да Му даде задоволство, со тоа што Му помага да се изведе смислата на создавањето - Создателот сака да им прави добро на Неговите суштества - но вели дека нема задоволство од задоволството кое го прима од Создателот, тогаш какво задоволство му носи на Создателот со тоа што вели дека не се грижи за Неговото задоволство и дека нему му е сеедно?
Следува дека доколку човекот може да се обиде постојано да го зголемува она што го прима од Создателот и го цени дарот од Кралот, со тоа, тој има причина да му рече на Создателот: „Јас примам големо задоволство од Тебе, бидејќи знам дека тоа е единствениот начин да те задоволам Тебе. Затоа јас сакам да го зголемам примањето на задоволтво.“
Но, тој треба да запомни дека после гревот на дрвото на знаењето Адам Ха Ришмон грешел, и човекот станал „прав“ што значи примање со цел да прима. Ова се протега од нечистите светови АБАЈА, како што е запишано во „Вовед во книгата Зохар“ (точка 25), „Преку Тора и Мицвот, човекот мора да прими сила од Вишото, за да има желба да дава. Ова се нарекува Јизраел (Израел), што значи Јашар Ел (Право кон Создателот), дека сите негови мисли и желби се само за да му донесат задоволство на Создателот. Но доколку тој сепак ја нема оваа желба, тој се смета како прогонет во нациите на светот, кои го заробуваат да работи само за самољубие, што се нарекува „примање со цел да прима.“ Ова му припаѓа на Клипот (школки), а не на Кедуша (Светоста), како што е запишано: „ти ќе бидеш свет затоа што Јас сум свет,“ што значи дека како што Создателот е само за давање, и ти , исто така ќе стремиш само кон давање.
Но спротивното на тоа, кога неговите намери не се за давање, ова се нарекува спротивно од Израел. Тоа се нарекува „право кон нациите на светот,“ бидејќи тие се спротивни од Создателот, чија желба е само да се дава. Но доколку во тоа месо постои Јашар Ел, и тој е во еднаквост во форма со Создателот, што значи дека нема друг авторитет во тоа место, тогаш доаѓа Божественоста, како што е запишано: „Во секое место каде што Јас предизвикувам Моето име да биде споменато, Јас ќе дојдам до тебе и ќе те благословам.“ Ова значи дека Создателот вели, „ако Јас можам да речам дека само Моето име е во ова место, и дека суштеството нема авторитет во него“, бидејќи нижите сакаат само да Му даваат на Создателот, тогаш, „Јас ќе дојдам кај тебе и ќе те благословам,“ што значи дека во ова место, Јас ја вградувам Мојата Божественост.“
Сега можеме да разбереме што прашавме за тоа што го вели Зохар, дека таму каде што се тие, Создателот е со нив, што значи дека не е потребно посебно место. Потоа вели: „И нека Ми направат светилиште, за Јас да можам да живеам помеѓу нив,“ што значи дека тоа е точно во светилиштето, а не на друго место.
Треба да протолкуваме кога вели, „..каде и да се,“ тоа значи “ „Израел“. Бидејќи „Израел“ означува Јашар Ел (право кон Создателот), јасно е дека тие се во еднаквост во форма со Создателот. Како што Создателот дава Хесед (милост) исто така и тие сакаат само да даваат кон Создателот. Бидејќи постои еднаквост на форма до тој степен Цимцум се повлекува и така се смествува Божественоста. Ова се нарекува, „и направи Ми светилиште, како што е запишано, „ти ќе бидеш свет бидејќи Јас Господ сум свет.“ Произлегува дека „Израел“ и „..направат светилипште“ се едно исто. Со други зборови, „...нека Ми направат светилиште“ е подготовка и голем напор да се направи местото (желбата), како што Баал ХаСулам рекол, дека во духовноста, „место“ е желба, што значи желба која е света, која е со цел да дава задоволство кон Создателот. Ова се нарекува „Израел,“ што означува Јашар Ел.
Сега ќе го објасниме второто прашање во кое вели: „Зошто кога дојдов немаше ниту еден човек?“ Бидејќи доколку вели дека Божественоста е прав која доаѓа во синагогата, се разбира дека нема ниеден човек. Така, зошто вели, „Зошто немаше никој?’’
Најпрво ние треба да разбереме што е тоа „човек.“ Треба да протолкуваме дека „човек“ означува, како што е запишано: „Среќен е човекот кој не чекорел по советот на злобниот.“ Ова значи дека постои однос „човек“ и однос „ѕвер.“ Ѕвер е оној кој е впуштен во самољубие и се однесува како ѕвер. Така, значењето на „зошто кога Јас дојдов“ е дека Јас дојдов пред тебе. Но ова, исто така бара објаснување, што значи како може да биде речено дека Создателот бил прв во синагогата? Покрај се, „целата земја е полна со Неговата слава,“ па што означува доаѓањето на Создателот во синагогата пред луѓето кои се молат. Ние треба да протолкуваме дека е како што Баал ХаСулам рекол за стихот: „Пред тие да побараат, Јас одговарам.“ Последователно, значењето на „Јас бев прв во синагогата“ е „Јас направив тие да дојдат во синагогата за да бидат луѓе, и на крајот: „Јас го наоѓам како се моли во синагогата од самољубие, како ѕвер.“
Следува дека причината зошто вели: „Затоа што кога Јас дојдов“ е всушност „Затоа што Јас сум дал желба да оди во синагогата за да се моли за работи од Кедуша (светоста),“ која се смета за светилиште,“ и да биде Израел. И на крајот: „Немаше ниту еден човек,“ бидејќи Јас гледам дека сите се молат за потребите на ѕверот.“
Сега ќе објасниме за она што го рекол, дека мора да има десет луѓе во синагогата во исто време, и некои сега а некои подоцна. Ние прашавме: „Дали тие треба да останат надвор, додека се соберат десет мажи и потоа тие сите да влезат заедно? Дали некогаш сме виделе такво нешто?“ Доказите се дека Создателот го создал човекот наеднаш. Но ние треба да ги рзбереме и самите докази. За да го протолкуваме тоа ние треба да разбереме зошто е неопходно да има десет луѓе во синагогата или поинаку Божественоста не може да биде таму. Причината која ни ја дава е дека собир не е помалку од десет. Исто така, ние треба да разбереме зошто десет а не помалку или повеќе? Што ако има девет луѓе, дали тоа не се смета за собир, и доколку има единаесет , дали тоа нешто додава? Тоа е како што рековме за сведоштвото: „Двајца се како стотина и стотина се како двајца“ (Шавуот стр 42). Така, точно десет, како што рекле нашите мудреци (Санхедрин 39), „во сите десет постои Божественост.“
Познато е дека Малхут се нарекува „шатор.“ Познато е дека садот кој прима исто така се нарекува „Сефира на Малхут,“ шаторот Сефира кој го прима Вишото изобилие. Исто така, таа се нарекува „желба за примање,“ и сите суштества се протегаат само од нејзе. Ова е причината зошто собирот не е помал од десет, бидејќи сите телесни гранки се протегаат од Вишите корени. Следејќи го правилото дека нема Светлина која не содржи десет Сефирот, во телесноста, така собирот кој се препознава како важна работа не може да се смета како таков доколку таму нема десет луѓе, слично со Вишите степени. Сега можеме да разбереме прашање за десет, кога Создателот прашува: „Зошто кога Јас дојдов, немаше ниту еден човек? Ова се однесува на човек, а не на ѕвер. Ова се однесува на однос на Кралството Небесно, кое е десетте Сефирот, што значи дека ние мораме да се молиме за избавување од прогонството на Божественоста, која Зохар ја нарекува: „Божественост во прав.“ Така, доколку Создателот дојде и не нејде десет, тоа го означува: „Јас дојдов прв и ти дадов желба и будење да дојдеш во синагогата и да се молиш за прогонството на Божественоста, која се нарекува „десет“ - десетте Сефирот, и не нашол никој кој се моли за шаторот. Наместо тоа, сите се молат за работи кои се поврзани со ѕверот, а не со човекот.“
Слично треба да го протолкуваме реченото, дека сите тие треба да бидат присутни наеднаш, а не да дојдат некои сега, а некои подоцна. Треба да објасниме дека примањето на Кралството Небесно мора да биде наеднаш, а не да се рече: „Денес ќе примам малку од товарот на Кралството Небесно,“ што значи само додека сум во синагогата, а „потоа кога си одам дома, јас сакам да се внесам во самољубие“ Ова значи дека тој вели дека се сложува да работи со цел да дава во дел од своето време, а не да го даде целото свое време за Славата на небото. Наместо тоа, кога поединецот го зема на себе товарот на Кралството Небесно, тој треба да побара од Создателот тоа да биде цела вечност, а не само додека е во синагогата. Ние треба да го пртолкуваме значењето за десет присутни во синагогата во исто време, а не некои сега, а некои подоцна. Тоа означува дека поединецот не треба да рече: Сега јас превземам малку од Кралството Небесно, а подоцна малку повеќе.“ Наместо тоа, прифаќањето на товарот на Кралството Небесно мора да биде наеднаш, низ целиот негов живот, а не малку сега, а малку подоцна.
Затоа, доколку примањето на товарот на Кралството Небесно е целосна работа, тогаш иако тој подоцна опаѓа од неговиот степен, бидејќи примањето било целосно, наречено „десет наеднаш“, сепак секоја пара се собира во голема сума. Конечно, тој е награден со верба, што е постојано Небесно Кралство. Но доколку прифаќањето на Кралството Небесно е само делумно, што значи дека тој го примил Кралството Небесно само на одредено време а не постојано, тоа не се смета како целовитост. Така, како може да се собере во голема сума, за тој да биде награден со постојана верба? Затоа, кога поединецот го зема на себе товарот на Кралството Небесно, тој треба да види дека тое е целосна работа. Кога тој вели дека тие мораат да бидат во синагогата во исто време, тоа значи еднаш и за сите, што значи дека Неговото Кралство Небесно да биде за цела вечност.
