Подготовка за развој на душата

Во нашиот материјален свет човекот не може да постои без некои знаења за законите на материјалната природа, за тоа што е корисно и вредно за него во светот што не опкружува и луѓето околку нас. Токму во такви услови душата на човекот не може да постои во Вишиот свет, се додека не пронајде знаење за неговата душа.

Три периоди на растење на телото

Во однос на телото се разликуваат три периоди на растење:

1. Прва мала состојба. Започнува од моментот на појавување на телото во светот, кога во него нема никакво знаење. Во таа состојба целото знаење е неопходно за постоење, човекот добива од таткото и мајката и постои на сметка на зачуваната сила и мудрост.
2. Втора мала состојба. Настапува кога човекот почнува да расте и добива некое знаење, кое дозволува да се ослободи од тоа што му штети не неговото тело. Во тој период тој се грижи за себе заедно со мајката и таткото.
3. Возрасна состојба. Се карактеризира со тоа што човекот веќе добил некое знаење за самостојниот живот и излегува од старателството на мајката и таткото.

Растење на душата

Човекот го усовршува кружењето на животот до тој степен додека не се постигне науката за кабалата до владеење додека душата не се разедини. Душата се развива и расте заедно со новите, алтруистички особини, кои никнуваат како резултат на пронаоѓање на знаењето на духовната природа. Меѓутоа не тие знаења водат кон раст на душата, туку нејзината внатрешна природа.

Причината е во тоа за да душата биде во можност да расте без знаење, ќе се нанесе штета. Затоа таа добива можност да дејствува само со добивање на знаењето. Така, силата на детето се зголемува постепено, до мера на таложење на знаењето. Ако ја добие силата порано, отколку знаењето тогаш би се навредил самиот. Во основата на развивањето на душата се добритге дела. Двете составени – знаењето и добрите дела – зависат од достигнувањето на науката за кабалата и доаѓаат заедно. Затоа на секоја душа и претстои достигнување на целосната душа, од Адам до Крајното исправување. Нема ништо зачудувачко во тоа што човекот може да ја достигне целата душа заедно како со духовниот развиток и не зависи од просторот и времето.

Телото и душата

Телото – тоа е себична желба, живот кој се заклучува во последователни, поочигледни особини на лошите и добрите состојби. Законот на природата е таков што со лошите дела се забораваат добрите. Непријатностите се задлабочуваат и со тоа што некогаш човекот зборува за да другите се чувствуваат добро. Така телото се смалува, чувствувајќи олеснување и страдање, враќајќи се меѓу добриот и лошиот почеток и се струга како каменчињата во морето.

Достигнување на знаењето во материјалното и духовното

Се' што се случува со телото е условено од нас самите и природата. Спознанието на материјалното е можно и без стигнување до неговиот извор.

Се' што се случува со душата е условено од работата и заедничкиот однос на духовното со материјалното. При тоа, духовната работа се достигнува само со стигнување до нејзиниот извор, спознанието за причините и последиците. Тогаш се достигнува величење на Создателот и духовната реалност.

Достигнување на духовните особини

За да се достигне треба да се откријат двете страни на духовното:

• Не треба да биде вообразено
• Неговото сознание да не остава сомнежи

Терминот "духовно" укажува на тоа, дека тоа е слично на воздухот, нема граници, лик и вид. Меѓутоа, како што се гледа воздухот во реалноста на човекот, од кој зависи неговиот живот, така се гледа и реалноста на духовното.

Неопходноста за достигнување до Создателот

Како желба на душата се јавува достигнувањето до Создателот, доколку тој стремеж се наоѓа во нејзината природа. Таа желба кај секој се јавува скриено, наоѓајќи се над природата. Човекот се стреми да ја дознае тајната на кружното движење на животот, на тоа што се наоѓа во срцето на нас сличните и сличните на тие.

Достигнување на создаденото – тоа е дејствие насочено кон околината. Ако не би постоело друго создадено во светот, тогаш би била создадена една душа, која не би се стремела кон тоа достигнување. Достигнувањето до Создателот – тоа е дејствие на душата во однос на самиот себе. Тоа е во душата уште од самиот почеток на нејзиното постоење. Душата се осознава со створеното и чувствува неопходност за сопзнавање на Создателот. Колку е посилно тоа чувство, толку е поголем степенот на душата.

Достигнување на Создателот

На кој начин може да се осети Создателот, доколку Тој нема никаква материјална слика? Достигнувањето на Создателот е можно само со нова разбудена желба. Благодарение на развивањето на желбата, можеме да разсудиме за духовното и неговите закони.

По разумот на човекот, неговата форма се определува со задржување во себе чувствата за анализа на "вистина - лага". Тоа чувство се нарекува телото на разумот и се јавува како дел од Создателот. Тој нема никаков однос кон вообразувањето, а се одржува само во чувствата. Тоа чувство се нарекува решение или дејствие, или исчезнување на дејствието кое е појаснето во законите и начините на дејствување.

Тој закон се нарекува тело на разумот и негова слика и се јавува како дел од целото (Создателот). Затоа таа слика се открива во целост во своите чувства и своите дејсвтувања.

Сликата во тој закон се јавува во целост и во постојана форма на нејзината состојба, која не може да исчезне во целост или делумно. Таа форма се нарекува неопходна и е задолжителна без дополнувања и намалувања. Ако откривањето на Создателот е задолжително со закон, тогаш нема да има потреба од науката за кабалата. Меѓутоа Создателот се открива по сопствена желба, а не под принуда. Зачудувачка цел на Создателот, која не е во согласност со разумот, е во соглансост со апсолутната цел без принуда да се научи човекот да добие желба да се најде под власт на Создателот.

Осознавање на достигнувањето – само со помош на методата кабала

Создателот нема потреба од филозофски модели за докажување на Своето постоење. Само со помош на науката за кабалата и со никакви други истражувања во светот, се открива управувањето на Создателот со создаденото.

Само од чувствувањето на Создателот произлегува сознанието за дејствувањето, носејќи ја со себе љубовта на Создателот и Неговите добра. Тогаш како знаење се добива добиеното како резултат на умствените истражувања, не возвишува и не опушта.

Величењето на животната сила зависи од постојаноста на желбите. Совршеното спознание е посебно со тоа што целта и желбата на Создателот стануваат желба на создаденото, без било какви принудувања. При тоа човекот незабележливо станува средство за зацврстување на тие желби.

Важноста на восприемањето на разумот

Луѓето, кои се потпираат на разумот на физичките тела, не се стремат кон спознание на Создателот и се рамнодушни кон спознавањето на сличните на себе. Разумот, облечен од надвор – е сила на замислено и го гледа смао надворешното – телата и нивните физички дејствија и при тоа не чувствува недостаток. Него не го загрижува што тој не го знае ни разумот, ни содржината на внатрешното, ни духовната форма на сличните на себе, така што тој не е обврзан да го запознае другиот повеќе, отколку што се знае самиот.

Затоа само човекот, добро знаејќи ги сите закони на природата и сите поредоци во материјалниот свет, кој во иднина ќе се соедини со своите ближни, може да утврди дека го знае Создателот - "лице во лице". При тоа секој човек во својот дел ќе се соедини со другите во фантазијата, т.е. силата во споредба со формите и движењето на разумот.

Важноста на разумот е во обединувањето на духовните творби. Тоа обединување го определува "неговото поведение". Целата надмоќ на човекот над животните се заклучува во тоа што во човекот постои орган, кој е спремен во себе да ги обедини сите духовни творби. Надмоќта на еден човек над другиот се заклучува во силата на привлекувањето а исто и во особините на творбите, кои што тие ги привлекуваат. Еден ги привлекува важните творби, а другиот помалку важните.

Разликата меѓу духовните творби и однесувањето

• Духовната творба – тоа е слика во разумот, која се раѓа со разумот и се наоѓа во него без никакви промени
• Однесувањето – зависи од времето, местото и влијанието на околината

Привлекувањето кое се собира во разумот на човекот

Разумот на човекот се јавува како екстракт на сите органи и особини на неговото физичко тело и се таложи на првото привлекување, кое го одложува мозокот на човекот.

Така, кога детето ги гледа формите на создаденото во светот, тогаш една се зачувува во неговиот разум, друга – за богатство, трета – мажественост. Ако детето ја негува вредноста на знаењето, тогаш во разумот му се привлекува прекрасна творба,а ако повеќе му се допаѓа богатството, тогаш го привлекува лошата творба.

Возрасниот човек определува за него што претставува извор на знаење – Создателот или создаденото и решава дали треба да добие награда од тој извор. Од вкупноста на сите слики се образува еден материјал наречен разум.