Во Зохар е запишано, ВаЈишлах („И Јаков прати“, стр 13, точка 45 во коментарот на Сулам), „Дојди и види.“ Раби Шимон рекол: „Молитвата на многумина се издигнува кон Создателот и Создателот се крунисува Себеси со таа молитва, бидејќи таа се издига на неколку начини. Еден го бара Хасадим (милост), друг Гевурот (сила), третиот Рахамим (сочувство). Таа се состои од неколку страни: десна, лева и средната страна. Бидејќи се состои од неколку страни и начини, таа станува круна и се става на главата на Праведниот кој живее засекогаш, што значи Јесод, кој го доделува спасението на Нуква, и од неа до целата јавност. „Дојди и види“.
Јаков се состои од сите три линии, како молитва на многумина. Затоа е запишано: „Тогаш Јаков бил многу исплашен и потресен,“ бидејќи Создателот го направил овој пат за него, за тој да се моли, бидејќи Тој копнее по неговата молитва.“
Во зборовите на светиот Зохар гледаме дека молитвата на многумина ја толкува како молитва на еден човек, велејќи дека Јаков се состои од сите три линии. Но, во сите места каде што пишува за молитвата на многумина, тоа буквално значи дека многумина се молат, како што рекле нашите мудреци во Берахот, стр 8а. „Раби Јоханан рекол во име на Раби Шимон Бар –Јохаи: „Запишано е, мојата молитва е време на добра волја кон Тебе, О Господе.“ Кога е време на добра волја? Кога многумината се молат.“
Ова буквално значи дека многумина се молат заедно. Ние треба да разбереме што вели светиот Зохар со: „На главата на Праведниот се става круна и тој живее засекогаш.“ Што значи, „таа станува круна на главата?“
Круна ја означува круната на Кралот, како Кралска круна. Што значи: „Круната на неговата глава е направена од молитвата? Зошто треба да ја разбереме важноста и големината на молитвата? Бидејќи тој сака да ни ја открие важноста на молитвата, тој нам ни вели: „Знај дека круната за Кралот се прави од молитва.“ Тој вели дека тоа се нарекува Јесод и дека ги дава сите спасенија на Нуква, и од неа кон целата јавност. Ние треба да разбереме зошто круната е направена од Јесод. Но, познато е дека ние се молиме на Ејн Соф, тогаш што означува кога молитвата на многумина станува круна само во Јесод? И зошто се вели дека Јесод ѝ доделува на Нуква, и од Нуква се дава кон јавноста?
Баал ХаСулам вака ја објаснил работата со молитвата на многумина. Кога човекот се моли за многумина, ова се нарекува „молитва на многумина.“ Затоа молитвата на многумина се нарекува „време на добра волја.“ Кога човек се моли за себе, тој има судии кои прашуваат: вреди ли да се прифати неговата молитва? Но кога се моли за другите, станува небитно да се анализира и да види дали вреди неговата молитва да биде одговорена.
Затоа е речено дека молитвата на многумина се нарекува „време на добра волја“ и на неговата молитва се одговара. Според тоа што е објаснето на неколку места во коментарот на Сулам, молитвата на многумина се однесува на Малхут, кој се нарекува „собирот на Израел“ или „светата Божественост.“ Таа се нарекува „многумина“ бидејќи таа се состои од сите души. И бидејќи Божественоста е во прогонство, ние молиме за прогонот на Божественоста, која понекогаш се нарекува „Божественост во правта,“ бидејќи сите тие имиња укажуваат на содржината на целта на создавањето, кое е да прави добро на Неговите суштества.
Познато е дека за Тој да ја откие совршеноста на Неговите созданија, било поставено првото ограничување. Тоа е местото каде што има само Кли наречено „примање со цел да се прима,“ но Вишото изобилие е скриено од тоа место. Изобилието доаѓа само во место каде што е возможно да се тежнее кон давање. Но бидејќи според природата човекот е роден само за да прима, во тоа место, наречено самољубие, тој не може да прима. Наместо тоа, тој мора да направи сè за Божественоста, што значи за Малхут, бидејќи само така Неговата слава ќе се појави во Малхут. Само кога Создателот може да се појави пред нижите, тогаш се гледа Неговата слава. Запишано е дека Шошен (жител) се појавува во местото наречено Шхина (жителство или Божественост).
Ова се нарекува: „Нека Неговото големо Име биде величено и свето,“ бидејќи името на Создателот, кој се нарекува „Доброто кое прави добро,“ се појавува во светот. Ова е затоа што секој се стекнува со целта на создавањето наречена, „да прави добро на Неговите суштества.“ Тоа е кога се стекнува со сад, Кли кое е спремно за примање, но со намера да дава, наречена Двекут (сплотеност) со Создателот.
Според природата суштествата се способни само за примање и со цел да примаат. Така тие не можат да работа со цел да даваат, без да ја надминат својата природа. Тоа предизвикува Малхут да остане во правта, што значи тие не можат да ја видат неговата заслуга. Ова значи дека тие не можат да го видат она кое што може да им го даде Содателот, бидејќи сè е скриено заради ограничувањето.
Но, нам ни е потребно внатрешно разгледување. Потребно ни е да веруваме во тоа што нашите мудреци ни го кажуваат, дека сите задоволства во телесноста се како мала свеќа во споредба со задоволствата кои постојат во духовноста. Како што е запишано во коментарот на Сулам („Вовед во книгата Зохар,“ стр.173), „Ова е значењето на кршењето на садовите кои предходат на создавањето на светот. Преку кршењето на садовите на Кедуша (светоста) и нивното паѓање во одделените БЈА, светите исрки паднале заедно со нив во Клипот (школки). Од таму доаѓаат задоволствата и љубовта, од секој вид во доменот на Клипот, кои ги даваат за човекот да прима задоволство.“
Затоа следува дека мнозинството на задоволствата се во Кедуша, додека ние гледаме спротивно, дека сите работи во кои може да се ужива се во матерјалното. Но во работата во Тора и Мицвот (заповедите), невозможно е да му се каже на човека да се вклучи со Тора и Мицвот без да му се вети награда за неговата работа, затоа што додедка се вклучува во одржувањето на Мицвот, тој увидува дека тоа е целосно безвкусно. Но кога му е ветена награда, и тој верува во тоа, тој може да работи со Тора и Мицвот бидејќи тој ќе биде награден. Тоа не така кога тој се вклучува во телесни нешта како јадење, пиење, пари и чест. Личноста не прашува: „Зошто јас треба да се занимавам со овие световни работи?“ бидејќи таму каде што некој чувствува задоволство, тој не прашува за целта на примањето на задоволството. Тој може да размислува додека го прима задоволството како да го зголеми во квалитет и квантитет. Не дај боже некој некогаш да ја замисли работата за примање на задоволството, што значи: „Зошто ми треба да примам задоволство?“
Понекогаш, човекот прима задоволство од нешто за кое што не платил ништо. Иако му дава големо задоволство, во него се појавува прашањето: „Која е смислата на задоволство?“ На пример, задоволство кое не чини пари е задоволството на одмор. Нема потреба да се купи ова задоволство. Сепак, многупати човекот се запрашува себеси: „Што ќе добијам со уживање во одморот?“ Но кога личноста ќе искуси вистинско задоволство, смислата на ова задоволство никогаш не му доаѓа на памет. Доколку тој не ја согледа целта на оваа задоволство во кое ужива сега, тоа е знак дека задоволството кое тој го чувствува не е вистинско задоволство, бидејќи има простор во неговиот мозок да ја осознае целта. Ова е знак дека има недостаток во тоа задоволство, а таму каде што има недостаток, тој може да согледа различна смисла од таа што ја чувствува сега.
Од сето наведено, следува дека мнозинството на задоволства во животот се наоѓаат во Тора и Мицвот, бидејќи таму е сместена Вишата Светлина. За тоа е запишано во коментарот на Сулам (Вовед во книгата Зохар, стр 242, „Визии на скалата“ точка 1): „Кога некој е награден со слушање на гласот на Неговите зборови. 613 Митцвот станува Пекудим, од зборот Пикадон (влог). Ова е затоа што има 613 Мицвот, и секоја Мицва е Светлина која е откриена на посебен степен, што одговара со посебен орган во 613 органи на душите и телото. Додека се изведува Мицва, поединецот се протега до одговарачкиот орган во неговата душа и тело, степенот на Светлина кој припаѓа на тој орган. Ова се смета за Паним (лице/ надворешност) на Мицвот.“
Следува дека со одржување на Тора и Мицвот, целта на создавањето - да се прави добро на Неговите суштества - станува откриена. Но, тој таму вели, во Суламовиот коментар, дека ова доаѓа откако некој е награден со одржување на Тора и Мицвот во формата: „Слушање на гласот на Неговиот збор.“ Но кога човекот одржува Тора и Мицвот во формата: ги исполнил Неговите зборови,“ пред да бидат награден со слушање, тие Мицвот се нарекуваат Ејтин (совет). Тогаш тие се сметаат како Ахор (задно). Тоа значи дека Вишата Светлина која ѝ припаѓа на таа Мицва сè уште не свети во нив, но тие се сметаат како совети со кои се доаѓа до Светилната на Паним, која и припаѓа на Мицва.
Целата работа и зајакнување која му треба на некој за да ја надмине неговата желба и мисли, кои му попречуваат да чекори по патот на вистината, се однесува само кога тој е во Ахораим (заден). Тоа е формата „кое ги исполнува Неговите зборови.“ Во таа состојба, тој сè уште не ја чувствува Вишата Светлина која е во Тора и Мицвот, и така прави сè што може, бидејќи верува дека е голема привилегија да се биде награден со вклучување во Тора и Мицвот, дури и кога не ја чувствува важноста. Во тој случај човекот прави сè со верба над разумот, бидејќи ова е човековата цел - да достигне Двекут,соединување со Создателот. Како резултат, тој се набљудува и прави голем напор во секој момент, само за да може да ја постигне неговата цел - да се стекне со целовитост.
Но, откако ќе увиди дека после сите напори и преовладувања кои настануваат кога сака да ги надмине пречките, кои стојат против него, тој сè уште стои надвор, бидејќи Двекут значи еднаквост на форма, а тој сè уште не се помрднал ни сантиметар од самољубието, кое е спротивен чин од Двекут со Создателот. Во таа сотојба, тој му се моли на Создателот за да го просветли и да може да ја издигне Божественоста од правот. Ова значи дека Кралството Небесно во таа состојба има вкус на прав. Така му се појавува на човекот кога тој сака да работи само за Него, заради разоткривањето на славата на небото во светот. Тој гледа дека сите се како него, немаат кон славата на небото затоа што не можат да ја цената неговата важност. Ова се нарекува: „молитва на многумина,“ што значи дека се моли за заедницата.
Овде има два односа: 1) Малхут се нарекува „многумина“ бидејќи се сотои од сите души.
2) молитва на многумина, кога тој се моли за заедницата. Заедницата да биде наградена со важноста на Тора и Мицвот и така ќе бидат наградени со 613 давања кои ги свети Вишата Светлина во секоја Мицва.
На крајот на краиштата, двата односа на „многумината“ стануваат едно. Ова значи дека човекот се моли за општеството да биде наградено со големината и важноста на Малхут, кој се нарекува „многумина.“ Така Малхут ќе Го види а тоа се јавува кога сите се наградени со садови за давање. Тогаш, 613-те Митцвот ќе бидат откриени, како „слушање на гласот на Неговиот збор,“ па така 613-те Митцвот се нарекуваат 613 депозити. Ова значи дека молитвата на многумина не се одбива кога некој се моли за заедницата. Заедницата се нарекува „целиот Израел,“ и оваа заедница се нарекува „Светата Божественост.“ И бидејќи заедницата се состои од неколку односи, светиот Зохар вели дека причината зошто молитвата на заедницата е прифатена е бидејќи во неа има целовитост. Тој пишува: „и Создателот се круниса Себеси со молитвата бидејќи таа се издигнува на неколку начини, еден бара Хасадим, друг Гевурот, а трет Рахамим.“
Ние треба да разбереме зошто молитвата се сотои од сите нив. Правилото е дека сите односи кои ги земаме во обзир во духовноста се откровенија кои треба да бидат откриени со цел да се поправат нижите. Следува дека работата на трите линии е совршеноство во кое се откриени трите линии. Тоа значи дека Создателот сака да им даде на нижите изобилие за да го употребат и таму да нема никаква грешка. Ова не е налик на она што било во светот Некудим, каде се случило разбивањето на садовите, бидејќи таму немало поправка на линиите, како што рекол светиот Ари.
Со други зборови, кога Вишиот му дава изобилие на нижиот, тој сака изобилието да биде од корист на нижиот. Но доколку садот, Кли, во кое треба да се даде изобилието е несовршен, целата награда ќе оди кон надворешните. Ова е работата со разбивањето на садовите. Наградата излегла надвор од Кедуша (Светоста). Заради оваа причина, наградата не е примена од нижите, и ова се смета дека молитвата не е прифатена. Тука доаѓа работата на поправка на линиите кои се во јавноста. Мноштвото, кое е Малхут, се состои од заедницата. Со други зборови, постои поправка наречена „три линии,“ при која изобилието останува во Кедуша и не оди кон надворешните. Таквата молитва може да биде прифатена, што значи дека може да ѝ биде дадено изобилие.
Светиот Зохар тоа го толкува, „Бидејќи Јаков се состои од три линии.“ Јаков се нарекува „средната линија,“ која ги вклучува левата и десната. Затоа Создателот ја сакал неговата молитва, бидејќи е во крајна целовитост, составена од три линии, како молитвата на мноштвото. Со друѓи зборови, од страна на Создателот, нема закаснување во доделување на изобилието на нижите, бидејќи Неговата желба е да им користи на Неговите суштества. Но, наликува како Тој да чека садовите за примање, на нижите, да бидат подготвени за примање. Кога постои правилно Кли од страна на нижиот - кога молитвата е Кли, кое е спремно за примање, тоа мора да биде под услов изобилието да не биде изгубено, што значи изобилието да отиде кај надворешните, кон Клипот. Затоа постои поравка на Кли во Малхут бидејќи таа треба да ја пренесе наградата кон нижите. Оваа поправка се нарекува, „поправка на линиите.“
Сега ние можеме да ги објасниме зборовите на светиот Зохар. Во него пишува: „ и бидејќи се состои од неколку страни и начини, тоа станува круна и се става на главата на Праведниот кој живее вечно, што значи Јесод, кој го доделува спасението на Нуква, а од неа до целата јавност.“
Ние прашуваме: „Но нели ние се молиме на Ејн Соф?“ Што значи тогаш, молитвата на многумина станува круна точно над Јесод? Работата е во тоа дека редот на доделување на наградата која доаѓа до Малхут се нарекува Јесод. Ова значи дека сите први девест Сефирот ја даваат нината суштина на Јесод, и така Јесот се нарекува „сите.“
Следува дека ние секогаш зборуваме од гледиште на Давателот и примателот на наградата, кој се нарекува Малхут. Така, бидејќи Создателот сака да дава и чека нижиот да даде правилен Келим за примање на изобилието, кога молитвите одат кон Вишото, т.е, кога молитвите се наредени на таков начин да се спремни за примање, тие се нарекуваат „Келим за примање на изобилието.“ Следува дека Кли се разбудило во давателот, и бидејќи општиот давател е Јесод, се смета дека молитвата се издигнала кон Јесод.
Последователно, ова го следи правилото:„ Дејствието од долу го пробудува дејствието на Вишото.“ Ова значи дека преку будењето на нижите, кои сакат да се приближат кон Создателот и да бидат наградени со Двекут со Создателот, тие ја бараат помошта на Создателот. Тоа е како што рекле нашите мудреци: „Оној кој доаѓа да биде прочистен му се помага“ (Зохар, Ное, стр. 23, и во коментарот на Сулам, точка 63). Доколку некоја личност доаѓа да се прочисти, на него му се помага со света душа и тој е прочистен, просветлен и тој е наречен „свет.“
Така гледаме дека кога човек сака да ги подобри неговите дела, тој во Вишото предизвикува Зивуг, со кој доле се дава изобилие. Ова се нарекува издигнување на МАН, што значи предизвикување на недостаток во Вишото. Како можеме да речеме дека нижите предизвикале недостаток во Вишото? Исто така треба да го знаеме и значењето на „недостаток.“ Познато е дека Кли се нарекува „недостаток,“ што значи дека доколку таму има недостаток, постои простор да се стави исполнување и да се наполни недостатокот.
Не постојат задоцнувања во давањето од страна на Создателот, бидејќи Неговата желба е да прави добро. Причината зошто гледаме дека има притаеност на Светлината е бидејќи нижите немаат Келим за да го примат изобилието. Така, кога нижиот се пробудува за да се прочисти, нему му недостига сила. Тој бара Создателот да му помогне. Потоа овој недостаток се издига, и така Вишиот има Кли во кое ќе даде изобилство. Ова се нарекува издигнување на МАН.
Молитвата, која е недостаток што го бараат долните кога се издига кон давателот, кој се нарекува Јесод, кој дава кон Собирот на Израел, (Малхут) станува круна на Неговата глава. Круна значи Кетер, и укажува на круната на Кралот, што значи важноста на Кралот. Ова значи дека кога има разоткривање на Неговата Светлина секој ја препознава важноста на Создателот. Но, за време на притаеноста на лицето, Божественоста - местото каде што се појавува Кралот се нарекува „прогонство“ и „прав.“ Ова е затоа што нема вкусување на духовноста. Тора и Мицвот изгледаат како да имаат вкус на прав. Сето ова е затоа што нижите немаат Келим за да го примат изобилието.
Заради тоа, Неговата Слава е осквернавена помеѓу нациите, што значи дека пред личноста да биде наградена со односот да биде Евреин, тој е сличен со нациите. Познато е дека секоја линост е мал свет и се состои од сите седумдесет нации како и Израел.
Но тогаш, за време на притаеноста, кога Вишата награда не може да му се појави на нижите бидејќи немаат соодветни Келим, тогаш просветлувањето ќе замине во Клипот. Заради тоа, Вишото избилие треба да биде сокриено од нив. Ова се нарекува: „Круната паднала од главата,“ што значи дека важноста на Создателот се осквернавила. Но кога личноста ќе се прочисти, кога сака Создателот да го донесе поблиску и да му даде сад за давање со кој ќе биде награден со Двекут, целата Виша награда која ќе биде откриена ќе биде со цел да дава. Со други зборови, тој сака да му биде дадена сила од Вишото за да има способност секогаш да биде во Кедуша, што е Двекут. Тогаш од неговата молитва се прави круна, круната на Кралот, бидејќи тогаш се препознава важноста на Кралот. Ова е значењето на тоа што го вели светиот Зохар, дека молитвата „станува круна и се става на главата на Праведниот кој живее вечно, што значи Јесод, кој го носи спасението на Нуква, а од неа до целата јавност.“ Ова е затоа што преку молитвата, Вишото изобилие се дава на нижите и тогаш се откриваат задоволствата. Ова се нарекува „круна,“ на Кралот, важноста на Кралот.
