„Плодови на Мудроста. Писма“,

17-ти тамуз 5680 г. (1920), град на убавината

Со суштината моја и со мојот краен дел... да се возвеличи славата и убавината негова

Сега се спремам да ти одговорам на твоето писма од ЛАГ ба-омер заедно со твоето писмо од 17-ти сиван, кое го добив вчера. Затоа не ти одговорив веднаш на писмото од ЛАГ ба-омер, со надеж дека ќе ми кажеш список на термини определени меѓу нас, чие што користење ќе ни овозможи предавање на нашите тајни мисли. Меѓутоа, добив барање: „Јас не знам...“ и затоа и јас сега не можам да напишам детално затоа што се плашам дека нема да можеш правилно да разбереш и ќе го чекам „третиот стих“ во надеж дека ќе ја разрешам нивната противречност и дека ќе дојдам до јаснотија во изразувањето со што ќе можам да ти кажам што ми лежи на срцето без да ја промашам целта. Ме боли тоа што јас, хранејќи ги лажните надежи, напразно изгубив многу време во пишувањето на три долги писма. Првото – од вториот ден од поглавјето „Мишпатим“ од 22 шват, во кое ти напишав убава стихотворба за работа, која започнува со зборовите: „Навистина, ќе се залепи мојот јазик на небото, сите коски се жедни за масло / И од делата на Создателот разновидна напивка / И оживував јас, верувајќи дека сè е во Него“. Второто писмо е од шестиот ден од поглавјето „Тецаве“, од десетти адар, во кое јас го разјаснувам „чудното толкување“: „Еден владетел праша еден човек од Салини, велејќи: „Кој ќе владее после нас?“

(Р.Е.) донесе бел лист, зеде перо и запиша: „Потоа излезе неговиот брат...“. Рекле (мудреците): „Погледнете ги старите работи од новиот старец“. И ја објаснив чудесната вистина, скриена во овие зборови. Третото писмо е од третиот ден од поглавјето „Ваикра“, во кое го објаснувам спорот помеѓу школата на Шамај и школата на Гилел во врска со тоа „како играат пред невестата“. Исто така, вистинска стихотворба, која погодува право во целта, а започнува вака: „Дознај, чиј е овој печат / Таа прашуваше за сите жители на светот / Но оган кој гори најде девицата / Слично на престапник или на бунтовна жена“. Во нив не наоѓам никаков грев кој би можел да предизвика нивна загуба, освен тоа што ти можеш да ги разбереш неправилно заради отсуството на јасен јазик помеѓу нас. Затоа големо добро дело би било да го урнеш железниот ѕид кој нè разделува бидејќи едниот не ги разбира зборовите на другиот, како поколението на раздорот. А тоа што ти детално докажуваше во твоето писмо, недвосмислено покажувајќи дека основата на нашата љубов се потпира на „скриена љубов“, од каде дојде до очигледниот заклучок за тебе, дека воопшто не треба да се плашиш од сите мои барања кон тебе. Еве што пишуваш, од збор до збор: „Но јас воопшто не се плашам од твоите барања, од моите кон тебе и од твоите кон мене, сето тоа не игра никаква улога, а ти исто така воопшто не ја чувствуваш и не гледаш на надворешната страна, туку на внатрешното откривање во срцето, како тоа се случува со оној кој љуби, сокривајќи ги сите мисли кои му поминуваат во срцето и претворајќи ги во еден силен и добар монолит, кој ги отфрла сите модри патлиџани, лути сосови, лукот и кромидот. Во таа моја молба јас не барам да се зголеми љубовта или да се поништи, бидејќи љубовта останува на своето место, нерасипана и совршена, без никакви промени, без да треба нешто да се додаде или да се одземе.

Но (те молам) за да не бидеш во страдања – зошто и од која причина? Со своите страдања ти ми причинуваш и страдања и на мене, а сигурен сум дека не сакаш јас да страдам. Затоа ти ги кажав овие две причини, бидејќи се вистински и едноставни“. Крај на цитатот. Што да правам ако не можам да ја сокријам вистината, дури и кога е горчлива? Затоа ти ја кажувам вистината: јас сè уште не сум задоволен од твоите празни зборови и (дури) и да страдаш од тоа, сепак вистината мене ми е подрага од сè останато. Речено е: „Сакај го ближниот свој како самиот себе“, „не му го прави на ближниот она што не сакаш да ти го прават на тебе“, па како тогаш јас да ти оставам „благо“, ако тоа не е „вистинско“ и непцето мое ќе го исфрли, целосно ќе го протера. Карактеристика на најважната од сите важни работи, наречена „љубов“ е што таа претставува духовна поврзаност на Израел и неговиот небесен Отец, како што е речено: „Нè приближи Ти нас, Цару наш, кон името Свое велико засекогаш, во вистината и во љубовта“ и како што е речено: „Кој го избра народот Свој, Израел, во љубов“. Ова е почетокот на ослободувањето и Крајот на Поправањето, кога Создателот им ја покажува на Своите битија, создадени од Него, целата љубов, скриена дотогаш во Неговото срце, како што ти е добро познато и тебе. Затоа јас морам да ти ги откријам сите недостатоци, чиј што вкус го почувствував во двете твои јавувања. Во првата причина – во однос на тројната нитка, која е безгранично повисока од обичната пријателска љубов. Многу грешиш во оваа аналогија, споредувајќи ја и мерејќи ја духовната љубов со пријателската љубов која е зависна од причините и која се губи кога ќе исчезнат тие причини. Во втората причина ти одиш уште подалеку, повикувајќи ја на помош љубовта меѓу нас, во смисла на љубов од природното совпаѓање на својствата, која е присутна меѓу нас во голема мера.

Јас сум поразен „Господе на Авраам!!! Ти го изведуваш познатото од непознатото!!!“ затоа што љубовта меѓу нас, која е вечна и исконска, зависи од љубовта од природното совпаѓање на својствата, која може да исчезне, „и се сопнува оној кој помага, а паѓа оној кој бара помош“. Меѓутоа, јас стојам на едно и кој ќе ме собори? Ти велам: ако веќе наведуваш аналогии, тогаш споредувај ја „исконската духовна“ љубов, а не љубовта меѓу пријателите, која зависи од многу причини кои во крајна линија ќе исчезнат, а љубовта меѓу таткото и синот, која исто така е „исконска“ не зависи од ништо. Дојди и види го прекрасното својство на таа љубов, што, би се рекло, ако тоа е син единец на таткото и на мајката, тој треба повеќе да ги сака родителите бидејќи тие искажуваат повеќе љубов кон него, отколку родителите кои имаат повеќе синови. Меѓутоа, во реалноста не е така, туку напротив – ако родителите прекумерно се приврзани кон синовите со љубовта, големината на љубовта на синовите паѓа и се намалува до степен што понекогаш кај синовите „невооружени“ со очи, се гледа љубов од типот на „кога во срцето се изгасило секое чувство на љубовта“. Тоа својство, кое припаѓа на законите на природата, е поставено во универзумот. Внимателно погледни и ќе го пронајдеш. Причината за тоа е многу едноставна, затоа што љубовта на таткото кон синот е исконска и природна и како што таткото посакува да го сака синот, така и синот посакува да го сака таткото, а оваа желба во нивните срца цело време им прави непрестајно да чувствуваат страв. Со други зборови, таткото многу се плаши синот да не го замрази, дури и во најмал степен, а исто така и синот се плаши таткото да не го замрази дури и во најмал, незабележлив степен. Овој „постојан страв“ ги тера да си прикажуваат еден на друг добри дела, така што таткото постојано се обидува да му ја покаже на дело својата љубов, а и синот исто така постојано, колку што може, се обидува да му ја покаже на дело својата љубов. На тој начин чувството на љубов без прекин се зголемува во срцата на двајцата, додека едниот не го надмине другиот со своите добри дела. Значи, срдечната љубов на таткото му се открива на синот во совршенство, така што нема што ни да додаде ни да одземе.

Кога ќе достигнат таква состојба, синот во срцето на таткото ја гледа „апсолутната љубов“. Сакам да кажам дека тој воопшто не се плаши дека неговата љубов ќе се намали, но исто така и не очекува дека ќе се зголеми, па затоа тоа се нарекува „совршена љубов“. Тогаш кај синот постепено почнува да опаѓа покажувањето на добрите дела пред таткото и колку што се намалуваат добрите дела и откривањето во срцето на синот на љубовта кон таткото, „токму во тој степен“ гаснат искрите на „исконската љубов“, поставена од страна на природата во срцето на синот и кај него се појавува втората природа, блиска до, не дај Боже, омразата, затоа што сите добри дела кои таткото ги прави за него се мали во неговите очи и тој ги презира во однос на обврската наметната од „апсолутната љубов“, во која се навлезени нејзините делови. Ова се нарекува: „Јас сум мал наспроти сите милости и целата вистина“ и размисли добро за ова, бидејќи оваа (работа) е длабока и голема. Бидејќи имам навика секогаш да ги пеам пофалбите на природните системи, направени и поставени од Создателот за наше добро засекогаш, јас ќе ти ја откријам смислата која ја определува таа граница затоа што Тој не посакува зло, не дај Боже, туку напротив, во тоа е целиот раст и размножувањето во духовното бидејќи најважното нешто што се бара од оние кои Му служат на Создателот е соединувањето, а тоа е невозможно ако не е основано на љубовта и насладувањето, како што е речено: „Нè приближи Ти нас, Цару наш, до Своето големо име засекогаш, во вистина и во љубов“. За каква љубов зборуваат тие? За „совршена љубов“, затоа што совршеното не може да биде на штета, а совршената љубов е „апсолутна љубов“, како што е речено погоре. Во таков случај, како се можни растот и размножувањето во бараното соединување, така што на крај на сите тешкотии кои се појавиле во нашата улога, тоа да стане сè поголемо? Во ова е смислата на тоа што Создателот ја поставил душата во нечисто тело и во материја, со која во крајна линија станува познато дека таа треба да ја покаже љубовта на дело, притоа при отсуство на љубов во самото срце, бидејќи во природата на материјата е веднаш да го гаси секое добиено чувство на љубов, добиено од неа пред тоа.

Аналогно на тоа, „совршеното се наоѓа во совршено“, односно апсолутното знаење е присутно од страна на разумот при апсолутна и совршена љубов. Како и да е, во љубовта може уште да се дополнува, а ако човекот не додава во љубовта, сè што е било добиено позитивно, без сомнежи ќе се намали и ќе изгасне. Како што е речено: „Земјата не треба да се продава засекогаш“ итн. Сето тоа се точни и на повисоко ниво вистински зборови, па затоа внеси ги во своето скривалиште до времето на крајот на светот, кој со Божја помош, ќе настапи скоро. Сега сигурно ќе ја разбереш забуната која владее во моето срце во врска со тебе, кога гледам дека воопшто не се плашиш дека мојата љубов кон тебе ќе се намали и дека мојата љубов кон тебе е апсолутна љубов, а твоите прсти јасно имаат запишано дека нашата љубов цело време останува на своето место, „не се одзема и не се додава“, меѓутоа во крајна линија нашата духовност се наметнува во материја, а во природата на материјата, како што е речено, е да се намалува заради апсолутната љубов и тоа е несомнен закон. Затоа, обратно, ако ти ја чувствуваш нашата љубов како совршена, сега безусловно треба да почнеш да извршуваш практични постапки, „за да ја покажеш љубовта“, од страв од изладување кое излегува од чувството на апсолутната љубов, одрекувајќи го секој страв. На тој начин се зголемува желбата, а се зголемува и размножувањето на љубовта, што се нарекува „раст и размножување“. Моите зборови се основани на она што се гледа и „судијата нема повеќе отколку што гледаат неговите очи“, а никакво теоретизирање или сомнеж не можат да ги поколебаат овие мои зборови. Доколку ти не ги чувствуваш моите зборови во твоето срце, тоа е заради твојата загриженост од загуба, меѓутоа, кога ќе ја најдеш загубата и твојата грижа ќе исчезне, ќе погледнеш во своето срце и ќе откриеш дека е испразнето од секакво чувство на љубов. Ова е заради недостаток од практични дела, кои ја искажуваат љубовта, како што е речено погоре. И тоа е очигледно. Уште сега јажињата на нашата љубов во одреден, нека е и најмал степен, се тресат заради „недостатокот од страв“, предизвикан од знаењето за апсолутната љубов.

Сето ова ти напишав за да ти го кажам моето директно мислење, бидејќи, како да го скријам од тебе зборот на вистината? Меѓутоа, за мене воопшто не е тајна дека твоето денешно срце не се согласува со овие зборови и дека тие се тешки и големи за тебе, а ги гледаш како „обично дрдорење“. Но, послушај ме и ќе ти биде добро секогаш, затоа што нема помудар од искусниот. Затоа те советувам да го разбудиш стравот во себе дека љубовта меѓу нас може да се излади, без оглед на тоа што разумот ја одрекува таквата можност. Сепак, потруди се: ако постои начин да се зголеми љубовта, а човекот не го примени, тоа се смета за пропуст. Ова е слично на човекот кој му дава на пријателот голем подарок: љубовта која се открива во срцето (на пријателот) во самиот момент на дејствието, се разликува од љубовта која останува во неговото срце после тоа дејствие. Таа се лади секој ден, така што работата може да дојде до заборавање на подарокот на љубов, па затоа примателот на подарокот секој ден треба да изнаоѓа начини (сè) да изледа како ново во неговите очи. Тоа е нашата работа – секој ден да ја откриваме во себе љубовта исто како во моментот на примањето, односно да се зголемува и да се размножува разумот со многубројни дополнувања на првичната основа, додека денешниот благослов не ги допре нашите чувства исто како првобитниот подарок во првиот момент.

За ова се неопходни сериозни вештини, подготвени да проработат во потребниот момент. Ова е смислата на зборовите: „Во тие денови повеќе нема да зборуваат: „Татковците јадеа несозреани плодови, а на децата забите им трпнеа“... на секој кој ќе јаде несозреан плод забите ќе му трпнат“, односно додека не дојдат до споменатото знаење дека е потребно откривање на љубовта, нема да можат да го поправат гревот на татковците и затоа е речено: „Татковците јадеа несозреани плодови, а на децата забите им трпнеа“. Постојано размислувај за ова. Меѓутоа, откако ќе дојдат до споменатото знаење, веднаш ќе се удостојат со поправање на гревот на татковците и во секој недостаток кој ќе им се открие ќе знаат дека погрешиле во откривањето на љубовта, како што е речено погоре. Затоа секој ден за нив ќе биде како нов, затоа што во степенот на откривањето на љубовта тој ден, тие ќе привлечат Светлина до (нејзино) воспримање во чувствата. Доколку почувствуваат намалување на чувството, тоа ќе биде предизвикано од употребата на несозреан плод тој ден бидејќи тогаш не го откриле степенот на љубовта како што треба. Во основа, тоа спаѓа во (нивото) Машиах, меѓутоа постои и во нашиот свет бидејќи при напорот на срцето да ја открие љубовта меѓу човекот и Создателот, Создателот во него ја сместува својата Шхина во својството на „споменување“, како што е речено: „На секое место каде што ќе дозволам да се спомене Името Мое, Јас ќе дојдам кај тебе и ќе те благословам“. Во бројот на споменувања од самиот факт на дејствијата ќе се зголеми желбата и тагата „и духот привлекува дух и носи дух“ и така во круг, додека не се зголеми споменувањето, благодарение на што се зголемува желбата која се изразува во добрите дела, затоа што „паричка по паричка станува големо богатство“, како што е речено: „Еве ја Неговата награда со Него и Неговото наградување пред Него“.

За ова пишував детално, без оглед на тоа што при учењето ова е кратка мудрост. Меѓутоа, здобивањето со оваа мудрост, така што таа ќе се впие во сите делови, бара многу, многу време. Тоа всушност е својството на будење од долу во процесот на работа над посакуваната страна, од чиј што степен на добивање зависи брзината на поправањето во моментот на поправање и степенот на раст и зголемување после Крајното Поправање. Не ги ставај под сомнеж моите зборови затоа што „дојденецот е на земјата, а староседелецот на небесата“ бидејќи својството на љубовта спаѓа во желбата, односно зависи од срцето и не спаѓа во разумот, а ако е така, тогаш како е можно да се постави на почетокот на сите нивоа на разумот, како што пишував детално за ова? Меѓутоа, оној кој вкусил и гледа колку е добар Создателот е очевидец на сите тие работи затоа што нашата работа е соединување со Создателот, а Неговото единство во себе ги вклучува сите аспекти на светот и на еден или на друг начин, во самото Негово единство без сомнежи нема ништо материјално, а уште повеќе, нема никакво разминување со рационалната суштина. Затоа оној кој се удостојува да се соедини со Создателот станува мудар, соединувајќи се со едноставниот разум, а во моментот на соединување оној кој служи се соединува со Објектот на кој што му служи, благодарение на откривањето на Неговата желба и Неговата љубов. Меѓутоа, Создателот има желба разумот и знаењето да бидат во едноставно единство без никаква разлика на својствата, кое има место во материјалното. И ова е едноставно. Затоа достигнувањето на откривањето на оваа љубов е благодарение на разумот. И ова е доволно за оној кој разбира.

Дојди и учи кај совршениот работник (дури ако тој е совршен во будењето одозгора) и барај од твоите старци да ти кажат дека совршениот работник е совршен во сè и дека тој има целосно знаење „за благословот кој го очекува во иднина“, но тој во никој случај не слабее заради ова во спознанието на Тора и во барањето. И обратно, никој не работи така ревносно во Тора и во барањето како него. Објаснувањето за ова е едноставно: затоа што неговите напори не се толку насочени кон тоа да ја приближи кон себе добрата иднина, колку што се извршуваат во рамките на откривањето на љубовта меѓу него и Создателот, па затоа чувствата на љубов се множат и се зголемуваат и растат секој ден, додека љубовта не достигне својство на „совршена љубов“, што ќе го разбуди него и како последица од тоа, се доведува до размножување на совршенството во својството на будење од долу. Ова е доволно за оној кој разбира. Попатно ќе ти го објаснам својството на милостина на бедниот (цдака) кое високо стои во Зохар и Поправањата и кај мудреците. Кај човекот има еден орган со кој, не дај Боже, не треба да се работи и дури ако човекот има „некоја слаба желба“ да работи со него, овој орган останува совладан и прегазен од Создателот. Тој се нарекува „беден“ и целото негово право на постоење и опстанок (се обезбедува) со тоа што другите работат за него, сожалувајќи го, а ова се нарекува „оној кој обезбедил постоење (дури и) на една душа од Израел, е како да го обезбедил целиот свет“, па бидејќи овој орган се наоѓа под издршка на другите, тој има само хранење на душата – нефеш. Сфати го ова. Но, како и да е, Создателот смета како (човекот) да го обезбедил постоењето на целиот свет, што само по себе значи благослов на целиот свет кој се размножува, се зголемува и достигнува целина исклучиво благодарение на силата на душата – нефеш на овој бедник кој живее со помошта од работата на другите органи. И ова е доволно за оној кој разбира.

Како што е речено: „И го изнесе Тој надвор и му рече: Погледни го небото... И поверува во Создателот, а Тој му го пресмета ова како милостина“. Објаснување: бидејќи кога го изнел надвор, (на Авраам) му се појавила некаква желба да работи со тој орган, па затоа Тој му ја забранил таа работа. Како што е речено: „Погледни го небото“, а заедно со тоа му е ветен благослов на потомството и тоа е како „две спротивности во една“, затоа што целото негово потомство, кое добива благослов без да сака, произлегува од тој орган и ако тој не работи со него, тогаш како ќе се појави потомството? Ова е својството „И поверува во Создателот“, односно ги прифатил овие два докази какви што се, како апсолутна забрана за работа, но и како ветување за благослов на потомството. Како ги прифатил? Затоа Писанието ја разрешува оваа противречност: „И Тој му го пресмета ова како милостина (цдака)“, односно во форма на „милостина“ на бедникот кој се храни од туѓата работа. Ова е смислата на двата искази на мудреците: еден вели дека Создателот му укажува милост (цдака), обезбедувајќи му и подарувајќи му опстанок без работа, а другиот вели дека Авраам Му укажува милост на Создателот. И првото и второто се зборови на живиот Бог, затоа што до поправањето овој орган се наоѓа на небесата и се смета за милостина за понискиот, а во Конечното Поправање „таа не е на небесата“ и тогаш се смета за милостина на Вишиот. Погледни го ова подобро, бидејќи тоа е вистина.

Јехуда