Слушнав на Вајехи, 14-ти Тевет, 27-ми декември 1947 год.

Од Ло Лишма човек доаѓа до Лишма. Ако сме многу внимателни, може да кажеме дека периодот на Ло Лишма е најважното време, бидејќи е полесно да се соедини делото со Создателот. Тоа е така бидејќи во Лишма човекот вели дека го направил ова добро дело за целосно да му служи на Создателот и сите негови постапки се за Создателот. Следува дека тој е сопственикот на делото.

Меѓутоа, кога се работи во Ло Лишма, тој не го прави доброто дело за Создателот. Испаѓа дека не може да дојде кај Него со поплака дека заслужува награда. Но, нему Создателот ништо не му должи. Зошто тогаш го направил тоа добро дело? Само затоа што Создателот му дал прилика тој самиот да се натера и присили да го направи тоа.

На пример, ако луѓе дојдат кај некого дома, а нему му е срам да не испадне дека безделничи, ќе земе книга и ќе учи Тора. Зошто учи Тора? Не го прави тоа заради Мицва на Создателот и да биде добар во очите на Создателот, туку за гостите кои дошле под негова власт, да најде милост во очите на човек. Како тогаш може да бара награда од Создателот за учењето на Тора, која ја учи заради гостите?

Следува дека за него, Создателот не станал задолжен, туку може да им наплати на гостите, тие да му ја платат наградата, т.е. да му укажат почест затоа што учел Тора. Меѓутоа, Создателот не може никако да биде задолжен. Кога човек ќе се преиспита и ќе рече дека конечно ја учи Тора, отфрлајќи ја причината, т.е. гостите, и ќе каже дека работи само за Создателот, тогаш веднаш треба да каже дека се е спроведувано од Вишото. Тоа значи дека Создателот сакал да му даде прилика да работи со Тора, и дека не заслужува да прими елемент на вистината. Не е достоен да ја прими вистината и затоа Создателот му дава лажна причина, и преку таа причина почнува да работи со Тора.

Следува дека вршителот на дејствието е Создателот, а не човекот. И не само тоа, туку тогаш тој треба да го слави Создателот затоа што дури и кога се наоѓа во таква долна состојба, Создателот не го напушта и му дава сила, т.е. гориво да работи со зборовите на Тора. Ако внимавате на тој чин ќе забележите дека Создателот е извршителот на дејствието, како што се вели, „Само тој ги врши и ќе ги врши сите дела.“ Па сепак, човек не вложува никаква акција во доброто дело. Иако ја врши таа Мицва, не го прави тоа за самата заповед, туку за друга причина (човек). Таа причината доаѓа од одвојувањето.

Вистината е дека Создателот е причината и Тој е причината што го тера. Но Создателот е облечен во неговото руво, друга облека, а не во облеката на Мицва, туку друг страв или друга љубов. Следува дека за време на Ло Лишма, полесно е да се припише доброто дело и да се каже дека Создателот е вршителот на доброто дело, а не човекот. Тоа е едноставно, бидејќи човек не сака да го изврши делото за Мицва, туку за друга причина. Меѓутоа, во Лишма, човек знае дека работи поради Мицва. Тоа значи дека тој самиот бил причината, т.е. поради заповедта, но не затоа што Создателот не ја ставил идејата и желбата за да направи заповед во неговото срце, туку тој самиот го избрал тоа. Вистината е дека сето тоа е сторено од Создателот, но личното Откровение не може да се достигне пред да се спознае темата на наградувањето и казнувањето.

Следна статија бр. 65 „За откриеното и скриеното“