Јехуда Ашлаг

1 ) Во Зохар, Вајикра, Парашат Тазриа, стр. 40, е запишано: „Дојди и види, сè што постои во светот постои само за човекот“, како што е запишано, „Тогаш Господ Бог го направил човекот, со цело име, како што утврдивме дека тој е целото и содржи сè, сто она што е во Вишото и нижото е вклучено во него.“

Така, тој објаснува дека сите светови, Вишите и нижите, се вклучени во човекот. Исто така, целата реалност во тие светови е само за човекот. Ние треба да ги разбереме овие зборови: дали овој свет и сето во него, што му служи и користи на човекот, е премалку за човекот, така што на него му требаат Вишите Светови и сè што е во нив? И покрај сè, тие биле создадени само за негоите потреби.

2) За да се објсни оваа работа до крај, јас треба да ве запознам со целата мудрост на кабала. Воглавно, работите ќе бидат добро објаснети во книгата. Суштината во неа е дека намерата на Созадателот при Создавањето била да ги насладува Неговите суштества. Секако, веднаш штом Тој замислил да ги создаде душите и да ги наслади со изобилие, тие веднаш се појавиле пред Него, целосни во форма и полни со сите задоволства кои Тој планирал да им ги даде. Ова е така бидејќи во Него, самата мисла е завршницата, и на Него не му е потребно дело како што ни е потребно на нас. Последователно, ние треба да прашаме: „Зошто Тој ги создал световите со ограничувањето преку кое паднале до овој мрачен свет, и ги облекол душите во овие мрачни тела од овој свет?

3) Одговорот на тоа е запишан во „Дрвото на Животот“ (гранка еден) – „За да го обелодени совршенствотот на Неговите дела“. Сепак, како може нецелосни дела да произлегуваат од Оној кој делува целосно, до точка да им е потребно завршување преку дело во овој свет? Работата е во тоа што ние треба да правиме разлика помеѓу Светлината и кли (сад) во душите. Суштината на душите која била создадена е садот, кли, додека целата награда која Тој ја планирал да им ја додели, за да ги насладува, претставува Светлината во нив. Ова е така, бидејќи кога Тој планирал да ги наслади, Тој неопходно ги создал нив како желба за примање на Неговото задоволство, бидејќи  задоволството се зголемува според големината на желбата да се прими избилието. Таа желба за примање е самата суштина на душата, во однос на генерацијата и појавата на постоење во отсутво. Ова се смета за кли на душата, додека радостта и избилието се Светлината на душата, кои го протегаат своето постоење од  Неговата суштина.

4) Објаснување: Создавање се однесува на појавување на нешто што не постоело претходно. Ова се смета за постоење во одсуство. Сепак, како замислуваме нешто што не е вклучено во Него, бидејќи Тој е семоќен и ги вклучува сите заедно? Исто така, поедиенцот не може да дава нешто што не е во Него. Како што рековме, сè што е Создадено од Него е само келим (мн. од кли, садови) на душите, што ја претставува желбата за примање. Ова е јасно, бидејќи Тој нема желба да прима, затоа што од кого Тој би примал? Така, ова е новосоздадено, а не е трага која постоела претходно, и така се смета за постоење во отсуство.

5) Ние треба да знеме дека одделувањето и соединувањето, кои се оденсуваат на духовноста, претставува еднаквоста на особините и различност на особинити. Овае е така затоа што, ако два духовни објекта имаат иста особина тие се обединети и тие се едно, а не две, бидејќи нема што да ги раздели едно од друго. Тие може да се сметаат за две само ако постои некаква различност во особината кај нив, и до таа мерка тие се оддалечуваат еден од друг. Така, ако тие се со спротивни особини, се сметаат оддалаечени како исток и запад, што значи тоа е најголемата далечина која можеме да ја замислиме во реалноста.

6) Но во Создателот, не постои мисла или воспримање, и ние не можеме да речеме нешто во однос на Него. Но  бидејќи ние го познаваме Него според Неговите дела, ние земаме во обзир дека Тој е желба да дава, бидејќи Тој создал сè со цел да ги наслади Неговите суштества, и да го истури сето избилие врз нив. Но, душите се со спротивна особина од Неговата, бидејќи Тој е целосно давање и нема желба да прима ништо, додека на душите им била доделена желба за примање за себеси. Ние веќе рековме дека не постои поголема спротивност на особина од таа. Следува дека ако душите останат со желбата за примање, тие засекогаш ќе останат одделени од Него.

7) Сега ти ќе разбереш што е запишано во „Дрвото на Животот“, (гранка еден), дека причината за создавањето на световите било заради тоа што Тој мора да биде целосен во Сите негови дела и моќи, и ако Тој не ги изведе Неговите дела и моќи во вистински факт, Тој навидум нема да се смета за цел. Ова звучи збунувачки, бидејќи како може нецелосни дела да произлегуваат од Оној кој делува целосно, до тој степен што на Неговите дела да им треба поправка.?

Од тоа што беше објаснето, може да се види дека суштината на создаденото е желбата за примање. Од една страна создаденото има голем недостаток, бидејќи тоа е спротивно со особината на Давателот, што претставува оддалелност од Него, но од друга страна, ова е целата новина и постоење во одсуство, кое Тој го создал, со кое создаденото ќе може да го прими од Него она кое што Тој планирал да им го даде.

Сепак, ако тие останале одделени од Создателот, Тој навидум би бил нецелосен, бидејќи на крајот, целосните дела  мора да потекнуваат од Оној кој е целосен и делува целосно. Заради оваа причина, Тој ја ограничил Својата Светлина и ги создал световите преку ограничување и така надоле сè до овој свет, и ја облекол душата во материјално тело. Преку вклучување во Тора и Мицвот, душата се здобива со совршенството кое му недостигало при Создаваденото - еднаквост на особината со Неговата. Така, тоа ќе биде способно да го прими изибилието и задоволството кое било вклучено во Мислата на Создавањето, и ќе биде во целосен Двекут (сплотеност) со Него, во еднаквост на особината.

8) Работата околу Сегула (моќ), на Тора и Мицвот, која треба да ги донесе душите во Двекут со Него, се однесува само кога вклучувањето во нив не е со цел да се прими награда, туку само да се даде задоволство на Создателот. Тогаш душите постепено се стекнуват со еднаквост на сопствената особина со онаа на Создателот, како што ќе биде запишано подоле во однос на зборовите на Раби Ханина на почетокот на книгата „Вовед во мудроста кабала“.

Постојат пет степени: Нефеш, Руах, Нешама, Хаја, Јехида (НаРаНаХаЈ) - кои доаѓаат од петте светови наречени А“К, Ацилут, Брија, Јецира и Асија. Исто така, постојат пет степени НаРаНаХаЈ, кои доаѓаат од петте одредени Партзуфим (мн. од Парцуф) во секој од световите. Потоа постојат пет подделови на НаРаНаХаЈ, кои доаѓаат од десетте Сефирот во секој Парцуф. Кога преку Тора и Мицвот поединецот започнува да дава задоволство на Создателот, тој постепено е награден со Келим во форма на желба за давање, која доаѓа во три степени, степен по степен, сè додека не достигне еднаквост на форма со Него. Во таа состојба, Мислата на Создавањето, да се примат сите задоволства и изобилие кои Тој ги испланирал за нив, е изведена.

Во продолжение, душите ја примаат најголемата награда, бидејќи тие се наградени со Двекут, соединување, поради здобивањето со желбата за давање, како таа на Создателот.

9) Сега за тебе нема да биде тешко да ги разбереш гореспоменатите зборови од Зохар, дека сите светови, Вишите и нижите, и сè што е вклучено во нив, било создадено само за човекот. Сите тие степени и светови постојат само за да  ги доведат душите до Двекут, кој им недостасувал, со почит кон Мислата на Создавањето. На почетокот, тие биле ограничени и турнати надоле, степен по степен и свет по свет, сè до нашиот материјален свет, за да ја донесе душата во тело од овој свет, што претставува целосно примање а не давање, како животните и ѕверовите. Запишпано е: „Младенчето на дивото магаре е родено како човек.“ Ова се смета како целосна желба за примање, која нема ништо во форма на давање. Во таа состојба, човекот се смета како целосно спротивен на Него, и не постои поголема оддалеченост од таа.

Потоа, преку душата, која е облечена во некого, самиот тој се вклучува во Тора и Мицвот. Постепено, од доле кон Вишото, тој се стекнува со истата особина на давање како неговиот Создател, преку сите односи кои се спуштаат од Вишото надоле. Тие односи претставуваат степени и мерки во особината на желбата да дава. Секој Виши степен означува оддалечување од желбата за примање, и приближување до започнување на желбата да дава. На крајот, поедиенцот е награден со целосно давање и не прима ништо за себе. Тогаш поедиенцот е во целосен Двекут, спојување со Него, бидејќи тоа спојување ја претставува единствената причина за создавање на човекот. Така, сите светови и сè што е во нив, биле создадени само за човекот.

10) Сега кога го дозна сето ова, тебе ти е дозволено да ја изучуваш оваа мудрост без страв од материјализација. Студентите се многу збунети: од една страна, речено е дека десетте Сефирот и Парцуфим, од почетокот на десетте Сефирот на Ацилут, до крајот на десетте Сефирот на Асија, се целосна Божественост и единство. Но, од друга страна, речено е дека сите овие светови се појавиле после ограничувањето (Цимцум). Но како може ова да се смета за зачеток на Божественоста? Тука постои и бројот на Виши и нижи, и други такви промени, како и издигнувања и опаѓања и Зивугим (спојки). Но запишано е: „Јас Господ не се менувам.“

11) Од тоа  што ни е разјаснето досега, сфаќаме дека сите тие издигнувања, опаѓања, ограничувања и бројките се сметаат како Келим (садови) на примателите - душите. Ние треба да направиме разлика помеѓу потенцијалоното и моменталното во нив, како личност која гради куќа - крајот на делото е во Неговата подготвителна мисла. Но квалитетното на куќата е во Неговиот ум. Таа не личи на куќата која треба да биде изградена, бидејќи зачнатата куќа во духовноста, концептната субстанца, се смета за субстанца на Мислителот. Тогаш, куќата претставува само потенцијал. Но кога започнува градењето на куќата, таа бара целосно друга супстанца - дрво и цигли.

Слично на тоа ние требаме да го земаме во обзир моменталното и потенцилајното во душите. Почетокот на нивното појавување од Создателот во „вистински“ души започнал во светото на Брија. Нивното вметнување во Ајн Соф, пред Цимцум, со почит кон Мислата на Создавањето, како што е запишано во точка 2, се однесува само на „потенцијалот,“ без некое моментално појавување. Во таа смисла, сите биле вградени во Малхут де Ајн Соф, наречен „средната точка.“ Оваа точка е вклучена во „потенцијалот“ на сите келим на душите, на кои им е судено „вистински’’ да произлезат од светот Брија, надоле. Првото ограничување се појавило само во средната точка, точно во тој однос и мерка кој се смета за „потенцијал“ на идните души.

Треба да знаеш дека сите келим на Сефирот и световите, преку светот Брија, кој виси надоле и произлегол од оваа точка, или заради неговото Зивуг де Хака, наречано Ор Хозер, исто така се сметаат за потенцијал, без никаква суштина од душата. Но, на овие промени им е судено последователно да влијаат на душата, чија суштина започнува да произлегува од светот Брија надоле, бидејќи тие таму сè уште не се одделиле од суштината на Создателот.

12) Јас ќе ви претставам алегорија од спроведувањето на овој свет. На пример, ако поединецот кој се покрива и се крие себеси зад облека, за неговите пријатели да не го видат и забележат, дали може да биде убеден дека тој самиот влијае на неговото криење, со помош на облеката со која се покрил?

Слично, да ги земем десетте Сефирот наречени, Кетер, Хохма, Бина, Хесед, Гвура, Тиферет, Нецах, Ход, Јесод и Малхут како пример. Овие претставуваат само десет покривки со кои е покриен Ајн Соф. Така, на примателите влијаат десетте Сефирот, а не Неговата Светлина, која е една, единствена и непроменлива. Примателите се подделиле на десет степени, точно според квалитетите на имињата. Дури и овие покривки, за кои зборувавме, се однесуваат само на светот Брија па надоле, бидејќи тука се наоѓаат душите кои примаат од овие десет Сефирот. Но во световите А“К и Ацилут, нема постоење на душата, бидејќи тие таму се само потенцијал.

Така, десетте горенаведени покривки во десетте Сефирот владеат само во трите долни светови наречени, Брија, Јецира и Асија. Но во световите БЈА, десетте Сефирот се сметаат за Божественост преку крајот на Асија, исто како во А“К и АБЈА, пред Цимцум. Единствената разлика е во Келим на десетте Сефирот: во А“К и Ацилут, тие не ја разоткриваат нивната власт, бидејќи тие тука се само како „потенцијал“, и само во Келим БЈА на десетте Сефирот започнува да ја манифестира нивата сила за притајување и покривање. Но во Светлината на десетте Сефирот, не постои промена заради покривките, како што било запишано во алегоријата. Ова е значењето на „Јас Господ не се менувам.’’

13) Ние можеме да прашаме: „Бидејќи не постои разоткривање на суштината на душите на примателите во А“К и Ацилут, за што тогаш служат тие Келим, наречени Сефирот, и од кого кријат и притајуваат во тие работи? За тоа постојат два одговори: првиот е висењето надоле. Вториот е дека на душите, исто така, им е судено да примаат од тие десет Сефирот во А“К и Ацилут, преку вознесение на трите света - БЈА кон нив (како што е запишано во точка 163 во „Вовед во Мудроста Кабала“). Така, ние треба да ги земеме во обзир овие промени во десете Сефирот во А“К и Ацилут, според Светлината која е судена да свети врз душите кога веќе ќе се искачат во световите БЈА, бидејќи тогаш тие ќе примаат според степенот на тие десет Сефирот.

14) Така, ние темелно објаснивме дека световите, генерациите, промените и бројот на степените итн., биле именувани само во однос на Келим кој дава на душите, притајува и мери за нив, за тие да можат постепено во себе да примаат од Светлината на Ајн Соф. Но тие на ниеден начин не влијаат на Светлината на самиот Ајн Соф , бидејќи покривките не влијаат врз оној кој е покриен, туку само на другиот, кој сака да го почувствува и да прими од него, како што беше речено во алегоријата.

15) Воопшто, ние треба да ги земаме во обзи  овие три односи во Сефирот и Парцуф: Ацмуто (Тој / Суштина), Келим и Светлина. Во Ацмуто не постои мисла и воспримање. Во Келим постојат секогаш два спротивни односи: притаен и откриен. Ова е така бидејќи на почетокот, Кли го покрива Ацмуто на начин како што овие десет Келим во десетте Сефироти претставуваат десет степени на притаеност.

Но кога веќе еднаш душите ќе го примат овој Келим, под сите услови во нив, овие притајувања стануваат откровенија, кои ќе ги оствари душата. Така, Келим содржи два спротивни односи, кои всушност се еден. Ова е затоа што мерката на откровение во Кли е иста со мерката на притаеност во Кли, и колку е поостар Кли, толку е попритаен Ацмуто, и открива Повисок степен. Така, овие две спротивности се едно. Светлината во Сефирот се однесува на мерката на степените кои се соодветни за појавување за душите да ги достигнат. Бидејќи сè се протега од Ацмуто, и сепак нема достигнување во Него, туку само во квалитетите на Келим, тие неопходно се десет Светлини во овие десет Келим, кои што означуваат степени на откровение на оние кои примаат во квалитетите на тие Келим.

Така, Неговата Светлина и Неговата Суштина се неразделиви, освен тоа што во Неговата Суштина, не постои достигнување или воспримање, освен она што доаѓа до нас од  Него, преку облекувањето во Келим на десетте Сефирот. Во тој однос, сè што ние достигнуваме го именуваме како „Светлини.“

Вовед во науката Кабала (Птиха)

Запознавање со предговорот на мудроста кабала-Јехуда Ашлаг

1 ) Во Зохар, Вајикра, Парашат Тазриа, стр.40, е запишано: „Дојди и види, сè што постои во светот постои само за човекот“, како што е запишано, „Тогаш Господ Бог го направил човекот, со цело име, како што утврдивме дека тој е целото и содржи сè, сè што е во Вишото и нижото е вклучено во него.“

Така, тој објаснува дека сите светови, Вишите и нижите, се вклучени во човекот. Исто така, целата реалност во тие светови е само за човекот. Ние треба да ги разбереме овие зборови: дали овој свет и сето во него, што му служи и користи на човекот, е премалку за човекот, така што на него му требаат Вишите Светови и сè што е во нив? И покрај сè, тие биле создадени само за негоите потреби.

2) За да се објсни оваа работа до крај, јас треба да ве запознам со целата мудрост на кабала. Воглавно, работите ќе бидат добро објаснети во книгата. Суштината во неа е дека намерата на Созадателот при Создавањето била да ги насладува Неговите суштества. Секако, веднаш штом Тој замислил да ги создаде душите и да ги наслади со изобилие, тие веднаш се појавиле пред Него, целосни во форма и полни со сите задоволства кои Тој планирал да им ги даде. Ова е така бидејќи во Него, самата мисла е завршницата, и на Него не му е потребно дело како што ни е потребно на нас. Последователно, ние треба да прашаме: „Зошто Тој ги создал световите со ограничувањето преку кое паднале до овој мрачен свет, и ги облекол душите во овие мрачни тела од овој свет?

3) Одговорот на тоа е запишан во „Дрвото на Животот“ (гранка еден) – „За да го обелодени совршенствотот на Неговите дела“. Сепак, како може нецелосни дела да произлегуваат од Оној кој делува целосно, до точка да им е потребно завршување преку дело во овој свет? Работата е во тоа што ние треба да правиме разлика помеѓу Светлината и кли (сад) во душите. Суштината на душите која била создадена е садот, кли, додека целата награда која Тој ја планирал да им ја додели, за да ги насладува, претставува Светлината во нив. Ова е така, бидејќи кога Тој планирал да ги наслади, Тој неопходно ги создал нив како желба за примање на Неговото задоволство, бидејќи  задоволството се зголемува според големината на желбата да се прими избилието. Таа желба за примање е самата суштина на душата, во однос на генерацијата и појавата на постоење во отсутво. Ова се смета за кли на душата, додека радостта и избилието се Светлината на душата, кои го протегаат своето постоење од  Неговата суштина.

4) Објаснување: Создавање се однесува на појавување на нешто што не постоело претходно. Ова се смета за постоење во одсуство. Сепак, како замислуваме нешто што не е вклучено во Него, бидејќи Тој е семоќен и ги вклучува сите заедно? Исто така, поедиенцот не може да дава нешто што не е во Него. Како што рековме, сè што е Создадено од Него е само келим (мн. од кли, садови) на душите, што ја претставува желбата за примање. Ова е јасно, бидејќи Тој нема желба да прима, затоа што од кого Тој би примал? Така, ова е новосоздадено, а не е трага која постоела претходно, и така се смета за постоење во отсуство.

5) Ние треба да знеме дека одделувањето и соединувањето, кои се оденсуваат на духовноста, претставува еднаквоста на особините и различност на особинити. Овае е така затоа што, ако два духовни објекта имаат иста особина тие се обединети и тие се едно, а не две, бидејќи нема што да ги раздели едно од друго. Тие може да се сметаат за две само ако постои некаква различност во особината кај нив, и до таа мерка тие се оддалечуваат еден од друг. Така, ако тие се со спротивни особини, се сметаат оддалаечени како исток и запад, што значи тоа е најголемата далечина која можеме да ја замислиме во реалноста.

6) Но во Создателот, не постои мисла или воспримање, и ние не можеме да речеме нешто во однос на Него. Но  бидејќи ние го познаваме Него според Неговите дела, ние земаме во обзир дека Тој е желба да дава, бидејќи Тој создал сè со цел да ги наслади Неговите суштества, и да го истури сето избилие врз нив. Но, душите се со спротивна особина од Неговата, бидејќи Тој е целосно давање и нема желба да прима ништо, додека на душите им била доделена желба за примање за себеси. Ние веќе рековме дека не постои поголема спротивност на особина од таа. Следува дека ако душите останат со желбата за примање, тие засекогаш ќе останат одделени од Него.

7) Сега ти ќе разбереш што е запишано во „Дрвото на Животот“, (гранка еден), дека причината за создавањето на световите било заради тоа што Тој мора да биде целосен во Сите негови дела и моќи, и ако Тој не ги изведе Неговите дела и моќи во вистински факт, Тој навидум нема да се смета за цел. Ова звучи збунувачки, бидејќи како може нецелосни дела да произлегуваат од Оној кој делува целосно, до тој степен што на Неговите дела да им треба поправка.?

Од тоа што беше објаснето, може да се види дека суштината на создаденото е желбата за примање. Од една страна создаденото има голем недостаток, бидејќи тоа е спротивно со особината на Давателот, што претставува оддалелност од Него, но од друга страна, ова е целата новина и постоење во одсуство, кое Тој го создал, со кое создаденото ќе може да го прими од Него она кое што Тој планирал да им го даде.

Сепак, ако тие останале одделени од Создателот, Тој навидум би бил нецелосен, бидејќи на крајот, целосните дела  мора да потекнуваат од Оној кој е целосен и делува целосно. Заради оваа причина, Тој ја ограничил Својата Светлина и ги создал световите преку ограничување и така надоле сè до овој свет, и ја облекол душата во материјално тело. Преку вклучување во Тора и Мицвот, душата се здобива со совршенството кое му недостигало при Создаваденото - еднаквост на особината со Неговата. Така, тоа ќе биде способно да го прими изибилието и задоволството кое било вклучено во Мислата на Создавањето, и ќе биде во целосен Двекут (сплотеност) со Него, во еднаквост на особината.

8) Работата околу Сегула (моќ), на Тора и Мицвот, која треба да ги донесе душите во Двекут со Него, се однесува само кога вклучувањето во нив не е со цел да се прими награда, туку само да се даде задоволство на Создателот. Тогаш душите постепено се стекнуват со еднаквост на сопствената особина со онаа на Создателот, како што ќе биде запишано подоле во однос на зборовите на Раби Ханина на почетокот на книгата „Вовед во мудроста кабала“.

Постојат пет степени: Нефеш, Руах, Нешама, Хаја, Јехида (НаРаНаХаЈ) - кои доаѓаат од петте светови наречени А“К, Ацилут, Брија, Јецира и Асија. Исто така, постојат пет степени НаРаНаХаЈ, кои доаѓаат од петте одредени Партзуфим (мн. од Парцуф) во секој од световите. Потоа постојат пет подделови на НаРаНаХаЈ, кои доаѓаат од десетте Сефирот во секој Парцуф. Кога преку Тора и Мицвот поединецот започнува да дава задоволство на Создателот, тој постепено е награден со Келим во форма на желба за давање, која доаѓа во три степени, степен по степен, сè додека не достигне еднаквост на форма со Него. Во таа состојба, Мислата на Создавањето, да се примат сите задоволства и изобилие кои Тој ги испланирал за нив, е изведена.

Во продолжение, душите ја примаат најголемата награда, бидејќи тие се наградени со Двекут, соединување, поради здобивањето со желбата за давање, како таа на Создателот.

9) Сега за тебе нема да биде тешко да ги разбереш гореспоменатите зборови од Зохар, дека сите светови, Вишите и нижите, и сè што е вклучено во нив, било создадено само за човекот. Сите тие степени и светови постојат само за да  ги доведат душите до Двекут, кој им недостасувал, со почит кон Мислата на Создавањето. На почетокот, тие биле ограничени и турнати надоле, степен по степен и свет по свет, сè до нашиот материјален свет, за да ја донесе душата во тело од овој свет, што претставува целосно примање а не давање, како животните и ѕверовите. Запишпано е: „Младенчето на дивото магаре е родено како човек.“ Ова се смета како целосна желба за примање, која нема ништо во форма на давање. Во таа состојба, човекот се смета како целосно спротивен на Него, и не постои поголема оддалеченост од таа.

Потоа, преку душата, која е облечена во некого, самиот тој се вклучува во Тора и Мицвот. Постепено, од доле кон Вишото, тој се стекнува со истата особина на давање како неговиот Создател, преку сите односи кои се спуштаат од Вишото надоле. Тие односи претставуваат степени и мерки во особината на желбата да дава. Секој Виши степен означува оддалечување од желбата за примање, и приближување до започнување на желбата да дава. На крајот, поедиенцот е награден со целосно давање и не прима ништо за себе. Тогаш поедиенцот е во целосен Двекут, спојување со Него, бидејќи тоа спојување ја претставува единствената причина за создавање на човекот. Така, сите светови и сè што е во нив, биле создадени само за човекот.

10) Сега кога го дозна сето ова, тебе ти е дозволено да ја изучуваш оваа мудрост без страв од материјализација. Студентите се многу збунети: од една страна, речено е дека десетте Сефирот и Парцуфим, од почетокот на десетте Сефирот на Ацилут, до крајот на десетте Сефирот на Асија, се целосна Божественост и единство. Но, од друга страна, речено е дека сите овие светови се појавиле после ограничувањето (Цимцум). Но како може ова да се смета за зачеток на Божественоста? Тука постои и бројот на Виши и нижи, и други такви промени, како и издигнувања и опаѓања и Зивугим (спојки). Но запишано е: „Јас Господ не се менувам.“

11) Од тоа  што ни е разјаснето досега, сфаќаме дека сите тие издигнувања, опаѓања, ограничувања и бројките се сметаат како Келим (садови) на примателите - душите. Ние треба да направиме разлика помеѓу потенцијалоното и моменталното во нив, како личност која гради куќа - крајот на делото е во Неговата подготвителна мисла. Но квалитетното на куќата е во Неговиот ум. Таа не личи на куќата која треба да биде изградена, бидејќи зачнатата куќа во духовноста, концептната субстанца, се смета за субстанца на Мислителот. Тогаш, куќата претставува само потенцијал. Но кога започнува градењето на куќата, таа бара целосно друга супстанца - дрво и цигли.

Слично на тоа ние требаме да го земаме во обзир моменталното и потенцилајното во душите. Почетокот на нивното појавување од Создателот во „вистински“ души започнал во светото на Брија. Нивното вметнување во Ајн Соф, пред Цимцум, со почит кон Мислата на Создавањето, како што е запишано во точка 2, се однесува само на „потенцијалот,“ без некое моментално појавување. Во таа смисла, сите биле вградени во Малхут де Ајн Соф, наречен „средната точка.“ Оваа точка е вклучена во „потенцијалот“ на сите келим на душите, на кои им е судено „вистински’’ да произлезат од светот Брија, надоле. Првото ограничување се појавило само во средната точка, точно во тој однос и мерка кој се смета за „потенцијал“ на идните души.

Треба да знаеш дека сите келим на Сефирот и световите, преку светот Брија, кој виси надоле и произлегол од оваа точка, или заради неговото Зивуг де Хака, наречано Ор Хозер, исто така се сметаат за потенцијал, без никаква суштина од душата. Но, на овие промени им е судено последователно да влијаат на душата, чија суштина започнува да произлегува од светот Брија надоле, бидејќи тие таму сè уште не се одделиле од суштината на Создателот.

12) Јас ќе ви претставам алегорија од спроведувањето на овој свет. На пример, ако поединецот кој се покрива и се крие себеси зад облека, за неговите пријатели да не го видат и забележат, дали може да биде убеден дека тој самиот влијае на неговото криење, со помош на облеката со која се покрил?

Слично, да ги земем десетте Сефирот наречени, Кетер, Хохма, Бина, Хесед, Гвура, Тиферет, Нецах, Ход, Јесод и Малхут како пример. Овие претставуваат само десет покривки со кои е покриен Ајн Соф. Така, на примателите влијаат десетте Сефирот, а не Неговата Светлина, која е една, единствена и непроменлива. Примателите се подделиле на десет степени, точно според квалитетите на имињата. Дури и овие покривки, за кои зборувавме, се однесуваат само на светот Брија па надоле, бидејќи тука се наоѓаат душите кои примаат од овие десет Сефирот. Но во световите А“К и Ацилут, нема постоење на душата, бидејќи тие таму се само потенцијал.

Така, десетте горенаведени покривки во десетте Сефирот владеат само во трите долни светови наречени, Брија, Јецира и Асија. Но во световите БЈА, десетте Сефирот се сметаат за Божественост преку крајот на Асија, исто како во А“К и АБЈА, пред Цимцум. Единствената разлика е во Келим на десетте Сефирот: во А“К и Ацилут, тие не ја разоткриваат нивната власт, бидејќи тие тука се само како „потенцијал“, и само во Келим БЈА на десетте Сефирот започнува да ја манифестира нивата сила за притајување и покривање. Но во Светлината на десетте Сефирот, не постои промена заради покривките, како што било запишано во алегоријата. Ова е значењето на „Јас Господ не се менувам.’’

13) Ние можеме да прашаме: „Бидејќи не постои разоткривање на суштината на душите на примателите во А“К и Ацилут, за што тогаш служат тие Келим, наречени Сефирот, и од кого кријат и притајуваат во тие работи? За тоа постојат два одговори: првиот е висењето надоле. Вториот е дека на душите, исто така, им е судено да примаат од тие десет Сефирот во А“К и Ацилут, преку вознесение на трите света - БЈА кон нив (како што е запишано во точка 163 во „Вовед во Мудроста Кабала“). Така, ние треба да ги земеме во обзир овие промени во десете Сефирот во А“К и Ацилут, според Светлината која е судена да свети врз душите кога веќе ќе се искачат во световите БЈА, бидејќи тогаш тие ќе примаат според степенот на тие десет Сефирот.

14) Така, ние темелно објаснивме дека световите, генерациите, промените и бројот на степените итн., биле именувани само во однос на Келим кој дава на душите, притајува и мери за нив, за тие да можат постепено во себе да примаат од Светлината на Ајн Соф. Но тие на ниеден начин не влијаат на Светлината на самиот Ајн Соф , бидејќи покривките не влијаат врз оној кој е покриен, туку само на другиот, кој сака да го почувствува и да прими од него, како што беше речено во алегоријата.

15) Воопшто, ние треба да ги земаме во обзи  овие три односи во Сефирот и Парцуф: Ацмуто (Тој / Суштина), Келим и Светлина. Во Ацмуто не постои мисла и воспримање. Во Келим постојат секогаш два спротивни односи: притаен и откриен. Ова е така бидејќи на почетокот, Кли го покрива Ацмуто на начин како што овие десет Келим во десетте Сефироти претставуваат десет степени на притаеност.

Но кога веќе еднаш душите ќе го примат овој Келим, под сите услови во нив, овие притајувања стануваат откровенија, кои ќе ги оствари душата. Така, Келим содржи два спротивни односи, кои всушност се еден. Ова е затоа што мерката на откровение во Кли е иста со мерката на притаеност во Кли, и колку е поостар Кли, толку е попритаен Ацмуто, и открива Повисок степен. Така, овие две спротивности се едно. Светлината во Сефирот се однесува на мерката на степените кои се соодветни за појавување за душите да ги достигнат. Бидејќи сè се протега од Ацмуто, и сепак нема достигнување во Него, туку само во квалитетите на Келим, тие неопходно се десет Светлини во овие десет Келим, кои што означуваат степени на откровение на оние кои примаат во квалитетите на тие Келим.

Така, Неговата Светлина и Неговата Суштина се неразделиви, освен тоа што во Неговата Суштина, не постои достигнување или воспримање, освен она што доаѓа до нас од  Него, преку облекувањето во Келим на десетте Сефирот. Во тој однос, сè што ние достигнуваме го именуваме како „Светлини.“