Подготовка за развиток на душата, тело и душа, постигнување на знаење во матерјалното и духовното. Достигнување на духовните особини.

Крајна потреба да се прифати Божјото Дело, принципи на идното општество.

Заедницата и поединецот,Сакај го ближниот како себеси, Една Заповед.

Служење на суштествата согласно со заповедите на Создателот. Говор, мисла и дејство. Тајната на пророштвото.

Двата дела на тора. 613-те заповеди се содржани во една заповед.

Четирите форми кои во себе ги содржат сите форми од светот.

Законот е таков – се достигнува материјата и формата, чиј почеток е битието, а исто така и средствата за обезбедување на егзистенцијата на „битието”, апстрахирано од материјата и формата, кои претставуваат „четири света”. Тие се постигнуваат во сè (светот е и давател и примател), а ние ја изучуваме само материјата и формата на световите Јецира и Асија. На нив е концентрирана работата, бидејќи светот Брија е нивно заедништво, и тешко се восприма од разумот. Основа е формата, која е светот Асија, т.е. материја на голем број на детали (особености) од кои секој, се разбира, има своја посебна форма. Тоа лесно се восприма од разумот и го развива, овозможувајќи да се истражи секоја посебно земена особеност, таа да се оддели и да се разликува од другите, што всушност е цел на работата – да се спознаат предностите на Светлината над мракот во секој детал од постоечката реалност, како што е речено: „Сè се разјаснува со мислата”.

Четири форми: точка, линија, рамнина, коцка

Во светот постојат четири форми: точка, линија, рамнина и тродимензионална фигура, која се добива со меѓусебно помножување на сите овие форми. Тие четири форми во себе ги содржат сите форми од светот. И сè, што се наоѓа на копното, се наоѓа во морето на разумот (Хохма), т.е. во Вишите Светови. А овој свет не е ништо друго, туку материјал, отпечатен од спуштените Виши духовни светови, кои нè чекаат во иднината при достигнувањето на идниот свет. Меѓутоа за време на работата, т.е. во реалноста на овој свет, ние немаме други достигнувања, освен тие што се претвораат во материјални форми.  И тоа се тие материјални форми, без кои ние, се разбира, немаме никаква можност да сфатиме и постигнеме било што. Затоа ние го достигнуваме Создателот на сето суштинско во името АВАЈА, кое ги содржи во себе сите видови на форми, кои постојат во светот, каде што точката и линијата се „јуд” и „вав”, и двете букви „хеј” се рамнината и тродимензионалната фигура. Последната буква „хеј” – е откривање на првата буква „хеј”, само во повеќе материјална форма, т.е. во форма која зафаќа место, додека трите претходни форми апсолутно не зафаќаат место. И сфати го тоа.

Всушност, исто така се достигнува и почетокот на точката, на што укажува почетокот на буквата „јуд.“ И тоа е причината што ова име е извор на сите имиња, т.е. секое име е примање и давање. Бидејќи суштината на Создателот е апсолутно несфатлива, се достигнува влијанието кое ни доаѓа од Создателот, и затоа целото создание претставува откривање на дејствата на Создателот – името на Создателот. Оној, кој што ги следи случувањата и ги обединува со коренот, го посветува името на Создателот. Т.е., името е она што го прима, истражувајќи и спознавајќи го Давателот. Дел од суштествата од нашиот свет се наоѓаат во темнина, немајќи име. Тоа значи, дека луѓето не можат да видат, дека управувањето и сè што се случува произлегува од Создателот, бидејќи изгледа навидум спротивно на Неговата желба. Но на сите им е познато, дека власта на Создателот се манифестира во сè. И кога оној, кој што достигнува доаѓа до тоа, застанува и истражува, па се испоставува дека и тоа е резултат на доброто, што произлегува од Создателот. Со тоа тој го посветува името на небесата и ја крева искрата на Создателот од своите егоистички желби. Така, соодветно на целосноста на анализата и степенот на спознавањето на тој, кој што постигнува, се постигнува величието на „Името”. И оној, кој што се стреми кон Создателот верува и со љубов се соединува со името. Тоа се нарекува кревање на МАН, молбата за поправка, и слегување на МАД, со слегување на Вишата Светлина, која што поправа, се крева и се враќа неколку пати, секој пат зголемувајќи го спознавањето, сè до состојбата, кога тој, кој што достигнува станува партнер на Создателот во Неговото основно дејство. И како што Создателот ги создава световите, така и тој создава светови, активно учествувајќи во управувањето.

Дејство на поправка

Без оглед на тоа што сè се разјаснува во мислата, сепак од страна на нижиот потребно е извршување на дејството во пракса, бидејќи навистина сè треба да се прошири до светот Асија, затоа што вистинското откривање на Создателот се пројавува во ширењето до светот Асија, како што е речено: „И сите ќе ме спознаат, и младо и старо”. Затоа, намената на посебното дејство е: со практично дејство во сè, да се пробуди соединувањето со Создателот. Токму во тоа e содржана смислата на дејството на поправка.

Три сојузи

Од ова сфати ја смислата на трите сојузи: сојузот на видот, сојузот на јазикот на комуникација, и сојузот на кожата. Тоа значи, дека основата на соединувањето и кревањето на МАН се одвива во мислата. Но, во секој случај, тоа осознавање не добива таму завршница сè додека неговото внатрешно осознавање не се манифестира однадвор, со помош на органите на неговите дејства, во трите места на посакуваниот и видлив лик на Создателот: во сојузот на јазикот, сојузот на видот и сојузот на кожата. Секој од нив дејствува соодветно со своите особини. Завршување на соединувањето со Создателот е можно со помош на видот, можно е и со помош на говорот или практичното дејство. Што се однесува на сојузот на кожата, - што помалку со него се занимаваат, толку е подобро. Доказ за тоа е што користењето на сојузот на видот е добро во работата меѓу себеси и пријателот, меѓутоа користењето на сојузот на кожата во однос на себеси е сериозен престап. Како што е познато, секој парцуф се преслекува во НЕХИ од вишиот парцуф, така што „Пе“ од нижиот парцуф се наоѓа на ниво на Јесод од вишиот. Ако е тоа така, тогаш Ејнаим на нижиот се наоѓаат на местото Јесод на вишиот, и на таков начин нижиот не ги постигнува Ејнаим на вишиот.

Од ова следува, дека ние се преслекуваме во духовното само со нашите „очи и уста”, и затоа сите наши соединувања се одвиваат во овие два сојузи: пе и ајн (устата и очите). И да знаеш, дека Создателот им дал моќ на овие два сојузи, за да ги пренесува сите форми на светот од еден на друг со нивна помош, од Учителот на ученикот, писмено или усно. На таков начин, очите имаат моќ преку писмото да ја добијат целата мудрост на светот, а исто и устата – да го даде целото богатство на светот на својот пријател. Сите светови биле создадени за ништо друго, туку за науката кабала, за да може вишата и апсолутна мудрост да стигне до оние, кои што се поправаат со помош на тие три сојузи, што претставува суштина на писмената и усната метода на кабалата.

Букви и точки

Распространувањето на давањето се одвива со помош на букви и точки, бидејќи окото не восприма повеќе од букви и точки, од кои неговото срце ќе сфати. Исто така и устата не подлежи на друго влијание, освен буквите, и затоа тоа е наречено срце, бидејќи ја добива мудроста по 32 канали на давањето (32 е гематрија на зборот „лев” – срце), т.е. преку 22 букви и 10 точки, кои претставуваат основа на формите на светот, и се наполнети со мудроста и животот на светот. Во тоа е смислата на четирите букви од името АВАЈА, кои во себе ги содржат сите форми на писмото и говорот, бидејќи градбата на буквите се точки и линии, каде што секоја точка е скратување, а секоја линија е распространување.

Суштина и келим (садови)

Светлината и кли (сад) укажуваат на два вида на Светлина:

1. Светлина во однос на тој што работи

2. Светлина во однос на тој, врз кој влијаат. Во тоа е содржана тајната на машкото и женското начело – Захар и Нуква, линии и решимо, души и тела, Мелех и Малхут, Создателот и Шхина, милосрдието и законот, за да се заврши работата во вистинско соединување.

Суштината управува и се открива во садот, соодветно со пробудувањето на садот и неговата подготвеност, и во тоа е тајната на состојбите ЗОН, бидејќи Нуква не е ништо друго, туку тие што примаат, соодветно со нивната подготвеност во духовната работа. Овие два вида ги разликуваме во сите суштества, а природата на суштината не може да се разликува никаде, освен во кли, во кое таа се преслекува. И ништо не се восприма со свеста освен во садот, во кој се преслекува суштината, како што е речено: „Моето тело е потпора на Создателот”. И бидејќи блискоста на Создателот со суштествата се спознава со методата кабала, како дар од Создателот, затоа „во дарот е делот на Создателот”, т.е. навистина се спознава особината на Создателот. Така, може да се рече, дека ние безусловно го спознаваме Создателот. Но, не е дадено да ја спознаеме Неговата суштина, и ако велиш, дека го знаеш својот брат, сепак нема да дознаеш повеќе за него, освен преку неговото кли, во кое е преслечена суштината на Создателот. И јасно е, дека во сите искажувања во кабалата, и во молитвата, каде јасно се чувствува управувањето на Создателот, станува збор за вистинско откривање на Создателот и Негово природно спознавање, во целосното спојување.

Три теории за телото и душата, откриено и скриено, забрана и дозвола.

Пред почетокот на разјаснувањето на оваа величествена тема, треба да се потенцира дека, без оглед на тоа што се чини невозможно ова да му се објасни на човечкиот разум, без употреба на апстрактните филозофски поими, кои обично се користат во таков вид на појаснувања - кабалата го оттргнува ученикот од апстрактната филозофија, и од сè што е со неа поврзано, и го насочува кон чистата наука која поседува точност, соодветна со едноставното осознавање на практичните дејства. И ако понатака се спомнуваат филозофски поими, тоа ќе биде само за да се покаже разликата помеѓу тоа, каде може да се крене човечкиот разум и достигнувањата на кабалистот, кој поседува практична основа. За разјаснување на вистинската смисла на поимите тело и душа, неопходно е да се ослободиме од сите поими што се употребуваат и се вкоренети во масите, а кои се земени воглавно од апстрактните теории, бидејќи смислата на кабалата е сосема друга според нејзината цел.

Три теории за телото и душата

Сите теории за телото и душата распространети во светот, се обединуваат во следните три теории:

1. Теорија на верувањето

Теоријата на верувањето, која говори дека, не постои ништо освен душата или духот. Според нивното мислење, постојат духовни суштини, одделени една од друга според квалитетот, наречени души на луѓето, кај кои постои реалност, што самостојно постои пред тие да се спуштат и отелотворат во телото на човекот. И потоа, кога умира телото, смртта не делува врз нив, затоа што духовното е едноставна суштина. Поимот смрт, според нивното мислење, не е ништо повеќе од поделба на основите, од кои е составена суштината, и се однесува на материјалното тело кое претставува конструкција од некои основи, кои повторно се разделуваат поради смртта. Додека пак, душата, како духовно, претставува едноставна суштина, во која нема компоненти, и затоа не може да се подели на начин што ќе влијае врз нејзината градба. Согласно со тоа, душата е бесмртна и егзистира вечно. Телото пак, според нивното сфаќање, е некој вид обвивка за духовната суштина, во која се преслекува душата, и преку него ги манифестира своите сили, како што се добри особини и различни вештини. Таа му дава живот и движење на телото, и го чува од сите несреќи, така што телото само од себе, нема ниту живот, ниту движење, ништо, освен мртва материја, какво што го гледаме, откога по смртниот час душата го напушта. Додека сите знаци на живот, што ги гледаме во телото на човекот, се само манифестација на силите на душата.

2. Теорија на дуализам

Тоа е теорија на оние кои што веруваат во двојноста. Според нивното мислење, телото е совршена творба, егзистира, живее и се храни, ја чува својата егзистенција во сè што е потребно. И  нема ниту малку потреба од каква било духовна суштина. Меѓутоа, тоа тело апсолутно не се смета за суштина на човекот. Основа на суштината на човекот е разумна душа, која претставува духовна суштина, исто како што мислат следбениците на првата теорија. Разликата помеѓу овие две теории е само во поимот на телото. По брзиот развој во светот на науката за телото и науката за душата, се испоставило дека Вишото управување ги поставило во механизмот на телото сите животни потреби, и затоа според нивното мислење не останало ништо за активноста на душата внатре во телото, само вештините и добрите особини, нивните духовни облици. Така, тие веруваат во двојноста т.е. во двете теории истовремено, но велат, дека душата претставува корен на телото, што значи, дека телото е плод и продолжување на душата.

3. Теорија на негирање

Тоа е теорија на оние, кои што ја негираат духовната реалност и ја признаваат само материјалноста. Следбениците на оваа теорија целосно негираат постоење на каква било апстрактна духовна суштина во градбата на телото на човекот. Неоспорлив доказ за тоа е дека разумот на човекот не е ништо друго, туку производ на телото. Тие го замислуваат телото слично на исправна електрична машина, со кабли кои се протегаат од телото кон мозокот. Тие се активираат по пат на контакт на организмот со надворешните дразби, и ги насочуваат своите осети: болка или насладување - во мозокот, а мозокот дава наредба на органот што да прави. Сè е управувано со помош на тие кабли и жили, присоединети кон тоа. така што го оддалечуваат органот од изворот на болка, и го приближуваат до изворот на насладување. На таков начин во човекот се одвива правење на заклучоци во сите животни ситуации.

Нашето пак чувствување на разумот и логиката внатре во нашиот мозок е само снимка од тоа што се случува внатре во организмот на материјален начин. И предноста на човекот во споредба со било кој претставник на животинскиот свет се состои во тоа, што неговиот мозок е развиен до степен, во кој сè што се случува во организмот се одразува во неговиот мозок, како снимка, чувствувана од човекот како разум и логика. Така што целиот разум и неговите заклучоци не се ништо друго, туку производ на случувањата во организмот. Меѓу следбениците на втората теорија има такви, кои целосно се согласни со оваа теорија. Но ѝ ја додаваат вечната духовна суштина, наречена душа, која се преслекува внатре во механизмот на телото. Токму таа душа е суштината на човекот, а механизмот на телото е само нејзина обвивка. Значи, во општи црти го опишав тоа што до сега е претставено од хуманите науки како поими „тело и душа”.

Тело и душа, како научни поими според науката кабала

Во кажаното од кабалистите нема ниту еден збор, кој би имал теоретска основа, туку сè произлегува само од нивните практични постигнувања. Очигледен факт е тоа што човекот според својата природа е подлежен на сомнежи. И секој заклучок, кој човечкиот разум го дефинира како очигледен, по некое време подлежи на сомнеж! И затоа се зголемува моќта на теоретизирањето, што резултира со друг заклучок, и повторно се смета за очигледно. Ако човекот навистина има апстрактно мислење, тој се движи по таков круг целиот свој живот. Очигледноста на вчерашното, денес прераснува во сомнежи. Додека денешното очигледно ќе се претвори во сомнежи утре, така што во границите на апсолутната очигледност невозможно е да се дојде до заклучок за повеќе од еден ден.

Откриено и скриено

Денешната наука е равиена, и веќе стигнала до сфаќањето на ова во вистинска форма, и донесена е одлука дека, во реалноста не постои апсолутна очигледност. Меѓутоа мудреците разбрале и го осознале тоа неколку милениуми пред нив. Согласно со тоа, во однос на верувањето тие дале наредби и ни забраниле не само да теоретизираме, туку и да ги употребуваме теоретските заклучоци, слични на овие, дури и во преговарањето. Мудреците ја поделиле науката на два дела: откриен и скриен. Откриениот дел го содржи сето она кое што ние го разбираме при едноставно осознавање, изучувањето се гради врз практична основа, без какво било теоретизирање, како што е речено од мудреците: „Судат само според она што го гледаат очите”.

Скриениот дел ги содржи сите знаења, кои биле слушнати од посветените луѓе, или тоа што е осознаено и достигнато воглавно од самите нас. Но невозможно е да се доближиме во мера, доволна за критика од позицијата на здравиот разум, како едноставно осознавање. Ова е тоа кое што е наречено скриено, што ни советуваат да го прифатиме како „едноставна верба”. И најстрого ни забраниле во сè што се однесува на религијата дури и да гледаме на она, што може да поттикне нивно истражување. Меѓутоа, називите: откриено, скриено – не се константи, кои укажуваат на одредени видови на знаења, како што сметаат масите, туку тие укажуваат само на осознавањето на човекот. Односно, знаењата што успеал да ги открие и дознае од реалната пракса, човекот ги нарекува „откриено”, додека сите знаења кои сè уште не го достигнале тој степен на спознавање, ги нарекува „скриено”. Така, никогаш, ниту во едно поколение немало човек, кој не би ги имал овие два дела. Притоа, дозволено му е да го изучува и истражува откриениот дел, затоа што тој поседува за тоа реална основа. Додека во делот скриен од него, забранет е дури и обидот за истражување, бидејќи тој таму нема никаква реална основа.

Забрана и дозвола за употреба на обичната наука

Согласно со ова, одејќи по патот на мудреците, не ни е дозволено да ги користиме податоците од обичните науки, туку замо знаењата кои биле практично докажани, и немаме ниту сенка на сомнеж во нивната реалност. Затоа, од сите овие три теории ние не можеме да прифатиме никаков религиозен принцип, а уште помалку поимите „душа и тело” кои претставуваат „општи принципи и теми на општата религија”. Можеме да ги прифатиме само, тргнувајќи од знаењата на науката кабала, во која тие се стекнати со пракса, така што човекот не може да се сомнева во нивната вистинитост. И јасно е, дека е невозможно такви докази да бидат претставени на некој духовен начин, затоа што се добиени само со помош на телото, способно за сензитивно воспримање. Согласно со тоа, ние имаме право до одредена мера да ја користиме само третата теорија, која се занимава исклучиво со прашањата на телото, во сите тие заклучоци кои се докажани од искуство, во врска со кои нема никакви несогласувања. И другите општи логични објаснувања на овие теории и на другите, не се прифатени од нас и се забранети, а секој кој ги користи, ја крши забраната за дејството – „не се обраќај кај боговите”.

Меѓутоа, третата теорија е туѓа и претставува голема опасност за човековиот дух. И всушност нема ниту еден навистина образован човек, кој би можел да ја прифати. Бидејќи, според нивното изразување, уништен е видот на човекот, од него е направена машина, која дејствува и се движи со помош на други сили. Според нивното мислење, човекот нема слобода на избор, соодветно на неговата желба, го туркаат силите на природата, и сите дејства тој ги извршува под принуда. И нема никакви „награди и казни” за човекот, бидејќи дејството на законот за казна и награда не важи за тој, кој нема слободно изразување на волјата. И тоа е далеку од знаењето за целта, не само меѓу религиозните, кои веруваат во награда и казна, што произлегува од вербата во Вишото Управување, според кое сите сили на Природата се управувани од Создателот, и кои што се уверени дека во секој обичај има добра и посакувана цел. Оваа теорија е уште подалечна за нерелигиозните, според кои, секој е препуштен во рацете на слепата природа, без знаење и цел. И луѓето кои поседуваат разум, се играчки во нејзините раце. Таа ги води по погрешен пат и којзнае каде? И затоа оваа теорија е неприфатлива, и не е прифатена во светот. Сите овие непосредни теории се појавиле за да ги поправат овие нарушувања. И така било одлучено дека телото, кое, според третата теорија се нарекува машина, не е вистински човек. Но суштината на човекот е нешто сосема поинакво, невидливо и неосетно, бидејќи тоа е духовна суштина, која во скриена форма е отелотворена внатре во телото. Токму тоа е човечкото „Јас”. Човечкото „Јас”, што е тело со целото негово наполнување, претставува сопственост на вечното духовно „Јас”.

Меѓутоа целата таа теорија е неиздржана, како што тие самите признаваат, неможејќи да објаснат како духовната суштина, која е душата, или „Јас”, може да го активира телото или да го принуди на нешто. Согласно со тврдењето на самата филозофија, духовното нема никаков контакт со материјалното, и нема никакво влијание врз него, како што тие самите забележуваат. Затоа нема потреба да се каже, дека денес, кога нашето поколение се развило и сфатило дека во филозофијата и метафизиката нема вистинска содржина, за која би вредело да се потроши време, никој не смее на било каков начин да ги употребува.

Обвинување на адреса на Рамбам

Меѓутоа, дури и без оваа тешкотија, нивната теорија не би можела да биде прифатена од општеството на Израел, како што говоревме погоре. Исто така, важно е да се знае, дека причината за сериозното обвинување на адреса на Рамбам од страна на мудреците на Израел, и суровата пресуда да се спалат неговите книги, не се поради сомневањето во праведноста на Рамбам, туку само поради тоа, што тој во своите книги ги користел филозофијата и метафизиката, кои во тоа време го достигнале својот врв. Рамбам пак, сакал да ги предупреди за ова. Но, тоа не било прифатено од мудреците. Затоа нема потреба да се каже, дека денес, кога нашето поколение се развило и сфатило, дека во метафизичката филозофија нема вистинска содржина, за која би вредело да се потроши време, никој не смее на било каков начин да ја употребува.

Заедничката душа на „Израел“ (од зборовите „Јашар Кел“- „Директно кон Создателот“). Искрата на душата и Душата на Адам Ха Ришон.

Од книгата „Плодови на Мудроста. Разговори”, стр. 117

Речено е дека постојат 600 илјади души, и секоја душа се поделила на голем број искри. Но како тоа да се сфати ако духовното не се дели на делови, и начелно немало создадено ништо освен една душа – Адам Ха Ришон. И навистина, во светот не постои ништо, освен една единствена душа, како што е речено во Берешит (На почетокот): „И во ноздрвите негови му вдахна здив на животот”. Истата таа душа се наоѓа во секој од синовите на Израел – во секој целосно, како во Адам Ха Ришон. Бидејќи духовното не се дели и не се сече на делови, како што е карактеристично за материјалното. На 600 илјади делови и голем број духовни искри, душата се разделува од егоизмот на човекот. Во почетокот егоистичкото тело ја истуркува и ја оддалечува од себеси Светлината на душата. Но ако со помош на изучувањето на кабалата човекот се поправа, тогаш зависно од степенот на неговата поправка, во него почнува да свети заедничката душа. Затоа, во однос на материјалното тело, постојат две состојби:

1. Човекот ја чувствува својата сопствена душа и не сфаќа дека таа е заедничка душа за цел Израел, (од „Јашар кел“- на хебрејски, „Директно кон Создателот“). Тоа навистина е голем порок, кој доведува до целата таа поделба.

2. Сè уште заедничката душа на Израел не му свети со полн капацитет, туку делумно – т.е. според степенот на неговата поправка и соединувањето со душите.

Токму тоа е знак за целосната поправка, кога човекот чувствува, дека неговата душа престојува во целиот Израел, во секој од нив, поради што тој веќе не се чувствува како дел кој е одделен од другите, бидејќи тие се зависни еден од друг. Тогаш станува совршен, без било каков недостаток, и во него душата свети вистински со целата моќ, како во Адам Ха Ришон, за што е речено: „Оној, кому Тој му вдахнал здив”. Оттука, постојат три периоди во растот на човекот:

1. Искра на душата, која те пламнува, те се гаси, на што укажува фразата: „може и забрането”.

Личната душа – кога човекот се чувствува себеси како дел од 600 илјади души (дел од заедничката душа), која останува со него постојано, но сè уште не се ослободила од својот порок. Т.е. телото не е во состојба да ја прими заедничката душа, па затоа се чувствува одделено, што во него предизвикува огромни страдања на љубовта. А потоа се доближува до совршенство, т.е. кон мистеријата на заедничката душа, бидејќи потполно се поправило целото негово „тело“ (егоистичката желба) и веќе не претставува мерка на ограничување и препрека, дозволувајќи му целосно да се спои со заедницата на народот на Израел.

Речено е: „Дури и само еден човек да се приближи кон апсолутното враќање кон Создателот, веднаш ќе дојде царот Месија”. И го појаснуваат со зборовите: „Еден Мојсеј е еднакво вреден на 600 илјади души”. Излегува, небаре има два пати по 600 илјади души: душата на Мојсеј и душите на Израел? Но всушност, не постои ништо освен една душа, како што се испоставува според степенот на поправката на секоја душа, која се очистува од својата нечистотија. Затоа, за да ги подготват душите, ја привлекле кон нив, кон секоја душа, целокупната Виша душа на светот Ацилут – бидејќи духовното е неделиво, и тогаш „Создателот ќе владее над целата земја”(Захарија 14:9). Но ако останала непоправена барем една душа, нејзината Светлина недостасува во сите души на Израел. Исто така, секоја душа, поправајќи се, ја привлекува целата Светлина на заедничката душа, и со тоа предизвикува поправка на душите на целото поколение. Така сите души зависат една од друга, како што е речено: „Тој бил достоен, Шхина да завладее во него – само што неговото поколение не било подготвено за тоа” (Санедрин 11).

Секоја душа, после поправката, вложува напори за го крене целото свое поколение и моли за него, сè додека не го крене на своето духовно ниво. Токму во тоа е смислата на реченото: „Еден Мојсеј е еднакво вреден на 600 илјади души”. Бидејќи, ако бил нивен верен водач, тогаш ја поседувал целата светост, која била наменета за целото тоа поколение. Тоа треба да се сфати. И навистина, во секое лично има заедничко, бидејќи на крај, сите души ќе се соединат во една, враќајќи се кон своите духовни корени. И затоа, секоја лична душа ги доживува истите извонредни чуда и случки, кои ги поминува целиот овој свет за шест илјади години. Притоа добрата душа ги собира во себе сите особини на Светоста, кои постојат до и после неа, а лошата душа – обратно. Времињата кои што за неа се менуваат – се поколенијата, од кои секое дејствува, потчинувајќи се на својот личен судија и на разумот на судијата, добиен од Светоста во тоа време. Затоа, секоја душа е подготвена да ја прими во себе душата на Мојсеј, Арон, Самоил, Давид и Соломон, небаре поминува низ тие времиња. При излегувањето од Египет и добивањето на Тора, во него се открива душата на Мојсеј, верниот водач. За седумте години на освојувањето на земјата Израел – душата на Јешуа Бен Нун. А при градењето на Храмот – душата на царот Соломон. Не се мисли на лични души – туку на целата заедница, зошто постои правило дека духовното е неделиво. Веднаш, по добивањето на душата, човекот ја добива заедничката душа на Израел, согласно со своето место и степенот на поправката. Затоа, кога со човекот се случува ова чудо, тој во себе ја добива целата Светлина на откривањето на таа душа, и затоа се нарекува според името на  сопственикот на нејзиното откривање.

Речено е: „Цел Израел – се синови на царот” (Трактат Шабат) и „Секој од Израел е достоен да го наследи после царот неговото царство” (Ерусалимски Талмуд). Во тоа е содржана голема мистерија, затоа што во сите претходни поколенија само се спроведувала подготовката за владеењето, бидејќи биле потребни посебни келим, за да ги примат во себе своите судии – како душата на Мојсеј, Самоил и другите. Меѓутоа, достигнувањето на крајната цел зависи од целиот народ на Израел. Сé додека недостига и најмалиот дел од малата искра, не ќе може да се открие конечната замисла, и затоа секој од Израел е достоен за владеење, бидејќи сите од оваа вистинска гледна точка се еднакви, и нема никакви посебни келим за примање на тоа совршенство, а секој кој се поправа себеси и ја очистува својата душа, ќе биде достоен да ја открие Малхут (Царството на Создателот) на светот, и ќе се нарече цар Давид. За тоа е речено: „Давид, царот на Израел – е жив, и постои!”, затоа што тој не умрел и неговото кли престојува во секоја душа на Израел. Додека пак душата на Мојсеј е само во кабалистите на ова поколение, и во пророците и превосвештениците. И затоа е речено: „Секој од Израел е достоен после царот да го наследи неговото царство”, и многу луѓе ги ослободува од вината. „Ќе се намножи дрскоста пред доаѓањето на Месијата” (Трактат Сота) и “луѓето ќе се угнетуваат еден со друг и секој – ближниот свој, и младиот ќе се однесува дрско пред старецот, а презрениот – пред почитуваниот” (Пророк Ијешајагу). Односно и младиот и презрениот човек машки ќе се борат во својата душа, стремејќи се да го воспостават Неговото царство над светот, како да биле старци и достојни луѓе на ова поколение.

„Презрениот” – т.е. оној кој што поседува ниска и најмала душа, согласно со неговиот корен. Но ако тој го насочи своето срце кон давање и ги поправи своите дејства во достојни, тогаш ќе ја привлече кон својата душа целата заедничка душа на светиот народ, со сите чуда, кои му се откриле на тој свет народ до овој ден – бидејќи сето тоа било само подготовка кон достигнувањето на ова совршенство. И затоа, оваа лична душа е обврзана исто така да  доживее сé, и да го најде својот мир во еден миг, и благодарение на чудотворната сила на ова поколение, да го привлече Кетер на Малхут – круната на царството на Создателот, во која е содржано апсолутно сé. Како што е речено: „Потребно е да му се спротивставиш на гревот и тоа е обврска на секоја лична душа” (Талмуд, Брахот). За тоа е речено: „Дури и само еден човек да се приближи кон апсолутното враќање кон Создателот, веднаш ќе дојде царот Месија“. Односно, иако само еден човек од поколението ја достигнал заедничката душа, тој ќе може да го поправи целото свое поколение. Затоа што секој, кој ја извршил својата должност, ја симнува вината од целото свое поколение, и може да ја намножи својата молитва, и да го заштити, сé додека не го заслужи спасението на целото тоа поколение. Но, поинаку било во сите други спасенија, кои биле само подготовка и не се однесувале на секоја лична душа. Например, дарувањето на Тора се однесувало токму на поколението од пустината и нивниот предводник Мојсеј, додека сите други поколенија, кои можеби можеле да бидат и почисти, не ја привлекле таа Светлина, како што не ја привлекол ниту еден друг човек, освен Мојсеј, бидејќи едното зависи од другото.

Меѓутоа, силата на Месијата е спремна за секоја генерација, и затоа е подготвена исто така и за секоја лична душа, да ѝ даде да ја привлече Светлината на Месијата, што е обврска на секој. Смислата е во тоа, што Светлината на Месијата се однесува на заедничката поправка, и за неа сите келим се исти, бидејќи тие се разликуваат само со своите келим ХАБАД (Хохма, Бина, Даат), со своето ниво. Затоа сите други, кои ќе го видат лицето на Царот, еднакво ѝ служат на оваа цел, за да ја вратат атара ле-јашна,(старата слава), и тука нема значење разликата во нивните нивоа.

Хармонија меѓу религијата и законот на развивање или слепа судбина

„И меѓу тие народи нема да имаш мир."
(Деут. 28:85)

Создателот јасно ќе ни покаже дека Израел не може да постои во прогонство, и дека нема да најде мир како другите народи кои се мешаа со народи и најдоа мир, и се претопија во нив, додека од нив не остана ни трага. Не е така со куќата на Израел. Оваа нација нема да најде мир меѓу нациите додека не го спознае стихот, „И оттаму ќе го побарате Господа својот Бог и ќе го најдете бидејќи ќе го барате со сето срце и сета душа" (Деутер. 4:29)

Ова може да се испита со проучување на Провидението и стихот кој вели во врска со нас, „Тората е вистинита и сите нејзини зборови се вистина, и тешко нам сè додека се сомневаме во нејзината вистинитост." А за сите прекори што ни се случуваат велиме дека се случајност и слепа судбина. За тоа има само еден лек – да нè снајдат пак маки до таква мера што ќе видиме дека не се случајни туку непоколебливото Провидение, наменето за нас во Светата Тора.

А ова треба да го разјасниме со самиот закон на развојот: со природата на постојаното водство што го имаме преку светата Тора, како патот на Тората во Провидението (види „Два пата"), нашиот развој беше многу побрз од тој на другите народи. И бидејќи членовите на оваа нација така се развија, секогаш имало потреба да се оди напред и да се биде крајно вреден со сите Мицвоти на Тората. А бидејќи не сакале да го прават тоа, туку сакале да ја вклучат својата теснограда себичност, т.е. Ло Лишма, тоа доведе до пропаста на Првиот Храм, бидејќи сакаа да ги величаат богатството и моќта над правдата, како што прават и други народи. Но бидејќи Тора тоа го забранува, иако ја порекнуваа Тората и пророштвото, тие почнаа да се однесуваат како соседите за да можат да уживаат во животот онолку колку што од нив бараше себичноста. А бидејќи го правеа тоа, силата на нацијата се распадна: некои ги следеа кралевите и себичните офицери, а некои пророците. И таквата раздвоеност продолжи до пропаста.

Во Вториот Храм, тоа стана уште поочигледно, бидејќи почетокот на раздвојувањето беше јавно прикажан од недоблесните ученици, на чело со Цадок и Битос. Нивниот бунт против нашите мудреци се вртеше главно околу обврската на Лишма, како што велеа нашите мудреци, „Мудри луѓе, бидете внимателни со вашите зборови. " Бидејќи не сакаа да престанат со себичноста, создадоа такви расипани заедници и станаа големата секта позната како Цдоким, кои беа богаташи и офицери, и следеа себични желби спротивно на патот на Тората. И се бореа против Прушим и доведоа до поробување на Израел од страна на Рим. Тие се оние кои не сакаа мир со потчинителите, како што советуваат нашите мудреци преку Тора, додека куќата не пропадна и славата на Израел не отиде во прогоноство.

Разликата помеѓу секуларен идеал и религиозен идеал

Секуларниот идеал произлегува од човечноста и затоа не може да се издигне над човечноста. Но религиската идеја, која доаѓа од Создателот, може да се издигне над човештвото. Тоа е затоа што основата на секуларниот идеал е изедначувањето и цената на славењето на човекот, и тој делува за да се фали себеси во очите на другите. И иако понекогаш е посрамен во очите на своите современици, тој пак се потпира на другите генерации и тоа останува нешто скапоцено за него, како скапоцен камен кој му дава сила на сопственикот, иако никој не знае за него ниту го цени.

Меѓутоа, религиската идеја е заснована врз славата во очите на Бога. Затоа, тој што следи религиска идеја може да се издигне над човештината. И така е меѓу народите кај кои сме во егзил. Сè додека го следевме патот на Тората, бевме безбедни, бидејќи сите нации знаат дека сме високо развиена нација и ја посакуваа нашата соработка. Тие не експлоатираат, секој според сопствените себични желби. Па сепак, имаме голема власт меѓу нациите, затоа што и по сета експлоатација, остана уште солиден дел за нас, поголем отколку за граѓаните на таа земја.

Но бидејќи луѓето се побунија против Тората во своите намери да ги остварат своите себични планови, тие ја изгубија смислата на животот, т.е. Божјето дело. И бидејќи возвишената цел беше заменета со себични цели на животните задоволства, секој што достигна богатство ја остваруваше својата цел со слава и убавина. А таму кај што побожниот човек го трошеше својот вишок пари на добротворни цели, градење манастири, и слични такви колективни потреби, себичните вишокот го трошеа на животните радости: јадење и пиење, облека и накит, и се изедначија со најистакнатите во секој народ.

Со овие зборови, само сакам да покажам дека Тората и природниот закон на развој одат заедно во чудесно единство дури и со слепата вера. Така, сето лошо кое што ни се има случено откако сме во прогонство, за кое имаме многу да раскажуваме од неговиот почеток, се има случено само затоа што ја кривотворевме Тора. А да ги следевме нејзините заповеди, ништо лошо немаше да ни се случи.

Согласност и единство меѓу Тора и слепата верба, и развојот на човечкото пресметување

Затоа, сега и предлагам на Куќата на Израел да им каже на нашите маки, „Доста!" и во најмала рака, да направи човечка пресметка во врска со тие авантури што ни ги наметнаа толку многу пати, а и во оваа наша земја. Сакаме да започнеме наша политика, бидејќи немаме надеж дека ќе се држиме за земја како народ се додека не ја прифатиме нашата света Тора без никакви изговори, до последниот услов на делото Лишма, а не за себе, без никакви остатоци на себичност, како што докажав во статијата „Матан Тора." Ако не се воспоставиме на тој начин, тогаш меѓу нас има класи, и несомнено ќе не туркаат лево и десно како што се случува со сите народи, и уште повеќе од тоа. Така е затоа што природата на развиените е дека не можат да се ограничат, бидејќи ниедна важна идеја која доаѓа од човек со свое изградено мислење нема да се наведне пред ништо и не познава компромис. Затоа нашите мудреци велат, „Израел е најжестока нација", бидејќи тој што има широк ум е најтврдоглав.

Тоа е психолошки закон. А ако не ме разбирате, проучете ја оваа лекција меѓу современите членови на нацијата: иако само што почнавме да градиме, времето веќе ја разоткри нашата жестокост и решителност, а тоа што еден го гради, друг го урива. Тоа им е познато на сите, но има само една новина во моите зборови: Тие веруваат дека на крај, другата страна ќе ја сфати опасноста и ќе се поклони и ќе го прифати нивното мислење. Но јас знам дека и да ги врземе сите заедно во една корпа, никој нема да му се предаде на ниеден друг, макар ни малку, и никаква опасност нема да прекине никого од нив во остварувањето на нивната амбиција.

Со еден збор: Сè додека не ја издигнеме нашата цел над телесниот живот, нема ни телесно да се воздигнеме бидејќи духовното и телесното во нас живеат во иста корпа, бидејќи ние сме деца на идејата. А дури и да сме потопени во 49 капии на материјализмот, пак нема да се откажеме од идејата. Затоа, светата намена на правењето се во Негово име е она што ни треба.

Секој е должен да го достигне коренот на својата душа. Тоа значи дека саканата цел на создаденото суштество е Двекут (соединување) со Неговите одлики, „Како што е милостив, итн." Неговите одлики се светите Сефироти, и тоа е активниот ум кој го води својот свет и со кој им ја дава својата добронамерност и раскош.

Но мораме да сфатиме зошто тоа се вика, „Двекут со Создателот," бидејќи се чини како да се работи само за учење. Ќе го објаснам со алегорија: во секое дело во светот, умот на вршителот останува во делото. Во една маса, може да се види вештината и стручноста на столарот во неговиот занает, било да е мал или голем. Така е затоа што додека работел, ја направил според својот ум, одликите на неговиот ум. А тој што го гледа тоа дело и размислува за умот втиснат во него, за време на делото, тој е приврзан за умот кој го извршил, т.е. тие навистина се обединуваат.

Така е затоа што всушност нема оддалеченост и прекин меѓу духовните, дури и кога се во различни тела. Но умот во нив не може да се разликува, бидејќи кој нож може да го пресече духовното и да го остави раздвоено? Напротив, главната разлика меѓу духовните е во нивните одлики – за пофалба или за осуда – и составот, бидејќи умот кој работи астрологија нема да се прилепи до умот што размислува за природните науки.

А и во истото учење има голема разноликост, бидејќи ако некој надмине некој друг дури и во еден елемент, тоа ги раздвојува духовните. Но кога двајца мудреци го разгледуваат истото учење и ја имаат истата мера на мудрост, тие се всушност обединети, бидејќи што ги раздвојува?

Затоа, кога некој размислува за постапките на другите и го достигнува умот на мудрецот кој ги извршил, двајцата го имаат истиот ум и моќ. Така, сега се целосно обединети, како човек кој сретнал свој сакан пријател на улица, го гушка и бакнува, и поради нивната целосна обединетост, не можат да бидат раздвоени.

Оттука, правилото е дека во Говорењето, умот е најдобро прилагодената сила меѓу Создателот и Неговите суштества. Тој се смета за посредник, што значи дека Тој му дал искра од таа сила, и преку таа искра, се му се враќа Нему.

Напишано е, „Во мудрост Ти сите си ги создал," што значи дека го создал сиот свет со својата мудрост. Така, тој што е награден со достигнување на начините со кои Тој го создал светот и неговото однесување се припојува кон умот кој ги создал. Се припојува кон Создателот.

Тоа е значењето на тоа дека Тората целата е од имиња на Создателот, кои им припаѓаат на суштествата. Со нивните заслуги, суштеството го достигнува Умот кој влијае на се, бидејќи Создателот гледал во Тора кога го создавал светот, и човек достигнува просветлување преку Создавањето и засекогаш се припојува кон тој Ум; така се соединува со Создателот.

Сега разбираме зошто Создателот ни ги покажал своите алатки на умешноста. Ни треба ли нам да создаваме светови? Но од гореспомнатото, сфаќаме дека Создателот ни го покажа своето однесување за да знаеме како да се соединиме, што значи „соединување со Неговите одлики."

Во книгите е речено декадушите не можат да добијат награда додека немаат сад кој е подготвен за примање.

„Израел нема да биде ослободен сè додека сите не бидат во едно братство”. Мудреците: „Исраел нема да се врати на својата земја сè додека сите не бидат во едно братство”. Треба да се разбере, колку единството на Исраел е поврзано со ослободувањето. Да почнеме од прашањето на Аврам: „Како јас ќе знам?...” [1] А Создателот му одговорил: „Зошто дојденците ќе бидат твои потомци... А потоа ќе излезат со големо наследство [2]. Тешко е да се разбере како ова дава одговор на прашањето на Аврам? Треба да се разбере целата суштина на ова создавање, во кое човекот толку страда. Зошто ми е тоа потребно? Зарем не можел Создателот да ги наслади Своите суштества без сето ова?

Меѓутоа во книгите е речено дека душите не можат да добијат добра награда, поради која Создателот ги создал нив и светот, сè додека немаат кли (сад) кој е подготвен за примање. Такво кли човекот стекнува само преку напори, и тежината на извршувањето на заповедите поради притисокот и војните со лошата склоност, со многубројните препреки и грижи. Тие маки и напори во Тора и заповедите ѝ даваат кли на душата, за таа да стане подготвена за примање на сите насладувања и благосостојби, заради кои Создателот ги создал сите суштества. Оттука е јасна изреката во Мишна: „Според страдањето е исплата”. Тоа значи дека наградата се мери со степенот на страдањето. На прв поглед тешко е да се сфати како страдањето на човекот е поврзано со неговата награда?

Но од реченото е јасно дека страдањата и напорите, подготвени во светот, се потребни замо за да се најде кли, кое ќе добие добра награда за напорите во Тора и заповедите. И логично, колку се поголеми страдањата на човекот во Тора и заповедите, толку поголемо е неговото кли, кое е веќе подготвено да добие максимална награда. Сега е јасен одговорот на Создателот на прашањето на Аврам: „Како јас ќе знам?..“ Прашањето на Аврам било предизвикано од тоа, што тој во духот на светоста ја видел големината на добрата награда, која ќе ја добие Исраел, благодарение на наследувањето на земјата. Бидејќи целото извршување на заповедите зависи од земјата. И запрашал Аврам: „Како јас ќе знам дека ќе ја наследам?” Односно, од каде ќе знам дека синовите на Израел ќе успеат да се удостојат да добијат толку голема награда? Од каде ќе добијат големи келим, (садови) кои ќе бидат достојни на тоа чудотворно примање? На тоа Создателот му одговорил: „Дојденците ќе бидат твои потомци... и ќе бидат робови, и ќе ги угнетуваат четиристотини години..“ Тогаш тие ќе имаат големи напори во Тора и заповедите. Аврам сфатил, дека на таков начин, тие без сомнеж ќе добијат големи садови за примање, и тој одговор целосно го задоволил.

Оттука следува, дека е потребна голема подготовка за наследување на земјата, бидејќи целата чудотворна сила на Тора и заповедите зависи од неа, и со нејзина помош ние го добиваме целото изобилство и благосостојба, кои Создателот ги замислил за сите души на Израел, пред да ги создаде. Затоа се зачудил Аврам, не сфаќајќи, од каде тие ќе земат толку големи садови за примање, за да добијат осветување на земјата, сè додека Создателот не му рекол, дека напорите во Тора и заповедите во египетскиот прогон ќе ги подготват тие големи садови, и тие ќе станат достојни на Светата земја. Тогаш прашал: „Тоа се однесува на оние кои ја учат Тора, но што да прават оние кои се занимаваат со материјалните работи и воопшто не се подготвени да ја учат Тора? Како да ги добијат тие садови?” Одговорот е даден во гореспоменатиот Мидраш: Исраел нема да биде спасен сè додека сите не бидат во едно братство. Бидејќи заедницата на Израел е навистина едно тело, и секој орган има своја посебна улога. На пример, главата извршува умствени пресметки, а рацете дејствуваат и ѝ служат на главата. Главата нема потреба да работи сама, таа нема неопходност од тоа, затоа што ја служат рацете. Рацете пак не треба да мислат за тоа како да работат, затоа што главата за тоа е сосема доволна. Затоа, ако синовите на Израел станат единствено братство, како едно тело во кое работниците, кои претставуваат раце, ќе ѝ служат на главата, тогаш напорите и страдањата на оние кои што ги водат работите на Тора и работата, ќе ги покријат потребите на работниците. Оттука се јасни зборовите на Мидраш за единственото братство, и спасителот ќе дојде во Цион...

[1] Тора, Берешит, 15:8. «Како јас ќе знам, дека ќе ја наследам?» (земјата)

[2] Тора, Берешит, 15:13-14. «Треба да знаеш, дека дојденци ќе бидат потомците твои во туѓата земја – и ќе бидат робови, и ќе ги угнетуваат четиристотини години. Но исто така народот, за кој ќе работат, ќе биде осуден од Мене – а потоа ќе излезат со големо наследство».

Што е духовност?

Филозофијата поминала низ многу мака да докаже дека телесноста е потомок на духовноста и дека душата раѓа тело. Сепак, нивните зборови се неприфатливи за срцето на секој начин. Нивната основна грешка е во нивното погрешно разбирање на духовноста: тие одредиле дека духовноста е татко на телесноста, што секоако е фантазија. Секој родител мора на некој начин да наликува на својот подмладок. Оваа релација е патот по кој таа се протега. За додаток, секој делувач мора да има некаков однос со неговото дело при што би бил во контакт. Бидејќи ти велиш дека духовноста е одречена од телесни инциденти, тогаш таков пат или врска, преку која духовносто може да контактира и да се смести во било какво движење, не постои. Но, разбирањето на зборот „духовност“ нема никаква врска со филозофијата. Ова е така поради фактот што тие не можат да дискутираат за нешто, коешто никогаш не го виделе, ниту го почувствувале? На што се изградени нивните темели? Доколку постои некоја дефиниција која може да разликува духовно од телесно, тогаш таа им припаѓа на оние кои ја достигнале и почувствувале духовна работа.  Тие се изворните кабалисти. Така, нам ни е потребна мудроста кабала.

Филозофијата во однос на Неговата Суштина

Филозофијата сака да се занимава со Неговата Суштина и да докажува правила кои не се однесуваат на Него. Но, кабала воопшто не се занимава со тоа, бидејќи како може да се издефинира недостигливото и невоспримливото? Навистина, негативна дефиниција е исто толку валидна колку и позитивна. Затоа што ако видиш некој објект во далечеината и ги препознаеш неговите негативности, што значи сè што тоа не е, тогаш, исто така, тоа се смета за гледање само до некој степен или препознавање. Доколку некој објект е навистина надвор од видикот, тогаш дури и неговите негативни карактеристики не се очигледни. Доколку, на пример, ние гледаме црн објект во далечината, но сепак не можеме да утврдиме дели е човек или птица, тоа се смета за привид. Но ако тоа би било уште подалеку, ние не би биле во можност да одредиме дека тоа не е човек.

Ова е потеклото на нивната збунетост и грешност. Филозофијата сака да се горедее со разбирањето на сите негативности на Неговата суштина. Но, мудреците на кабала во однос на тоа ја ставиле својата рака преку уста, и на Него не му дале дури ни едноставно име, бидејќи не се именува со име или збор она кое што не е достигнато. Ова е така затоа што зборот означува одреден степен на достигнување. Но, кабалистите говорат прилично многу за Неговата Светлина во реалноста, што значи дека Неговите Светлини тие ги достигнале видливо и опипливо.

Духовноста е сила без тело

Тоа е она што кабалистите го дефинираат како „ духовност“ и тоа е она за што тие говорат. Духовноста нема појава, време, или место, или било каква телесна вредност. Според моето мислење филозофијата воглавно носи мантил  којшто не е нејзин, бидејќи таа само поткраднуавала дефиниции од мудроста кабала, и со тоа направила деликатеси  за човечкото разбирање. Доколку не било тоа, тие не би ни помислиле да создаваат такви рационализации. Но, тоа преставува само потенцијална сила. Тоа значи дека не е сила која е облечена во обично, телесно тело, туку е сила без тело.

Духовниот сад се нарекува „Сила“

Ова е точката на која се укажува дека силата за која се зборува во духовноста не се однесува на самата Светлина. Таа духовна Светлина се протега директно од Неговата суштина и затоа е иста како и Неговата суштина. Ова значи дека ние немаме воспримање или достигнување во духовната Светлина за да можеме да ја именуваме со име. Дури и самото име „Светлина’’ е позајмено и не е вистинито. Така, ние мораме да знаеме дека името „Сила“, без тело се однесува точно на „духовните садови.“

Светлина и садови

Затоа, ние не теба да се прашуваме за тоа како нашите мудреци од кабалата, кои ја исполниле целата мудрост со нивните увиди, прават разлика помеѓу различните Светлини. Ова е затоа што набљудувањата не се однесуваат на самата Светлина, туку на отисокот кој Таа го остава во садот, кој е гореспоментата сила, која е под влијание од средбата со Светлината.

Садови и Светлини (значењето на зборовите)

Овде треба да се повлече линија помеѓу подарокот и љубовта која тој ја создава. Светлините, што значи  импресиите на садовите, кои се недостигливи, се нарекуваат „форма и материја заедно.“ Импресијата е формата, додека гореспоменатата сила е материјата. Но, љубовта која таа ја создава се смета за „форма без материја.“ Ова значи дека ако ние ја оделиме љубовта од самиот дар, како никогаш да не била облечена во подарокот, туку има само апстрактно име, „љубовта на Господ,“ тогаш таа се смета за форма. Во таков случај тоа се нарекува „Формативна кабала.“ Но, тоа сепак треба да се смета за реално, без никакви сличности со формативна филозофија, бидејќи духот на оваа љубов останува во достигнување, целосно одделена од дарот, и Светлината е сама.

Материја и форма во кабала

Причината е во тоа што иако оваа љубов е само последица од дарот, таа е многу поважна од самиот дар. Тоа е како голем крал кој му дава небитен објект на некого. Иако самиот подарок е безвреден, љубовта и вниманието на кралот го направил дарот бесценет и скапоцен. Така, таа е целосно оделена од материјата, Светлината и материјата, на начин на кој  работата и разликувањето остануваат покриени во достигнувањето на самата љубов, додека дарот е навидум заборавен од срцето. Затоа, овој аспект на мудроста се нарекува „формативна  мудрост кабала.“ Навистина, овој дел е најважниот дел од мудроста.

АБЈА

Оваа љубов се состои од четири дела кои се налик на човечката љубов: кога првично го примаме дарот, ние немаме однос со давателот на дарот, како кон некој кој нас нè сака. Тоа е уште повеќе потенцирано доколку давателот на подарокот е некој важен, а примателот не е еднаков со него. Но, повторното давање ќе направи дури и најважниот поединец да изгледа како вистинска, еднаква љубов. Ова е така затоа што законот на љубовта не распознава случаи на голем и мал, туку двајца кои се во љубов мора да се чувствуваат еднакво.

Така, тука можат да се измерат четири степени на љубов. Дејствието се нарекува Асија, повторувањето на давање на дарови се нарекува Јецира, и појавувањето на самата љубов се нарекува Брија. Овде започнува изучувањето на Формативната мудрост на кабала, бидејќи во овој степен љубовта се одделува од подарокот. Тоа е значењето на „и создаде темнина,“ што значи Светлината е отстранета од Јецира и љубовта останува без Светлина, без нејзиниот дар.

Тогаш доаѓа Ацилут. Откако го почувствувал и целосно ја одделил формата од материјата, како во, „и создаде темнина,“  тоа станало вредно да се издигне до степенот на Ацилут, каде што формата повторно ја облекува субстанцата, што значи Светлината и љубовта, заедно.

Потеклото на душата

Сè што е духовно се восприма како сила одделена од телото бидејќи таа нема телесен приказ. Но, заради тоа, таа останува изолирана и целосно одделена од телесноста. Во таква состојба, како може да придвижи било што телесно, а уште помалку да создаде нешто физичко, кога нема однос со кој би бил во контакт со физичкото?

Киселите елементи

Но, вистината е дека самата сила се смета за материја, како и било која друга телесна материја во телесниот свет, и фактот дека таа нема приказ со кој ќе можат човечките сетила да ја воспримат, не ја намалува вредноста на субстанцата наречена „сила.“

Да земеме, на пример, еден молекул на кислород: тој е составен од повеќето материи. Сепак, ако земеме шише со чист кислород, кој не е помешан со ниедна друга субстанца, тогаш изгледа како шишето да е потполно празно. Ние нема да забележиме ништо во него; тоа ќе изгледа како да има воздух, недопирливо и невидливо за окото. Ако го потргнеме капакот и го помирисаме, ќе забележиме дека нема мирис; ако го вкусиме, ќе забележиме дека нема вкус, и ако го ставиме на вага, тоа нема да тежи повеќе одколку празното шише. Истото се однесува и за водородот, кој е исто така безвкусен, невидлив и бестежински. Но, кога тие два елементи ќе се стават заедно, тие веднаш ќе станат течност - вода за пиење која поседува и вкус и тежина. Ако ја ставиме водата во негасена вар, таа веднаш ќе се помеша со неа и ќе стане цврста како самата вар.

Така, елементите, кислород и водород, во кои нема било какво опипливо воспримање, станале цврсто тело. Затоа, како ние можеме да одредиме за природните сили дека тие не се телесни субстанци бидејќи тие не се подредени на таков начин за нашите сетила да можат да ги воспримат? Ние очиглено можеме да видиме дека повеќето од опипливите материјали во нашиот свет се состојат од елементот кислород, кој човечките сетила не можат да  го воспримат! Дури и во опипливата реалност, цврстото и  течното кои можеме живописно да ги воспримиме во нашиот опиплив свет можат да се претворат во воздух и да испарат на одредена температура. Слично, пареата може да се претвори во цврста маса, кога опаѓа температурата.

Во тој случај, ние треба да се запрашаме, како некој може да дава нешто што не поседува? Ние јасно гледаме дека сите опипливи прикази доаѓаат од елементи кои самите се неопиливи, и не постојат како материјали сами по себе. Слично, сите фиксирани слики кои ги познаваме и ги употребуваме за да дефинираме материјали се непостојани и не постојат сами по себе. Туку, тие облекуваат и соблекуваат форми под влијание на условите како на пример, топло ладно.

Основниот дел на телесната субстанца е „силата“ во неа, иако ние сè уште не можеме да ги разликуваме овие сили, како што тоа го можеме со хемиските елементи.  Можеби во иднината тие ќе бидат откриени во нивната чиста форма, исто како што неодамна ги откривме хемиските елементи.

Еднакви сили во духовноста и телесноста

Сите имиња кои им ги препишуваме на материјалите се целосно измислени, што значи тие произлегуваат од нашето воспримање во петте сетила. Тие не постојат сами по себе. Од друга страна, секоја дефиниција која ја препишуваме на некоја сила, која се одделува од материјалното, е исто така измислена. Дури и кога науката ќе дојде до својот целосен развиток, ние ќе имаме однос само со опипливата реалност. Ова значи дека во секое материјано делување кое го гледаме и чувствуваме, ние мораме да го воспримиме делувачот, кој е исто така субстанца, како и самото дело. Тука, помеѓу нив, постои корелација, инаку тие не би дошле до тоа.

Ние мораме да знаеме дека ова блудење да се одделува делувачот од делото доаѓа од формативната филозофија, која настојува да докаже дека духовните дела влијаат на телесните делувања. Тоа резултирало со блудни претпоставки како таа погоре, од која кабала нема потреба.

Тело и душа кај Вишите

Милслењето на кабала е дека материјата е кристално јасна, исклучувајќи било какво мешање од филозофијата. Тоа е така затоа што во умовите на кабалистите дури и духовните, одделени, концептуални ентитети, за кои филозофијата негира дека имаа било каква телесност и ги опишува како концептуални субстанци, тие се навистина духовни, возвишени и абстрактни и се состојат од тело и душа, исто како и физичкиот човек. Затоа, не треба да се чудиме како можат двајца да ја освојат наградата и да речат дека се комплексни. Во продлжение филозофијата верува дека сè што е комплексно на крај ќе се распадне, што значи ќе умре. Така, како може некој да изјави дека и двете се комплексни и вечни?

Светлини и садови

Навистина, нивните мисли не се и наши мисли, бидејќи начинот на мудреците од кабала е да се најде вистински доказ за достигнување, што го прави отповикувањето преку интелектуално пресметување невозможно. Дозволете да ги направам работиве појасни за секој да ги разбере.

Прво, ние мораме да знаеме дека разликата помеѓу Светлините и садовите била создадена начелно во првото создадено суштество од Ајн Соф (бесконечноста). Природно, тоа што е создадено прво е најцелосно и почисто од сè друго што ќе следи. Со сигурност тоа ја прима пријатноста и целосноста од Неговата Суштина, која сака да дава задовлства и пријатност. Познато е дека мерката на задоволство е всушност желбата за примање. Ова е така затоа што она што најповеќе сакаме да го примаме, го чувствуваме како најпријатно. Заради тоа, правиме две поделби во овој прв настанок: „желбата за примање“ која примила Суштина, и самата примена Суштина.

Ние исто така треба да знеме дека желбата за примање е тоа што ние го доживуваме како „тело“ на создадениот, што значи првичната суштина, што го преставува садот за примање на Неговата добрина. Вториот е Суштината на доброто кое е примено, што ја претставува Неговата Светлина, која вечно се протега до создадениот. Следува дека ние неопходно раликуваме два односи кои се облекуваат еден во друг, дури и во највозвишената духовност која срцето може да ја  восприми. Тоа е  во спротивност со мислењето на филозофите, кои измислиле дека одделните ентитети не се комплексни материјали. Неопходно е таа „желба за примање“, која неопходно постои во создадениот (бидејќи без неа нема да постои задоволство туку принуда, и нема да пстои чувството на задоволство) да биде отсутна во Неговата Суштина. Ова е причината за името „создаден,“ бидејќи тој веќе не е Неговата Суштина, бидејќи од кого Тој би примал?

Но, наградата која ја прима е дел од Неговата Суштина, и така тука нема потреба за иновација. Така, ние ја гледаме големата разлика помеѓу создаденото тело и применото изобилие, кое се смета за Негова суштина.

Како може духовното да создаде телесно?

Навидум е тешко да се разбере како може духовното да создаде телесно. Ова прашање предизвикало големо пребарување кај старите филозофи и било истрошено многу мастило за тоа да се разреши. Вистината е дека ова прашање е тешко само доколку ја следиме нивната доктрина. Ова е така бидејќи тие ја одредиле формата на духовното без никакво поврзување со било што телесно. Тоа ни поставува тешко прашање: како може духовното да води или да биде предок на било што телесно?

Видувањето на мудреците од кабала е дека ова воопшто не е тешко, бидејки нивните поими се целосно спротивни од тие на филозофите. Тие кажуваат дека сè што е духовен квалитет се изедначува со телесниот квалитет како две капки во езеро. Така, нивната врска е во највисок афинитет и помеѓу нив не постои одделеност, освен во субстанцата: духовното се состои од духовна субстанца, додека телесното се состои од телесна субстанца. Но, сите квалитети во духовните материјали ги подржуваат телесните квалитети, како што е објаснето во статијата, „Суштината на Мудроста Кабала.“

Старите филозофи поставиле три мислења и пречки пред моето објаснување: првата е нивната одлука дека моќта на човечкиот интелект ја претставува вечната душа, човековата суштина. Втората е нивната претпоставка дека телото е последица на душата. Третата е нивното кажување дека духовните ентитети се едноставни објекти а не комплексни.

Материјална  психологија

Не само што тоа претставува погрешно место за расправа со нив, околу нивните измислени претпоставки, туку времето на подржување на нивните погледи поминало и нивните авторитети се отповикани. За тоа треба да им се заблагодариме и на материјалните психолози, кои своите столбови ги изградиле на рушевините на предходните, и ја добиле наклоноста на јавноста. Сега сите ја признаваат ништозноста на филозофијата, бидејќи таа не е изградена на цврсти темели.

Оваа стара доктрина станала камен на препречување и смртоносен трн за мудреците на кабала бидејќи таму каде што требало да се потчинат пред мудреците на кабала и да бидат претпазливи, свети и чисти, пред мудреците да им ги разоткријат дури и најмалите работи во духовноста, тиа лесно го примиле она што го сакале од формативната филозофија. Без плаќање и цена, тие се напојувале од фонтаната на мудроста, заситувајќи се и воздржувајќи се од било какво навлегување во мудроста кабала, сè додека мудроста не била заборавена од  Израел. Така, ние сме благодарни на материјалната психологија што ѝ зададе смртоносен удар на филозофијата.

Јас сум Соломон

Гореспоменатото повеќе наликува на некоја басна која ни ја раскажале нашите мудреци: Асмодеус (ѓаволот) го однел  Кралот Соломон четиристотини парси (мерка за далечина) од Ерусалим и го оставил без пари и средства за преживување. Тогаш тој седнал во престолот на Кралот Соломон, додека кралот тропал на вратите. Секаде тој велел: „јас сум проповодник!“ Но никој не му верувал. И така тој одел од град во град објавувајќи „јас сум Соломон!“ Но кога тој дошол кај Санхедрин (мудреците на Талмуд) тие рекле: „Будалата не ја прави истата лудост цело време, што значи „јас еднаш бев крал.“

Изгледа дека името не е суштината на личноста, туку сопственикот на неговот име. Затоа, како може мудар човек како Соломон да не биде препознаен ако тој навистина е сопственик на името? Тој е личноста која го удостојува тоа име и таа треба да ја има неговата мудрост!

Три препреки

Постојат три причини кои нас нè попречуваат од познавањето на сопственикот на името:

1.) Заради неговата вистинитост, мудроста станува јасна само кога сите детали се појавуваат заедно. Затоа, пред некој да ја знае целата мудрост, невозможно е да види дел од неа. Така, на нас ни треба публицитетот на неговата вистинитост, со цел да се има доволно предходна верба во неа за да се направи голем напор.

2.) Исто како Асмодеус, ѓаволот, кој ја носел облеката на Кралот Соломон и го наследил неговиот трон, филозофијата седнала на тронот на кабалата со полесни концепти за разбирање, за лагата да биде полесно прифатлива. Затоа, тука постојат два проблеми: прво, вистината на мудроста е длабока и макотрпна, додека филозофијата е лажна и лесна за разбирање; второ, таа се смета за излишна, бидејќи филозофијата е многу задоволувачка.

3.) Како што демонот тврди дека Кралот Соломон е луд, филозофијата се потсмева на кабалата.

Но, сè додека мудроста е возвишена, таа е издигната над луѓето и е оделена од нив. Бидејќи тој бил најмудар човек тој исто така бил на повисок степен од секој човек. Така, најдобрите учители не можеле да го раберат, освен оние пријатели, што значи Санхедрин, кои ги подучувал на својата мудрост, секој ден, со денови и години. Тие се оние кои го разбирале и го славеле неговото име во целиот свет.

Причината за тоа е дека една минута мудрост се восприма во пет минути, и така е достиглива од секој и може да биде лесно слевена. Но, некој тежок концепт нема да биде разбран за помалку од неколку часа. Тоа може да потрае и денови и години, во зависност од интелегенцијата. Последователно, најголемите учители можат да бидат разбрани само од неколкумина одбрани во генерацијата, бидејќи длабоките концепти се основани на предходно знаење. Затоа не е изненадување што најмудриот од сите луѓе, кој бил протеран во место каде што не бил познат, не можел да ја покаже неговата мудрост, па дури ниту навестување од неговата мудрост, пред тие да поверуваат дека тој навистина е сопственик на името. Истото е и со мудроста на кабала во нашето време: проблемите и прогоните  кои дошле кон нас направиле да ја заборавиме (и доколку постојат луѓе кои ја практикуваат, тоа не е во нивна корист, туку им наштетува, бидејќи тие не ја примиле од кабалистички мудец). Така, во оваа генерација, тоа е како во прогонот на кралот Соломон, кој објавувал: „јас сум мудроста и сите вкусови на Тора се во мене.“  Но сепак не му верувале.

Ова е збинувачко, бидејќи како вистинска мудрост, нели таа може да се покаже себеси како и сите други мудрости? Не може. Како што Кралот Соломон не можел да ја покаже неговата мудрост на учителите за време на неговиот прогон и морал да дојде во Ерусалим, местото на Санхедрин, кои учеле и го познавале Кралот Соломон, и сведочеле за длабочината на неговата мудрост, така е и со мудроста кабала: таа бара големи мудреци, кои ги испитуваат нивните срца, за да ја изучуваат дваесет или триеесет години. Само тогаш тие ќе бидат во можност да сведочат за неа.

Како што Кралот Соломон не можел да го спрчи Асмодеус да седне на негоиот трон, и се преправал дека е Соломон, сè додека не пристигнал во Ерусалим, мудреците од кабала гледаат на теологијата на филозофите исто така, и се жалат дека тие им ја украле надворешната школка на нивната мудрост, која Платон и неговите Хеленски предци ја стекнале додека учеле со учениците на пророците во Израел. Тие украле основни елементи од мудроста од Израел и ставиле наметка, за да не изгледа дека е таа. До денес, теологијата на филозофијата седи на тронот на кабала.

Кој ќе им поверува на мудреците на кабала, додека други седат на нивниот трон? Тоа е исто како кога не му верувале на Кралот Соломон во прогонството, бидејќи тие го познаваат како оној кој седи на трон, што значи демонот, Асмодеус. Исто како и со Кралот Соломон, безнадежно е вистината да биде откриена, бидејќи мудроста е длабока и не може да биде откриена со сведоштво или експериментирање, освен на оние верници кои се посветуваат себеси со срце и душа. Исто како што Санхедрин не го познал Кралот Соломон, кога се појавила лагата на Асмодеус, така кабалата не може да си ја докаже својата природа и вистинитост, и нема да испловат никакви откровенија на површината, во светот, пред лажноста на теолошката филозофија, која го земала нејзиниот трон, да стане очигледна. Затоа, немало спас за Израел сè додека не се појавила материјалната психологија која го задала смртоносниот удар на теолошката филозофија. Сега, секоја личност, која го бара Господ, мора да ја врати кабала на својот трон, и да ја поврати нејзината мината слава.

Второто криење, кое книгите го спомнуваат како „криење во криење", значи дека човек не може да го види дури ни грбот на Создателот. Место тоа, вели дека Создателот го напуштил и дека веќе не внимава на него. Сите страданија што ги чувствува ги припишува на слепата судбина и на природата, бидејќи во неговите очи патиштата на Провидението стануваат толку испреплеткани што го наведуваат да негира.

Тоа значи дека човек се моли и дава во добротворни цели за своите маки но не добива ама баш никаков одговор. А таман кога ќе престане да се моли, добива одговор. Секојпат кога ќе ја надмине маката, верува во Провидението, и ги поправи своите дела, среќата безмилосно му врти грб и тој пак паѓа на старото. А штом ќе почне да негира и ги влоши своите дела, станува многу успешен и многу му олеснува.

За својата живеачка не заработува на правилен начин, туку преку измама или осквернување на Шабат. Или пак, сите негови познаници кои ја следат Тората и Мицвот (заповедите) страдаат од сиромаштија, болести, и се презрени од луѓето. Таквите следбеници на Мицвот му се чинат некултурни, сосема без мозок, и толку лицемерни што не може да поднесе ни минута да биде во нивно присуство. И обратно, сите негови злобни познаници, кои му ја исмеваат верата, се многу успешни, богати и здрави. Не знаат за болест; паметни се, доблесни, и со добар карактер. Безгрижни се, имаат самодоверба, и имаат мир цел ден, секој ден.

Кога Провидението на таков начин ќе му го уреди животот на човека, тоа се вика „криење во криење." Тоа е затоа што тогаш човек паѓа под сопствената тежина и не може понатаму да го зајакнува верувањето дека неговите болки доаѓаат од Создателот од некоја скриена причина. На крај, тој паѓа, станува еретик, и вели дека Создателот воопшто не ги гледа своите созданија, и дека се што се случува се случува поради судбината и слепата природа. Тоа значи да не се гледа ниту грбот

Опис на криење на лицето

1. Страданија како недоволно пари, слабо здравје, деградација, неуспех во остварувањето на своите планови, и емоционално незадоволство како воздржување од мачење на својот пријател.
2. Молитвите не добиваат одговор. Пропаѓање кога ќе се подобрат делата, и успех кога ќе се расипат. Издржување на лоши начини: измама, крадење, или осквернување на Шабат.
3. Сите негови чесни познаници страдаат од сиромаштија, лошо здравје, и секаква деградација, а злобните познаници го исмеваат секој ден и се успешни во здравјето, богатството итн. и водат безгрижен живот.
4. Сите негови праведни познаници кои се држат до Тората и Мицвот се чинат сурови, егоистични, чудни или во суштина глупави и неучтиви, како и лицемери. Одвратно му е да биде со нив, дури и во Рајската Градина, бидејќи не може да поднесе да биде со нив ни секунда.

Еден вид криење (опис): Неговото лице не се открива; што значи, Создателот не се однесува кон некого според Своето име – Добриот Кој Прави Добро. Напротив, човек од Него страда од недостиг на приходи, и многу луѓе сакаат да ги соберат од него своите долгови и да му го загорчат животот. Целиот ден му е полн со маки и неволји. Или пак страда од лошо здравје и непочитување од страна на другите. Секој план што ќе го почне не успева да го доврши, и постојано е фрустриран.

На тој начин, се разбира, човек не го гледа Доброто Лице на Создателот, т.е. ако верува дека Создателот е тој што му го прави сето тоа, било како казна за прекршоците или за да го награди на крај. Тоа следува по стихот, „тој што Господ го љуби, него го исправа", како и „праведните почнуваат со страдање, бидејќи Создателот на крај сака да им дари голем мир."

Па сепак, тој не греши па да каже дека сето тоа му дошло од судбината и од природата без никаква причина и намера. Напротив, тој зајакнува верувајќи дека Создателот, со Неговото водство, му го сторил сето тоа. Сепак, тоа се смета дека е гледање на грбот на Создателот.

Чекори до откривањето на Лицето

Но штом во целост ќе го открие зачинот – Светлината која ја вдишува во своето тело – преку јакнење на верата во Создателот, човек го завреднува водството со Неговото Лице разоткриено. Тоа значи дека Создателот се однесува кон него како што му доликува на името, „Добриот кој Прави Добро."

Така, тој добива изобилство на голем мир од Создателот и е секогаш задоволен. Тоа е затоа што заработува за живот со леснотија и до максимум, никогаш нема маки или притисок, не знае за болест, е многу почитуван од сите, без напор го остварува секој план што ќе му падне на ум, и жнее успех каде и да се сврти.

А кога ќе посака нешто, ќе се помоли и веднаш добива одговор, бидејќи Тој секогаш одговара на се што овој ќе побара од Него, и ниедна молитва не е одбиена. Кога човек зајакнува со добри дела, има уште поголем успех, а кога е немарен, успехот пропорционално му се намалува.

Сите негови познаници се чесни, со добри приходи и здравје. Многу се почитувани од другите и немаат никакви грижи. Имаат мир цел ден, секој ден. Паметни се, вистинољубиви, и со толку добар изглед што човек се чувствува благословен што е во нивно друштво.

И спротивно на тоа, сите познаници кои не го следат патот на Тората се во беспарица, ги мачат тешки долгови, и немаат ни секунда мир. Болни се, полни со болка, и презрени во очите на другите. На човеков му изгледаат безумни, злонамерни, злобни и сурови кон другите, измамници и такви лицемери што е неподносливо да се биде со нив. Неговото име ни покажува дека Тој е добронаклонет кон сите свои созданија во секаков вид добро, доволно за секој вид на примател од народот на Израел. Секако, задоволството на еден не е како задоволството на друг. На пример, тој што се бави со мудрост нема да ужива во слава и богатство, а тој што не се бави со мудрост нема да ужива големи достигнувања и пронајдоци во мудроста. Така, Тој дава богатство и слава на еден, а чудесни достигнувања во мудроста на друг.

Кога човек моли да стане појак во својата верба во Неговото водство над светот за време на периодот на криење, тоа го тера да размислува за книгите, Тората, и оттаму да ја извлече Светлината и разбирањето како да ја зајакне својата вера во Неговото водство. Тие осветлувања и забележувања кои ги прима преку Тората се нарекуваат „зачинот на Тората." Кога ќе се соберат во одредена мера, Создателот се смилува на него и го опсипува со духот одозгора, т.е. повисоката раскош.

Опис на откривање на Лицето

1. Добивање на изобилство добра и мир, целосно и лесно заработување за живот. Човек никогаш не чувствува немаштија ниту болест, го почитуваат каде и да се сврти, и успешно и лесно го остварува секој план што ќе му текне.
2. Кога се моли, веднаш добива одговор. Кога ќе си ги поправи делата, многу е успешен, а кога ќе ги влоши, го губи успехот.
3. Сите негови познаници кои чекорат по вистинскиот пат се богати, здрави, не знаат за болест, се многу почитувани, и живеат во мир. А познаниците кои не го следат вистинскиот пат се со слаби приходи, полни со маки и болки, и луѓето се гнасат од нив.
4. Сите свои праведни познаници ги смета за паметни, разумни, културни, вистинољубиви, и толку убави што е најголемо задоволство да се биде меѓу нив.

Вистински критериум за вредноста на науката

Вредноста на секоја наука во светот се одредува според вредноста на нејзината намена, според целта која е разбирлива дури и при нејзиното површинско истражување. И затоа не постои наука, која нема некоја цел, освен науката за забава на бебињата, кои сакаат да го поминуваат времето во занимавање со тривијалности. Таква е нивната цел, и соодветно на тоа – нивната важност. Затоа науката не се цени според нејзината точност и знаењата, туку според користа и предностите што ги дава.

Вредноста на секоја обична наука одговара на материјалната корист, што таа ја носи, која без секаков сомнеж, ќе исчезне, ако не денес, тогаш утре, односно токму целта одредува што претставува науката.

И без оглед на тоа, што науката има голема предност над целта, бидејќи во секој случај науката секогаш има духовна основа, но, како што веќе било речено, таа се проценува соодветно на целта, тоа е она, што останува од неа довека. А ако целта е нешто минливо и безвредно, тогаш и науката исчезнува заедно со тоа. Така сега ние ја гледаме вистинската поставеност на нештата – која е важноста на науката Кабала во споредба со обичните науки. Бидејќи сето она со што се занимава науката Кабала е сфаќање на патиштата на управувањето на Создателот со своите суштества, и спојувањето со Него. На таков начин, суштината на оваа наука се потпира на Создателот. Но бидејќи невозможно е да се процени важноста на Создателот за суштествата, создадени од Него, тогаш невозможно е да се процени и степенот на предноста на науката Кабала над надворешните науки.

И, како последица на тоа, дека главна тема на нашата наука е животот засекогаш и довека, тогаш и нашата наука ќе постои вечно. Бидејќи нејзина цел е да се удостоиме за зближување со Создателот (што е најдобра од сите цели, кои што можеме да ги замислиме), тогаш токму оној што се занимава со неа, да не говориме за тој што се удостоил, достоен е за секаква пофалба на говорното ниво.

Нема потреба од глупави луѓе

Затоа се малубројни оние, кои што се стремат кон вишото, како што е речено: „Илјада луѓе доаѓаат да изучуваат кабала, но само еден излегува кон Светлината”. „Ги видов искачените, но малкумина се”. За тоа постојат многу причини, а основната причина е во тоа, што секој почетник сака да ја опфати целата наука целосно, и дури и најглупавиот сака да ја сфати праведливоста на управувањето на Создателот. Навистина, знаењето е неопходно, но глупавиот смета, дека може да го добие соодветно со неговиот разум, како и секое овоземно знаење. Меѓутоа оваа наука невозможно е да се објасни на јазикот на егоизмот, носителите на оваа мудрост се изразуваат со поинаков јазик...

Во страдања ќе живееш

Знај, дека има еден услов, задолжителен за сите, дури и за обичните науки, услов:„Во страдања ќe живееш”. Бидејќи е познато, дека секој, кој се удостоил да се нарекува мудрец, го губи вкусот на телесните насладувања, и соодветно на мерата на маките, кои ги одбрала неговата душа за страдања од горчината на трудот на сфаќањето на науката, токму соодветно на таа мера тој ја постигнува. И ако е така, тогаш може да им поставиме едно прашање на сите мудреци на светот наеднаш: „Зарем сè, што се однесува на љубовта не произлегува од самиот човек и неговото тело и се враќа во него, а ако е така, тогаш зошто доживеале неуспех сите мудреци во љубовта кон науката, ако од почеток па до крај таа не претставува ништо друго, освен напори на телото?”

Меѓутоа секој, кој поседува искуство во врска со даденото прашање, знае, дека постои единствено нешто во светот, што претставува најдобро од сите насладувања, какви што само може да замислиме, - добивање на признание во очите на општеството, заради кое вреди да се истрошат сите сили, да се откажеш од сите телесни насладувања, само за да го достигнеш посакуваното во доволна мера. Токму тоа е камен-темелникот. Очите на најдобрите од сите генерации се насочени кон него, заради што ние го трошиме животот за материјалното. И во тоа е каменот на сопнување за оние, што се стремат кон Создателот, и затоа од илјада, кон Него се искачуваат само малкумина.

Секоја наука има свој јазик. Оние, кои први почнале со изучување, го дефинирале предметот на науката, и ја објасниле неговата суштина со тој јазик. Така намената на јазикот е да биде преодна алка, блиска и до суштината на науката, и до оние што ја изучуваат. Во него се содржани необични можности – тој може да го направи презентирањето кратко, а објаснувањата подлабоки.

Претставници на науката кабала и претставници на обичната наука

На таков начин, соодветно со важноста на науката кабала (се разбира, дека условот кој функционира во секоја наука, функционира и во неа), се обезвреднува целокупниот материјален живот; но во прилог на ова, треба да се обезвредни и камен-темелникот, односно добивањето на признание од општеството.

Научникот, кој се занимава со обична наука не ги цени материјалните добра, за да го искористи драгоценото за него време за откритија, наместо да го троши напразно, како што тоа го прават сите глупави луѓе, заради својата пристрасност кон материјалните добра. Научникот, кој бега од тоа како од оган, се спасува од тоа, бидејќи го одбира игнорирањето на материјалниот живот. Како замена за тоа, во заштеденото на таков начин време, тој добива знаења.

Може да се направи споредба со научниците, кои ја изучуваат науката кабала. Сè додека не се обезвредни во очите на човекот камен-темелникот – добивањето на признанието од општеството, тој апсолутно не е подготвен за постигнување на науката кабала, бидејќи ќе го поминува времето во обидите да го добие тоа признание, и ќе се израмни со глупавите луѓе, кои го трошат времето за материјални добра. Неговото срце нема да биде отворено за постигнување на оваа чиста и зачудувачка наука, и нема да биде подготвен да се удостои да го спознае Создателот. А тоа е едноставно.

Од кажаното ќе биде јасна причината, заради која нашата наука не наоѓа признание во светското општество. Тоа не ја вреднува дури ниту како второстепена наука. Грешката произлегува од заменувањето на суштината, бидејќи претставниците на обичната наука, заради фактот, дека нивната цел е добивање на признанието од општеството, со сета сила се трудат да најдат таква надворешна обвивка за својата наука, која би била прифатена дури и од глупавите луѓе, бидејќи тие се основа на човештвото, и преку нив се одвива распространувањето на сето она што се рекламира.

Скривање на науката кабала од глупавите

Но тоа не е случај кај оние, што ја изучуваат науката кабала. Тие никогаш не се стремеле да ја претстават својата наука на начин, на кој што таа би била прифатена од будалите, бидејќи нема потреба од нив. Јас сакам да кажам, дека дури иако научниците се обидуваат да ја сфатат смислата на вистината така, за да биде прифатена од нив, сепак тие нема од таа причина да дојдат кон изучување на „Писанието“.

Затоа што глупавиот не сака ништо, освен она, што е откриено на неговото срце, што му е блиско, односно се однесува на телесните насладувања. Како што веќе говорев, глупавиот останува во својата глупост на игнорирање на науката заради својата блискост со човечките насладувања, додека времето, колку цел еден живот, нема да е доволно за да ги исполни барем „половината од своите желби”. Затоа тој нема слободно време за наука, дури иако таа му се допаѓа. Дури и истакнати научници, земајќи ја предвид значајноста на науката кабала, се сметаат за глупави и материјалистички, заради својот сремеж да го добијат признанието од општеството. Бидејќи од гледната точка на науката кабала, тоа е апсолутно еднакво на големата желба за материјални добра и телесните желби.

Затоа кабалистите не им ја откриле на глупавите методата на развојот, со помош на науката кабала, бидејќи тоа претставува голем прекршок. Како што е речено од мудреците: „Како што претставува обврска да се открива она, што ќе биде правилно сфатено, така претставува наша обврска да не го откриваме она, што нема да биде правилно сфатено”. Затоа, од моментот, кога поколението паѓа во власта на злото, кабалистичките книги се осудени на спалување, како што веќе не еднаш се случувало, бидејќи самото постоење на науката кабала претставува трн во око за будалите. Затоа што тие не наоѓаат во неа никаква корист за наполнување на своите егоистички желби, туку напротив, таа има ја одзема можноста јавно егоистички да се насладуваат, што за нив претставува врв на задоволството.

Искупение само преку кабала

Знај дека на ова се мисли кога е речено дека децата на Израел ќе бидат искупени само откако мудроста на притаеното ќе биде откирена во голем степен, како што е запишано во Зохар: „Со ова дело, децата на Израел се искупени од прогонството.“ Ова е така, затоа што во тоа време постоела надеж за искупување, која се одразила и во пишувањето на Зохар, кое започнало во деновите на Рашби, кога се појавил Бар- Кок Хева. Раби Акива, учителот на Рашби, за него рекол: „Таму напред ќе чекори ѕвездата на Јаков.“ Така, после рушењето на Беитар постоела голема надеж.

Пишувањето на Зохар и неговото скривање

И заради тоа, Рашби си дозволил да ја разоткрие мудроста на скриеното во неговите книги, Зохар и Тикуним. Но, тоа било со голема грижа, бидејќи тој му дозволил само на Раби Аба, кој можел да разоткрива со внимание, за само мудреците од децата на Израел да разберат, кои од страв да не обесчестат, ќе знаат како да ги извршат работите, а мудреците од нациите на светот да не можат. Тоа било во времето на нашите мудреците, од кои пронаоѓаме како ги запишале нивните работи во Зохар.

Разоткривање на кабалата е Божја желба

Навистина, Божја желба било нејзиното појавување. Затоа таа стигнала до вдовицата на Раби Моше де Леон. Таа го наследила ракописот од нејзиниот сопруг, и тој најверојатно не ѝ кажал ништо за забраната да разоткрива, па таа, случајно, самата го разбрала.

Маќите на Израел се заради  разоткривањето на кабала. Навистина, до ден денешен, тоа предизвикало многу разурнувања во куќата на Израел заради горенаведените причини.

Корист од разоткривањето на кабала

Не постои лошо без добро. Затоа, оваа власт, која нациите на светот ја стекнале со крадење на тајните на Тора,  предизвикало голем напредок  во светоста. Според моите проценки ние се наоѓаме во генерација која стои на прагот на искупување, доколку само би знаеле како да ја прошириме мудроста на притаеното кон масите.

Првата корист

Освен  наједноставната причина на „тој голтал богатства, и ќе ги поврати,“ ова ќе открие што стои помеѓу мојот син и мојот свекор, и разликата помеѓу суштината на нуклеусот и горната Клипа (школка, лушпа), од која се излупени сите мудреци од нациите на светот. Ова е затоа што сите табори на Израел, кои ја негирале Тора, со сигурност ќе се вратат кон Создателот и кон Неговата работа.

Втората корист

Не постои друга причина за тоа: ние прифативме дека постои предодреденост во однос на искупувањето - дека сите нации на светот ќе го признаат законот на Израел, како што е запишано: „ ... и земјата ќе биде полна со знаење,“ како во примерот со прогонот од Египет, каде што постоело предодреденост дека и Фараонот, исто така, ќе го признае вистинскиот Бог и Неговите закони, и ќе им дозволи да заминат.

Искупение преку ширење на кабала меѓу нациите на светот

Затоа е запишано дека секоја од нациите ќе има Евреин кој ќе ги доведе до Светата Земја. Не е доволно тие да заминат самите. Мора да разбереш од каде нациите на светот ќе дојдат до таква желба и идеа. Знај дека тоа е преку ширењето на вистинската мудрост, за тие на крајот да го видат вистинскиот Господ и вистинскиот закон.

Ширење на мудроста кабала низ светот

Ширењето на мудроста кај масите се нарекува „Шофар“, рог. [1]  Како гласот на рогот, кој патува во далечина, ехото на мудроста ќе се рашири низ целиот свет, па дури и нациите ќе го слушнат и ќе признаат дека постои Божествена мудроста во Израел. Откровението на кабала кон сите нации преставува откровение на Елијаху (Илија)

Оваа работа била речена за пророкот Илија, бидејќи разоткривањето на тајните на Тора секогаш се нарекува: „Разоткривање на Илија.“ Тоа е како што рекле: „нека одмара сè додека не дојде Илија,“ и исто така, „Тишби ќе ти ги разјасни прашањата и проблемите.“ Заради оваа причина, тие рекле дека три дена (позната најава) пред доаѓањето на Месијата, Илија ќе се искачи на ридот и ќе дувне во големиот рог, итн.

Разоткривање на кабала пред сите нации е предуслов за целосно искупение

Мора да се разбере дека овие најави: работата околу рогот претставува само разоткривање на мудроста на притаеното кон масите, што е неопходен предуслов кој мора да биде направен пред целосното искупение.

Книгите во оваа мудрост, кои веќе биле разоткриени преку мене, ќе сведочат за тоа; дека работие кои се со најголема важност се раширени како наметка која треба да ја видат сите. Ова е вистинско сведоштво, дека ние се наоѓаме на прагот на искупувањето, и дека гласот на големиот рог веќе бил слушнат, но не во далечините, туку затоа што неговиот звук е сè уште тивок.

Навистина, секоја големина бара предходна малост, и не постои силен звук доколку не предходи тивок звук, бидејќи тоа преставува начинот на рогот, кој постојано се засилува. Кој знае подобро од мене дека јас воопшто не сум достоен да бидам гласник и писар во процесот на разоткривање на такви тајни, а уште помалку темелно да ги рабирам. И зошто Создателот мене тоа ми го сторил? Тоа е затоа што оваа генерација е вредна за тоа, бидејќи оваа е последната генерација, која стои на прагот на целосно искупение. Заради оваа причина, вреди да се започе да се слуша гласот на  рогот на Месијата, кој претставува откривање на тајните, како што беше објаснето.

[1] Напомена од преведувачот: Шофар е рог од овен, кој понекогаш се користи на еврејски празници.

„Милоста и вистината се среќаваат заедно; правдата и мирот се бакнуваат. Вистината извира од земјата; додека праведноста гледа од небото надоле.  Господ ќе го даде тоа што е добро; и нашата земја ќе даде свој прозивод.“

                                                                                                                                                                                         Псалм 85

Сè се проценува, но не според појавата во дадениот момент, туку според мерката на развој.

Сè што е во реалноста, добро и лошо, дури и најштетното во светот, има право да постои и не треба да биде збришано или уништено од светот. Ние треба тоа да го лечиме и поправаме, затоа што секаков пример во работата на Создателот е доволен да нè научи за големмината и совршеноста на Оној кој делува, Создателот. Затоа, ние мораме да разбереме и да бидеме многу внимателни кога бараме грешка во било кој дел од Создаденото, велејќи дека нешто е непотребно или вишок, бидејќи тоа ќе биде клевета кон Оној кој делува.

Општо знаење е дека Создаелот не го комплетирал Создавањето, кога Тој го создал. Ние можеме да видиме во секој агол во реалноста, општо и поедиенчно, дека сè се спроведува по закон на постепен развој, од недостаток до целосен развиток. Заради оваа причина, кога плодот има горчлив вкус на почетокот на својот раст, тоа не се смета за грешка во самиот плод, бидејќи сите ја знеме причината: плодот сè уште не го завршил развитокот. Така е со секој елемент во реалноста: кога некој елемент ни се покажува како лош и штетен, тоа е сведоштво за тој елемент; дека тој сè уште во преодна фаза, во процес на развиток. Така, ние неможеме да одлучиме дека не е мудро за нас да му наоѓаме грешки.

Слабоста на „светските поправачи (реформатори)“

Еве го клучот за разбирање на слабоста на светските поправачи низ генерациите. Тие човекот го сметале за машина која не работи правилно и треба да се одржува, што значи да се отстранат расипаните делови и да се заменат со исправни. Во тој правец тежнеат сите светски поправачи - да го искоренат лошото и штетното во човечкиот вид.... И вистината е дека доколку Создателот не стои против нив, тие со сигурност до сега целосно ќе го истеребеле човештовото, и ќе живееле само добрите и корисните.

Но Создателот прецизно набљудува над сите елементи во Неговото Создавање, не дозволувајќи никој да уништи ништо во Неговиот Домен туку само да го поправи и да го нарпави корисно и добро, бидејќи така сите поправачи од гореспоменатиот вид ќе исчезнат од лицето на земјата, додека злата склоност нема да исчезне. Тие живеат и ги бројат степените кои сеуште мора да ги поминат се додека не созреат. Тогаш лошите атрибути самите по себе ќе станат добри и корисни, како што Создателот претходно ги замислил, како плодот на дрвото кој ги чека деновите и месеците пред целосно да созрее, кога неговиот вкус и слаткост ќе станат очигледни за секој човек.

Награден - Јас ќе го забрзам, Ненаграден - во свое време

Ние треба да знеме дека гореспоменатиот закон за развиток, кој е раширен низ целата реалност, е гаранција дека ќе го врати сето зло кон добро и корисно, преку моќта на Водството на Вишато, што значи без барање дозвола од луѓето кои ја населуваат земајата. Но, Создателот во рацете на човекот ставил авторитет и знаење и му дозволил да го прими гореспоменатиот закон за развиток под сопствен аворитет и водсто, и му ја дал способноста да го забрза процесот на развиток како што сака, слободно и целосно независно од гараниците на времето. Произлегува дека тука постојат два авторитети, кои делуваат според горепоменатото спроведување на развитокот: едниот е авторитетот на Вишото, кој со сигурност поправа сè што е штетно и зло во добро и корисно, но сè во свое време, на свој начин, по пат на обидување и после долго време. И  постои и авторитетото на земјата. Кога „објектот се  развива“ е живо суштество, тоа страда низ големи маќи под „притискот на развитокот,“ каде притисок немилосрдно го делка неговиот пат.

„Авторитетот на Земјата“ е сочинат од луѓе кои овој гореспоменат закон за развиток го зеле под свое водство и можат да се ослободат самите од оковите на времето, со големо забрзување на времето до узревање и поправка на објектот, што претставува крајот на развитокот. Такви се зборовите на нашите мудреци (Санхедрин 98) за целосното искупување и поправка на Израел. Така тие го појаснуваат стихот „Јас , Господ ќе го забрзувам неговото време„ ( Исаја 60:22): награден - јас ќе го забрзам, не награден - во свое време.

Така, ако децата на Израел се наградени и го применат законот за  развиток, што значи дека нивните лоши атрибути мораат да се променат во добри, тиа тоа ќе го направат со свое водство. Со други зборови, тие ќе ги насочат своите срца и умови кон поправка на сите лоши атрибути во нив, со цел самите да ги претвотрат во добри. Тогаш, „јас ќе го забразам,“ означува дека тие ќе бидат целосно ослободени од оковите на времето. И од сега па натаму, овој крај зависи од нивната желба, што значи само според големината на делото и свесноста. Така, тие го забрзале крајот. Но доколку тие не се наградени со развиток на лошите атрибути под свое водство, туку тоа го остават на Авторитетот на Вишото, тие исто така, со сигурност ќе го завршат своето искупение и крајот на нивната поправка. Ова е така затоа постои целосна сигурност во водаството на Вишото, која делува по законот на постепен развиток, степен по степен, сè додека не го претвори сето зло и штетно, во добро и корисно, како со плодот на дрвото. Крајот е загарантиран, но во свое време, што значи дека тој е целосно поврзан и зависен од времето.

Според тој закон на постепен развиток, поедиенцот треба да помине низ многу степени, кои имаат тенденција да доаѓаат многу тешко и многу споро и долго, и се протегаат низ многу долго време пред некој да стигне до крајот. Бидејќи објектите за кои ние зборуваме се живи суштества кои се развиваат и чувствуваат, мора да страдаат во агонија и болки во тие состојби на развиток, бидејќи спроведувачката сила, која постои во тие степени, со цел да го издигне човекот од долните степени до Вишите, е сила која турка со болка и страдања, кои се насобрале во долниот степен и повеќе не можат да се поднесуваат. Заради тоа, ние мораме да го напуштиме тој степен и да се искачиме на повисокиот. Како што рекле нашите мудреци: „Создателот над нив става крал, чии казни се строги како тие на Аман, и Израел се покајал и поправил.“ Затоа, според гореспоменатиот закон за постепен развиток, крајот со сигурност ќе дојде кон Израел, и тоа се нарекува „во свое време,“ што значи врзан за оковите на времето. Загарантираниот крај на Израел со земање на развитокот на своите атрибути под свој авторитет се нарекува „Јас ќе го забрзам,“ што значи целосно независно од времето.

Доброто и лошто се проценуваат според делата на поедиенцот кон општеството

Пред да ја испитаме поправката на злото во човечкиот вид, ние прво мора да ја одредиме вредноста на тие апстрактни поими, „добро“ и „лошо.“ Кога дефинираме некое дело или атрибут како добро или лошо, ние треба да појасниме на кого му користи тој атрибут или дело. За да го разбереме тоа, мораме темелно да ја познаваме пропорционалната вредност помеѓу поединецот и заедницата, и дека поединецот живее од грижата за заедницата, и во материјална и духовна смисла. Реалноста ни покажува дека нема право да постои изолиран поедиенц без доволен број на луѓе околу него, кои ќе му помагаат и служат за негови потреби. Така, личноста се раѓа за да води социјален живот. Секоја линчост во општството е како тркало кое е поврзано за неколку други, кои се ставени  на машина. Ова тркало нема слобода на движење, само по себе, туку продолжува со движењето на останатите тркала во одреден правец, за да ја квалификува машината за нејзината општа улога. Доколку нешто се расипе кај тркалото, расипувањето не се проценува во однос на самото тркало, туку според улогата која тоа ја имало во целата машина.

Во нашиот субјект, користа на секоја линчост во заедницата не се проценува според неговата добрина, туку според неговата служба кон јавноста. Исто така ние го цениме атрибутот на зло на секој поединец според штатата која некој ја нанесува на јавноста. Овие работи се кристално јасни и од гледна точка на вистината во нив, и од гледна точка на доброто во нив. Она што се наоѓа во зедницата е истото кое што се наоѓа и во поедиенцот. Користа на заедницата е користа на секој еден поедиенц:оној кој ѝ штети на заедницата го зема својот дел во нанесвање штета, а онј кој е од корист го зема својот дел во користа, бидејќи поединачните делови се делови од една целина, и целината не вреди повеќе од збирот на нејзините поединци.

Произлегува дека поедеинецот и заедницата се едно исто. Поединецот не трпи штета заради неговото потчинување пред знаедницата, бидејќи слободата на заедницата и слободатата на поедиенцот се едно исто. Како што тие го делат добрто, тие ја дела и слободата. Така, добрите атрибути и лоштите атрибути, добри дела и лоши дела се проценуваат само според користа на јавноста. Се разбира, гореспоменатите зборови се однесуваат само ако сите поединци ја изведуваат својата улога кон заедницата во целост и не примаат повеќе отколку што заслужуваат, и не земаат повеќе од делот на пријателот. Но ако дел од заедницата не се однесува правилно, произлегува дека не само што нанесуваат штета на заедницата, туку си штетат и сами на себе. Не треба да дискутираме повеќе за нешто што е општо познато, и гореспоменатото е само за да се покаже тоа што нè влече назад, од местото на кое му е потребна поправка, и тоа е дека секој еден поедиенец ќе разбере дека неговата корист и користа на заедницата се едно исто. Со тоа, светот ќе дојде до негова целосна поправка.

Четрите атрибути, Милост, Вистина, Правда и Мир, во поедиенецот и во заедницата

Кога еднаш ги познаваме посакуваните атрибут на добрината, ние треба да ги испитаме работите и сретствата кои ни се на располагање, со цел да се забраза задовлоството и среќата. За таа цел се дадени четири својства: милост, вистина, правда и мир. Овие атрибути биле употреувани од сите поправувачи до сега. Поточно е да се рече дека со помош на тие четири атрибути човечкиот развиток, до сега, напредувал преку водството на Вишото, постепено, сè додека не го донесат човештвото до својата моментална состојба. Веќе било запишано дека би било подобро за нас да го направиме законот за развиток со наши раце и под наше водство, бидејќи така ние ќе се ослободиме од секоја мака која развитокот ни ја подготвил на нас во иднината. Така, ние треба да ги анализираме и испитаме тие четири својства со цел темелно да  разбереме што ни било дадено и со тоа ние ќе знаеме на каква помош да се надеваме во иднината.

Практични потешкотии во одредувањето на вистината

Кога зборуваме за добри атрибути, во теорија, секако дека нема подобар атрибут од атрибутот на вистината. Сета добрина, која ја дефиниравме погоре во односот помеѓу поедиенцот и заедницата, е кога поедеинецот дава и во целост ја игра својата улога кон заедницата, и го зема својот дел од заедницата праведно и чесно. Сето тоа е вистината, но слабоста е фактот дека заедницата воопшто не го прифаќа ова својство. Така, практичната потешкотија во горесоменатата вистина е докажана сама по себе: таму постои слабост и причина која тоа го прави неприфатливо за заедницата. Ние мораме да испитаме што претставува слабост. Кога поблиску ќе ја испитаме горенаведената вистина од гледна точка на најзината практична можност да биде направена, ќе увидиме дека тоа е нејасно и сложено, и дека е невозможно човечкото око тоа да го анлизира. Т.е, вистината предизвикува да се изедначат сите поединци во заедницата, да го примат својот дел во зависност од нивниот труд, ниту повеќе, ниту помалку. Ова е вистинксата основа, во која не може да се посомневаме, бидејќи е сигурно дека секој кој сака да ужива во трудот на својот пријател, неговите дела се против гореспоменатата причина и чиста вистина.

Како можеме да ја анализираме вистината на начин кој е прифатлив за нашата заедница? На пример, ако процениме нешто според очигледниот труд, што значи според бројот на часови, и ги примораме сите да работат еднаков број на часови, сепак нема да го откриеме атрубутот на вистината. Овде постои очигледна лага од две причини: првата е физичката страна и втората е менталната страна на работникот. Силата за работа не е еднаква во секој поединец.  Некој, во општеството, работи еден час, но повеќето од неговите пријатели работат два часа или повеќе. Тука постои и психолошки момент, бидејќи тој е многу мрзлив по природа се истоштува, доколку работи еден час повеќе од неговиот пријател. Според  гледната точка на очигледната вистина, ние не треба да приморуваме еден дел од општеството да работи повеќе од друг, заради исполнување на потребите на нивните животи. Природно, силните и пргавите во општеството имаат корист од работата на другите и со злоба ги искористуваат спротивно на атрибутот на вистината, бидејќи нивниот труд е многу мал во споредба на оној од слабите и мрзливите во општеството.

Доколку го земеме во обзир природниот закон, „земање од мнозинството,“ тогаш таквата вистина го зема бројот на часови на очигледна работа како основа и тоа е целосно неизводливо, бидејќи слабите и мрзелеивите секогаш се мнозинство во општеството, и тие нема да дозволат пргавите и силните, кои се малцинство, да ја користат нивната сила и труд. Така, ние гледаме дека гореспоменатата основа, која го претставува трудот на поедеинецот во спроведувањето на очигледната вистина, со тоа мнозинзтвото во општеството, е целосно неизводливо, бидејќи тоа не може да биде испитано и проценето на ниеден начин. Така ние дознаваме дека атрибутот на вистината нема практична способност да го организнира патот на поедиенцот и патот на заедницата на абсолутно задоволувачки начин. Исто така, целосно недоволно е да се организира живот на крајот на поправката на светот. Овде има и поголеми потешкотии бидејќи нема појасна вистина од самата природа. Природно е секој еден поедеинец да се чувствува себеси во свтот на Создателот, како  владетел, дека сите други биле создадени само за да му го олеснат и подобрат неговиот живот, без тој да чувствува обврска да даде нешто за возврат. Може да се рече, дека во природата на секој едн поединец е да ги искористува животите на сите други луѓе за своја корист. Сè што тој му дава на некому е само од неопходност, и дури и тогаш постои искористување на другите, но тоа е направено лукаво, за неговиот пријател да не забележи и да спроведува со слободна желба.

Причината за тоа е дека секоја гранка е блиску до својот корен. Бидејќи човековата душа се протега од Создателот, кој е Еден и Единствен, и сè е Негово, така, човекот, кој се протега од Него, чувствува дека сите луѓе во светот треба да бидат под негово водство и за негова употреба. Ова е нескршлив закон. Единствената разлика е во изборот: некои бираат да ги искористуваат другите со цел да достигнат ниски желби, а други за достигнување на власт, додека третите заради почит. Ако некој може да го направи тоа без многу напор, тој би се согласил да го искористува светот за сите три заедно – богатство, владеење и почит. Но, тој е приморан да бира во зависност од неговите можности и способности. Овој закон може да биде наречен „законот за поедиенечност во човечкото срце“. Ниедна личност не може да побегне, и секој еден го зема својот дел во овој закон: големите според нивната големина и малите според нивната.

Така, Вишиот закон на поединечност е природа на секој поединец, кој ниту е осудуван ниту славен, бидејќи тој е природна релност и има право да постои како и сите делови во релноста. Не постои надеж да се избрише од светот па дури ниту да се замагли за кратко, исто како што нема надеж да се избришат сите луѓе од планетата. Затоа, ние нема да лажеме доколку речеме за овој закон дека тој претставува апсолутна вистина. И бидејќи тој е несомнено таков, како може некој да да каже ветување на еднаквост на сите луѓе во заедницата? Ништо не е подалеку од човечката природа од тоа, чија склоност е да се стреми кон повисоки цели, над целата заедница. Досега ние темелно разјаснивме дека тука нема вистинска можност да се спроведе добро во животот на поедиенцот и животот на заедницата со следење на атрибутот на вистината, на начин на кој ќе му олесни на секој поединец, за на крајот тој целосно да се согласи, како што треба да биде на крајот на поправката.

Заради отсуството на можноста да се воспостави атрибутот на вистината, тие се обиделе да воспостават  благородни атрибути

Сега  може да се насочиме кон преостанатите три атрубути: милост, правда и мир. Навидум изгледа дека тие биле создадени за да користат како подршка на слабиот атрибут на вистината во нашиот свет. Таму, историјата на развитокот започнал со споро искачување по степените на напредок кон организирање на животот на заедницата. Теоретски, секој доброволно се согласил и земал на себе обврска да не застранува од вистината. Но вистината е, дека тие се спровеле себеси целосно спротивно од вистината. Од тогаш, судбината на вистината била секогаш да биде во рацете на најголемите измамници а никогаш во рацете на слабите и праведните, за тие некако да бидат потпомогнати од атрибутот на вистината. Кога тие не можеле да го востопстават атрибутот на вистината во животот на заедницата, слабите и искористените се зголемиле во бројност, во општеството, и оттука произлегува атрубутот на милост и правда кои ги донеле нивните дела во спроведувањето на општеството, бидејќи постоењето на целото општество ги приморало успешните да ги подржуваат слабите, за да не му наштетат на општеството. Затоа, тие се однесувале кон нив грижливо, што значи мислосливо и со милост.

Но под такви услови слабите и искористените се зголемуваат во бројност, сè додека не станат доволно да протестираат против успешните и да започнат кавги и битки со нив. Одовде произлегол атрибутот на „мир“ во светот. Така, сите тие атрибути: мислост, мир, произлегле и биле родени од слабоста на вистината. Ова предизвикало општеството да се подели во секти. Некои го присвоиле атрибутот на милоста, што значи давање на нивниот посед на други, додека некои го присвоиле атрибутот на вистината, што значи „Она што е мое, е мое, а тоа што е твое е твое.“ Поедноставно, ние двете секти можеме да ги поделиме на „градители“ и „уништувачи.“ Градители се оние кои сакаат градењето да му користи на целата заедница, за што најчесто биле спремни да го дадат и својот посед на други. Но оние кои природно се склони кон уништување и расипништво, се приврзале со атрибутот на вистината, што значи, „што е мое е мое, а што е твое е твое,“ за свое добро, и тие никогаш не би се откажале од нивното за други, без да го загрозат добробитието на заедницата, бидејќи во својата природа тие се уништувачи.

Надежи за Мир

Еден од тие услови на општеството му донел борба и му го загрозил добробитието на општеството, со појавата на  „миротворците“ во општеството. Тие се стекнале со контрола и моќ и го обновиле социјалниот живот базиран на нови услови, кои во себе имаат вистина, да се залагаат за мирно постоење на општеството. Сепак, мнозинството од тие миротворци, доаѓаат од уништувачите, што значи од трагачите на вистината, по пат на „што е мое е мое, а што е твое е твое.“ Тоа се моќните и храбрите во општеството, наречени „херои“ бидејќи тие секогаш се желни да се одречат од нивните животи и од животите на  целата заедница, доколку заедницата се сложи со неговиот поглед. Но градителите во општеството, кои се луѓе со милост, кои се грижат за своите животи но и за животот на заедницата, одбиваат да го наметне своето мислење на заедницата. Така, тие се секогаш на слабата страна на општеството, наречени „кукавици.“ Очигледно е дека раката на храбрите и неморалните е секогаш повисока, и затоа е природно миротворците да доаѓаат од уништувачите, а не од кај градителите. Така ние гледаме како надежта за мир, за која копнее нашата генерација, е залудна и од гледиштето на субјектот и од гледиштето на предикатот. Субјектот, кои што се миротворците од нашето време и во нашата генерација, што значи оние кои имаат моќ да направат мир во светот, секогаш се направени од човечката субстанца која ние ја викаме  „уништувачи“ бидејќи тие се трагачи на вистината, што значи да го воспостават светот според атрибутот „што е мое е мое, а што е твое е твое.“

Природно е тие луѓе да ги бранат своите мислења многу цврсто, до степен до кој го ризикуваат својот живот и животот на целата заедница. Тоа е она што им дава моќ секогаш да преовладуваат над човечката субстанца наречена, „градители“ кои се трагачи на милост и се спремни да се откажат од своето за доброто на другите со цел да го спасат светот, бидејќи тие се кукавиците. Произлегува дека трагањето по вистина и уништување на светот се едно исто, додека желбата за милост и градење на светот се, исто така, едно исто. Затоа, ние не треба да се надеваме дека уништувачите ќе воспостават мир. Безнадежно е да се надеваме на мир од предикатот, што значи од самиот услов за мир. Правилните услови за добробитие на поедиенецот и добробитието на заедницата, според критериумот  на вистината, кој миротворци толку многу  ја сакаат, сè уште не се воспоставени. Морално е секогаш да постои малцинство во општеството, кое е незадоволно од условите кои им се понудени, како што погоре покажавме кај слабоста на вистината. Малцинството секогаш ќе остане спремно и желно да биде гориво за новите миротворци и кавгаџии кои секогаш ќе следуваат.

Добробитието на одредена заедница и добробитието на целиот свет

 Не бидете изненадени доколку јас ги мешам заедно добробитието на одредена заедница со добробитието на целиот свет, бидејќи навистина, ние веќе дојдевме до таков степен според кој целиот свет се смета за една заедница и едно општество. Што значи, бидејќи секоја личност во светот ја влече својата живост од сите луѓе во светот, тој е приморан да се грижи и служи за добробитието на целиот свет.  Ние погоре докажавме дека целосната потчинетост на поедиенцот кон заедницата е како мало тркало во машина.  Тој ја влече својата живост и среќа од заедницата, затоа добробитието на заедницата  и неговото добробитие се едно исто. Затоа, спроед степенот според кој личноста  е поробена кон себе, таа неопходно станува попробена и од заедницата, како што рековме погоре.

Колкава е големината на заедницата? Тоа се одредува според периметарот на влечење на поедиенцот од нив. На пример, во историските времиња, периметарот бил семејството, што значи дека на поедиенцот му требала помош само од членовите на своето семејство. Тогаш, тој треба да му биде потчинет само на семејството. Во подоцнежните времиња, семејствата се групирале во заедници и градови, и поедиенцот станал поробен кон неговиот град. Подоцна, кога градовите и заедниците се обединиле во држави, поедиенцот бил подржуван од сите сограѓани за да биде среќен во животот. Така, тој станал поробен од сите луѓе во земјата. Затоа, во нашата генерација, кога на секој поединец му се помага од страна на сите земји во светот, неопходно е дека поединецот до тој степен станува поробен кон целиот свет, како тркалото во машината. Затоа, можноста да се направи добро, среќно и мирно спроведување во една држава е незамисливо кога таков не е случајот во сите земји во светотот. Во наше време, сите земји се поврзани кон задоволување на своите животни потреби, како што биле поедиенците во нивните семејства во пораните времиња. Затоа, ние веќе не можеме да зборуваме за спроведување кое гарантира  добробитие на само една земја или нација, туку само за добробитие на целиот свет бидејќи користа или штетата на секој еден поединец во светото зависи и се мери според користа на сите луѓе во светот. Иако тоа е познато и почувствувано, сепак луѓето во светот тоа сè уште не го рабрале правилно. Зошто? Бидејќи такво е спроведувањето на развитокот во природата, дека делото доаѓа пред разбирањето, и само делото ќе го турка човештвото напред.

Во практичниот живот, четирите атрибути се противречни еден со друг

Доколку горенаведените практични потешкотии, кои нè попречуваат во нашиот пат, не се доволни, како додаток имаме друго мешање и поголема битка на психолошките предиспозиции, а тоа се самите атрибути кои се во секој поедиенеци, и се единствени и противречни еден со друг. Четирите гореспоменати атрибути, милост, вистина, правда и мир, кои биле поделени во природата на луѓето, по пат на развиток или, сами по себе противречни еден со друг. Ако го земеме, на пример, атрибутот на милост во неговата апстрактна форма, ние дознаваме дека неговото водство е противречно со сите други атрибути, што значи дека според законите на правилото за милост, нема место за појавување на другите атрибути во нашиот свет.

Што претставува атрибутот на милост? Нашите мудреци го дефинирале како: „тоа што е мое е твое, а тоа што е твое е твое“- Хасид. Доколку сите луѓе во светот се однесуваат според овој квалитет, тоа би ја поништило целата слава на атрибутите на вистината и правдата, бидејќи ако сите се стремат да дадат сè што имаат на други, и да не земат ништо од нив, тогаш целиот интерес за лажење би исчезнал. Исто така, би било небитно да се дискутира квалитетиот на вистината, бидејќи вистината и лагата се во сродство. Ако во светот нема лага тогаш не би постоел концепт на вистина. Сите други атрибути, кои  постојат само за да го зацврснат атрибутот на вистината заради неговата слабост, ќе исчезнат.

Вистината се дефинира во зборови: „тоа што е мое е мое, а тоа што е твое е твое.“ Тоа е во спротивност со атрибутот на милоста и не можат да се толерираат, бидејќи вистината е дека е неправедно да работиш за друг, бидејќи освен исполнување на неговиот пријател и неговото навикнување да искористува други, вистината наложува дека секоја личност треба да ги чува своите поседи, за да не биде товар на својот пријател. Не постои  личност без роднини и наследници, кои би требало да бидат поважни од другите, бидејќи природата налага оној кој што го дава својот имот на други всушност ги лаже своите роднини и наследници, со тоа што не им остава ништо.

Мирот исто така е во противречност со правдата бидејќи за да направиш мир во општеството, мора да постои услов и ветување дека пргавите и паметните, кои вложуваат енергија и мудрост, ќе станат богати, а тие кои се несовесни и наивни ќе станат сиромашни. Така, тој кој е со повеќе енергија го зема својот дел и делот на несовесниот пријател и ужива во добар живот, но не останало ништо за несовесните и наивните, за тие да можат да преживеат. Така, тие остануваат целосно соголени и сиромашни на многу начини. Секако е неправедно да ги казниш несовесните и наивните, толку строго за зло што не го направиле, бидејќи каков е гревот и криминалот на тие бедни луѓе, ако Промислата не им дала подвижност и способност за добра проценка, дека ќе бидат казнети со страдања потешки од смрт? Затоа, не постои правда во условите за мир. Мирот е противречен со правдата и обратно, бидејќи ако ние наредиме праведно делење на сопственоста, што значи да им се даде на несовесните и наивните дел со кој може да се одржат, кој е земен од делот на пргавите и полните со енергија, тогаш овие моќни луѓе со сигурност нема да се одморат, сè додека не ја отфрлат власта која ги поробува големите и енергичните и ги искористува во корист на слабите. Затоа не постои надеж за мир во заедницата. Така, правдата е противречна на мирот.

Атрибутот на поедиенчност во егоизмот создава рушевини и уништување

Така ние гледаме како нашите атрибути се судираат и борат еден со друг; не само помеѓу групи, туку и во секоја личност, четирите атрибути доминираат во него наеднаш, или еден по еден, и во него се борат сè додека не ги организира и ги донесе до целосна согласност. Вистината е дека коренот на целиот овој неред во нас не е ништо повеќе од гореспоменатиот атрибут на поединечност, кој постои во секој еден од нас, повеќе или помалку. Иако ние разјаснивме дека тоа доаѓа од виши причини, дека овој атрибут се протега до нас директно од Создателот, кој е сам во светот и  претставува Корен на целото создавање, сепак, од осетот на поединечност, кога таа е сместена во нашиот тесен егоизам, тоа предизвикува рушење и уништување сè додека тоа не стане извор на сите уништувања, кои биле и ќе бидат во светот. Навитина, не постои ниту една личност во светот кој е ослободена од тоа, разликата е во начинот на кој се употребува - за желби од срцето, за владеење или чест - и ова е тоа што ги оддлеува луѓето еден од друг.

Еднаквата страна на сите луѓе во светот е дека секој е спремен да ги злоупотреби и искористи сите луѓе за своја лична корист со сите расположливи средства, без да земе во обзир дека тој се гради од рушевините на неговиот пријател. Безначаен е додатокот што секој си го дава на себеси, според неговата одбрана насока, бидејќи желбата е коренот на умот, а не е умот корен на желбата. Вистината е дека колку е личноста поисклучителна и поголема, точно таков е неговиот атрибут на поединечноста, голем и исклучителн.

Употреба на природата на поединечноста како субјект за еволуција на заедницата и поединецот

Сега ние ќе навлеземе во разбирањето на директните услови кои на крај ќе бидат прифатени од човештвото во времето на појавата на светскиот мир, и ќе дознаат како условите се добри и можат да му донесат среќен живот на поедиенецот и на заедницата, и подготвеноста на човештвото конечно да посака да се оптовари со тие посебни услови. Ајде да се навратиме на работата на поединачноста во срцето на секоја личност, која сака да го проголта целиот свет за свое задоволство. Коренот се протега директно од Единствениот кон луѓето, кои претставуваат Негови гранки. Овде се поставува прашање кое бара одгорвор: „Како може да се појави во нас толку расипана форма која станала татко на сите штети и уништувања во светот, и како може од Изворот на секое градење да се протега изворот на секое уништување?“ Таквото прашање не можеме да го оставиме неодговорено.

Навистина, постојат две страни на паричката во гореспоменатата поединенчност. Ако ние ја испитаме од страна на Вишпто, од гледна точка на еднаквост со Единствениот, таа делува само во форма на давање кон други, бидејќи Создателот е само давање и тој нема форма на примање, бидејќи на Него не му недостасува ништо и нема потреба да прима ништо од суштествата кои Тој ги создал. Затоа, поединачноста која се протега од Него до нас мора да делува само во форма на давање кон други, и да не прима ништо за себеси.

На другата страна на паричката, што значи како тоа навистина делува во нас, ние дознваме дека тоа делува во цеосна спротивност, бидејќи делува само во форма на примање за себеси, каква што е желбата да се биде единствениот голем и богат човек во целиот свет. Така, двете гореспоменати страни се далечни една од друга како исток од запад. Ова ни го дава одговорот на нашето прашање: „Како е можно во истата единечност, која произлегува од Оној Кој е Едиенствен во светот, Кој е Извор на сè што е изградено, во нас да биде изворот на секое уништување?“ Ова ни се случува затоа што ние ја користиме таа скапоцена алатка спротивно, што значи само за себе. Јас не велам дека поединачноста во нас нема никогаш да делува во форма на давање, бидејќи не може да се одрече дека меѓу нас постојат луѓе чија поединечност, во нив, делува во форма на давање кон други, како на пример луѓето кои ги трошат сите свои пари за општо добро, и тие кои ги псветуваат своите напори на општото добро,итн. Но тие две страни на паричката, кои јас ги опишав, зборуваат само за две точки во развитокот на Создавањето, која носи сè до целосност, започнувајќи во отсуство, и постепено се искачува по степените на развитокот, од еден степен до следниот кој е Повисок, и од таму кон Повисокиот, сè додека не дојде до зенитот, кој претставува предодредена мерка за совршенство. И таму ќе остане засекогаш.

Редот на развиток на тие две точки е: А) Почетната точка, најнискиот степен, кој е блиску до целосно отсуство. Тоа се опишува како втората страна на паричката. Б) Зенитот, каде што тој се одмара и постои засекогаш. Тоа е опишано во првата страна на паричката. Но оваа ера во која ние се наоѓаме се развила до голем степен. Ние веќе сме се искачиле над најниската точка, која е гореспоменатата втора страна, и значително сме се доближиле до првата страна. Затоа, помеѓу нас веќе постојат луѓе кои ја користат својата поедиенчност во форма на давање кон други. Но тие се неколкумина, бидејќи ние сèуште сме на средината на патот на развитокот. Кога ќе дојдеме до највисоката точка  на степените, сите ние ќе ја користиме поединачноста само во форма на давање кон други, и нема да постои случај некоја личност да ја употребува формата на примање само за себеси. Со тие зборови, ние пронаоѓаме можност да го испитаме спроведувањето на животот во последната генерација - времето на светскиот мир, кога целото човештво го достигнува степенот на првата страна од паричката и ќе ја употреби таа поедиенчаност само во форма на давање кон други, а воопшто не во форма на примање за себе. Добро да се копира гореспомената форма на живот за да ни служи како лекција и како пример како да ги средиме нашите умови од поплавата на брановите во нашиот живот. Можеби е вредно и возможно во нашата генерација, исто така, да експериментираме во наликување на оваа горна форма на живот.

Условите за живот во последната генерација

Прво, секој мора темелно да разбира и да објсни во оклината, дека добробитието на општеството, што претставува добробитието на државата и светот, се целосно меѓузависни. Сè додека законите на општеството не се задоволителни за секој поедиенц во државата, и остава малцинство кое е наздоволно со водството на државата, малцинството заговара против власта на државата и сака да ја отфрли. Доколку нивната моќ не е доволна да се бори против државата лице в лице, тие ќе сакаат да ја отфрлат индиректно, како на пример, наведување на земји една против друга за да предизвика војна, бидејќи е природно дека за време на војна ќе има многу повеќе незадоволни луѓе со чија помош тие ќе имаат надеж да достигнат критична маса да ја срушат власта во државата и да воспостават ново водство кое им е удобно. Така, мирот на поедиенцот е директна причина за мир во државата.

Доколку земеме во обзир дека делот во државата чиј занает е војна, кој државата секогаш го има, и нивните надежи и успех, како на пример старешините и тие кои ја снабдуваат муницијата, што се оденсува на нивниот социјален статус кој е секогаш значајно малцинство, и ако на нив им ги додадеме незадоволното малцинство од моменатлното владеење, во секој момент ќе има голем број на луѓе кои сакаат војна и крвопролевање. Така, мирот во светот и мирот во државата се меѓузависни. Така, ние дознавме дека тој дел од државата, кој што моментално е задоволен со својот живот, кој ги претставуваат пргавите и паметните, треба да бидат загрижени за сигурноста на нивните животи, заради тензиите од оние кои сакаат да ги отфрлат. Кога би ја разбрале вредноста на мирот, тие би биле среќни да го присвојат спроведувањето на живеењето во последната генерација, бидејќи „сè што има човекот, истото тоа ќе го даде за својот живот.“

Болката, наспроти, задовослтвото во примањето само за себе

Така, откако ние го испитавме и темелно го разбравме горниот план, ние ќе видиме дека целата потешкотија лежи во промената на нашата природа - од желба за примање за себеси, во желба за давање на другите, бидејќи тие две работи се побиваат една со друга. На прв поглед, планот изгледа замислен, како нешто што е над човечката природа. Но кога ќе навлезем подлабоко во него, ние ќе увидиме дека противречноста на примање за себе и давање на другите не е ништо друго освен психолошка работа, бидејќи ние не даваме на други, без да имаме самите корист од тоа давање. Ова е така бидејќи иако примањето за себе се манифестира на различни начини, како имот, посед за задоволство на срцето, окото, итн..., сите тие се дефинираат со едно име: „задоволство.“ Така, суштината на примањето за себе, која личноста ја поскува, не е ништо друго освен желба за задоволства.

Сега, замислетеси, ако ги собереме сите задоволства што некој ги почувствувал во своите 70 години живот и ги ставиме на една страна, и да ги собереме сета тага и болка која тој ја почувствувал, на друга страна; во резултатот ќе видиме дека ние би посакале воопшто да не сме се родиле. Ако тоа е така, тогаш што прима некој за време на животот? Да претпоставиме дека се здобива со 20% задоволство, за време на неговиот живот, и 80% болка, и ги ставиме еден спроти друг, тогаш ќе останат 60% ненаградено страдање. Но ова е лична пресметка, бидејќи поедиенцот работи за себеси. Но во општата пресметка, поедиенцот создава повеќе отколку што прима за свое задоволство и одржување. Така, доколку насоката е да се промени од примање само за себе - кон давање,  поедиенцот ќе ужива во целиот исход кој го направил без многу болка.

Забелешка на преведувачот: Хасид означува некој кој е со квалитетот Хесед (Милост).

Решение

Низ времето и низ светот, мудрите луѓе не успеале да смислат решение кое ќе биде прифатливо за сите. Јас ви нудам искрено решение кое е прифатливо и сите ги соединува.

Новото општество

Прифаќањето на религијата: „Сакај го ближниот како себеси“, е многу едноставно. Тоа е правилен распоред на користа, за секој работник да работи според своите вештини и да прима според своите потреби. Приватната сопственост постои, но сопственикот не треба да ја користи повеќе отколку што навистина му треба. Сопствениците на имот ќе бидат под јавно набљудување, или под сопствено старателство, или преку сметковотство. Невработените ќе ги задоволуваат своите потреби исто како и вработените. Луѓето кои живеат во заедници ќе примаат исто како и работниците. Профитот ќе биде користен за градење на јавни имоти.

Промената на форма

Желбата за примање, која е вградена во секое суштество, има поинаква особина од таа на Создателот. Затоа, душата се одделува од Него, бидејќи различноста на особините во духовноста е како секира која го дели некој предмет на два. Така јасно е дека тоа што Создателот го сака од нас е еднаквост на особините, со што ние се враќаме и се припојуваме кон Него, како пред да бидеме создадени. Тоа е како во стихот: „Да се припиеш кон Неговите атрибути: како што Тој е милослив, и ти ќе бидеш милослив“. Тоа значи да ги промениме нашите атрибути, кои се желбата за примање, и да ги примиме атрибутите на Создателот, кои се состојат само од желба за давање, на таков начин така што секое дејствие ќе биде само за давање кон нашите пријатели и да им користиме со најдоброто од нашите способности. Со тоа ние доаѓаме до целта на сплотеност со Него, што значи еднаквост во особината. Работата која треба да ја направи самиот човек, а тоа е потребниот минимум за него и неговото семејство, не се смета за промена на особината, бидејќи „Неопходноста не се слави ниту пак се суди“. Тоа ќе биде откриено во времето на Месијата. Кога таа лекција ќе биде научена ние ќе го достигнеме целосно искупение.

Два пата за откривање на совршенството

Патот на Тора или патот на болката. Втората технника ќе донесе целосно уништување на светот со трета светска војна. Така преживеаните ќе одлучат да не работат за себеси повеќе отколку што е потребно и ќе го посветат остатокот на нивните дела за доброто на другите. И доколку сите нации на светот се согласат дека ниеден човек не треба да се грижи за себеси туку само за другите, нема да постојат војни.

Тора на Месијата

Тора е метод за добивање на еднаквост на својствата со создателот. Месијата ќе ги научи сите да го обожуваат Господ преку еднаквост на форма, што значи дека тој ќе докаже, доколку луѓето го следат неговиот пат ним ќе им биде подобро. Но, доколку тие не ја правземат на себеси работата за Господ, тие ќе бидат однесени на патот на болката и ќе бидат уништени од војна. Тогаш нациите на светот ќе бараат совет за тоа како да се одбегнат војни, и тие ќе дојдат кај Месијата, во Ерусалим, и тој ќе ги научи на оваа Тора.

Формирање на  религијата

Формирањето на религијата на сите нации треба најпрво да ги обврзе своите членови да даваат кон своите пријатели со концепт според кој животот на другиот поединец е пред мојот, според дефиниција „Сакај го ближниот како себеси“, што значи дека никој нема да користи повеќе од општеството. Оваа е сфатлива религија за сите нации кои ќе делуваат во оваа рамка на новото општество. Поинаку, секоја нација може да си ја следи својата религија и традиција, и никој не смее да му се меша на другиот. Законите на оваа еднаквост за сите религија - давањето се:

1)Поедиенцот ќе работи за другите со најдоброто од неговите способности, дури и над тоа доколку е потребно, се додека повеќе нема глад во светото.

2) Иако некој е вреден работник, тој нема да зема повеќе корист од општеството, за стандардот на живеење да биде еднаков за сите.

3) Иако постои религија, треба да бидат дадени почести кои одговараат со религијата - тој кој дава повеќе на општеството да биде одликуван.

4) Законите на општеството ќе го казнат секој кој се воздржува да даде сè од себе.

5) Секој еден мора да настојува - според оваа религија - постојано да го зголемува стандардот на живот во светот,  за сите оние кои доаѓаат во него да уживаат во животите сè повеќе и повеќе.

6) Не треба сите да бидат во духовноста, туку само неколкумина одбрани во зависност со потребите кои се менуваат. Ќе постои така наречен Врховен Суд, и сите кои сакаат да учествуваат во духовниот живот, прво треба да им биде дозволено од овој суд.

7) Секој поедиенц во групата кој влегува во новата рамка мора да направи заклетва за сојузништво и да вели сè што се случува е затоа што Бог така заповеда, или да ги учи неговите деца дека така заповедал Бог. Тие кои тврдат дека ја прифаќаат иделогијата треба да бидат прифатени под услови. Доколку ги исполнат условите треба да бидат  прифатени. Тие треба да ветат да не го пренесат својот грешен пат на своите синови, туку да го доверат нивното образование на државата. Доколку тие не го сакаат тоа, тие не треба да бидат прифатени, бидејќи ќе ги расипат своите пријатели и губитокот ќе ја надмине можната корист.

8) На почеток треба да има помала организација чии членови ќе бидат желни да работат според нивните можности и да примаат во зависност од нивните потреби заради религиозни причини. Тие ќе работат внимателно како да се работници со договор, доколку е потребно и повеќе од осум часа на ден. Во оваа организација, ќе постои целосна администрација како таа на држават, за во иднина таа администрација на тоа мало општество да служи како рамка за сите нации во светот. Таа организација ќе биде централната точка, која се шири над нациите и земјите низ светот, и сите кои ќе влезат во таа рамка ќе го прифатат водствто и административната програма на таа почетна организација, за целиот свет да биде обединет во соочување со последиците на губитокот или користта.

9) Сите противречности помеѓу членовите на општеството ќе бидат разрешени помеѓу релевантните партии, и секоја партија кој ги искористува слабите или е строг со својот пријател ќе биде изолиран од општеството. Доколку во општеството се наоѓаат некои исклучоци, јавноста мора да биде известена за нив сè додека тие не се поправат. Доколку напорите на тие да се поправат не успеат, општеството треба да ги третира како отпадници за така тие да не можат да повлечат и други во општеството.

10) Ниеден нема да ја кажува својата потреба од општеството. Особено оние кои не се назначени, кои ќе се распрашуваат за потребите на секоја личност и ќе го зема во обзир нивното задоволство, за сите полека да бидат  апсорбирани кон давање и никој да не ги зема во обзир своите потреби.

11) Слободата на поедиенцот треба да биде одржувана сè додека тоа не е штетно за општеството. Секој кој сака да замине и да се придружи на друго општество не треба на никој начин да се попречува, дури и доколку неговото заминување е штетно за општетвото.

Публицитет

Постојат три темели за циркулирање на религијата:

1) Задоволување на желбите: Во секој човек постои непозната искра која бара да се соедини со Бог. И кога некогаш таа оживува и го буди да го познава Бога, или да го негира Бога, (што е исто), и доколку постои некој кој може да ја задоволи таа потреба, тој би се сложил на сè. Во продолжение, таму постои работата за задгробен живот и награда во следниот свет. Исто така постои и работата на гордоста на поединецот и гордоста на нацијата.

2) Доказ дека светот постои за Него, особено во деновите на атомската ера.

3) Публицитет: најмување на луѓе кој тоа ќе го прошират во јавноста.

Не постои посилен удар на овој капиталистички режим од оваа нова форма на општество. Ние воопшто не треба да очекуваме дека капиталистичкиот режим ќе исчезне сам. Публицитет: доколку некој има на ум дека сите грешки се поправливи во новото општество, за него нема да биде тешко да се посвети себеси. Евреите треба да покажат пред народите новитет во мудроста на религијата, во правда и мир. Во тоа повеќето од нациите се наши ученици и оваа мудрост ни се препишува на нас, и ова е тоа што тие го очекуваат од  враќањето во Земјата Израел. Израел е сиромашен, неговите жители се осудени да страдаат и да емигрираат од земјата. Единстевениот лек за тоа е ново општество кое не само што ќе ги обединува сите нации како една, во однос на меѓусебното помагање, туку му дава сила и издржливост на секој поедиенц. И најважно - новото општество дава сила да се работи на таков начин што продуктивноста на работата ќе ја надомести сиромаштијата. Доколку е прифатена таа религија, тогаш е можно градењето на Храмот.

Основата на сето ова објаснување е откривањето на материјаното и духовното создавање, што не преставува ништо повеќе од желба за примање, која се смета за постоење од одсуство, но тоа што го прима таа субстанца е продолжено постоење од постоење. Така ние живописно можеме да видиме, што бара од нас Господ: еднаквост на особините. Бидејќи според природата нашето тело има само желба за примање, а воопшто нема желба за давање, што е спротивно од особината на Создателот, кој е целиот во давање и воопшто не прима. Таа раличност во особините предизвикува оддалечување од Создателот. Затоа ние сме обврзани да му донесеме задоволство на нашиот Создател, преку Тора и Мицвот, и давање кон други, со цел да ја добиеме таа форма на давање и повторно да се припиеме кон Создателот како што било претходно.

Водачот на генерацијата

Луѓето природно му веруваат на водач кој нема личен интерес и нема обврски кон себеси, кој се посветува себеси и ја напушта својата приватност во корист на општото добро, бидејќи навистина тоа треба да биде така. Доколку водачот повреди друга личност заради некој личен интерес, тој е предавник и лажго и веднаш кога луѓето ќе дознаат за тоа, тие ќе го треснат на земја. Постојат два вида на личен интерес: физички и ментаелен. Не постои ниту еден водач на светот кој нема да потфрли кон јавноста во однос на менталниот интерес. На пример, доколку некој е милостив, и заради тоа тој не се ослободува од злосторниците и не предупредува за нив, или заради тоа што е исплашен од насилство, можеби дури и од одмазда од Создателот, и заради тоа тој се воздржува од потребните поправки. Така, заради личен интерес, тој ја уништува јавноста. Дури и доколку се ослободи себеси од материјален интерес, тој сепак нема да сака себеси да се ослободи од идеалистичен или религиозен интерес, иако тие се само негови, а воопшто не на јавноста, бидејќи тие во обзир го земаат само зборот „корист“, затоа што тие немаат ништо па дури и најидеалистичниот кој може да застане на патот на користа.

Добри дела и Мицвот (дела кои го забрзуваат сплотувањето)

 Умот не може да забележи нешто што претходно не го забележале сетилата. Личноста не сака нешто затоа што е добро, туку тоа е добро затоа што тој тоа го сака. Сетилата не забележуваат нешто што претходно не било направено. Така, делото води до чувствување, што подоцна води до разбирање. На пример: сетилата не можат да уживаат во давање пред вистински да се даде, и невозможно е да се разбере големата важност на давањето пред твоите сетила тоа да го вкусат. Исто така, невозможно е да се ужива во сплотеност пред да бидат направени многу дела, кои можат да нè доведат до тоа, кои се сторени со цел да го задоволат Него, т.е да се прима задоволство од задоволството кое Тој го добива од твоето изведување на добрите дела. Еднаш кога е почувствувано тоа задоволство од правење добри дела, возможно е да го разбереме Него, според степенот на применото задоволство. Во религијата постојат две цели: А. Не за Нејзино Име, прагматизам, кога таа добива што сака, таа е задоволна.

Б. Религиозни, ментална потреба да се припои кон Него, што се нарекува за Нејзино Име. Со помош на делата тој може да дојде од „не За Нејзино Име“ до „За Нејзино Име“.

Целта и смислата на животот

Да се стекне сплотеност со Создателот, да може да го задоволуваме само Него, или да се прочистуваат други за тие да бидат во можност да достигнат сплотеност со Сзодателот.

Две служби во светот

 Или кон Создателот или кон Неговите суштества, едното е морално. Не постои вкусување на целосна слобода освен за тие кои се слуги на Создателот и за ниедно друго суштество во светот.

Контакт, допир со Него

Нема ништо поприродно од достигнување на контакт со Создателот, како што е опишано во стихот: „Целата земја е полна со Неговата слава“,  но поедиенецот не го знае тоа и не го чувствува. Обожувателот кој е обдарен со контакт со Него, добива само знаење. Така тој станува поприроден, поедноставен и посиромав, сè додека поедиенцот не е во можност да рече дека пред да биде обдарен, тој но исто така и масите, биле надвор од едноставната природа, но сега тој е едноставен, еднаков, и ги разбира сите луѓе и е многу вмешан со нив. Така никој друг не е поблизок и поприроден кон масите од него и тие треба да го сакаат само него, бидејќи тие немаат никој поблизок и побратски настроен од него.