Лајтман - резиме - артикли од Баал ХаСулам

Дарување на Кабалата

Статија на Баал ХаСулам во обработка на М. Лајтман

„Љуби го ближниот свој како самиот себе" – Рав Акива рекол дека тоа е главниот (општиот) закон на Кабалата.

1. Поправувањето на егоизмот до степенот „Љуби го ближниот како себеси" претставува општ и главен закон во кабалата. Кажаното од Рав Акива треба да се објасни.

Зборот „општ" укажува на збирот од делови, кои заедно во комбинација го образуваат тоа „општо". Во тој случај законот „Љуби го ближниот како самиот себе" зборува за тоа дека со поправката на сите 612 себични особини на човекот, како резултат на тоа, се образува особината „љуби го ближниот како себеси".

Да објасниме како упатството може да служи како „општо" за сите исправки, кои Вишото управување нè обврзува да го направиме на нас. Тоа својство може да служи како „општо" упатство во однос на човекот со околината. Но како својството „Љуби го ближниот како себеси" го определува односот на човекот кон Создателот, во кое стои сржта и смислата на создаденото? Зошто исправката до нивото „Љуби го ближниот како себеси" е еднакво на поправувањето до својството „Љуби го Создателот и соедини се со Него?“

2. Колку е големо и сеопфатно поправувањето до својството „Љуби го ближниот како себеси", се гледа од примерот со мудрецот Гилел. На молбата: „Научи ме на целата методика на поправка додека јас стојам на една нога" тој одговорил: „Не прави го тоа на друг што не сакаш да ти го прават тебе".

Оттука е јасно, дека поправката на било која од 612-те себични желби се јавува како предупредувачки услов за достигнување на особината „Љуби го ближниот како себеси". Т.е. сите останати поправки претставуваат дел од особината „Љуби го ближниот како себеси", без кои не може да се исполни законот „Љуби го ближниот како себеси" во целост.

3. Зборовите „како себе" зборуваат за тоа дека треба да се сака ближниот во таа мера, во која ти самиот се сакаш и во ниеден случај помалку. Тоа значи дека секогаш како стража стојат потребите на секој човек од народот на Израел и не се помали од стражата на исполнувањето на сопствените потреби. Но тоа барање е речиси неисполниво, така да човекот нема време да се погрижи за сопствените потреби. Како може да му ја стави обврската да работи и да ги задоволи потребите на целиот народ?

Но барањата на Создателот од суштеството секогаш се формулирани со апсолутна точност. Затоа треба да се разбере како човекот да го исполни тоа барање на Создателот.

4. И покрај сè тој услов не е прекумерен. Човекот е обврзан да ги исполни потребите на ближниот, да дава на другиот ако има потреба. Ако човекот има нешто, а другите имаат потреба од тоа, без оглед на тоа дека и самиот владетел има потреба, тој е обврзан да ја задоволи желбата на ближниот. Излегува дека човекот треба да го раздели целото свое имање, затоа што секогаш се наоѓа некој што има потреба од тоа што е кај него.

5. Треба да се разбере зошто кабалата е дадена токму на народот на Израел, а не на сите народи? Мудреците кажуваат дека Создателот ја предложил методата на поправување на егото на сите народи, но никој не сакал да ја прифати. Тешко е да се согласиме со таквото објаснување на мудреците! Но ако никој од народите не посакал да ја добие кабалата, тогаш зашто народот на Израел е наречен „избрани од Создателот"? Како може да се претстави како Создател, служен од древните народи, кога се грижел да им го врачи тоа, за кое немаат ни мала претстава? Во историјата на народите не се зборува за таков настан!

6. Кабалата претставува метода на поправување на егото. Резултат на тоа поправување е достигнување на целта на сè што е создадено, а тоа е соединувањето со Создателот.

Светот е создаден таков да му даде можност на човекот, придржувајќи се на законите на кабалата, достигнување на целта на создаденото.

Замислата на Создателот е да биде откриен од самиот човек. Откривањето на Создателот човекот го чувствува како апсолутно насладување.

Постепено равивајќи се со помош на кабалата, човекот духовно ја разбира, сè до достигнувањето до Создателот и соединувањето со Него – до крајното совршенство.

7. Да појасниме, зошто ние од почетокот не сме создадени совршени, соединети со Создателот? На кој и за што му се неопходни нашите сили во самопоправувањето?

Достигнувајќи го Создателот, човекот осознава дека тој е тој готов леб, чувствува срам, сè до губењето на своето „Јас". Доколку Создателот посака созданијата да се чувствуваат совршени, слични на Него, Тој му дал можност на човекот со сопствените сили и со самопоправувањето да го достигне совршенството.

8. Еден богат човек го земал кај себе бедниот, го хранел, му давал да пие, му давал сè што тој можел да побара. Бедниот со мера на зголемувањето на бескорисно добиените дарови, го испитувал сè повеќе задоволството и сè поголемиот срам. И кога богатиот прашал: „Кажи ми, ги исполнив ли сите твои желби? ", бедниот му одговорил: „Уште една желба ми остана: сето тоа да биде заработено од мене, а не добивање од милостината на твоите раце". Богатиот му рекол: „Таа желба не може да ја исполни никој".

Од тука произлегува и вториот закон: во светот не може да се најде човек, кој би можел да ги исполни сите желби на другиот, доколку не може да го даде својот дар како примање од дарителот со самостоен обрт, кој го доведува до чувство на совршено насладување.

Затоа совршениот Создател ни подготвил можности ние самите, со сопствени сили во самопоправувањето, со помош на кабалата да достигнеме совршенство. Во тој случај, сите добра и насладувања, кои доаѓаат кај нас од Него, тоа претставува сè што се подразбира во поимот „содинување со Создателот" и ќе биде наш сопствен обрт, дофаќајќи ги од нас нашите сили. Само на тој начин можеме да се почувствуваме како стопани и да го чувствуваме совршенството.

9. Срамот кој што го чувствуваме, кога добиваме нешто од милост, се јавува како последица на познатиот закон на природата: „Природата на секоја гранка, на секоја последица, е блиска со својата причина, коренот, и е слична на него". Тој закон, дејствувајќи меѓу било кој корен и неговата гранка, не може да биде нарушен.

Од тоа следува дека:

• Сè што постои во коренот – желбата, саканото, полезното, пријатното, предизвикува чувство на насладување во гранката и таа да се стреми кон коренот;
• Сè што е несвојствено за коренот – неприфатливо, нетрпеливо, штетно предизвикува чувство на страдање во гранката и таа се стреми кон друго;

Оттука ги разбираме сите насладувања и страдања во светот. Доколку Создателот создал сè и Тој е корен на сè што е создадено, тогаш:

• Сè што е содржано во Него, кое се спушта, не бирајќи пат – тоа е пријатно и привлечно за нас;
• Сè што е несвојствено за Создателот, кое не излегува на патот од Него, а се јавува како резултат на пројавување на другите особини на самата творба – тоа е спротивно на нашата природа и предизвикува страдање.

На пример, ние го сакаме мирот а го мразиме движењето, а секое движење го извршуваме поради достигнување на мир. Тоа е поради тоа што нашиот корен, Создателот се наоѓа во апсолутен мир. Поради таа причина ние ја сакаме мудроста, машкоста, богатството – тоа е својствено за Создателот, а Тој е нашиот корен. Од друга страна, ние мразиме сè што е спротивно на Него: глупоста, слабоста, сиромаштијата, доколку тие целосно отстуствуваат во нашиот корен.

10. Доколку нашиот корен, т.е. Создателот се јавува како Давател, а не примател – ние, Неговите гранки, чувствуваме насладување кога даваме и срам кога примаме од милост.

11. Што претставува целта на создаденото - „Соединување со Создателот".

„Соединување со Создателот" – тоа е достигнување слично на гранките со својот корен. При тоа човекот чувствува сè што е пријатно и возвишено, кое што се наоѓа во Создателот. „Соединувањето со Создателот", човекот го достигнува со помош на науката кабала. На тој начин, ако ние со нашите дејствувања Го задоволуваме Создателот, тогаш тоа е својствено на нашиот корен – го испитуваме насладувањето.

Сè што отстуствува во нашиот корен, предизвикува страдање во нас. На тој начин, сè што се случува и што чувствува човекот зависи и се основа на степенот на сличноста на нашите особини со нашиот корен.

12. За да станеме слични со коренот, човекот треба да се исчисти од себичноста – да ја заложи целата апсолутна љубов во себе. Сите движења што човекот ги прави за себе, без било какви давања на ближниот го оддалечува од коренот, спротивен на Него. Тогаш човекот си го претставува Создателот како апсолутен алтруизам, во него нема желба за примање, а човекот во целост е зафатен со тоа да прими нешто за себе без искра за давање. Затоа таквата состојба на човекот е спротивна на Создателот и се смета за најнечесно во нашиот свет.

Поправувањето на човекот е заклучено во прочистувањето на себичноста. Ако човекот се наоѓа на средина, ценејќи го „давањето на ближниот", тоа негово воспитување започнува:

• Со проширување на изучувањето на кабалата;
• Со исполнување на дејствието за давање со намера да добие награда во тој или во другиот свет, т.е. со намера „поради себе", затоа што во почетокот е невозможно да друг начин да го научи давањето на другите.

Во процесот на изучување на кабалата и исполнувањето на дејствијата на давањето човекот духовно расте. Тогаш му откриваат како од исполнувањето на дејствието на давањето со намерата „поради себе" да се доближи до дејствието давање со намерата „поради Создателот". Т.е. човекот учи да дејствува не поради љубовта кон себе, туку само поради задоволување на Создателот.

Поправувањето на намерата во човекот, ослободување од себичната љубов кон себе, произлегува последица на личната особина, спротивна последица во науката кабала, и исполнување на дејствието „поради Создателот". Затоа во неа дотолку се величат желбите и дејствијата само поради давањето, дека тоа не е само за тоа што го прима, а исто така и се соединува со намера за да дава.

13. Постојат два вида на дејствување на човекот во давањето:

• Меѓу човекот и Создателот;
• Меѓу човекот и ближниот.

И двете дејствија се насочени кон тоа да го доближат човекот до конечната цел - „Соединување со Создателот". Човекот не чувсгвува никаква разлика во дејствијата на давање на Создателот или ближниот. Независно од тоа, дали тој дејствува од љубов кон ближниот или од љубов кон Создателот и во двата случаи тој не извлекува ниедна полза.

Законот на природата на секое создание е таков, што сè се наоѓа во пределите на неговот тело, не примаат во нив нешто што веќе постои. Секое движење, кое човекот го прави од љубов кон ближниот, тој го извршува поради некакво очекувано наградување. Затоа таквите дејствија не можат никако да се наречат „љубов кон ближниот", а се слични на тоа дејствие за плата. Природата на човекот не го допушта тоа, за да тој изврши било какво дејствие од љубов кон ближниот без секаква надеж за наградување. Доколку љубовта кон ближниот се наоѓа надвор од границите на нашата природа, тоа цело милосрдие кон ближниот произлегува не од љубовта кон него, туку од љубовта кон самиот себе.

14. Човекот не ја чувствува разликата во исполнувањето на дејствијата „поради ближниот" и „поради Создателот". И во двата случаи тој се чувствува како пуст и безполезен.

Само науката кабала, распространувањето на кабалата и работата во група со цел достигнување радост кај Создателот, постепено го искачува човекот над неговата себична природа. Постепено ја прима втората природа – љубовта кон ближниот и со тоа ја задоволува крајната цел – соединувањето со Создателот.

При тоа заедничките односи со ближниот го носат човекот кон саканата цел, доколку тие:

• Се непостојани и неопределени;
• Се барани од околината;
• Нивната цел е се поблиску;
• Се контролирани и критикувани.

А во тоа време и односите на човекот со Создателот:

• Треба да бидат постојани;
• Нема чувства, барајќи ги неговите исполнувања;
• Човекот треба брзо да се навикнува и при дејствувањето да нема полза.

15. Сега може да се разбере одговорот на Гилел на човекот, кој сакал да достигне соединување со Создателот: есенцијата на кабалата претставува „Љуби го ближниот како самиот себе", а останатите 612 поправувања на желбите на човекот претставуваат подготовка за исполнување на главното општо поправување „сакај го ближниот".

Односите на човекот со Создателот исто така се вклучени во подготовката за исполнување на законот „Љуби го ближниот". Достигнувањето на таа совршена состојба се јавува како конечна цел на кабалата и сите поправувања. Поправувањето претставува чистење на телото од себичноста, добивање на особината „љубов кон ближниот" како втора природа. Исполнувањето на законот „Љуби го ближниот како себеси" претставува конечна цел на развивањето, со што човекот достигнува брзо удостојување во соединувањето со Создателот.

Причина за тоа, што конечната цел не е определена со законот „Љуби Го Создателот со целото срце и душа" е во тоа, што за човекот, во кој се уште се наоѓаат себични желби, нема разлика меѓу љубовта кон Создателот и љубовта кон ближниот, така да, сè што е надвор од него не е реално за него.

На прашењето на човекот, кој сака да достигне соединување со Создателот, кон Гилел за есенцијата и правиот пат до поправката, мудрецот му определил со љубов кон ближниот како најблиска и достижна цел. На патот кон неа човекот е заплашем од грешките и може да се проверува себеси.

16. Да ги појасниме условите за исполнување на законот „Љуби го ближниот како себеси". Методиката на поправувањето (Тора - кабала) е врачена во следниве услови:

• Кабалата не се врачува на еден човек (Авраам), туку на целиот народ (600.000 луѓе постари од 20 години);
• Кабалата се врачува после тоа, откако тој народ излегол од Египет;
• Кабалата се врачува после тоа, откако секој од народот е сослушан, дали се согласува тој со таа возвишена работа;
• Кабалата се врачува после тоа, откако секој со целото срце и душа се согласил во исполнувањето на возвишената работа и извикал „ќе направам и ќе слушам".

При исполнувањето на тие услови се јавува можност за исполнување на барањето љубов кон ближниот. Ако тие 600.000 луѓе престанат да се интересираат за задоволувањето на своите сопствени потреби и немаат друга цел во животот, а освен тоа и стојат како стражари пред интересите на ближните, за да тие немаат потреба од ништо, тогаш несомнено никој ќе нема потреба да се грижи за сопственото постоење.

Народот ја добил методата за поправување за соединување со Создателот, за да се согласи со тие услови ја потврдил својата способност за нејзино исполнување. Луѓето не биле способни да се поправаат и да ги исполнуваат условите за љубов кон ближниот затоа што тие израснале до размерите на целиот народ, доколку е невозможно да се поправи односот меѓу човекот и неговиот близок во целосен обем на законот „Љуби го ближниот како самиот себе" во мало општество.

17. Од кажаново може да разбереме зошто целиот народ на Израел е одговорен еден за друг. На прв поглед изгледа дека е неправеден услов, при кој некој погрешил, дека Создателот го казнува. Зошто јас сум одговорен за гревовите на сосема туѓ и непознат човек за мене?

Рав Елазар, син на Рав Шимон, кажува дека човекот и светот се судат по големината: исправувајќи иако едната желба го оттргнува од себе и светот на заслугите, употребувајќи го него за самонасладување се оттргнува од себе и светот кон вината. На тој начин сите во светот се одговорни еден за друг, секој ги извршува своите дејствија за заслугите или вината на целиот свет.

Тој цитат потекнува од тоа што секое од 613-те барања за поправување се однесува кон исполнување на само еден закон „Љуби го ближниот како себеси", а тој може да биде исполнет само при услови кога целиот народ во целост и секој човек од народот во одделност е готов кон тоа.

Заложништво (019)

Продолжение на статијата „Дарувањето на кабалата"

Целиот народ на Израел е одговорен еден за друг

17. (Продолжение) После тоа, откако секој од народот бил испрашан и се согласил да го прифати исполнувањето на барањето „Љуби го ближниот како себеси", обврска му е да се грижи за сите не помалку, отколку што е заложено во природата на човекот да се грижи за обезбедување на сопствените потреби и сите како еден воскликнале: „Ќе правиме и ќе слушаме" и целиот народ на Израел станал одговорен еден за друг. И само тогаш народот се удостоил со добивање на методата на поправувањето.

Секој од народот на Израел е одговорен за тоа да никој нема потреба од ништо. Сето тоа општо заложништво ги ослободило сите и од грижите за своите потреби. Затоа се добило можност во целост да се исполни барањето „Љуби го ближниот како себеси". Односно да се даде сè што имаш, на секој што има потреба и да не се грижиш повеќе за потребите на твоето тело, така што секој е уверен во тоа дека 600.000 кои му се предадени на него се наоѓаат наспроти и да се спремни сè да направат за него во секоја секунда.

Затоа по излегувањето од Египет се сложила реалноста, кога ни во еден немало никакви сомнежи во тоа дека на секој му се гарантира обезбедување на сите негови потреби.

Но ако некој се врати на љубовта кон себе, тогаш другите остануваат без нивните грижи и тие го исклучуваат исполнувањето на законот „Љуби го ближниот" на целиот народ на Израел. Сакајќи да се поправат, остануваат во себичната љубов, доколку не можат да го исполнат условот „Љуби го ближниот како самиот себе" и да ја достигне љубовта кон ближниот без нивна помош.

18. Да го разгледаме примерот: двајца пловат со едно бротче. Едниот направил дупка под себе на дното на бротчето, и со гнев му одговара на другиот: „Што направив? Јас си направив дупка под себе, а не под тебе". На тоа вториот, нормално му возвраќа: „Глупав! Ние заедно пловиме во едно бротче и ќе потонеме заедно".

Давејќи се во љубовта кон себе се јавуваат ѕидови, не дозволувајќи им на оние кои сакаат да се поправат во мера на „Љуби го ближниот како себеси", користат скалила кои водат кон соединувањето со Создателот. И сите тие тонат заедно со него.

19. Рав Елзар, синот на Рашби, утврдил дека не само народот на Израел, туку целиот народ во светот е одговорен еден за друг. Но за почетокот на поправувањето на светот, доволно е заедничко заложништво на еден народ, за да биде невозможно да започнат со поправувањето на светот со целиот народ истовремено.

Како што рекле мудреците, Создателот ја предложил кабалата на целиот народ во светот, но тие се наоѓаале во таква љувок кон себе, што не се согласиле да ја прифатат методата за поправување на себичноста. Невозможно било да започнат да зборуват со нив, за да тие се согласат да се откажат од себичната љубов.

Затоа Создателот не нашол ниту еден народ, кој сакал да започне да ја поправува себичноста, со кои би можел да најде општ јазик, освен народот на Израел. Прататковците на тој народ Авраам, Исак и Јаков, како последица на возвишувањето на нивните души, го исполнувале поправувањето уште од врачувањето на таа метода на целиот народ. Како последица на поврзноста со Создателот, им била дадена можност да достигнат духовен степен и да се доближат до спојувањето со Создателот без претходно исполнување на практичниот дел во дејствијата на љубовта кон ближниот. Тие немале никакви можности да ги исполнат тие дејствија.

Возвишеноста на духот и духовните достигнувања на татковците, влијаеле на нивните потомци така да секој од нив ја примал таа возвишена работа за себе и сите заедно, како еден извикале: „Ќе направиме и ќе слушаме". Потоа синовите на Израел биле обврзани со наследувањето да бидат избрани од народот меѓу сите народи.

Бараното заложништво го прифатиле само синовите на Израел, а другите народи на светот не учествувале во тоа, самото дејствие не ги обврзувало кон тоа.

20. Меѓутоа, завршувањето на поправувањето на светот ќе настапи кога сите ќе се соединат во стремежот кон Создателот и тој ќе се отвори на сите народи на светот, како што рекле мудреците: „И Создателот ќе стане цар на вселената. Тој ден Тој и Неговото Име ќе станат едно. И земјата се наполни со изучувањето за Него и се стремеа сите народи на светот".

Улогата на народот на Израел во однос на целиот свет е слична на улогата на прататковците во однос на Израел:

• Поправувањето, извршено од прататковците, им помогна на потомците да се возвишат и да бидат достојни да добивањето на методата за поправувањето;
• Народот на Израел е обврзан со поправувањето да се издигне себе и да го подготви целото човештво за прифаќање на големата работа – љубов кон ближниот, што се јавува како скалило кое води до достигнување на целта на создаденото – соединување со Создателот.

Секое поправување, исполнето од секој од народот на Израел со намера „поради Создателот" (доставување насладување на Создателот, без барање на било каква плата и љубов кон самиот себе), служи како одбивање на развитокот на целото човештво. Таа поправка невозможно е да се направи со еден скок, туку треба бавен и постепен развој до достигнувањето на целото човештво до саканото прочистување.

21. Кога Рав Елзар, син на Рав Шимон, зборувал за тоа дека во светот се суди по повеќето, тој ја имал во предвид улогата на народот на Израел во прочистувањето на светот од себичностан до состојба, при која тој може да ја прифати работата на Создателот. Степенот на прочистување е соодветен на степенот достигнат од народот на Израел, за да биде удостоено добивањето на методата за поправувањето. На тој степен на љубов кон ближниот се надминува самољубието. Или само кога луѓето можат во согласност да извикат „Ќе направиме и ќе слушаме", како што тоа го направи народот на Израел.

Секој претставник од народот на Израел, кој го исполнил поправувањето, го дава својот придонес, за да љубовта кон ближниот ја надмине себичната љубов. Затоа секое дејствие на поправување на секој од народот на Израел го трга светот во страната на заслугите и крајното решение е невозможно без неговото дејствување.

На тој начин, Рав Елзар, синот на Рашби, не го оспорува тоа што целиот народ на Израел е одговорен еден за друг. Тој зборува за идното поправување на целиот свет, во тоа време како што мудреците имале во предвид за сегашното време, кога само народот на Израел ја добил методата на поправувањето.

22. Рав Езлар исто така го подржува и „Еден грешник ги доведува многу до протерување", така што човекот исполнувајќи го дејствието поради Создателот, добива такво чувство на вдахновение, како и човекот кој го исполнува дејствието поради ближниот. Исполнувањето на било кое од тие дејствија е барање поради Создателот, без никакви примеси на себична љубов, без пресметки за било какво наградување за своите вложени сили. Во таа висока точка се соединуваат љубовта кон ближниот и љубовта кон Создателот.

Дејствието за поправката на еден човек доведува до определено придвижување на целото човештво кон љубов кон ближниот. Во истото дејствие на поправка доведува и до тоа што пехарот на мерката, во која се наоѓа човештвото ќе биде тргнат во страната на заслугите, така што прифатените решенија ќе зависат од придонесот на секој.

Човекот извршувајќи едно нарушување, т.е. не можејќи да одолее на себичната љубов, предизвикува тргање на пехарот на мерата, во кој се наоѓа човештвото на страната на вината. Во себичната љубов се соголува нискоста на човековата природа, која секој пат, во мерата на нејзиното искористување, повторно се зацврстува. На тој начин човекот ги намалува добрите дејствија на пехарот на заслугите, за да ги собере со пехарот на мерката заслугите кои ги вложил неговито пријател. Така еден човек го враќа назад целиот свет.

23. Сето горе наведено објаснува зошто методата на поправувањето била врачена после обединувањето на целиот народ на Израел.

Целта на создаденото е една за сите, без разлика на нивоното потекло, до најсниското ниво на создаденото, како што е себичната љубов, која владее со човештвото како египтјаните што владееле со народот на Израел.

Во таква состојба на себично ропство човештвото не може да започне да објаснува и убедува било кој да го прифати достигнувањето на целта на создаденото, за да добие едноставно ветување дека ќе се погрижи да излезе од ниските рамки на себичноста во широкиот свет на љубов кон ближниот. Само народот на Израел, добивајќи ја силата за спротивставување на себичноста преку страдањето на четиривековното ропство од египетските себичници, е способен да го започне поправувањето. Имено тоа страдање предизвикува во човекот стремеж за прочистување од себичноста. Освен тоа, народот на Израел добил внатрешна подготовка и разбирање за целта на создаденото од своите прататковци.

Сите како и еден од народот на Израел во целост се откажале од себичната љубов кон себе и сите стремежи на секој од нив биле насочени кон доброто на ближниот, за исполнување на условот „Љуби го ближниот како себеси". Кога синовите на Израел станале еден народ, како еден човек со едно срце – само тогаш тие биле удостоени да ја добијат методата на кабалата.

24. На тој начин, како последица на задолжителните горе кажани услови, кабалата била врачена само на потомците на Авраам, Исак и Јаков – народот на Израел, затоа што другите народи не можеле да се согласат да го прифатат неговото исполнување. Самиот збор кабала означува примање, а исто така означува и дадено, предадено.

Народот на Израел станал проводник на искрите за прочистување на целото човештво. Тие искри се множат од ден на ден до саканата големина, кога луѓето ќе го достигнат разбирањето на блаженството и мирот, кои што се јавуваат како срж за љубовта кон ближниот. Тогаш тие ја разбираат неопходноста да го тргнат чувството на мерата на страна на заслугите и да ја прифатат работата за поправување поради Создателот и исчезнува чувството на вината.

25-26. Ние појаснивме дека кабалата не е подарена на прататковците, доколку како основа е условот на љубовта кон ближниот како себе, кое во себе ги вклучува останатите поправки, неисполнувајќи ги во едно. Се бара согласност на целиот народ, спремност за тоа што се појавила по излезот од Египет. Кога сите се согласиле да го прифатат исполнувањето на тој закон, им била дадена методата за поправката – кабалата.

На кој начин Создателот го прашал народот на Израел и како Тој добил согласност од народот на Израел да ја исполлни таа поправка?

Создателот му рекол на народот на Израел : „А сега, имате уши да го слушате Мојот глас: Чувајте го сојузот склучен со Мене и ќе бидете избрани од сите народи, затоа што Моја е целата земја. И вие ќе бидете во Моето царство Коени и свет народ". И тогаш целиот народ како еден извикал: "Ќе направиме сè што ни заповеда Создателот! "

Во кажаното нејасно е:

• Што означува „гласот"?
• Што изначува „сојуз"?
• Во што е сржта на работата?
• Во што е сржта на наградувањето?
• Неопходно ли е да се вложат сили во поправувањето, за да бидат избрани од сите народи или тоа се дава од желбата за добро?
• Како може да се прифати работата, не знаејќи ја нејзината срж?
• Какво е тоа „царство на Коени" и во што е разликата меѓу нив и „светиот народ".

27. Да ги појасниме зборовите на Создателот „...и ќе бидете вие во Моето царство на Коени": Како што Коените Му служат на Создателот, не имајќи ништо во светот, така и народот на Израел треба да се интересира за задоволување на потребите на ближниот, за да немаат потреба од ништо, поради соединувањето со Создателот, а земјата и имањето треба да припаѓаат на Создателот.

Доколку се најдат во грижи да го нахранат ближниот, треба да се принесе жртва на Создателот, па сите работи човекот во тој свет да ги изедначи со принесувањето на жртви за Создателот. Повеќе од тоа, исполнувањето на законот „Љуби го ближниот како себеси" е поважна заповедта за принесување жртва. Во зборовите „царството на Коени" е изразена сржта на работата „Љуби го ближниот како себеси", која е клучна во создавањето на општеството, каде сите негови членови – Коените, целото имање – Создателот и нема никаква материјална сопственост. Таа работа во себе ги вклучува сите поправки.

Поправката на самољубието е дадена на човекот, за да се соедини множеството на себични желби во една чиста желба „народот на Израел", за да се удостои наградата „соединување со Создателот", која што се јавува како цел на создавањето. На тоа укажуваат и зборовите „свет народ", како што е напишано: „Ќе бидете свети или ќе бидам свет Јас, Создателот ваш".

28. Со склучувањето на сојузот треба да биде избран народот од сите народи: „Ќе бидете избрани и ќе ми служите Мене и преку вас искрите на прочистување ќе бидат предадени на целиот народ во светот, обединувајќи ги во едно цело. А ако за тоа останатите народи во светот не се подготвени, вие ќе бидете избрани од сите народи, затоа што Моја е целата земја, сите народи ми припаѓаат на Мене, како и вие и сите кои ќе дојдат да се соединат со Мене".

„Меѓутоа сега, иако другите не се подготвени за таа улога, Јас треба да изберам народ. И ако вие се согласувате да бидете народот, избран од сите народи, Јас ќе ви заповедам и ќе бидете во „царството на Коени", што означува „Љуби го ближниот како себеси", кое што се јавува како срж на целата Тора и на сите заповеди".

„Бидете свети" – тоа претставува наградува во виша форма – во соединувањето со Создателот, вклучувајќи ги во себе сите можни наградувања, кои може да си ги претставиш на себе.

29. Сржта на работите во крајна форма е изразена со зборовите „царството на Коените", кое се јавува како конечна состојба, соодветна на „Љуби го ближниот како себеси".

Мојсеј не ја открил целата срж на работата на бараното високо ниво на „царството на Коените", за да не го доведе народот на Израел до сомневање за да се откаже од секое материјално имање и предавање на целото свое достоинство на Создателот.

Рамбам зборува дека на жените и децата им е забрането да ја откриваат смислата на „ропството", кое што обврзува да не се добие никакво наградување. Треба да се чека, додека тие почнат да разберат и можат да ја примат вистинската смисла.

Мојсеј можел да го открие блаженството и возвишеноста на наградувањето со соединувањето до Создателот и со самото тоа да му предложи на народот да ја прифати работата на Коените и во целост да се откаже од сите добра на овој свет. Затоа Создателот му укажал на Мојсеј да ја омекне вистинската смисла на зборовите: „Ќе бидете во Моето царство на Коени" и не ја разјаснил целата смисла на наградувањето, а ги ограничил неговите зборови „свет народ".

Создателот му укажал на Мојсеј исто така да ги намали и значењето на наградувањето. Ако тој го открие блаженството на луѓето, заклучено во наградувањето, тие задолжително ќе ја прифатат таа работа на Создателот само за да го добие тоа наградување за себе. Тоа би значело работа за себе, појавување на себичната љубов, искажување на првичните намери, кое се заклучени во идеите на создаденото.

Дејствувања на Создателот

Кабалистичка метафора
На основа на статијата на Баал Сулам "Achor ve Kedem Tsartani"

"И одзади и од напред ти ќе ме обземеш мене " – тоа е метафора, која зборува за тоа дека Вишата сила се крие (одзади) и се открива (од напред) од човекот.

• Ако Вишата сила управува со сè – тоа е со цел човекот да го доведе побрзо до означената цел.
• Ако Вишата сила "царува и владее со сè" – сето тоа ќе се врати кон својот извор.
• Ако "нема слободно место од Создателот" – тогаш нема ништо што е надвор од Неговата власт.
• Разликата во постоењето на човековата Виша сила - "одзади" или "од напред" е во тоа како се пројавува власта на Создателот: во сегашноста или во иднината.
• Доколку човек, кој се удостојува да го соедини тоа и духовнот мир ја открива Вишата управувчка сила понатаму во сè што се случува.
• Човекот покажува дека сè е минливо – тоа е надворешното "облеката", скривајќи го вечното управување.
• Вишото управување и понатаму ќе владее со целиот свет и со секое решение, дејствие, со секоја мисла.
• Напротив, се кажува кога коњот ќе го води неговиот јавач, создаденото само ќе управува со дејствието.

Но во тој момент коњот не покажува ниендо движење, не одговара дури ни на уздите на неговит јавач и човекот, откривајќи ја власта на Вишата сила во тој вид, го нарекува состојба на скриениот лик на Создателот.

До тоа време кога човекот еднаш не се удостои да ги испрати сите свои мисли, решенија, постапки до Создателот, коњот нема да ги потчини своите движења на уздите на неговиот јавач.

Таквата врска на човекот со Создателот се нарекува обратна (задна) страна. Но не мисли дека во таква состојба ти си одделен од Вишото управување, туку "крепката рака, која е подадена и со бес ќе владеам со вас". За да не биде оттргнат, целиот свет ќе се движи кон својот корен.

Иако тоа се гледа, дека коњот со бес го води јавачот кон исполнување на неговата желба, вистината е во тоа дека тој јавач го води коњот по своја желба. Меѓутоа, тоа не се открива во моментот, туку ќе се открие во иднината.

На тој начин и на таа студија тоа е врската, но обратната – грб со грб, т.е. не по желбата на потчинетиот, и не по желбата на водачот.

Човекот исполнувајќи ја желбата на Вишата сила, тој кој самиот ја отркива таа власт во сегашноста, е поврзна со неа, лице со лице, односно по добрата волја на тој што управува и тој што е управуван. Утврдувањето на таквата врска е желба и на Вишиот.

Човек откривајќи го вистинското управување, се разликува во тоа што преовладува во радост, а не во лошо, во изобилие а не во потреба, дејствува по желба а не по принуда. Сите тие стремежи на човекот се влеваат во Вишото управување и сите се трудатда се движат кон својот корен.

А така возникнува прашањето: кој е патот до посакуваното? Патот, определен со заедничката желба на создаденото и Создателот. Како што е кажано: "И видов дека светот е добар".

Рамхал.Месилат Јашарим

Рамхал. Месилат Јашарим

Рамхал бил голем не само во постигнувањето на духовните степени, но и во способноста јасно, во педагошки вид, да го изложи материјалот. Врз основа на реченици од делот на Мишна "Поуки на отците" (Пиркеј авот) е изградена неговата книга" Месилат Јашарим (Пат на праведниците)

Тора не води кон појавата на внимателност, а внимателноста кон брзина, брзината не носи кон чистота, чистота кон отуѓување, отуѓување не носи кон чистење, чистењето кон хасидут, хасидутот кон стравот од прегрешение и стравот од прегрешение кон светост.

Да ги разгледаме по ред овие десет степени на духовната преродба на човекот:

1. Тора, има се во предвид изучувањето на Тора, како обврска за:

а) Извршување на заповедите;

б) Разјаснување на целите на постоење на човекот и спојувањето според особините со Создателот.

2. Претпазливост во дејствијата по однос на забранетите (ло таасе) заповеди.
Претпазливост: во зборувањето, во изборот на кругот на комуникација, во праведноста и лагата, и почитувањето на суштествата.

Овој степен се постигнува во борба со навиките во потребата претходно да се размислува за постапките. Постојано да се бара вистинската праведност и да се стреми кон неа, исто како и да се избегнува Злото. Да се мерат постапките во согласност со барањата на Тора. Се постигнува оваа степен целосно само на деветтата степен - стравот од прегрешение.

3. Брзина во дејствијата во врска со позитивните (осе) заповеди. Се бара да се дејствува според претходно разработен распоред, да се обучува за брзина, како се започнува така и да се заврши започнатото. Како да се избегнува злото, исто така и да се стреми кон доброто. Да не се создава лична корист. За постигнување на брзина е потребен драстичен пораст на целите.

4. Чистотата е во обединувањето на 2. и 3. степен. Да се исчисти себе си од сите можни лажни причини, да не го исполнува или нецелосно да го исполнува потребното. Мрзеливоста е добра само при стремежот кон насладата. Да создаде во себе си некаква граница, ограничување во постапките, под која да не се прави. Да го сака Доброто и да го мрази Злото. Постојано да ги анализира своите мисли и дејства со максимална точност и непристрасност.

Да се стигне до овој степен е должност на секого, бидејќи ова не е против законите на природата заради награда во овој или во идниот свет (за масите) или поради спојување со Создателот (за способните за тоа). Оној, кој ќе го достигне ова ниво се нарекува од Рамхал "цадик гамур" совршен праведник.

5. Отуѓување, оддалечување од дури дозволените од Тора постапки, во радоста. Отуѓување од:

а) Наложување на себе си дополнителни обврски за да се оддалечиме од Злото, земајќи го од светот само потребното (од само тоа се гледа дека од тука и понатаму пречистувањето е само за избрани личности, но не и за масите);

б) Во оддалечување од дозволените задоволства;

г) Од обичното општество.

6. Прочистување, исправување на мислите на срцето:

а) Во насладите, дури и потребните до омраза, кон желбата за самозадоволство; насочувањето на сите мисли и желби кон Создателот;

7. Хасидут е отуѓување од самозадоволство во исполнувањето на заповедите (понатамошен развој на 5. степен) во борбата со сопствената природа:

а) Во дејството во љубовта кон Тора, заповеди, во трепет и радости, вклучувајќи ја и љубовта кон сите созданија во активности за поддршка и стремежот кон мир;

б) Во мотивацијата намерите за исполнување само поради величање на името на Создателот и поради созданијата на човештвото, со вистинска љубов кон Него, така што срцето да се спои со Создателот без ниту една странична мисла (дури во тешките минути) во порив на радост. Искреноста на срцето, чистотата на мислите, длабочина на самоанализа и апсолутната вера во Управувањето, осаменост и посветеност е минимумот од потребните барања. Оној кој ќе го достигне овој степен се нарекува хасид (во времето на Рамхал хасидут не бил раширен, уште повеќе во Италија, каде што живеел, но од горенаведените барања е јасно, дека степенот хасидут, подразбирана во Мишна е за поединци и нема однос кон хасидизмот - масовното религиозно движење).

8. Чувствување на безначајност, постојаното чувство за безначајност, при што и потекнува контактот со Шхина (божественото присуство). Се достигнува при отсуство на мисли и грижи за себе си (бидејќи е убеден дека не заслужува ништо, и сам е ништо во споредба со секое создание) во постојаното размислување за големината на Создателот и за својата сопствена слабост и безначајност. Ова ниво е нивото на Моше.

9. Страв од прегрешенија на ова ниво се сведува само на проблемот: што уште можам да направам поради Создателот. Животинскиот страв од очекуваната казна за прегрешение е во овој (за масите) или (и) во идниот свет (за "средните") придонесува само да се постигне задолжителното на сите нивоа на "совршениот праведник" 5. степен. (Види исто така "Зохар", т.1, стр.184).

10. Светост е спојувањето со Шхина како последица од исчезнувањето (бездејноста, потиснувањето) на материјата (егоизмот). Постојаното апсолутно спојување со Создателот во сите животни околности, во длабочината на разбирањето на управувањето во сите негови времиња и стадиуми. И како последен највисок степен подарокот на Создателот е воскресението на мртвите: човек, уништувајќи, убивајќи го своето тело (егоизмот) добива, се чини ново тело (желби од Создателот) и така станува ангел и светец.

Патот на извисување, развој на Рамхал врз основа на реченици од „Поуките на отците" одговара на десетте сфироти. Овде се наведени само главните точки на овој пат. Но, доволно јасно е видно колку се различни и многубројни деталите.

Рав Ашлаг го развил најпогодниот за нашата генерација пат. Неговата суштина се состои во тоа, дека сите наши постапки се раководат од егоизмот и затоа, за да не си го претрупаме мозокот со најразлични и многубројни барања, потребно е само да го искорениме егоизмот, кој е основа на злото. Фокусирајќи си ги мислите и дејствијата во таа насока ќе придонесеме да се сруши целото здание на злото, што го има за свој фундамент егоизмот.

Седум дена во кои е создадено созданието

1. Во почетокот Бог ги создаде небото и земјата.

2. А земјата беше безоблична и празна; темнина се ширеше над бездната, и Духот Божји лебдеше над водата.

3. Бог рече: Нека биде светлина. И би светлина.

4. Виде Бог дека светлината е добра, и ја оддели Бог светлината од темнината.

5. Светлината Бог ја нарече ден, а темнината - ноќ. Би вечер, би утро - ден еден.

________________________________________
Така започна првото поглавје на Тора (Петокнижието "- главата Берешит). При читањето на овие редови во свеста на секој човек секогаш се појавува конкретна слика. Но како е прашањето со толкувањето на оваа слика? До нас достигнуваат различни толкувања на она што е напишано во Тората на ниво «пшат» - едноставна смисла, но овие едноставни толкувања породуваат многу прашања, бидејќи она што е напишано нема логика и научен пристап. Како науката Кабала го објаснува напишаното во Тората?

Претходно мора да се каже дека во сите свети книги, без исклучок, се зборува само за едно - за Вишиот свет, како тој е создаден и како од него се родил нашиот свет, при тоа не само се раскажува за овој непознат за нас свет, но и се обучуваат читателите како да го „гледаат "овој свет.

Ова учење "како да го гледаат" духовниот свет се нарекува откривање на Вишиот свет, таков каков што е во својата суштина. И овие степени на откривање на духовниот свет се нарекуваат духовно возвишување на човекот или степен на духовното подигање на човекот.

Создателите на науката Кабала во своите книги го опишуваат духовниот свет и своите искуства во него користејќи неколку јазици. Кога тие опишуваат како се создал Вишиот свет го користат јазикот на сефирот, парцуфим и цртаат графики и цртежи. Мојсеј, авторот на Тора го опишува Вишиот свет на разбирлив за луѓето јазик наречен јазик на преданијата и на законот. Во Тора се опишува создавањето на Вишиот свет, планот за развој на овој свет, а исто така и процесот на создавањето на Човекот, но во Тора не станува збор за човекот од нашиот свет.

Се зборува за тоа, како е создадена желбата за задоволство, наречена уште Душа или Адам за насладување вечно и неограничено.

Постојат само две работи: желбата и оној кој ја создал оваа желба - Создателот. Затоа сé што ние го "гледаме" освен Создателот, се само разновидности на желбата за задоволства.

Во нашиот свет ситуацијата е слична. Ние разликуваме објекти со различна форма, но овие објекти се разликуваат едни од други само по тоа што имаат различно количество желби за задоволство, а од тука се дефинираат и сите карактеристики на овие објекти.

Желбата за задоволство може да се реализира само ако таа помине низ пет фази. Овие пет фази (нивоа) се нарекуваат сефирот, секоја од нив има име на иврит: "Кетер", "Хохма", Бина", "Тиферет", "Малхут". Ние не знаеме ништо за суштината на Создателот. Единственото што констатираме е дека Создателот имал желба да го исполни своето создание со задоволство, за да тоа ги почувствува вечноста и неговото совршенство, бидејќи токму во овие услови, Самиот Тој живее и сака да го даде на созданието. Создателот е совршен и единствен. Тој посакал да му ја даде на своето совршено создание - Својата состојба ..

Кабала не го изучува оно што се случува во нашиот свет, туку она што се случило во Вишиот свет, од каде духовните сили го создаваат нашиот свет, ги иницираат и предизвикуваат сите настани што се случуваат во него. Постепено во процесот на изучување на Кабала човекот почнува да го гледа (чувствува) Вишиот свет.

Во Тора се опишува создавањето на Вишиот свет и ова дејство во Кабала се нарекува "Првиот ден на создавање". Во следните активности, односно така биле нарекувани следните денови, Создателот ги создава управувачките сили на Вишиот свет. Последното шесто дејствие на Создателот, или во шестиот ден на созданието бил создаден Адам. Тој е последната акција на Создателот и затоа тој се јавува израз на целокупното негово создание. Се што е создадено пред него е создадено за Адам. Адам е обврзан да биде сличен на Создателот, да биде во сè еднаков на Него и сам да управува со својата судбина.

Притоа човекот сам треба да стигне до таа виша, совршена состојба. Да достигне сам, тоа значи дека на почетокот човек треба сам да спадне во најлошата состојба, спротивно на Создателот, а потоа сам со свои сили да излезе од неа.

Со помошта на Кабала човекот го гледа нашиот свет и Вишиот свет, и интеракцијата помеѓу нив. Од Вишиот свет доаѓа информација до нас и пред нашите очи се претвора (реализира) во материја (реалност). Од друга страна реакцијата на човекот (како последица на оваа информација) се враќа во Вишиот свет и таму се решава нашата иднина, во каков вид, подобар или полош, ќе се материјализира пред нас.

И така Создателот, кој се наоѓа на највисокото духовно ниво, го создава созданието спротивно на СЕБЕ. И целосно го исполнува со светлина. Искачувајќи се обратно по духовните степени созданието добива задоволства многукратно повеќе отколку при своето создавање и слегувањето на овој свет.

Притоа, во созданието треба да има сили и можности слободно да избира помеѓу својот егоизам и Создателот, самостојно да го избира својот пат и да оди по него.

За тоа, Создателот ги создал следниве услови:

- Целосно одвојува на созданието од себе си.

- Му дава можност за развој и да достигне до Вселената.

- Му дава можност за слободни дејствувања.

Создателот постепено ги создава овие услови за созданието. Првичното создание, што го чувствува Создателот, но тоа не е самостојно. Тоа целосно е зависно од светлината и таа му ги диктира условите на созданието и му ги дава своите особини.

Создателот планира и создава самостојно создание, што е независно од Него и од светлината. Со други зборови созданието се ослободува од светлината и станува самостојно во своите дејствија. Оваа активност, истерувањето на светлината од духовниот "сад", се нарекува Скратување.

Тора започнува со зборовите "Во почетокот" (Берешит) – во почетокот на процесот на одвојување на созданието од Создателот. Самиот збор Берешит "потекнува од зборот "бар "- надвор, т.е. раскажува за излегувањето на созданието во одделно состојба, помеѓу земјата и небото.

"Во почетокот Создателот ги создал небото и земјата". Небото е сефира Бина со нејзините алтруистички особини, а земјата е сефира Малхут со своите земјени егоистички особини. Помеѓу овие две поларни особини делува секоја систем во универзумот, во оваа состојба се наоѓа и душата на човекот.

Тора започнува со раѓањето на созданието, Вишиот свет и создавањето на човекот - душата наречена Адам. Тора ни е дадена во овој свет како упатство за да се издигнеме до најсовршена состојба.

Во својата крајна состојба созданието, душата или Адам, како сакате нарекувајте го, не е поправено. Тоа само треба да се поправи и да ја достигне состојбата "Крај на Поправката".

Замислете дека имате неисправни инструменти со кои треба да работите. За да можете да работите со нив, вие мора прво да ги поправите, а потоа да работите. Еве така и во Тора се зборува за тоа како ние можеме да ги поправиме неисправните инструменти – душата што ни е дадена од горе.

Во времето на таа поправка човекот се наоѓа помеѓу два света - вишиот и нискиот. Неговата душа е во процес на поправање и ги добива потребните навики, знаење, искуство, а најглавно е, дека во човекот се појавуваат нови чувства, нови особини.

Кога човекот целосно завршил со поправањето на душата, тој добива такви особини, благодарение на кои тој може да постои во Вишиот свет, да ја чувствува вечноста, мирот и совршенството.

Оваа посебна состојба не е опишана никаде, ниту во Кабала, ниту во Тора, едноставно, бидејќи е невозможно да се опише, т.е. во нашиот јазик не постои аналог за неа.

Во пределите на Крајот на Поправањето се наоѓа област, која никаде не е опишана и се нарекува "Тајните на Тора".

Постојат многу мали упатувања за оваа област во книгата "Зохар" и во "Талмуд", нарекувани посебни, тајни состојби "Маасе Меркава" и "Маасе Берешит", но сето тоа е само упатување, а всушност овие состојби, овие духовни области е невозможно да се изразат со зборови, затоа што нашите зборови, нашите букви, нашите поими се земени од областа на Поправање и се ефикасни само во неа.

Она што се наоѓа во повишите системи на Поправањето е недоловливо за нас и затоа не може да биде искажано на човечкиот јазик, вметнато во нашите координати, дефиниции и претстави.

"На почетокот Создателот ги создал небото и земјата ...", две особини: егоистичното и алтруистичкото. Со помош на алтруистичката особина "небо" се поправа егоистичната особина "земја" - душите. Сите овие поправки се случуваат како последица на седумте активности на Создателот нарекувани "седумте дена на создавањето".

Овие условни имиња, секако, немаат никаков однос кон нашите земни денови. Се зборува за духовни состојби, за духовни чувства на човекот, за овие фази на поправање, за системот во кој се поправа душата, која засега се наоѓа на ниво "земја".

Потребното издигнување на душата од нивото на сефирот Малхут до нивото на сефирот Бинали, т.е. егоистичната особина Малхут да се претвори во алтруистичката особина Бина, се постигнува со седум последователни поправки, наречени "седум дена од неделата".

Во Тора се објаснува што треба да прави човек со својата душа "секој ден".
________________________________________
Прв ден

1. Во почетокот Бог ги создаде небото и земјата.

2. А земјата беше безоблична и празна; темнина се ширеше над бездната, и Духот Божји лебдеше над водата.

3. Бог рече: Нека биде светлина. И би светлина.

4. Виде Бог дека светлината е добра, и ја оддели Бог светлината од темнината.

5. Светлината Бог ја нарече ден, а темнината - ноќ. Би вечер, би утро - ден еден.

________________________________________

"И ја оддели Бог светлината од темнината". Што значи тоа? Човекот треба да ги следи активностите на Создателот во своето поправање и тоа е првата заповед, која човекот треба да ја извршува. Така тој во себе ги поделува мислите и желбите, за да види кои од нив се светли - "небо" и кои се темни - "земја".

Овој процес се нарекува "акарат ара" - осознавање на злото. При изучувањето на Кабалистичките книги и приопштувањето кон групата на кабалистите, човек почнува да анализира, кои од неговите особини им припаѓаат на духовните и кои на телесните.

Противпоставувањето на овие особини една со друга, нивното одделување една од друга претставува првиот чекор кон поправањето. Ова е првиот ден на создавање на Човекот во себе.
________________________________________
Втор ден.
6. И рече Бог: да има свод насред водата, и тој да разделува вода од вода. (Така и стана).

7. И создаде Бог свод и ја оддели водата од под сводот од водата над сводот. Така и стана.

8. Сводот Бог го нарече небо. (И виде Бог дека тоа е добро.) Би вечер, би утро - ден втори.

________________________________________

Откако човек ги раздели егоистичните и алтруистичките особини во себе, тој мораше да почне да ги поправа.

Ова се случува со помош на посебниот свет на Создателот. Од Создателот произлегуваат два вида на светлина: Хохма и Хасадим. Користејќи ги особините на светлината Хасадим (милосрдие), нарекувано "вода", човекот добива особина да дава, алтруизам.

Егоистичната особина "земја", голта сé во себе, тоа е нашата првобитна природа. "Водата" ова е особината на давање, таа ја наводнува земјата. Со тоа дејство "водата" и овозможува на "земјата" во неа да се зароди живот.

Особината давање го менува егоизмот во човекот и му дозволува да го чувствува Вишиот свет, Создателот, да го гледа својот минат и иден живот, душата, која е вечна и поминува од тело во тело. Оваа особина давање му овозможува на човекот да види сите свои циклуси. Душа, која не е поправена не може да види ништо друго освен нашиот свет.
________________________________________

Третиот ден.

9. И рече Бог: да се собере водата што е под небото, на едно место, и да се појави копно. И стана така. (Водата под небото се собра на своето место и се појави копно).

10. Копното Бог го нарече земја, а собраните води - мориња. И виде Бог дека е добро.

11. И рече Бог: Нека израсте од земјата зеленило, трева, што дава семе, според свој род (и вид), и дрво (плодородно) на земјата, што дава плод и има во себе семе, според својот род. И стана така.

12. И пушти земјата од себе зеленило, трева што дава семе според својот род (и вид), а и дрво (плодородно) што раѓа плод (на земјата), и чие семе е според неговиот род. И виде Бог дека е добро.

13. Би вечер, би утро - ден трети.

________________________________________

Собираме вода под небото и се открива копното. Дел од прво создадената Земја се појавува од под водата. Под влијанието на "водата", "земјата" станува погодна на неа да започне живот, бидејќи во неа постојат истовремено особините на водата и особините на земјата.

Водата сама по себе е опасна за животот, како и сува земја. Да се потсетиме како Ное го пушти гулабот, за да најде земја.

Правилното поврзување на алтруистичките и егоистичните особини "небо" и "земја" во душата на човекот овозможуваат поправка на созданието.

Тоа дејствие се нарекува "кав емцаи" - "средна линија". Нашата природна егоистична природа се нарекува Земна, „лева линија". "Десната линија е особината на Создателот, особина на водата, особина на алтруизмот, давањето

"Средната линија" е линијата на човекот. Тој треба „да го избере животот ", т.е. зема толку "вода" и да ја комбинира со "земјата" така да израсне од Земјата живот. "Дрвото на Животот" - тоа е духовниот човек кој ја чувствува вечноста и се поистоветува со вечната душа, а не со своето привремено тело. Духовниот човек го чувствува своето тело како привремено придружна обвивка. Овој преод на сопствена идентификација со душата наместо со телото е психолошки и покажува колку од Малхут се совладани особините на Бина.

Четвртиот ден.

14. И рече Бог: „Нека се појават светила на сводот небески, (за да ја осветлуваат земјата) за да го делат денот од ноќта и да бидат знаци и за времињата, и за деновите и за годините;

15.И нека светат на сводот небески, за да ја осветлуваат земјата!" И би така.

16.И создаде Бог две големи светила; светило поголемо да управува со денот, а помалото светило да управува со ноќта, ги создаде и ѕвездите;

17. И ги постави Бог на сводот небески, за да ја осветлуваат земјата,

18. И да управуваат со денот и ноќта, и да ја одделуваат светлината од темнината. И виде Бог дека е добро.

19. И би вечер, и би утро - ден четврти.

________________________________________

Во четвртиот ден се појавиле небесните светла, што ја одредуваат промената на деновите и ноќите, месеците, годините. Поправањето станува во секој дури и најмал дел од вселената, а под зборот Вселена се разбира Адам (душа), а нејзините составни делови, одделните души се нарекуваат "Бнеј Адам" - синовите на Адам. Секоја одделна душа го поминува периодот на поправање, како заедничката душа Адам.
________________________________________

Петтиот ден.

20. И рече Бог: „Нека произведе водата влекачи, живи суштества; и птици да полетаат над земјата, под сводот небески!" (И би така).

21. И создаде Бог големи риби и секаков вид животни влекачи, а што живеат во водата, според нивниот род, како и секаков вид крилати птици, според нивниот род. И виде Бог дека е добро.

22. И ги благослови Бог, велејќи: плодете се и множете се и наполнете ја водата во морињата, и птиците нека да се множат на земјата.

23. И би вечер, и би утро - ден петти.
________________________________________
Во "Книгата Зохар" се опишува секој ден од создавањето, со изградба "Ејхалот" - на небеска палата, со вид на "празнина" (желба), што се исполнува од Вишиот свет во степенот на променетите егоистични особини на душата во алтруистички. Поминатите низ клиничка смрт луѓе делумно го чувствуваат овој Виш свет и потоа раскажуваат за особено неземно чувство на мир и радост што ги обзема.

Постепено исполнување на "празнотијата" (желбата) ги води сите души кон состојба на поправки и усовршување. Во Вишиот свет нема време, зашто сите состојби се совршени. Така на пример во расказите на Тора нема време и сите раскази се причинско -последично поврзани.

Ќе видиме на пример, дека човекот бил создаден во шестиот ден, и опстанал само неколку часа, згрешил и се нашол во материјалниот свет, а заедно со него и целиот свет.
________________________________________

Шестиот ден.
"Да создадеме човек според нашиот образ и подобие, и да го оставиме да господари над рибите во морето, над птиците на небото и над добитокот ..."
________________________________________

Што значи да создадеш според образ и сличност? За образ и сличност во Тора е речено: "Бе Целем Елоким бара ...".

"Целем" значи овој дел од Бина, кој се спушта во Малхут и ги дава особините на Создателот. Кажано со други зборови овој парцуф на Бина е апарат на Вишото управување, кое управува со сите души и редот на нивното поправање. Малхут е збир на сите души кои треба да се поправат. Секоја промена во нас станува преку Бина. За таа цел од Бина излегува посебен апарат што влегува во Малхут, за да го промени.

Овој апарат влегува во секоја душа и се вика "целем" - "слика". Ова е комплет од особини, карактеристични само за Создателот.

Ние немаме информации за тоа како е создадено созданието и не чувствуваме што е тоа Вселената т.е. без чувството на духовниот свет ние не можеме да знаеме,како да постапуваме кога го правиме следниот свој чекор во нашиот свет. Тоа е и причината ние да не разбираме што се бара од нас.

За да ги има во човекот сите особини потребни за неговото движење напред Бина е обврзана да не научи и покаже како и што да правиме.

Ова е задача на нашиот "Целем" - дадениот од Бина помошен уред. Тоа се вселува во нашата душа и ги спроведува во неа сите потребни поправки. Речено едноставно со помошта на Целем од нас се создава Човек.

Седмиот ден.
"И беа завршени небето и земјата, и во седмиот ден се прекинала секаква работа".
________________________________________
Работата врз човека завршува с придобивањето на особините на Бина.
Шест пати тој ги правел овие поправки во себе си: Хесед, Гвура, Тиферет, Нецах, Ход Есод. Овие шест последователни поправки се нарекуваат шест дена, или шест илјади години на создавање. Малхут не е во состојба да се поправи сама, но по проголтувањето на шесте претходни особини таа може да ги добие од нив нивните особини. Седмиот ден завршува со тоа, дека сé што е создадено за шест дена влегува во Малхут.

Сабота е посебен ден, бидејќи тогаш завршената душа се вознесува во Вишиот свет. Единствениот услов во тој ден e "да нема никакво мешање" во овој процес на вознесување, тоа симболично го прикажува саботниот закон.

Рамхал,Даат Твунот

Кратка содржина

1. Обврска на човекот е да разбере како Создателот управува со светот. Во основите на Универзумот Создателот утврдил прецизни закони на управување.

2. За да Созданието ужива во целосна мерка, Создателот посакал, човекот сам да ги дополни и исправи недостатоците на својата природа. За да се разбере праведливоста на таквото решение е потребно најпрво да се појасни суштината на човекот, неговата улога во универзумот и целта на самиот универзум. Врз човекот лежи обврската да се дополни себе си, во ова се состои неговата возвишеност над другите Созданија, а исто така и наградата.

Создателот го создал Созданието, затоа што како што во природата доброто создава добро, создал суштества, за да можат тие да го добијат доброто како награда за својот труд, без чувство за срам, како милостина.

Ако човек е должен да ја поправи својата природа, тогаш е праведливо да се постави прашањето, во што се состои недостатокот, порокот на неговата природа, и на кој начин тој може да се поправи, и со што може да се дополни.

И воопшто, постигнувајќи совршенство, може да се разбере дека нашиот недостаток се заклучува во неговото отсуство на совршенството. Совршенството се состои во спојување со Создателот и како резултат на тоа, добивање на задоволство на Неговото Величие, и затоа првичното оддалечување од Создателот е и порок и недостаток.

Создателот не го создал Созданието совршено, како Тој Самиот, туку ограничено.

Изводот е: во согласност со желбата на Создателот да ужива во созданието, Тој ја ограничил својата волја, сила, власт и создал несовршени суштества, за да можат да се доусовршат себе си, а постигнатото совршенство е нивната награда и задоволство.

Сега, пак, треба да се разјасни, како тоа со нашите сили е возможен патот до совршенството, дополнувањето на недостатокот на самите нас. Создателот открил само дел од своето совршенство и во постигнувањето на тоа, е сето наше задоволство.

3. Откривањето на единството на Создателот е основа на Созданието. Од сите активности на Создателот целосно се покажува само Неговото Единство, додека другите заслуги ние целосно не сме во состојба да ги разбереме. Ние сме должни целосно да му докажеме Единството на Создателот и Неговите дејства, и таа цел, се става пред нас од Тора и пророците.

Единството е достигнување на тоа, што само Создателот единствено постои, и дека само Тој создава, управува, владее и ништо Него не го ограничува.

Постојат пет мислења што го попречуваат достигнувањето на Единството:
а) Создателот е над нашето достигнување и ние сме должни да им се потчинуваме само на Неговите барања;

б) има два вида управувања на добро и лошо;

в) законите на природата владеат и на човекот му е возможно да ги користи по свој избор, како што му годи, и има потврдувања, дека сé зависи од случајот, од среќата;

г) поради пропаѓањето на Евреите, Создателот одлучи да ги замени со друг народ;

д) можна е акција против Создателот со помош на магии.

Само по целосното остварување на Единството се покажуваат горенаведените грешки.

Не е возможно да се користат законите, утврдени од Создателот против Него, бидејќи зависат од Неговата волја. Целта на Созданието е да го открие Единството на сите активности и сите созданија и затоа се создадени суштествата и законите на природата.

Несовршенството на човекот, неговото поправување и наградата - нивните корени се во основата на создавањето на Единството. Определбата на Единството е врз основа на одрекувањето на спротивното на Него; другите пак карактеристики не се повеќе од одрекувања, но од нивните засилувања. Покажувањето на Единството ја образложува причината за создавањето на Злото, бидејќи преку неговото одрекување се покажува Единството.

Создателот создал сé и управува сé во согласност со нашите човечки претстави, за да ни дозволи на нас да ги сфатиме, макар и делумно Неговите патишта и дејства. Дефиницијата Единство ги вклучува сите заслуги дека Тој е Единствениот совршен и мора да постои. Бидејќи Целта на Созданието е покажување на Единството, создадено е несовршенството и можноста за неговото управување преку напорите на човекот. Конечното покажување на Единството е отстранување на сите недостатоци.

Сокривањето на Создателот раѓа недостатоци и пороци; преку исполнување на заповедите, човек го открива ликот на Создателот и благодарение на светлината се отстрануваат, се поништуваат пороците. На грешниците им се открива Создателот, откако ќе ја добијат казната, со која се покриваат гревовите или пак самите грешници се исправуваат.

Во иднина, благодарение на целосното откривање на ликот на Создателот ќе се уништат сите недостатоци и затоа ќе исчезне работата врз себе си и слободата на волјата. Според мерката на засилување на лошото се зголемува силата на покажувањето на Единството на Создателот во иднина. Ако пак луѓето преку своите постапки заслужат, тогаш би се покажало Единството без потреба од растење на Злото. Ако беше Адам отпорен против искушенијата на змијата, би го покажал Единството и би го уништил злото.

Гревот на Адам го направил потребното зголемување на Злото и на тешкотиите на овој свет, за да го покаже Единството во дејство, преку покажувањето на Злото и неговото уништување. Според мерката на духовното пропаѓање на генерациите и нивниот голем стремеж кон Злото, на Создателот му било потребно уште повеќе за да го зголеми влијанието на Злото, за да може на крајот на патот повеќе да се докаже Единството.

Извод: Единството во сите случаи ќе се открие, а слободата на волјата ќе се уништи. И тоа зборува за тоа, дека целта на уништувањето на Злото е во покажување на Единството, а слободата на волјата е страничната цел на Создавањето. Има време на сокривање на Единството и во него е работата на човекот. И времето на откривање на Единството е за добивање на награда.

Самиот Создател е над нашето постигнување, Неговите особини ни се покажуваат само на нас, патот на Неговите дејства е во согласност со нашите особини. За да можеме ние да го достигнеме Него и Тој нам ни ги покажува своите особини. Неговата желба владее над сé, а големината се открива делумно, преку Неговите дејства. На нас ни се откриваат само резултатите од Неговите дејства, а не патиштата на нивното извршување.

4. Период на сокривање на Единството. Во периодот на сокривање на доброто и злото, тие се еднакви и е можна работа, а со засилувањето на Злото се раѓаат недостатоците. Но, и за време на сокривањето Создателот го оживотворува целиот универзум, но со помала сила отколку во периодот на Своето откривање.

Внатре во управувањето преку Добро и Зло дејствува сокриеното управување на Единството и се користат сите средства за конечното откривање на Единството. Јавното управување е во согласност со нашите дејствија, но внатре во него дејствува Доброто, приспособувајќи сé кон совршенството надвор од врската со нашите дејствија. Во иднина ќе разбереме од самите дејствија, дека сите тие биле потребни за Доброто и постојат благодарение на Неговата мудрост. И тоа го раководи управувањето на патот кон Доброто и Злото, како средство за постигнување на совршенството.

Сите патишта на управување постојано и апсолутно зависат од волјата на Создателот, како Неговата постојана желба го оживотворува целото Создание. Создателот е примарен, местото за Созданието, што е секундарно, е создадено од Него, од ништо и небитие само според Неговата желба. Создателот открил дека сака признание од созданијата, значи дека за тоа ги создал нив, претходно, пак, од тоа не почувствувал недостаток од признанието.

Човекот се јавува како цел на универзумот и затоа познавањето на суштината на човекот е клучот кон познавањето на универзумот.

5. Воскресението на мртвите -пречистување на телото преку душата. Со воскресението на мртвите повторно се обединети душата и телото, за да можат заедно да добијат награда, бидејќи заедно работеле на овој свет. Сите недостатоци се во телото, а душата е чисто, свето создание и нејзината улога е во пречистувањето на телото и во тоа е нејзината награда. Големината на Создателот е во совршенството на созданијата и затоа, кога душата го воздига телото, нараснува и големината на Создателот. И затоа душата се удостојува со награда.

По однос на гревот на Адам душата може да го исчисти и воздигне телото дури после враќањето на последното во прашината, пречистувањето од гадното и воскресувањето. При враќањето на душата во телото слабее нејзината светлина, за да му даде место на Злото. Во идниот свет телото ќе се воздига во согласност со своите дејствија и, пропорционално на тоа, ќе се исчистува. Душата, пак, се воздига со тоа, што во иднината го исчистува телото. Но, веќе и во нашиот свет има некои пречистувања преку извршувањето на заповедите на Тора.

6. Скривање и откривање на ликот на создателот – извор на постоењето на душата и телото. Духовното потекнува од Светлината, што излегува од Создателот и затоа тоа е совршено. Материјалното пак потекнува од сокривањето на светлината и затоа е ниско и полно со недостатоци.

Основата на телото е сокривањето на светлината, а основата на душата е светлината на Создателот. Доколку душата го исправува телото е мерка за исправноста на човекот. Генерациите од оние кои ја добиле Тора и до уништувањето на Храмот живееле во името на душата и затоа се воздигнале. Последните генерации живеат за телото и со тоа го зголемуваат сокривањето и духовното пропаѓање.

Од гревот на Адам се појавило сокривањето и се намалило знаењето. Создателот ја открил својата Светлина, врачувајќи ја Тората, но потоа при поклонението на Бикот повторно се зголемило сокривањето на Создателот. Кога човек ја воздига душата над неговото тело свети светлината на Создателот, пропорционално на напорите на човекот според воздигањето на душата. Соодветно на воздигањето на телата или душите Создателот го управува светот скриено или јавно. Затоа сé зависи од човекот.

Душата и телото: нивните особини зависат од сокривањето или присуството на светлината на Создателот. Основата на телото е темнината, основа на душата е светлината и таа го чисти и осветува телото. Душата не се дели на делови, бидејќи совршеното е неделиво, а деловите на телото се пример за управувањето со поделба во состојба на сокривање. Кај душата има едно дејствие- да ги отстранува недостатоците на телото и со тоа да го дотера светот во совршенство. Ако телото ги диктира дејностите на човекот, тогаш Создателот го управува светот скриено. Различни се патиштата на управување на Создателот само по однос на созданијата. Како што душата од внатре управува со телото, во согласност со неговите особини, така совршенство на Создателот се крие од Неговите надворешни особини.

7. Различните соодноси помеѓу душата и телото. Ние ќе се обидеме да ги обединиме сите закони и патиштата кои водат кон совршенството на човекот и Созданието.

Три знаења:

а) знаење на особините на сокривањето и појавувањето на Создателот;

б) знаење за нивните кумулации;

в) знаење за последицата од таа кумулација.

Состојбата на совршенство во човекот е во апсолутното преовладување на душата над телото, и во тој случај не се затемнува светлината на душата. Состојбата е помалку совршена кога во телото има малку власт. Ниската состојба е власта на телото над душата.

Пет нивоа на соодноси помеѓу душата и телото:

а) нема никаква власт во телото и затоа душата се наоѓа во совршенство;

б) некаква власт во телото, што предизвикува намалување на власта на душата и покажувањето на нејзиното совршенство;

в) власт на телото со мала сила;

г) сите особини на телото се истакнати, но не се појавуваат;

д) телото владее над душата и делува во полна сила на патот на злото или на патот на доброто.

Во главно тоа се трите нивоа:

а) власт на телото;

б) власт на телото и на душата во еден или друг сооднос;

в) власт на душата.

На овие три соодноси им одговараат три периоди:

а) 6000 години;

б) седмиот милениум;

в) обновувањето на светот.

Во детали можеме да го постигнеме само периодот од 6000 години, а останатото само во општи црти.

8. Уништувањето на злото и неговите граници. Работата на човекот е во отстранување на сите недостатоци од себе си, и преку тоа и од светот. Злото е посебно создадено, бидејќи е апсолутно спротивно на Создателот и неговата цел е во исчезнување. Доброто пак не требало да се создава, бидејќи потекнува од самиот Создател.

Сé доаѓа и постои благодарение на светлината, која постојано излегува од Создателот. Создателот ги создал и ги обновува патиштата за управување со созданијата за нивно добро. Управувањето и сите негови измени се само за созданијата. Од Создателот не произлегува Зло, бидејќи Тој е извор на апсолутното Добро. Создателот само го создал Злото, но не го прави.

Постоењето на злото се заклучува во постоењето на негации во отсуството на Добро. Доброто и Злото, тие се доброто или неговото отсуство. Со тоа што Создателот дал изобилство (добро, светлина), па потоа го ограничил и создал Добро и Зло; Злото се родило од недостаток на Добро, односно од отсуството на изобилство. Злото постои не во целосното отсуство на изобилство, но само по неговото делумно отсуство.

Сите наши поими се родиле и работат само внатре во Созданието и затоа не можат да постојат поими "до", "пред" Созданието. Совршеното добро што произлегува од Создателот е скриено во "несовршеното" управување, што им дава место на дејностите на човекот. И во иднина сите патишта на управување ќе се подигнат до единственото, совршеното.

Сокривањето на Единството го раѓа несовршенството. Покажувањето на Единството ќе доведе до апсолутно изобилство. Најпрво се родило Злото во светот, а потоа тоа добило ограничување, за да не се распадне светот. Основата на управувањето е сокривањето или покажувањето; сокривањето го раѓа телото - Злото, а светлината и покажувањето го раѓаат Доброто и душата. Недостатокот на совршенството, сé уште не е Зло, но предизвикува недостаток, од кој постојано се појавува Зло. Во иднина ќе исчезне Злото, а Созданието ќе остане вечно.

9. Човекот и неговата работа. Работата на човекот се состои во исправувањето на недостатокот (егоизмот, Злото). Во него самиот, а на таков начин и во светот, и како последица на тоа, во спојувањето со Создателот. Созданието е како систем од тркала, пуштани за работа од души, невидливи поради материјалната обвивка. Злото, исто така е вклучено во овој систем, за да се открие Единството и кога тоа се открие, тогаш човек ќе се достигне самиот себе си.

Постојат два вида на влијанија на Создателот врз човекот за време на работа и за време на добивање на наградата. Кога Злото е на потребното место во системот на универзумот, тоа му помага на човекот во неговата работа. Придобивката од Злото е во сокривањето на Светлината и совршенството, и покажување на Единството и наградата на оној, кој што ќе ги издржи искушенијата и оној, кој што го исправува светот, и во слабеење на верата. Злото, што се наоѓа на потребното место, се јавува како средство за постигнување на духовното и со целосно познавање на универзумот Злото ќе се уништи. Злото е подготвено за работа и се зголемува или се намалува за исправување, сé додека не исчезне на крајот.

Двата дела на Злото: неважност и загуба. Првиот е од пропаѓањето на човекот од неговото вистинско духовно ниво. Влијанието на дејствијата на човекот врз целото Создание зависат од нивото на дејство: неговите квалитети и длабочина. На секое духовно ниво се утврдуваат последиците од дејностите на човекот и патиштата на нивното раѓање. Сите услови на Рајската Градина биле соодветни на нивото на Адам до паѓањето во грев. Материјалноста (нивото на телото) на Адам до гревот е пак таква, како неговото духовно ниво по гревот, а би можел да ги вознесе телото и душата, а душата, пак, соодветно уште повисоко.

Особеноста на Дрвото на животот е во духовниот подем, особеноста на Дрвото на Познавањето е во спуштање на материјалноста. Но е подготвен подем со помош на казни. Создавањето на човекот како низок-суштество, го обусловило влегувањето во грев, поради што се засилило влијанието на Злото во човекот.

10. Улогата на Израел во Создавањето. Сите делови на созданието се взаемно сврзани и дејствуваат во името на една цел – величање на Создателот. Кога, пак, деловите на Созданието не се соединети меѓу себе, има место за Злото. Кога пак се покажува нивната врска, единствената цел се открива, дека сé оди кон Добро.

Стремежот на дејствијата на Создателот се кон Израил:кога заслужуваат да дејствуваат со Добро тогаш нема место за Злото. Патот на Доброто управување е создаден, соодветно на дејството на идните праведници. Патот на Злото управување (на неисправностите) е во согласност со идните грешници. На доброто претходно му е дадена голема сила и вечност, а на Злото ограниченост во силата и времето.

Создателот го одржува постоењето на созданијата и во крајно неисправни состојби, за да можат да се исправат. Смртта не го прекинува духовниот живот на човекот и благодарение на тоа тој воскреснува од мртвите. Злото е во состојба да го уништи созданието и затоа започнало исправувањето во неговото оддалечување и намалување. Злото претходно е намалено и тоа се намалува со омаловажување, а исто така и со возвишување на доброто.

11. Управување според праведливост и љубов. Единството на управувањето води кон уништување на Злото, што постои само низ работа над него. Создателот претходно ги одредил добрите дејствија како корисни, а Злите како штетни. Потоа наведе награда и казна, и духовното ниво на човекот, во согласност со неговите дејствија и патиштата на исправување преку покајување и страдање.

Два закона се на управување:

а) влијанието поаѓа од Создателот;

б) Созданијата ги добиваат овие влијанија.

Основата на судот е љубовта на Создателот кон созданието и затоа казната се ублажува, а по потреба се поништува. Во секое дејствие има причина, што се породува и го дополнува. Едно управување може да биде причина за друго и негово дополнување. Кога судот суди праведно, тогаш ова е за Доброто на светот и праведниците се возвишуваат, а грешниците се понижуваат.

За време на сокривање на управувањето, кога судењето не е праведно се зголемува скриеноста и злото триумфира. Во времето на исправувањето на светот, злото исчезнува, потребата од праведно судење, судот ќе стане апсолутно Добар.

1. Во периодот на првите 2000 години на Египетскиот егзил Управувањето било апсолутно скриено. Со засилувањето на Злото се зголемувала скриеноста на судот, и со тоа Создателот го подготвувал патот на исправувањето, враќањето, покајанието.

2. Во Вавилонското и последното прогонство само малку се откриле патиштата на Создателот преку Тора.

3. Во првиот и вториот Храм се откриле дејствијата на Создателот преку чуда.

4. Во деновите на Месијата, на крајот од деновите на светот, целосно ќе се открие големината на Создателот и знаењето за Неговите патишта преку внатрешно достигнување и пророштво.

5. Постепено извишување на човекот е во согласност со длабочината на достигнувањето на големината на Создателот.

Горенаведените пет периоди одговараат на петте периоди на развој на човекот.

Сите созданија се пример за однесувањето на Создателот. Судот се води со помош на особините на Создателот.Толеранцијата,Праведливоста,Сочувството понекогаш се скриени, понекогаш се очигледни.Управувањето на судот ја задолжува врската на материјата и духот во човекот и квалитетните периоди на управување го дефинираат духовното ниво. Целиот Универзум зависи од односот на Темнината и Светлината, што владеат во различни времиња во различни пропорции. Строгоста на судот е во согласност со дејствијата на човекот, силата на Љубовта е надвор,во зависноста од дејствијата и како резултат ќе излезе Светлина и ќе го уништи Злото.

Три влијанија:

а) на Материјата;

б) на Духот, што ја уништува материјата;

в) на Духот внатре во Материјата.

Соодносот на влијанието на материјата и духот, породуваат светли времиња (посебни) или темни (делнични). Човекот е должен во почетокот да се покрене од провалијата, формирана од влегувањето во грев на Адам,а потоа и понатаму,до совршенството,што му е подготвено.

Љубовта го ублажува или воопшто го поништува судот, и ја става пресудата во извршување. Особеноста на Создателот не се Неговите лични особини, туку само Неговите дејствија во врска со нас.

12. Примање на Божественото изобилство.Неопходно е да правиме разлика помеѓу управувањето на Создателот, ревитализирањето на созданијата и нивното исправување. Основата на созданието е народот на Израел. И најмалиот човек може да се вознесе кон врвовите на световите. При исправувањето Злото се претворува во Добро и на таков начин созданието достигнува совршенство. Израел добива совршенство од Создателот, во согласност со блискоста до Него. Праведниците се партнери на Создателот според совршенство на Созданието и гордо уживаат во Неговата близина, а до раѓањето душата добива задоволство само како подарок.

Односите со лице еден кон друг, и со грб еден кон друг на Израел и Создателот, одговараат на нивната взаемна близина или оддалечување. Создателот дава сили да се справат со наредбите и да создаваат духовни совршенства, како што ја дал на планината Синај. Праведниците го исправуваат созданието од недостатоци и гревови, според тоа, Создателот му излива изобилство на созданието. Создателот излива изобилство, а Израел се подготвува себе си за неговото добивање. На тој начин и двајцата: и Создателот и Израел се партнери во исправувањето на Созданието. Силата, што ја раѓа Израел, одговара во сите детали на управувањето на Создателот и од неа зависи сé што се случува со Израел.

Шехина (присуство, докажување на Создателот) е изворот на созданијата и се грижи за нив.Но гревовите на созданијата ја оддалечуваат и на таков начин се намалува изобилството, излеано од неа врз Созданието.

Малахим (ангелите) се посредници, амбасадори на истакнување на откривањето на Шехината.

Храмот е главното место на истакнување на Шехината и тоа е целта на сите дејствија во него.

Големината на Создателот се открива преку големината на Созданието, и во тоа била целта на работата на коените и со тоа тие привлекувале светлина во сите светови. Со работата на праведниците се открива единството со Создателот, и со тоа се развива и се усовршува Созданието. Пропорционално на зближувањето со Создателот, Тој ја сака нашата работа и во согласност со тоа, нејзините плодови се исправувањето на Созданието.

Два вида на соединување на Израил:

а) врз основа на Изворот;

б) врз основа на работата, што го определува целиот правец. Големината на влијанието на светлината (изобилството) во саботата и во делниците, наутро и во другите часови на денот зависи од јачината на врската на Создателот со нас, и во ова била исто така главната работа на коените во Храмот.

13. Патот на управување на Единството. За нас е возможно да постигнеме апсолутно сé во врска со прашањето на верата.

Целта на постоењето на Злото поради Доброто, ќе доведе до откривањето на Единството и уништување на Злото. Доделувањето на Злото, слобода на дејствување дури над праведниците е за откривање на Единството. Праведниците во страдањата го откриваат Единството и затоа тоа е награда, а не подарок, и целиот свет ги ужива плодовите на нивниот труд.

Блиску до целта е можна состојба или на изобилство, или обратно, намалување на Светлината како последица на тајните причини во Управувањето.

Во секого постои свој дел во исправување, според тајните причини, и секој, според овој дел, добива награда. Среќата е скриеното управување во името на крајната цел, но наградата во иднина е само според извршената работа и издржливоста во тестирањата.

Управувањето "казна - награда" или управувањето преку "среќа" периодично се менуваат едно со друго, и тоа го зголемува тестирањето на верата. При приближувањето на деновите на Месијата, дејствува во основно управување преку среќа и не се чини немање на Праведливоста, а тоа е поради исправувањето на Созданието. Основата на управувањето е во името на исправувањето, но тоа е невидливо, обелоденети се само законите за награда и казна. Наградата во иднина ќе биде според исправувањето што го направил секој во текот на сите циклуси на душите.

14. Циклус на времето. Ѕвездите владеат над сите созданија што се родени под нив. Има влијание на ѕвездите вкупно и делумно. Духовниот раст на човекот е во согласност со циклусот на времето во Созданието.

****

Сега, да дадеме пример за еден практичен заклучок од краткиот расказ на содржината на книгата "Даат Твунот":

Напишано е: "Нема никој, освен Него", односно нема воља и сили во светот освен Создателот. А сé што му се чини на човекот, дека го отфрла потврдувањето дека сé е од Создателот е само затоа што таква е Неговата желба во согласност со принципот: "левата (рака) одбива, а десната привлекува".

Односно има работи во светот, специјално создадени, за да го одстранат човека од неговиот пат. Та нели само такви поттици водат кон раскршување на привичните поими, и кон расцепување на селокупната желба, на утврденото гледиште за животот. И сето тоа е поради тоа,за да се појави потреба од Создателот, за вистинското, вечното соединување со Него. Бидејќи ситуациите на збунетост, неувереност, неодржливост "притискаат" врз човекот и не може тој повеќе да остане во привичната состојба „ло лишма ", а само преку напори, отфрлајќи ги разумот и сметките може да се спаси, да ги победи сите факти и пречки на патот кон вечното.

И само кога човек сфака дека тој не е во можност да влезе во духовниот свет без напори над разумот, и покрај потврдувањата на разумот и чувствата на срцето, ќе се појави во неговото срце вистинското барање кон Создателот. Бидејќи конечно ќе се убеди дека нема во него друг, пат освен Создателот да му ги отвори очите и срцето. И тоа намерно го замислил и му го подготвил Создателот, за да се приближи кон Вистината.

И човекот е должен да се труди постојано, да се стреми кон близина на Создателот, за неговите мисли да бидат постојано за Создателот. Дури, ако тој се наоѓа во најлоша состојба, најнеповолната, и тоа да го соедини со Создателот. Односно да разбере дека имено Создателот му пречи да влезе во духовниот свет. Но, да не мисли дека има друга волја, која може да создаде добро и зло, како да некои нечисти сили не му даваат шанса да направи добри дела, и му го отежнуваат патот кон Создателот. Сé се прави од Создателот!

... Рав Шломо од Карлин патувал со еден од своите ученици. На патот застанале малку во гостилницата, седнале на маса и Рав побарал да му стоплат медовина, тој сакал да пие топол мед. Во тоа време во гостилницата влегле војници, и гледајќи дека на масата седат евреи, им викнале веднаш да излезат надвор. "Медот се стопли ли?" го прашал Рав гостилничарот. Во гневот војниците удриле на масата и завикале: Бегај од тука или ...!" "Така, тој уште ли не е подготвен?" рекол Рав. Оној кој кај војниците бил водачот, извадил од ножницата сабја и ја допрел до грлото на Рав. "Само, не е потрбно таа да биде премногу жешка" рекол Рав Шломо. И војниците отишле ...

И како што рекол Бааљ Шем Тов-: кој зборува дека има други сили, освен Создателот, како да се поклонува пред други богови.

Дури и ако човек си мисли дека има уште една власт, па дури и неговата сопствена. На пример, смета дека вчера сам тој не сакал да оди по патот кон Создателот, исто така, се заблудува и како да не верува во единственоста на Создателот.

И затоа, кога човек врши кривично дело, тој не е должен да жали за тоа, дека тој го извршил, но да жали за причината, зошто Создателот го отфрлил и оддалечил од себе, та нели имено Создателот му дал мисла и желба да го изврши делото.

И така, кога има стремеж кон духовно издигање и работа над себе си, човек мора да знае дека ова е тоа, што тој нашол благонаклоност од Создателот. И затоа Создателот го приближува кон себе си, сугерирајќи му ги соодветните мисли и желби. И е должен да се стреми постојано да ги задржува овие мисли и желби.

И исто така жалењето, што Создателот не го привлекува кон Себе си, не треба да му биде жал за себе, жалење што тој е оддалечен и затоа станал примател, егоист, односно се наоѓа во оддалечување од Создателот. Жалењето мора да биде за тоа, дека му причинил огорчување на Создателот. И тоа чувство на огорчување на Создателот е неизмерно посилно отколку најискреното и силно жалење кај човекот (како огорчувањето, причинето на родителите од лошите постапки на синот).

И, исто така, кога чувствува радост од тоа дека се дрзнал да ја добие благонаклоноста на Создателот, исто така треба да биде чувство не за своја сметка, а мора да се радува на тоа, дека се дрзнал да го зарадува својот Создател.

Лајтман - резиме - артикли од Баал ХаСулам

Дарување на Кабалата

Дејствувања на Создателот

Рамхал.Месилат Јашарим

Седум дена во кои е создадено созданието

Рамхал,Даат Твунот

Кабалистичка библиотека

Главно Мени

Достигнување на Вишите Светови

Сподели