Сакам да ви ја прераскажам и прокоментирам познатата стихотворба на Ари „Дрвото на Животот”. Сега ќе можете да ја сфатите многу повеќе од порано. Всушност, тоа не е стихотворба – тоа е прв пасус од книгата „Дрвото на животот”. Можете да ја прочитате целата книга, таа изгледа доста поетично, иако во неа е сконцентрирано целото знаење на кабалистот за создавањето.

Од книгата на големиот кабалист Ари „Дрвото на животот”

Знај, пред почетокот на создавањето постоела само Вишата Светлина, која го исполнувала целиот простор.

Знаеме, дека првично сé започнало од Светлината, со ништо неограничена, која за нас претставува Создател бидејќи нè создава, и нормално, само Тој постои во почетокот, пред појавувањето, пред создаденото од Него суштество, пред  желбата за насладување.

И немало слободен неисполнет (со таа Светлина) простор.

Што значи – слободен? Слободен од Светлината, т.е. кога би постоело што било освен Светлината, би се наоѓало во таа Светлина, би ѝ пречело, би Ја потиснувало. Не постоел простор неисполнет со Светлина, кој би бил слободен од Неа.

Само Бесконечна постојана Светлина преплавувала сé.

Само Бесконечна – бескрајна, со ништо неограничена, постојана – без какви било промени, бидејќи промените укажуваат на постоење на некакви граници. Кога зборуваме за таква состојба, станува збор за светот на Бесконечноста, затоа што говориме за пројавувањето на Вишата Светлина во некое место, кое таа го преплавува целосно, бесконечно, апсолутно постојано, без какви било промени.

И кога Таа одлучила да ги создаде световите и суштествата кои ги населуваат...

И кога Таа одлучила – Вишата постојана Светлина – да ги создаде световите (свет – “олам”, исто и “олама” – скривање), т.е. кога Таа одлучила да се скрива, постепено да го смалува (скратува) своето присутство во тоа место кое целосно го преплавувала , каде што целосно се откривала, Таа почнала во тоа место себеси полека да се скрива – тоа значи дека почнала да создава скалила на скривањето, наречени светови (светови – кои го скриваат Создателот). Сега е јасно зошто Таа почнала да се скрива, постепено да го смалува Своето присутство: за, можеби, благодарение на тие смалувања, да се појават суштества, кои ги населуваат тие светови. Односно во тој степен, во кој Светлината (Создателот) се скрива, во тој степен во тоа место можат да се појават суштества.

Разоткривајќи го со тоа Своето совршенство.

Т.е. токму со своето смалување, кога Таа Себеси се смалува, се скрива – со тоа Таа како да го открива Своето совршенство. Нам тоа ни е апсолутно нејасно, но всушност тоа е така, бидејќи за Создателот е многу посложено да се смали, заради тоа што тоа смалување за Него значи – да ја намали емисијата на својата Светлина, на совршенството, на доброто. Со тоа Тој им го открива на суштествата Своето совршенство. Тој ги подготвува за нивното појавување, за тие да можат самостојно да егзистираат. Во колкава мера Тој се скрива, во толкава мера суштеството чувствува дека егзистира самостојно, без Создателот, сé до состојбата, кога Создателот целосно се скрива, a суштеството се чувствува како единствено тоа да постои  во универзумот, дека Создателот не постои – тоа е токму тоа што ние го чувствуваме. И сето тоа е создадено за сега, тргнувајќи од нашата состојба, ние да можеме постепено да Го откриеме Создателот – токму да го откриеме Неговото совршенство. За тоа говори Ари понатаму.

Што послужило како причина за создавањето на световите.

Т.е. сé што е создадено – световите и суштествата во нив, - создадено е за да се постигне совршенството на Создателот. Тоа не е како во нашиот свет: кога ние постигнуваме нечие совршенство, ние се наоѓаме долу и гледаме на него одоздола нагоре. Да се постигне совршенството на Создателот – значи да се кренеш до Неговото ниво, да станеш како Него, - во тоа е суштината на постигнувањето на совршенството. Т.е. совршенството на Создателот не е во тоа да ни го покаже нам Своето совршенство, туку да нè направи нас совршени, еднакви на Него. Како Го сторил тоа?

Тој се смалил себеси во својата централна точка.

Тоа било Негово најпрво дејство. Односно од најцентралната точка, која претставувала централна точка на Светлината на Создателот, се случило Неговото почетно смалување. Тој почнал да Се повлекува.

И се собрала Светлината и се повлекла.

Светлината се собрала според своите категории, квалитети и се повлекла - односно се случила регресија и според квалитетите и според интензитетот (категоријата “собирање на Светлината” ќе ја сфатиме при изучување на создавањето и структурата на целиот универзум).

Оставајќи слободен, со ништо неисполнет простор.

Слободен од Неговото влијание врз нас, како ни се чини, - Тој се смалил Себеси во днос на нас, се скрил Себеси во однос на нас, но не и во однос на Себеси Самиот. Т.е. и сега ние постоиме во повеќедимензионален простор, и постојат различни рамнини и различни димензии во него, само што ние не ги чувствуваме – тие се пенетрирачки. Тука постојат и Виши светови, и Создателот, и светот на Бесконечноста – сé се наоѓа во едно исто место, само во однос на суштествата Создателот го скрива своето присутство, и во таа мера суштествата се чувствуваат слободни. Токму тоа значи – оставајќи слободен, со ништо неисполнет простор – во однос на суштеството.

И било рамномерно собирањето на Светлината околу централната точка.

Што значи – рамномерно? Создателот се тргнал, се скрил така, што ниту една Негова особина не се чувствува од суштеството. И ниту една од Неговите особини не се чувствува повеќе или помалку, кога ние почнуваме да го постигнуваме Него, - пројавувањето на Создателот во однос на нас – е рамномерно. Односно ние Го чувствуваме како да излегува од маглата, кога постепено се оцртува целиот Негов лик, сите Негови квалитети, во соодветност со нашите поправки во нашите десетте сефирот. Тој прво нè наполнува со целосна Светлина Нефеш – НАРАНХАЈ де-нефеш, потоа НАРАНХАЈ де-руах, НАРАНХАЈ де-нешама, НАРАНХАЈ де-хаја и конечно НАРАНХАЈ де-јехида. Но секогаш во нас се – десет сефирот, и секогаш – макар минималната Светлина, најмалото чувствување на Создателот во нас означува исполнување на сите десет сефирот, сите пет духовни чувства, и тогаш ние го чувствуваме Неговиот лик – далечен, релативно малку постигнат, меѓутоа рамномерен.

И било рамномерно собирањето на Светлината околу централната точка.

Таа централна точка прво била централна точка на Светлината, сега станала централна точка на суштеството, нас, - Малхут на светот на Бесконечноста. Токму таа претставува лев-а-евен – наша суштина – која ние не можеме да ја поправиме.

Така, што празното место добило форма на кружница,

Бидеќи такво било смалувањето на Светлината.

Создателот се смалил себеси намерно во таков облик, за да ја остави кружницата празна, каде што нема никакви граници – и ти можеш да дејствуваш и да правиш што ќе посакаш, во различни состојби, без да тргнуваш од десни, леви, горни, долни или некои други состојби. Т.е., ако се коментира од гледна точка на духовното, - не состојба на давање (десно), и не состојба на примање (лево), и не под Негов притисок, како Виш, и не со помош на страдања – сéуште Тој не предизвикува врз нас никакви дејства.

И после тоа собирање во центарот на просторот исполнет со Светлина

Се создала кружна празнина, само тогаш

Односно се создала апсолутна празнина без секаква поврзаност со Создателот, кога суштеството се чувствува себеси во неодредена состојба, и препуштен сам на себе.

Се појавило место, каде што можат творбите и суштествата да егзистираат.

Кога нема влијание на Создателот, во степен во кој ја нема Неговата моќ, може да постои моќ на желбата за примање (суштеството). Кога се создал таков услов,

Се протегнал од Бесконечната Светлина – од Опкружувачката Светлина, која се оддалечила надвор од границите на таа кружница, - прав зрак. Т.е. се формирал празен простор во кружницата, додека наоколу останала Светлина, и од таа Опкружувачка Светлина внатре во кругот, небаре по радиусот, се спуштил зрак на Светлина одозгора надолу.

И ете се протегнал од Бесконечната Светлина прав зрак,

Одозгора надолу се спуштил внатре во тој празен простор.

Се протегнала, спуштајќи се по зракот, Бесконечна Светлина надолу,

И во тој празен простор ги создала апсолутно сите светови.

Т.е. постепеното слегување на Светлината надвор од кружницата – внатре во кружницата, во однос на централната точка, иницирало релативно пројавување на Создателот, и Негово релативно скривање, што се нарекува светови (мера на скривање на Светлината, мера на скривање на Создателот). Т.е. од бесконечната мера – целосното откривање на Создателот, до најцентралната точка – црната – точка, сега кај нас постојат светови, релативни скривања. Занчи, во почеток постоела кружница, целосно исполнета со Светлина. Потоа – следната состојба – Светлината целосно исчезнала, од централната точка таа излегла надвор, и останал празен простор. Следната состојба – е празен простор и централна точка, во која егзистираат суштества (може во нив сега да се создава). И Опкружувачката Светлина, која постои тука, околу ова празно место, почнува постепено да слегува во однос на таа црна точка. Прво Светлината била бескрајна, безгранична, потоа таа почнала постепено да се смалува себеси во однос на централната точка така, што централната точка останала апсолутно празна. Тие мерки на смалување на Светлината – концентрични кружници – се нарекуваат светови. Сé на сé такви смалувања ги има – пет.

Се протегнала, спуштајќи се по зракот, Бесконечната Светлина надолу,

И во тој празен простор ги создала апсолутно сите светови.

Тука би сакал подетално да раскажам за тоа што значи “се протегнала Светлина по зракот”. Постои кружница со централна точка во неа. Во таа кружница Создателот формира тенка линија до центарот, која се нарекува “кав Ејн Соф” – зрак на Светлината. Тој зрак на Светлината поминува до некое ниво и таму се расекува, како тркалото на велосипедот, образувајќи свет – пројавување на Бесконечноста, која после одреден интервал на времето се пројавува веќе во помала мера.  Првиот свет – Адам Кадмон, потоа слегува Светлината понатаму по тој зрак и повторно создава таква кружница, која веќе се нарекува светот Ацилут, и така натаму – такви светови ги има пет. Но линијата – кав – не ја достигнува точката. Кав – е Сијум, нашиот свет се наоѓа под Сијум, и сите светови се опкружувачки. Ние, пак, со помош на таа линија мора да излеземе надвор од границите на сите тие светови, и да се споиме со целата Бесконечност. Подетално за создавањето на кружните светови околу нашиот свет може да се дознае од вториот том на ТЕС.

И во тој празен простор ги создала апсолутно сите светови.

Пред овие светови постоела Бесконечната,

Во своето толку прекрасно совршенство,

Што суштествата немаат моќ да го постигнат Нејзиното совршенство –

Проблемот се состоел токму во тоа. Пред овие светови – пред смалувањето – постоела Бесконечна – Светлина, која ја исполнувала целата таа кружница во своето толку прекрасно совршенство, т.е. целосно ја преплавувала со себеси таа состојба, - што суштествата немаат моќ да го постигнат Нејзиното совршенство. Затоа Светлината се повлекла – за да им дозволи на суштествата да постојат.

Бидејќи не може создадениот разум да Ја достигне.

Ако Таа нема место, граница и време.

Односно Светлината се повлекува, за да создаде со своето отсутство три параметри: место, движење и време. Тоа се параметри без кои ние не можеме да ја разбереме, постигнеме Светлината. Меѓутоа, пак, постигнувајќи ги тие три параметри исконски во нашата нецелосна, дефектна состојба, во нашиот свет, ние потоа духовно ги поправаме и се воздигнуваме над времето, над движењето – во местото кое е целосно исполнето со Светлината на Создателот. На кој начин?

Уште во 12 век Рамбам пишувал, дека целата наша Вселена, целиот свет се наоѓа под брзината на Светлината. Интересно е да се забележи таков исказ кај човек кој живеел во 12 век, додека тоа ни станало познато во 20 век благодарение на науката. Тој пишувал, дека добивајќи со помош на екранот поправка на нашите чувствувања, ние излегуваме на ниво над брзината на Светлината. Тоа се нарекува “да се излезе на ниво на мирување” – таму, каде што нема движење и време. Бидејќи над нивото на Светлината сé замира и почнува да се движи само внатре во поправените или непоправените желби, тоа движење од страна на човекот се восприма само како приближување или оддалечување во однос на особините на Создателот. Сé друго само замира, нема никакво движење, никаква категорија, воопшто не се чувствува на друг начин. За да му се даде на човекот можност да ја постигне таа совршена состојба, треба во почетокот да се оддалечиш, давајќи му можност да ги почувствува тие состојби во својата најниска манифестација – кога постојат време, движење и место. Ниту просторот, ниту времето, ниту дејството не се поправаат – така ние ги нарекуваме нашите осети внатре во себеси, додека во суштината, такви категории во Природата не постојат. Тоа постои во нашите осети. Поправајќи ги нашите осети, кревајќи ги на повисоко – вистинско – ниво, навлегувајќи во многу поширока димензија на универзумот, ние доаѓаме до тоа, што го губиме чувството за време, движење и простор. Рамбам токму така и пишува, дека сите други светови во споредба со нашиот, се наоѓаат над брзината на Светлината. Нашиот свет, пак, се наоѓа под брзината на земната Светлина. Преминот од нашиот свет во Вишиот свет значи премин од земниот свет во духовниот свет.

Пред овие светови, т.е. специјално создадените од Создателот смалувања, постоела совршена Бесконечна Светлина.

Во своето толку прекрасно совршенство го преплавувала со себеси целиот простор,

Што суштествата немаат моќ да го достигнат Нејзиното совршенство –

Бидејќи не може создадениот разум да Ја достигне.

Зошто Таа нема место, граници и време.

И како зрак слегла Светлината

Кон световите, кои се наоѓале во празниот црн простор.

И секој круг од секој свет...

Се создал круг од секој свет, од секое скалило. Зошто се појавиле овие скалила и тие пет светови? Затоа што во создаденото суштество постојат 5 нивоа на авијут.

Според ова, кога Светлината го поминува нултото ниво на авијут и дејствува во него, тој веднаш го наполнува, и со тоа го создава првиот свет. Поминува Светлина кон следната фаза – авијут еден, ја наполнува, со тоа се создава следниот свет и т.н. Од ова следи, дека светот – е наполнување со Светлина на едната од петте фази на авијут на создаденото суштество.

И како зрак се спуштила Светлината кон световите

Кои се наоѓале во црниот празен простор.

И секој круг од секој свет и блиските до Светлината – се важни,

Колку е поблиску кругот до надворешната Бесконечност, толку светот е повисок, поважен, бидејќи таму скратувањето е помало, поради поголемата оддалеченост од централната - празна, црна,- точка.

Сé додека не го најдеме нашиот материјален свет во централната точка,

Внатре во сите кружници во центарот на празнината што зјае.

Односно таму, каде што апсолутно отсутствува пројавување на каква било Светлина – центарот на кружниците, тој свет, - сите кружници се распоредени само околу таа централна точка, од една страна, за да ја смалат Светлината на Бесконечноста во однос на точката, од друга страна, ако централната точка, душата, т.е. ние сакаме да се издигнеме, тогаш тие светови ни помагаат, стануваат скалила на нашето проширување. Таа централна точја на крај треба да ги освои сите светови, да се прошири и да ја исполни целата таа кружница повторно со Светлина. Зошто?

Во почеток таа ја исполнува целата таа кружница со своите поправени особини. Создателот се повлекол, оставајќи го тука само нашиот авијут, а ние сега мора со помош на екранот цел тој авијут да го поправиме за давање, и тогаш повторно ќе ја пројавиме Светлината, која постои во оваа кружница, но е скриена од нас. Тогаш таа Светлина ќе се пројави во нашите црни келим со помош на екранот, и одново ќе се исполни таа кружница со Светлината на Бесконечноста. Но тоа ќе се случи веќе заради нашите напори – ние тоа ќе го направиме. На таков начин ние ќе го постигнеме целата таа творба, која ќе ја добие целокупната Светлина од Создателот, и според моќта, обемот и влијанието ќе станеме еднакви со Создателот.

И така оддалечен од Бесконечното – подалеку од сите светови,

И затоа така крајно ниско материјален

Бидејќи највнатре од сите кружници се наоѓа тој

Во самиот центар на празнината што зјае...

Доаѓаме до крајот на изучувањето на низата предговори, основните статии кон основните кабалистички книги. Во предворјето на следниот семестар би сакал заедно да проучиме уште еден таков предговор – тоа е предговор кон книгата “Пи хахам” (Устата на мудрецот), за до почетокот на изучувањето на „Науката Кабала” да имаме правилна претстава за тоа зошто ја изучуваме, и што таа ни дава. Таа книга била напишана од Баал ХаСулам како обид да напише ТЕС – многу време пред ТЕС. Таа книга не е издадена, останала како ракопис, притоа во многу различни варијанти. За чудо се зачувале некои фрагменти од неа, јас го поседувам оригиналот од кој е земен овој Предговор, сé што ми останало од мојот Рав. Но самата книга нема голема вредност, бидејќи Баал ХаСулам наместо неа ја напишал ТЕС. И точно, во споредба со ТЕС, таа наликува само на обид. Но Предговорот кон неа е многу интересен, и за да си дадеме правилна насока, правилен духовен развој, ние ќе го прочитаме.

Во сите наши дејства работи само една сила која постои во реалноста – Создателот. Неопходно е Тој да се принуди, да се натера, бидејќи е определено со закон, Тој да се преслече во нас и да почне да дејствува, за да не дејствуваме ние, наводно, против Него. „Наводно против Него” – бидејќи во спротивно, ние поинаку ќе чувствуваме, иако во суштина, тоа е истото дејство, но за да нè доведе до правилно осознавање, тоа го чувствуваме на таков начин. Ние треба да Го предизвикаме Него, да почне да дејствува во нас, преку нас, да се преслече во нас, да продре како во ракавица. Да дејствува врз нас така, за да Го почувствуваме и видиме истовремено и Тој што дејствува, и Неговите дејства. Да сфатиме дека се импресионираме и се активираме. Затоа ние треба да сфатиме, дека во мера, во која што се сплотуваме заедно во единствениот стремеж Тој да се преслече во нас, - во толкава мера тоа се случува, сè додека не се почувствува. Тоа нема да го чувствува секој посебно, туку целата група заедно, како збир на индивидуалци, кои се соединуваат во една целина, без оглед на сите пречки.

Во тоа е содржан целиот принцип: ако ние станеме единствена целина, тогаш еден ќе се преслече во друг, и ќе почне да дејствува. Самото дејство е многу едноставно. Ние чувствуваме и сфаќаме, дека сè е содржано во еден единствен принцип: нема никакви дејства, туку само се одвива развој во нашите чувствувања на оваа идеја, осознавањето на оваа една единствена состојба. И на тој пат сретнуваме многу пречки.

Јас добив прашање – каде кај Баал ХаСулам, кај Рабаш се сретнува зборот Махсом? Не се сеќавам, дали некаде го има токму тој збор. Ми се чини дека го нема, иако е можно некаде Рабаш да пишувал за тоа. Но, објаснувајќи ми го тоа лично мене, само за мене, а не на лекциите, тој често го употребуваше овој збор.

Махсом може да биде секоја од пречките. Има трка со препреки, кога човекот за време на трката мора да прескокнува бариери. На хебрејски бариера се нарекува месуха, односно во ова исто така се гледа неговата поврзаност со зборот Махсом. Махсом може да биде Малхут на светот Асија одозгора надолу, која допира и не допира. И во ова постои поделба – што значи допира и не допира. Тоа може да биде Махсом, кој човекот го поминува. Постојат многу Махсоми, а најважен од сите е кога „вложил напор и пронашол”. Махсом може да се нарече и поминувањето на човекот преку два вида на скривање кон откривањето. Од една страна, тоа може да биде Махсом, кој се наоѓа на средината на светот Јецира, на нивото хазе од светот Јецира. Таква е дефиницијата од страна на келим, додека од страната на достигнувањата, од страната на Светлините, тоа го означува местото на Малхут на светот Асија.

Забележуваме, дека Баал ХаСулам на различни места ги објаснува овие работи поинаку. Во „Предговорот кон книгата Зохар” тој објаснува, дека достигнувањата почнуваат од Малхут де-малхут на светот Асија, потоа доаѓа Јесод на светот Асија и така натаму, сè додека човекот не го постигне целосно совршениот единствен НАРАНХАЈ, додека не го постигне целосно светот Асија, а потоа истото да се случува во светот Јецира. Тука тој објаснува, дека достигнувањата почнуваат од Малхут де - малхут на светот Асија, а на други места поудобно му е да објаснува дека тоа почнува од Хазе на светот Јецира.

Но, тоа не значи некој изненаден скок преку 14 сефирот. Зарем кабалистот почетник прескокнува преку нив? Не. Едноставно се зборува или од страната на Светлините, или од страната на келим, зависно од природата на скалилата, и од гледна точка на категоријата која што се достигнува. Може да се рече, дека човекот воопшто не почнува одоздола. Бидејќи, што значи долу? Ако говориме за структурата на световите, сите светови БЈА – тоа е АХАП, тоа се келим за примање, во кои до некоја мера има келим за давање, до нивото Хазе на на светот Јецира, како во тхум шабат. Тоа е дополнително распространување на келим за давање, и затоа таму е можно нивното користење, ако има додаток на Светлина, додаток на сила. Но сите светови БЈА – се келим за примање. Зарем човекот, кој се наоѓа во тие келим за примање, веќе работи, чувствува, дејствува? Не. Ние почнуваме од Малхут на светот Ацилут. Таму започнува духовниот пат за добивање на Галгалта ве-Ејнаим. Според степенот на стекнување на Г“Е и оттурнувањето на АХАП, човекот расте во состојбите ибур и јеника. А кога ја достигнува состојбата мохин, почнува полека по пат на вклучување, да ги користи АХАП, световите БЈА.

Излегува, дека тој се наоѓа во Малхут на светот Ацилут, а потоа се искачува. Но всушност, неговиот подем се состои во тоа, што тој божемно се спушта од Малхут на светот Ацилут, користејќи ги келим во правец надолу, до сијум раглин. Малхут на светот Ацилут, Парса – тоа е всушност местото на почетокот, каде што започнува патот. Но сепак зависи од тоа, на каков начин тоа се објаснува – во какви келим, при каков авијут, или при какво достигнување, т.е. во зависност од тоа што ние гледаме. Затоа постојат неколку гледни точки, од кои се разгледува секоја состојба. И затоа секој пат се добива поинаква дефиниција на Махсомот.

Махсом е духовниот потенцијал, кој човекот треба да го прескокне, да скокне над него, како што се опишува во едно од писмата на Баал ХаСулам, кога човекот го прескокнува ѕидот во градината. Тој шета во градината зад Создателот, а потоа Создателот на некој начин се наоѓа позади него. Махсом е дополнителна сила, таква потенцијална сила, која човекот треба да ја добие од Вишото, за да се крене над својата природа и да воспостави врска со  духовниот свет. Тоа се нарекува Махсом, тоа е додаток на духовна сила. Тоа е сила на Светлината, што човекот треба да ја добие, за да се крене над својата желба. Тие работи многу тешко можат да се објаснат. Тука постојат многу параметри, на тоа можеме да го додадеме поимот решимот. Тоа е технички поим, бидејќи станува збор за силата што дава и силата што прима, и за тоа, во какви пропорции тие работат во човекот, и зависно од тоа, на каков начин тој може да се искачи. Слична појава се случува во квантната физика, кога на честичките им се обезбедува дополнителна енергија, и поради тоа, тие можат да излезат надвор од границите на атомот. Или обратно, не се способни за тоа, па затоа се задржуваат внатре. И сето тоа зависи од силата. Затоа не постои некоја преграда, некоја ограда.

Махсом може да биде во желбите, силите, решимот, авијутот, достигнувањата, - зависно од твоето објаснување. Махсомот не е некоја конкретна линија помеѓу овие и оние келим, повеќе се мисли на чувствувањата на човекот. Затоа Баал ХаСулам не го користел овој збор. И од Рабаш никогаш не сум го слушнал на лекциите, бидејќи во објаснувањата лично за мене, тој говорел поинаку, одошто на лекцијата. И употребувал поинакви зборови. На лекциите тој повеќе ја имаше улогата на учител, рав. И навистина, овој збор јас го употребувам по навика, бидејќи меѓу нас ние често го употребувавме. Тоа се однесува на Махсомот. Јас мислам дека овој збор сепак е погоден, бидејќи секогаш можеш од некоја емоционална позиција, или од позиција на разумот да зборуваш со човекот, и не е важно како тој ќе си го претстави овој поим. Тој ќе го восприми тоа како нешто, што му претстои. Ќе мисли за тоа како за некоја пречка, што треба да се надмине, да се крене над неа, добивајќи дополнителна сила. Тоа е нормално. Потоа, сите поими, како што се: обратен сооднос на Светлините и келим, достигнување и авијут, решимот, чувствување на скривањето заедно со чувствувањето на откривањето, се соединуваат заедно. И тогаш Махсомот се гледа како потенцијал, дополнителна сила, која човекот ја добива од Вишото, и која му помага прв пат да се крене над знаењето. Но, тоа може да се случи, и не само првиот пат. Секој пат може да се употреби овој збор.

Тоа е често употребуван збор. Потенцијална бариера. Нешто такво. Тоа доаѓа од Вишото, со претходно направен напор одоздола, тоа е премин од скалило на скалило, раѓање, секој пат тоа е ибур, јеника, мохин, од неживото, растителното, животинското, промена на решимот. Сето ова се случува со помош на дополнителната сила на Светлината, наречена сила за поминување на махсомот. Освен тоа, во нашата книга „Две големи ѕвезди – Баал ХаСулам и Рав Кук” има изјава на Рав Кук, дека не треба да се плашиме од нови зборови. Баал ХаСулам и другите кабалисти пишуваат, дека ние треба да пишуваме книги, да ја шириме Кабалата. Тоа значи да се поедноставува јазикот, да се направи поблизок до народот. Се разбира, потребна е нишка, која ја влечеме од изворите, и потребно е цело време да се заштитува таа линија. Бидејќи на крај, ние го враќаме човекот кон изворите. Но во објаснувањата со цел да се приближи на народот – и Рав Кук пишувал за тоа – ние мораме да пишуваме книги и да ги шириме знаењата за Кабала на поволен, и разбирлив за луѓето начин. А потоа, тие преку тоа ќе можат да се поврзат со изворите. Тоа треба да се објасни. Не паметам збор, кој е почесто употребуван од нас, од зборот Махсом. Но него го нема во текстовите, и не го употребуваат другите ученици на Рабаш. Затоа се поставува прашањето – од каде сум го нашол. Тоа треба да се објасни. Во 39 стаитја, напишана во 1985 година, Рабаш пишува:

„И може да се објасни оваа статија од Зохар, според внатрешната работа. Ние треба да знаеме, дека постојат две пречки за човекот. Тие не му даваат да го помине Махсом, и да ја достигнат љубовта кон Создателот. Затоа што човекот се раѓа со љубов кон себеси, и не може ништо да направи без лична добивка. Затоа, ако тоа му причинува душевно задоволство на човекот, тој може да одлучи да не прима, на пример...

Тука тој го употребува зборот Махсом. „ .. не му даваат да го помине Махсом, и да ја достигне љубовта кон Создателот”. Ова е од статиите на Рабаш, напишани од него во 1985 година, статија 39. Точно ја проверив годината кога е напишана статијата, бидејќи се сеќавам на примерот, кој тој во неа го наведува. Се сеќавам кога го прашував за ова, и ги паметам сите детали... Токму ова, всушност се чувствува во духовното. Се сеќавам во петок одевме во миква, и токму тогаш поминувавме под мостот помеѓу Петах Тиква и Бнеj Брак. Во Петах Тиква, во миква, имаше сауна, и тој многу сакаше да ја посетува. Го прашав токму тогаш, кога бевме речиси под мостот: „Што е вера нас разумот – конкретно кај мене, овој момент?” Јас или ти верувам, или не ти верувам, му верувам или не му верувам на пријателот, си верувам или не си верувам себеси, верувам или не верувам на фактите во весниците – како тоа влијае врз нас, како тоа функционира?” И тогаш тој ми наведе пример за тоа, како пријателот бара од мене пари на заем. Тоа беше првата година од мојот престој кај него. Затоа точно ја проверив годината на пишувањето на оваа статија, во која се сретнува зборот Махсом. Тоа беше 1985 година. Значи, јас слушнав за тоа 10 години порано, пред да биде напишана оваа статија. Годината кога е напишана статијата може да се рече дека е прва, кога тој почнал да пишува статии.

Зборот Махсом е многу соодветен. Затоа што во секое место, во сè, во секоја појава има нешто слично. Тој е погоден за употреба од една страна. Иако од друга страна, ние немаме точна дефиниција на овој поим, и овој збор не се употребува во кабалистичките текстови.

Поминување на Махсомот

Ако човекот сака да го помине махсомот, треба во себе да го изврши следното дејство: јас не постојам – јас сум надвор, јас излегувам од своето „Јас”. Но треба да се замисли себеси како излезен од своето „јас”: јас не постојам, јас се наоѓам во мислите, во желбите на другите луѓе, и дејствувам само согласно со нивните мисли и желби -  тоа е најпрвата вежба што можеме да ја имаме. Веднаш, откога човекот ќе може да го изврши над себеси ова дејство, тој ќе почне да ги чувствува другите, наместо себеси. Ќе почне јасно да ја гледа едната и Единствената Сила во светот, која управува со сè околу нас. Зошто тој почнува тоа да го чувствува? Затоа што излегол од себеси, се вклучил во таа Сила, се споил со неа, се прилагодил. Затоа што нејзина основна особина е – исто отсуството на „Јас”. И човекот гледа, дека сè во светот, апсолутно сите луѓе – и злосторниците и праведниците, и способните и глупите, и дивјаците и цивилизираните – сите тие само ја реализираат единствената Мисла. Во ниту еден не се создава никаква лична желба, никакво лично движење, сè се определува само со единствената Замисла, која едноставно престојува во светот, како поле. И сите се движат само соодветно на неа.

Што значи, соодветно на неа? Секој претставува посебен механизам, кој дејствува во состојба на максимално наполнување со минимални трошоци. И овој механизам секој пат автоматски го зазема своето место, дејствувајќи во согласност со ова поле. Тоа поле се нарекува Создател. Поточно, тоа сè уште не е Создателот, туку манифестирање на Неговото управување во однос на сите, што се наоѓаат во овој свет. Човекот почнува да гледа како сè функционира само според еден закон, едно правило, само според една волја. И во таа мера, во која тој се спојува со таа мисла, таа волја, откога го губи своето „јас”, и сака да навлезе подалеку во полето на Создателот, тој почнува да гледа како сè во однос на него се претвора во добро. Односно, за него нормално дека ништо не се менува, едноставно тој почнува да гледа, колку тоа е навистина добро. Тој гледа, дека сите други луѓе ја извршуваат оваа мисла, бидејќи и неговата, и мислата на Создателот, полето, се спојуваат во едно. Тој гледа, дека апсолутно сè во светот се прави заради него и за него.

И дури ако, според неговото мислење, се прави зло, тој сфаќа, дека тоа не е лошо, дека во тие состојби, во кои се наоѓаат луѓето едноставно не може поинаку да се постапи. И затоа тој толку ги одобрува, и ги сфаќа, и дури ако некој му се приближи и го загрози неговиот живот, тој не ќе може да му се спротистави. До тој степен човекот го губи своето „јас” и чувствува, дека сè што се прави наоколу – е апсолутно правилно. Јас ви кажувам сега многу екстремни примери, кои сè уште не ни се сосема јасни, само за да ни помогнат малку во сфаќањето на тоа, што значи да се кренеш само малку над махсомот. За да ни овозможи да го почувствуваме тој граничен премин – од таму наваму, и обратно. Точно, може да се преминува и натаму, и во обратен правец – човекот има таква можност, и генерално, кабалистите можат сè. Тој, што се наоѓа на повисоко скалило, може намерно да направи регресија, да се омаловажи за да се спореди со сите други. За да се наоѓа на истото ниво, да контактира со другите, да им помага.

Понатака, нареден подем. И повторно сите, по можност да ги поткренеш нагоре. Тоа е природна особина на секое Вишо скалило, и затоа секој кабалист така дејствува. Зошто тоа ни е потребно? За да се обидеме во групата за време на учењето по можност да репродуцираме во себе такви состојби, но да не одлетаме со нив некаде, фантазирајќи, дека веќе сме во духовното, туку јасно да сфатиме, дека не се наоѓаме таму, но би сакале да се наоѓаме. Тоа е, како кога јас разговарам со дете, кое игра со играчки. Да се моделираат во себе секакви идни состојби, да се посакува во нив да се престојува, тоа е како кревање на МАН, кревање на нашите желби нагоре, кон следното скалило. Соодветно на тоа, ќе слегува Виша Светлина и ќе нè крева. Односно, освен лекциите и работата, неопходно е и такво дејство.

Непосредно преминот на махсомот се состои од неколку фази, тоа е варијабилен премин: човекот се наоѓа те над својот егоизам, те пониско од него. И така неколку патио наизменично. Некогаш реков, дека махсомот го поминуваат, и нема пат за враќање назад. Тоа е точно: тој што веќе добил некое скалило, го достигнува – тоа кај него веќе постои. Тој може да се враќа повеќе или помалку, но овие варирања постојат, за тој да го изработи целиот свој егоизам, и да го пренесе преку махсомот.

Не постојат неколку поминувања на махсом, но самата состојба е варијабилна тука и таму, таму и тука. А потоа се случува конечен и целосен пробив. Тоа е како варирањата, што се случувале во Египет со Паро- Фараонот, слично на десетте казни. Така тоа се нарекува пред преминот на Јам Суф – Црвеното море. На хебрејски тоа е „Крајно море” – не Црвено, туку Крајно. Ејн Соф – е Бесконечност, а соф – крај. Кога го поминуваш крајното море – навлегуваш во духовниот свет.

Во почетокот на преминувањето на махсомот, состојбата на човекот може да се спореди со состојбата на некој што се наоѓа во вода. Тој се наоѓа те над површината на водата, те под вода – како да нурка во желбите, во мислите од нашиот свет, во мислите за себе, за искористувањето на другите заради себеси. Ние мислиме: “би требало да работиме за групата, да се поврземе со пријателите, би требало да учиме...”. Зошто е тоа потребно? за да напредуваме. Оваа состојба се нарекува „под махсомот” – токму во неа ние се наоѓаме. И втората состојба, кога човекот како да се наоѓа над површината на водата. Тогаш тој сфаќа, дека сите егоисти се како деца, бидејќи такви се создадени од Создателот. Тие не се виновни дека постапуваат токму на начин, на кој што постапуваат,. И затоа Создателот е целосно снисходлив кон нив, зошто токму Тој ги создал како такви.

А тој, што поминува, кога се искачува над махсомот како над површината на водата, почнува во себеси да чувствува, дека на сите им посакува добро, сака да помогне, тој во себе чувствува потреба да се однесува кон сите, како што кон нив се однесува Создателот, затоа што возвишувањето над махсомот е спојување, изедначување со мислите на Создателот. Тогаш тој почнува да Го моли Создателот да му покаже, како Тој се однесува кон човештвото, за сè повеќе и повеќе да стане сличен на Него. Да се искачи повисоко не заради самото искачување, туку за да ја оправда замислата на Создателот во однос на целото човештво. Тој почнува во себе да ја чувствува потребата од тоа оправдание, се плаши дека не разбира, сеуште не е свесен на каков начин Создателот се однесува кон сите, и во нешто, можеби, дури и не се согласува со Него. Состојбата после махсомот – е кога човекот посакува веќе поголемо отркивање на Создателот не за да му биде пријатно да гледа како сè во светот се движи според еден систем, туку за до Го оправда Создателот. Не заради себе, туку со тоа Нему да му донесе радост.

Во состојбата, кога човекот се наоѓа веќе после махсомот, постојат неколку интервални полуегоистички стадиуми. Откога народот, на чело со Мојсеј, го поминал Крајното море, тој уште три дена престојувал во Синај. Синај – од зборот „сина” – омраза. „И дошле до планината Синај”. Замислете си што претставува „планината на Омразата”. Планина – од зборот “ар”, “ирурим” – тоа се сомнежи, кои се појавуваат кај човекот. Тој престојува во сите тие сомнежи, и нема претстава како воопшто може да се прилагоди на тоа што го гледа, од каде може да има такви состојби, такви сили, желби, таков притисок одвнатре – да се спои со Создателот. Како резултат, само една од неговите точки се крева на оваа планина, над сите тие сомнежи, над сите негови сè уште егоистички желби, и само таму, над нив, тој контактира со Создателот. Така човекот почнува постепено да го моли Создателот да му покаже, како Тој се однесува кон луѓето. А токму односот на Создателот кон луѓето се заповедите, и затоа извршувајќи ги, ние стануваме слични на Него.

Што се Заповедите? Заповедите се правилен однос од својот егоизам, во однос на заедничкото создание. Јас Го молам Создателот, како веќе да стојам до Него. Јас – сум апсолутно самостојна точка веќе излезена од себе, пред махсомот сум бил несамостоен, потонат во егоизмот, се наоѓав под негова власт. Додека пак сега, откога го поминав махсомот, јас сум – самостојна точка надвор од егоистичкото влијание врз мене. Затоа, јас почнувам да го молам Создателот: “покажи ми како Ти се однесуваш кон нив”. “Кон нив” – значи кон целокупното човештво, кое е апсолутно еднолична маса, единствено кли, составено од 620 желби. Јас се обидувам да се однесувам кон секоја од тие желби исто, како што кон нив се однесува Создателот. Тоа значи, дека ги извршувам 620 заповеди. Мојот правилен однос кон нивните 620 желби, кога јас ја земам секоја желба како своја, и алтруистички посакувам нејзино наполнување, токму тоа претставува извршување на заповедта. Така јас постепено ги извршувам 613 заповеди. Ја апсорбирам во себе секоја од тие желби, и ја наполнувам, за да ги наполнам сите души. Преку себеси ги наполнувам сите. Тоа ми овозможува да се соединам, да се спојам со нив, и да оформам свое огромно, со сопствен труд заработено кли, составено од сите души, наречено “Адам” – човек. На таков начин, во мера на присоединувањето на овие желби кон себе, и нивно наполнување преку мене, јас станувам сличен на Создателот, се спојувам со Него.

Оваа состојба – е мојот личен Гмар Тикун. А што е пред тоа? Пред тоа се појавува чувството на срам. Срам – е кога не можеш да ги гледаш во очи другите. Чувствуваш дека си егоист, дека сите твои мисли се само за тебе, а не за другите. Во граничниот слој од преминот на махсомот, човекот почнува да го чувствува – нему му е срам да ги гледа другите. И воопшто не е важно, кои се другите. Тоа можат да бидат и најголемите злосторници, не е важно, бидејќи тие автоматски ја извршуваат вољата на Создателот. Човекот веќе престанува да ги дефинира како добри или лоши. Тој ги дефинира како мали деца, кои само го извршуваат тоа, што им го диктира природата. Самиот тој, бидејќи веќе почнал да го чувствува своето “јас”, независната точка, почнува својот однос кон другите да го чувствува како кориснички, како желба да се искористи секој и сè. Токму тогаш тој се засрамува. Тогаш тој почнува да се контролира себеси. Тука конечно се појавува можноста да го избегне тоа чувство на срам.

Ако дури и најмалку почувствуваш срам, значи дека веќе сфаќаш на што треба да работиш, каде да се поткреваш. Со тоа, чувството на срам – е пожелно. Тоа е појдовна точка, од каде што јас можам да се поткренам уште повисоко, уште подалеку да одам напред, во областа на Создателот. Ова чувство – е апсолутно јасно. Гледајќи било кого, едноставно се засрамуваш зошто посакуваш така егоистички кон него да се однесуваш. Зошто не се грижиш за него целосно, зошто не мислиш само за него. Тоа апсолутно чувство се појавува кај човекот соодветно на неговото скалило на преминот на махсомот. Тоа воопшто не зависи од некои негови внатрешни фантазии. Само влијанието на Светлината, пројавувањето на Создателот при преминот на махсомот го предизвикува тоа чувство во нас. Односно, појавувањето на Давателот, чувствувањето на Неговата особина, предизвикува кај човекот природно чувство на негова спротивност, наречено „срам”. И воопшто не е важно, дека сите други се исто такви егоисти, бидејќи знаеш дека пред Создателот си обврзан, создаден, за да мислиш само за нив, и нели ти си –друг, поинаков од нив.

Нема никаква можност да се рече: „Јас сум како другите. Сите се такви”. Бидејќи сите не се такви. Сите се наоѓаат под автоматско управување на Создателот, под махсомот, во нив ја нема самостојната точка. Додека во тебе, во таа мера, во која што таа точка сега расте, се манифестира ова чувство на срам и потреба да се уподобиш на Создателот. Како што, на пример, мајката се чувствува како егоист во однос на своите деца, се прекорува и се мрази себеси поради тоа. Притоа, таа не бара од детето тоа да се однесува кон неа исто, како што таа се однесува кон него. Кога човекот го поминува махсомот, тој се чувствува исто така, само во однос на сите, на целото човештво. Тој чувствува, дека токму на таков начин тој треба кон сите нив да се однесува.

И во случај да не може, тогаш обратното чувство е срамот. Притоа, ти воопшто не ги осудуваш ниту пријателите, ниту целокупното човештво за нивниот егоизам. Сигурно, тие се егоисти, но такви се создадени од Создателот и мора такви да бидат. Како што мајката не бара од децата да бидат алтруисти и да ја сакаат, така и ти, едноставно се чувствуваш обврзан да бидеш поинаков, да мислиш на сите. И сè додека не си таков, се срамиш да ги гледаш пријателите во очи. Да ја земеме барем оваа фраза: “срам ми е да ги гледам во очи пријателите, бидејќи сакам да ги искористам за себе” – таа треба уште денес да стане наше клучно правило. Ние треба да се обидуваме да го пронајдеме во нас тоа чувство. Јас сум егоист – точно е, јас сум таков создаден – вистина е, сето ова во мене го создал Создателот. Тоа е – природно. Но јас треба да се обидам да ја најдам во себе таа точка на срамот. Сега јас го гледам секој со мислата: како можам да го искористам за себе, за сопствената благосостојба, сопственото возвишување. За да се искачам повисоко, подготвен сум да го згазам. А тоа е сосема спротивно на тоа што треба да го правам.

Значи, свеста: „се срамам да ги гледам пријателите во очи” треба да се култивира во нас вештачки. Но ова вештачки предизвикано чувство ќе го предизвика врз нас пројавувањето на Вишата Светлина. Затоа не ви читам само така, што се случува над махсомот. Со ова сакам да покажам: замислувајте си, дека веќе како да се наоѓате повисоко, само не одлетувајте во вашите фантазии, туку замислете го ова во дејствата во однос еден кон друг. И тогаш ќе предизвикате врз себе огромна опкружувачка Светлина, и таа навистина ќе ве извлече нагоре. Ниту јас, ниту лекциите, ниту вашиот однос, ниту работата, ниту вашите фантазии – не, само опкружувачката Светлина, предизвикана од сето ова – таа крева нагоре. Затоа, да ги замислуваме овие гранични состојби, да се стремиме кон нив – е најважното.

Сега јас го правам истото, што го правел Баал ХаСулам, Рабаш и сите други кабалисти. Само што за овие состојби, кон кои треба да се стремиме, јас говорам со многу подостапен јазик. Можеби едноставно поекспресивно и појасно ви ги претставувам конкретните точки, на кои треба да се придржуваме. Ние се стремиме кон тоа, читаме литература, работиме во групата, вештачки создаваме во неа атмосфера на љубов кон пријателот – сè за да малку се уподобиме на она, што е над махсомот, за врз нас да засвети Вишата Светлина. Ако почнеме да дејствуваме денес, тука – секој внатре во себе ќе се обиде да го претвори ова, и да живее со оваа идеја, тогаш ние за неколку дена ќе почувствуваме каде веќе се наоѓаме. И тоа нема да биде вештачка состојба, туку навистина, предизвиканата опкружувачка Светлина ќе го репродуцира тоа во нас. И постепено, нашата калкулација ќе стане сè поголема и поголема, и веќе не во однос на луѓето, туку во однос на Создателот.

Но, тоа е веќе следна фаза. Срамејќи се да ги гледа пријателите, во очи обидувајќи се да излезе на ниво, кога почнува да се чувствува во премин на махсомот, небаре одделувајќи се веќе од своето “јас”, апсолутно не мислејќи за себе и својата егзистенција – човекот почнува да живее во другите. Вклучувајќи се во нив, човекот преку нив го веќе чувствува Создателот – општата, исполнувачка мисла. И тогаш неговите калкулации се само во однос на Создателот: да му се уподоби, и тоа пасивно. Сè што ќе манифестира Создателот, да прими во чисто, испразнето од егоизам, срце. Твоја единствена желба станува – наполнување со Создателот.

Наполнување – што тоа значи? Тоа е постепено чистење, прилагодување на сите свои желби кон тоа, да чувствуваш, да се однесуваш кон се, да излегуваш напред, сè подалеку и подалеку од својата состојба пред махсомот. Човекот дотолку чувствува неможност да направи нешто лошо во однос на другите, што според земните мерки тоа изгледа како тој да е безволен, немоќен. Некогаш тој можел да се тепа, да тепа, да бара, да командува заради себе. Можел сите да ги потчини на себеси. Сега тој наеднаш открива, дека нема потреба од сила, но тоа не е рамка на нашата група – повисоко, кога тој гледа на целото човештво, дека токму таков, ненасилен однос кон светот, го свртува светот кон него. На крај, тоа се покажува како најдобронамерна страна. И сè се средува. Сите наоколу го извршуваат тоа, што Создателот го сместува во нив. И сите се добронамерни. Ова е слично на она, за што пишува Баал ХаСулам во статијата “Откривање и скривање на Создателот”.

Науката и филозофијата напредуваат заедно со напредокот на човештвото. Денес, сите научници и филозофи согласуваат дека човечкото истражување на светот околу него, е ограничено. Може да се рече дека човекот е како "црна кутија" кој го чувствува, разбира и прима само она што доаѓа однадвор.

Во сите наши истражувања, ние сме ограничени со нашите пет сетила. Сите инструменти кои што ги градиме, и кои што ќе бидат изградени во иднина,не можат да се оттргнат на ограничувањата на нашите пет сетила. Тие едвај ги прошируваат границите на нашите сетила. Тоа е затоа што ние никогаш не сме во состојба да замислиме што им недостига на нашите сетила. Имено, кои други додатни сетила ни требаат со цел да ја осознаеме вистинската реалност околу нас.

Ние не го чувствуваме тоа како недостаток, исто како што не чувствуваме недостаток на шестти прст на нашата рака. Она за кое ние не чувствуваме дека е недостаток никогаш нема да биде нешто коешто ќе го бараме. Затоа, сите наши истражувања на нашиот свет се во согласност со нашите пет сетила, и ние никогаш нема да можеме да почнеме да видиме, почувствуваме и да го разбереме она што е надвор од нашите сетила. Тоа се ограничувањата на нашите концепти.

Исто така, нашата имагинација е производ на нашите пет сетила, и искуствата кои произлегуваат од нив. Ние никогаш не можеме да замислиме некаков објект или суштество кое што не наликува на она што нам ни е познато преку нашите пет сетила. Ако сакам, на пример, некој да ми нацрта некое суштество од друга планета, со сигурност тој ќе го нацрта со елементите коишто ни се познати нам од нашиот свет. И ако јас те замолам да опишеш нешто имагинарно, ти без сомневање ќе ми дадеш нешто слично на овој свет.

Ова ги опишува сите наши ограничувања: ние сите живееме во еден мал свет, и ние не сме способни да чувствуваме, а од таму и да замислиме, било што, што е надвор од него. И бидејќи нашите ограничувања се апсолутни, ниедна наука или филозофија нема да може никогаш да ни помогне да го разбереме она што е надвор од овој свет.

Можно е на истиот простор, во друга димензија да постојат други суштества, други светови. Но ние не сме во состојба да ги почувствуваме бидејќи ни недостигаат потребните садови-сетила да ги почувствуваме. Можно е во тој друг свет, поголем од нашиот, да бидат пронајдени причините за нашето постоење, за сите инциденти кои ни се случуваат и причините за нашата смрт. А ние, несвесни за овие причини, живееме без вистинско знаење и без вистинска цел, што е исто како да се биде несвесен во нашиот свет.

Постојат луѓе во нашиот свет, кои ги добиваат тие додатни сетила кои им овозможуваат да го почувствуваат поширокото постоење коешто не' опкружува. Овие луѓе се наречени кабалисти. Бидејќи тие знаат како да добијат повисоко знаење од нашето. Тие луѓе велат дека околу нас постојат светови над нашиот. Сите овие светови се како слоеви на кромид, во коишто нашиот свет е создаден во средина на овие светови.

Но ние, кои постоиме во овој свет, сме способни да го чувствуваме само "овој свет", внатрешната сфера на постоењето. Ние се раѓаме, живееме, умираме во оваа сфера, која е наречена "овој свет".

Кабалистите ни кажуваат дека "овој свет" е наречен така бидејќи ова е само еден мал дел од вистинската реалност, која што сме способни да ја почуствуваме со нашите сетила. Но, ако ние можеме да развиеме додатни сетила, тогаш она што ќе го чуствуваме со нив ќе биде наречено-светот кој доаѓа. Методот кој што може да ни помогне да го почуствуваме и искусиме светот кој доаѓа се нарекува мудроста на кабалата.

Време за дејствување

Веќе подолго време се чувствував одговорен да ѝ ги дадам на пошироката јавност вистинските информации за мудроста на кабалата.

Пред појавувањето на печатарската индустрија не постоеле книги, површни по содржина, бидејќи безцелно било да се плаќа значителен износ на пари на писарот за безвредна стока. Од друга страна, кабалистите се труделе да ја сокријат мудроста на кабалата од оние коишто немаа вистинска потреба за неа.

Така што, кога се појавуваа кабалистички книги, тие биле сосема автентични. Со пронаоѓањето на печатарската преса, "болеста за пишување книги" се раширила низ светот, и авторите немаа повеќе потреба да ангажираат писар и да го плаќаат скапо за да направи копии од нивните дела. Книгите изгубија на цена, и рој неодговорни писатели сега можеа да "произведуваат" книги во потрага по профит и признание.

Следствено, се појавија секакви видови на "експерти", секој во своето поле, кои неселективно печатеа што сакаа, со цел да станат богати и славни. Некои од нив дури тврдеа дека се добри судии, па од таму тие ѝ диктираа на јавноста кои книги треба да ги чита. Во последниве неколку декади, такви "експерти" се обидуваа да ја објаснат кабалата, не разбирајќи дека тоа знаење може да биде откриено само ако е добиено од потврден кабалист.

Како и да е, парите и славата се целта на ваквите "експерти". Така, книги чии автори никогаш не студирале од вистински извори со реномиран научник, почнаа да се појавувааат во огромен број. Овие луѓе ги пишуваат и објавуваат своите неуки дела сосема несвесни за штетата што ја предизвикуваат на генерациите коишто доаѓаат. Затоа, перцепцијата на вистината од страна на јавноста е многу оштетена.

Ова доведе до едно такво лекомислено верување дека секој што пролистал низ некаков кабалистички текст, се чуствува дека може да денесува заклучоци за оваа мудрост која го проучува сокриениот дел од создавањето. Сето ова ме наведе да го откријам вистинското знаење на кабала на широк круг на читатели.

Вистинската мерка на вредноста на науката

Вредноста на било која наука во светот е одредена од вредноста на нејзината цел.Не постои таква работа како наука без цел. Вредноста на науката е одредена од нејзината важност , од тоа колку е корисна и предностите кои таа ги обезбедува. Како последица , ако вредноста на некоја наука се мери според материјалните придобивки која таа ги носи , тогаш исчезнувањето на тие придобивки во иднина сигурно ќе ја намалат вредноста на таа наука.Иако науката сама по себе има значителна предност над целта , бидејќи секогаш има повисока основа , таа се проценува соодветно со нејзината цел. Доколку целта е привремена односно минлива , тогаш и науката ќе исчезне заедно со целта.

Вредноста на кабалата

Врз основа на горе споменатото, да ја разјасниме вредноста на науката кабала.
• Кабалата се занимава со здобивање на владеењето на Вишата Сила врз создадените суштества , и го проучува воспоставувањето на контактот на личноста со Вишата Сила. Така науката се потпира на Вишата Сила , чија важност е тешко да се прецени.Затоа кабалата е од непроценлива вредност за човештвото :

• Бидејќи содржината на Кабалата е вечно постоење , оваа мудрост е вечна
• Личноста која ја проучува Кабалата заслужува пофалба, бидејќи целта на Кабалата е да се биде во допир со Вишата Сила ( најдобрата од сите замислени цели 

Причината за мал број на кабалисти

Главната причина за таквиот мал број на кабалисти е тоа што секој почетник сака да ја завладее таа мудрост целосно и да ја открие Светата Провидност колку што е можно побрзо. Ова навистина бара знаење , но невозможно е да се здобие со вообичаеното проучување на материјали , како што е прифатено во другите науки . Почетникот најпрво треба да го научи несебичниот јазик , бидејќи со тој јазик е напишана кабалата.

Здобивањето доаѓа како резултат на труд

Задолжително побарување во сите науки : За да може било која личност да стане научник во било која област треба да направи сериозен напор во совладувањето на таа наука . Здобивањето доаѓа како резултат на напорна работа.

Научен јазик

Секоја наука користи сопствен јазик. Тие кои започнуваат со изучувањето на некоја наука, ја објаснуваат целта на науката и нејзиното битие користејќи го јазикот на таа наука. Така, целта на јазикот е да служи како посредничка врска помеѓу битието на науката и тој што ја проучува. Јазикот на науката во себе дава неверојатни можности : Може да обезбеди краток опис или многу темелно објаснување.

Претставнци на Науката

Научникот кој е впуштен во научно истражување не се грижи за материјална благосостојба. Тој своето драгоцено време го користи да открива и пронаоѓа и не го троши на барање на животните погодности . Тој одлучува да ги занемари во замена за знаење .Најдоброто земско задоволство е препознавањето во општеството . За тоа вреди да се откаже од сите други задоволства и да го направи секој напор за да го здобие тоа задоволство . Вниманието на најдобрите претставници на секоја генерација е сконцентрирано на тоа. Нема да застанеме за ништо сè дур не го добиеме.

Претставници на науката кабала

Се додека препознавањето во околината има вредност за некоја личност, тогаш тој не е подготвен да ја изучува мудроста на кабалата . Тоа е така бидејќи тој ( како и сите кои трагаат по материјална благосостојба ) ќе троши време обидувајќи се да освои такво признавање и неговото срце ќе биде затворено за здобивањето на Вишата Сила преку мудроста на кабалата.

Од веќе споменатото јасно е дека условите кои се важечки за секоја наука исто така може да бидат применети и кај кабалата. Меѓутоа , науката кабала бара од изучувачот не само да го обезвредни материјалниот живот , туку додатно на тоа , кабалистот е обврзан да го обезвредни и препознавањето во општеството.

Застапување на науката

Се забележува дека претставниците на обичните науки тежнеат кон препознавање . Тие се измачуваат за да ја претстават својата наука на таков начин на кој ќе биде прифатен од популарните маси. Сè е застапено преку масите , бидејќи тие го сочинуваат јадрото на човештвото .( ова не се однесува на одличните и несебичните научници , иако тие се обврзани да ги рекламираат своите науки за да добијат средства за развојот на нивната наука).

Разоткривањето на мудроста кабала

Кабалистите никогаш не се обидувале да ја рекламираат својата наука во општеството , бидејќи личноста и приоѓа на оваа мудрост врз основа на желбата која произлегува од некој внатрешен повик. Само тогаш тој ќе биде подготвен за да занемари:

• Телесни желби
• Материјална благосостојба
• Препознавање во општеството

Во минатото , кабалистите никогаш не го делеле нивниот метод со јавноста , бидејќи тие верувале дека науката за откривање на Вишата Сила може да биде дадена на тие кои ја разбираат правилно . Инаку октривањето на суштината на Кабалата би ја одземала можноста на општеството да ужива во трошење , богатство , моќ и почит . Сè додека јавноста продолжува да ужива во :
• Изопаченост
• Богатства
• Моќ и почит ( препознавање во општеството )
и не е подготвена да се откаже од нив , во замена за воспоставување на контакт со Вишата Сила , треба да се дозволи да се прави токму тоа , бидејќи со потрагата по задоволства лугето растат и се развиваат , сè додека не започнат да тежнеат кон духовното. Затоа денес , кога општеството како целина станува разочарано од споменатите задоволства и е подготвено за допир со Вишата Сила , тогаш мудроста на кабалата ќе ја открие својата суштина и цел на јавноста.

Кабалата како модерно учење

Спознавање на околната реалност

Многу луѓе не се сигурно дали кабалата може да биде сметана за наука . Дури и да се смета за наука , дали е таа природна како на пример физиката , хемијата и други, или е слична на полу-науките како што се филозифијата и психологијата ? Или можеби таа е специјална наука која бара од истражувачот не само знаење туку и посебна сопственост на нешто кое не е вродено.

Науката ја сметаме како изучување на околната реалност , која може да биде забележана , повторена и помножена . Како што ние го истражуваме светот со нашите пет сетила и со помош на други направи кои го прошируваат видикот на нивната чувствителност , па затоа со стекнувањето на додатното шесто сетило ( екран , душа ) , ние слично ги анализираме сфатените непријатности , ги забележуваме и ги собираме сите во едно цело. Овие забележувања се спроведени низ многу векови и се потврдени од илјадници истражувачи - кабалисти . Разликата меѓу кабалистички и не-кабалистички истражувачи лежи во фактот дека кабалистите ја истражуваат реалноста со додатно сетило , кое може да биде здобиено од било кој што тоа го посакува.

Од друга страна , научниците од неодамна открија дека сликата за светот е целосно субјективна и е целосно одредена од набљудувачот. Ако е тоа така тогаш сите природни науки може да бидат дефинирани како знаење кое еден човек го здобил преку неговите вродени сетила , додека кабалата е натприродна наука , бидејќи може да биде сфатена само доколку личноста се здобие со додатно сетило.

Малку е необично , одеднаш да се дознае за можна шанса за здобивање на додатно сетило и со него да се добие уште додатна информација во врска со светот , кој човек го чувствува само со своите пет сетила. Но , само што личноста ќе биде подготвена да ја прифати оваа претпоставка , се останато изгледа како прилично природно и истражувањето на светот со додатните сетила сигурно ќе биде наречено наука.

Достигнувањата на Кабалистот се вистински , повторливи и може да бидат помножени од негова страна и од други . Всушност сите кабалистички книги ги претставуваат средствата со кои може да се усклади сетилото на спознавање и да се опише спознаената информација. Ова е слично на пресметките дадени од страна на физичар или хемичар. Секој може да го повтори истиот експеримент и да добие слични резултати.

Од ова може да заклучиме дека Кабалата е многу пореална наука од другите , бидејќи првично го зема во предвид фактот дека здобивањето на личноста целосно зависи од неговите сетила. Совладувањето на сетилото со кое се спознава околната реалност во согласност со неговите особини е апсолутно ново за личноста .Тоа ја подигнува личноста на повисоко ниво на здобивање , го претвора во истражувач , бидејќи со менувањето на неговите особини тој спознава целосно нови слики . Сите тие слики се доста вистински , и само постепеното подесување на овие сетила ги открива разликите меѓу нив .

Поради недоразбирањето што точно чувствуваат и здобиваат кабалистите , луѓето погрешно им препишуваат :

• Разни чуда , волшепства , манипулација со натприродни сили
• Употреба на црвени конци , истерувања на ѓаволот , света вода и други такви нешта.
Од споменатите нешта јасно ги гледаме грешките кои и се препишани на кабалата ( науката за околната реалност ) во врска со религијата , мистицизмот и други области на човечка дејност.

Историски аспект на мудроста кабала

Кабалата датира од древниот Месопотамски град Ур . Записите од тоа време кажуваат приказна за Месопотамски граѓанин кој се викал Аврам , кој бил првиот што ја истражил врската меѓу сфаќањето на околната реалност и намерното развивање на ново , шесто сетило.

Методот на такво развивање го добило името " Кабала " и започнало да се шири помеѓу наследниците на Аврам и неговите ученици . Со текот на времето групата пораснала и станала нација од околу три милиони луѓе . Бидејќи само тие што го ширеле тоа учење припаѓале на таа група , тешко може да се нарече нација. Ова едноставно била група на кабалисти , кои истражувале што здобиле со шестото сетило.Групата се нарекла " Народот на Израел " откако сите нејзини членови се здобиле со соодветно чувство за светот со шестото сетило.

Тоа што е кажано тука толку обично претставува нов пристап кон историјата на човештвото , и само психолошка неактивност нè спречува од тоа да посвоиме вакво сфаќање за самите себе и за светот околу нас. Членовите на оваа Кабалистичка група развиле додатно сфаќање за Вишата Реалност преку нивните деца , кои го примиле ова сосема природно. Ова продолжило сè до тој момент кога целата група одеднаш не го изгубила чувството за сфаќање на Вишиот Свет. Сè до тој момент Евреите создале група која живеела во чувствата на Духовниот Свет. После тоа тие се претворија во обична нација .

Но , бидејќи постоењето на групата било оправдано само од степенот на друховно сфаќање , тоа престанало да биде посебен феномен во светот. Напротив , таа веднаш создала слика на група расфрлана меѓу сите други народи во светот. Без чувството за Вишиот Свет оаа група нема право да се нарекува " Народот на Израел " ( живеејќи според законите на шетстото сетило ) , каде што Израел значи "Изра-Ел " ( правец кон Бога ) . Бидејќи го изгубиле чувството за Вишиот Свет , наместо да преземе духовни акции групата започнала да ја практикува нивната физичка интерпретација.

Обврска да се помине методот на сфаќање

Според општиот закон на природата , секоја личност во светот на крајот ќе мора да го открие своето шесто чувство и да го здобие универзумот кој се наоѓа во него. Врз основа на оваа цел на создавање кабалистите се обврзани да :
• Ги учат своите луѓе на методот на развој на шестото духовно сетило
• Да го пренесе методот на целото човештво.

Неуспехот на оваа задача е вистинската причина за анти-семитизмот ( омраза према Евреите ) , лошите нешта кои луѓето им ги имаат направено на Евреите , криењето на вистината и добрината . Всушност Евреите потсвесно ја чувствуваат оваа вина длабоко во себе.
Од друга страна , можеме да кажеме дека откако Евреите свесно престанале да го здобиваат Вишиот Свет преку кабалата , Јудеизмот ( масивно изведување на ритуали ) скокнал во живот и подоцна бил проследен од Христијанството и Исламот . Само затоа што Евреите задржале малку сеќавања од придобивките на нивните претци , тие ги смениле со површни ритуали и традиции . Самата идеја за различно ниво на сфаќање на светот целосно исчезнала. Евреите повеќе не разбираат дека нивните претци живееле на сосема различно духовно ниво .

Големиот Кабалист Баал ХаСулам го опишува ова во кратка приказна во која некоја личност живее далеку од својот заборавен дом , сè додека не нашол книга за едно прекрасна далечна земја . Читајќи тој започнал да се сеќава дека прекрасното опишано место во книгата всушност е неговата татковина. Слично на тоа, сите ние ќе мораме повторно да го откриеме чувството за Вишиот свет.

Поправката на создавањето е во намерата

Поправката на вистинската природа на човекот, себичните желби, треба да биде извршена само доколку целта е менување со Вишата Сила, со помош на сличностите во карактеристиките и со здобивање на квалитетот на безусловно дарување. На истиот начин работи и кон нас, за да може да не исполни со желба за примање.

Оваа човечка желба, да се здобие со задоволство е создадена од Изворот, најголемата моќ, и во ниеден случај не е спротивна на таа моќ. Спротивното е НАМЕРАТА да се прими задоволство" само поради своите лични потреби ". Всушност, таа е желбата за задоволство само за себе, наречена себичност, а не самото задоволство. Желбата за примање, или како што кажуваат кабалистите да се биде целосен не може да се смени, тоа е токму таа единствено нешто кое е создадено.

Не постои ништо друго во создавањето освен желбата за примање и самиот Создател. Но, според Неговата волја, создавањето мора да го открие посебното задоволство на Неговата Светлина и Неговата близина. Единствената промена која можеме да ја направиме за создавањето е во начинот на кој ги користиме нашите посебни, вистински и природни квалитети, односно волјата за примање - „за наша корист " или „за Создателот“. Примањето на задоволство за наша корист е намалено од границите на нашиот свет.

Севкупно, не може да биде исполнето бидејќи задоволството со тоа што ја исполнува желбата, ја поништува, и како резултат на тоа самата исчезнува. Уживањето и задоволството не остануваат присутни во нашите сетила. Оваа микро - желба постои за да му овозможи живот на човека, сè додека тој не почне да ја презема вистинската намера и стане способен да се исполни себеси со неограничено и бесконечно задоволство .

Оваа микро- желба може да прими само една „мала искра на задоволство " наречена „Нер Дакик " и секое бесконечно исполнување може да биде постигнато само преку намерата „за Создателот ".  Од тука гледаме дека желбата за примање не е наменета од Создателот да биде искористена на директен начин за нечие лично задоволство, туку напротив наменета е за за Него Во тој случај стануваме слични на Него.

Со менување на себичната намера на лично задоволство во несебична намера на задоволство во корист на Создателот, личноста станува целосно слична на Нештото од другата страна, бидејќи намерата ја одредува акцијата. Но невозможно е да се направи моментално преминување од себичната намера за самиот себе во несебичната намера наменета за Најголемата моќ .

Таква промена во мислите, навиките и животниот стил на некоја личност бара постепена промена. Изборот да се земе задоволство е резултат на влијание на општеството, јавното мислење, и како последица на тоа само менување на околината . Затоа само со ставање на приоритет на давањето наместо на примањето може да се дојде до таа промена од намерата за лична корист до намерата за корист на другите. Кој е тој брз и јасен начин кој и овозможува на личноста да ја здобие таа особина на Семоќниот .

Единствениот начин на стекнување на способноста за давање е да се мисли на споствените потреби само до тој степен во кои се наоѓаат основните потреби, и за останатите, за добробитието на општеството и неговите граѓани . Со ова, личноста станува слична на особините на Врховната владеачка моќ. Таква драстична промена е можна само во посебно општество кое создава вистинска околина за да може да дојде то таа промена. Два принципа за стимулирање на општеството за исполнување на овој закон. Општеството или всушност човештвото треба да го охрабрува поединецот да го следи законот.

Правилото за давање во корист на човештвото ја подготвува личноста да го извршува законот за давање со цел да дојде до промена со помош на Вишата моќ. Само тогаш едно човечко суштество може да ја има енергијата потребна за исполнување на делото на давање . Општеството, со тоа што ги пофалува неговите дела му обезбедува несебична особина за давање , на почеток во корист на награда како на пример чест и восхит од страна на општеството. Без оглед на тоа , навиката на давање полека станува како втора природа, и личноста започнува ја да посакува од навика. Додатно , делата на давање ќе предизвикаат спуштање на Вишата Поправачка Светлина која го менува поединецот да биде сличен на Создателот , следејќи го механизмот на „сопствена корист " во „корист на Создателот" .

Ова подготвување е едно од деловите на крајната цел, откако ќе се навикне себеси на работа за други и за нивно добро , тој постепено станува нетрпелив да ги исполни законите на Создателот, следејќи го правилото наменето за „доброто на Создателот" а не за „доброто за себе". Затоа , нашата намена е во соодветост со планот за создавање .
Дел од методот, одговорен за врската меѓу поединецот и неговиот пријател
Овој метод на менување со помош Вишата Сила има два дела:

Однесувањето на човекот према Создателот

Однесувањето на човекот према неговиот пријател.

Најуспешната и најкориста работа што можеме да ја направиме е да се сконцентрираме на врската меѓу пријателите, бидејќи со тоа, човекот се здобива со вистинските навики за да може да ги примени подоцна во својот пристап према Создателот .

Мисла , дијалог , акција

Било каков напор на поправање вклучува мисла, дијалог и акција .

Акцијата е претходена од намерата, и намерата е откриена преку акцијата. Постојат два вида на намери : една за свое добро , една за доброто на Создателот .Акцијата која нема намера за доброто на Создателот не стигнува до Него. Тој се октркива себеси на личноста само под еден услов : Ако личноста ја поседува постојаната вистинска намера за давање до тој степен до каде има заедничка наклонетост меѓу нив. Не постои сомнеж дека Создателот секогаш и целосно ја разбира личноста, но Неговото сфаќање е еднострано.

Личноста започнува да го сфаќа Создателот , тогаш Создателот се открива себеси на личноста , но само до одреден степен на сличноста меѓу нив. Најуспешниот начин да се стане сличен со Создателот е да се преземе должноста на посветеност према другите со крајна цел да биде соединет со Создателот. Делата кои се однесуваат на врската помеѓу луѓето е одредена од човечката совест , која го обврзува човека да се однесува на еден одреден начин. Но однесувањето на ваков начин нема да доведе до било каква поправка. Делување од совест не ја доведува личноста поблиску до Создателот.

Затоа личноста треба да има на ум дека се што прави е со една цел : да го задоволи Создателот за да може да биде што е можно посличен на Него, што доведува до несебично давање. Такво сфаќање , во комбинација со добри дела , ќе ја доведе личноста поблиску до Создателот , неговите особини може да бидат слични на оригиналниот духовен карактер ( човечкото суштество како отпечаток на Создателот ). Тогаш личноста ќе биде подготвена да ја прими Вишата Светлина и поголемо изобилие.
Мислата во оваа заповед е поважна отколку во врската меѓу личноста и Создателот
Дијалогот значи дека повикот кон Вишата Сила за поправање, и за измена на намерата „за лично добро " во „намерата за добро на другите " , за време на било какво дело, но посебно додека се изучува Кабалата.

Два вида на давање задоволство на Создателот

Свесно - бидејќи човештвото не смее да се надева дека еден ден ќе биде возможно оддеднаш да се здобие со сличноста со Создателот - без првичнните издолжени напори додека Создателот е сеуште скриен , и без колективната работа во група за примање на намерата за " доброто на Создателот" .Претходно во сегашноста а и во иднината секој кој сака да ја постигне врската со Создателот ќе мора да го започне својот напор од првичната себична намера , потоа само откако ке се исполнат сите заповеди ќе може да биде сличен со Создателот во своите намери .

Пристапот кон овој услов не е временски ограничен , но зависи од подготвеноста на поединецот и неговата моќ над неговото срце. И бидејќи луѓето не успеале и ќе продолжат да не успеваат да го " направат тоа самите ", тие ќе умрат пред да ја здобијат мудроста . Но во исто време, нивната награда е голема, и човечкиот ум не може да стави вредност на значењето кое е дадено на Создателот.

Потсвесно - дури и почетник кој ги исполнува делата со некоја намера, иако не е подготвен да делува на друг начин , тој исто така му дава задоволство на Создателот.

Должноста на извршување на 613 заповеди

Човечката душа се состои од 613 одделни желби, и поправањето на тие желби од намерата „за свое лично добро " во намерата за „доброто на Создателот " и овозможува на личноста да се чувствува соединета со Создателот преку секоја поправена желба. Сфаќањето на секое приватно искажување на Создателот во самите себе е сфатено како откривање на Создателот и е наречено според едно од Неговите имиња .

Со други зборови, имињата на Создателот го одразуваат приватното сфаќање на различните мерки на универзалното изобилие на Создателот. Секоја личност мора да помине низ сите овие мерки за да го сфати целосното откривање (името ) на Создателот.

Вистинска мудрост

Кабалистите од минатото го претставија методот на поединечно сфаќање. Тука ние нудиме општ начин поради неговата постојаност и бидејќи ја дефинира духовната срж без да ја стави во материјална покривка. Овој последен пристап е најкорисен за развојот на методот на сфаќањето. Додатно оваа наука е наречена вистинска мудрост. Успехот на нејзиното сфаќање зависи од големината на духовниот водич на оваа генерација или од самата генерација или од обата фактори.

Од книгата "Достигнување на повисоките светови"

Прв чин

Во осветлена куќа со пространи соби, еден човек со пријатен изглед е зафатен во кујната. Тој подготвува јадење за неговиот долгоочекуван гостин. Додека се движи над садовите и тенџерињата, тој самиот потсетува на деликатесите во кои неговиот гостин толку ужива.Радосното исчекување на домаќинот е многу очигледно. Благодарно, со потези на танцувач, тој ја полни масата со пет различни јадења. Веднаш до масата има две тапацирани столчиња.
Некој тропа на вратата, и гостинот влегува. Лицето на домаќинот се разведрува кога го погледнува гостинот, и тој го повикува да седнат на масата за јадење. Гостинот седнува и домаќинот мило го погледнува.Гостинот ги гледа деликатесите пред него и ги мириса од пристојно растојание. Јасно е дека му се допаѓа она што го гледа, но тој го изразува својот восхит со политичка воздржаност, не откривајќи дека знае дека храната е наменета за него.

Домаќинот: Седни. Сите овие јадења ги направив специјално за тебе затоа што знам колку ти се допаѓаат. Двајцата знаеме дека ми е многу добро познат твојот вкус и навики на јадење. Знам дека си гладен и знам колку можеш да изедеш, па така, сè спремив во точни количини колку што ќе изедеш, без да оставиш ни трошка.

Нараторот: Ако остане малку храна, кога ќе се засити гостинот, и двајцата и Домаќинот и Гостинот ќе бидат несреќни. Домаќинот ќе биде несреќен бидејќи тоа би значело дека тој сака да му даде на својот гостин повеќе отколку што тој може да прими.Гостинот би бил разочаран ако не е во можност да му ја исполни желбата на домаќинот кој сака тој да изеде сè. На гостинот исто така ќе му биде криво ако се засити пред да изеде сè, и што не можел да ужива во храната што останува. Тоа би значело дека гостинот немал доволно голема желба за целото задоволство што му се нудело.

Гостинот (сериозно): Навистина, сте подготвиле точно тоа што посакував да видам и да јадам. Дури и количината е добра. Ова е сè што би посакал од животот: да уживам во сето ова. За мене, ова ќе биде конечно божествено задоволство.

Домаќинот: Ве молам, земете го цело и уживајте. Тоа многу ќе ме израдува.
Гостинот почнува да јаде.Гостинот (очигледно со уживање и со полна уста, сè уште барајќи нешто вознемирен): Зошто што повеќе јадам, помалку уживам во храната? Задоволството што го добивам ја гаси гладта, и јас уживам во него сè помалку и помалку. Што повеќе се трудам да се чувствувам полно, сè помалку уживам во јадењето. И кога ја добив целата храна, не ми останува ништо друго туку сеќавање на задоволството, а не самото задоволство. Задоволството беше присутно само додека бев гладен. Кога исчезна гладта, го снема исто така и задоволството. Го добив она по што копнеев, и еве сум тука без задоволство и без радост. Не сакам ништо повеќе, и нема ништо што ќе ми донесе радост.

Гостинот (малку налутено): Направив сè што можев за да те задоволам. Не е моја вина што задоволството исчезнува веднаш по чувството на одушевеност бидејќи желбата веќе ја нема. Во секој случај, сега сте заситен со она што ви го спремив.

Гостинот (бранејќи се): Со тоа што го примив она што ти ми го подготви, не можам дури ни да ти се заблагодарам, бидејќи престанав да уживам во изобилството што ми го даде. Најважно е што ми даде големо количество, додека, јас не ти дадов ништо за возврат. Како резултат на тоа, ти направи да се почувствувам засрамен, со тоа што непромислено ми покажа дека ти си оној што дава, а јас оној што зема.

Домаќинот: Не ти покажав дека ти си оној што зема, а јас оној што дава. Но, фактот што ти прими нешто од мене без ништо да ми дадеш за возврат направи да се чувствуваш виновно, и покрај тоа што јас сум љубезен по природа.Не сакам ништо повеќе, туку само да ја прифатиш храната што ти ја нудам. Не можам да го променам тоа. На пример, одгледувам риба. На рибите не им е гајле кој ги храни. Јас исто така се грижам за мојот мачор Боб. Тој исто така не можеше да се занимава со тоа кој го храни. Но, на Рекс, моето куче, навистина му е важно тоа. Тој не би земал храна од секого.Луѓето се создадени на тој начин што има некои што добиваат без да чувствуваат дека некој им дава, и тие само земаат. Некои, дури крадат без грижа на совеста. Но, кога луѓето ќе развијат чувство за себе, тие знаат кога им се дава, и тоа ја буди нивната свест дека тие се оние кои земаат. Тоа само по себе носи засрамување, себе-обвинување и агонија.

Гостинот (некако смирен): Но, што можам да направам за да добијам задоволство од една страна, без да се сметам себе си за некој што само зема? Како можам да го неутрализирам чувството во мене дека ти си оној што дава, а јас оној што зема? И ако има ситуација на давање и земање, и тоа ја поттикне засраменоста во мене, како да го избегнам тоа чувство?Можеби ти можеш да постапуваш на одреден начин за јас да не се почувствувам како некој што добива! Но, тоа е можно само ако јас не сум свесен за твоето постоење (исто како што е рибата), или ако сум те почувствувал, но не сум сфатил дека ти си ми давал (како мачката или неразвиен човек).

Домаќинот (стеснувајќи ги очите концентрирајќи се, и зборувајќи промислено): Мислам дека најпосле има решение. Можеби ќе бидеш во можност да најдеш начин да го неутрализираш чувството на земање кај тебе?

Гостинот (очите му светнуваат): Ох, сфатив! Од секогаш си сакал да ме имаш како гостин. Значи утре, ќе дојдам тука и ќе се однесувам на таков начин што ќе те натерам да се чувствуваш како некој што зема. Јас сè уште ќе бидам некој што зема, се разбира, ќе изедам сè што ќе имаш подготвено, но ќе се гледам себе си како некој што дава.

Втор чин

Следниот ден, во истата соба домаќинот подготви свеж оброк со исто толку вкусни јадења како претходниот ден. Тој седнува на масата и гостинот влегува, со чуден, некако таен израз на лицето.

Домаќинот (ведро се насмевнувајќи се, несвесен за промената): Те очекував. Толку сум среќен што те гледам. Седни.

Гостинот седнува на масата и учтиво ја помирисува храната.
Гостинот (гледајќи во храната): Сево ова е за мене?

Домаќинот: Но, се разбира! Само за тебе! Ќе бидам многу радосен ако посакаш да го примиш сево ова од мене.

Гостинот: Благодарам, но, навистина не сакам толку многу.

Домаќинот: Па, тоа не е вистина. Ти го сакаш ова, сигурен сум во тоа! Зошто не би го зел?

Гостинот: Можам да го земам целото јадење од тебе. Заради тоа се чувствувам непријатно.

Домаќинот: Како мислиш непријатно? Толку многу сакам да го изедеш сево ова. Зошто мислиш дека го подготвував? Толку големо задоволство ќе ми биде ако го изедеш цело јадење.

Гостинот: Можеби си во право, но, не сакам да ја изедам целата храна.

Домаќинот: Но ти не го земаш само оброкот; туку ми правиш услуга и мене, со тоа што ќе седиш на мојата маса и што ќе уживаш во она што го подготвив. Јас тоа го спремив не само за тебе, но, исто така и заради тоа што уживам во тоа што ти ќе го примиш истото. Ете затоа, ако се согласиш да јадеш, ќе ми направиш услуга. Ќе ја примиш цела таа за мене! Нема да земаш, туку повеќе мене ќе ми дадеш радост. Всушност, нема да бидеш ти тој што добива нешто од моето јадење, туку, јас би добил поголема радост од тебе. Ти ќе бидеш тој што ми дава, а не обратно.

Домаќинот молежливо ја поттурнува миризливата чинија пред својот колеблив Гостин. Гостинот му ја враќа назад. Домаќинот пак ја преместува блиску до Гостинот, и пак Гостинот го одбива. Домаќинот воздивнува, целиот негов изглед открива колку многу сака Гостинот да прифати да го изеде јадењето. Сега Гостинот зазема став како некој што дава, и му прави услуга на Домаќинот.

Домаќинот: Те преколнувам! Те молам направи ме среќен.

Гостинот почнува да јаде, па престанува за да размисли. Тогаш, повторно почнува, и пак престанува. Секој пат кога гостинот ќе престане да јаде, домаќинот го охрабрува да продолжи. Само по малку убедување, гостинот продолжува да јаде. Домаќинот продолжува да носи нови специјалитети пред гостинот, секој пат молејќи го да го задоволи со тоа што ќе прифати да ги изеде.

Гостинот: Ако можам да бидам сигурен дека јадам заради тоа што те правам среќен, а не затоа што јас тоа го сакам, тогаш ти би бил оној што добива, а јас оној што дава задоволство. Но, за да биде така, мора да бидам сигурен дека јадам само за твое добро, а не и за мое.

Домаќинот: Но, се разбира дека јадеш само за мене. И после сè, откако седна на трпезата, немаше ли да пробаш ништо додека не ти докажам дека не јадеш само ти, туку дека и мене ми даваш радост. Дојде тука за да ми дадеш радост.

Гостинот: Но, ако требаше да прифатам нешто што првенствено не го посакав, немаше да уживам во тоа што ќе го примам, ниту пак ти ќе уживаше гледајќи ме како ја прифаќам твојата понуда. Така, се покажа дека можеш да добиеш задоволство само до онаа мера до која јас можам да уживам во она што ми го нудиш.

Домаќинот: Знам точно колку го сакаш ова јадење и колку можеш да изедеш од секоја чинија. Затоа, ги подготвив овие пет јадења. И после сè, знам дека најмногу го сакаш и ова и тоа јадење, како ништо друго во животот. Тоа што знам колку уживаш во јадењава поттикнува чувство на задоволство кај мене. Исто така многу ме задоволува што ти се допаѓаат моите јадења. Не се сомневам дека задоволството што го добивам од тебе е вистинско.

Гостинот: Како можам да бидам сигурен дека уживам во овие јадења само затоа што ти сакаш јас да уживам, и бидејќи ти си го подготвил сево ова за мене? Како можам да бидам сигурен дека не треба да те одбивам, бидејќи со тоа што го добивам од тебе, всушност, тебе ќе ти дадам радост?

Домаќинот: Многу едноставно! Бидејќи ти ги одби сите мои понуди додека не беше сигурен дека ми правиш задоволство и мене. И потоа прифати. После секој залак, ќе чувствуваш дека јадеш за мое задоволство, и ќе ја почувствуваш големата радост што ми ја даваш со тоа.

Гостинот: Можам да се ослободам од срамот и да бидам горд со тоа што ти давам радост, ако размислам, секој пат кога земам, тоа го земам за тебе.

Домаќинот: Па, изеди го цело јадење! Го сакаш цело, и така, ќе ми го дадеш цело задоволство, до најмалото делче.

Гостинот: ( јадејќи со задоволство и завршувајќи го секое јадење, но потоа сфаќајќи дека тој сè уште не е задоволен): Значи, сега го изедов цело јадење, и уживав во тоа. Нема повеќе храна за да уживаме. Моето задоволство исчезна бидејќи не сум повеќе гладен. Токму сега не можам на никој од нас да му донесам радост. Па, што да правам следно?

Домаќинот: Не знам. Ти ми даде големо задоволство со тоа што прими нешто од мене. Што друго можам да направам за тебе, за да уживаш повторно и повторно? Како може да сакаш да јадеш повторно, ако си го изел сето тоа? Како ќе добиеш нов апетит?

Гостинот: Мојата желба да уживам се претвори во желба да ти подарам радост, и ако сега не можам да уживам , како можам да ти дадам тебе задоволство? И најпосле, не можам да создадам во мене апетит за друг оброк од пет јадења!

Домаќинот: Не подготвив повеќе одошто посака ти. Сторив сè за да те задоволам. Твојот проблем е: „Како да не престанам да сакам повеќе, додека добивам повеќе и повеќе."

Гостинот: Но, ако задоволството не го задоволи мојот глад, не можам да го чувствувам тоа како задоволство. Чувството на задоволство доаѓа кога ги задоволувам моите потреби. Ако не бев гладен, не ќе можев да уживам во храната и така, не ќе можев да ти подарам радост. Што можам да направам за да останам во постојана желба, и постојано да ти давам радост со тоа што ќе ти го покажувам моето задоволство?

Домаќинот: Затоа, ти треба различен извор на желба и различни начини да ја задоволиш. Со тоа што ќе ја искористиш твојата глад за да добиеш и храна и радост при јадењето, ти ги гасиш и гладта и радоста.

Гостинот: Сфатив! Проблемот е што се спречував себе си да чувствувам радост ако почувствував дека ти имаш корист од тоа. Одбивав до таа мера што иако целото јадење беше пред мене, не можев да го прифатам од срам дека земам. Срамот беше толку силен што посакав да прегладнам, за само да го избегнам чувството да бидам некој што прима.

Домаќинот: Но, тогаш, штом еднаш беше убеден дека не земаш за себе, започна да примаш за мое добро. Заради тоа, ти уживаше и во храната и во задоволството што ми го даваше. Затоа јадењето треба да биде во согласност со твојата желба. И најпосле, без задоволство од храната, какво задоволство би можел да ми пружиш?

Гостинот: Но, не е доволно да примам за тебе, знаејќи дека уживаш додека го правиш ова за мене. Моето задоволство доаѓа од твојата радост, тогаш, изворот на моето задоволство не е храната, туку ти! Мора да ја почувствувам твојата радост.

Домаќинот: Тоа би било лесно, бидејќи јас сум целосно отворен за тоа.

Гостинот: Да, но од што зависи моето расположение? Тоа зависи од тебе, бидејќи тебе ти давам задоволство. Тоа значи дека моето задоволство зависи од тоа колку силно посакувам да ти подарам радост; и тоа до таа мера што ја чувствувам твојата благодарност.

Домаќинот: Па, што можам да сторам?

Гостинот: Ако знаев повеќе за тебе, ако од поблиску те познавав, ако навистина беше прекрасен, тогаш, ќе ја откриев твојата големина и моќ. Тогаш, ќе уживав и во тоа што ќе ти давам задоволство, свесен за тоа кој го добива тоа задоволство. Така, моето задоволство ќе беше пропорционално со откривањето на твојата големина.

Домаќинот: Тоа зависи од мене?

Гостинот: Види, ако давам, важно ми е да знам колку давам и на кого. Ако е на оние што ги сакам, како да се мои деца, тогаш посакувам да дадам до тој степен до кој ги сакам. Ова ми дава радост. Но, ако некој непознат дојде во мојот дом, ќе му дадам нешто бидејќи можам се соживувам со тоа како е да ти треба нешто, и да се надевам дека кога јас би бил во таква состојба да ми треба нешто, некој ќе ми помогне.

Домаќинот: Овој принцип е она што се крие зад целиот концепт на социјална помош. Луѓето сфатија дека ако не постоеше меѓусебна помош, сите тие ќе страдаа. Што значи, тие самите би страдале кога ќе имаат потреба од нешто. Себичноста ги поттикнува луѓето да даваат, но, тоа не е вистинско давање. Тоа е едноставно начин на обезбедување на нечија егзистенција.

Гостинот: Јас навистина не мислам дека овој вид на давање е вистинско. Целата наша „дарежливост" не е ништо повеќе, туку еден начин да примиме задоволство со тоа што ќе се задоволиме самите и оние кои ги сакаме.

Домаќинот: Како можам да ти дадам поголемо задоволство од задоволството што го пронаоѓаш во храната?

Гостинот: Тоа не зависи од тебе, туку, од мене. Ако личноста која доаѓа во мојот дом не е обична личност, туку многу важна личност, би добил поголемо задоволство со тоа што ќе и дадам нешто на таа личност, отколку на обична личност. Тоа значи дека моето задоволство не зависи од храната, туку од тоа кој ја подготвил!

Домаќинот: Значи, што можам да направам за да ме почитуваш повеќе?

Гостинот: Бидејќи добивам за твоја корист, не за моја, јас повеќе те почитувам, и поголемо задоволство ќе добијам со тоа што знам кому го давам тоа задоволство.

Домаќинот: Значи, како можам да ја зголемам твојата почит кон мене?

Гостинот: Кажи ми за себе, покажи ми кој си! Така би можел да добијам задоволство не само со тоа што ќе добијам храна, туку исто така со тоа што ќе дознам кој ми ја дава храната, со кого сум поврзан. И најмалиот дел од храната што ја добивам од значајна личност, ќе ми даде многу поголемо задоволство. Гледаш, задоволството ќе се зголеми во зависност од тоа колку значајна личност јас сметам дека си.

Домаќинот: Тоа значи дека за задоволството да биде поголемо, мора да се отворам и мора да развијам одредена слика за мене кај тебе.

Гостинот: Токму така! Тоа е она што создава нова глад кај мене- желбата да ти давам, расте во зависност од твојата значајност. Не е тоа причината што сакам да го избегнам чувството на срам, туку бидејќи срамот нема да ми дозволи да ја задоволам мојата глад.

Домаќинот: На тој начин не започнуваш да ја чувствуваш гладта, туку мојата значајност и твојата желба да ми пружиш задоволство. Значи велиш дека не посакуваш да ми го задоволиш апетитот, туку да уживаш во мојата значајност и во твојата желба да ме задоволиш?

Гостинот: А што не е во ред со тоа? Од храната можам да добијам многу повеќе задоволство отколку што самата храна би можела да пружи, бидејќи на гладта и додавам втора желба: волја тебе да ти подарам нешто.

Домаќинот: Тоа, исто така , морам да го исполнам.

Гостинот: Не. Желбата да го направам ова- и неговото исполнување- сам ќе ја создадам во мене. За тоа ми треба само да те познавам. Отвори се себе си кон мене, и јас ќе создадам во себе копнеж да ти давам. Исто така ќе добијам задоволство од тоа што ти давам, а не од тоа што ќе го отстранам срамот.

Домаќинот: Што ќе добиеш со тоа што ме познаваш, без оглед на фактот што ќе ти се зголеми задоволството?

Гостинот (јасно наговестува дека тоа е суштината на сево ова): Има уште една голема придобивка. Ако создадам во мене нова желба, освен природниот глад, можам да станам господар на таа желба. Можам секогаш да ја зголемам, секогаш да ја исполнам со задоволство, и секогаш да ти ја давам со тоа што ќе добивам задоволство.

Домаќинот: Нема ли да ја изгубиш таа желба кога ќе ја исполниш, исто како што исчезнува гладот?

Гостинот: Не, бидејќи јас можам секогаш да создадам во мене поголем впечаток за тебе. Можам да создадам нови желби да ти давам, и со тоа што ќе го добијам од тебе јас ќе ги реализирам овие желби. Овој процес може вечно да трае.

Домаќинот: Од што зависи тоа?

Гостинот: Тоа зависи од постојаното откривање на нови доблести во себе и во чувствувањето на твојата големина.

Домаќинот: Тоа значи дека за постојаното само-угодување -дека дури кога добиваш себично задоволство, гладот нема да престане туку повеќе ќе се зголеми со тоа примање - создавањето на нова глад мора да настане: желбата да се почувствува оној што дава.

Гостинот: Да, освен добивањето задоволство (вкусните јадења), оној што добива ќе развие чувство за големината на оној што дава. Откривањето на домаќинот, специјалитетите, затоа станува исто. Со други зборови, задоволството само по себе создава свесност за оној што дава. Тој што дава, храната и атрибутите на оној што дава, се едно нешто и исти.

Домаќинот: Така, се покажува она што на почетокот си го сакал, потсвесно, за да се покаже оној што дава. За тебе ова е всушност заситување, и ништо друго.

Гостинот: На почетокот не разбирав дури дека ова е тоа што ми треба. Ја гледав само храната и мислев дека тоа е она што го сакам.

Домаќинот: Тоа го направив со намера, за постепено да развиеш сопствена независна желба што веројатно сам би си ја создал, така што би си ја исполнил сам. Би го заземал место на двајцата, гостинот и домаќинот истовремено.

Гостинот:Зошто сево ова се прави на тој начин?

Домаќинот: Со цел да те донесе до потполност. Така ќе го посакаш секое нешто во целост и да достигнеш максимално исполнување. Така ќе можеш максимално да уживаш во секоја желба и задоволството би било неограничено.

Гостинот: Па зошто не знаев да почнам со тоа? Сè што гледав околу мене беа предмети што ги посакував, без да се посомневам дека она што навистина го сакам цело време беше ти.
Домаќинот: Тоа е особено така, за ако си во ситуација во која не си ме почувствувал. Ти би дошол кај мене самиот и сам би ја создал таа внатрешна желба.

Гостинот (збунет): Но, ако можам да ја создадам таа желба во мене, каде си ти во таа слика?

Домаќинот: Јас ја создадов едноставната себична желба во тебе за да започнеш со неа, и продолжив да ја развивам со тоа што постојано те опкружував со нови предмети што даваат радост.

Гостинот: Но зошто е сето тоа?

Домаќинот: Со цел да те убедам дека задоволството кое што се обидуваш да го добиеш, никогаш нема потполно да те задоволи.

Гостинот: Можам да го сфатам тоа: во моментот кога го добивам она што го сакам, задоволството во истиот момент исчезнува, и повторно копнеам по нешто, или поголемо или многу различно. Така, јас сум во постојан лов на задоволство, но, никогаш не го достигнувам; во моментот кога го добивам, тоа исчезнува.

Домаќинот: Еве точно зошто треба да го развиеш твоето чувство за себе и да станеш свесен за безвредноста на овој начин на постоење.

Гостинот: Но, ако ја развиеше сликата на нештата како што навистина се, јас би го разбрал значењето и целта на сè што се случуваше!

Домаќинот: Оваа слика ќе се покаже само откако целосно ќе бидеш убеден за бесцелноста на твоето себично постоење, и ќе станеш свесен дека потребен е нов начин на однесување. Треба да ги познаваш твоите корени и значењето на твојот живот.

Гостинот: Но, тој процес трае илјадници години. Кога завршува?

Домаќинот: Ништо не е создадено залудно. Сè што постои е таму за една цел –откривање на битијата, различни начини на постоење. Овој процес е бавен бидејќи секоја мала желба треба да се појави и да се препознае како безвредна во својата првична форма.

Гостинот: Има ли многу такви желби?

Домаќинот: А супер, и во иднина ќе добиваш во директен сооднос со задоволство. Но, задоволството од добивањето на храна не се менува. Не можеш да изедеш повеќе од еден ручек во денот. Капацитетот на твојот стомак нема да се промени. Затоа не се менува количеството што доаѓа од мене, а го добиваш ти.Но, кога вечераш на мојата трпеза со цел мене да ми угодиш, самата помисла создава во тебе нова желба да јадеш и ново задоволство, различно од задоволството за храната. Тоа задоволство е измерено во големина и моќ, или во количество и квалитет, според количеството на задоволство што го добиваш со тоа што јадеш на мојата трпезата, со цел да ми угодиш.

Гостинот: Значи како можам да ја зголемам мојата желба да добијам задоволство за твое добро?

Домаќинот: Тоа зависи од твојата благодарност и почитување кон мене. Тоа зависи од тоа за колку голем ме сметаш.

Гостинот: Значи како можам да ја зголемам мојата благодарност кон тебе?

Домаќинот: Затоа едноставно треба да знаеш повеќе за мене - да ме видиш во секоја активност што ја правам, да набљудуваш и да бидеш убеден колку голем навистина сум, и да бидеш убеден дека сум семоќен, милостив и љубезен.

Гостинот: Тогаш покажи се себе си!

Домаќинот: Ако твоето барање произлегува од желбата да ми даруваш, јас ќе се отворам пред тебе. Но, ако тоа произлегува од желбата да се задоволиш со тоа што ќе ме видиш, јас не само што ќе се воздржам да се откријам себеси пред тебе, туку уште повеќе ќе се сокријам.

Гостинот: Зошто? Зарем не е исто за тебе без оглед на кој начин јас примам од тебе? После сè, сакаш да уживам. Зошто се криеш од мене?

Домаќинот: Ако се откријам целосно, ќе добиеш толку многу задоволство од вечноста, семоќност и целовитост од мене, така што не ќе можеш да го прифатиш задоволството за мое добро. Таа мисла дури и нема да ти падне на памет, и дури подоцна ќе се почувствуваш засрамен повторно. Покрај тоа, бидејќи задоволството ќе биде вечно, како што веќе видовме претходно, ќе го елиминира она што го сакаш, и повторно ќе бидеш оставен и исцрпен од желба.

Гостинот (конечно сфаќа): Значи тоа е причината што ја криеш од мене, со цел да ми помогнеш!И си помислив дека тоа е затоа што не сакаше јас да знам.

Домаќинот: Мојата најголема желба е да ме видиш и да бидеш покрај мене. Но, што можам да направам ако тогаш не можеш да го почувствуваш задоволството? Не ли би било тоа исто како умирање?

Гостинот: Но, ако јас не сум свесен за тебе, тогаш како можам да направам некаков напредок? Сето тоа зависи од тоа колку ти самиот се покажуваш пред мене.

Домаќинот: Навистина, само со тоа што го чувствуваш моето присуство, во тебе се создава способноста да растеш и да го добиваш. Без тоа чувство, само проголтуваш сè, и веднаш започуваш да не чувствуваш никакво задоволство. Затоа, кога ќе се појавам пред тебе, чувствуваш срам, чувство на некој што дава, и желба да ги добиеш истите атрибути како и оној што дава.

Гостинот: Значи, покажи се пред мене,што е можно поскоро.

Домаќинот: Ќе го направам тоа во таа мера што ти ќе имаш корист од тоа, иако јас постојано би сакал да се покажам себе си пред тебе. После сè, се кријам себе си со цел да создадам услови за ти да имаш слободна волја. На овој начин, можеш да бидеш слободен да дејствуваш и да избереш како да размислуваш независно од моето присуство. Нема да има притисок од страна на домаќинот.

Гостинот: Па, како ми се прикажуваш ти мене?

Домаќинот: Тоа го правам бавно и постепено. Секој степен на отворање се нарекува „Свет", од најскриениот степен, до најоткриениот.

Крај

Оттука следува дека нашата главна цел е да се воздигне важноста на Создателот во нашите сопствени очи, односно да се здобиеме со верба во Неговата големина и сила. Мора да го направиме тоа, бидејќи тоа е нашиот единствен можен начин на бегство од затворот на личен егоизам и влез во повисоките светови.
Како што споменавме порано, ние можеме да го доживееме огромна потешкотија кога ќе одлучиме да го следиме патот на верата, и да се откажеме од сите грижи кои ги имаме за себе. Тогаш се чувствуваме изолирани од целиот свет, затворени во ништожност, без поддршка од здрав разум, ум, или претходно искуство кои би не поддржале.
Тоа е исто како да сме ја напуштиле нашите сопствена животна средина, семејството и пријателите, со цел да се обединиме со Создателот. Овие чувства се јавуваат кога ни недостасува верба во Создателот, кога не можеме да го почувствуваме, ниту Неговото присуство, ниту неговото владеење над сите битија. Во овие моменти, може да почувствуваме отсуство на предметот на вербата.
Меѓутоа, штом еднаш ќе почнеме да го чувствуваме присуството на Создателот, подготвени сме да се предадеме целосно на Неговата моќ и слепо да го следиме Создателот, секогаш подготвени да се откажеме самите од себе пред Него, да го минимизираме нашата сопствена интелигенција, речиси инстинктивно. Ова е причината заради која најважниот проблем со кој се соочуваме е како да го согледаме присуството на Создателот.

Затоа, секогаш кога ќе се појават такви сомнежи, вреди да ја посветиме целата наша енергија и мисли за доброто на Создателот. Мора веднаш се стремиме да се приврземе кон Создателот со секое влакно од нашето битие. Тоа чувство за Создателот се нарекува "верба."
Процесот може да биде забрзан доколку ова го поставиме како важна цел. Колку повеќе е важно ова за нас, толку побрзо ќе можеме да ја постигнеме верата; односно, нашата свесност за Создателот.
Освен тоа, колку повеќе важност му придаваме на восприемањето на Создателот, толку посилна ќе биде перцепцијата, сè додека таа не стане дел од нашето битие. Среќа (мазал на хебрејски) е посебен начин на Провидение на кое што ние не можеме на никаков начин да влијаеме. Но, Одозгора е диктирано дека ние, како поединци, сме одговорни за обидот да ја промениме нашата сопствена природа. Потоа, Создателот, ќе ги оцени нашите напори во оваа насока, и на крајот Тој ќе ја смени нашата природа, и ќе нè воздигне над нашиот свет.
Затоа, пред да направиме какви било напори, треба да сфатиме дека не можеме да очекуваме од Вишите Сили, среќа, или некоја друга посебна постапка Одозгора да настапува во наше име. Наместо тоа, мора да започнеме целосно да признаваме дека ако самите не преземеме акција, нема да го достигнеме она што го посакуваме.
Меѓутоа, штом еднаш ќе ја завршиме задачата, или се вклучиме во студијата, или правиме какви било други напори, ќе треба да дојдеме до следниот заклучок: Сето она што сме го постигнале како резултат на нашите напори, секако би се случило, дури и без вложување никакви напори, бидејќи резултатот е предодреден од страна на Создателот. Значи, ако копнееме да го разбереме вистинското Провидение, мора рано да се обидеме со секое залагање, за да ги изедначиме овие спротивности во нас.

На пример, наутро треба да започнеме со нашата дневна рутина на проучување и работа, оставајќи ги сите мисли зад божественото владеење на Создателот над светот и над неговите жители. Секој од нас мора да работи како крајниот резултат да зависи само од нас.
Но, на крајот на денот во никој случај не смееме да си дозволиме да замислиме дека сме го достигнале како резултат на нашите сопствени напори. Мора да сфатиме дека дури и ако останеме во кревет цел ден, сепак би го достигнале истиот резултат, бидејќи резултатот е претходно предодреден од страна на Создателот.
Затоа, оној кој сака да живее живот на вистината, мора од една страна, да ги почитува законите на општеството и на природата исто како и секој друг, но, од друга страна, исто така, мора да верува во апсолутната власт на Создателот над светот. Сите наши дела можат да бидат поделени на добри, неутрални или лоши дела. Нашата задача е да ги воздигнеме на нашите неутрални дела на ниво на добрите.

Можеме да го постигнеме ова ако сме свесни дека дури додека ги извршуваме делата, на крајот, ќе владее волјата на Создателот. На пример, кога сме болни, додека сме свесни дека излекувањето е целосно во рацете на Создателот, ние треба да ги земаме лековите пропишани од лекарот, и да веруваме дека вештината на лекарот ќе ни помогне да ја надмине таа состојба. Но, по земањето на лековите во строга согласност со насоките на лекарот, ние закрепнуваме, и мора да веруваме дека ќе закрепневме во секој случај, бидејќи тоа било во планот на Создателот.
Затоа, наместо да му се заблагодариме на лекарот, ние мора да му се заблагодариме на Создателот. На овој начин, претвораме едно неутрално дело во духовно дело, и со повторување на оваа постапка во однос на сите наши неутрални постапки , можеме постепено "да ги направиме духовни" сите наши мисли.
Примерите и објаснувањата дадени погоре се важни бидејќи тие можат да станат сериозни пречки кои можат да го попречат нашето духовно издигнување. Проблемот понекогаш се влошува, бидејќи мислиме дека ние ги разбираме принципите на Божественото владеење. Ние лажно ќе ја концентрираме нашата енергија кон зајакнување на нашата верба во сеприсутноста на Создателот, наместо да работиме напорно на самите себе.
Често, со цел да ја прикажеме нашата верба во Создателот, или едноставно од мрзеливост, ние претпоставуваме дека не треба да работиме на себе, бидејќи сè е во моќта на Создателот. Или, можеме да ги затвориме очите и да се потпреме слепо само на вербата, во исто време избегнувајќи ги виталните прашања за вистинската верба.
Сепак, ако го избегнуваме одговарањето на овие прашања, ние самите си ја одземаме можноста за духовен напредок. Нашиот свет вели, "Треба да го заработиш својот леб со своја пот." Сепак, штом еднаш ќе заработиме нешто, тешко ни е да признаеме дека тој резултат не е резултат на нашата напорна работа или способности, туку дека тоа е резултат на работата на Создателот.
Ние мора да се бориме со своја пот за да ја зајакнеме нашата верба во апсолутна власт на Создателот. Но, со цел да растеме и искусуваме нови духовни сензации, ние мора да направиме напор да ја разбереме и прифатиме контрадикторната природа на Божественото владеење (кое заради нашето слепило, се појавува само контрадикторно).
Само тогаш ќе знаеме што точно се бара од нас, и можеме да пораснеме, да доживееме нови духовни чувства

Дали постои слободна волја?

Во една стара молитва се вели: „Господе! Дај ми сила да ги сменам работите кои што можам да ги сменам, дај ми храброст да ги прифатам работите кои што не можам да ги сменам и дари ми мудрост да ја дознаам разликата помеѓу нив".
Врз што точно можеме да влијаеме во нашите животи? Дали имаме доволно слобода да ја смениме судбината?
Зошто не можеме природно да ја примиме оваа мудрост?
Зошто, и покрај фактот дека нашата природа што се заснова на мрзливост и здрав егоизам (желба да го примиме максимумот вложувајќи минимални напори), за разлика од животните, правиме непромислени и неефективни нешта?
Можеби ние дејствуваме таму каде што сè е однапред програмирано и нашата улога мора да биде многу повеќе пасивна?
Можеби во повеќето случаи нашиот живот е предодреден, иако се обидуваме да веруваме дека текот на настаните зависат од нас?
Можеби треба да го преиначиме нашиот живот и да престанеме да мислиме дека ние сме оние кои одлучуваат, да оставиме работите да течат и да останеме пасивни, дејствувајќи само тогаш кога навистина можеме да смениме нешто?
Малите деца дејствуваат неразумно затоа што нивното ниво на развој се сведува на несвесно и инстиктивно дејствување. Возрасниот човек ја одредува целта и волјата да ја достигне таа цел му дава енергија.
Очигледно, грешиме во одредувањето на границите на нашата способност за достигнување на целта. Со други зборови, ние сакаме да го достигнеме невозможното или се обидуваме да го смениме она што не можеме да го смениме.
Природата не нè известува во кои наши дејствувања ние сме слободни. Таа ни дозволува да правиме грешки и како личности и како човечки род. Нејзината намера се разочараме, сфаќајќи дека нашите сили не можат да сменат ништо во нашите животи и во нас. Природата сака да нè збуни и да нè збрка во врска со тоа како треба да живееме? Тогаш ние ќе застанеме и ќе одредиме што е она на што можеме да влијаеме.

Суштината на слободата

Општо кажано, слободата е позната како закон на природата, кој е проткаен во сите аспекти од животот. Ние гледаме како животните страдаат кога се заробени. Тоа сведочи за протестот на природата против секоја форма на заробување. Човештвото се борело стотици години додека не достигнало некое ниво на лична слобода.
Во секој случај, идејата за слободата е крајно замаглена и ако копаме подлабоко во неа, речиси ништо не би останало од неа. Пред да ја побараме личната слобода, потребно е да помислиме дека и други личности се стремат кон неа. Најнапред треба да се осигураме во тоа или дека личноста може да ја изрази својата слободна волја.

Нашиот живот е помеѓу задоволството и страдањето

Ако ги анализираме човековите постапки, ќе откриеме дека ниедна од нив не е слободна. И неговата вродена природа и надворешните околности го присилуваат да дејствува според алгоритмот на однесување вкоренети во него.
Природата нè поставува помеѓу задоволството и страдањето и ние не сме слободни да го избереме страдањето или да се откажеме од задоволството. За разлика од животните човекот ја има предноста да биде способен ја види одалечената цел, па затоа тој може да си дозволи одредено страдање за сметка на идна компензација.
Всушност се работи за обична калкулација кога, гледајќи можна корист, ние се согласуваме да страдаме за некое веројатно задоволство. Се согласуваме на хируршка операција иако таа чини многу пари; подготвени сме да работиме напорно за да добиеме добро платена работа. Сé се сведува на нашата проценка, кога ќе го одземеме страдањето од очекуваното задоволство и ќе примиме одреден позитивен остаток.
Ова е начинот на ко јшто сме создадени. Оние кои изгледаат како непромислени, непретпазливи, самопожртвувани роматичари, всушност не се ништо друго освен пресметливи луѓе, за кои минатото се манифестира како сегашност толку очигледно што тие се подготвени да го прифатат мачењето невообичаено за другите, кое ние го сметаме како јуначко дело.
Но дури и во ваков случај нашето тело прави свесна или несвесна пресметка. Психолозите знаат дека секој човечки приоритет може да се измени, така што плашливецот може да се преобрази во херој. Иднината може да биде толку возвишена во очите на човекот што тој ќе се согласи со секаква беда заради идното добро.
Од тука следува дека нема разлика помеѓу човекот и животните; и ако е така, тогаш не постои слободен и интелигентен избор.

Кој ги одредува нашите задоволства?

Не само што едвај и да имаме слободен избор, туку и видот на задоволството не е наша привилегија. Тоа не ни се случува согласно нашата слободна волја, туку е диктирано од желбите на другите луѓе. Ние не ја избираме модата, начинот на живот, хобито, слободното време, храната и др. - сето тоа ни е наметнато од вкусовите и желбите на нашата околина.
Ние повеќе сакаме да имаме поедноставни желби без да си наметнеме преголем јарем на себеси, но целиот наш живот е обременет со манири прифатени како општествени норми, коишто стануваат закони на човечко однесување и егзистенција. Ако ова е така, тогаш каде е нашата слободна волја? Испаѓа дека ниедно наше дело не е наградено или казнето.
Зошто секој се гледа себеси како поединец? Што има толку особено во секого од нас? Која наша особина можеме да ја смениме независно? Ако таква особина постои, ние мораме на секој начин да ја осветлиме, да ја одделиме од другите особини и да ја развиеме.

Четири фактори

Секое создадено суштество е детерминирано од четири фактори:
1. Основата на секое суштество е првенствено материјата, во која тоа го зазема појавниот облик. Непроменливата особина на основата е законот на неговиот развој, на пр. од житното зрно кое се распаѓа излегува нов никулец од истиот вид. Коренчето од зрното - неговиот надворешен облик, целосно исчезнува, слично на нашето тело, коешто се распаѓа во земјата. Како и да е, основата останува и му дава живот на зрно, како нашата душа што го тера новото тело да се роди за да се облече во него.
2. Непроменливата особина на основата. Основата (во случајов житното зрно) никогаш нема да го преземе обликот на друга житарка, да речеме , на јачменот, туку само на претходниот облик на житарката, која ја изгубила. Во зависност од околината (земјата, водата, наѓубрувањето и сонцето)можни се одредени квантитативни и квалитативни промени на никулецот, но формата на житото (оригиналната суштина) воопшто не подлежи на промени.
3. Особини коишто се менуваат под влијание на надворешни влијанија. Под влијание на надворешните фактори, појавниот облик на есенцијата претрпува квалитативни промени - зрното останува зрно, но неговиот појавен облик се преиначува во зависност од условите од околината. Дополнителните надворешни фактори заедно со есенцијата прават нов квалитет под влијание на околината. Тоа може да биде сонцето, земјата, наѓубрувањето или водата што се однесува до зрното, или општеството, групата, книгите и учителите што се однесува до човекот.
4. Промени во надворешните влијанија. На човекот му е потребно опкружување коешто се равива и постојано влијае врз неговиот развој. Додека се развива, човекот исто такавлијае врз неговото опкружување, принудувајќи го на тоа. На тој начин и двајцата.
Четирите фактори ја детерминираат состојбата на секое создадено суштество. Еден човек може да го помине целиот свој живот истражувајќи, но сепак нема да може да смени ниту да додаде ништо од она што е вклучено во четирите фактори. Што и да мислиме или правиме постои во овие четири фактори. Секој додаток би бил чисто квантитативен, додека квалитативно тој ќе остане истиот. Овие фактори силно го детерминираат нашиот карактер и начинот на размислување.
1. Човекот не може да ја смени неговата есенција.
2. Тој не може да ги смени законите според коишто се преобразува неговата есенција.
3. Тој не може да ги смени законите на преобразбата на сопствените особини како резултат на надворешно влијание.
4. Опкружувањето, од коешто човекот сосема зависи, може да се смени!
Неговата способност да влијае на опкружувањето сега, ја детерминира неговата идна состојба. Единствените фактори што неговото опкружување може да ги афектира се брзината и квалитетот на човековото напредување. Тој може или да живее со болка, страв, страдање и бескрајни крвави конфликти во текот на животот или да оди понатаму тивко и удобно, затоа што самиот човек се стреми кон целта. Токму затоа Кабалата нé тера да отвориме образовни центри за да се формираат групи - идеални опкружувања за оние кои имаат желба да ја исполнат целта на постоењето.

Слободен избор

И покрај тоа што ние можеме да ја детерминираме нашата основа, кој и како да се роди, можеме да влијаеме врз првите три споменати фактори со тоа што ќе го избереме нашето опкружување, односно пријателите, книгите и учителите. Како и да е, избирајќи ја околината, дозволуваме таа да ни ги обликува нашите идни услови.
Иницијално постои можност слободно да се изберат такви учители, книги и пријатели кои предизвикаат добри мисли. Доколку човекот не го избере тоа, тој природно ќе се најде себеси во лошо опкружување читајќи бескорисни книги (такви има едночудо и тие се многу повеќе заводливи) и како резултат на тоа, дефинитивно ќе биде со сиромашно образование и нема да може да се однесува правилно во животот.
Од ова следува дека наградата и казната му е пратена на човекот не заради неговите лоши мисли или дела, за кои тој нема слободен избор, туку поради тоа што не избрал добра околина, бидејќи токму тука човекот има можност за слободен избор. Човекот би бил осуден и казнет, така што тој ќе види: тој не е осуден заради неговите гревови, туку заради тоа што избрал погрешна околина.
Затоа личноста која прави напори и секогаш избира подобра околина, успева - не заради неговите добри мисли, туку заради неговата доследност во подобрувањето на неговото опкружување која што е услов за овие добри мисли. Таквата личност е наградена со подобра, напредна состојба.
Книгата Зохар ни дава пример за еден сиромашен мудар човек, кој бил поканет да се пресели во куќата на еден богат човек. Тој одбил, велејќи: „Во никој случај нема да се живеам на место во кое нема мудри!" - „Но ти си најголемиот мудрец во генерацијата!" - извикал богатиот човек. - „Од кого би научил повеќе?" Овој мудар човек одговорил: „Дури и најголемиот мудрец ќе се преобрази во незнајко, ако дозволи да биде опкружен со глупави луѓе".
Затоа ние треба да го следиме добропознатиот совет: „Стори се себеси Учител, набави си за себеси пријател". Со други зборови, ние мораме да си создадеме сопствена околина, бидејќи само овој фактор може да нé доведе до успех. Избирајќи го нашето опкружување, стануваме целосно зависни од него, како глина во рацете на скулпторот.
Сите ние сме заробеници на нашата егоистична природа. Да се ослободиме себеси значи да ги пречекориме границите на нашиот свет и да влеземе во повисоката реалност. Бидејќи ние сме целосно под власта на светот, можеме единствено да се ослободиме ако, и покрај нашата природно егоистична околина, ние вештачки се опкружиме со луѓе кои ги делат нашите погледи и стремежи и подпаднеме под моќта водена од законите на повисокиот свет. Ослободувајќи се себеси од егоистичните окови и откривајќи ја особината на дарување ја остваруваме нашата слободна волја.

Заштита против преостанатите три фактори

Човекот дејствува авоматски под влијание на внатрешните и надворешните фактори, следејќи ги нивните конанди.
Ако има желба да излезе од контролата на природата, човелот треба да се изложи на врлијанието од околината којашто ја избрал. Тој треба да избере Учител, група и книги коишто ќе му диктираат што да прави, бидејќи тој секогаш е деривација на четирите параметри.

Моќта на умот врз телото

Врз основа на тоа дека човековиот ум е резултат на животното искуство, можеме да заклучиме дека умот нема моѓ врз телото, затоа што тој е одраз на условите и настаните на човековиот живот. Моќта да се придвижи телото го води кон добри работи и го чува од зло.
Како и да е, човековата имагинација го користи умот на начин како што очите го користат микроскопот. Откривајќи ги ситните штетни организми со помош на микроскопот, човекот започнал да се дистанцира од нив. Овој микроскоп (а не човековите сетила) му овозможува да ги избегне штетните влијанија (микроби, бактерии, вируси), каде што не ги чувствува.
Гледаме дека, кога телото не може да ги воочи штетното и корисното, умот станува релевантен и има целосна контрола над телото овозможувајќи му да остане настрана од лошите работи и да се држи до добрите работи.
Сфаќајќи дека умот е резултат на животното искуство, човекот е подготвен да привати нечиј друг ум и мудрост како закон, доколку ñ верува на таа личност.
Тоа наликува на ситуацијата кога човек бара совет од искусен доктор, го следи и покрај фактот дека самиот тој не знае ништо од медицината. На тој начин тој го користи умот на други луѓе, кој му помагаповеќе отколку неговиот ум.

Два начина на одлука

Има два начина на божјо управување кои го гарантираат човековиот успех во достигнувањето на целта на постоењето:
1. Преку страдање.
2. Преку Кабалата.
Кабалата се потпира на довербата во умовите на оние кои веќе ја достигнале врвната цел, како тоа да е наше сопствено животно искуство. Но како можам да бидам сигурен/а дека умот во кој верувам е вистински? Од една страна, ако не го користам мудриот ум на начин на кој го следам и советот на лекарот, се осудувам себеси на долго страдање, како на пр. болен човек кој одбива да ги следи советите на неговиот доктор и започнува да ја проучува медицината, несвесен дека може да умре пред да дојде до некаква идеја за болеста.
Таков е начинот на страдање во споредба со начинот на Кабалата. Оној кој нема верба во мудроста на Кабалата може да се обидува независно да ја достигне мудроста со тоа што ќе поминува низ животните неволји додека постои искуство коешто силно го забрзува процесот, овозможува развој на сетилата за разбирање на злото не со неговиот сопствен избор, туку низ напорите направени за постигнување на добра околина.

Следењето на мнозинството

Кога постои конфликт помеѓу мнозинството и поединецот, ние мора да одлучиме согласно волјата на мнозинството. Овој закон води кон регресија на човештвото бидејќи мнозинството е назадно, додека, пак, развојот највеќе е кај малцинството.
Сепак, бидејќи природата нè поставила во општество, ние сме должни да ги исполнуваме сите општествени закони, инаку природата ке нé казни без разлика дали ние ги разбираме тие закони или не. Затоа законот на заедничкиот живот е еден од законите на природата и ние мора да го исполнуваме со големо внимание.
Овој закон мора да го развие сфаќањето за: самољубието како зло и љубовта за другите како добро, затоа што ова е единствениот начин да го љубиме Создателот.
Како и да е, мнозинството нема право да го потисне мислењето на поединецот во неговиот однос со Создателот и секој еден е слободен да го прави она што смета дека е исправно. Ова е неговата лична слобода, односно човековиот однос со Создателот е регулиран токму од него, додека другите закони на однесување ги диктира законот на „следењето на мнозинството".

Законот на општеството гласи: малцинството мора да му се покори на мнозинството

И покрај тоа, врз основа на што мнозинтсвото го зема правото да ја потисне личната слобода на поединецот? На прв поглед, тоа не е ништо друго освен ограничување.
Бидејќи природата нé приморува да живееме во општество, без приговорно следува декасекој негов член е обврзан да му служи на општеството, да се грижи за него и да учествува во неговиот просперитет.
Ова би било невозможно доколку законот на „потчинување" не се исполнува, что значи секој мора да му се покорува на законот прифатен од неговото општество.
Но премногу е очигледно дека во сите случаи, кога материјалните интереси на општеството не се прекршени, мнозинството нема право да ја ограничи слободата на еден поединец во ниеден облик. Тие кои го практикуваат тоа се криминалци преферирајќи ја силата отколку правдата, затоа што во овој случај природата не го приморува човекот да и се потчини на волјата на мнозинството.
Во секоја генерација индивидуалците се многу понапредни отколку мноштвото. Доколку општеството коешто започнало да се развива согласно законите на природата ја сфати потребата да биде спасено од страдања, тоа мора да му се потчини на поединецот и да ги следи неговите инструкции.
На тој начиншто и да значи духовниот развој, правото на мнозинството станува обврска да го следи поединецот, односно високо развиената личност. Таквите напредни и образовани луѓе претставуваа незначителен дел од општеството, па затоа сите достигнувања и успеси во духовната сфера се дело на малцинството.
Оттука следува дека општеството мора внимателно да ги чува идеите на таквите луѓе. Општеството треба да биде свесно за фактот дека неговото спасение не е во рацете на владеачкото мнозинство, туку зависи од просветлените поединци.

Заклучок

Акумулирајќи го искуството, човештвото постепено доаѓа до заклучокот дека, и покрај неговите напори да ја смени насоката на историјата и развојот на општеството, шивото си оди по сопствениот пат и дека сé се случуваспоред сценарио што не зависи од нас. Па дали ние сме предодредени од судбината?
Проучувањето на универзумот со употреба на кабалистичкиот метод ни открива дека дека човековата есенција се сотои од три дела:
- првиот - животинскиот - дел што се изразува преку телесните желби за храна, секс, семејство, дом, присутни кај сите луѓе без обѕир на околината во која се наоѓаат;
- вториот - човечкиот - дел, изразен преку желбите за богатство, честољубие (слава, моѓ), знаење во што сме зависни од општеството;
- третиот - духовен - дел, којшто во нас создава стремеж за повисокиот свет (се појавува при човствување на смртта, празнотијата на животот, неважноста на изворите на егзистенција).
Оттука станува јасно дека
- целиот свет и нашата егзистенција во него е создаден само за да ни помогне да го откриеме повисокиот свет;
- првиот (животинскиот) и вториот (човечкиот) дел не постојат во нас сами по себе, нивната улога е детерминирана од тоа колку тие учествуваат во остварувањето на третиот (духовниот) дел, односно колку тие ни помагаат во остварување на нашата мисија, која се состои од откривањето на духовното кралство додека сé уште живееме во овој свет. Делата на човекот се проценуваат само во онаа мера во која се поврзани со степенот на нивната поврзаност со духовниот напредок, затоа штодуховниот дел е оној кој треба да се преобрази.
- вториот и третиот дел во нас не се менуваат сами по себе. Ниту, пак тие зависат од нашите желби. Разбирањето на третиот (духовниот) дел ја определува нивната трансформација.
- нашите дела поврзани со првиот и вториот дел не се слободни, тие се програмирани од природата и ја сочинуваатстрогата основа на нашата структура. Со нашиот избор како да напредуваме духовно ние ја детерминираме нашата состојба во двата дела, и животинскиот и човечкиот, но дефинитивно и во третиот дел.
- Одбивајќи да правиме неполезни и бесчуствителни дела поврзани со нашите животински и човечки желби и сосредоточувајќи ги сите сили во откривање на повисоката реалност, човекот стекнува способност да контролира сè во овиј свет (и во првиот и во вториот дел). Со други зборови, патот на владеење со овој свет е возможен преку повисокиот свет; сите настани потекнуваат од горе додека тие не ја земат нивната конечна форма во овој свет.
Оваа статија покажува колку сите човекови дела и состојби во овој свет се предодредени; сите освен едно, коешто одредува сè друго - стремежот кон повисокиот свет, кон неговото откривање, кон владеењето на законите на Божјото провидение.

Суштината на заповедите на Создателот е љубов, внимание и сочувство кон сите членови на општеството, како кон себеси.

Ако сега се обидеме да испитуваме како ги извршуваме овие заповеди и ги прифатиме заклучоците на доверба или се потпреме на практичното искуство ќе го видиме следното. (Се надевам читателот ќе ја разбере мојата антипатија кон филозофијата, бидејќи таа се базира на измислени "закономерности" и врз основа на нив се градат цели "зданија".)

На нашата генерација и се познати ваквите филозофии, претворени во животот, кога теоретските претпоставки се покажуваат практично неодржливи, но се земени за основа во човековите односи и како последица од нив страдале и уште страдаат милиони луѓе. Таквите теории неизбежно стигнуваат до својот колапс.

Дали можеме, проучувајќи го светот и неговите закони, врз основа на практични податоци, да стигнеме до потребата да ги извршуваме барањата на Создателот?

Кога го набљудуваме постојниот поредок во природата, ние сме погодени од точноста на управувањето (како во микро, така и во макро световите). Да го земеме за пример човекот. Клетката на таткото, паѓајќи во надежното, подготвено место во мајката, се обезбедува таму со сè што е потребно за нејзиниот развој. До нејзиното појавување на свет, додека таа не започне со своето постоење како посебен организам, ништо странично не може да и наштети.

Потоа, грижливата природа ги возбудува кај родителите потребните чувства на љубов и загриженост, како детето ќе биде одгледано. И, исто така, како кај луѓето, така и во растителниот и животински свет постои грижа за размножувањето и после родовиот развој.

Прав впечаток, сепак, големата спротивставеност меѓу грижата на природата за појавата на единка во светот и нејзиното самостојно битие. Борбата за постоење, која новата единка е принудена да ја води понатаму, е во огромен судир со управувањето на светот, што постои на сите нивоа во животот. Оваа несоодветност ги преокупирала умовите на луѓето уште од древни времиња и довела до појава на голем број теории.

Овие древни теории не сметаат за потребно да ги надминат тие противречности. Според некои од нив Создателот го создал светот и управувал со сé. Бидејќи бил самиот безчувствителен и не мислел, Тој ги создал видовите во согласност со физичките закони. Појавувајќи се и станувајќи единка, начинот на нејзиниот развој е во согласност со еволуцијата и жестоките закони за преживување. Во слични теории Создателот е нарекуван "Природа", истакнувајќи ја со тоа неговата безчувствителност.

Бидејќи зачудувачката мудрост на Природата повеќекратно ги надминува човековите можности, тогаш е невозможно да се предвидат и програмираат идните организми без постоење на повратна врска. Неопходно е, исто така, оној што дава (Природата) да има ум, меморија и чувства. Невозможно е да се тврди дека на сите нивоа во природата владее само случајноста. И така создателите на ваквите теории дошле до заклучок за постоењето на две сили: позитивна и негативна, што поседуваат разум и чувства и кои ги даруваат створените од нив со сето тоа. Развивањето на овие теории резултирало создавање на уште неколку теории:

Многубожие. Од анализа на дејството на природата и поделбата на нејзините сили, според нивната природа се појавиле религиите (од типот на старогрчката) со многуте божества,од кое секое управува одредена сила.

Отсуство на управување (не можност за управување). Во последно време, со појавата на прецизни инструменти и нови методи, истражувачите открија тесна врска помеѓу сите, различни делови на светот.Затоа ја отфрлиле теоријата за многуте сили и се појавило мислење за поврзуваната и мудро раководена единствена сила во светот.Но бидејќи ние сме мали во споредба со оваа сила, сме оставени сами на себе.

И покрај постоењето на многубројните теории за создавањето и управувањето на светот, човештвото продолжува да страда. Човекот не разбира зошто природата се однесувала така грижливо со него во утробата на неговата мајка и во периодот на неговото развивање, а така безмилосна, кога тој е веќе возрасен човек, и уште повеќе има потреба од нејзината закрила.

Можно ли е ние самите да се јавуваме како причина за жестокоста на природата кон живиот свет?

Сите дејствија на природата се взаемно сврзани и затоа прекршувајќи еден од нејзините закони, ние го ставаме во дејствие целиот систем во нарушување на рамнотежата и нема значење дали ние ја осознааваме природата како Раководител, кој не поседува чувства и цели, или како Создател кој поседува план, цел и мудрост.

Ние живееме во свет создаден според прецизни закони и кога ги прекршуваме, добиваме казна во форма на лоша средина за самите нас, или за целото општество. Имајќи предвид дека законите на природата се взаемно сврзани, со прекршувањето на еден од нив ние добиваме, понекогаш неочекувано , суров удар од друга страна. Природата или Создателот, што во принцип е едно исто, влијае на нас преку одредени закони и ние сме должни да ги извршуваме, како објективни и принудни.Според Кабала, дигиталното значење на "Елоким" е еднакво на зборот "Тева", ова ја покажува врската на Создателот со нас преку законите на природата.

За нас е важно да ги разбереме законите на природата, бидејќи нивното непочитување е причина за сите наши страдања. На секој му е јасно дека човек има потреба во општество на слични на себе и е невозможно неговото постоење без помош на оние што го опкружуваат. Очигледно е дека ако одеднаш побара да се изолира од општеството, ќе се принуди да изживее многу страдања, бидејќи не би бил во состојба да се обезбеди себе си со сé што е потребно.

Токму природата го обврзува човекот да живее меѓу слични на себе и комуницирајќи со нив да врши две операции "Да го добива" потребното од страна на општеството и „да дава", „да го обезбедува ", од своја страна општеството со производите на својот труд. Прекршувајќи едно од двете правила тој ја прекршува рамнотежата и затоа заслужува казна од страна на општеството. Во прекумерното "добивање" (на пример преку кражба) од страна на општеството веднаш следи казна. Во другиот случај - за одбивање "да му ги дава" своите услуги на општеството, иако во принцип не следи казна или не е во директна врска со прекршокот. Затоа условот за обезбедување на општеството со своите услуги обично не се почитува.

Природата пак дејствува како квалификуван судија и го казнува човештвото во точно согласност со неговиот развој. Според Тора наизменичното повторување на генерациите во светот е само појава и исчезнување на телата. Душата што го исполнува телото, главното "Јас" на човекот не исчезнува, туку само го менува својот носител. Душата на човекот се неговите желби, карактер и мисли. Циклусот е континуиран и во него учествуваат одредено количество души. Нивното доаѓање во нашиот свет, облекувањето во нови тела ги претставуваат новите генерации на луѓе.

Сите луѓе од овој свет се обични луѓе. Но на еден Персиец со име Аврам (подоцна Авраам) Создателот му се објавил лично и тоа откровение него го направило посебен човек. Тој станал „Јехуди" (Евреин), од зборот „Јешуди" (единствен-уникатен), што значи дека тој и Создателот станале едно. Тогаш, кој е тој Авраам? Тој е човекот кој бил вдахнат со духовна искра, возбуда од Создателот. Инаку претходно, тој бил обичен човек.

Нема ништо свето во ниту еден орган во нашето тело. Така, не е важно дали едно оштетено срце ќе биде заменето со човечко или со свинско срце. Нашите органи се материјални исто како и кои било животински. Тие не се свети, не се сродни со Создателот.

Нема разлика помеѓу Евреин и Неевреин, освен таа искра од Создателот што се наоѓа во Евреинот. Тоа значи дека доколку таа искра постои во срцето на една личност, таа личност се нарекува Евреин. Доколку исчезне, Евреинот повторно станува Неевреин. Но ова е невозможна ситуација затоа што светоста секогаш се зголемува, а никогаш не се намалува. Според духовниот закон сè се доближува со Создателот.
Заминувањето во духовниот свет е спор процес. На почетокот човекот е заробен од желбите на овој свет. Постепено, тој ја сфаќа бесцелноста на неговото физичко постоење и дека ако не постои таа искра, тој е само еден од мноштвото.

Во Хагадата пишува: „На почетокот нашите татковци обожуваа туѓи богови". Обожувањето туѓ бог (паганизам) е можно само тогаш кога еден човек стапил во контакт со Создателот, станал свесен за спротивноста помеѓу неговите особини и особините на Создателот и избрал да работи против волјата на Создателот. Така, паганизмот претставува одредено ниво на свесност, на способност да се дејствува од другата страна на сопствената вродена природа.
Навистина, нашите татковци обожуваа туѓи богови, но тогаш Создателот им се откри Себеси и светлината што дојде потоа била прифатена како заповед за преселување од Месопотамија во Израелската земја.

Така, ние гледаме исто така и во овој свет дека еден човек се преселува од место во место, следејќи ја својата внатрешна волја, следејќи го своето срце.

Кабалистите напишале дека ние можеме да живееме во Израелската земја, под услов да се согласиме со нејзиното духовно рамниште. Во спротивно ќе бидеме прогонети оттаму исто како и претходно. Создателот ги вратил нашите тела, но наша должност е да направиме внатрешно враќање во духовната состојба наречена Израелска земја, да бидеме достојни за таа земја, тоа е сè што ни треба!

Патријархот Авраам е сведоштво за тоа. Откако станал Евреин, Бог му рекол: „Излези од земјата и од твоите блиски и од куќата на твојот татко, оди во земјата која што Јас ќе ти ја покажам". И Авраам тргнал (во себе) во Израелската земја: почнал да ги развива духовните садови на дарување.

Но да се достигне единство со Создателот потребно е повеќе од способност да се даде (дарување заради дарување), потребна е способност да се прими за да се дарува со помош на садовите на примање, кои се направени со цел да му се подарува на Создателот. Но каде човекот ќе ги најде овие садови, овие желби? Кога еден човек се наоѓа во Израелската земја и сака да му подари на Создателот, тогаш тој сфаќа дека нема ништо да му даде, станува гладен, гладен за дарување.

Тогаш тој се сели во Египет. Но зошто, поради што? Бидејќи откажувањето од нашите желби да примаме е во спротивност токму на нашата човечка природа. Навистина никој не може да го разбере тоа. Ниедно учење, освен Кабалата, не го користи тоа, бидејќи тој акт се коси со човечката природа. Сите други учења потекнуваат од нашата иманентна природа и нивната цел е да се направи нашиот живот удобен, пријатен, освен на Кабалата, која му била подарена на Авраам заедно со возвишеното откровение на Создателот.

Има ли навистина толку многу работа во Египет?

Од погоре кажаното, човекот е збунет, гладен (и физички и духовно), првенствени му се материјалните цели, така што тој може да дојде до заклучокот дека врвниот дух е важен. Нему му е даден духовниот восхит во материјалните дела. Но вистинскиот вкус на материјалното задоволство останува единствено за мудрите (на тие кои се стремат кон мудроста, кои се возвишуваат кон духовното за да живеат вистински желби), затоа што токму тие мораат да се соочат со најголемите задоволства.

Кога еден човек напредува во некое учење, тој се гледа себеси сè повеќе и повеќе расипан. Во него се будат најлошите желби. Поточно, тоа е преселбата во Египет, односно кога човекот кој се стреми да се искачи на скалата кон духот паѓа под власта на волјата да прима.
Токму затоа е кажано дека браќата на Јосиф го посетиле него во Египет во тајност. Преселбата во Египет се случува кога човекот ги губи сопствените садови на дарување, кога паѓа под власта на садовите на примање. Оваа состојба трае некој период за време на неговото напредување во духовното.

Кога човекот почнува да учи, тој е со добра волја и безгрижност. Но по неколку месеци работите се менуваат. Духовното не е толку привлечно, како што било претходно, се појавува материјална вознемиреност и човекот чувствува дека никогаш нема да ги види отворени Рајските порти.

Зошто се случува така?

Затоа што садовите на прифаќање мора да се развијат, мора да се дојде до штитот-Масах (Masach) и да се помине низ желбите на Египет. Навистина, човекот има сопствени садови на дарување, но тие се сокриени. Кога работата во Египет започнува, човекот почнува да копнее по духовното, но колку што повеќе копнее по тоа, толку повеќе дознава дека тоа е недостижно.
Времето на „ропство во Египет" трае онолку долго колку што човекот чувствува дека тој навистина е роб, сè додека не се појави нов крал, некој кој не го познава Јосиф. Човекот ја чувствува сопствената Фараонова власт врз него, која што го води против Создателот.
Но, ако волјата за примање ми дава радост, што има лошо во тоа? Како таа власт ми наштетува?

Ако, на пример, сакам нешто повеќе од задоволството на желбите, ако сакам да општам со Создателот, но притоа сфаќам дека материјалните задоволства ме оддалечуваат од Него, почнувам да согледувам дека тие претставуваат препрека за мене, како нешто зло што оди против мене.

Тогаш започнува борба во мене. Започнувам да се прашувам дали „Јас" сум оној кој сака да се приближи до Создателот или, пак, „Јас" сум оној кој посакува материјални задоволства?

Значи, кое е моето „Јас"?

Избувнува војна помеѓу двете желби: од една страна Мојсеј и Арон, а од друга страна Фараонот. Човекот не може да каже кој кого победува, затоа што маговите на Фараонот ги изведуваат истите чуда како и Создателот. Затоа, бегството од власта на природата е единствено возможна откако Создателот ќе удри десет пати (десетте страдања на Египет).

За моето неутрално „Јас" да почувствува од каде доаѓа светлината, потребно е да ги почувствува десетте удари - исто како што и Фараонот внатре во мене е во спротивност со Создателот - за да можам да се одделам од тоа, за да можам да ја достигнам состојбата каде самиот Фараон ќе каже: Оди! Ми нанесе доволно страдања!

Десетте удари на човекот му покажуваат дека Фараоновата власт е одвратна работа, неподнослива. Тогаш самиот човек сака да побегне од неа. Сака, но не може! Затоа, за да биде успешно бегството од Фараонот, потребни се одредени надворешни услови. Мора да има брзање, засолниште и ноќна темнина.
Само тогаш човек може да ги собере своите желби на дарување, да ги одвои од сопствената волја да прима и да ги скрие од неа. Бегството се случува ноќе кога нема духовна светлина. Потребна е вербата над разумот, да се оди спротивно на сопственото просудување за да се побегне од сопствената природа.

Кажано е: „Ако си се трудел и си нашол, тогаш верувај". Тоа значи дека тој човек доволно се трудел за му се открие Создателот, но не е свесен дека тој труд е доволен за да го напушти овој свет и да влезе во повисокиот свет. Излезот од нашата природа е ненадејно случување.
Човекот нема контрола над овие процеси, тој едноставно се движи! Тој оди по земја, помеѓу ѕидовите на Црвеното Море, бариерите, и влегува... во пустина. Но, што добива тој од тоа?

Човекот влегува во Египет со искрата од Создателот, со копнеж за духот и излегува оттаму со празни садови на примање – чувството на пустината.
Кажано е дека кон Израел заминал со „скапоцености од сребро и скапоцености од злато и облека". Тоа значи дека сега човекот има расипани желби за примање и сега тој мора да започне да работи на нив и да ги поправи. Затоа што сè додека овие садови му припаѓаат на Египет, тие само ќе му предизвикуваат чувство на темнина, на пустина. Но во мигот кога ќе ги поправи и ќе ги употреби правилно, тој преку нив ќе прими повисока светлина.

Така човекот влегува во пустината. Тој сè уште не е во Израелската земја. Сега нему му е потребна светлината во смисла на разликување колку многу од овие атрибути се вредни за употреба за неговото напредување во духовниот свет. Примањето на оваа светлина се нарекува „примање на Тората".

Напуштајќи го овој свет и влегувајќи во духовниот, личноста започнува да работи во три линии. Лева, десна и средна линија. Мора да сфатиме дека ние не сме оние што ја правиме таа работа, тоа го прави Создателот, тоа е Божја работа. Ние мора да ја прифатиме Неговата работа врз нас! Сè е создадено во својата совршена состојба, а созданијата можат само да ја проценат совршеноста од нејзината спротивност. Токму затоа човекот мора да ја искуси целата несовршена состојба. Неговата работа е процес на себеосознавање, осознавање на работата што Создателот ја прави за него.

Постои свет и во него постои душа. Контактот со Создателот се состои од три дела: Олам- Olam (светот), Шана-Shanah (година) и Нешама-Neshama (душата). Шана е растојанието (опсегот) на контактот помеѓу Олам и Нешама. Светот. Олам потекнува од светот Хе’елем-He'elem (притајување). Тоа значи дека Олам е растојание (опсег) на притајувањето на Создателот.

Возможно ли е да се постигат духовни резултати со физички дела?

Сè што прави човекот е затоа што тој тоа го сака. И карпата, која не се придвижува, сака да ја одржи својата форма. Растението сака да расте. Тоа копнее по светлина и расте кон неа.
Човековата волја секогаш се изразува со одредено дело. Затоа секое движење што животното го изведува е токму движењето што мора да се изведе.

Иако секоја волја се изразува надворешно, човекот не е секогаш свесен за неговите желби. Однадвор, тој не може да ја разбере целта на актот на другиот. Токму затоа науката што ги проучува намерите се нарекува „Мудроста на скриеното" - затоа што никој не знае што има во твоето срце, па дури ни ти самиот. Но како и секогаш, надворешната форма дава индиции за внатрешната волја.

Ние сè уште не сме во духовниот свет и не можеме да ги приклучиме другите души на нашиот штит. Така, во меѓувреме, надворешната работа е главно важна за овој свет, во ширењето на мудроста  Кабала. Овој акт е сосема духовен. Преку него човекот им помага на другите да му се приклучат на тој пат - преку физичките акти; човекот помага во ширењето на духовноста во овој свет.

Подготовка за развој на душата

Во нашиот материјален свет човекот не може да постои без некои знаења за законите на материјалната природа, за тоа што е корисно и вредно за него во светот што не опкружува и луѓето околку нас. Токму во такви услови душата на човекот не може да постои во Вишиот свет, се додека не пронајде знаење за неговата душа.

Три периоди на растење на телото

Во однос на телото се разликуваат три периоди на растење:

1. Прва мала состојба. Започнува од моментот на појавување на телото во светот, кога во него нема никакво знаење. Во таа состојба целото знаење е неопходно за постоење, човекот добива од таткото и мајката и постои на сметка на зачуваната сила и мудрост.
2. Втора мала состојба. Настапува кога човекот почнува да расте и добива некое знаење, кое дозволува да се ослободи од тоа што му штети не неговото тело. Во тој период тој се грижи за себе заедно со мајката и таткото.
3. Возрасна состојба. Се карактеризира со тоа што човекот веќе добил некое знаење за самостојниот живот и излегува од старателството на мајката и таткото.

Растење на душата

Човекот го усовршува кружењето на животот до тој степен додека не се постигне науката за кабалата до владеење додека душата не се разедини. Душата се развива и расте заедно со новите, алтруистички особини, кои никнуваат како резултат на пронаоѓање на знаењето на духовната природа. Меѓутоа не тие знаења водат кон раст на душата, туку нејзината внатрешна природа.

Причината е во тоа за да душата биде во можност да расте без знаење, ќе се нанесе штета. Затоа таа добива можност да дејствува само со добивање на знаењето. Така, силата на детето се зголемува постепено, до мера на таложење на знаењето. Ако ја добие силата порано, отколку знаењето тогаш би се навредил самиот. Во основата на развивањето на душата се добритге дела. Двете составени – знаењето и добрите дела – зависат од достигнувањето на науката за кабалата и доаѓаат заедно. Затоа на секоја душа и претстои достигнување на целосната душа, од Адам до Крајното исправување. Нема ништо зачудувачко во тоа што човекот може да ја достигне целата душа заедно како со духовниот развиток и не зависи од просторот и времето.

Телото и душата

Телото – тоа е себична желба, живот кој се заклучува во последователни, поочигледни особини на лошите и добрите состојби. Законот на природата е таков што со лошите дела се забораваат добрите. Непријатностите се задлабочуваат и со тоа што некогаш човекот зборува за да другите се чувствуваат добро. Така телото се смалува, чувствувајќи олеснување и страдање, враќајќи се меѓу добриот и лошиот почеток и се струга како каменчињата во морето.

Достигнување на знаењето во материјалното и духовното

Се' што се случува со телото е условено од нас самите и природата. Спознанието на материјалното е можно и без стигнување до неговиот извор.

Се' што се случува со душата е условено од работата и заедничкиот однос на духовното со материјалното. При тоа, духовната работа се достигнува само со стигнување до нејзиниот извор, спознанието за причините и последиците. Тогаш се достигнува величење на Создателот и духовната реалност.

Достигнување на духовните особини

За да се достигне треба да се откријат двете страни на духовното:

• Не треба да биде вообразено
• Неговото сознание да не остава сомнежи

Терминот "духовно" укажува на тоа, дека тоа е слично на воздухот, нема граници, лик и вид. Меѓутоа, како што се гледа воздухот во реалноста на човекот, од кој зависи неговиот живот, така се гледа и реалноста на духовното.

Неопходноста за достигнување до Создателот

Како желба на душата се јавува достигнувањето до Создателот, доколку тој стремеж се наоѓа во нејзината природа. Таа желба кај секој се јавува скриено, наоѓајќи се над природата. Човекот се стреми да ја дознае тајната на кружното движење на животот, на тоа што се наоѓа во срцето на нас сличните и сличните на тие.

Достигнување на создаденото – тоа е дејствие насочено кон околината. Ако не би постоело друго создадено во светот, тогаш би била создадена една душа, која не би се стремела кон тоа достигнување. Достигнувањето до Создателот – тоа е дејствие на душата во однос на самиот себе. Тоа е во душата уште од самиот почеток на нејзиното постоење. Душата се осознава со створеното и чувствува неопходност за сопзнавање на Создателот. Колку е посилно тоа чувство, толку е поголем степенот на душата.

Достигнување на Создателот

На кој начин може да се осети Создателот, доколку Тој нема никаква материјална слика? Достигнувањето на Создателот е можно само со нова разбудена желба. Благодарение на развивањето на желбата, можеме да разсудиме за духовното и неговите закони.

По разумот на човекот, неговата форма се определува со задржување во себе чувствата за анализа на "вистина - лага". Тоа чувство се нарекува телото на разумот и се јавува како дел од Создателот. Тој нема никаков однос кон вообразувањето, а се одржува само во чувствата. Тоа чувство се нарекува решение или дејствие, или исчезнување на дејствието кое е појаснето во законите и начините на дејствување.

Тој закон се нарекува тело на разумот и негова слика и се јавува како дел од целото (Создателот). Затоа таа слика се открива во целост во своите чувства и своите дејсвтувања.

Сликата во тој закон се јавува во целост и во постојана форма на нејзината состојба, која не може да исчезне во целост или делумно. Таа форма се нарекува неопходна и е задолжителна без дополнувања и намалувања. Ако откривањето на Создателот е задолжително со закон, тогаш нема да има потреба од науката за кабалата. Меѓутоа Создателот се открива по сопствена желба, а не под принуда. Зачудувачка цел на Создателот, која не е во согласност со разумот, е во соглансост со апсолутната цел без принуда да се научи човекот да добие желба да се најде под власт на Создателот.

Осознавање на достигнувањето – само со помош на методата кабала

Создателот нема потреба од филозофски модели за докажување на Своето постоење. Само со помош на науката за кабалата и со никакви други истражувања во светот, се открива управувањето на Создателот со создаденото.

Само од чувствувањето на Создателот произлегува сознанието за дејствувањето, носејќи ја со себе љубовта на Создателот и Неговите добра. Тогаш како знаење се добива добиеното како резултат на умствените истражувања, не возвишува и не опушта.

Величењето на животната сила зависи од постојаноста на желбите. Совршеното спознание е посебно со тоа што целта и желбата на Создателот стануваат желба на создаденото, без било какви принудувања. При тоа човекот незабележливо станува средство за зацврстување на тие желби.

Важноста на восприемањето на разумот

Луѓето, кои се потпираат на разумот на физичките тела, не се стремат кон спознание на Создателот и се рамнодушни кон спознавањето на сличните на себе. Разумот, облечен од надвор – е сила на замислено и го гледа смао надворешното – телата и нивните физички дејствија и при тоа не чувствува недостаток. Него не го загрижува што тој не го знае ни разумот, ни содржината на внатрешното, ни духовната форма на сличните на себе, така што тој не е обврзан да го запознае другиот повеќе, отколку што се знае самиот.

Затоа само човекот, добро знаејќи ги сите закони на природата и сите поредоци во материјалниот свет, кој во иднина ќе се соедини со своите ближни, може да утврди дека го знае Создателот - "лице во лице". При тоа секој човек во својот дел ќе се соедини со другите во фантазијата, т.е. силата во споредба со формите и движењето на разумот.

Важноста на разумот е во обединувањето на духовните творби. Тоа обединување го определува "неговото поведение". Целата надмоќ на човекот над животните се заклучува во тоа што во човекот постои орган, кој е спремен во себе да ги обедини сите духовни творби. Надмоќта на еден човек над другиот се заклучува во силата на привлекувањето а исто и во особините на творбите, кои што тие ги привлекуваат. Еден ги привлекува важните творби, а другиот помалку важните.

Разликата меѓу духовните творби и однесувањето

• Духовната творба – тоа е слика во разумот, која се раѓа со разумот и се наоѓа во него без никакви промени
• Однесувањето – зависи од времето, местото и влијанието на околината

Привлекувањето кое се собира во разумот на човекот

Разумот на човекот се јавува како екстракт на сите органи и особини на неговото физичко тело и се таложи на првото привлекување, кое го одложува мозокот на човекот.

Така, кога детето ги гледа формите на создаденото во светот, тогаш една се зачувува во неговиот разум, друга – за богатство, трета – мажественост. Ако детето ја негува вредноста на знаењето, тогаш во разумот му се привлекува прекрасна творба,а ако повеќе му се допаѓа богатството, тогаш го привлекува лошата творба.

Возрасниот човек определува за него што претставува извор на знаење – Создателот или создаденото и решава дали треба да добие награда од тој извор. Од вкупноста на сите слики се образува еден материјал наречен разум.

Се поголемата зависност од дроги станува стратешки проблем на целиот свет. Политичарите не се интересираат премногу за тој проблем, бидејќи се што им треба е да владеат со некого или нешто. Затоа, прават се што можат за да го скријат овој проблем и дури не му даваат приоритет ни за време на своите изборни кампањи. Тоа е затоа што ја чувствуваат својата беспомошност и го сметаат ова прашање за пропадната мисија. Сепак, ако внимаваме не само на она што се случува во моментот, туку и да препознаеме една склоност, сигурно ќе заклучиме дека човештвото, како интелигентен и свесен дел од вселената, влегува во период на самоуништување.

Проблемот со дрогите во современиот свет е темелно истражуван, опишан, и претставен на бројни конференции. Тој е на дневниот ред на ОН и за него се дискутира на отворени и затворени владини дебати. Затоа, без да се повторуваме, да спомнеме тоа што директно се однесува на решението кое го нудиме.

Од гледна точка на нивното производство, дрогите се многу евтина стока. Целото човештво може многу лесно да биде снабдено со нив. Зошто едноставно да не го направиме тоа? Толку луѓе на светов страдаат од невработеност, деградација, бездомништво и болести. Здравствените буџети ги надминуваат трошоците на одбраната. Да можат да ја добијат својата дневна доза, зависниците од дроги нема да претставуваат никаква сериозна закана за општеството. Во споредба со секоја друга состојба на просечен невработен граѓанин, за нив ќе треба само миминална грижа. Тие живеат во некој свој свет, далеку од опшстествените проблеми, и не предизвикуваат сериозна штета.

Проблемот е што бидејќи состојбата на наркотична затапеност кај поединецот го спречува развојот на човештвото, таа е против основен закон на природата. Природата никогаш нема да трпи човекот да ја изгуби врската со процесот на свесно достигнување на смислата на животот. Таа никогаш нема да се согласи со неконтролирана употреба на дроги.

Човештвото знае за наркотици веќе илјадници години. Меѓутоа, во минатото тие воопшто не биле толку претерано користени. Луѓето не чувствувале таква итна потреба да бидат отсечени од чувството на животот, бидејќи некако успевале да си ги исполнат желбите. Човек сакал да добие задоволство и да ги има предметите во светот што го гледал околу себе. Се што ќе посакал било помалку или повеќе достапно во неговиот свет. Ќе видел некоја цел и ќе решел дали му се исплати да го вложи потребниот напор за да ја достигне. Секогаш ќе изберел самиот дали ќе следи одредена цел, или не, и ќе донесел ваква или онаква одлука. Никогаш не останувал со отворено прашање кое барало одговор.

Тој работел тешко, врвел низ неверојатни страданија, и бил продаван во ропство, но сепак го наоѓал задоволството по кое толку копнеел, го очекувал. Јасно гледал дека во размена за нешто, или со одреден напор, може да добие што сака. Меѓутоа, ако сонот не му бил реален, повеќе сакал да заборави на него, бидејќи телото (желбата за примање) не сака да страда и го отстранува сонот од видното поле, како што е напишано: „Обичен човек нема да ја бара раката на кралевата ќерка."

Ако види макар и далечна цел, човек е спремен тешко да работи со години за да ја достигне. Не му требаат дроги како средство за бег од стварноста, бидејќи исчекува задоволство во иднината.

Кога човек се свртува кон дрогата? Кога не може да си ги исполни желбите во овој свет. Немајќи друг избор, повеќе сака да се отцепи од чувството на недостиг и фрустрација и се свртува кон дрогите. Никогаш не би го правел тоа, кога би можел да најде некој извор на задоволство.

За човечките желби се знае дека растат и се развиваат од една генерација до друга: Од телесни потреби и задоволства, храна, секс, дом и семејство, кои човек ги чувствува дури и кога живее сам, надвор од општеството, до желби за:

- Богатство,
- Углед,
- Слава,
- Моќ, и
- Знаење.

Секој човек ги има сите овие желби во разни комбинации, но во текот на историјата тие растат како во квантитет така и во квалитет. Самиот раст на овие желби кај секој човек го одредува напредокот на човештвото.

Кога растот на сите човечки желби ќе запре, нова желба и тежнение кон нешто нејасно и несфатливо се јавува. Човекот не може дури ни да ја опише; тој едноставно сака нешто без да знае што е, и не може да го најде во овој свет.

Таквите луѓе за оваа состојба велат дека е депресија. Тоа доведува до огромен број на разводи. Човек ја чувствува потребата да смени нешто во животот и верува дека нов брак ќе му го реши проблемот. По правило, открива дека неговите постапки се сосема попусти и паѓа во уште поголемо разочарување и осаменост.

Многумина појавата на оваа нова желба ја толкуваат како нешто непознато, тежнение за духовното, она што е од другата страна. Се повеќе луѓе така се чувствуваат и им се придружуваат на наркоманите и психолошките пациенти.

На крај, човек постепено открива дека овој нов копнеж е всушност желба за Горниот свет. Луѓето почнуваат да трчаат наоколу барајќи метод на достигнување на извор на духовна исполнетост. Одат за Индија и други источни земји во потрага по гуруи; книжарите се преполни со секаква литература за духовни методи и потраги.

Сите желби на човека условно се нарекуваат негово „срце". Новата желба за непознатото кое ниеден извор не може да го пополни се нарекува „точка во срцето."

Науката во последно време го потврдува постоењето на Горниот свет. Се поголем број истакнати научници во текот на своето истражување на материјата и енергијата, доаѓаат до заклучок дека постои некоја друга стварност. По правило, тоа се нуклеарни физичари, биолози, итн. т.е. луѓето кои, секој во своето поле, навлегуваат во материјата.

Човештвото има на располагање метод како да го достигне горниот свет. Тој метод се вика Кабала. Кабалата е начин за исполнување на желбата за непознатото духовно задоволство. Треба да го провериме тој метод, а не да го отфрламе. Не постои алтернатива за растечкиот проблем на депресијата, разводите, отуѓеноста меѓу луѓето и, најважно од се, дрогата.

Ситуацијата само се влошува. Луѓето ќе продолжат да купуваат дроги. Нивното производство ќе доживее огромен пораст; мали фабрики ќе никнат насекаде. Билки што содржат дрога ќе растат на огромни плантажи; наркотици ќе се произведуваат во домашни лаборатории.

Меѓутоа, ова треба да достигне толкави размери за политичарите, економистите и други луѓе со влијание да видат дека веќе немаат кого да контролираат. Ќе престанат да добиваат задоволство од пари, признанија, итн. Тогаш проблемот ќе биде прогласен за „стратешки!"

Кога човек ќе ја открие Кабалата, почнува да сфаќа дека постои решение, одговор. Добро, може ќе треба уште пет до десет години, но решение има. Во тој случај не му требаат дроги, бидејќи веќе живее во исчекување на иднината. Место наркотици, целта треба да му биде откриена заедно со приликата да се исполни самиот себе.

Суштината на Кабалата

Оваа мудрост на луѓето им ја открива најопштата, сеопфатна природна сила. Со нејзино проучување, човек открива дека до крајот на нејзината еволуција целото човештво би требало неизбежно да дојде до откровението на универзумот и неговата намена.

Тоа откровение не доаѓа истовремено кај сите луѓе. Тоа е индивидуален процес на личниот внатрешен напредок. Почнувајќи од 20 век, поголемиот дел од човештвото достигнува одредено ниво на развој. Како резултат на ова, многу луѓе чувствуваат желба да достигнат нешто што ги надминува границите на овој свет.

Науката на Кабалата е поделена на два паралелни пата:

1. Редот на слегувањето на Горните сили, од највисокиот свет до овој свет, и
2. Редот на достигнување од долу нагоре. Од овој свет човек се качува на нивоа на достигнување кои се формирале за време на слегувањето. Тој е обврзан постепено да го достигне секое ниво во целосна согласност со законите воспоставени при слегувањето на повисоките сили. „Достигнување" значи повисоко ниво на разбирање.

Стварноста на духовното достигнување е слична на нашето секојдневно проучување на силите што не опкружуваат. Материјалната стварност, која ја перцепираме со своите сетила, се состои од вистински нешта, а нивната суштина не можеме ни да ја замислиме, а камо ли сфатиме. На пример, земете ги природните појави како електрицитетот и магнетизмот. Можеме ли да кажеме дека се нестварни, ако нашето знаење за нив во целост не задоволува, дури иако немаме никаква претстава за тоа што се случува?

Главната работа во врска со знаењето не е суштината, туку нејзините пројави. Нашето знаење на било кои материјални предмети или луѓе – на се што можеме да допреме – не е ништо друго туку „запознавање со постапките", што ни ги дава впечатоците на нивниот допир со нашите сетила. Тоа ни дава апсолутно задоволство, иако не знаеме ништо за суштината.

Достигнувањето на горниот свет е слично на тоа. Ученикот се чувствува совршено задоволен со совршеното знаење, иако достигнува само делување. Се јавува како резултат на допирот на Вишата Светлина со некоја што ќе го достигне. Личи на човек кој нема потреба од шестиот прст, бидејќи е сосема задоволен со пет.