Слушнав на 23 Адар I (28-ми февруари 1943 г.)

За победникот над розите. Песна на синовите на Корах. За оној кој ја разбира песната на љубовта.

Го чувствува срцето мое зборот добар. Јас велам: моите постапки се за Царот. Јазикот мој е перо на писател.

Најпрекрасен си ти од синовите човекови, влеана е убавина во устата твоја... (Псалм 45).

„На победникот“ означува на оној кој ги победил розите (ал шошаним), односно го достигнал откривањето на светата Шхина, појавата на Создателот, што го означува преминот од состојба на жалост во состојба на празник и веселба (веселба, „сасон“ исто така се пишува со буквата „ш“, како и „шишаним“). Бидејќи таа состојба во себе вклучува многу духовни подеми и падови, падовите се нарекуваат „шошаним“ (рози), од зборот „шејнаим“ (заби), според изразот „удри го по забите“, затоа што нема поинаков одговор на прашањата на грешникот во човекот, освен да го удри по заби. Кога повеќе пати ќе го удри егоизмот по забите (шејнаим), човекот доаѓа до состојбата „шошаним“, во која има многу веселби (сасон) и затоа за неа се зборува во множина: „рози“ (шошаним).

Синови на Корах – „корах“ доаѓа од зборот „карха“ (опаѓање на косата). „Сеарот“ (влакна) се надворешен парцуф, кој го сокрива внатрешниот. Влакната (еднина „сеара“) означуваат „астара“ (сокривање), од зборот „саара“ (бура, револт). Познато е дека „во степенот на страдањата е и наградата“. Значи, кога човекот чувствува револт и немир (состојбата „сеарот“) во него постои можност за внатрешна духовна работа. Кога ја поправа таа состојба, бурата (саара) се менува во „сеара“ (влакно, што се пишува исто како и „порта“), како што е речено: „Тоа е порта (шаар) кон Создателот“.

Ако човекот ги поправил сите состојби на револт против духовната работа (саарот) и ги надминал сите сокривања (астарот), тој повеќе нема на што да работи и затоа нема можност да добие награда. Излегува дека кога човекот доаѓа до состојбата „корах“ (отсуство на „влакно“, револт), тој веќе не е способен да ја поддржува во себеси вербата која се нарекува „порта кон Создателот“.

Но, ако нема порта, невозможно е да влезе во Храмот на Создателот, затоа што тоа е основата на основите и бидејќи врз вербата е изградена целата градба, а „синовите на Корах“ (Бнеи Корах, баним – синови“) доаѓа од зборот авана, Бина (разбирање), затоа што човекот во состојбата „синовите на Корах“ разбира дека „корах“ е состојба во левата линија, од која што произлегува Ад. Затоа посакува да ја продолжи дружбата и љубовта која била во него во претходната состојба, односно додека ја надминал, за што е речено: „Го слушнав Создателот и се исплашив“ (исто како што одговара Адам по извршувањето на гревот). Привлекувајќи ги силите од минатата состојба, може да издржи и да се издига од ниво на ниво. Затоа е речено дека синовите на Корах не умреле, бидејќи тие разбрале (авана, Бина), дека останувајќи во состојбата корах, не можат да продолжат да живеат и затоа не настрадале.

За оној ја разбира песната на љубовта – за оној кој сфаќа дека количината на љубов кон Создателот мора да биде совршена.

Чувствува срцето мое – тоа се доживувања во срцето кои не се откриваат со устата, односно устата не може да го изрази она што се чувствува во срцето, туку само „прошепнуваат усните“.

Зборот добар (добрата работа, доброто својство) – вербата се нарекува добра работа.

Јас велам: „Моите постапки се за Царот!“ – кога човекот ја добива Светлината на вербата, тој вели дека неговите постапки се за Создателот, а не се себе и ја заслужува состојбата: „јазикот мој е перо на писател“, односно се удостојува со Писмената Тора, која го означува јазикот на Мојсеј.

Најпрекрасен си ти од синовите човекови (јафјафита ми бнеи адам – буквално: убавината твоја е од синовите човекови) – овде се зборува за светата Шхина, за тоа дека нејзината убавина доаѓа од луѓето, од она што го мислат луѓето, иако во неа не постои ништо, но токму од оваа состојба се раѓа нејзината убавина.

Влеана е убавина во устата твоја. Зборот „убавина“ се однесува на работата која нема јасни достоинства, не привлекува и затоа се вели дека во неа има некаква убавина.

Во устата твоја (сифтотеиха) – од зборот соф (крај), односно состојбата кога човекот го гледа целиот свет од едниот до другиот крај.

Следна статија бр. 102 „И земете си плод од цитроновото дрво“