Слушнав на 15 Хешван (1 ноември 1944 г.), во Тел-Авив

Речено е дека „ако е вонбрачно роден и е ученик на мудрецот, тој има предност пред првосвештеникот, обичниот малограѓанин“.

„Вонбрачно роден“ (мамзер) доаѓа од зборот „ел-зар“ (туѓ бог). Доколку човекот ја нарушува забраната за обраќање кон други сили (своите егоистички желби да управува со она што се случува), во него се создаваат „вонбрачни“ (мамзерим) сили кои се обраќаат кон други богови, сили (односно, тој се поврзува со нечистата сила, со својот егоизам, посакувајќи да ги исполни своите егоистички желби). Нечистата сила се нарекува „ерва“, непристојно место. Затоа во таков случај се смета дека човекот се појавил во ерва и таа од него зачнала вонбрачно дете.

„Мислењето на малограѓаните е спротивно од мислењето на Тора“ (Малограѓанин се нарекува човекот кој сè уште се наоѓа во своите малограѓански, односно егоистички желби). Затоа постои противречност меѓу простите луѓе и мудреците на Тора и има огромна разлика дали човекот раѓа „вонбрачно дете“, бидејќи ученикот на мудрецот смета дека и тоа е исто така од Создателот и онаа состојба што сега му се појавува, наречена „вонбрачно дете“ му е испратена од Создателот (односно Создателот направил така – од неговите напори да се роди „вонбрачно дете“).

Додека грешникот пак, вели дека тоа е надворешна мисла од светата, од Создателот, која му се појавила како резултат од неговиот минат грев. Затоа тој треба да го поправи само својот грев. Мудрецот има сила да верува дека и таа состојба тој мора да ја види во нејзината вистинска форма, меѓутоа истовремено со тоа да ја прифати неа и да ја прифати власта на Создателот до самопожртвување.

Значи, дури и кога се случува она што нему му изгледа толку неважно, што во светот не постои ништо помалку вредно, непотребно и сокриено, сепак и таквата состојба е неопходно да се однесе кај Создателот и да се сфати дека Создателот му ги прави тие ситуации, дека пред него ја црта таа слика на реалноста, наречена „надворешни мисли за управување“. Но, тој мора да реагира на таквата мала важност на духовното над разумот и да работи исто како да му се открива целата бескрајна важност од духовната работа.

Првосвештеник (Големиот Коен) се нарекува оној кој работи за Создателот и исполнува толку многу во Тора и заповедите, што нема никаков недостаток во неговата работа. Затоа, ако човекот ги прифаќа условите на духовната работа, тогаш законот е таков што оној кој е вонбрачно роден и е ученик на мудрецот е пред Големиот Коен.

Всушност, тој ја прима својата состојба на „вонбрачно роден“ како ученик на мудрецот. Мудрец (хахам) се нарекува Создателот, а ученикот (талмид) што работи кај Создателот да биде сличен на Него се нарекува ученик на мудрецот или „талмид-хахам“. Само ученикот на мудрецот може да каже дека сè што добива и сè што чувствува во светот за време на неговата духовна работа, доаѓа директно од Создателот.

Истовремено, Коен останува обичен малограѓанин, дури и ако работи за Создателот и вложува многу напори во Тора и Заповедите, а сè уште не се удостоил да учи за работата од Создателот и затоа тој не се нарекува ученик на мудрецот. Заради тоа во таква состојба никогаш нема да може да достигне вистинско совршенство бидејќи го дели мислењето на малограѓаните, а мислење на Тора има само кај оној кој учи кај Создателот. Само ученикот на мудрецот ја знае вистината дека сè што доаѓа кај него, доаѓа од Создателот.

Затоа е речено во Тора дека рабинот Шимон Бен Менасија целото свое време го посветувал на Тора, и дење и ноќе, зголемувајќи ги своите напори повеќе од останатите, сè додека не престанал и повеќе не можел да ги зголемува своите напори, односно дошол до точката кога веќе немал што да додава.

Големиот коментатор на Тора, Раши, објаснува дека самото име Бен Менасија зборува дека тој „разбира во отстапување“ (евин аменусе), односно отстапува од патот, но сфаќа (мевин), ја знае вистината и кои се неговите вистински карактеристики. Но, во таков случај тој престанува и не може да се помрдне од местото додека не дојде раби Акива и не каже дека е неопходно да се зголеми бројот на ученици на мудреците (талмидеи-хахамим).

Само преку зближување со учениците на мудреците човек може да добие поддршка. Таа помош може да му ја укаже само ученик на мудрецот и никој друг, затоа што колку и да би бил голем во Тора, сепак се нарекува едноставно земски малограѓанин, доколку не се удостоил да учи од самиот Создател. Затоа човекот е обврзан да се наведне себеси пред ученикот на мудрецот, за да го прими она што ќе му го даде ученикот на мудрецот, без никакви кавги и сомнежи, над својот разум и разбирање.

Речено е: „Тора е поголема од земјата“, односно Тора започнува зад границите на земјата и затоа е невозможно ништо да се започне од средината, бидејќи почетокот се наоѓа зад границите на земјата, односно после материјата, егоизмот. Затоа Првосвештеникот е наречен обичен малограѓанин, бидејќи дури и да извршува голема работа, ако не се удостоил со Светлината на Тора, тој се наоѓа на нивото на земјата, во својот егоизам.

За да дојде до состојбата Лишма, заради Создателот, неопходно е многу да учи и да вложува напори од состојбата ло Лишма, заради себе, односно со вложувањето напори во состојбата „заради себе“, човекот ја достигнува вистината: тој гледа дека сè посакува само егоистички. Но, без да вложи огромни напори, невозможно е да ја види вистината.

Во друга прилика Баал ХаСулам рекол дека човек мора многу да оди од Тора за Лишма, за да се удостои да ја види вистината и да разбере дека учи ло Лошма, заради себе. Работата Лишма е во наградата и казната и спаѓа во Малхут, а Тора за ло Лишма се нарекува Зеир Анпин, сопствено управување.

Затоа царевите на Израел, сите кои го достигнале нивото на сопствено управување на себеси од Создателот, прекинале таму каде што повеќе немале што да прават и да додадат во она што го направиле. Заради тоа е речено дека над царевите на Израел не владее никаков суд и судија и тие немаат делови од идниот свет, бидејќи не работат ништо затоа што гледаат дека сè прави Создателот.

Затоа во Тора е споменато името на жената на Ахаб, Изабела, што доаѓа од зборот „и-зевел“ (каде се отпадоците?), која прашувала: „Каде во светот се отпадоците?“, бидејќи видела дека сè е добро, а името на нејзиниот сопруг Ахаб, „ах-ав“ - брат на таткото, односно брат на Создателот.

Додека пак, царевите на домот на Давид тие ги судат, затоа што царевите на домот на Давид имаат сила да го обединат Создателот со Шхина, иако тоа се две различни работи – откривање и сокривање, сопствено управување и управување со награда и казна.

Во тоа е силата на големите праведници кои се во состојба да ги обединат Создателот и Шхина, односно сопственото управување со управувањето со награда и казна. Тие го сфаќаат тоа, дека од соединувањето нив се создава крајното совршенство кое го посакуваат.