Слушнав на 24 Ава (3-ти август 1945 г.)

Запишано е: „Не прави други богови пред ликот Мој“, а книгата Зохар појаснува дека се потребни „камења за нејзино мерење“. И прашува за ова: „Како со помош на камења да се измери работата и така да ја дознаеме својата состојба на патот кон Создателот?“. И одговара: познато е дека кога човекот почнува да работи повеќе отколку што е навикнат, телото почнува да дава отпор и со сите сили се противи на работата, затоа што давањето за телото е јарем и тежок товар и тоа не може да се натера на работа. Спротивставувањето на телото се одразува во човекот со појава на надворешни мисли и тој си го поставува познатото прашање: „Кој и што?“ (Кој е вашиот Создател? Што ви дава оваа работа?). Заради овие прашања човекот вели дека сите тие прашања му ги праќа Ситра Ахра (нечисти сили), за да му попречат во работата.

Доколку човекот вели дека тие доаѓаат од нечисти сили, тој го прекршува запишаното: „Не правете други богови пред ликот Мој“.

Работата е во тоа што човекот мора да верува дека тие прашања доаѓаат од светата Шхина затоа што „нема друг освен Него“. И светата Шхина му ја открива на човекот неговата вистинска состојба, покажувајќи му дали оди по патот на Создателот со помош на тоа што му ги испраќа прашањата, наречени надворешни мисли. Значи, благодарение на надворешните мисли таа гледа како тој одговара на прашањата кои се сметаат за надворешни мисли. Сето тоа човекот треба да го знае, разбирајќи ја својата вистинска состојба во работата за да знае што треба да направи.

Ова е слично на приказната кога еден човек посакал да дознае колку го сака неговиот пријател. Се разбира, тој не отишол лице в лице од срам, туку испратил друг човек кој зборувал лошо за него, а тој сакал да ја види реакцијата на својот пријател додека бил далеку од него. Тогаш човекот може да ја дознае вистината колку го сака неговиот пријател.

Смислата на ова е што кога светата Шхина му го покажува на човекот своето лице, односно Создателот му дава живот и радост, во таква состојба човекот се срами да каже што мисли за работата за давање без да добие ништо за себе. Затоа не пред нејзиното лице, односно кога животот и радоста се губат, што значи „не пред нејзиното лице“, така човекот може да ја види својата вистинска состојба од аспект на давањето. Ако човекот верува дека „нема никој освен Него“, како што е запишано, и сите надворешни мисли му ги испраќа Создателот, односно дека само Тој дејствува, тогаш веќе ќе знае што треба да направи и како да одговори на овие тешки прашања. Тоа изгледа како таа да му испраќа емисари за да види дали тој лошо зборува за неа, за своето Царство Небесно. Тоа така може да се објасни.

Човекот може да сфати дека сè доаѓа од Создателот бидејќи е познато дека надворешните мисли со кои телото притиска врз човекот не доаѓаат до него додека тој не почне да работи. Мислите кои го притискаат и кои му доаѓаат во толку јасно чувство, што едноставно се множат во неговиот мозок, се појавуваат веднаш по невообичаено голем напредок во Тора и работата.

Тоа се нарекува „камења за нејзино мерење“, односно тие камења му паѓаат во неговиот мозок кога тој сака да го сфати одговорот на прашањата затоа што тогаш се подготвува да ја измери и оцени целта на својата работа – дали навистина вреди да се работи за давање и да работи давајќи ја својата душа и целосно себеси, така што негова единствена желба да му биде само надежта, што дури и да добие нешто во овој свет, тоа да биде само со цел на работата да Му се причини задоволство на Создателот, а не заради нешто материјално.

Тогаш започнува остар спор кога гледа дека ту едната страна преовладува, ту другата (буквално: „и овде лице и таму“). За ова предупредува кажаното: „Не правете други богови пред ликот Мој“, за да не речете дека други богови ви дале камења за да ги измерите со помош на вашата работа, а „пред ликот Мој“, односно човекот треба да знае дека тоа е „Мојот лик“. Ова е за да ја види човекот вистинската форма на основата и темелот врз кои се гради зданието од неговата работа.

Основната тежина во работата се појавува заради тоа што овие две мислења си противречат едно на друго.

1. Од една страна човекот треба да се обидува целата негова работа да биде насочена кон достигнување на соединување со Создателот, секоја негова желба да биде да Му причини задоволство на Создателот, а ништо за лична корист.

2. Од друга страна гледаме дека тоа не е основната цел, затоа што Целта на битието не е битијата да Му даваат на Создателот што било, бидејќи на Него ништо не Му недостига и не Му е потребно битијата да Му даваат нешто, туку напротив, Целта на битието е определена со желбата на Создателот да ги наслади битијата, односно битијата да добиваат наслада и благодат од Создателот.

Овие две работи се противречни една на друга бидејќи се далечни една од друга, како еден од друг пол, затоа што, од една страна, човекот треба да дава, а од друга страна, треба да прима. Со други зборови, од аспект на поправањето на битието, треба да се достигне соединување кое се дефинира како еднаквост на својства, сите негови дејствија да бидат само за давање, по што може да се исполни Целта на битието – да прима наслада и благодат од Создателот.

Затоа, кога човекот ја примил во себе навиката да оди по патот на давањето, од тоа се подразбира дека во него нема келим за примање, а кога оди по патот на примањето, во него нема келим за давање. Меѓутоа, со помош на „камењата за нејзино мерење“ тој ги добива и едните и другите келим истовремено. Така, после жалбите и расправите кои се појавиле кај него за време на работата, откако го надминал својот егоизам и ја прифатил власта на Создателот над себе, достигнувајќи давање и во срцето и во разумот, сега, кога се подготвува да ја привлече Вишата Светлина, кај него веќе има основа дека сè треба да биде само за давање. Затоа, дури и ако прима некакво светење, го прима заради давање.

Така е бидејќи целата основа на неговата работа е изградена исклучиво за давање и тоа се нарекува примање заради давање.

Следна статија бр. 16 „Денот на Создателот и ноќта на Создателот“