Слушнав во 1945 год.

Лишма (за Нејзино Име) е намерата за Создателот. Со цел човекот да достигне Лишма, потребно е будење од Вишото, бидејќи просветлувањето е од Вишото, и не е на човечкиот ум да разбере. Но, оној кој вкусил знае. Затоа се вели: "Вкуси и види дека Господ е добар".

Поради тоа, за примањето товар на Кралството Небесно човекот треба да е крајно комплетиран, се мисли, само да дава и воопшто да не прима. И ако види дека неговите органи воопшто не се согласуваат со тоа, тој нема никаков друг совет, освен да се моли - да го излее своето срце надвор пред Создателот, да му помогне неговото тело да се согласи и потчини себеси на Создателот.

Не смее да каже: „Ако Лишма е подарок од Вишото, тогаш зошто е потребно совладувањето, напорот и сите дејсвија и поправки кои ги изведува со цел да дојде до Лишма, ако сето тоа зависи само од Создателот? Во врска со тоа , нашите мудреци рекле: „Ти не си слободен од тоа да се ослободиш". Туку, треба да се понуди будење од долу и тоа се смета за „молитва". Не може да има вистинска молитва, ако тој однапред не знае дека без молитва тоа не може да биде достигнато.

Акциите и дејствијата кои тој ги изведува со цел да достигне Лишма создаваат исправни садови кои сакаат да примат Лишма. Кога човекот сфаќа дека сите напори и дејствија не му помогнале да ја достигне Лишма во него се појавува искрена молитва од дното на срцето, и тогаш Создателот го слуша неговото молење и му го дава подарокот Лишма.

Неопходно е да знаеме дека достигнувајќи Лишма злата склонетост се става во смрт. Злата склонетост се нарекува егоистичното примање за своја сопствена корист. Достигнувајќи ја намерата на давање, се откажуваме од себе-задоволување. Тоа е смрт за егоизмот, затоа што повеќе не се користат садовите на примање за себе. Така, кога тие не се активни, се сметаат за мртви.

Доколку човекот размислува што добива за својата работа под сонцето, ќе види дека не е толку тешко да се потчини себеси на Создателот од две причини:

     1. Човекот мора да се напрега себиси во светов, во секој случај и без разлика дали тоа го сака или не.
     2. Дури и за време на работата, кога работи со Лишма, за Создателот, тој секако прима задоволство од самата работа.

Тоа е, како што Магида од Дубна кажува со стиховите: „Сепак, не Ме повикуваш Мене, о Јаков, ниту ти се грижиш за мене о Израел". Тоа значи, дека оние кои работат за Создателот не прават напори. Туку спротивно, имаат задоволство и возвишеност.

Оној кој не работи за Создателот туку за други цели, не може да се жали пред Создателот што нема живост во работата, бидејќи тој работи за друга цел. Може да му се жали само на оној за кого тој работи и од него да бара да му се даде живост и задоволство за време на неговата работа. За него се вели: „Нека бидат како боговите на кои се потпираат,".(Псалма 115).

Кога човекот го презема товарот на Кралството Небесно и сака да работи со цел да дава на Создателот, тој не треба да биде изненаден што сè уште не чувствува живост, и дека оваа живост ќе го присили да го прими товарот на Кралството Небесно. Тоа треба да го прифати присилно, против секаква проценка, за „доброто на Создателот“. Тоа се однесува на телото кое не се согласува на вакво заробување, бидејќи Создателот не го опсипуваа со живост и задоволство. Ако желбата да прима се согласила на оваа работа, човекот никогаш нема да биде способен да достигне Лишма. Туку, секогаш ќе работи за своја корист, да ги задоволи сопствените желби. Тоа е како што велат луѓето, крадецот самиот вика: „Фатете го крадецот “. И тогаш вие не можете да кажете кој е правиот крадец, како би го фатиле и поправиле крадецот.

Но кога крадецот, се мисли на желбата да прима, не чувствува ништо добро во намерата „За доброто на Создателот“, тогаш телото ќе мора да се привикне да работи против желбата за примање. Така ја стекнува способноста со која ќе му донесе задоволство на Создателот, бидејќи единствената намера ќе биде само за Создателот, како што велат: "Тогаш ти самиот ќе уживаш во Господ". Претходно, кога му служел на Создателот, тој не чувствувал никакво задоволство во работата, туку неговата работа била присилна.

Но сега, кога се навикнал себеси да работи со намера да дава за „доброто на Создателот“ самата работата му дава задоволство и живост. Во истовреме, неговото задоволство е особено задоволство и за Создателот.

Следна статија бр. 21 „Состојба на духовна издигнатост“