Слушнав, Статија 3
Разликуваме многу нивоа и многу определби во световите. Потребно е да се знае дека сите светови со нивните нивоа постојат само во однос на душите кои примаат од световите според правилото: „Она што нема да го достигнеме, не можеме да го именуваме“, затоа што зборот „назив“ укажува на достигнување, слично на човек кој дава одреден назив дури откако ќе достигне определена работа и во согласност со своето достигнување.
Затоа, од аспект на духовното достигнување, целата реалност се дели на три дела:
1. „Ацмуто“, суштината на Создателот;
2. Ејн Соф или Бесконечност;
3. Души.
1. За суштината на Создателот ние воопшто не зборуваме бидејќи коренот и местото на битието започнуваат со Замислата за Создавањето во која се вклучени тие, а смислата на ова се крие во зборовите: „Резултатот од дејствието е поставен во неговата исконска замисла“.
2. Бесконечноста ја претставува замислата на битието која се крие во зборовите: „Неговата желба е да ги наслади своите битија“ на ниво на бесконечност, што и се нарекува Бесконечност (Ејн Соф). Тоа е врската која постои меѓу Ацмуто и душите. Оваа врска ние ја разбираме како тајна на желбата за насладување на битијата.
Бесконечноста е почетокот на сè и се нарекува „светлина без сад“, а оттаму го добива својот почеток и коренот на битието, односно врската која постои помеѓу Создателот и суштествата, која се нарекува Негова желба да ги наслади своите созданија. Оваа желба започнува во светот на Бесконечноста и се спушта до светот „Асија“.
3. Душите се оние кои примаат благодат кој се состои во Неговата желба да ги наслади.
„Бесконечноста“ се нарекува така бидејќи тоа е врската на Ацмуто со душите, која ние ја разбираме како тајна на Неговата желба да ги наслади своите битија. Освен оваа врска ние ништо не достигнуваме, па затоа за ништо повеќе не можеме да говориме. Таму е почетокот на сè. Тоа се нарекува „светлина без сад“, а оттаму го добива својот почеток и коренот на битието, односно врската која постои помеѓу Создателот и битијата, која се нарекува Негова желба да ги наслади своите созданија. Оваа желба започнува во светот на Бесконечноста и се спушта до светот „Асија“.
Сите светови во однос на самите себе се одредуваат како „светлина без кли, (сад)“ и ние за нив не зборуваме. Тие се определуваат како Негова суштина и во нив нема никакво достигнување. Не треба да се чудиме за тоа што разликуваме многу својства таму, бидејќи тие својства таму се потенцијал, во смисла на сили.
А потоа, кога ќе дојдат душите, тие својства ќе се откријат во душите кои примаат Виши Светлини согласно она што го поправиле и го довеле во ред така, за да имаат можност душите да ги примат, секоја според својата сила и подготвеност. Тогаш се откриваат овие својства во дејствијата. Но, кога душите не ја достигнуваат Вишата Светлина, тогаш сè само по себе се смета за Негова суштина.
Во однос на душите кои примаат од световите, тие светови се нарекуваат „Бесконечност“ бидејќи врската која постои меѓу световите и душите, односно она што световите им го даваат на душите, произлегува од Замислата за создавањето и претставува меѓусебен однос на Ацмуто со душите. Оваа врска се нарекува „Бесконечност“, како што беше напоменато претходно. Кога се молиме и бараме од Создателот да ни помогне и да ни го даде она што го бараме, мислиме на Бесконечноста, затоа што таму е коренот на битијата кој посакува да им даде благодат и наслада, што се нарекува „Негова желба да ги наслади своите битија“.
Молитвата ја упатуваме кон Создателот, кој нè создал нас и чие што име е: „Желба да ги наслади своите битија“. И тој се нарекува Бесконечност, затоа што станува збор за состојбата до скратувањето. Дури ниту после скратувањето во Него не се случиле никакви промени. Не постојат промени во Светлината и затоа Тој секогаш се нарекува со ова име.
Сите тие имиња се само во однос на оние кои примаат. Затоа Првото име кое се открива во зборовите „корен на битијата“ се нарекува Бесконечност. Откривањето на ова име останува без никакви промени. Сите скратувања и многуте промени се случуваат само во однос на оние кои примаат. Со оглед на тоа, Тој секогаш свети со првото име кое се дефинира како „Негова бесконечна желба да ги насладува своите битија“. Затоа ние Му се молиме на Создателот, наречен „Бесконечност“, кој свети без скратувања и без крај. А тоа што потоа се создава крај, тоа е поправање за оние кои примаат за да можат да ја примат Неговата Светлина.
Вишата Светлина во себе вклучува два поима: оној кој достигнува и она што се достигнува. Сè што зборуваме за Вишата Светлина е само впечаток на оној кој достигнува од она што се достигнува.
Меѓутоа, секое од нив е само за себе, односно само оној кој достигнува или само она што се достигнува не се нарекуваат Бесконечност. Она што се достигнува се нарекува Ацмуто, а оној кој достигнува – „душа“, нешто ново кое е дел од целината. Новото е тоа што во него е вклучена желбата за наслада. Од тој аспект битието се нарекува „нешто од ништо“ (еш ми аин).
Сами по себе сите светови се определуваат како единство, а во самите нив нема никакви промени, што всушност е смислата на кажаното: „Јас своето Име АВАЈА не го променив“. Значи, во самиот Создател не се разликуваат сфирот и нивоа, затоа што и најточните називи не можат да ја изразат суштината на самата Светлина бидејќи тоа се однесува на Неговата суштина која е недостижна. Кога станува збор за сфирот и сите различни особини, тоа е само од аспект на она што го достигнува човекот во Него. Затоа Создателот посакал ние да ја достигнеме и да ја разбереме Светлината на избилието (шефа), што е суштината на Неговата желба да ги наслади своите битија.
За да можеме да го постигнеме она што Тој го посакал, да ја достигнеме и разбереме тајната на Неговата желба да ги наслади своите битија, Создателот ни дал такви сетила кои, воспримајќи ја Вишата Светлина, во неа разликуваат многу чувства, затоа што нашето заедничко сетило се нарекува „желба за примање наслада“ и во она што го прима разликува многу делови и нијанси, подеми и падови, исполнувања со Светлина и нејзини исчезнувања.
Бидејќи желбата за наслада се нарекува „битие“ и „нешто ново“, од она место каде што во таа желба започнува осознавањето, се појавува можност за опишување на перцепцијата според чувствата. Тоа веќе означува меѓусебен однос на Вишата Светлина и желбата, и се нарекува „Светлина и кли“ – наслада и желба. Тогаш за Светлината надвор од садот не може ништо да се каже затоа што Светлината без оној кој ја достигнува се однесува кон Ацмуто, кон суштината на Создателот, за која е забрането да се зборува затоа што таа не се достигнува. А како може да се говори за она што не се достигнува?
Оттука сфаќаме дека кога се молиме на Создателот да ни прати ослободување, исцелување и слично, потребно е да разликуваме две категории:
1. Создател;
2. Она што произлегува од Него.
За првото, кое го дефинираме како Ацмуто, е забрането да се зборува, како што беше споменато погоре. Второто, кое произлегува од Него, се дефинира како Светлина која влегува во нашето кли, нашиот сад, односно во нашата желба да се исполнуваме. Тоа се нарекува Бесконечност. Тоа е врската на Создателот со битијата, израз на Неговата желба да ги наслади битијата. Така, желбата за наслада се однесува кон Светлината која ја исполнува, како резултат на достигнатата желба.
Кога желбата за насладување се исполнува со Светлината која се претвора во неа, тогаш таа Светлина се нарекува Бесконечност. Таа ги достигнува оние кои примаат преку многу сокривања, што му овозможува на понискиот да ја прими таа Светлина. Затоа сите достигнувања и промени се случуваат исклучиво во самиот оној кој прима, односно според степенот на неговата перцепција на применото исполнување. Меѓутоа, треба да се појасни за што станува збор. Кога се говори за својствата во световите, станува збор за потенцијалните својства и само во чувствата на оној кој прима тие се остваруваат вистински.
Духовно достигнување е тоа, каде што оној кој достигнува и она што се достигнува се појавуваат истовремено, бидејќи без оној кој достигнува не постои никаква форма и кај она што се достигнува затоа што така нема кој да ја прими таа форма.
Затоа ова ниво се дефинира како Ацмуто и сосема е невозможно да се говори за тоа, бидејќи, како може да се каже дека она што се достигнува ќе прими некаква форма само по себе надвор од нашите чувства?
Затоа ние нема за што да зборуваме, освен за нашите чувства колку што се возбудуваме од влијанието на Светлината која нè исполнува и која е предизвикана од Неговата желба да ги наслади своите битија и да ги доведе до приматели.
Ова е слично на тоа како што ние перципираме маса која ја чувствуваме како тврда со нашите сетила за допир, а со сетилата за вид ја одредуваме и нејзината големина. Но, сето тоа е само во нашите чувства. Тоа воопшто не значи дека масата ќе биде перципирана како таква во чувствата на битие со поинакви сетила, на пример, во чувствата на ангел. Тој, се разбира, ќе ја перципира масата во поинаква форма, во споредба со нашите сетила, односно согласно своите сетила. Ние не можеме да зборуваме како изгледа масата во чувствата на ангел, затоа што не знаеме ништо за неговите сетила.
Затоа, бидејќи не можеме да ја достигнеме суштината на Создателот, не можеме да зборуваме и за тоа каква форма имаат световите во однос на Создателот. Ние во световите го достигнуваме само она што можеме да го достигнеме во своите чувства бидејќи таква е желбата на Создателот – на таков начин да ги достигнеме Вишите Светови.
Токму затоа е кажано: „Не постојат промени во Светлината“, а сите промени се само во келим, садовите, односно во нашите чувства. Ние мериме и оценуваме сè само во однос на нашата перцепција. Затоа, доколку многу луѓе гледаат на еден духовен објект, секој од нив ќе го достигне поинаку, согласно својата индивидуална претстава и чувство. И затоа секој гледа поинаква форма. Исто така, и за самиот човек тој духовен објект може да се промени како последица од промените на состојбата на човекот, на неговите подеми и падови. Самата Светлина е едноставна и нема никаква форма, а сите промени се случуваат само во оние кои ја достигнуваат.
Нека има желба да се удостоиме да ја примиме Неговата Светлина, да одиме по патиштата на Создателот и да работиме за Него, не заради примање на награда, туку заради Негово насладување и да ја издигнеме Шхина од правот, да се удостоиме за соединување со Создателот, за да им се открие Тој на своите битија.
Следна статија бр. 4 „Причината за тешкотијата да се поништиме себеси заради Создателот“
