Слушнато на 10-ти Нисан (31 Март 1947 г.)

Богатство – тоа е сад во кој се чува духовните вредности на човекот. Например, зрното се чува во амбар, а скапите работи се чуваат на позаштитено место. Односно, секоја стекната работа се одредува според нејзиниот однос кон Светлината, а кли, садот, треба да е способен да ја собере, да ја смести во себе таа работа. Бидејќи, како што е познато, нема Светлина без кли, и тоа правило делува дури и во материјалниот свет. Меѓутоа, што е тоа духовен сад, способен да смести во себе Светлина и духовно изобилство, кое Создателот сака да ни го даде? Каков треба да е садот, за да ѝ биде соодветен на Светлината?

Исто така, како што во овој материјален свет, садот треба да соодветстува на тоа, што во него се чува и тие треба да се меѓусебно соодветни. Например, ние не можеме да речеме, дека чуваме залиха на вино, кое нема да се расипе, ако го налеат во нови вреќи, или направиле големи залихи на брашно, сипувајќи го во бочви. Но, како што е предвидено, за виното се потребни буриња и бокали, а за брашното – вреќи, а не буриња. И затоа се поставува прашање: каков треба да биде духовниот сад, за да можеме во такви садови да собереме огромно богатство од Вишата Светлина?

Согласно на правилото, дека „Повеќе одошто телето сака да цица, кравата сака да го дои", бидејќи желбата на Создателот е да ги наслади суштествата, и ние треба да веруваме дека Цимцум, скратувањето на Светлината, е направено поради наша корист, само затоа, што ние немаме соодветни келим, способни да ја сместат Светлината. Слично на материјалните садови кои треба да бидат соодветни за она што сакаат во нив да чуваат. Затоа е потребно да разбереме дека ако ние се здобиеме со дополнителни келим, тогаш ќе имаме во што да го почувствуваме духовното изобилство. На тоа се дава одговор: „Нема во благајната на Создателот никакво друго богатство, освен трепетот пред Создателот".

Но треба да се открие, што е тоа трепет пред Создателот, кој претставува сад, од кој прават благајна, за да ги внесат во неа сите важни вредности за човекот. Мудреците рекле дека тоа е токму тој трепет, кој го почуствувал Мојсеј, кога „Го скрил лицето свое, затоа што се плашел да го погледне Создателот", а како награда, се удостоил да Го види Него. Смислата на стравот е во тоа дека човекот се плаши од огромно насладување, кое таму постои, бидејќи не може да го прими, поради давање. Како награда за тоа дека чувствувал страв, се здобива за себе со кли кое е способно да ја прими Вишата Светлина. Токму во тоа се состои работата на човекот – а сето останато се однесува на Создателот, освен трепетот. Бидејќи суштината на стравот е во тоа да не се прима сето насладување, кое што се дава од Создателот, наменето е само за примање. И затоа е речено: „Сè е во власта на небесата, освен трепетот пред Создателот".

Нам ни е неопходен тој сад, зошто поинаку ние ќе бидеме слични на глупакот за кој рекле мудреците: "Каков глупак е тој, кој губи сè, што му се дава". Тоа значи, дека нечистата сила ни ја одзема целата Светлина, ако ние не можеме да ја примиме со намера поради давање, и целата таа преминува кон примачките келим, т.е. кон Ситра Ахра и нечистотијата. За тоа е речено: "Придржувајте се на сите заповеди", бидејќи суштината на придржувањето се содржи во стравот. Иако во природата на Светлината е да се чува себеси, и таа исчезнува, само штом ќе посакаат да ја примат во егоистичките келим, но сепак самиот човек треба да се чува од тоа колку што е можно, како што е речено: "Чувајте се себеси барем малку на своето ниво долу, а Јас уште повеќе ќе ве чувам одозгора".

Стравот пак, му е доделен само на човекот, како што рекле мудреците: "Сето е во власта на небесата, освен трепетот пред Создателот", затоа што Создателот може да му даде на човекот сè, освен тој трепет.

Бидејќи, што дава Создателот? Тој додава во нивните односи љубов, а не страв. А да се здобиеш со страв можеш благодарение на чудотворната сила на Тора и Заповедите. Кога човекот ја извршува таа духовна работа, сакајќи да причини задоволство на својот Создател, тогаш таа намера навлегува во неговите дејства за извршување на Заповедите и изучувањето на Тора и го доведува до трепет. Инаку тој ќе остане на неживото ниво на Светоста, дури извршувајќи ја Тора и заповедите до последен детал и со голема точност. И затоа треба човекот секогаш да помни со каква цел се занимава со Тора и Заповедите. За што рекле мудреците: „Нека биде Светоста ваша – поради Мене".

Само Создателот треба да биде нивна цел, за да работат само поради задоволството на Создателот, т.е. сите нивни дејства треба да бидат поради давање. Како што е речено од мудреците: „Секој кој се придржува, има место во спомените". Т.е. сите кои се придржуваат на Тора и заповедите со намера да ги достигнат „спомените", за кои е речено: „Спомените за Него не ми даваат да заспијам". Излегува, дека главна цел на придржувањето до Тора е достигнување на спомените. Т.е. желбата да се помни за Создателот го тера да се придржува на Тора и заповедите. Токму во Создателот е причината, зошто човекот се занимава со Тора и заповедите, бидејќи без тоа невозможно е да се достигне спојувањето со Него, затоа што „не може Создателот да биде заедно со горделивиот" поради различноста на особините.

Меѓутоа наградувањето и казнувањето се скриени од човекот и му останува само да верува, дека постои наградување и казнување. Затоа што Создателот сакал сите да работат поради Него, а не за лична корист, бидејќи работата за личнакорист би ги оддалечувало од особините на Создателот. Кога би се откриле наградувањето и казнувањето, тогаш човекот би работел поради љубовта кон самиот себе, посакувајќи Создателот да го сака него, или пак, поради омразата кон себе, плашејќи се, дека Создателот ќе го намрази. Излегува, дека целата мотивација во неговата работа е само тој самиот, а не Создателот. Создателот, пак, сака, за Него да се состои причината и мотивацијата за работата. Излегува, дека стравот доаѓа токму во тоа време кога човекот ја спознава својата ништожност и објавува дека да му служиш на Царот и да сакаш да му даваш Нему – тоа е голема награда. Не е возможно да се оцени и изрази бесконечната важност на тоа служење. Тоа е согласно на познатото правило дека давањето на важен човек се проценува како примање од него. Јасно е дека во таа мера, колку што човекот ја чувствува сопствената ништожност – до толку е способен да почне да го цени величието на Создателот и во него се пробудува желбата да му служи Нему.

Ако пак, човекот е горделив, тогаш Создателот вели: "Не е возможно Јас и горделивиот да бидеме заедно". Во таа смисла се вели, дека глупакот, грешникот и дрзникот одат заедно. Глупак,  се нарекува затоа што тој не го чувствува трепетот, т.е. не може да се понижи себеси пред Создателот и да процени колку е огромна честа да му се служи на Создателот без секакво наградување. Затоа не може тој да ја прими од Создателот мудроста (Хохма) и останува глупак. А да се биде глупак значи да се биде грешник, како што е речено од мудреците: "Нема да направи човекот грев, додека не се всели во него духот на глупоста".

Следна статија бр. 39 „Тие ги сошиле лисјата од смоквите“