Слушнав во сабота навечер 9-ти Ира (14-ти мај 1943год.)

„Престапот не ја поништува заповедта, (Мицва),“ и заповедта не го поништува престапот. Духовната работа е човекот да тргне по добриот пат. Но лошото во човека не му дава да го одбере добриот пат. Човекот мора да знае дека нема потреба да го искоренува злото, бидејќи тоа е невозможно. Место тоа, мора само да го мрази злото, како што е напишано: „Вие кои го сакате Господа, мразете го злото.“ Така, само омразата е потребна, бидејќи ефектот на омразата е да го одвои приврзаниот. Заради тоа, злото не може да постои само по себе. Напротив, постоењето на злото зависи од љубовта или омразата кон злото. Тоа значи дека оној кој има љубов кон злото ќе биде фатен во негова власт. Но ако некој го мрази злото, излегува од неговото подрачје и неговото зло нема власт врз него. Следува дека главната работа не се врши во самото зло, туку во мерата на љубов и мерата на омраза. Затоа престапот тера кон нов престап. Мораме да прашаме, „Зошто човек заслужува таква казна да извршува престапи?“

Кога човекот при својата работа ќе падне, мора да му се помогне да се крене од паднатата состојба. Меѓутоа, тука гледаме дека му се додаваат повеќе пречки, за да падне уште подолу од првиот пат. За да почувствува омраза кон злото, му се дава уште зло. Така тој чувствува како престапот го оддалечува од работата за Бога.

Иако му е жал за првиот престап тој уште не почувствувал каење до таа мера да му се јави омраза кон злото. Затоа, престапот го води кон нов престап и секој пат човекот ќе се покае и секое каење поттикнува омраза кон злото, сè додека неговата омраза кон злото не ја достигне својата крајна големина. Во тој момент тој се одвојува од злото, кое го водело кон одвојување од духовното.

Оттука следува дека, ако човек постигне толкава мера на омраза, нема потреба од поправки на престапи кои предизвикуваат следни престапи, и така заштедува време. Тогаш наместо омраза кон злото тој преминува во љубов кон Создателот. Тоа е значењето на: „Вие што го љубите Господа, мразете го злото.“ Тие го мразат злото, но самото зло си останува, а нам ни е потребна само омразата кон злото. Тоа доаѓа од: „А сепак го направи малку подолу од Бог,“ и тоа е значењето на она што го вели змијата, „...и ќе бидеш како Бог, ќе знаеш што е добро а што зло.“

Кога човек вложува напор и сака да ги разбере сите патишта на управувањето на Создателот, тоа е значењето на, „Гордоста на човека ќе го доведе ниско.“ Тоа значи дека кога некој сака да рабере сè со надворешниот ум, ако не го сфати, се чувствува понижен.

Работата е во тоа што доколку човекот чувствува во себе стремеж да спознае нешто, тоа е знак дека тој треба да го спознае посакуваното. Ако се издигне над своето сопствено сфаќање и наместо напорот да го спознае посакуваното, прифати сè со верба над знаењата, тоа од страна на човекот се смета за најголемо понижување. Излегува дека колку е поголемо неговото барање да спознае повеќе, во толку поголемо понижување се наоѓа, примајќи ја вербата над знаењата. 

Еве зошто за Мојсеј е речено дека бил скромен и трпелив, односно дека чувствувал страдања од понижувањето во најголемата можна мерка.

Затоа е речено дека Адам до извршувањето на гревот со вкусувањето од Дрвото на Животот се наоѓал во совршенство, но не можел да оди повисоко од своето ниво затоа што не чувствувал никаков недостаток во својата состојба. Затоа не можел да ги открие имињата на Создателот. Затоа бил неопходен неговиот грев, „ужасен за целото човештво“, кога го пробал плодот од дрвото на Спознанието на Доброто и Лошото, од што ја изгубил целата Виша Светлина и морал да ја започне работата од почеток.

И за ова е речено дека е прогонет од Рајската Градина бидејќи после извршувањето на гревот со вкусувањето од дрвото на Животот (што го означува внатрешниот дел на световите), тој ќе живее вечно, односно ќе остане засекогаш во својата непоправена состојба затоа што нема да чувствува никаков недостаток во својата грешна состојба.

За да му се даде можност на човекот во себе да ги открие сите имиња на Создателот (чувствата на Вишата Светлина), кои се откриваат со поправање на доброто и злото, Адам бил присилен да вкуси од Дрвото на Спознанието. Тоа е слично на човек кој сака да му го даде на пријателот целото буре вино. Но, тој има само една мала чаша. Што прави домаќинот? Тој му ја полни малата чаша на својот пријател, кој ја носи дома и ја истура во своето буре дома. Повторно се враќа и целиот процес се повторува, сè додека целото вино од домаќинот не премине во неговото буре. 

Исто така, слушнав приказна за двајца другари, од кои едниот бил цар, а другиот сиромав. Кога слушнал дека неговиот другар станал цар, сиромавиот отишол кај него и му раскажал за својата несреќна состојба.

Царот му дал писмо на министерот на финансии со кое го известил дека во текот на два часа ќе добива колку сака пари. Сиромавиот дошол во благајната со едно кутивче, влегол и го наполнил кутивчето со пари. Кога излегол, министерот го шутнал кутивчето и сите пари се растуриле по подот. Тоа продолжило повторно и сиромавиот се расплакал, „Зошто ми го правите ова?“ На крај, овој му рекол: „Сите пари што ги земаше досега се твои и ќе си ги земеш сите. Немаше во што да земеш доволно пари од благајната и затоа така си поигравме со тебе.

Следана статија бр. 53 „Ограничување“