Слушнав на 16-ти Шеват, 13-ти февруари 1941

Познато е дека служењето во суштина е наменето да Му се даде задоволство на Создателот. Па сепак, човек мора да го знае значењето на давањето, бидејќи тоа често се користи, а познато е дека навиката го слабее вкусот. Затоа, мораме темелно да го објасниме значењето на зборот давање.

Желбата за примање е вградена во нижиот и таа може да се користи со поправки, инаку нема да има врска помеѓу Давателот и примателот. Тоа е затоа што е невозможно едниот да дава, а другиот да не даде ништо за возврат и мора има состојба на партнерство. Само кога двајцата ќе покажат љубов еден кон друг ќе дојде до врска и пријателство меѓу нив. Но ако едниот покаже љубов, а другиот не покаже реакција, таквата љубов е нереална и нема право да постои. Нашите мудреци имаат речено за стихот, „и речи му на Цион: „Ти си мој народ’“ (Исаја 51), не вели „Ами“ (Мојот народ), туку „Ими“ (со Мене), „да биде со Мене партнер“ (Зохар, Берешит), што значи дека суштествата се партнери со Создателот. Следува дека кога нижиот сака да му даде на Создателот, тогаш тој треба и да прими од Создателот. Тоа се вика партнерство, кога и нижиот и Вишиот дава.

Меѓутоа, желбата за примање треба да копнее да Му се припои и да ја прими Неговата раскош и добрина. Тоа е целта на созданието, да им се даде добро на Неговите суштества.

Поради разбивањето до кое дошло во светот на Некудим, желбата за примање паднала под власт на себичноста - Клипот (лушпите), со кое настанале две особини во садот. Првата е онаа која развила однос со одвоените задоволства, а работата на излегување од власта на Клипот се нарекува „прочистување,“ Втората особина која настанала поради разбивањето е одвоеноста од духовните задоволства.

Со други зборови, човек се оддалечува од духовноста и нема желба за неа. Поправката на таа состојба се нарекува Кедуша (Светост), каде целта на работата е да се копнее по Неговата величина. Во таа состојба Создателот светка за нас во тие садови, желби. Меѓутоа, мораме да знаеме дека до онаа мера во која имаме чисти садови, наречени „мрази го злото,“ до таа мера човекот може да работи во Светоста, Кедуша, како што е напишано, „вие што го љубите Господа, мразете го злото.“

Следува дека тука има две особини. Чистотата и Светоста.

Светоста се нарекува сад, бидејќи е подготовката да се прими Неговата добрина, преку Неговото неговата желба да ги наслади своите суштества. Меѓутоа, овој сад му се припишува на нижиот, што значи дека останува на човекот да го поправи.

Со други зборови, ние треба да копнееме по доброто, а тоа значи дека повеќе да вложуваме напори да Го величиме Него и повеќе да ја анализираме нашата ништожност и нискост.

Сепак, изобилието кое треба да се појави во садот на Кедуша е во рацете на Создателот. Тој е Тој што му го дава изобилието на нижиот. Тогаш човекот не може со ништо да си помогне, и тоа се нарекува, „Тајните нешта му припаѓаат на Господ, нашиот Бог.“

Мислата на Созданието, наречена „да ги насладува своите создадени суштества,“ почнува од Ејн Соф (Бесконечност). Тоа е значењето на она што е напишано во списите на Ари, дека мораме да се молиме на Ејн Соф. Тоа е затоа што Ацмуто (Неговото Јас) нема врска со суштествата, бидејќи почетокот на врската почнува во Еин Соф, каде што е Неговото Име, кое е коренот на созданието. Тоа е значењето на она што го пишува во Јерушалми, [2]дека оној којшто се моли ќе се моли во Името, што значи таму кај што е Неговото Име, а Неговото Име и Ејн Соф се нарекува по зборовите од легендата, „Кула на изобилството.“ Затоа му се молиме на Името, да го добиеме изобилството кое однапред е приготвено за нас.

Затоа Кетер се нарекува „Неговата желба да им прави добро на своите суштества,“ а самото добро се вика Хохма (мудрост), која е суштина на изобилието. Затоа Кетер се нарекува Ејн Соф и Создател. Меѓутоа, Хохма не се нарекува „создание,“ бидејќи нема сад во Хохма, туку се смета за Светлина без сад. Затоа, и Хохма се однесува како Создател бидејќи нема достигнување на Светлината без сад. Целата разлика меѓу Кетер и Хохма е што таму, коренот на создаденото е повеќе откриено.

1] Двата збора се состојат од истите букви на хебрејски, и кога нема интерпункциски знаци, изгледаат исто. [2] Дел од Талмуд.

Следна статија бр. 55 „Како Хаман се спомнува во Тора“