Слушнав на Адар Алеф 19, 29 февруари 1948

„Паѓа  и поттикнува, се издигнува и обвинува“. Човек мора секогаш да се преиспитува себеси дали неговата Тора и работата не слегуваат во амбисот. Тоа е затоа што неговата големина се мери со неговата мера на Двекут (соединување) со Создателот, што значи со неговата мера на себепоништување пред Создателот.

Со други зборови, љубовта кон себе не заслужува внимание, туку човек сака сосема да се поништи себеси. Бидејќи кај оној што работи за да прима, мерата на неговата работа е мера на самата негова големина. Во тој момент тој станува битие, предмет и засебен авторитет. Во таа состојба тешко е да се поништи себеси пред Создателот.

Меѓутоа, кога некој работи да дава, и кога ќе ја заврши работата, што значи дека го исправил целиот свој сад за примање за себе од коренот на својата душа, тогаш нема веќе што да прави во светов. Следува дека треба да се мисли и концентрира само на таа точка. Знакот дека некој е на патот на вистината е дека е во форма на „паѓање и поттикнување“, што значи дека целата негова работа е во состојба на паѓање. Во таа состојба човек е под власта на Ситра Ахра (Нечистата Сила), и тогаш се издигнува и се обвинува, што значи дека се чувствува како да се издигнува, и ги обвинува другите.

Но оној којшто работи во чистота (исчистен од секакво зло) секогаш се обвинува себеси и ги гледа другите како да се на подобро ниво од она на кое тој се чувствува себеси.

Следна статија бр.63 „Јас најмив и јас враќам“