Слушнав на 10 Нисан (31 март 1947 г.)

Увереноста е облека на Светлината наречена „живот“, согласно правилото дека не постои Светлина надвор од кли. Затоа Светлината која се нарекува Светлина на животот може да свети само доколку се „облече“ во некакво кли (желба), а желбата исполнета со Светлината на животот се нарекува „увереност“, бидејќи човекот гледа дека дури и најтешкото дејствие може да го изврши.

Излегува дека Светлината може да се искуси и да се почувствува во тоа кли на увереноста. Затоа мерката на животот на човекот се одредува според степенот на увереност која ја чувствува (степенот на Светлината која свети во кли), затоа што увереноста која ја чувствува ја одредува мерката на животот во него.

Затоа човекот може да види самиот дека цело време додека се наоѓа во чувството на животот, увереноста му свети во сè и не гледа ништо што би можело да му попречи да го достигне посакуваното. Сево ова е затоа што Светлината на животот, односно Силата одозгора му свети и му дава „натчовечки“ сили, затоа што Вишата Светлина не е ограничена во своите можности како материјалните сили.

Кога Светлината на животот исчезнува од човекот, што се чувствува како губење на мерката за животна сила, човекот станува научник и филозоф, па го оценува секое свое дејствие дали вреди да се прави или не. Тој станува и внимателен и разумен, а не „запален“ и тврдоглав како претходно, кога почнал да се спушта од цврстото животно ниво.

Но, на човекот му недостига разум за да сфати дека целата негова мудрост и вештина со која што сега суди за секоја појава, му се јавиле затоа што од него исчезнала животната Светлина која некогаш го исполнувала. Затоа тој мисли дека станал разумен бидејќи повеќе не е како порано – пред да ја загуби Светлината на животот, кога бил тврдоглав и непромислен.

Меѓутоа, треба да се знае дека целата мудрост која ја достигнал сега, ја добил затоа што од него исчезнала Светлината на животот, која го исполнувала претходно. Светлината која претходно му ја давал Создателот, била мерка за сите негови дејствија. А сега, кога се наоѓа во состојба на паѓање, нечистите, егоистички сили (ситра ахра) добиваат можност да му се појавуваат со сите свои божемни праведни барања.

Овде може да се даде единствениот совет – дека човекот треба да си рече: „Сега јас не можам да разговарам со своето тело и да се карам со него, затоа што сум мртов. И чекам воскреснување на ова мртво тело. До тогаш почнувам да работам „над разумот“, односно му говорам на своето тело дека е исправно во своите барања и согласно разумот дека нема што да приговарам. Но, се надевам дека ќе почнам да работам повторно. Сега го прифаќам товарот на Тора и заповедите (работата со намера „за Создателот“) и станувам гер[1], за кој е речено: „Герот е како повторно роден човек“. И го чекам од Создателот своето спасување (од егоизмот), верувајќи дека Тој ќе ми помогне и така јас повторно ќе се вратам на директниот пат кон Него.

А кога повторно ќе ги добијам духовните сили, ќе имам што да ти одговорам. Дотогаш сум обврзан да одам над знаењата, затоа што го немам светиот (заради Создателот и давањето) разум. Затоа ти можеш, тело мое, во таква состојба да ме победиш со својот разум, бидејќи јас немам друг пат, освен да верувам во мудреците кои ми наредија да ја исполнувам Тора и заповедите (значи поправање на давањето) со верба над мојот разум и да бидам уверен дека со силата на вербата ќе се удостојам за помош одозгора, како што е речено: „На оној кој доаѓа да се поправи, му се помага“.