1. На крајот на Мишна (Окацин) е запишано: „Создателот не нашол место за примање, кое има благослов за Израел, туку мир, како што е запишано: „Господ ќе им даде сила на Неговите луѓе; Господ ќе ги благослави неговите луѓе со мир.“

Од ова може многу да се научи. Прво, како тие докажале дека ништо друго не е подобро за Израел освен мирот? Второ, текстот точно изјавува дека мирот е самиот благослов, како што е запишано: „Давање на сила и благослов во мир.“ Според нив, тоа требало да гласи, „давање во мир.“ Трето, зошто оваа фраза била напишана на крајот на Мишна? Исто така, ние треба да го разбереме значењето на зборовите „мир“ и „сила“.

За да се протолкува оваа статија со нејзиното вистинско значење, ние мораме да одиме по подолгиот пат, бидејќи срцето на оние кои сето тоа ни го раскажале е премногу длабоко. Ова значи дека сите прашања за Тора и Мицвот носат притаеност и откриеност, како што е запишано: „добро кажан збор е како златна јаболка во сребрен сад.“ Навистина, Халахот (заеднично име за Тора и Мицвот) е како грал за вино. Кога некој му дава подарок на својот пријател, грал со вино, тогаш и двете, и внатрешноста и надворешноста се важни. Ова е затоа што гралот има своја вредност, како и виното кое е во него.

Легендите се како јаболка. Нивната внатрешност се јаде, додека нивната надворешност се фрла, бидејќи надворешноста е целосно безвредна. Поедиенцот сфаќа дека целата важност е само во внатрешноста. Така е и со легендите; тие навидум изгледаат безсмислени и безначајни. Но, внатрешната содржина, која е скриена во зборовите, е изградена на основа на мудроста на вистината, која е дадена на неколкумина доблесни.

Кој ќе се осмели да ги извлече, од срцето на масите и да ги синхронизира нивните начини, кога нивното достигнување е нецелосно во двата дела на Тора наречани Пешат (буквален) и Друш (толкување)? Според нив, редот на четирите дела на Тора (ПАРДЕС) започнуваат со Пешат, потоа следи Друш и потоа Ремез (укажува), и на крајот се разбира Сод (тајна). Но, во молитвеникот на Гаон од Вилна е запишано дека достигнувањето започнува со Сод. Откако е достигнат делот Сод од Тора, возможно е да се достигне делот Друш а потоа делот Ремез. Кога на некој му е дадено целосно познавање на овие три дела на Тора, тој е награден со достигнување на делот Пешат од Тора.

Во Масехет Таанит е запишано: „Ако некој е награден, тоа за него станува напивка за живот; но ако не е награден, тоа станува смртоносна напивка.“ За да се разбере Пешат во текстот, потребни се големи заслуги, бидејќи прво ние мораме да ги достигнеме трите внатрешни дела на Тора, во кои Пешат се облекува, и Пешат нема да се разложи. Ако некој не бил награден со тоа, нему му е потребна голема милост, тоа за него да не стане смртоносна напивка. Тоа е спротивно за несовесните во достигнувањето на внатрешноста, кои си велат себеси: „ние се задоволуваме со достигнување на  Пешат. Ако го достигнеме тоа, ние ќе бидеме задоволни.“ Нивните зборови можат да бидат споредени со оние на некој кој што сака да застане на четвртото скалило, без предходно да стапне на првите три.

2) Но последователно, нам ни е потребно да го разбереме големото притајување кое е применето во Тора, како што било речно во Месехет Хагига, дека Маасе Берешет не се учи во парови, додека пак Меркава не се учи сам. Исто така, сите книги кои нам ни се на располагање, во овој занает, се запечатени пред очите на масите. Само неколкумина, кои се повикани од Создателот, ќе ги разберат, бидејќи тие веќе самите ги разбираат корените. Навистина е изненадување како начините на мудроста и интелегенцијата се негирани од луѓето, иако тие преставуваат, животот и должината на нивните денови. Тоа навидум е криминален прекршок, за кого нашите мудреци говореле во Мидраш Раба Берешет, за Ахаз, дека тој бил наречен Ахаз (буквално преведено „задржан“ или „заробен“) бидејќи тој ги заробил синагогите и собирите, и тоа било големо беззаконие.

Исто така, природен закон е дека поединецот е посесивен во однос на разделување на нечиј капитал и имот на друѓи луѓе. Но, дали има некој кој е посесивен во однос на разделување на нечија мудрост и интелегенција кон друѓи? Напротив, повеќе отколку што телето сака да јаде, кравата сака да го дои. Навистина, ние такви мистерии наоѓаме во мудроста дури и на секуларни мудреци во предходните генерации. Во „Запознавањето со коментарот на книгата на Создавањето“ од Рав Бутрил, постои текст кој му е препишан на Платон, кој ги предупредува своите ученици: „не ја пренесувајте мудроста на некој кој не ги познава нејзините заслуги.“

Аристотел, исто така, предупредил: „Не ја пренесувајте мудроста на недостојните, бидејќи ќе биде ограбена.“ Тој (Рав Бутрил) толкува дека ако некој мудрец ја дава мудростта, некому кој што не е достоен, тој ја ограбува мудростта и ја уништува. Секуларните мудреци од нашето време не правеле така. Напртив, тие вложувале труд во проширување на портите на нивното знаење, за тоа да допре до сите маси, без никакви услови и граници. Навидум, тие имале силно несогласување со првиот мудрец, кој ги отворил вратите на мудростта на само неколкумина доблесни, за кои сметал дека се достојни, оставајќи ги останатите да ги поткопуваат ѕидовите.

3) Да ја објаснам работата. Ние правиме четири поделби во видот на Говорното, подредени во градации, една врз друга. Тие се масите, силните, богатите и разумните. Тие се еднакви со четирите степени на целата реалност, наречени: „Неживо“ „Растително,“ „Животинско“ и  „Говорно“.

Од неживата градација поизлегуваат трите својства: растително, животинско и говорно, и ние земаме во обзир три вредности во квантитетот на силата, направени според користа или штетата во нив. Најмалата сила во нив е растителната. Флората делува со привлекување на тоа што е корисно за неа, и со одбивање на штетното, на сличен начин како луѓето и животните. Но, во неа нема поединечен осет, туку заедничка сила, заедничка за сите типови растенија во светот, која влијае на делувањето во нив.

Над неа е животинската. Секое суштество се чувствува себеси, го привлекува корисното и го одбива штетното. Следува дека едно животно е еднакво во вредност со сите растенија во реалноста. Тоа е затоа што силата која го разликува штетното од корисното, во целиот растителен свет, може да се пронајде само во едно суштество од животинскиот, кое е одвоено во сопствен авторитет. Оваа сила за осет, во животинскиот свет, е многу ограничена во време и простор, бидејќи сетилата не функционираат дури ниту на куси растојанија, надвор од телото. Исто така, тоа не чувствува ништо што е надвор од неговото време, што значи во минататот и иднината, туку само сегашниот момент.

Над него е говорното, кое се состои од емоционална и интелектуална сила. Заради оваа причина, нивната моќ не е ограничена, со време и простор, во привлекување на доброто и одбивање на лошото, за разлика од животинското. Ова е заради науката, која е духовна работа, неограничена од време и простор. Некој може да подучува други, каде и да се, во целата реалност дури и во иднината и минатото низ генерациите. Следува дека вредноста на една личност од говорното е еднаква со вредноста од сите сили во растителното и животинското, во целата реалност во тоа време, и во сите минати генерации. Ова е затоа што таа моќ ги опфаќа нив и содржи во себе, заедно со нивните сили. Ова правило се однесува и на четирите поделби во човечкиот вид, именувани како, масите, силните, богатите и разумните. Секако, сите тие доаѓаат од масите, кои се првиот степен, како што е запишано, „сите се од прав.“

Сигурно дека целата заслуга на правот, и неговото право да постои, е според заслугата на трите доблести кои  призелгуваат од него - растително, животинското и говорното. Исто така, заслугата на масите одговара со својствата кои призлегуваат од нив. Така, тие, исто така, се поврзуваат во облик на човечко лице. Заради таа причина, Создателот вградил три склоности во масите, кои се наречени „завист“, „страст“ и „чест.“ Заради нив, масите се развиваат степен по степен, за од нив да произлезе лик на цел човек. Од склоноста на страст произлегува богатите. Одбраните меѓу нив имаат силна желба, и страст. Тие се вклучуваат во стекнување на богатство, што претставува првиот степен од еволуцијата на масите. Како и растителниот степен во општата реалност, тие се водени од туѓа сила, која ги носи до нивната склоност, бидејќи страста е туѓа сила за човечкиот вид, која е позајмена од животинскиот степен.

Склоноста за чест ги дала познатите херои. Тие ги воделе синагогите, градовите итн. Оној кој имал најцврста желба помеѓу нив, и таа желба исто така ја има склоноста за чест, вложува труд за да го достигне тоа. Ова е вториот степен во еволуцијата на масите, слично со животинскиот степен во целата реалност, чија сила која делува, е претставена во нивните сетила, како што рековме погоре. Ова е затоа што склоноста за чест е единствена само кај човечкиот вид, а со тоа и копнежот за власт.

Склоноста за завист ги предизвикува мудреци помеѓу нив, како што рекле нашите мудреци, „зависта кон авторот  предизвикува мудрост.“ Оние со силна желба, со склоност за завист, се впуштаат во стекнување на знаење и мудрост. Тоа е како говорниот степен во целата реалност, и во овој степен силата која делува не е ограничена со време и место, туку таа ги опфаќа сите времиња и целата реалност. Сето тоа е заради реализирање на зависта: ако некој не го видел предметот во рацете на пријателот, во него немало да се разбуди желба. Ние дознаваме дека чувството за недостаток не е предизвикано од она што некој нешто нема, туку од она што неговиот пријател го има, а тие се целото потомство на Адам и Ева низ генерациите. Така, оваа сила е неограничена и одговара на нејзината возвишена и екстатична улога.

Сепак, оние кои остануваат без заслуги е само затоа што немаат доволно силна желба. Така, сите три гореспоменати склоности делуваат во нив заедно, измешани. Понекогаш тие се страстни, понекогаш завидливи, а некогаш копнеат за чест. Нивната желба се крши на парчиња, и тие се како деца, кои копнеат по сè што ќе видат, но не можат да се здобијат со ништо. Така, нивната вредност е како слама и трици, кои остануваат после брашното. Познато е дека корисната сила и штетната сила одат рака под рака. Со други зборови, колку што може нешто да биде од корист, толку може и да ни наштети. Така, бидејќи силата на личноста е поголема од таа на сите животни, на сите времиња, така и штетната сила ги надминува сите.

Сè додека некој не го заслужи својот степен, на начин на кој тој употребува само една сила, да прави добро, тој треба да внимава да не се стекне со големи количини од човечкот степен, кој претставува мудрост и наука. Заради оваа причина, првите мудреци ја скриле мудроста од масите, од страв од непристојни ученици кои би ја употребиле силата на мудроста за да нанесат штета. Ова би ја уништило целата популација, со нивните ѕверско дивеење и страст, употребувајќи ги човековите моќи.

Кога генерацијата е назадна и нивните мудреци започнале да копнеат да седат на два стола, што значи и добар живот во нивната телесност, нивните погледи се приближуваат до тие на масите. Тие со нив тргувале и ја продавале мудроста како проститутка. Од тогаш, утврдениот ѕид, кои го подигнале првите, бил срушен и масите го ограбиле. Дивјаците ги исполниле нивните раце со силата на човекот, ја земале мудроста и ја уништиле. Половина од списите биле наследени од страна на прељубниците, додека другата половина од страна на убијци, и тие ја ставиле во вечен срам до ден денес.

4) Од ова можеме да донесеме заклучок за мудроста на вистината, која во себе ги созджи сите секуларни учења, кои ги претставуваат нејзините седум мали слугинќи. Ова е целоста на човечкиот вид и целта за која бил создаден светот, како што е запишано: „ Ако Мојот завет не е со ден и ноќ, ако Јас не  ќе ги назначев прописите на небото и земјата.“

Така, нашите мудреци изјавиле (Авот 4, Мишна 7), „Оној кој ја употребува Круната поминува.“ Тие ни забраниле да ја употребуваме за било какви световни задоволства. Ова не одржувало до сега, да се одржат армиите и ѕидините околу мудроста на вистината, за ниеден странец или туѓинец да не ги разбие и да ја стави во своите садови, и да ја продава, како што бил случајот со секуларните мудреци. Тоа било така, бидејќи сите кои влегле веќе биле тестирани со седум теста сè деодека не бил сигурен над сите грижи и сомнежи.

После овие зборови и вистини, ние доаѓаме до навидум голема контрадикција, од една екстремност до друга, со зборовите на нашите мудреци. Во Зохар е запишано дека во времето на Месијата, оваа мудрост ќе им биде откриена дури и на младите. Но, според горенаведеното, ние дознаваме дека во деновите на Месијата целата генерација ќе биде на највисок степен. На нас нема да ни биде потребно чување, и фонатните на мудроста ќе се отворат и ќе ја наводнат целата нација.

Сепак, во Месехет Сутах, 49 и Санхедрин 97а, тие велат: „За време на Месијата ќе се зголемува дрскоста, мудроста на авторите ќе застрани, и праведните ќе бидат отфрлени.“ Тој толкува дека нема толку злобна генерација како таа. Така, како да ги помириме двете изјави, бидејќи и двете се со сигурност зборови на Живиот Бог?

Работата е дека ова блиско набљудување и заклучување на мудроста е од страв од луѓето во кои духот на писателите се меша со силата на чест и страст. Оваа завист не е ограничена само на љубовта кон мудростта и знаењето. Така, двата текста се точни, едниот го дополнува другиот. Ликот на генерацијата е како ликот на пес, што значи дека тие лаат како кучиња ав, ав, а праведните се отфрлени додека авторите на мудроста застраниле. Следува дека е дозволено да се отворат портите на мудроста и да се отстрани стражарот, бидејќи е сигурно од крадци и екплотатори. Веќе не постои страв дека непристојни ученици може да ја земат и да ја продадат на материјалистични племиња, кои нема да најдат купувачи за оваа стока, само затоа што таа е грда во нивните очи. Бидејќи тие немаат надеж дека ќе се здобијат со чест и страст од неа, таа станала сигурна и се вардела самата себеси. Ниеден туѓинец не се приближувал, освен љубители на мудроста. Така, сите испитувања ќе бидат отстранети за оние кои влегуваат, сè додека и најмалите не се во состојба да достигнат.

Сега можеш да ги разбереш нивните зборови (Санхедрин 98а): „Синот на Давид доаѓа во генерацијата во која сите се вредни, или сите се невредни.“ Ова е многу тешко да се разбере. Навидум, сè додека постојат неколкумина праведни во генерацијата, тие го одложуваат искупувањето. Кога праведните исчезнуваат од земјата, Месијата ќе биде во можност да дојде. Јас се прашувам. Навистина, ние треба темелно да разбереме дека оваа работа на искупување и доаѓање на Месијата, кое се надеваме дека ќе биде во наше време, Амин, е највисока целовитост и достигнување на знаење, како што е запишано: „ И повеќе нема секој човек да го учи својот сосед, велејќи: „Спознај го Господ“; бидејќи сите тие ќе Ме познваат, од најголемиот до најневредниот од нив.“ Со целосност на умот, и телата исто така стануваат целосни, како што е запишано (Исаија 65), „младите ќе умрат кога ќе бидат 100 години стари.“

Кога децата на Израел се целосни и со целосно знаење, фонтаните на интелегенцијата и знаењето ќе течат и зад границите на Израел и ќе ги наводнуваат сите нации на светот, како што е запишано (Исаија 11) „земјата ќе биде полна со знаењето на Господ,“ како што е запишано, „во тебе ќе дојдат Господ и Неговата добрина.“

Зголемувањето на ова знаење е начинот на ширење на Кралот Месија кај сите нации. Сепак, тоа е спротивно со суровите, метеријалистични племиња. Бидејќи нивната фантазија е припоена кон целосната моќ на првото, работата за проширувањето на Кралството Израел, во нивната фантазија, е вид на доминација на телата, да го земат својот надоместок од целото, со голема гордост, и да бидат арогантни кон сите луѓе во светот. Што можам јас да направам за нив, ако нашите мудреци веќе ги отфрлиле од собирот на Господ, велејќи: „За сите оние кои што се горди, Создателот вели: „тој и Јас не можеме да бидеме во исто место.“

Некои грешат и одлучуваат дека како што телото постои пред постоењето на душата и целосното видување, совршеноста на телото и неговите потреби претходат во достигнување на душата и целосната воспримање. Така,  слабото тело е лишено од целосно воспримање. Ова е смртна грешка, полоша од смрт, бидејќи совршено тело е незамисливо пред да биде достигнато целосно воспримање. Тој, во себе, е скината кеса, скршен сад. Тој не може да задржи ништо корисно, ниту за себе ниту за други, освен со достигнување на целосно знаење. Тогаш телото, исто така, се издига до својата целовитост, буквално рака под рака. Правилото се однесува и за поедиенци и за целина.

5) Сега ќе разбереш што е запишано во Зохар: „Со ова дело, децата од Израел ќе бидат избавени од прогонството.“ Исто така, во многу други места, само преку ширењето на мудроста кабала кај масите може да се случи целосно искупување.

Тие исто така рекле: „Светлината во кабалата го поправа човекот.“  Тие биле намерно прецизни околку тоа, за да ни покажат дека само Светлината облечена во неа, „како златни јаболка во сребрен послужавник,“ во неа лежи лекот кој ја поправа личноста. Ниту поединецот ниту нацијата нема да ја достигнат целта за која биле создадени, освен преку достигнување на внатрешноста на Тора и нејзините тајни. Иако ние се надеваме за целосно достигнување со доаѓањето на Месијата, сепак запишано е: „Ќе им даде мудрост на мудрите.“ Исто така вели: „Јас ставив мудрост во срцето на секој оној кој е мудар во срцето.“

Така, најпрво нам ни е потребно големо ширење на мудроста на вистината, за потоа ние да можеме да ја примиме користа од нашиот Месија. Последователно, ширењето на мудроста и доѓањето на Месијата се меѓузависни. Затоа, ние мораме да правиме семинари и да издаваме книги, за да се забрза ширењето на мудроста на вистината низ нацијата. Порано случајот не бил таков, заради стравот од мешање на недостојни ученици, како што објаснивме погоре. Оваа станала првична причина за продолжување на прогонството за многуте наши гревови, до овој ден.

Нашите мудреци рекле: „Месијата, Синот на Давид доаѓа само во генерација која е вредна“ што значи, кога сите ќе се повлечат од трката по чест и страст. Тогаш, ќе биде возможно да се направат многу семинари со кои ќе се подготват за доаѓањето на Месијата, Синот на Давид,“ или во генерација која е целата недостојна,“ што ја означува генерација која „лицето на генрацијата е како лицето на пес, и праведните ќе бидат отфрлени, и авторите на мудроста ќе застранат.“

Во такво време, ќе биде возможно да се отстрани внимателниот стражар и сите кои останале во куќата на Јаков и нивните срца чукале за да ја достигнат мудроста и целта, „свети“ ќе бидат нивните имиња, и тие ќе дојдат и ќе учат. Тогаш нема да има страв од некој кој не би имал заслуги и кој би ја продал мудроста на пазар, бидејќи никој не би ја купил. Мудроста во нивните очи ќе биде толку одвратна што дури, ниту славата, ниту страста ќе бидат остварливи од неа.

Така, сите кои сакаат да влезат може да дојдат и да влезат. Многумина ќе скитаат, а знаењето ќе се зголемува помеѓу достојните. Со тоа ние набгу ќе бидеме наградени со доаѓањето на Месијата, и искупување на нашите души набргу, во наше време, Амин! Со овие зборови јас се оградувам себеси од жалби, дека сум се осмелил повеќе од моите претходници во разоткривање на обичните покриени зачетоци од мудроста во мојата книга, кои досега биле неистражени. Ова се однесува на суштината на Десетте Сефирот и сето останато што се однесува на нив, Јашар и Хозер, Пними и Макиф, значењето на Хакаа и значењето на Хиздакут.

Авторите кои биле пред мене намерно ги распрснале зборовите таму и ваму, и во суптилни навестувања, за нечија рака да не успее да ги собере. Јас, преку Неговата Светлина, која се појави врз мене, и со помошта на моите учители, ги собрав и ги разоткрив работите доволно јасно и во нивната духовна форма, над времето и местото. Некој може да дојде кај мене со аргумент: доколку овде нема дополнување на моите учители, тогаш Ари и Рав Хаим Витал самите се изворните автори. Коментарите на нивните зборови, не можеле да ги разоткријат и објаснат работите, отворено како јас. И ако сакаш да речеш дека тоа им било откриено на моите учители, тогаш кој е писателот, за кого претставува привилегија да се биде прав и пепел под неговите нозе, кој вели дека купчето, кое нему му е дадено од Создателот, е поголемо од нивното купче?

Како што видовме во референците, јас ниту сум додавал на моите учители ниту сум додавал во делото. Сите мои зборови веќе се запишани во Осумте Порти, во Дрвото на Животот и во Аво Шеарим (Влегување во Портите) од Ари. Јас во нив не сум додал ниту еден збор; но таму се тежи да ги притајуваат работите; така, тие ги распрснале едно ваму, едно таму. Ова е затоа што нивната генерација не била целосно невредна и тоа барало голема грижа. Заради многуте наши гревови, сите зборови на нашите мудреци веќе се обистиниле во нас. Тие биле изречени само за времето на Месијата, бидејќи во таква генерација повеќе нема страв од разоткривање на мудроста, како што објаснивме погоре. Така, моите зборови се отворени и се во ред.

6) И сега слушнете ме синови: „Мудроста плаче гласно по улиците, таа го засилува гласот.“ „Оној кој е на страната на Господ, нека дојде кај мене,“ бидејќи тоа за тебе не е залудно; бидејќи тоа е твојот живот и должината на твоите денови.“ Ти не си бил создаден да го следиш делото на житото и компирот, ти и твоите магариња.“  И како што целта на магарето не е да им служи на своите современици магариња, така и човековата цел не е да им служи на сите тела на луѓето од неговото време, современиците од телесниот свет. Туку, целта на магарето е да му служи на човекот, кој е супериорен во однос на него, а целта на човекот е да му служи на Создателот и да ја исполни Неговата цел.

Како што рекол Бен Зума: „Сите тие се создадени да ми служат мене, и јас, да Му служам на Создателот.“ Тој вели: „Господ ги направил сите работи за Негова цел,“ бидејќи Создателот копнее по нашата совршеност.

Речено е во Берешет Раба, Параша 8, дека ангелите Нему Му рекле: „Што претставува човекот, со кого Ти си обземен, и синот на човекот, толкумногу да мислиш на него? Зошто Ти е потребна оваа неволја? Создателот им рекол: „Зошто овци и волови?“ На што тоа личи? Крал што има кула полна со изобилие, но нема гости. Какво задовлство има кралот од изобилството? Тие веднаш Му одговориле: „О Господе, наш Господе, колку славно е Твоето име во целата земја! Стори го она кое што Тебе ти изгледа добро.“

Навидум, треба да се сомневаме во таа алегорија, бидејќи каде стои таа кула со избилие? Ние навистина би ја наполниле со гости до крај. Навистина, зборовите се сериозни, бидејќи видел дека ангелите не се пожалиле за ниедно суштество кое било создадено, за време на шесте денови на Создавање, освен за Човекот. Ова е затоа што тој бил создаден налик на Господ и се состои од Вишото и Нижото - заедно.

Кога тоа го виделе ангелите, тие биле вчудоневидени и збунети. Како може чистата, духовна душа да падне од својот возвишен степен, и да биде во истиот домен со оваа нечистотија, гнасните тела? Со други зборови, тие се чуделе, „зошто Ти е потребна оваа неволја?’’ Одговорот кој дошол до нив е дека веќе постои кула полна со изобилие иако нема гости. За да се исполни со гости, потребно е постоењето на овој човек, создаден од Вишото и нижото - заедно. Заради тоа, оваа чиста душа мора да се облече во облик на нечистото тело. Тие веднаш го разбрале и рекле: „Стори го она кое што Тебе ти изгледа добро.“

 Знај дека оваа кула, полна со изобилие, се однесува на сите задоволства и добрини кои Тој ги создал за суштествата, и тие рекле: „Извршувањето на Доброто е премногу добро.“ Така, Тој ги создал световите за да ги задоволува Неговите суштества. Бидејќи во Него нема минато и иднина, ние мораме да разбереме дека веднаш штом Тој имал Мисла да создаде суштества и да ги наслади, тие биле создадени пред Него, тие и сите задоволства и исполнувања, како што Тој помислил за нив.

Во книгата Хефци Бах (моето задоволство е во неа), од Ари, е запишано, дека сите светови, Вишите и нижиот, се состојат во Ајн Соф (бесконечноста), дури и пред Цимцум (ограничување) по пат на Тој е Еден и Неговото Име е Едно. Дејствието со Цимцум, кој е корен на световите АБЈА, до овој свет, се случило бидејќи корените на душите копнееле да ја изедначат нивната особина со особината на Создателот. Ова е значењето на Двекут (сплотеност) бидејќи одвоеност и Двекут се возможни, во духовното, само во вредност на еднаквост, или различност на особините. Бидејќи Тој сака да ги насладува, желбата за примање задоволство била вметната во примателите. Заради тоа нивната особина била различна од Неговата, бидејќи оваа особина воопшто не е присутна во Создателот, бидејќи од кого Тој ќе прима?

За оваа цел била направен Цимцум и Гевул (ограничување на наградата) сè додека не настанало појавување во овој свет, каде што чистата душата е облечена во гнасното тело. Кога некој се вклучува во Тора и работи со цел да дава задоволство на Создателот, својството на примање повторно ќе биде обединето со својството со цел да дава. Ова е значењето на текстот, „да се припои кон Него,“ бидејќи тогаш поедиенцот го изедначува своето својство, својата особина со таа на Создателот, како што рековме, еднаквост на форма во духовноста се нарекува Двекут. Кога Двекут, сплотеноста е завршена во сите делови на душата, световите ќе се вратат во состојба на Ајн Соф, какви и што биле пред Цимцум.

„Во нивнната земја тие ќе се наследат двојно.“ Тие ќе бидат во можност повторно да ги примат сите задоволства кои однапред биле подготвени во светот Ајн Соф. Сега тие се подготвени за вистинскиот Двекут без никаква различност во својствата, бидејќи нивното примање повеќе не е за себеси, туку да дадат задоволство на Создателот. Така тие се изедначуваат со својствата за давање, какви што се на Создателот.

7) Сега може да се разберат нивните зборови, дека Божественоста во долните е Виша потреба. Ова е многу збунувачка изјава, иако оди рака под рака со горенаведеното. Оваа работа тие ја споредиле со крал кој имал кула полна со изобилие, но немало гости. Тој сигурно седи и чека гости или целата негова подготовка ќе биде залудна. Тоа е како голем крал кој имал син, кој многу го сакал. Така, од денот кога се родил, кралот за него имал само позитивни мисли, ги собрал најдобрите книги и учители во земјата и изградил школо за него. Тој ги собрал најдобрите градители во земјата и за него изградил палата на задоволства, ги собрал сите музичари и пејачи и за својот син изградил концертна сала. Тој ги собрал најдобрите готвачи и пекари во земјата и го служеле со секој деликатес од светот, и така натаму. Синот израснал во будалесто момче кое не сакало знаење. Тоа исто така било слепо и глуво, па не можело да ја види убавината на градбите, ниту да ги слушне музичарите. Тажно, но тој бил и дијабетичар и му било дозволено да јаде само пченкарен леб. Сега можете да ги разберете нивните зборови за стихот: „Јас, Господ, тоа ќе го забрзам во негово време.“ (Санхедрин, 998) толкува: „не награден - во неговото време, награден - јас ќе побрзам.“

Така, постојат два начини за достигнување на гореспоменатата цел: преку нивното внимание, кое се нарекува „Пат на Покајание.“ Ако тие се наградени, тогаш „Јас ќе забрзам“ ќе биде применето за нив. Ова значи дека нема одредено време, туку кога тие се наградени тогаш завршува поправката. Ако не се наградени со внимание, постои друг начин, наречен „Патот на Старадањето.“ Како што пишува (Санхедрин 997), „Јас на нив им назначувам крал  како Аман, и тие ќе се покајат против нивната волја,“ што значи во неговото време, бидејќи таму постои одредено време.

Со тоа, тие сакаат да ни покажат дека Неговите начини не се како нашите начини. Заради оваа причина, случајот со телесен крал кој се намачил да подготви убави работи за неговиот сакан син и на крај страдал на секој можен начин, и сето негово настојување за носење задоволство, била залудна работа. Тоа нема да му се случи Нему. Наместо тоа, сите дела на Создателот се загарантирани и вистинити, и во Него нема измама.

Затоа нашите мудреци рекле: „не награден - во неговото време.“ Тоа што не го прави желбата, го прави времето, како што е запишано, „можеш да пратиш молскавици, за тие да можат да отпочнат, и да ти речат: „Еве сме!“ Постои пат на болка кој може да го поправи секаков материјализам, сè додека некој не разбере како да го издигне срцето од ѕверската колевка, да се искачи по скалилата на скалата на среќата и човечки успех, бидејќи поедиенцот ќе се припои кон својот корен и ќе ја оствари целта.

8) Затоа, дојди и види колку благодарни треба да им бидеме на нашите учители, кои нам ни ја доделија нивната тајна Светлина и ги посветиле нивните души да им прават добро на нашите души. Тие стојат на средината помеѓу патот на тешки маки и патот на покајанието. Тие нас нè спасиле од пеколен свет, кој е потежок од смрт, и нè упатиле да ги достигнуваме небесните задоволства, целото задоволство и пријатност која е наш дел, кои се создадени и нас нè чекаат од самиот почеток, како што рековме погоре. Секој од учителите делува во својата генерација, според Светлината на Неговата Тора и Светост.

Нашите мудреци рекле: „Нема генерација без такви како Аврам, Исак и Јаков.“ Навистина, тој Божји човек, нашиот Рав Иаск Луриа - Ари, се потрудил и нас не обезбедил до крајна мерка. Тој направил многу повеќе од неговите претходници, и ако јас имам јазик со кој може да се слави, јас би го славел денот кога неговата мудрост се појавила скоро како денот кога Тора му била дадена на Израел. Не постојат доволно зборови да се измери неговата работа која е во наша корист. Вратите на достигнувањето биле затворени и запечатени, и тогаш дошол тој и ги отврил за нас. Така, сите кои сакаат да влезат во палатата на Кралот потребна им е само чистота и светост, и да се избањаат, да ги избричат своите влакна и да носат чиста облека, за соодветно да стојат пред  возвишеното Кралство.

Ари бил 38 годишен човек кој со својата мудрост ги надминал сите негови претходници, од Гениус до сите други. Сите стари од земјата, овчарите, пријатели и ученици на Божјиот мудрец, РАМАК, стоеле пред него како ученици пред Рав. Сите мудреци од генерациите, кои следат сè до денес, ги напуштиле сите книги и дела кои му претходеле на него: кабалата на РАМАК, кабалата на Првиот и кабала на Гениј, благословено нека биде помнењето на сите нив. Тие целосно го приврзале својот духовен живот кон неговата Света Мудрост. Природно, целосна победа не се добива без заслуга, како што победил овој млад „татко“ на мудроста.

Така, работата на ѓаволот успеала и биле ставени пречки по патот на ширењето на неговата мудрост кон светата нација, и само неколкумина ги совлададеле пречките. Зборовите биле напишани според кажување, и тој секојдневно ја толкувал мудроста пред неговите ученици, кои биле постари од него и со големо разбирање на Зохар и Тикуним (поправки). Во повеќето случаеви, неговите свети кажувања биле наредени според прашањата кои тие му ги поставувале, секој според својот интерес. Заради оваа причина, тој не ја пренел мудроста на соодветен начин, како во делата кои му претходеле.

Ние гледаме, во текстот, дека самиот Ари сакал да го реши прашањето. Во тој однос, види го почетокот на писанијата на Рашби во толкувањето на Идра Зута, по кратко запознавање со Рав Хаим Витал.

Ари предавал 17 месеци, како што е речено во „Портите на Реинкарнацијата“, Порта 8, стр 49, тој стигнал од Египед во Цват, набргу пред Песах (Пасха) во годината 1571, и во тоа време, Рав Хаим Витал имал 29 години. Во јули 1572, на вечерта на Шабат, Парашат Матот- Масеј. [.21.] На почетокот на месецот Ав тој се разболел и во вторникот, петиот ден во Ав, тој починал. 

Во „Портите на Реинкарнацијата“, Порта 8, стр 71а, е запишано, дека после неговата смрт, тој наредил Рав Хаим Витал да не подучува други луѓе на мудроста, туку да учи само за себе и со шепот. На останатите пријатели им било забрането да се вклучуваат бидејќи тој рекол дека тие не ја разбираат мудроста правилно. Затоа Рав Хаим Витал не ги подредил текстовите и ги оставил неорганизирани. Тој не ги објаснил повраноста на работите, за да не ги подучува другите. Затоа од негова страна ние гледаме големо внимание, како што им е познато на умешните во писанијата на Ари. Подредувањето кое е кај писанијата на Ари, било направено од трета генерација, во три наврати, и од страна на тројца составувачи.. Првиот собирач бил мудрецот МАХАРИ Цемах. Тој живеел во исто време со МАХАРА Азулаи, кој починал во 1644. Голем дел од текстовите се од него, и тој  нив ги подредил во многу книги. Најважна од нив е книгата Адам Јашар (Исправен Човек), во која тој ги собрал коренот и суштинските учења кои биле на располагање. Но, некои од книгите, кои овој Рав ги напишал, биле изгубени. Во воведот на неговата книга, Кол БеРама (Силен Глас), тој ги претставува сите книги кои ги напишал.

Вторит составувач е ученикот, МАХАРАМ Паприш. Тој направил повеќе од неговиот Рав, бидејќи некои од книгите кои биле кај мудрецот МАХАРАШ Витал дошле во негови раце, па така тој составил  многу книги. Најважна помеѓу нив е Ец хаХаим (Дрвото на Животот) и При Ец хаХаим (Плодовите од Дрвото на Животот). Тие го содржат комплетното гледиште на мудроста во целост.

Третиот составувач бил мудрецот МАХАРАШ Витал, син на  Мохарар Хаим Витал. Тој бил голем и познат мудрец. Тој го составил познатото дело „Осумте Порти“ од наследството кое му го оставил неговиот татко. Така ние гледаме дека секој од составувачите ги немал сите писанија. Јас многу го оптоварив редоследот на овие прашања, кои се несоодветни за оние кои немаат вистинско разбирање на Зохар и Тикуним. Така, малкумина има кои се издигнуваат.

9) За возврат, ние Негова страна сме привилигирани да бидеме наградени со духот на Баал Шем Тов, чија големина и светост се над секој збор и искажување. Тој не бил виден и нема да биде виден, освен од страна на оние кои се вредни и служеле под Неговата Светлина. Вистина е дека Светлината на Неговата Тора и Светата Мудрост се градат примарно на светите темели на Ари. Но, тие не се сите слични. Тоа јас ќе го објаснам со алегорија за човек кој се давел во река, се издигал и тонел, како што прават луѓето кои што се дават. Понекогаш видлива е само косата, и тогаш се дава совет да го фатат за глава. Понекогаш се појавува и неговото тело, и тогаш доаѓа совет да  го фатат спротивно од срцето. Таква е и работата која е пред нас. Откако Израел се удавил во злите води на прогонството меѓу нациите, од тогаш па сè до сега тој се искачувал и опаѓал.

Во времето на Ари, била видлива само главата. Така, Ари се трудел, за наша корист, да нè спаси преку умот. Во времето на Баал Шем Тов, се гледал рељеф. Така, за нас бил благослов да нè спасат спротивно од нашето срце, и тоа било големо спасение за нас. Заради нашите многубројни гревови, тркалото е свртено и во нашата генерација ние најмногу сме опаднале, како од зенит до најниска точка.

Во прдолжение, постои судир на нациите, што го збунило целиот свет. Потребата се зголемила, додека умот станал  помал и расипан со нечистотијата на материјализмот кој го има водството. Слугите јаваат коњи, додека министрите чекорат по земја, и сè што е речено во нашата студија во гореспоменатиот Месехет Сутах се обистинило во нас, заради нашите многубројни гревови. Повторно, бил издигнат железниот ѕид, дури и пред оваа голема Светлина на Баал Шем Тов, за која рековме дека просветлува сè во нашето целосно искупување.

Мудрите во срце, не верувале дека е возможно да дојде генерација кога тие не ќе можат да гледаат со неговата Светлина. Сега, нашите очи се замрачени; ние сме биле ограбени, и кога јас го видов ова, реков: „Време е да се делува!“ Така, јас дојдов да ги отворам ширум портите на Светлината на Ари, бидејќи тој одговара за нашата генерација, исто така, затоа што: „Двајца се подобри од еден.“

Ние не треба да бидеме обвинувани за краткоста на делата, бидејќи тоа кореспондира и се прилагодува за секој љубител на мудроста, затоа што премногу вино го уништува вкусот, и така достигнувањето ќе стане потешко за ученците. Исто така, ние не сме одговорни за оние кои се со гнасно срце, бидејќи јазикот со кој може да им се помогне сè уште не е содаден. Каде и да ги насочат своите очи, тие наоѓаат лудост, но пости правило дека од истиот извор од кој мудреците влечат мудрост, будалите влечат лудост.

Така, на почетокот на мојата книга, јас ги предупредувам дека воопшто не сум се потрудил за оние кои сакаат да гледаат низ прозорец. Туку, тоа е за оние кои се грижат за зборовите на Создателот и копнеат по Создателот и Неговата Добрина, да ја заврши целта за која биле создадени, бидејќи тоа е желбата на Господ, па така испишаното во стихот „Сите кои Ме бараат, ќе Ме најдат,“ ќе се исполни во нив.

10) Дојди и види ги зборовите на нашите мудреци, Раби Евен Езра, во неговата книга „Јесод Мора, стр.8б каде вели: „Сега забележете и знајте дека сите Мицвот кои се запишани во Тора, или законите кои ги одржувале татковците во дело или говор, се со цел да се поправи срцето.“ Господ ги пребарува сите срца и ги разбира сите прикази на мислите.“

Запишано е: „За оние кои што се поправени во нивте срца.“ Но спротивно е во: „Срцето кое планира лоши мисли.“ Јас пронајдов еден стих кој ги созджи сите Мицвот и гласи: „Ти ќе се плашиш од Господ, твојот Бог, и Нему ќе Му служиш.“ Зборот „страв“ ги содржи сите негативни Мицвот во говор, срце и дело. Тоа е првиот степен од кој некој се издига кон работата за Господ, која ги создржи сите позитивни Мицвот. Ова ќе го привикне нечие срце и ќе го води сè додека не се припои кон Господ, бидејќи човекот бил само за тоа создаден. Тој не бил создаден за да се стекнува со богатства или за градење на градби. Така, поедиенцот треба да бара сè што го носи до љубов кон Него,  да научи мудрост и да бара верба. Создателот ќе ги отвори очите на неговото срце и ќе вметне понаков дух во него.  Тогаш тој во неговиот живот ќе биде сакан од страна на Создателот. Знај дека Тора била дадена на луѓе со срце. Зборовите се како трупови и Таамим (вкусови) како души. Доколку некој не го разбере Таамим, целиот негов труд е залуден.

Тоа е како некој да влужува труд во броење на зборовите во учебник по медицина. Од тој вложен труд нема да дојде лек. Од неговите зборови го извлекуваме следново; држи се до целта за која бил создаден човекот. Тој вели дека тоа претставува Двекут, сплотеност со Создателот. Така, тој вели дека поединецот мора да ги бара сите средства, кои можат да го донесат до љубов кон Него, да научат мудрост и да бараат верба, сè додека Создателот не го награди со отворени очи и не му вметне друг дух во него. Тогаш, тој ќе биде сакан од својот Создател.

Тој намерно го прави тоа прецизно, да биде сакан од Создателот во неговиот живот. Тоа укажува дека додека тој не го имал стекнато тоа, неговата работа е нецелосна, како и работата која ни била неопходно дадена за да ја направиме денес. Тоа е како што тој завршува: Тора им била дадена само на луѓе со срце, што значи тие кои се стекнале со срце да го сакаат и посакуваат Него. Мудреците нив ги нарекуваат „мудри во срцето“ бидејќи таму веќе нема опаѓање, ѕверски дух. Злата склоност се појавува само во срце лишено од мудрост.

Тој толкува и вели дека зборовите се како трупови додека Таамим, како души. Ако некој не го разбира Таамим, тоа е слично како некој да се труди во броење на зборови во учебник по медицина. Овој труд не носи лек. Тој сака да рече дека поедиенцот е принуден да најде средства за да се стекне со горенаведените поседи. Тогаш некој може да ги вкуси вкусовите на Тора, која ја преставува внатрешноста на мудроста и нејзините мистерии, и вкусовите на  Мицва, што претставува внатрешната љубов и желбата по Него.

Без тоа, поедиенцот има само зборови и дела; мртви тела без душа. Тоа е како некој кој работи во броење на страни и зборови во учебник по медицина, итн. Секако, тој нема да се усоврши во медицина пред да го разбере значењето на пишаната медицина. Дури и откако некој ќе го достигне тоа, по било која цена, доколку спроведувањето на учењето и делата не се подредени, тоа е како камила која носи свила; таа нема корист од свилата и обратно, да го донесе до завршување на целта за која бил создаден.

11) Според овие стихови, нашите очи биле отворени во однос на зборовите на Раби Симон во Мидраш Раба, Параша 6, за стихот: „Ајде да направиме човек.“ Кога Создателот одлучил да создаде човек, Тој се советувал со водечките ангели, и тие биле подделени во групи. Некои рекле: „Нека биде создаден,“ а некои рекле: „Нека не биде создаден“, како што е запишано: „Милоста и вистината се среќаваат заедно; праведноста и мирот се бакнале.“

* Милоста рекла: „Нека бидат создадени, бидејќи тој прави мислосливи дела.“

* Вистината рекла: „Нека не биде создаден, бидејќи тој е целиот полн со лаги.’’

* Праведноста рекла: „Нека биде создаден, бидејќи тој прави правдини.“

*Мирот рекол: „Нека не биде создаден, бидејќи е борбен.“

Што сторил Создателот? Тој ја зел Вистината и ја фрлил на земја, како што е запишано: „И ја фрли вистината на земја.“ Ангелите рекле пред Создателот: „Зошто го срамотиш својот печат? Нека стане Вистината од земја, како што е запишано: „Вистината излегува од земјата.“ Овој текст е тежок од сите гледни точки:

Тој не ја објаснува сериозноста  на стихот: „Ајде да направиме човек.“ Тоа е утеха која Нему Му треба, како што е запишано: „Избавување во срцето на советникот.“

Во одонос на вистината, како може да биде речено дека целото човештво е во лаги, кога нема генерација без некој како Аврам, Исак или Јаков?

Доколку зборовите на Тора се сериозни, како тогаш ангелите на Милоста и Праведноста се согласиле на свет кој е цел во лаѓи? Зошто Вистината се нарекува „Печат,“ кој се наоѓа на работ на писмото? Секако, реалноста постои надвор од печатот. Дали не постои реалност надвор од границите на Вистината? Дали вистинските ангели мислат за Оној кој делува вистински, или Неговите дела се невистинити? Зошто вистината заслужила таква строга казна, да биде фрлена на земја и во земја? Зошто во Тора не се споменати одговорите на ангелите, исто како и нивните прашања?

Ние мораме да ги разбереме овие две реализации кои се ставени пред нашите очи, кои се целосно спротивни. Ова се реализациите на постоењето на целата реалност на овој свет и реализацијата во однос на постоењето на одржување за секој еден во реланоста пред нас. Од овој крај, ние дознаваме, со сигурност, дека реализацијата е со крајно потврдено водство, кое го контролира создавањето на секое едно суштество во реалноста.

Ајде за пример да го земеме создавањето на човечкото битие. Љубовта и задоволствата се неговите први причини, сигурни и потпирливи за вршење на неговата задача. Веднаш откако е преселен од умот на таткото, Промислата обезбедува со сигурност чувано место во постелката во утробата на мајката, за ниеден туѓинец да не го допре. Промислата го обезбедува со секојдневна исхрана во доволна мерка. Таа се грижи за секоја негова потреба без да го заборави дури и за момент, сè додека не се здобие со сила да излезе во нашиот свет, кој е полн со препреки.

Тогаш, Промислатата му ја позајмува својата моќ и сила, и како вооружен и искусен херој, таа ги отвара портите и ги крши ѕидините, сè додека не дојде до луѓето, на кои може да им верува во деновите на слабост, на оние кои со голема љубов и сочувство го одржуваат неговото постоење, и оние кои се најскапоцените во целиот свет. Така,  Промислата го чува сè додека тој не се оспособи да може да постои и да продолжи да постои. Како и со човекот, така е и со животинското и растителното. Сите се чудесно чувани, нивнато постоење е безбедено, и секој научник тоа го знае.

Од друга страна, кога го земаме во обзир редот на постоењето и одржувањето во целата реалност, голема и мала, ние пронаоѓаме збунувачки редови, како на пример кога армијата бега од битката, болна, победена и со нанесена штета од страна на Создателот. Целиот нивни живот е смрт, немаат друго одржување освен со тупаница, и го ризикуваат сопствениот живот за корка леб. Дури и мала вошка му ги крши забите при оброк. Колку барање е доволно за да се здобие со доволно храна да се одржи себеси? Како што е тој, такви се сите, големи и мали, но уште повеќе така е со луѓето, елитата на Создателот, кои се вклучени во сè.

12) Во десетте Сефирот и Кедуша (Светост) ние земаме во обзир две спротивности. Првите девет Сефирот се со својство на давање, но Малхут означува примање. Исто така, првите девет се исполнети со Светлина, додека Малхут нема ништо сама по себе. Ова е значењето на нашата дискриминација на двата односи на Светлина во секој Парцуф. Ор Пними (Внатрешна светлина) и Ор Макиф (Опкружувачката Светлина), и два односи во Келим (Садови), кои се внатрешен Кли (Сад) за Ор Пними и надворешен Кли за Ор Макиф.

Но, тие во Кедуша не се навистина спротивни, бидејќи Малхут е во Зивуг (однос) со Вишите девет, и неговиот квалитет е да дава, исто така, со својството на Ор Хозер (Одразена Светлина). Но Ситра Ахра (Злата сила) нема ништо од Вишите девет. Тие се изградени од слободен простор, кој го претставува целосното својство на примање, на која се појавил првиот Цимцум (ограничување). Тој корен останал без Светлина дури и откако Светлината на Кав (Линија)  стигнала во Рашимо (сеќавање). Заради оваа причина, постојат две целосни спротивности, споредено со живот и Кедуша, како што е запишано: „Господ ги напраивл едните добри како другите“; бидејќи тие се наркеуваат „мртви.“

Тоа е објаснето погоре, во точка 6, дека целото прашање на Цимцум, ограничувањето, кое се појавило само за украсување на душите, во однос на изедначување на нивната особина со особината на Создателот, што претставува промена на садовите за примање, во форма за давање. Ние дознаваем дека оваа цел сè уште е одбивана од гледна точка на Парцуфим на Кедуша. Ова е затоа што нема ништо во слободниот простор, кој е целосната форма на примање, врз кој бил ставен Цимцум, така, за него не се однесува ниедна поправка, и тој не постои во реалноста. Исто така, овде нема поправка од страна на Ситра Ахра, иако таа има слободен простор, бидејќи таа има целосно спротивен интерес, и сè што таа прима е осудено на изумирање.

Така,  во овој свет на нас ни е потребен само човекот. Како новороденче, тој е одржуван од Ситра Ахра, и од неа ги наследува Келим на слободиот простор. Кога детето расте, се поврзува со структурата на Кедуша преку моќта на Тора и Мицвот, давање задоволство на својот Создател. Така, поедиенцот целата мерка на примање, која ја стекнал, ја променува да биде само за давање. Со тоа, тој ја изедначува својата форма, својата особина со особината на Создателот и во него се овистинува целта. Ова е значењето на постоење на време во овој свет.

Ние дознаваме дека прво, овие две гореспоменати спротивности биле поделени во два одделени субјекти, имено Кедуша и Ситра Ахра, по пат на, „Едиот е добар како другиот.“ На нив сè уште им е одредена гореспомената поправка, бидејќи тие прво треба да бидат во еден субјект, а тоа е човекот. Затоа, постоењето на време е неопходно за нас, бидејќи така двете спротивности ќе дојдат во човекот, една по една, што значи за време на Катнут, мало (новороденчето) и во време на  Гадлут, голем (созреаност/ возрасност).

13) Сега можеш да ја разбереш потребата за разбивањето на садовите и нивните својства, како што е запишано во Зохар и во писанијата на Ари, дека во секој од десетте Сефирот има два вида на Светлина, кои одат напред и назад.

Првата светлина е Ор Ајн Соф (Светлина на бесконечноста). Таа патува од Вишото надолу и при тоа патување се нарекува се Ор Јашар (Директна Светлина).

Втората Светлина е резултат на Кли од Малхут, кој се враќа од доле кон  Вишото, наречена Ор Хозер (Одразена Светлина).

И двете се одебунуваат во една. Знај дека од Цимцум надоле, точката на Цимцум е лишена од Светлина и останува во слободен простор. Вишата Светлина не може да се појавува во последниот Бехина (Фаза) пред крајот на поправката, и ова е особено за Ор Ајн Соф, наречена Ор Јашар. Но, втората Светлина, наречена Ор Хозер, може да се појави во последната Бехина, бидејќи на неа не се однесува случајот со Цимцум.

Сега ние дознавме дека сиситемот на Ситра Ахра и Клипот (Школки) е неопходен за целта на Цимцум, со цел во суштеството да се вградат големи садови за примање, додека некој се наоѓа во Катнут, кога е зависен од неа. Така, Ситра Ахра има потреба од изобилие. Каде таа ќе го прими тоа доколку е направена само од последната Бехина, која е празен простор од  било каква Светлина, бидејќи од Цимцум надолу, Вишата Светлина е целосно одделена? Така, се случило разбивање на садовите. Разбивањето укажува дека дел од Ор Хозер, од светот на Некудим, се спуштила од Ацилут во слободниот простор. Ти веќе знаеш дека Ор Хозер може да се појави во слободниот простор.

Ор Хозер, која се спуштила од Ацилут, содржи 32 специјални Бехинот (форми) на секоја Сефира од десетте Сефирот на Некудим. Десет пати помножено со 32 изнесува 320. Овие 320 Бехинот кои се спуштиле, биле подготвени за одржување на постоењето на нижите, кои доаѓаат до нив со два система, како што е запишано: „Господ го создал едниот добар како и другиот“ што значи свтовите АБЈА на Кедуша и спротивното, световите АБЈА на Ситра Ахра.

Во толкувањето на стихот: „ и луѓето ќе бидат посилни од другите луѓе,“ нашите мудреци рекле дека кога некој се издигнува, другиот опаѓа, и Цор се гради само над рушевините на Ерусалим. Ова е така бидејќи сите тие 320 Бехинот може да се појават за Ситра Ахра, во која структурата на системот Кедуша, со почит кон долните, е целосно уништен. Исто така, овие 320 Бехинот можат да се поврзат само за Кедуша. Тогаш, системот на Ситра Ахра е целосно срушен, и тие можат да ја поделат Светлината еднакво помеѓу нив, според делата на луѓето. Така тие се инкарнираат во двата сиситеми сè додека поправката не е целосна.

После разбивањето на садовите и опаѓањето на 320-те Бехинот, 288 искри од Светлината од Ацилут нанадвор, биле избрани и зголемени. Тоа означува сè што се спуштило од првите девет Сефирот во десетте Сефирот на Никудим. 9 помножено со 32 изнесува 288 Бехинот, и тие се оние кои повторно се поврзале да го изградат системот на Кедуша. Ние дознаваме дека само 32 Бехинот останале за Ситра Ахра, од тие што се спуштиле од Малхут од светот на Никудим. Ова е зачетокот на структурата на Ситра Ахра, во најзината најмала форма, кога таа сè уште не е способна за нејзината работа. Комплетирањето на нејзината структура завршило подоцна, преку гревот на Адам хаРишон со Дрвото на Осознавањето. Така ние дознаваме дека постојат два системи кои се спротивни меѓу себе, и делуваат за одржување на реалноста. Количината на Светлина која е потребна за постоење е 320 искри. Тие биле подготвени и измерени со разбивањето на садовите. Овој сооднос се движи во двата система, и од него зависи спроведувањето и одржувањето на постоењето на реалноста.

Ти треба да знаеш дека системот на Кедуша мора да содржи сооднос од 288 искри за да ги заврши нејзините Девет Виши Сефирот, и тогаш таа може да обезбедува и одржува постоењето на нижите. Ова било пред гревот на Адам хаРишон, и заради таа причина целата реалност тогаш била реализирана по пат на системот на Кедуша, бидејќи има 288 искри.

14) Сега ние го најдовме одговорот на учењето во однос на четирите групи: Милост, Праведност, Вистина и Мир, кои преговарале со Создателот во однос на создавањео на човекот. Овие ангели се слуги на човековата душа; така, Тој преговарал со нив, бидејќи целиот чин на создавање бил изведен според нив, и секоја душа се состои од Десет Сефирот во Ор Пними и Ор Макиф.

* Милоста е Ор Пними на првите девет на душата.

* Праведноста е Ор Пними на Малхут на душата.

* Вистината е Ор Макиф на душата.

Ние веќе рековме дека Ор Пними и Ор Макиф се спротивни, бидејќи Ор Пними е повлечена од законот на Светлината на Кав, која е спречена да се појавува во време на Цимцум, што преставува Гадлут, голема форма на примање.

Ор Макиф се протега од Ор Ајн Соф, која ги опкружува сите светови, бидејќи таму, во Ајн Соф , големите и малите се еднакви. Заради оваа причина, Ор Макиф свети и му дава на Цимцум, но многу помалку на Малхут. Бидејќи тие се спротивни, потребни се два Келим. Ова е бидејќи Ор Пними ги осветлува Вишите девет. Дури и кон Малхут, таа свети само според законот на Вишите девет, а воопшто не кон самата себе. Но, Ор Макиф свети во Келим кои се протегаат од Цимцум, кој се нарекува „надворешен кли.“

Сега можеш да разбереш зошто вистината се нарекува „Печат.“ Тоа е позајмено име од печат на работ на писмо, и крај на работите. Но, таа ги проценува и им дава според проценката. Без печатот тие се безвредни, и целиот текст е залуден. Истото е со Ор Макиф, кој дава на Цимцум, кој претставува Гадлут мерка за примање, сè додека не ја изедначи својата особина со таа на Создателот, да биде со цел да дава. Навистина, ова е целта на сите ограничени светови, Вишите и нижите.

Протестот на Вистината во однос на создавањето на човекот е тврдење дека тој е цел во лаѓи. Ова е затоа што, од гледна точка на Создателот, човекот нема надворешно Кли, кое тој треба да го привлече од Цимцум, бидејќи тој веќе бил одделен од Неговата Светлина. Така, Ангелите на Вистината не можат да му помогнат на човекот да го достигне Ор Макиф. Сите ограничени светови, Виши и нижи, биле создадени само заради комплетирањето и човекот е единствениот субјект. Но бидејќи овој човек не е одговара за неговата улога, тие претставуваат амбис и лага, и работата во нив е бескорисна.

Тоа е спротивно со Ангелите на Милоста и Праведноста, кои припаѓаат на Ор Пними на душата. Бидејќи тој нема ништо од Слободниор Простор, тие можат во изобилие да даваат Светлина на Нешама, во нејзина највозвишена совршеност. Така, тие биле среќни затоа што му користеле и со полно срце се согласиле за човековото создавање. Бидејќи тие се НеХЈ, (Нецах, Ход, Јесот), кои влегла со Зивук деХакаа (ударен однос), тие припаѓаат на половината на Ор Макиф од гледна точка на Охр Хозер во неа.

Ангелите на Мирот тврделе дека тој е борбен. Со други зборови, како тој ќе ја прими Ор Макиф? На крајот, тие не можат да дојдат во истиот субјект со Ор Пними, бидејќи се спротивни еден на друг, што значи борбени. Ор Макиф е поделена на две: идното Ор Хозер и иднота Ор Макиф. Надворешното Кли за Ор Хозер претставува Масах (Екран) додека за Надворешното Кли на Ор Макиф тоа претставува Авијут Бехина Далет (Четвртата фаза), што го означува Каменото Срце.

Ние дознаваме дека на Адам хаРишон му недостасувало само надворешното Кли, кое му припаѓа на Ангелот на Вистината. На него не му недостасувало надворешното Кли, кое му припаѓа на Ангелот на Мирот. Така, тие се согласиле со Создавањето, но тврделе дека тој е борбен, што значи дека Ор Јашар не може да влезе во внатрешното Кли, бидејќи тие се спортивни.

15) Сега на нас ни е дадено разбирањето за остатокот на стихови за гревот на Дрвотото на Спознанието на доброто и злото. Нашите мудреци, кои разоткриле дел од нив, сокриле десет дела во нивните зборови. Запишано е: „ и обајцата беа голи, човекот и неговата жена, и не беа засрамени.“ Знај дека наполнувањето го означува, се реализира во надворешното Кли. Така, текстот сака да ни ја покаже причината за гревот на Дрвотот на Спознанието, како што е запишано во стихот: „Клеветата е ужасна за децата на човекот, бидејќи со клевета ти доаѓаш врз него.“ Ова значи дека неговиот грев бил подготвен однапред, и ова е значењето на зборовите на Адам и неговата жена, дека немале надворешно Кли во моментот на создавањето, туку само внатрешно Кли, кое се протегало од системот на Кедуша. Затоа тие не биле засрамени. Затоа тие не го почувствувале нивниот недостаток, бидејќи срам се однесува на чувство на недостаток.

Познато е дека чувството на недостатотк е првата причина за исполнување на недостатокот. Тоа е како некој кој ја чувствува својата болест и е желен да прими лек. Но, тој кој не чувствува дека е болен, сигурно ќе го избегне лекот. Ова е работа на надворешното Кли. Бидејќи тоа се наоѓа во телото и е празно со Светлината, како што доаѓа од празниот простор, садот започнува да го чувствува недостатокот и празнината во него, со што поедиенцот станува засрамен.

Така, поедиенцот е приморан да ја исполни празнината и да го привлече недостатокот од Ор Макиф, која го исполнува тој сад, Кли. Ова е значењето на стихот: „и обајцата беа голи, човекот и неговата жена,“ од надворешното Кли. Заради оваа причина, тие не биле засрамени, бидејќи тие не го чувствувале отсуството. На тој начин на нив им е одредена целта за која биле содадени. Сепак, ние мораме темелно да ја разбереме возвишеноста на оној човек, кој бил создаден од рацете на Создателот. Исто така, неговата жена, на која Создателот ѝ дал поголема интелегенција од него, како што запишале (Нидах 45) во толкувањето на стихот: „ и Господ го создаде реброто.“

Така, кога тие паднале се однесувале како будалите, кои не знаат да се чуваат од лукавоста на змијата? Од една страна, таа змија, за која текстот сведочи дека била полукава до сите животни на полето, направила таква измама и празнина за тие да јадат од плодот на Дрвото на Спознанието, и дека ќе бидат претворени во Господ? Како таа лудост се сместила во нивните срца? Исто така, подоле е речено дека тие не јаделе заради желбата да станат Господ, туку едноставно бидејќи плодовите на дрвото биле добри за јадење. Ова навидум е ѕверска желба!

16) ние мораме да ја познаваме природата на двата вида на односи кои се типични за нас:

 * Првиот однос се нарекува „односот на доброто и лошото.“

 * Вториот однос се нарекува „однос на вистина и лага.“

Ова значи дека Создателот доделил сила во секое суштество, кое прави сè за свое добро и го носи до посакуваната совршеност. Првиот однос е активната, физичката сила. Таа делува на начин на осетот на горко и слатко, кое го одбива горкото, бидејќи е лошо за него, и го привлекува слаткото, бидејќи е добро за него. Оваа сила е доволна за Неживата, Растителната и Животинската реалност, за да ги донесе нив до посакуваната совршеност.

Над нив се луѓето, во кои Создателот вградил рационална делувачка сила. Таа делува со одбирање на гореспоменатиот втор однос, одбивајќи лаги, и празнина со омраза до точка на гадење, и привлекува вистини и корист со голема љубов. Овој однос се нарекува „односот на вистината и лагата.“ Тоа е вметнато само во луѓето, секој според својата мерка. Знај дека оваа втора сила, која делува, била создадена и дошла до човекот заради змијата. Во создавањето, тој ја имал само првата активна сила, од односот на добро и лошо, која била доволна за него, во тоа време.

Да го објасниме тоа преку алегорија. Ако праведните биле наградени според нивните добри дела, а злите казнети според нивните лоши дела во светот, Кедуша за нас би била одредена во реалност на слатко и добро, додека Ситра Ахра би била дефинирана во реалност на добро и горко. Во таа состојба, до нас би стигнала заповедта на изборот, како што е запишано: „Гледај, јас пред тебе поставив горко и слатко; затоа одбери слатко.“ Така, на сите луѓе би им било загарантирано да достигнат совршеност, бидејќи тие сигурно би бегале од грев, бидејќи тој за нив е лош. Тие цело време би биле зафатени со Неговите Мицвот, како што се денешните будали во однос на телесните работи и нивната нечистотија, бидејќи тоа за нив е добро и слатко. Таква била и работата за Адам хаРишон, кога Тој го создал.

„И стави го во Еденската Градина за да ја облекува и одржува.“ Нашите мудреци толкуваат: „да ја облекува“ се позитивните Мицвот, „да ја одржува“ се негативните Мицвот. Неговите позитивни Мицвот биле да јаде и да се насладува со сите дрва од Градината, додека неговите негативни Мицвот биле да не јаде од Дрвото на Спознанието на доброто и злото. Позитивната Мицва била слатка и фина, додека негативните Мицвот биле воздржување од горкиот плод што било тешко како смрт. Не е за изнанадување, и овие не можат да биде наречени Мицвот и работа.

Сличности на тоа ние наоѓаме во нашите сегашни задолженија, каде преку задоволства на Шабат и добрите денови ние сме наградени со возвишена Кедуша. Ние исто така сме наградени од одбивноста од рептили и инсекти и се што некој го смета за гадно. Ние дознаваме дека изборот во работата на Адам хаРишон бил по пат на „затоа избери го слаткото.“ Следува дека физичкиот вкус бил доволен за сè што му требало, да знае што заповедал Создателот а што Тој не заповедал.

17) Сега ние можеме да ја разбереме умешноста на змијата, за која нашите мудреци додале, и извести не нас дека САМ се облекол во тоа, бидејќи неговите зборови биле многу високи. Таа изјавила: „Да, Бог рекол: „не јади од ниедно дрво во градината?“ Тоа значи дека таа започнала да зборува со жената, бидејќи нејзе не ѝ било заповедано од Создателот. Така, таа ја прашала за режимите на светоста, што значи како знаеш дека Дрвото на Спознанието било забрането? Можеби сите плодови од Градината се забранети за тебе исто така?“ А жената рекла: „Од дрвата во градината ние смееме да јадеме“,  „... вие нема да јадете од тоа, ниту ќе го допрете, да не умрете.“

Тука потојат два факти:

А. Допирот не бил никогаш забранет, па така, зошто таа додава на забраната?

Б. Дали таа се сомневала во зборовите на Создателот? Создателот рекол: „со сигурност ќе умреш,“ а жената рекла „да не умрете.“ Дали е возможно таа да не му верувала на зборовите на Создателот дури и пред гревот?

Сепак, жената одговорила според прашањето на змијата. Таа знаела што забранил Создателот, дека сите дрва во Градината се слатки и добри за јадење. Но, таа веќе била блиску до допирање на тоа дрво во Градината, и од него вкусила вкус силен како смрт. Таа самата докажала дека според нејзино набљудување, постои страв од смрт, дури и од самото допирање. Заради оваа причина, таа ја разбрала забраната подобро отколку што слушнала од нејзиниот сопруг, и нема помудар од искусниот.

„Да не умрете“ во однос на допирањето. Одговорот мора да бил сосема доволен, бидејќи кој би се мешал и би го одрекувал вкусот на друг? Но, змијата се противела и рекла: „Ти нема сигурно да умреш; бидејќи Господ не знае дека денот кога ќе го изедеш, тогаш твоите очи ќе бидат отворени.“

Ние мораме да бидеме прецизни во однос на работата за отварање на очите, во ова место. Навистина, таа ја информирала за нова работа, која е над неа. Таа им докажала дека е клевета тврдењето дека Создателот создал  штетно во Неговиот свет. Така, со почит кон Создателот, тоа сигурно не е лоша или штетна работа. Наместо тоа, таа горчливост која ќе ја почувствуваш, која се јавува дури и кога си блиску да го допреш, е само од твоја страна, бидејќи ова јадење е за да те извести за висината на твојата заслуга. Така, за време на чинот е потребна дополнителна Кедуша, за целта на твојата душа да биде да носи задоволство на Создателот, и да ја оджува целта за која си создаден. Заради оваа причина, ова на тебе ти изгледа зло, затоа што е потребно да ја разбереш дополнителната Кедуша која се бара од тебе.

„Во денот кога ќе јадете од тоа,“ означува ако делото е во Кедуша и чистина јасна како ден, тогаш „ти ќе бидеш како Господ, познавајќи добро и зло.“ Како што сигурно му се слатки и целосно еднакви  на Создателот, така лошото и доброто ќе ти бидат и тебе, во целосна еднаквост, слатки и нежни.

Уште е возможно да се сомнева во веродостојноста на змијата, бидејќи Создателот тоа не го кажал Самиот. Затоа, змијата прво рекла: „бидејќи Господ не зне дека денот кога ќе јадеш од тоа, твоите очи ќе бидат отворени.“ Ова значи дека не е неопходно Создателот да ја извести, бидејќи Тој знае дека ако посветиш внимание, да јадеш од страната на Кедуша, очите ќе ти се отворат самите, за да ја разбереш мерката на Неговата големина. Тогаш во Него ќе почувствуваш голема слаткост и големина. Така, Тој не треба тоа да ти го даде до знаење, бидејќи Тој во тебе ја вградил силата за осознавање, за да знаеш самиот, што е во твоја корист.

Веднаш после тоа е запишано: „и кога жената виде дека дрвото е добро за јадење, и дека е задоволство за очите.“ Ова значи дека таа не се потпирала на Неговите зборови, туку заминала самата да испита со нејзиниот ум и разбирање и се осветила себеси со дополнителна Кедуша, за да му донесе задоволство на Создателот со цел да ја исполни посакуваната цел, а воопшто не за себе. Тогаш, нејзините очи биле отворени, и змијата рекла: „и жената видела дека дрвото било добро за хранење.“ Со други зборови, со гледање на тоа „тоа било задоволство за нејзините очи,“ пред таа да го допре, таа почувствувала голема слаткост и страст, кога нејзините очи самите виделе дека таа никогаш не ја видела толку посакуваната работа во сите други дрва во градината.

Таа дознала дека дрвото е добро за спознавањето, што значи дека тука има повеќе копнеж за ова дрво, отколку за сите други дрва во Градината. Ова се однесува на знаењето, дека тие биле создадени за чинот на јадење, и дека тоа е целата смисла, како што рекла змијата. И покрај сите овие набљудувања, „таа зеде од плодот и јадеше, и таа му даде и на својот сопруг, со неа и тој јадеше.“ Текстот прецизно пишува „со неа,“ што означува со чиста намера само да дава, а не за нејзина сопствена потреба. Ова е значењето на зборовите „и таа исто така му даде на својот сопруг, со неа“, со нејзината Кедуша.

18) Сега ние дојдовме до срцевината на работата и грешката која се однесува на неговите нозе. Ова Дрво на Спознанието на доброто и лошото било измешано со слободниот простор, што значи со формата Гадлут на примање, во која бил вметнат Цимцум, и од кој се одделила Ор Елион (Виша Светлина). Исто така било објаснето дека Адам хаРишон немал особина за примање во својата структура, од Гадлут која се протега од Слободниот Простор. Наместо тоа, тој се протегал само од системот на Кедуша, кој има особина само да дава.

Во Зохар (Кедошим) е запишано, дека Адам хаРишон немал ништо од овој свет. Заради таа причина, Дрвото на Спознанието било забрането за него, бидејќи неговиот корен и целиот систем на Кедуша се одделени од Ситра Ахра, заради нивната различност на својствата, што го претставува одделувањето. Така, и нему исто така, му било заповедано и бил предупреден во однос на тоа, бидејќи така ќе биде одделен од својот свет корен и ќе умре како Ситра Ахра и Клипот, кои умреле заради спортивноста и одделеченоста од Кедуша и Животот на Животите.

Но, Сатаната, што е САМ, Англелот на смртта, бил претворен во змија, се симнал и ја измамил Ева, преку измамата од својата уста: „Вие со сигурност нема да умрете.“ Познато е дека ниедна лага не успева доколку не е проследена со зборови на вистина. Така, тој започнал со вистина и ја открил смислата на Создавањето во неа, која била да го поправи тоа дрво, што значи да го поправи големиот сад за примање, да биде за давање.

Змијата рекла дека Бог јадел од ова дрво и така го создал светот, што значи гледај на таа работа во форма на: „крајот на делото е во подготвителната мисла,“ и заради тоа Тој го создал светот. Како што видовме погоре, целата работа за првиот Цимцум била само за човекот, на кого му е судено да ја изедначи особината на примање во давање. Ова била вистината, која е причината зошто змијата успеала и жената поверувала, кога се спремала себеси да прими и да ужива само со цел да дава. Дознаваме дека во секој случај, злото ќе исчезнело од Дрвото на Спознанието на доброто и злото, и ќе останело само Дрвото на Спознанието на доброто. Злото кое е таму, е само различност на особината „за себе“ која била вметната во суштеството. Сепак, со примање со цел да дава, тој е донесен до неговото целосно совршенство, и така ќе увидиш дека таа го направила големото обединување, како што треба да биде на крајот на делото.

Но, возвишената Кедуша била ненавремена. Таа била способна да го издржи само првото јадење, но не и второто. Јас ќе ви објаснам дека некој што се воздржал себеси од задоволство пред да го проба, и се навикнал на тоа, не е ист како некој кој се воздржува од задоволство откако веќе го пробал и се поврзал со него. Првиот секако дека може да се воздржи еднаш и за секогаш, но вториот мора да се воздржува напори за да се воздржи од копнежот - малку по малку сè додека работата не е завршена. Така е и тука, бидејќи жената сè уште немала пробано од Дрвото на Спознанието, и била целосно во давање. Заради оваа причина, за неа било лесно да го изведе првото јадење со цел да дава задоволство на нејзиниот Создател, со целосна Кедуша. Но, откако го вкусила, во неа се создала голема желба и копнеж кон Дрвото на Спознанието, сè додека таа не можела да се воздржи од копнежот, бидејќи работите излегле надвор од нејзина контрола.

Затоа нашите мудреци рекле дека таа јадела предвремено, што значи пред да биде зрело, пред тие да се здобијат со сила и моќ да владеат над нивните желби. Тоа е слично со она што мудреците го напишале во Масехет Јевамот: „јас јадев и ќе јадам уште.“ Ова значи дека кога тој точно знел дека Создателот му бил гневен, тој сепак не можел да се воздржи од тоа, бидејќи страста веќе била поврзана со него. Ние дознаваме дека првото јадење било од страната на Кедуша, додека второто било во голема нечистотија. Сега можеме да ја разбереме строгоста на казната за Дрвото на Спознанието, за која сите луѓе умираат. Оваа смрт се протега од јадењето, како што Создателот ги предупредил: „На денот кога ќе јадеш со сигурност ќе умреш.“ Работата е во тоа што Гадлут, особината за примање, се протега до неговите екстремитети од слободниот простор, и од Цимцум па натаму веќе не е можно да биде под ист покрив  со Ор Елион (Вишата Светлина). Така, тој вечен здив на животот, изразен во стихот, „и го вдахна здивот на животот во неговите ноздри.“ Заминал, и тој зависел од кришки леб како минлива храна.

Овој живот не е вечен како претходниот. Туку, тоа е слично на капка живот, живот кој бил разделен на многу мали капки, каде што секој капка е дел од неговиот претходен дел. И ова е значењето на искрите на душите, кои биле раширени низ неговото потомство. Така, кај целото негово потомство, сите луѓе во светот и во сите генерации, сè до последната генерација, која ја завршува целта на создавањето, се еден долг ланец. Следува дека делата на Создателот воопшто не се смениле, туку само гревот на Дрвото на Спознанието. Таа Светлина на живот, која дошла наеднаш во Адам ха Ришон се протегала и истегнала во долг ланец, кој се врти на тркалото на промена на особината, сè до крајот на поправката. Нема престанок ни за момент, бидејќи делата на Создателот мора да бидат живи и трајни“. Светоста се издига, и не се спушта“.

Како што е случајот со човекот, таков е и случајот со сите суштества во светот бидејќи сè се спушта од вечна и општа форма, на тркалото на промена на формата, како и човекот. Обете, и човекот и светот имаат внатрешна и надворешна вредност. Надворешната секогаш се издигнува и опаѓа, во зависност на внатрешната, и ова е значењето на: „со пот на твоето лице ти ќе јадеш леб.“  Наместо претходниот дух на животот, кој Создателот му го вдахнал во ноздрите, сега има пот на животот во неговите ноздри.

19) Нашите мудреци рекле (Баба Батра 17), „тој е злата склоност, тој е Сатаната, тој е Ангелот на смртта. Тој слегува и поттикнува, искачува и жали, тој доаѓа и ја зема неговата душа.“ Заради гревот на Дрвото на Спознанието настанеле две расипаности.

Првата расипаност е работата околу „издигнувања и поплаќи.“ Тој бил во искушение да јаде од Дрвото на Спознанието и се здобил со сад за примање од слободниот простор, во структура на неговото тело. Тоа за возврат  предизвикало омраза и оддалеченост помеѓу вечната Светлина на живото,т која Создателот му ја вдахнал во ноздрите и телото на Адам. Тоа е слично со реченото: „За сите кои што се горди, Создателот вели: „Тој и Јас не можеме да бидеме во ист простор.“ Затоа што гордоста произлегува од садовите за примање од слободниот простор, од кој веќе Ор Елион се одделила уште од времето на Цимцум. Во Зохар е запишано дека Создателот ги мрази телата кои примаат само за себе. Заради оваа причина, Светлината на животот избегала од нив, и тоа претставува првата расипаност.

Втората расипаност е опаѓањето на 288-те искри кои веќе биле поврзани во ситемот Кедуша. Тие биле дадени и опаднале до системот Ситра Ахра и Клипот, за светот да не се уништи. Ова е така заради системот на Кедуша и Келим од слободниот простор. Тука следи законот за спротивности: „Тој и Јас не може да престојуваме во ист простор.“ Така, 288-те искри биле дадени на системот Ситра Ахра, за тие да го чуваат и одржуваат човекот и светот низ сите инкарнации на душите во телата, како што е запишано: „десет илјади за генерација, и за илјада генерации,“ сè до крајот на поправката. Сега можеш да видиш зошто се нарекуваат Клипот. Тоа е бидејќи тие се како кора на плод. Цврстата кора го обвиткува и покрива плодот за да го чува од нечистотија и наштетување, сè додека плодот не биде изеден. Без тоа, плодот ќе се расипе и нема да ја исполни целта. Така ние дознаваме дека 288-те искри биле дадени на Клипот, да ја одржува и оспособи реалноста сè додека тие не се поврзат и не ја достигнат посакуваната цел.

Гореспоменатата втора расипаност е: „доаѓа и ја зема неговата душа.“  Јас сакам да кажам дека дури и тој мал дел на душата кој останал во личноста, кој е „слаткост од претходниот живот,“ исто така е земен од страна на Ситра Ахра, и преку тоа таа му дава од 288-те искри кои паднале во неа. За да се разбере тоа, потребна е јасна слика за Ситра Ахра каква што навистина е. Така, ти ќе бидеш во можност да ги испиташ нејзините начини. Сите делови на реалноста на долниот свет се гранки, кои се протегаат од  коренот, како отпечаток и печат од Вишиот Свет, и Вишиот од Повишиот и Повишиот од неговиот Виши.

Знај дека секој однос на гранките со нивниот корен е основан според нивната субстанца. Ова значи дека субстанцата во овој свет е основана на телесност, додека субстанцата на светото Јецира е основана на духовност, што се однесува на духовноста во Јецира. Така е во секој еден свет. Но, случувањата и реализациите во нив имаат иста вредност за секоја гранка од коренот, како две капки во бара, и како отпечаток, чија форма е идентична со таа на печатот од кој била отпечатена. Кога веќе еднаш го знеш тоа, ние можеме да ја бараме таа гранка која Вишата Ситра Ахра ја има во овој свет, и преку неа, ние ќе го дознаеме коренот на Вишата Ситра Ахра.

Во Зохар (Парашат Тазрија) ние дознаваме дека состојбите во човечките тела се гранки од Вишата Ситра Ахра. Така, да го земеме за пример Животинското ниво и да научиме од тоа. Ние дознаваме дека приливот кој се случува во телото преку достигнувањето на задоволства е тоа што му носи живот. Заради таа причина, Промислата вградила во суштествата способност во секое место каде што ќе ги насочат очите да гледаат задоволство, дури и во најбезначајните работи. Затоа што степенот на суштествата мора доволно да се зголемува, расте и одржува, и затоа нивните задоволства се во изобилие. Така ние дознаваме дека Светлината на задоволствата е предокот на животот.

Но, овој закон се однесува само на задоволства кои доаѓаат на степенот како целина. Но за разделени задоволства, кога задоволството е примено само од одделен дел од степенот на Животинското, ние согледуваме спротивно правило. Доколку има место со недостаток на неговото тело, кое на пример бара чешање, чинот на чешање ја носи наградата со него, и тоа чувствува големо задоволство кога го изведува. Но, тоа задоволство е натопено со капка од напивката на смртта: ако некој не ги води своите желби и прави како што приморувањето бара, плаќањето ќе го зголеми својот долг. Со други зборови, според големината на задоволството за чешање, толку ќе се зголеми и нанесувањето на штета и задоволството ќе се претвори во болка.

Кога повторно ќе закрепне, се појавува ново барање за чешање, и тоа со поголем интезитет од предходното. И ако некој сè уште не може да ги контролира желбите и прави што тие бараат, ќе нарасне и нанесувањето на штетата. Конечно, тоа му носи горка капка, која целосно ја труе крвта во животното. Ние гледаме дека тоа умрело од примање на задоволство, бидејќи тоа е задоволството на одделувањето, кое е примено само од одделен дел од степенот. Така, смртта делува спортивно од начинот на кој задоволството делува кога е во целиот степен. Сега пред нас ние ја гледаме формата на Вишата Ситра Ахра од глава до пети. Нејзината глава е желбата да прима за себеси, и да не дава надвор од себеси, какво што е и својството на барањето на телото со нанесена штета, со почит кон сите животни. Телото на Ситра Ахра е со одредено својство на барање, кое нема да биде исплатено. Повторното плаќање кое некој го прави го зголемува долгот и нанесувањето штета, како со примерот со примање на задоволство од чешање.

Данокот на Ситра Ахра е капката од напивката на смртта, која нè одделува и од последната искра на живот, која останала, како што капката отров од напивката на смртта ја труе крвта во животното. Ова е значењето на тоа што го рекле нашите мудреци: „на крајот, тој доаѓа и ја зема твојтата душа.“ Со други зборови, тие велат дека ангелот на смртта доаѓа со меч кој има капка отров на врвот; човекот ја отвара својата уста, тој ја става капката внатре, и умира. Мечот на ангелот на смртта е влијанието на Ситра Ахра, наречено Херев. [.22.] Заради одделувањето кое расте во зависност од мерката на примање, истото тоа одделување го уништува човека. Тој е приморан да ја отвори својата уста, бидејќи мора да прими изобиле за одржување од нејзината рака. На крајот, горката капка на врвот на мечот стигнува до него, и ова предизвикува одделување до последната искра од здивот на животот.

20) Како резултат на овие две расипаности, исто така и телото на човекот станало расипано, бидејќи при Создавањето тоа било точно прилагодено да прима избилие и одржување од системот Кедуша. Во секое остварливо дело, неговите делови се чувани од вишок и недостаток. Дело кое не е остварливо заради нерамнотежата, бидејќи таму има недостаток или вишок.

Како што е речено во „Поемата за Соединување“: „Во целета Твоја работа Ти не си изумил ништо; Ниту си додал , ниту си одзел ништо.“ Задолжителен закон е совршени дела да потекнуваат од Оној кој делува совршено. Но, кога човекот поминува од ситемот на Кедуша во системот на Ситра Ахра, заради лепенката која му е припоена на неговата конструкција, заради Дрвото на Спознанието, многу делови од него веќе се вишок, непотребни. Тие не примаат ништо од изобилието за одржување кое доаѓа од авторитетот на Ситра Ахра, како што е случајот со Луз (коска) (Зохар Мидраш ХаНе’елам, Толадот), и до некој степен со секој орган.

Така, поедиенцот треба да прими одржување во своето тело повеќе отколку што е потребно, бидејќи вишокот доаѓа кај секое барање кое произлегува од телото. Така, телото прима од нив. Но, вишокот не може да го добие својот дел. Така, неговиот дел останува во телото како вишок, кој подоцна телото мора да го исфрли. Како последица, системите за јадење и варење работат залудно. Тие се намалуваат сè до исчезнување ,бидејќи нивната осуда е предодредена, како таа на секој неурамнотежен чин, кој е осуден да се распадне. Така ние дознаваме од гледна точка на телото, неговата смрт зависи од причини и последици од Дрвото на Спознанието.

Сега ние сме наградени со познавање на двете спротивности, спротивни реализации (точка 11). Одржувањето на создадените суштества веќе поминал од системот Кедуша во системот Ситра Ахра. Ова е заради прилепувањето на големата желба за примање за себе, која се прилепила за создадените суштества заради јадењето од Дрвото на Спознанието. Тоа предизвикува одделување, спротивност, и омраза помеѓу сиситемот Кедуша и структурата на телата на создадените суштества, во овој свет.

Кога Кедуша повеќе не може да ги одржува и негува нив од Вишото, за да не ја уништи реалноста и за да предизвика чин на поправање во нив, таа го дава заедничкото избилие за одржување на реалноста - нејзините 288 искри - на ситемот Ситра Ахра, за тие да ги обезбедуваат сите суштества во светот за време на поправка. Заради оваа причина, реализациите на постоењето се многу збунувачки, затоа што од злите произлегува зло, и ако изобилието е намелено за суштествата, тоа со сигурност ќе донесе рушевини и уништување. Ако изобилието е зголемено, тоа носи поголема сила за разделување кон примателот, како што рекле нашите мудреци: „Оној кој има 100, сака 200; а оној кој има 200 сака 400.“

Тоа е како одделените задоволства кои го чувствуваат одделеното и расипано тело, каде што зголеменото задоволство го зголемува одделеувањето и нанесувањето штета. Така, самољубието постепено се зголемува во примателот, и поедиенцот жив го проголтува својот пријател. Исто така, животот на телото се скусува, бидејќи акумулацијата на примањето ја носи горката капка на крајот, поскоро, и каде да се свртат тие осудуваат. Сега можеш да разбереш што е запишано во Тосфот (Ктубот стр 104): „Кога некој се моли за Тора да влезе во неговото тело, тој всушност треба да се моли да не влегуваат слаткости во неговот тело.“ Ова е бидејќи својството на примање за себеси кое е спротивна на Кедуша, се зголемува и множи според мерката на задоволството кое некој го добива.

Така, како може некој да се стекне со Светлината на Тора во сопственото телo, кога тој е одделен и во целосна спротивност со својството од Кедуша, и помеѓу нив постои голема омраза, како и кај сите спротивности: тие се мразат и не можат да бидат под ист покрив. Затоа, поедиенцот мора прво да се моли во неговото тело да не влегуваат задоволства, и како што се насобираат делата во Тора и Мицвот, поедиецот полека се прочистува и го менува својството на примање да биде со цел да дава. Ние откриваме дека тој кој го изедначува своето својство со системот Кедуша. Со тоа се враќа љубовта како пред гревот на Дрвото на Спознанието. Така, поедиенцот е награден со Светлината на Тора, бидејќи тој стигнал до присуството на Создателот.

21) Сега темелно е разбрано зошто одговорот на ангелите во однос на создавањето на човекот, кое го запознавме во Мидраш (точка 11) не е поставен. Дури и ангелите на Милоста и Праведноста не се согласувале околку човекот, бидејќи тој целосно излегол од нивно влијание и станал целосно зависен од Ситра Ахра.

Мидраш завршува: „Тој ја зеде Вистината и ја фрли на земја. Тие сите веднаш рекоа: „Вистината нека протече од земјата.“ Ова значи дека дури и Ангелите на Милоста и Праведноста зажалиле за нинавата согласност, бидејќи тие не се согласиле Вистината да биде осквернавена. Ова се случило при јадењето од Дрвото на Спознанието, кога Вистината била отсутна од управувањето и одржувањето на реалноста, бидејќи силата за прегледност, која била вградена во човекот од страна на Создателот, која делува по пат на горко и слатко, ослабнала и не успеала (точка 17).

Намирниците за одржување, кои се 288-те различни Бехинот, веќе биле јасни како ден, поврзани во ситемот Кедуша. И „непцето ја вкуси неговата храна,“  во целост да го привлечат она што е сакано и слатко, и да одбиајат сè што е горко, за ниеден човек да не падне во нив. Но, после првото вкусување на Дрвото на Спознанието, заради кое  формата на Гадлут, за себепримање, се залепила за нив, нивното тело и Кедуша станале две спротивности. Тогаш изобилието на одржувањето, кое ги претставува 288-те Бехинот, заминало во рацете на Ситра Ахра.

Ние дознаваме дека 288-те искри кои биле избрани повторно се измешани во Ситра Ахра. Така, во релноста било создадено ново својство - својство чиј почеток е сладок и чиј крај е горчлив. Својството на 288-те искри било променето од страна на Ситра Ахра, каде што Светлината на задоволството носи одделување и горки капки. Ова е својството на матерјалното; првиот предок на секое уништување и збунување.

Запишано е: „Тој ја зеде Вистината и ја фрли на земја.“ Така, заради змијата, во човекот бил додаден нов однос - активна сила на спознавање. Таа делува по пат на вистина и лага, и поединецот мора да ја користи во периодот на поправката, бидејќи без неа користа е невозможна. (точка 17)

Дојди и види ги сите забуни кои настанале заради паѓањето на 288-те искри во рацете на Ситра Ахра. Пред тие да вкусат од Дрвото на Спознанието, жената не можела ниту да го допре забранетото дрво (точка17). Од самото приближување кон Дрвото на Спознанието, таа вкусувала горчливост која имала вкус на смрт. Заради оваа причина, таа ја разбрала и ја додала забраната за допирање. И после првото јадење, кога Ситра Ахра и марерјалното веќе го контролирале одржувањето на реалноста, забраната станала толку слатка, на почетокот, што тие не можеле да се водржат од неа. Затоа тој рекол „јас јадев и ќе јадам уште.“

Сега разбираме зошто наградата во Тора е наменета само за зрелите тела. Тоа е бидејќи целата смисла на Тора е да го поправи гревот на Дрвото на Спознанието, кој ја предизвикала збунетоста на реализирањето и одредувањето на реалноста. Тора е дадена за оваа поправка – повторно да ги издигне 288-те искри на Кедуша. Тогаш, реализирањето на одржувањето ќе се врати во Кедуша и збунетоста ќе исчезне од процесот на одржување на реалноста. Тогаш, луѓето ќе бидат донесени до нивната посакувана совршеност, сами по себе, само со односот на горко и слатко, што претставува првото делување, пред гревот на Дрвото на Спознанието.

Пророците, ито така, зборуваат само за ова поправање, како што е речено: „сите пророци предвидувале само за деновите на Месијата.“ Ова е значењето на враќањето на начините на одржување на светот по пат на одбрана на Промислата, како што било пред гревот. „Но за следниот свет“ што се оденсува на крајот на работата, што претставува еднаквост на особините со Создателот,“ никој не видел друг Бог освен Ти.“ Исто така е запишано дека во деновите на Месијата, доколку не се издигне Египет, за нив нема да врне, што значи преку односот на добро и лошо.

22) Сега ние ги разбираме зборовите на нашите мудреци дека Создателот не нашол сад кој држи благослов за Израел, туку мир. Ние прашуваме: „Зошто била одбрана оваа изјава да се заврши Мишна?“ Според горереченото, ние разбираме дека вечната душа на животот, која Создателот му ја вдахнал во неговите ноздри, само за потребите на Адам хаРишон, се одделила заради гревот со Дрвото на Спознанието. Тој се стекнал со нова особина, наречена: „потта на животот,“ што означува дека оптштото било подделено на многу делови, ситни капки, подделени помеѓу Адам хаРишон и сите негови потомци сè до крајот.

Следува дека нема промени во делата на Создателот, туку овде има дополнителна особина. Ова заедничка Светлина на животот, која била ставена во ноздрите на Адам хаРишон, се протегнала во долг ланец, кој се врти на тркалото на промената на особината во многу тела, едно по друго, сè до крајот на поправката. Произлегува дека тој умрел на истиот ден кога јадел од Дрвото на Спознанието, и вечниот живот се одделил од него. Наместо тоа, тој е врзан за долг ланец од страна на органот за размножување (што е значењето на сексуален однос, наречн „Мир“).

Ние дознаваме дека поедеинецот не живее за себе, туку за целиот ланец. Така, секој дел од ланецот не прима Светлина од Светлината на животот во себе, туку само ја пренесува Светлината на животот кон целиот ланец. Истото го пронаоѓаме и во нечиј живот: на дваесет години, тој е способен да се ожени; може да чека десет години да се родат синови; така, тој сигурно ќе биде татко до триесет. Тогаш тој седи и ги чека неговите синови додека не наполни четириесет, возраста на Бина (разбирање,сочувство), да може ним да им го пренесе богатството и знаењето кое го стекнал, и сè што слушнал и наследил од неговите предци; тој ќе му довери со надеж дека нема да ги изгуби на лоша работа. Тогаш тој веднаш заминува, и неговите синови го прдолжуваат ланецот и се наоѓаат на местото на таткото.

Било објаснето (точка 15) дека гревот на Дрвото на Спознанието бил задолжително за Адам хаРишон, како што било запишано: „клеветата е ужасна за децата на човекот.“ Ова е бидејќи поедиенцот мора да додава на структурата и надворешното Кли за да ја прими Опкружувачката Светлина, за двете спротивности да станат еден субјект, во две последователни времиња. За време на периодот Катнут, тој ќе биде зависен од Ситра Ахра. Неговите садови за примање од празниот простор ќе пораснат до нивната сакана мерка заради одделените задоволства кои некој ги прима заради себеси. Конечно, кога некој достигнува Гадлут и се вклучува во Тора и Мицвот, способноста да се променат садовите за примање, да бидат со цел да даваат, ќе биде возможно. Ова е првичната, целта наречена „Светлината на Вистината,“ и „Печатот“. (точка 14).

Но, познато е дека пред некој да се поврзе со Кедуша, тој мора  повторно да се повлече од примање од раката на Ситра Ахра, сè додека не дојде заповедтта на љубовта, „со целото твое срце и целата твоја душа.“ Така, што направиле мудреците со оваа поправка, доколку некој изгуби сè со што се стекнал во Ситра Ахра?

Заради оваа причина, Неговата Промисла ни дала зголемување на бројот на телата во секоја генерација, како што рекле нашите мудреци: „Тој видел дека праведните се малкумина, Тој застанал и ги ставил во секоја генерација.“ Ова значи дека Тој видел дека на крајот, праведните ќе се воздржат од примање за себеси и така нивната Опкружувачка Светлина ќе изчезне, бидејќи надворешното Кли кое е спремно за неа ќе се воздржи. Заради оваа причина, Тој ги ставил нив во секоја генерација, бидејќи во сите генерации, голем број на луѓе се создадени само за праведните, да бидат носители на Келим на слободниот простор.

Така, надворешното Кли неопходно ќе делува во праведниот. Ова е така бидејќи сите луѓе во светот се поврзани еден со друг. Тие меѓусебно делуваат во телесните склоности и мислења кои ги имаат. Затоа, тие неопходно ја носат склоноста за себепримање кон праведниот, и на овој начин тие можат да ја примат посакуваната Опкружувачка Светлина. Но следува дека, праведните и злобните треба да имаат еднаква тежина во секоја генерација. Сепак, тоа не е така, и за секој еден праведник постојат многу илјади злобни. Сепак, мора да се знае дека постојат два вида на водство во создаденото: а) квалитативна сила; б) квантитативна сила.

Силата на оние кои се наоѓаат кај нозете на Ситра Ахра е ниска, мала , непосакувана и бесцелна, и тие се дувнати како слама од ветер. Така, како може таквите да им направат било што на оние кои се мудри, со срце чиј пат е јасен во желба и цел, и пред нив свети столб од Вишата Светлина, дење и ноќе, доволно силно да донесе мала склоност во нивните срца?

Така, Тој на создаденото му дал квантитативна сила, и на таа сила не е потребен квалитет. Јас тоа ќе ви го објаснам со помош на начинот со кој пронаоѓаме квалитативна сила во случајот кај лавови и тигри, кои заради нивниот квалитет, на сила, ниеден човек не сака да се бори со нив. Спротивно на тоа, ние пронаоѓаме сила и моќ без никаков квалитет, како кај мувите. Но заради нивната бројност, ниеден човек не сака да се бори со нив. Овие скитници талкаа во куќата на човекот, слободно си ја користат масата и човекот е тој кој се чувствува слаб против нив.

Но, со коњски муви, инсекти и други такви непоканети гости, иако квалитетот на нивната сила е поголема од онаа на домашните муви, човекот нема да биде спокоен сè додека тој целосно не ги истреби од својот дом. Ова е така бидејќи природата не им дозволила да имаат репродуктивна способност како мувите. Следува дека сега можеш да ја видиш неопходноста да се има мноштво за секој еден праведник. Тие ја вградуваат нивната сурова склоност во него преку моќта на нивната бројност, но тие воопшто немаат квалитет. Ова е значењето на стихот: „Господ ќе им даде сила на Неговите луѓе.“ Тоа значи дека  Вечната Светлина на животот, која се достигнува со целиот ланец на создавањето, се нарекува „Сила.“ Текстот гарантира дека Создателот со сигурност ќе ни даде сила. Сепак, ние треба да прашаме, како?  Бидејќи секоја линост не е цела сама по себе, како што запишале нашите мудреци:  „Подобро за некој да не се родел отколку да се роди,“ „Зошто тогаш ние сме толку сигурни за Неговата вечност?“

Стихот завршува: „Господ ќе ги благослови неговите луѓе со мир,“ што значи благословот на синовите. Тоа е како што рекле нашите мудреци во „Масехет Шабат“, „Оној кој прави мир во куќата е неактивен.“ Тоа е така бидејќи  преку синовите, ланецот е врзан и поврзан сè до крајот на создавањето. Тогаш, сите делови ќе бидат вечни. Заради  оваа причина, нашите мудреци рекле: „Создателот не нашол приемник кој ќе го држи благолсовот за Израел, туку мир.“ Бидејќи како што Тој е вечен и примателот треба да биде вечен. Така ние дознаваме дека преку неговите синови, таткото го создава ланецот на вечноста, кој е соодветен вечно да го држи благословот. Следува дека мирот е тој кој ја држи и спроведува целовитоста на благословот.

Така, наште мудреци го завршуваат Мишна со стихот: „Бидејќи мирот е сад кој го држи благослвот на Тора и сите Мицвот за нас, сè до целосното и вечно искупување, кое следи набргу во нашите денови, Амин! Така сè ќе си дојде на свое место.