Толкувачите прашуваат за зборовите: „Вие стоите денес, сите вие - вашите главни, вашите племиња, вашите стари и вашите потомци, секој човек од Израел.“ Започнува со множина, „Вие“ (множина на хебрејски), и завршува во еднина, „секој човек од Израел.“ Авторот на книгата „Светлина и Сонце,“ објаснува дека со користење на множина и еднина укажува кон љубовта на пријателите. Иако помеѓу вас има „главни, племиња“ итн. сепак никој не гледа поголемо задоволство во себеси отколку во било кој човек од Израел. Наместо тоа, секој е еднаков и не се жали од другиот. Заради оваа причина, од Вишото исто така, кон нив се постапува соодветно, па затоа доле се доделува големо изобилие.
Наш начин е да изучуваме сè во некој објект. Произлегува дека секој треба да ја го земе на себеси товарот на Кралството Небесно, како товарен вол и како товарено магаре, кои се умот и срцето. Со други зборови, целата работа треба да биде со цел да дава. Според тоа, доколку некој работи со цел да дава и не сака никаква награда за возврат - освен да служи во светата работа без да се надева дека ќе му биде дадено нешто – тој нема желба за додатна работа. Со други зборови, примањето на некое знаење дека тој оди по правиот пат е барање, но сепак тој се откажува дури и од тоа, бидејќи сака да оди со затворени очи и да верува во Создателот.
Тој чувствува дека има луѓе кои имаат некое разбирање за работата на Создателот, но самиот тој е целосно празен. Со други зборови, тој многу пати го вкусува доброто во работата, но повремено чувствува дека е во состојба на „Вашите Глави.“ Со други зборови, повремено тој мисли дека сега достигнал степен каде што не е возможно да се намали до состојба на понизност. Тоа е состојба, каде доколку тој посака да се вклучи во работата на Бога, тој треба да направи големи напори за да го присили своето тело, дека работите кои ги прави повремено се под присила. Тоа е така бидејќи тој нема желба за работата и телото сака само да мирува и не се грижи за ништо. Наместо тоа, тој повремено чувствува дека стигнал до очигледното: нема ништо друго во светот освен да се работи со цел да се дава. Тогаш тој го пронаоѓа добриот вкус на работата. Тогаш во однос на неговите предходни состојби тој не може да ги разбере, ниту сега кога е во возвишена состојба. Така, според сите пресметки, тој одлучува дека е невозможно повторно да страда од опаѓање.
Но понекогаш, после ден, час или после неколку миути, тој опаѓа во таква состојба на понизност што дури и не може моментално да почувствува дека паднал од неговата возвишена состојба во „длабочините на големата бездна.“ Повремено, после час или два, тој ненадејно гледа дека паднал од високото ниво, што значи од неговата претходна сигурност кога тој бил најсилниот човек. Сега и тој е како секој човек од Израел, што значи како обична личност. Тогаш тој почнува да бара совет во неговото срце, „Што да правам? Како можам да се издигнам до состојбата Гадлут (Големина, возрасен) која ја имав претходно?“
Повремено, поединецот треба да оди по патот на вистината за да каже: „Мојата моментална состојба, која е во најголема понизност, значи дека јас намерно сум се отстранил од Вишото за да дознаам дали јас навистина сакам да ја работам светата работа со цел да давам, и да бидам слуга на Бога, бидејќи тоа го сметам за поголема награда од други работи.“
Тогаш, доколку некој рече: „Сега јас сакам да работам со цел да давам и не сакам да ја правам светата работа за да добијам некакво задоволство од работата. Тогаш тој се задоволува со работење на работата на Светоста како секој човек од Израел - со молење или слушање на дневна лекција – па така немам време да мислам со која намера учам и се молам, туку едноставно ги набљудувам делата без никаква посеба намера.“
Во тој момент тој повторно влегува во светата работа, бидејќи сега сака да биде Божји слуга без никакви предуслови. Ова е значењето на тоа што е запишано: „Вие стоите денес, сите вие,“ што значи сè што поминало, сите состојби кои си ги искусил - состојбата Гадлут или сотојбите пониски од Гадлут, кои се сметаат за средни; ти ги земаш сите тие детали и не го споредуваш некој степен со друг бидејќи ти не се грижиш за награда, туку само за спроведување на желбата на Создателот. Тој наредил да се почитува Мицвот (заповедите) и да се учи Тора, и тоа го правиме како и секој обичен човек од Израел. Со други зборови, состојбата во која се наоѓа моментално му е важна исто како кога мислел дека е во состојбата Гадлут. Тогаш, „Господ, твојот Бог, со тебе го прави овој ден.“ Ова значи дека Создателот прави завет со него. Со други зборови, точно кога некој ќе ја прифати Неговата работа без никакви услови и се сложува на светата работа без никаква награда, што се нарекува „безусловно предавање,“ тоа е времето кога Создателот прави завет со него.
Баал ХаСулам ја објаснува работата на правење завет: кога двајца гледаат дека се сакаат, тие прават завет помеѓу нив дека нивната љубов ќе остане за секогаш. Но, прашува: „Доколку се сакаат и разбираат дека оваа љубов нема никогаш да ги напушти, зошто тогаш прават завет? Зошто го прават овој завет, заради која цел? Со други зборови, што добиваат со правењето на завет? Дали е тоа ритуал или има некаква корист од тоа?
Тој рекол дека работата за правење на завет е затоа што сега тие разбираат дека е во нивен интерест секој да го сака другиот заради причини кои не можат да ги видат. Секој го чувствува другиот и се грижи за неговата благосостојба - па така прават завет. Но, кога никој нема никакви жалби против пријателот, или нема да го направат заветот, тие си велат еден на друг, „редно е да направиме завет еднаш за секогаш.“ Со други зборови, доколку постои состојба каде еден ќе има поплаки против другиот, тие двајцата ќе се сетат на заветот, кои го направиле, кога била откриена љубовта помаѓу нив.
Значи иако моментално не ја чувствуваат љубовта како што ја чувствувале тогаш, тие ја разбудуваат старата љубов, не гледајќи во каква состојба се сега. Наместо тоа, тие се враќаат назад кон правењето работи еден за друг. Тоа е користа од заветот. Така, дури и кога љубовта која била помеѓу нив го изгубила жарот, но поради заветот тие имаат сила повторно да ја пробудат љубовта која ја имале претходно. На овој начин, тие се подбутнуваат еден со друг кон иднината. Следи дека правењето завет е за иднината. Тоа е како договор кој го потпишале дека нема да се покајат кога ќе видат дека љубовната врска не е како што била, дека оваа љубов им давала големо задоволство додека си правеле добро еден на друг. Сега кога љубовта е заматена и тие се безпомошни, никој од нив не може да направи ништо за другиот. Но доколку тие сакаат да направат нешто за нивниот пријател, тие мораат да го земат во обзир претходното правење на заветот и оттаму ќе започнат повторно да ја градат нивната љубов. Тоа е како личност која потпишува договор со пријател и договорот ги поврзува за да не се разделат еден од друг.
Следува дека, „Вие стоите денес, сите вие.“ Со други зборови, тој мисли на деталите, „Вашите главни, вашите племиња, стари и вашите потомци, секој човек од Израел.“ Ова значи дека сите Виши степени кои ги имал, сега тој ги гледа дека тое го донеле во состојба на „Секој човек од Израел,“ и тој ја заземал таа состојба, како кога имал сотојби во кои ги сметал за добри. Тој вели: „Сега јас го правам мојот дел и се согласувам Создателот да ми даде тоа што Тој сака и јас нема да критикувам.“ Тогаш тој е награден со правење завет. Со други зборови, врската останува засекогаш бидејќи Создателот направил завет со тебе за секогаш.
Според горенаведоното, ние треба да го толкуваме стихот: „Тајните работи му припаѓаат на Господ, нашиот Бог, но работите кои се откриваат ни припаѓаат нам и на нашите синови засекогаш, за да можеме да ги исполниме сите зборови од овој закон.“ Ние треба да разбереме што ни говори овој сих. Ние не можеме да кажеме дека ни говори за нашето незнаење кое што е скриено, но само Создателот знае. Ние не можеме да го кажеме тоа. Без стихот сепак гледаме дека не знаеме што е скриено од нас. Така, што ни говори стихот?
Ние знаеме дека има скриени и откирени работи. Тоа значи дека активниот дел на тоа што го правиме е кога не можеме да видиме дали го правиме. Ако телото не сака да изведе Мицвот (заповеди), постои тактика. Поединецот може да се присили, што значи дека тој е принуден кон Мицва против неговата желба. Произлегува дека поправката е тесно поврзана со откриените нешта.
Скриената работа е намерата во Мицвата. Ова значи со која намера личноста нешто прави тоа му говори на самата личност. Тој, исто така, не може да знае освен ако не се лаже себеси додека тоа го прави. Тој мисли дека нема друга цел и дека е целосно посветен на Создателот. Но со делото, кое е наречено „откриениот дел“ не е важно дали личноста се лаже себеси, ако мисли дека носи Тефелин (амулетка), но всушност тоа не е Тефелин. Слично, жената не може да се лаже себеси кога вели дека ги пали свеќите на Шабат кога всушност не го прави тоа.
Но со намерата, може да се каже дека поединецот се лаже себеси. Тој мисли дека работи во Лишма (за Нејзино име) кога всушност тој е целосно во Ло Лишма (не за Нејзино име). Исто така, не може да постои поправка бидејќи човекот не може сам да си ги поправи мислите за да мисли што сака. Со работите кои припаѓаат на емоциите и знаењето, личноста е немоќна. Тој не може да го присили умот да разбира поинаку или да чувствува поинаку.
Сега можеме да го разбереме гореспоменатото. Сè што е лево за нас е практичен дел. Ова се нарекува „работите кои се откриваат ни припаѓаат нам и на нашите синови засекогаш, за да можеме да ги исполниме сите зборови од законот.“ Нам ни е заповедано да изведуваме дела, што значи дека нам ни е заповедано да го правиме делото дури и насилно. Но за намерата, наречена „скриениот дел“- во тоа ниеден човек нема увид и водство. Така, што треба да направиме за да го одржиме скриеиот дел? Овде сè што може некој да направи е да анализира. Тоа значи да се анализира себеси за да види дали навистина прави сè со цел да дава, или телото дава отпор на целта за давање. Тој чувствува дека е оддалечен од тоа, до степенот дека нема ништо што може сам да направи, бидејќи сите тактики со цел да дава, не му помагаат.
Заради тоа, стихот ни кажува дека работата околу Лишма, наречена „скриен дел“ му припаѓа на Господ, нашиот Бог. Со други зборови, само Создателот може да му помогне и не постои никаква можност тој самиот тоа да го постигне. Тоа не е во рацете на човекот бидејќи е над природата. Затоа стихот вели: „Тајните работи му припаѓаат на Господ, нашиот Бог,“ што значи дека тоа му припага на Него. Затоа Создателот треба да ја даде оваа сила наречена „да дава.“
Затоа нашите мудреци рекле во Кидушин т.30: „Човековата склоност го совладува секој ден и сака да го убие, како што е речено: „Злобниот го набљудува праведниот и сака да го покори.“ И доколку Создателот не му помогне, тој нема да го надмине, како што е речено: „Господ нема да го стави во негови раце.“
Работата која што сака да го покори, значи дека човекот сака да прави сè со цел да прима, а тоа се смета како одделно од Животот на Животите. Така поединецот останува ѕвер. Затоа нашите мудреци рекле: „Злобните се нарекуваат мртви додека се живи.“ Прозлегува дека „смрт“ се нарекува кога е намерата да прима. Ова се смета за одделување. Да се биде награден со Двекут (сплотување), што значи да ти биде доделена силата да даваш - да се има таква работа. Таа сила може да ја даде само Создателот; не е во човековата моќ да ја стекне. Затоа нашите мудреци рекле: „Човековата склоност го совладува секој ден и сака да го пороби и ако Создателот не му помогне, тој нема да ја надмине, како што е речено: „Господ нема да го остави во негови раце.’’
Од сето ова што го објаснивме ние ќе го разбереме стихот: „Тајните работи му припаѓаат на Господ Бог, но работите кои се откриени ни припаѓаат нам и нашите синови, ’’ дека на нас е само чинот да го направиме, но скриениот дел ќе го направи Создателот.
Но, сепак постои нешто што можеме да го направиме, за Создателот да ни го даде скриениот дел. Ова го следи правилото дека се бара разбудување од доле. Работата е следна: постои правило дека нема Светлина без Кли (сад), што значи дека нема исполнување без недостаток. Не можеш да вметнеш нешто ако нема процеп и тогаш да можеш да го ставиш каде сакаш. Но доколку нема шуплина, празен простор, како можеме да вметнеме нешто?
Затоа, прво треба да увидиме дека немаме сад за давање, наречен “Желба за давање’’ и дека ова е нашата Светлина. Како што објаснивме во претходната статија, нашата првична награда е да се здобиеме со желбата за давање, наречена „Одразена Светлина,’’ како што е речено: „Целата награда за која се надеваме е Одразената Светлина’’ (Општ предговор за Дрвото на Животот).
Затоа, доколу желбата за давање се нарекува „Светлина“ тогаш овој недостаток, кога гледа дека нема сила да дава, се нарекува „Кли.’’ Тој чувствува дека тоа му недостасува, тој гледа што губи со тоа што ја нема оваа моќ наречена „моќта за давање.“ Така, неговиот недостаток во него се гради според неговите чувства. Ова се нарекува „Кли’’ и „Објава,“ затоа што таму каде што му недостасува моќта за давање постои место за да влезе ова чувство. Ова се нарекува „доаѓањето на Светлината во Кли.’’
Но, треба да знаеме дека создавањето на ова Кли бара многу работа. Ние имаме Келим (мн. од Кли), наречени „недостатоци,“ кои сакаме да ги исполниме. Тие се нарекуваат “садови за самољубие,“ што значи дека сакаме да примиме исполнување. Овие се многу важни садови, бидејќи доаѓаат од страната на Создателот, кои ги создал со отсуство. Бидејќи Тој сака да прави добро на Неговите суштества, што значи дека Тој сака да им даде исполнување. Но, како е возможно да се даде исполнување доколку нема место да се стави исполнувањето? Заради оваа причина, тој ги создал овие садови со отсуство, за да го стави задоволството во нив. Произлегува дека ова е суштината на садот кој го создал Создателот.
Но, бидејќи овој сад се нарекува „желба за примање,“ тој сака да има еднаквост на форма, наречена Двекут (сплотување) со Создателот.“ Затоа овој сад е отстранет од примање на Вишото изобилие. Сега има потреба за нов сад за примање, кој се облекува во формираниот сад, каде само со двете дејствија: со наметнување на желбата за давање во желбата за примање - овој сад ќе биде спремен за примање.
Претходниот сад, наречен „желба за примање,“ доаѓа од Создателот додека долните немаат никакво учество во работата на желбата за примање, туку сè доаѓа од Создателот и долниот не може да додава исто како и во првиот сад, наречен „желба за примање.’’ Но, разликата е дека садот за давање мора прво да е побаран од човекот. Тој бара од Создателот да му биде дадено нов сад.
