Објаснување на работата „давање“. Кога човек му служи на некој кој останатите го сметаат за важен, таа важна личност не мора да го награди него за неговата услуга. Туку, самата услуга тој ја смета како награда. Ова значи дека кога човек знае дека некој е важна личност, тој веќе ужива во услугата и не му треба друга награда за неговата услуга. Наместо тоа самата услуга е неговото задоволство. Но доколку ѝ служи на обична личност тој нема задоволство од услугата и мора да биде награден.

На пример, некоја важна личност пристига со авион и носи мала актовка. Важната личност му ја дава актовката на некого да ја однесе во колата со која ќе замине дома. За оваа услуга тој сака да даде, да речеме 100 долари. Човекот сигурно ќе одбие да ги прими, бидејќи задоволството кое доаѓа од неговата услуга е поголемо од 100-те долари кои тој му ги дава. Но, доколку е обична личност, тој не би му служел дури ни за пари. Наместо тоа тој би му рекол: „Постојат вратари, тие ќе ти ја однесат актовката до колата. За мене е долно да ти служам на тебе. Бидејќи тоа е работа на вратарите и тие би биле среќни да те услужат ако им платиш.“

Од ова следува дека за истото дејствие не постои разлика во самото дејствие, туку за кого и со каква намера го прави тоа дејствие. Тоа зависи само од важноста на таа личност во очите на поединецот, значи што тој чувствува во однос на големината на таа важна личност. Не е важно дали поединецот разбира дека е важна личност и дали другите околу него велат дека е важна личност. Ова сознание веќе му дало сила да му служи без потреба за награда.

Според горенаведеното, ние треба да разбереме дека работата е во намерата на оној кој ѝ служи на важната личност. Дали неговата намера е да му служи, затоа што тој тоа го смета за голема привилегија? Или е затоа што тој добива големо задоволство со самото служење? Од кој извор доаѓа до него самото задоволство при служењето на важната личност? Тој не знае. Но, тој гледа нешто природно, дека овде има големо задоволство. Па така тој сака да му служи.

Со други зборови, дали неговата цел е важноста на оваа личност и затоа тој сака таа личност да ужива? Или сака да му служи само затоа што на важната личност му причинува задоволство? Ова значи, доколку може да го има истото задоволство како тоа што го зема кога му служи преку други средства, дали тој би се откажал од услугата, бидејќи тој сака да му служи чувствувајќи го примањето на добро чувство и затоа му служи?

Прашањето е дали услугата е бидејќи сака важната личност да се чувствува добро од задоволството кое го добива при служењето, како резултат, или неговата цел не е за самиот него туку само за важната личност да се чувствува добро. Или дали тој нема обзир за важната личност, туку во обзир ги зема сите негови калкулации за тоа колку задоволство може самиот да извлече од тоа?

Прашуваме:„Дали е важно со каква намера тој работи?“ Одговорот е дека тој треба да знае што значи сад за примање. Постојат три односи кои ќе ги видиме во чинот на давање.

- Тој се вклучува во давање кон други - дали со неговото тело или пари - со цел да биде награден за тоа. Со други зборови, самата услуга не му е доволна за да му даде задоволство. Наместо тоа, тој сака да му биде дадено нешто за возврат. На пример, тој сака да му биде дадена чест за возврат за неговата работа во давање. Затоа, тој има сила да работи. Но, доколку тој не е уверен дека ќе прими чест за возврат, тој не би го направил тоа.

- Тој се вклучува во давање кон другите и не сака да му биде дадено никаква награда за тоа, што значи нешто друго, нешто сосема друго. Тој се задоволува со изведување дела на давање. Во неговата природа е да ужива во правење добро кон другите и ова е целото негово задоволство. Секако, ова е понапреден степен од првиот, бидејќи од тука ние гледаме дека тој прави нешта со цел да прави добро кон другите. Тоа ќе го наречеме „давање со цел да дава.’’

Но, доколку сакаме да погледнеме малку подлабоко и ја анализираме неговата вистинска намера во давањето кон други, дали ги прави сите тие дела затоа што сака да ужива - што значи за самољубие, бидејќи според неговата природа, тој ужива во делата на давање, или неговата цел е да ужива во тоа другите да имаат добри работи? Со други зборови, дали тој ужива во тоа другите да имаат добро расположение и затоа тој се обидува да прави добро кон другите, за тие да бидат во добар дух и да уживаат во нивните животи? 

И доколку би видел дека има друга добра личност и таа личност успева повеќе во тоа што тој сака да го прави за неговите луѓе, дали тој би го отстранил неговото задоволство во изведба на дела за давање и да проба да ја остави другата личност да го прави тоа? Тој работи со цел да не прими никаква награда. Дури и да види дека постои некој друг кој е поспособен, тој се откажува од неговото задоволство за давање кон други и се грижи само за добросостојбата на другите. Ова се нарекува „давање со цел да се дава.“

Така, постојат безројни анализи кои треба да се направат за неговата вистинска намера: дали тој го сака Вишиот дух за себе и затоа им служи, или тој се стреми да го даде својот Виш дух на важната личност. За да се разберат гореспоменатите разлики, оваа работа можеме да ја разбереме како со човек кој си замислува дека другиот е многу важна личност и затоа тој сака да го задоволи, за да биде во Вишиот дух и затоа сака да му служи. Но, за време на служењето кое го прави за него, тој самиот е во Вишиот дух и се чувствува воздигнато. Сега чувствува дека сите задоволства кои ги почувствувал во неговиот живот не се ништо во споредба со тоа што го чувствува сега, бидејќи ѝ служи на најважната личност во светот. Тој нема зборови да го опише задоволството кое го добива од тоа што сака да ја направи важната личност да биде во Вишиот дух.

Сега тој може да се анализира себеси, што значи дали неговата цел е да сака да дава задоволство на важната личност, дали се грижи за неговото добро, што значи дека му дава задоволство бидејќи на него ќе му се подигне духот? Или е со цел само важната личност да ужива, за важната личност да има подигнат дух и дека тој има голема желба да ѝ служи само заради големината на таа личност?

Така, иако за време на служењето тој чувствува големо задоволство дека ја врши услугата, сепак, доколку знае дека постои некој кој може да ѝ даде поголемо задоволство на важната личност, тој го отстапува своето задоволство, кое може да го почувствува за време на служењето. Наместо тоа, тој со цело срце посакува другиот да ја прави таа услуга, бидејќи тоа би му донело поголемо задоволство отколку тој да му служи. Затоа следи дека доколку се согласи да ја препушти услугата - иако тој искусувал големо задоволство од тоа служење, сепак, во корист на важната личност и да го направи позадоволен, тој се откажува; бидејќи не мисли на себе туку само на користа на важната личност. Ова се смета дека тој нема намера за самокорист. Наместо тоа, сè е со цел да дава и тој не се зема себеси во обзир. Тогаш, тој има целосна анализа, бидејќи не може да се измами себеси и ова се нарекува, „целосно давање.’’

Но, треба да знаеме дека сето ова не може да го достигне сам. За ова е речено (Кидушин,30), „Човековата склоност го совладува секој ден и сака да го убие, како што е речено: „Злобниот го набљудува праведникот и сака да го пороби.“ Доколку Создателот не му помогне, тој нема да се надмине самиот себеси, како што е речено: „Господ нема да го остави во негови раце.’’ Ова значи дека прво поединецот мора да види дали има сила да делува со цел да дава задоволство кон Создателот. Потоа, кога веќе осознал дека сам не може да го достигне тоа, тогаш ја насочува неговата Тора и Мицвот кон една точка, која е: „Светлината во него го поправа,“ Ова ќе биде единствената награда која тој ја сака од Тора и Мицвот. Со други зборови, наградата за неговиот труд ќе биде: „Создателот да му даде сила наречена „моќ за давање.’’

Постои правило дека оној кој прави напор, што значи се поништува себеси, тоа е затоа што тој сака нешто и знае дека без труд нема да му биде дадено, па така мора да работи. Заради оваа причина, човекот кој се труди да ја задржи Тора и Мицвот со сигурност нешто му недостасува и затоа тој се труди преку Тора и Мицвот да се здобие со тоа. Според тоа поединецот мора да обрне внимание и да го заврши тоа што го сака - наградата која ја сака за неговата работа - пред да ја започне неговата работа во служење на Создателот. Или просто речено, која е причината која го принудува да се вклучи во Тора и Мицвот? Тогаш, кога ќе одлучи што му е потребно, за што треба да работи, тогаш човекот започнува да мисли многу силно, сè додека не му стане тешко да знае што навистина сака.

Затоа постојат многу луѓе кои кога ќе започнат да ја согледува смислата на нивната работа не можат да ја увидат нивната вистинска цел. Заради оваа причина, тие велат, „зашто да се заморуваме со анализа?’ Наместо тоа, тие работат без цел и велат: „Ние работиме за следниот свет.“ А што е следниот свет? Тие одговараат: „Зошто треба да мислиме на тоа? Ние веруваме дека тоа е добро и се задоволуваме со тоа. Кога ќе ја примиме наградата од следниот свет тогаш ќе знаеме што е тоа. Зошто да навлегуваме во анлизи?’’

Само малкумина велат дека постои работата Двекут (сплотување) со Создателот, и за да се достигне Двекут тие мораат да достигнат еднаквост во форма, што значи: „како што Тој е милостив и ти да си милостив.’’ Тогаш тој започнува да се обидува да достигне еднаквост на форма - сите негови дела да бидат кон давање. Само тогаш забраната и притаеноста која постои во светот се трга од него и тој започнува да ја чувствува Кедуша (Светоста).

Но кога тој започнува да достигнува степен на давање во неговата работа, тој гледа дека е многу далеку од тоа, дека тој нема желба за мисла, збор или дело кое би го сторил со цел да дава. Тогаш тој не знае што да прави за да се здобие со моќ на давање. Секој пат кога вложува труд тој гледа дека целата работа е далку од него. На крајот, тој разбира дека тој самиот не може да го достигне тоа.

Тогаш тој разбира дека само Создателот може да му помогне и разбира дека мора да се вклучи во Тора и Мицвот со цел да ја прими наградата. Наградата за неговиот труд ќе биде Создателот да му даде моќ за давање. Тоа е наградата на која тој се надева, бидејќи тој сака да достигне Двекут со Создателот, што е еднаквост на форма, што значи давање. Ова е единствената награда на која се надева - дека преку неговата работа во Тора и Мицвот нему ќе му биде дадено тоа што не можел да го достигне сам. Наместо тоа, нему му треба друг кому ќе го даде. Тоа е како труд во телесноста: бидејќи поединецот нема пари сам по себе, тој работи и за возврат му се исплаќаат пари. Слично, во духовноста, тоа што не може да го достигне сам, потребно му е некој да му го даде. Ова е тоа што тој го нарекува „награда.“ Затоа, кога човекот сака да го достигне квалитетот на давање, бидејќи тој сака да достигне Двекут со Создателот и тој не може да го достине тој квалитет, туку треба Создателот да му го даде. Тоа што сака да му биде дадено се нарекува „награда.“

Но, постои правило, ако некој сака награда, тој мора да вложи труд во работата. Тој труд е да ги одржува Тора и Мицвот за да му биде дадена оваа награда, која се нарекува „моќта на давање,“ што значи да излезе од самољубие и да се прими желба со која ќе има сила да се вклучи само во љубов кон други. Ова е значењето на: „човекот треба секогаш да се вклучува во Тора и Мицвот во Ло Лишма (не за Нејзино име). Од Ло Лишма доаѓа до Лишма (за Најзино име), бидејќи Светлинта во неа поправа.“ Така, преку трудот во Тора и Мицвот, за да се достигне Лишма, тој ќе се стекне со степенот Лишма од претходниот труд. Затоа тој е награден со Светлината во неа, која поправа и тоа се смета дека нему, од Вишото, му е дадена моќта да дава.

Но, тој треба да праша: „Зошто претходно треба да вложи труд а отпосле му се дава Светлината на Тора? Зошто не му е дадена Светлината на Тора веднаш, за веднаш да го поправи?  Исто така, зошто да се вложува труд и работи за ништо и да троши време за ништо? Нели би било подобро доколку Светлината би му била дадена на почетокот на неговата работа, што значи дека тој веднаш би ја примил Светлината и веднаш би започнал со неговата работа во Лишма?

Работата е во тоа дека не постои Светлина без Кли (сад), а Кли значи желба. Со други зборови, кога човекот има потреба и копнее да ја задозволи таа потреба, тоа се нарекува Кли - сад. Само тогаш, кога има сад - што значи желба за исполнување, тогаш може да се рече дека нему му е дадено полнењето и тој е задоволен со исполнувањето кое му е дадено, бидејќи по тоа копнеел. Самото исполнување се смета за награда, кога копнежот прима. Мерката на важноста на исполнувањето зависи од мерката на копнежот. Според мерката на неговото страдање при копнеење поединецот ужива во исполнувањето.

Заради оваа причина, невозможно е на човекот да му се даде Светлина која ќе го поправи, кога тој нема желба за тоа. Ова е затоа што негово поправање е кога тој ќе ја изгуби моќта на самољубието и ќе ја прими моќта на љубов кон другите. Доколку личноста нема желба да излезе од самољубието тогаш му се вели: „Направи одредена работа и за возврат ќе немаш самољубие“. Нешто што тој не го смета како награда. Напротив, тој смета дека за работата која ја направил за некого, треба да биде награден, за возврат на неговиот труд. Но за возврат, тој му дал нешто лошо, толку лошо што тој ќе го изгуби целото свое самољубие. Кој би се согласил на тоа?

Заради оваа причина, прво поединецот треба да учи во Ло Лишма, за преку неа, со помош на телото, кога копнее да се откаже од мало задоволство, да прими поголемо. Но според природата, човекот е неспособен да замисли задоволство ако не е базирано на самољубие. Затоа, нему му е кажано дека тој ќе биде награден со вклучувањето во Тора и Мицвот. Ова не е лага, бидејќи тој со сигурност ќе биде награден. Со други зборови, нему му е кажано дека за неговиот труд во Тора и Мицвот ќе биде награден. Ова е вистината бидејќи тој навистина ќе биде награден, но наградата ќе се смени.

На пример, таткото му вели на детето: „Ако си добро момче, јас ќе ти купам автомобилче - играчка.“ Потоа, таткото оди во странство и се враќа неколку години подоцна. Синот веќе пораснал, отишол при татка си и му рекол: „Татко, пред да заминеш во странство ти ми вети автомобилче, играчка.“ Тогаш таткото му купува вистински автомобил. Синот е паметен и разбира дека сега не е време за пластична играчка, туку за вистински автомобил. Дали тоа се смета за измама од страна на татко му? Се разбира не! Наместо тоа, сега момчето гледа дека кога бил дете, тој не би можел да разбере опиплива награда.

Овде, исто така, започнува со опиплива награда, наречена Ло Лишма, што значи оној кој копнее да биде награден со нешто што е безвредно во споредба со вистинската награда која ќе ја прими - ќе биде награден со Лишма, кое е Кли, садот. Во тој сад поединецот може да го прими задоволството кое Создателот сака да му го даде. Тие се вистинските задоволства. Следува дека со работа во Ло Лишма, што значи да прими награда, ова е вистина, што значи дека кога е со цел да дава, тој исто така ќе биде награден. Единствената невистина е во самата награда.

Додека човекот е во Ло Лишма, тој мисли дека ќе му биде дадена друга награда, бидејќи садот кој прима е наречен „самољубие.’’ Но потоа, тој почнува да разбира дека Келим (садовите) кои всушност ја примаат наградата се садови за давање и токму преку тие садови се прима вистинското задоволство. Тогаш тој чувствува дека е најсреќниот човек на светот. Наградата која сакал да ја прими додека бил во Ло Лишма е награда соодветна за мало момче. Така, кога се учи да се прими награда и задоволство за работата во Ло Лишма, тоа не се смета за лага, бидејќи не губи ништо со тоа што наградата е заменета за поголема награда. Ние треба да објасниме дека Ло Лишма не е вистинското име, како што се мисли. Наместо тоа, наградата има друго име. Но, наградата останува награда и наградата не се менува. Само името на наградата се менува – од лажна и замислена награда во вистинска награда.

Од горенаведеното следува дека главната работа која му е потребна на човекот за возврат на неговата работа во Тора и Мицвот е: Создателот да му даде садови за давање, кои тој не може да ги добие сам, бидејќи се спротивни на природата. Но, ова е дар од Вишото. Неговата награда ќе биде секогаш да го чека времето кога може да му донесе задоволство на Создателот. Бидејќи ова е награда која ја чека, ова се нарекува „негова награда.’’

За да се разбере горенаведеното ние треба да погледнеме во „Општ вовед во Дрвото на Животот’’ (точка 3), каде е запишано: „Коренот на темнината е Масах во Кли на Малхут, додека коренот на наградата е во Одразувачката Светлина која произлегува преку Зивуг де Хакаа.“ Таму тој го нуди коренот, а не во она што го гледаме во овој свет. Сè што гледаме во овој свет е само гранка која се протега од коренот, од Вишите Светови. Тука тој вели: „Коренот на трудот, кој човекот го чувствува во овој свет, се протега од коренот на Масах во садот на Малхут.’’ Ова значи дека кли – садот којшто го имаат суштествата се нарекува „желба да се прима задоволство.“ Тој сад го создал Создателот заради Неговата желба да ги задоволи Неговите суштества. Така, Тој во суштествата создал желба да примаат задоволство. Во Вишите Сефирот, ова се нарекува Малхут. Потоа, ние дознаваме дека постои Цимцум (ограничување). Ова значи дека поединецот не сака да биде примател бидејќи сака еднаквост во форма со Создателот. Така било направено правило во Кедуша (Светоста) дека ништо не се прима сè додека нема цел да се дава.

Ова е значењето на поправката на Масах (екранот). Бидејќи ние говориме за Виша Светлина, несакањето да се прими Светлина се нарекува „Масах“ (екран). Тоа е како кога личноста става завеса или превез при силно светење на сонцето и тој не сака да ја прими сончевата светлина. Така кога зборуваме за Вишата Светлина, иако Малхут има голема желба и копнеж да прими Светлина на задоволство, таа сепак го одбегнува задоволството, не примајќи го, бидејќи таа сака еднаквост на форма. Ова се нарекува „труд’’ што значи правење нешто во спротивност со нејзината желба - спречување на самата неа од примање на задоволството.

Во телесниот свет, исто така, кога личноста мора да се откаже од некое задоволство, тоа се смета за труд. На пример, доколку човекот ужива во одмор и заради некоја причина тој мора да се откаже од неговиот одмор и да направи нешто кое се нарекува „труд“ Тој исто така ни покажува каде е коренот на Вишиот Свет, кога телесната гранка прима награда. Тој ни покажува дека коренот на наградата се протега од Одразувачката Светлина - желбата за давање која произлегува од Зивуг де Хакаа која се појавува помеѓу Вишата Светлина, Масах и Авијут (грубост). (Види изучување на Десетте Сфирот, дел 4 точка 8).

Тој пишува: „Облечената Одразувачка Светлина доаѓа како резултат од две сили.“

Во духовноста, Зивуг де Хакаа означува кога две работи се спротивни една од друга, тоа се смета како Хакаа (удирање/тепање). Ова значи дека од друга страна, човекот навистина ја сака таа работа бидејќи тој гледа дека тоа ќе му даде големо задоволство, но од друга страна, тој тоа го надминува и не го прима бидејќи сака еднаквост на форма. Навистина, тука има две желби:

1) нашата желба да примаме задоволство и

2) желбата за еднаквост на форма.

Од тие две настанува нешто ново, наречено „облечена Одразувачка Светлина.“ Со оваа сила, тој подоцна може да се стекне со Вишото изобилие бидејќи Одразувачката Светлина е соодветниот сад за примање на наградата. Со други зборови, со овој сад, тој има две работи :

1) Тој го прима задоволството кое се наоѓа во Вишото изобилие, кое произлегува од Мислата за создавање да се прави добро на Неговите суштества.

2) Во исто време тој се наоѓа себеси во еднаквост во форма и тоа е вториот однос кој тој го има кон примање на изобилието.

Од горенаведеното, ние гледаме дека целата награда е само примањето на Одразувачката Светлина, која е моќта за давање. Долниот ја примаат од Вишите, која се нарекува „Одразена Светлина,’’ што значи дека нижиот му дава на Вишиот. Ова значи дека изобилието кое прво дошло од Создателот наречено „Директна Светлина,“ како што е запишано: „Бог го создал човекот директно.’’ Тоа е дека мислата на создавање била да прави добро на Неговите суштества, што значи човекот да прими изобилие и ова се вика „директно.’’

Но, примателите на изобилието сакаат еднаквост во форма, бидејќи имаме поправка наречена „Одразена Светлина.’’ Ова значи дека примателот на изобилието не го прима задоволството затоа што сака да ужива, туку затоа што сака да му даде на Вишиот. Со други зборови, како што Вишиот сака примателот да ужива, така примателот се стреми да го врати задоволството кон Давателот, што значи Вишиот да ужива во исполнувањето на Неговите мисли. Затоа следува дека наградата е Одразената Светлина, што значи моќта за давање која нижите ја примаат од Вишите.

Но сепак ние треба да разбереме зошто рековме дека садот, кој е наречено „моќ за давање,“ е целата награда. После сè, „награда“ се однесува на нешто што е примено. Ние велиме, „јас работам за плата“, или велиме дека целта на создавањето е да прави добро на Неговите суштества, што значи дека тие ќе примат награда. Па така ние велиме дека наградата се нарекува „моќта за давање.“ И што разбираме? Дека наградата треба да биде: на личноста да ѝ биде доделено достигнување на Неговата Божественост и тајните на Тора итн. Но, зошто вели дека наградата е во достигнување на моќта на давањето? Што значи моќта на давање? Тој ни кажува дека ова се протега од Вишиот корен, наречен „Одразена Светлина.“

Постои познато правило дека кравата сака да дава повеќе отколку што телето сака да цица. Затоа следи дека Создателот сака да му даде на суштеството повеќе отколку што суштеството сака да прима. Кој се ограничува? Мора да запомниме дека Цимцум се појавува за суштеството да има еднаквост на форма. Ова е поправка со која се спречува „лебот на срамот“, кој се протега од нашиот корен бидејќи Создателот е за давање а не за примање. Тој нема потреба и нема таква работа како примање во Него. Така, според правилото кое постои во нашата природа - дека секоја гранка сака да наликува на нејзиниот корен - кога нижиот мора да изведе дело кое не е присутно во коренот, тој чувствува непријатност.

За да се прими изобилие, кое е Светлина и задоволство, поединецот не треба да прави ништо за тоа, бидејќи Создателот сака да му даде на суштеството повеќе отколку што суштеството сака да прима. Но, суштеството нема сад во кој ќе ги ужива задоволствата кои ќе му бидат дадени. Тоа е заради срамот. Следува дека единствената награда која ни треба е садот, кој се нарекува „моќ за давање.“ Така, сè што ни е потребно се Келим (множина од Кли), садови, а не Светлини, и затоа наградата е во основа моќта за давање.

Но, за да се создаде сад, наречен „желба за давање,“ нам ни е потребна желба, што значи да почувствуваме дека ни треба овој сад. Затоа прво мораме да се вклучиме во Тора и Мицвот во Ло Лишма. Тоа е нашиот труд. Да сфатиме дека сè што правиме е за самокорист, без никаква намера за давање. Тогаш увидуваме дека ни е потребна моќта за давање и ние сакаме награда за нашата работа. Создателот ќе ни ја даде оваа награда - желбата за давање. Кога ја имаме таа моќ, ние ќе бидеме во можност да го примиме задоволството кое е веќе достапно и не треба воопшто да работиме, затоа што тоа го дава Создателот. Но за некоја личност да се искачи од степен во степен, тој мора да се здобие со моќта на давање. Тоа мора да е секој пат, на секој степен и тогаш ништо не недостасува.