Во Зохар е запишано (Бе Шалах) (кога Фараонот прати), стр. 64, и во коментарот на Сулам, точка 216), „тогаш Мојсеј ќе пее. Требало да биде речено: „Пеел.“ И одговара:„но оваа работа зависи од иднината, дека тој ја надополнил таа врска за иднината, кога Израел ја слави оваа песна во иднината.“ Оваа песна е во женска форма (хебрејски). Но требало да рече: „овој пој, во машка форма (хебрејски). И одговара: „оваа песна означува дека кралицата го слави Кралот.“ Раби Јехуда рекол: „Така таа е песната на кралицата кон Кралот, па зошто вели: „Мојсеј и децата од Израел? Кралицата треба да биде таа која го слави.“ Одговара: „Среќни се Мојсеј и Израел, бидејќи тие знаат како правилно да го слават Кралот за кралицата.“

Ние треба да го разбереме одговорот кој го дава за она што е запишано во идната форма, дека тоа се однесува на иднината. Што тоа нè учи нас во работата? Ние исто така треба да го разбереме одговорот кој го дава за тоа зошто пишува „пој“ во машка форма, што ја толкува намерата на Малхут. Тоа значи дека Малхут го слави Кралот, за што Раби Јехуда прашал. Така, доколку неговата намера е Малхут, зошто вели: „Мојсеј и децата на Израел“? Заради оваа причина тој мора да ја протолкува неговата намера како да е за Мојсеј и децата од Израел, кои знаат како да го слават Кралот за Малхут. Ние треба да го разбереме значењето на Мојсеј и Израел кои го слават Кралот за Малхут, и зошто тие не треба сами да го слават Кралот, туку со Малхут.

Познато е дека Мојсеј е наречен „верниот овчар.“ Баал ХаСулам толкува дека Мојсеј им давал верба на луѓето од Израел, а верба се нарекува Малхут (кралство). Со други зборови тој помеѓу луѓето од Израел влевал страв од небесата, наречен „Кралството Небесно“. Затоа Мојсеј се нарекува „верниот овчар“ според вербата. За тоа е напишано: „ и тие веруваа во Господ и во неговиот слуга, Мојсеј,“ што значи дека Мојсеј ја вградил во нив вербата во Создателот. Познато е дека никој не може да живее од негативности, туку од позитивности. Ова е така заради „обезбедувањето“ што се однесува на она што човекот може да прима и ужива да прима. Ова нам ни доаѓа од смилсата на создавањето, наречена, „Неговата желба да прави добро на Неговите суштества.“ Затоа, поединецот мора да прими задоволство за да има со што да го задоволи своето тело. Ова се нарекува „позитивност“, што значи полнење. Со ова полнење, тој ги исполнува неговите потреби.

Но на човекот исто така му е потребен и недостаток. Поинаку, нема место каде што Светлината на животот би можела да влезе. Недостаток се нарекува „Кли“ (сад). Така ако некој нема Келим (садови), тој не може да прими ништо. Недостаток се нарекува „желба“ што значи тој има желба за нешто и чувствува дека таа работа му недостасува и сака да ја исполни потребата. Според степенот до кој ја чувствува својата празнина и според степенот до кој тој мора да ја задоволи неговата потреба е мерката на неговиот недостаток. Со други зборови, дали ќе биде мал недостаток или голем недостаток зависи од мерката на чувството за неопходноста да ја задоволи таа потреба. Ако човекот почувствува дека му фали нешто, и тоа чувство го има во секој орган, но сепак тој нема силна желба да ја задоволи неговата потреба, постојат многу причини зашто тој нема таква голема желба за да ја пополни неговата потреба.

Тој им кажал на пријателите што му е потребно и што чувствува дека за него е неопходно. Но, пријателите го натерале да види дека тоа што му е потребно е недостижно. Па така неговите пријатели влијаеле врз него, со нивните погледи, дека тој мора да ја прифати неговата ситуација. Тие му ја ослабнале неговата сила да се надмине за да може да ги совлада пречките на неговиот пат во здобивањето на она што го сака. Како последица, потребата и копнежот слабнеат, бидејќи тој чувствува дека никогаш нема да го добие тоа што го сака. Заради ова причина, кога тој гледа дека е крајно невозможно некогаш да ја исполни неговата потреба, тој не ја исполнува неговата цел. Тоа предизвикува да ја намали неговата потреба. Призлегува дека неговата голема желба овенала заради очај.

Понекогаш тој не им кажува на своите пријатели што сака, бидејќи се плаши од неговите пријатели кои зборувале еден со друг. Тој слуша дека тие веќе се откажале и тоа влијае на него. Со други зборови, нивниот очај влијае на него и тој многу брзо го губи ентузијазмот кој го имал за достигнување на Двекут (сплотеност). Така тој ја губи моќта на желбата.

Понекогаш, без никаква клевета од надвор, гледа дека секој пат кога сака да се приближи до Кедуша (светоста), кога започнува да анализира, го согледува спротивното, дека тој назадува наместо да напредува. Ова предизвикува човекот да ја губи силата за работата. Произлегува дека тогаш тој паѓа под товарот. Тој нема ништо од што да прима одржливост, бидејќи гледа само негативности и темнина. Така, тој губи дух за живост, која го имал само навидум, наречено „оживување на неговата душа.“ Сега тој се чувствува духовно мртов, што значи дека не може да направи никакво движење во работата, исто како да е вистински мртов. Ова значи дека иако сега ја гледа вистината, што значи препознавањето на злото, тоа е негативно, и од тоа поединецот не може да прими живост, бидејќи снабдувањето на телото е само преку позитивности. Затоа, поединецот треба да чекори по десната линија, заради две причини: 1) Да ја зачува својата желба од овенување, кога слуша клевети;

2) Да прими живост, која доаѓа од позитивности, што значи дека тоа е важна работа и дека тука постои прашање на целовитост.

Но, тешко е да се рабере како, при критикувањето на неговиот работен ред и кога гледа дека вмешаноста во самољубие е вистина, може да му биде кажано да чекори по десната линија, која е наречена „целовитост“?

Познато е дека општото и поединечното се еднакви. Ова значи дека поединецот го следи истиот ред кој се однесува на заедницата. Во однос на заедницата, дадено ни е да веруваме во доаѓањето на Месијата (во молитвата, „јас верувам“). „Јас верувам во доаѓањето на Месијата. Иако тој може да задоцни, јас го чекам неговото доаѓање.“

Следува дека доколку некој општо верува во искупување, дека Тој ќе дојде, тој треба да верува дека искупението навистина ќе дојде. Така, поединецот треба да прими целовитост за себе во однос на иднината на начин на кој еден може да ја отслика за себе мерката на доброст, задоволство и радост кои тој ќе ги прими кога ќе го прими исполнувањето на сите негови потреби. Ова сигурно му дава емоционално задоволство и енергија да работи за да ја достигне таа цел која се надева дека ќе ја достигне. Произлегува дека човекот прво мора да си отслика пред себеси она на што се надева, што ќе го направи среќен и радосен доколку го достигне тоа што го очекува. Но, прво тој мора темелно да ја познава целта која сака да ја достигне. Треба да обрне внимание и контрола на тоа што го очекува од неговиот живот, што значи дека тој треба да си каже себеси: „Сега јас одлучив што сакам во животот и тоа може да биде достигнато.“

Доколку тој ја има можноста да ја стекне целта, тогаш тој ќе има сила и мудрост да рече:

„Сега јас можам да Му се заблагодарам на Создателот зошто го создал Неговиот свет.“ Така може со цело срце да рече: „Благословен е Тој кој рекол, „нека има свет,“ бидејќи јас го чувствувам задоволството, дека е вредно за мене и за сите суштества да го примат ова задоволство кое јас сега го примив од целта на создавањето, наречена „Неговата желба да прави добро на Неговите суштества.“

Иако поединецот е далеку од достигнување на целта, но сепак со сигурност знае од што може да ја прими неговата идна среќа, тоа е како што е запишано (Авот, поглавје 6), „Раби Меир вели: „Секој кој се вклучува во Тора Лишма (за Нејзино име) е награден со многу големи нешта. Целиот свет е вреден за него. На него му е дозволено во тајните на Тора и тој станува како вечна пролет.“

Човекот треба да обрнува внимание - на она што го достигнал - што значи кога ја чувствува важноста на целта и си ја отсликува пред себеси среќата која ќе ја достигне, радоста која ќе ја искуси кога тој го достигнува незамисливото. Така, според степенот до кој верува во важноста на целта, и според степенот до кој верува дека „иако доцни, јас ќе го чекам неговото доаѓање,“ тој може да прими полнење од Светлината на животот од идната цел. Познато е дека има Внатрешна Светлина и Опкружувачка Светлина. Баал ХаСулам еднаш протолкувал: „Внатрешна Светлина“ се однесува на она што некој го прима во сегашноста, а „Окружувачката Светлина“ како Светлина која е наменета да свети, но која некој сè уште не ја достигнал. Опкружувачката Светлина, (Ор Макив) свети во сегашноста, исто така, според неговата доверба дека ќе ја достигне.

Тој вели дека тоа е како кога човекот која донел роба од маркетот. Бидејќи многу луѓе  донеле таква роба во маркетот, таа има мала вредност, па така сите трговци сакале да ја продадат по било која цена. Но таму немало купувачи бидејќи сите биле исплашени да купуваат. Тогаш некој ја купил целата роба за многу ниска цена. Кога дошол дома и им кажал што се случило во маркетот, сите му се смееле: „Што си направил? Се разбира сите трговци сакале да ја продадат стоката која ја имале на залиха. Ова само ќе направи да биде поевтино, и како резултат, ќе ги изгубиш сите пари.“ Но купувачот инсистирал велејќи: „Сега јас сум посреќен од било кога, бидејќи јас ќе имаам корист од оваа роба, но не како предходно, кога знаев дека ќе имам корист од 20 % . Наместо тоа, јас ќе направам 500% профит. Но, нема да ја продавам сега. Ќе ја ствам во магацин и ќе ја однесам во маркетот за три години, бидејќи тогаш тие трговци ќе ги нема во земјата и јас ќе ја добијам цената која ја сакам.“

Произлегува дека доколку тој пресметува колку заработил во моментот, што значи оваа година, тогаш тој нема ништо. Ова се смета дека тој нема ништо во моментот со што е среќен.

Но ова е алегорија за Внатрешната Светлина, која свети во сегашноста. Но, Опкружувачката Светлина, (Ор Макив) наречена „Светлина која свети во иднината“ за него свети во сегашноста, исто така. Таа свети до степенот на неговото верување дека во иднината тој ќе прими целосна награда за која се надева. И тогаш неговата радост ќе биде целосна. Сега тој прима радост и виш дух од фактот дека тој ќе прими во иднина. Ова ја објаснува алегоријата, дека овој трговец бил исмеван од сите бидејќи во марекетот купил роба точно во моментот кога била небитна, кога никој несакал да ја купи. Но тој ја купил како нешто што другите го оставиле бидејќи е безвредно, и сега тој е пресреќен бидејќи е 100% сигурен дека за три години оваа роба нема да ја има нигде и тогаш тој ќе биде богат. Така тој ужива во сегашноста заради тоа што ќе се случи во иднината.

Следува дека според степенот до кој тој верува дека тоа ќе дојде до него - и не очајува за иднината - како што е запишано: „иако тој може да задоцни, јас го чекам неговото доаѓање,“ тој може да ужива во сегашноста заради тоа што ќе дојде во иднината.

Така, кога на човекот му е кажано дека иако чекори по левата линија - што значи дека критикува и гледа дека сè во крајна подлост - и ја гледа вистината, бидејќи не сака да се мами себеси и оправдува неговите мисли и дела, туку ја бара вистината и не се грижи дека вистината е горка, сепак тој сака да ја достигне целта за која бил роден. Заради целата оваа вистина тој не може да продолжи да живее, бидејќи е невозможно да се живее без задоволство, наречено „живост“ и „живот.“ За да живее на поединецот му е потребна Светлина, која го оживува. Со ова оживување е возможно е да се работи и да се достигне целта. Заради оваа причина, тој мора да се промени на десната линија, наречена „целовитост.“

Но, оваа целовитост, од која тој сега ја прима живоста која го одржува неговото тело, треба да биде изградена на база на вистина. Ова го поставува прашањето: „Како може да прими целовитост кога гледа е во понизна состојба, во самољубие од глава до пети и без искра за давање? На сево ова тој треба да рече: „Сево ова што го гледам е вистина.“ Но, тоа е далеку од гледиштето на Внатрешната Светлина. Ова значи дека во сегашноста, тој е во понизност и нема од што да прима радост и живост. Но со почит кон Опкружувачката Светлина, која е иднината, тој верува дека: „иако тој доцни, јас ќе го чекам неговото доаѓање.“

Произлегува дека преку Опкружувачката Светлина која свети во однос на иднината, тој може да ја привлече и Таа да свети во сегашноста. Според степенот на верба и доверба која ја има во доаѓањето на Месијата на лично ниво, тој може да ја привлече живоста и радоста за таа да свети во сегашноста. Следува дека сега кога тој чекори по десната линија за да ја прими целовистоста, тоа е вистинската вистина, бидејќи Опкружувачката Светлина свети во сегашноста. И покрај тоа, тоа е патот на вистината, и бидејќи со тоа тој верува во доаѓањето на Месијата на лично ниво, тоа е голем лек кој преку заповедите на вербата, иднината ќе се приближи до сегашноста во него. Ова значи дека Опкружувачката Светлина ќе биде Внатрешна, и ова се смета дека Светлината се наметнува во сегашнаоста.

Така, од верување дека на крајот тој ќе ја достигне целта, иако разумот му покажува секој пат  кога тој застранува од целта и не напредува, тој го надминува и оди над разум. Тогаш самата верба се собира секој пат во форма на „секоја пара се собира во голема сума,“ сè додека тој не е награден со целосна постојана верба, што е достигнување на светлината на Хасадим во просветлување на Хохма, како што е запишано во коментарот на Сулам. Сега можеме да разбереме што прашавме за тоа зошто Зохар објаснува: „Ќе ...пее,“ во идно време. Со тоа, тој укажува дека Израел се осудени да го слават ова пеење во иднината. Што ова нè учи нас во работата? Ние треба да знаеме што имаме сега, во сегашноста, и да знаеме што треба да направиме. Така, што можеме да научиме за тоа што го чува иднината?

Како што објаснивме, ние мораме да чекориме по десната линија, која е целовитост, и од неа да примаме живост, бидејќи е невозможно да живееме во негативност. Така, постои совет да се чувствува целовитоста каква ќе биде во иднина. Ова е значењето повикот на праведникот: „пеење во иднината.“ Со други зборови, сега, во сегашноста, тие пеат за она кое што ќе го примат во иднина. Ова значи дека до тој степен до кој го осликуваат задоволството кое ќе го примат во иднината, тие можат да почувствуваат во сегашноста, под услов да имаат верба дека има иднина, што значи дека во иднината сите ќе бидат поправени. Ова е нешто што некој може да биде благодарен и во сегашноста. И покрај примањето на животот во сегашноста од позитивноста, тој од целта добива тоа за него да биде важно бидејќи тој мора да си ги ослика за себе задоволствата кои чекаат суштеството да ги прими. Секој пат кога размислува за работата, тој постепено гледа малку повеќе од она што може да го прими во иднината, што значи што било подготвено за нас од смислата на создавањето. Иако тој гледа дека во неговата моментална состојба е многу далеку од целта, ова зависи од мерката на верба во неговата цел, како во примерот во алегоријата погоре. Ова го следи правилото: „Сè што е сигурно дека ќе биде собрано се смета за собрано“ (Јевамот, 38).

Од горенаведеното можеме да разбереме што објаснува Зохар. Причината зошто пишува: „Мојсеј ќе ..пее“ во идно време, се однесува на Израел. На Израел им е судено да го слават ова пеење во иднината. Ова е затоа што мораме да знаеме дека можеме да примаме радост и живост во сегашноста од тоа што ќе биде во иднината. Со тоа, ние можеме да пееме во сегашноста како сега да го примаме задоволството.

Ова се смета како да се биде во можноста да се прими просветлување од околната. Со други зборови, Опкружувачката Светлина свети во внатрешното од далеку, што значи дека иако човекот е сè уште далеку од достигнување на задоволство, тој сепак може да привлекува просветлување од Опкружувачката Светлина и во сегашноста. Тоа е значењето на она што Мојсеј и Израел знаат како правилно да го слават Кралот за кралицата. И ние прашуваме: „Зошто Мојсеј и Израел не го слават Кралот за себе?’’

Прво треба да го разбереме прашањето за славењето на Кралот. Во телесноста, ние разбираме дека на кралевите од крв и месо им треба почести, да бидат почитувани. Тој прима радост од славењето кое тие му го даваат на него. Но во однос на Создателот, зошто Нему му е потребно ние да го славиме Него и да пееме песни пред Него?

Но, нема достигнување на Него, Самиот Тој. Туку, сè што ние зборуваме се однесува на достигнувањето на нижите.

Ова е причината зошто некој мора да Го слави и да Му се заблагодарува на Создателот. Со тоа, поединецот може да создаде мерка и може да ја претпостави големината и важноста на давањето кое Создателот му го дава. До тој степен, поединецот може да се анализира себеси колку тој самиот ја чувствува важноста и големината на Кралот.

Целта на создавањето е да се прави добро на Неговите суштества, што значи суштествата да уживаат во Него. Според мерката на големината на Давателот,, постои значење и задоволство во давањето, дека тие Му дале на Него со цел Тој да ужива. Така, кога некој се обидува да се заблагодари, тој веќе има причина да го земе во обзир давањето: што тој прима и од кого прима, што значи големината на давањето и големината на давателот. Следува дека нечија благодарност не треба да биде бидејќи Вишиот ќе ужива во тоа, туку за нижиот да ужива во тоа. Поинаку, тоа е слично со алегоријата која Баал ХаСулам ја рекол за стихот: „кој не го изговарал Моето име залудно.“

Баал ХаСулам прашал: „што означува „човекот го изговара залудно“? Дали тоа значи дека нему му е залудно дадена душа од Вишото?’’ Објаснува дека тоа е слично со дете на кое му е дадена торба со златници, и тоа е воодушевено за златниците бидејќи тие изгледаат многу убаво. Но детето не е во можност да ја процени вредноста на златниците. Од ова ние можеме да разбереме дека благодарноста и славењето кое му го даваме на Создателот, се само за да му користат на суштеството, што значи дека ние имаме нешто со кое го славиме Кралот. Ова значи дека кога некој се обидува да го слави Создателот, ова е времето кога човекот не е во можност да ја почувствува важноста на дарот и важноста на Давателот на дарот. Заради оваа причина, тоа што некој треба највеќе да го размислува е славењето кое му е дадено на Кралот. Ова му овозможува тоа да биде дадено секој пат одново. Поинаку, доколку некој не може да го цени дарот на Кралот, на него не може да му биде дадено ништо, бидејќи тој паѓа под дефиницијата: „Кој е будала? Оној кој го губи тоа што му е дадено“ (Хагигах, 4а)

Која е причината зошто будалите го губат тоа што им е дадено? Тоа е едноставно: затоа што се будали. Тој не ја цени важноста на работата, па така тој не обрнува внимание на одржување на дарот кој му е даден. Заради оваа причина, големината на важноста за дарот е неговото чување. Така, тој може да биде во состојба на постојано вознесение, бидејќи е очигледно дека не го губи тоа што му е дадено, бидејќи го цени.

Следува дека некој може да има многу опаѓања, бидејќи тој не го цени дарот на Кралот. Со други зборови, тој не може да ја цени мерката на важноста на приближувањето, дека од Вишото му е дадено желба и мисла - дека е вредно да се служи на Создатеот. Но, бидејќи тој не ја ценел  важноста на работата, што значи повикот кој му бил даден - да влезе и да му служи на Кралот - тој може дури и да се расипе, доколку му служи на Кралот без да знае како да се воздржи себеси од самољубие. Во таа состојба, човекот е фрлен назад во местото на ѓубре. Во таа состојба, тој се издржува себеси од истиот отпад од кој мачките и кучињата се издржуваат себеси, и тој исто така бара храна на тоа место. Тој не гледа дека може да најде храна на друго место. За време на опаѓањето, тие работи за кои рекол дека се отпад и несоодветни за храна за луѓе, туку се соодветни како храна за животни, сега тој самиот ја бара таа храна и нема желба за човечка храна, бидејќи таа му е целосно безвкусна.

Заради оваа причина, стабилноста на состојбата на возднигнување зависи од важноста која ѝ ја препишуваме на работата. Затоа главно зависи од славењето и благодарноста која ја дава за тоа што е прифатен од Вишото. Ова е затоа што само тоа славење кое му го дава на Создателот ја зголемува Неговата важност и почит. Затоа нас ни е заповедано, многу сериозно, околу славењето.

Постојат три односи во однос на славењето:

1) Мерката на давањето. Ова значи дека важноста на дарот е според мерката на славењето и благодарноста кон Оној кој ја дал.

2) Големината на давателот, што значи дали давателот е важна личност. На пример, доколку кралот на некого му даде подарок, подарок може да биде многу мала работа, но сепак би бил многу важен. Со други зборови, мерката на славењето и благодарноста не ја зема во обзир големината на дарот, туку мерката на големината на давателот. Истиот давател може да им даде нешто на двајца, но на едниот од нив давателот му е побитен и ја препознава важноста и големината на давателот. Така, тој ќе биде поблагодарен од другиот, кој не ја препознава важноста на давателот до ист степен.

 3)Големината на давателот, без разлика дали тој дава или не, е толку важен во очите на примателот, што примателот има силна желба да зборува со кралот, но не за кралот да му даде нешто. Тој не сака ништо, туку целото задоволство е во тоа да се има привилегијата да се зборува со кралот.

Но, неучтиво е да се дојде при кралот без барање, па така тој бара нешто што кралот може да му даде. Со други зборови, тој вели дека сака да дојде при кралот за кралот да му даде нешто, но всушност, тој сака кралот да му даде нешто само однадвор. Во неговото срце, тој не сака ништо од Создателот. Само тоа што има можност да зборува со Кралот е за него доволно и не му е важно дали кралот му дал нешто или не.

Кога „надворешните“ гледаат дека тој не примил ништо од Кралот, и како тој излегува од живеалиштето на Кралот воодушевен и воздигнат, тие му се смејат. Тие му велат, „каква будала си ти! Колку безумен си ти? И самиот можеш да видиш дека излегуваш со празни раце исто како и што дојде. Ти отиде при Кралот за да побараш нешто од него, но сепак ти излегуваш со празни раце, па зошто си радосен?“

Молењето на човекот кон Создателот да му даде нешто, можеме да го поделиме во три односи:

1) Дека некој му се моли на Создателот за да му го даде тоа што го бара од Него. Доколку Тој го прифати неговото барање, кога тој прима тоа што го барал, тој е желен да му се заблагодари на Создателот.

2)Степенот на спасение кое го примил од Создателот е ист со степенот на радост, виш дух, славење и благодарност. Со други зборови, сè се мери според степенот на благодарност на спасението кое го примил од Создателот.

3) Мерката на големината на давателот. Со други зборови, бидејќи тој верува во големината на Создателот, таа верба одлучува што тој ќе прими од Него. Иако во очите на примателот тоа е мала работа, тој сепак прима нешто од Создателот. Така, на човекот може да му биде мило, може да го слави и да му заблагодарува на Создателот, бидејќи тој е Давателот, кој му е битен.

3) Големината на давателот без давањето. Тој, исто така има голема важност. Со други зборови, кралот е толку важен во очите на човекот, така што не сака ништо од кралот, туку го смета за голема среќа доколку би можел да зборува дури и неколку зборови со кралот. Причината зошто тој има такво барање е само површно, бидејќи некој не може да дојде пред кралот без барање. Сепак, тој не дошол за Кралот да му ја исполни желбата. Причината зошто тој рекол дека бара нешто е само за „надворешните“, кои не разбираат дека самото зборување со кралот е највредниот дар, но надвотешните не го разбираат тоа.

Кога зборуваме за едно тело, треба да речеме дека „надворешните“ се мислите кои доаѓаат до човекот од надворешниот свет, што значи од тие кои немаат концепт за бесконечноста, и немаат алатки да разберат дека внатрешноста на Кралот е тоа што се брои. Тие го вреднуваат Кралот само според тоа што се протега од Кралот до нив, што се нарекува „надворешноста на кралот.“ Но тие немаат ни трага од внатрешноста на Кралот, што значи Самиот Крал, а не она што се протега од Него. Затоа, доколку човекот му се моли на Создателот и не гледа дека Создателот му дал нешто - бидејќи она што му е важно е внатрешноста на Кралот - тој може да се радува за тоа што е награден  да зборува со Кралот. Сепак, надворешните мисли во него сакаат да ја поматат таа среќа бидејќи тие во обзир ги земаат само садовите за примање - она што тој го примил од Кралот во неговите садови за примање. Тој им вели: „јас сум воодушевен и среќен, и јас Го славам и Му благодарам на Кралот само затоа што ми ја даде можноста да зборувам со Него. Ова е доволно за мене.“ Тој им вели на надворешните: „Знајте дека јас не сакам ништо од Кралот, освен да Го славам и да Му благодарам. Со тоа, јас се придржувам до Кралот, бидејќи со тоа што го славам, јас сакам да Му давам. Јас немам ништо друго да му дадам. Следува дека сега јас се сметам за слуга на Создателот, а не слуга на себеси. Заради оваа причина, јас не можам да ве слушнам како ми кажувате, „со што се здоби?“

На пример, цела година ти си се вклучувал во Тора и молитва, одржувајќи Мицвот (заповеди), но сепак стоиш на истиот степен како пред една или две години. Така, зошто се радуваш што го славиш Создателот и велиш: „Ова е мојата продобивка, кога зборував со Создателот многу пати, и што друго ми треба?“ Со други зборови, доколку Кралот ми даде нешто, јас може да го примам со цел да го примам. Но, сега кога немам ништо во рацете, јас сум среќен и благодарен на Создателот, бидејќи мојата намера во работата е само да давам.“

Но, бидејќи во таа состојба човекот ја кажува вистината, тој се соочува со голем отпор од надворешните, кои не можат да толерираат некој кој чекори по патот на вистината, доколку неговата единствена цел е да дава. Во таа состојба, тој е во голема војна и тие сакаат да му ја уништат радоста. Тие го принудуваат да мисли во спротивното; она што тие му го кажуваат е патот на вистината и дека тој се залажува себеси мислејќи дека е во право.

Со други зборови, лагата обично успева. Заради оваа причина, на човекот му е потребно големо зајакнување за да им каже: „Јас чекорам по патот на вистината и не сакам критика. Доколку има вистина во твоите зборови, јас барам да дојдеш кај мене со твоите поплаки, да ми ја покажеш вистината, кога јас ќе одлучам дека е време за критика. Само во тогаш јас ќе бидам желен да ги слушам твоите гледишта.“

Затоа следува дека некому не му треба да има радост во работата, туку само верба. Со други зборови, кога тој верува во големината на Создателот, нему не му треба Кралот да му даде ништо. Едноставно со тоа што е во можноста да зборува со Кралот е сè што сака, што значи зборување со кралот како што е споменато во третиот однос од славењето. Доколку тој обрнува повеќе внимание во славењето на Кралот, тогаш до него ќе дојде голема инспирација сама по себе, бидејќи тој не сака ништо од Кралот. Ова е слично со Сефира на Бина. Познато е дека на крајот, Хохма повеќе не сака да ја прима Светлината на Хохма, туку Хохма сака да дава кон Создателот, како што Создателот ѝ дава на Хохма. Таа сака еднаквост на форма. Во таа сотојба, изобилието е наречено, „Светлина на Хасадим.“ Потоа Кли, доаѓа само по себе. Ова значи дека примателот сака да се вклучи во Хесед (милост), па така изобилието се нарекува „Светлина на Хасадим“ (множина од Хесед). Тоа е слично и тука. Кога човекот не сака ништо од Кралот, освен да Му дава на Кралот, и не обрнува внимание на она што мисли кога тој се вклучува во пеење и славење на Кралот, тогаш инспирацијата доаѓа од Вишото според степенот до кој се подготвил себеси.

Сега можеме да ја разбереме работата на Мојсеј и Израел кои пееле и го славеле кралот за кралицата, а не самата кралица. Познато е дека сè што велиме за Вишите Светови е само во однос на душите, кои се нарекуваат „заедничката душа на Израел“ или „Собирот на Израел.“ Тоа е објаснето во Талмуд Есер Сефирот (дел16), дека душата на Адам Ха Ришон излегла од внатрешноста на световите Брија, Јецира и Асија, од кои тој примил Нефеш, Раух и Нешама. Сите тие излегле од Малхут де (од) Ацилут наречен „Божественост.“ Зеир Анпин, кој дава на Малхут, е наречен „Крал.“

Бидејќи Малхут е примателот за душите, следува дека Малхут не може да прима изобилие за луѓето од Израел, затоа што тие сè уште не се спремни - немаат сад за давање. Поинаку, сè би одело во Ситра Акра, кои се наречени „мртви“, бидејќи во нив има примање со цел да се прима, што се нарекува „оддалеченост од Создателот,“ или „Животот на Животите.“ Затоа тие се наречени „мртви.“

Во Зохар, тоа се објаснува дека човекот треба да биде загрижен за „Неволјата на Божественоста,“ што значи да чувствува тага заради неможноста да го прими изобилието за нејзините деца, „Собирот на Израел“. „Собир“, бидејќи го собира изобилието кое треба да му го даде на Израел. Затоа, кога луѓето од Израел се вклучуваат во еднаквост во форма, нема место за Малхут да го прима Вишото изобилие од Кралот. Ова се нарекува „Малхут, кој е наречен „кралица“ која го слави Кралот заради изобилието кое што го примил од Него.“ Слично, кога таа не може да го прими изобилието за Израел од Кралот, тоа се нарекува „наволја на Божественоста.“ И кога таа може да го прими изобилието, тоа се нарекува: „мајката на синовите е среќна,“ и таа го слави Кралот.

Сепак, сета тага и радост се однесуваат само на целиот Израел. Затоа Зохар вели дека Мојсеј и Израел ја пееле песната, што значи го славеле Кралот за кралицата. Тоа значи дека причината зошто Мојсеј и Израел го слават Кралот, е за кралицата, што значи дека тие се воспоставиле себеси за да го слават Кралот, заради тоа што Кралот требало да му го даде на Мојсеј и Израел не било за нив, туку за Малхут. Со други зборови, тие не можат да ја толерираат неволјата на Божественоста и затоа тие се вклучиле во еднаквост на форма, за Малхут да може да дава. Затоа се вели: „Среќни се Мојсеј и Израел, затоа што тие знаат како правилно да го слават Кралот за кралицата.’’