Во Зохар, Шофим, (судења), и во коментарот на Сулам стр.8, точка 11, е запишано: „Мицва е  (заповед/ добро дело) да се сведочи на суд, за неговиот пријател да не изгуби пари ако тој сведочи. Затоа авторите на Мишна рекле, „кој му сведочи на човекот? Ѕидовите на неговата куќа.“

Кое е значењето на „ѕидовите на неговата куќа“? Тоа се ѕидовите на неговото срце, како што е запишано: „Тогаш Хезекија го свртел своето лице кон ѕидот.“ Авторите на Мишна тврдат дека Хезекија се молел од ѕидовите на неговото срце. Неговата куќа му сведочи. Неговата куќа се неговите 248 органи, бидејќи телото се нарекува „куќа.“ Ова е тоа што авторите на Мишна го тврделе: „Беззаконијата на злобниот му се врежани во неговите коски. Слично е и со праведните – неговите заслуги се врежани во неговите коски.“ Ова е причината зошто Давид рекол; „Сите мои коски ќе кажат.“

Но зошто беззаконијата се врежани повеќе во коските отколку во месото, кожа, во целата анантомија? Ова е затоа што коските се бели, а црното писание е видливо само во бело. Тоа е како во Тора, која е бела одвнатре, што значи пергамент, а црни однадвор зошто се мисли на мастилото. Белото и црното се темнина и светлина. Телото е осудено да стои на неговите коски па така гревовите и заслугите се врежани во коските. Доколку е награден, телото ќе се издигне на неговите коски. Доколку не е награден, тоа нема да се издигне и нема да има оживување на мртвите.“ Треба да разбереме зошто Зохар толкува дека личноста треба да сведочи пред суд за неговиот пријател да не изгуби пари. Ова се интерпретира во работата на Создателот. Така, ние треба да разбереме што е тоа што од некого го бара и од кого точно го бара. За да биде веродостојно, личноста мора да сведочи.

Во работата кон Создателот, човекот бара Создателот да му го даде она што го сака од Него. За да се докаже дека овој аргумент е вистинит, треба да се земе во предвид дали Создателот би знаел дека човекот ја кажува вистината? Доколку човекот сведочи, тогаш тој знае дека аргументот е вистина. Како може на некој да му се верува кога сведочи сам за себе? Ние треба да разбереме зошто сведоштвото мора да биде од ѕидовите на неговото срце, бидејќи тој носи докази за значењето „ѕидови на куќата“, од „тогаш Хезекија го сврте своето лице кон ѕидот,“ кое ние го протолкувавме како „ѕидови на неговото срце.“ Така, сведоштвото на личноста треба да биде од ѕидовите на неговото срце.

Познато е дека сведоштвото треба да биде од неговата уста, како што рекле нашите мудреци, „од нивните усти а не од нивните писанија,“ но овде велиме дека треба да биде од ѕидовите на неговото срце, а не од неговата уста.

Ние исто така треба да разбереме зошто вели: „телото е осудено да се исправи на негоите коски.“ Зошто особено на „неговите косќи?“ Дали повторното оживување зависи од неговите коски?

За да се разбере горенаведоното во работата, ние мораме да го разбереме познатото правило дека „нема светлина без Кли (сад).“ Тоа значи дека е невозможно да се прими било какво исполнување доколку нема празнина или недостаток каде што чувството може да влезе. На пример, човекот не може да јаде ако не е гладен. Количината на задоволство која може да ја добие од оброкот зависи од количеството на желбата која ја има спрема тој оброк.

Следува дека таму каде што некој не чувствува недостаток, тој нема да искуси задоволство, бидејќи нема место за да прими некакво чувство. Така, кога говориме за редот на работите, кога човекот започнува да влегува во работата, што значи кога сака да ја прави работата на светоста, со цел да дава задоволство на неговиот Создателот, според гореспоменатото правило, тој мора да има потреба да чувствува дека треба да му дава на Создателот. Исполнувањето на тоа Кли е за тој да му дава на Создателот. Ова значи дека телото веќе се согласило да му дава на Создателот.

Бидејќи човекот е создаден со природа за примање а не за давање, но тој сака да се вклучи во давање, телото со сигурност ќе се противи. Тоа е кога човекот сака да се вклучи во давање, што значи дека тој има желба да се стекне со такво Кли. Кли значи недостаток или желба. Тогаш телото веднаш приоѓа и прашува: „Зошто сакаш да ја промениш природата со која си создаден? Каков е недостатокот кој го чувствуваш дека ти недостига? Дали си 100% сигурен во разбирањето дека ти треба да работиш со цел да даваш? Види како мнозинството ја прави работата на светоста: тие не се прецизни во тоа што го прават. Со други зборови, во нивното вклучување во Тора и Мицвот, тие гледаат дека делото е правилно, во сите детали, но не во намерата. Тие велат: „Ние правиме што можеме.“ Тие не ѝ обрнуваат внимание на намерата бидејќи тие велат дека работата Лишма (за Нејзино име) им припаѓа на неколку избрани, а не на сите.“

Следува дека телото, кое приоѓа и ги поставува прашањата, веројатно прашува за целта. И бидејќи не му е даден добар одговор, тоа не му дозволува на човекот да има мисли за желбата за давање. Тој е сосема во право, бидејќи нема Светлина без Кли. Со други зборови, „доколку немате потреба да се вклучите во давање, зошто правите врева? Прво му кажува: „дај ми ја таа потреба, желбата за давање, а потоа ќе зборуваме.“ Но според горенаведеното, мора да биде наведена потребата за желбата, што значи дека тој ќе страда затоа што не може да дава. Така, бидејќи човекот нема Кли, тој со сигурност нема да ја добие Светлината, што значи исполнувањето.

Затоа, човекот треба да се обиде да стеке голем недостаток од неможността да дава на Создателот. Познато е дека недостатокот се проценува според чувството на страдање које го чувствува заради недостатокот. Поинаку, иако тој го нема тоа што го бара, тоа не се смета за недостаток. Вистински недостаток се мери според болката која човекот ја чувствува затоа што нема нешто. Поаинаку тоа се само празни зборови. Сега можеме да разбереме што рекле нашите мудреци (Таанит, 2а): „Сакај го Господ твојот Бог и служиму Му Нему со целото твое срце.“   Што е работата на срцето? Тоа е молитвата. Треба да разбереме зошто ја прошириле молитвата над нејзиното буквално значење. Вообичаено, кога некој сака некоја друга личност да му даде нешто, тој го прашува, усно, како што е запишано: „Ти ја слушаш молитвата на секоја уста.“ Зошто тогаш тие рекле дека молитвата е  наречена „работа на срцето?“

Погоре рековме дека молитвата е наречена „недостаток,“ и тој сака недостатокот да му биде исполнет. Но недостатокот не се чувствува во човековата уста, туку сите чувства на човекот се чувствуваат во срцето. Затоа, ако човекот не почувствува недостаток во срцето, тоа што се изговара од неговата уста не се важи. Ова е затоа што исполнувањето кое го бара треба да влезе во местото со недостаток, кое е неговото срце. Затоа нашите мудреци рекле дека молитвата треба да биде од дното на срцето, што значи дека целото срце треба да го почувствува недостатокот.

Познато е дека Светлината и Кли се наречени „недостаток’’ и “исполнување.“ Светлината му која е исполнувањето, е од Создателот, додека Кли е недостатокот на суштеството. Така, човекот треба да го подготви своето Кли за во него Создателот да го истури избилието, или ќе нема место за изобилието. Заради оваа причина, кога човекот бара од Создателот да му помогне во дејствијата кон давање, телото доаѓа и го прашува: „Зошто ја молиш оваа молитва? Што ти недостига без неа?“

Заради оваа причина, ние мораме да ги изучуваме и анализираме книгите кои зборуваат за неопходноста на работата за давање сè додека не разбереме и почувствуваме дека без ова Кли, ние нема да бидеме во можноста да влеземе во Кедуша. Не треба да бараме во мнозинството, кое вели дека најбитната работа е делото и таму треба да оди целата енергија, и дека делата на Мицвот и воспоставувањето на Тора е доволно за нас. Наместо тоа, ние мораме да го изведуваме секое дело на Тора и Мицвот со цел да нè донесе кон целта за давање. Потоа, кога тој има целосно разбирање на тоа колку му трба да се вклучува со цел да дава, и тој чувствува болка и страдање бидејќи ја нема оваа сила, тогаш тоа се смета дека тој веќе дошол до нешто за кое може да се моли - за работа во срцето - бидејќи само срцето чувствува што му треба. На таквата молитва доаѓа одговорот. Ова значи дека ќе му биде дадена сила од Вишото за тој да биде во можност да стреми со цел да дава. Тогаш тој ќе ги има Светлината и Кли.

Но, што може некој да направи доколку после сите напори кои ги направил, сепак не го чувствува недостатокот за тоа дека не е во можност да почувствува болка и страдање?    Решението е да побара Создателот да му даде Кли наречено, „недостаток заради нечувствување,“ бидејќи тој е несвесен и без болка заради тоа што не може да дава. Ако тој жали и чувствува болка од немање недостаток со кој би почувствувал колку е далеку од Кедуша (светоста), тогаш не разбира дека животот кој го живее, (задоволување на телесните потреби) не е поважен од било кое животно кое го гледа. Ќе види колку е сличен со нив и нивните стремежи и дека целата разлика е во човековата лукавост и неговата способност да искористува други, додека животните не се доволно паметни да искористуваат други.

Понекогаш, иако тој гледа дека учи Тора и одржува Мицвот, тој не може да се сети дека треба да воспостави врска со Создателот при вклучување во Тора и Мицвот. Тоа е како тие две работи да се посебни. Му изгледа како Тора и Мицвот да се една работа, а Создателот друга.

Но, ако тој зажали заради тоа што нема никакво чувство на недостаток, дека е како животните, ова исто така се нарекува „работа во срцето“. Тоа се нарекува „молитва.“ Ова значи дека за овој недостаток, тој веќе направил место во кое може да го прими исполнувањето од Создателот, да му даде чувство на недостаток кој се наречува Кли кое Создателот го исполнува.

Сега можеме да го разбереме  прашањето: „Зошто молитвата е во срцето а не во устата?’’ Затоа што молитвата се нарекува „недостаток,“ и не може да се рече дека тој има недотсток во устата. Недостатокот е чувството во срцето. Сега треба да објасниме зошто прашавме за неговата поговорка дека заслугите и гревовите се врежани на коските и дали може да оживее од коските или не. Зохар, ги споредува белите коски со Тора - која е црно на бело, каде што црното е темнина а белото Светлина. Ние треба да го објасниме значењето на: „белите коски“.

Обете, и заслугите и гревовите се запишани на нив, бидејќи се однесува на работата кон Создателот, треба да биде протолкувано дека човекот кој се вклучува во Тора и Мицвот се нарекува „коска.“ Првите дела на Тора и Мицвот се смета за бел, бидејќи нешто во кое нема недостатоци се нарекува „бело.“ И бидејќи нема ништо да се додаде на делата кои ги прави човекот, за тоа е речено:„Не треба да додаваш или одземаш.“ Неговото вклучување во Тора се нарекува „коски.“ Тие се бели бидејќи заслугите и гревовите на личноста се врежани во нив.

Доколку човекот ги критикува своите дела: причината зошто ги гради неговите темели (причината која го приморува да се вклучи во Тора и Мицвот, неговата цел додека ги прави делата), и се обидува да види дали навистина ги прави овие дела за Создателот, да му донесе Нему задоволство, тогаш тој може да ја види вистината. Тогаш сфаќа дека тој е создаден со природата наречена „примање со цела да прима,“ и тој не сака да се вклучи во Тора и Мицвот без награда.

Вистинската причина зошто некој не може да излезе од неговата природа е бидејќи тој не ја гледа потребата од промена на природата која е вградена во него, која се нарекува самољубие, и да ја превземе љубовта кон другите, со цел да се стекне со љубовта на Создателот. Ова е затоа што човекот чувствува дека има недостаток на љубов од неговата околина, што значи дека семејството ќе го сака, и неговите сограѓани итн. Но што ќе добие од сакање на Создателот? Исто така што ќе добие доколку ги сака неговите пријатели? Покрај сè, тој секогаш ја зема во обзир користа која се однесува на неговата самољубие. Така, како може да излезе од оваа самољубие?

И доколку се запраша себеси зошто ги одржува Тора и Мицвот во делата, и е прецизен во однос на деталите, тогаш ќе си одговори дека ја примил вербата преку образованието. Во образованието, сè започнува со водство на човекот при вклучување, во Тора и Мицвот, во Ло Лишма (не за Нејзино име), како што Маимонид рекол во „Крај на Хилхот Тешува“ (закони на покајание). Следува дека човекот се обврзал да верува во Создателот, и ќе служи во светата работа, а за возврат ќе биде награден во овој и во следниот свет.

Затоа на човека му се кажува дека вистинската работа е да се верува во Создателот, кој ни ги дал Тора и Мицвот, и со нивно одржување, човекот ќе се стекне со еднаквост на форма, наречена „Двекут“ (сплотеност) со Создателот. Ова значи дека поединецот треба да излезе од самољубието и да превземе љубов кон другите. Според степенот до кој тој излегува од самољубието, тој може да биде награден со целосна верба. Поинаку, тој е одделен, како што е запишано во коментарот на Сулам (Вовед во книгата Зохар, стр138): „Закон е дека суштеството не може да прими очигледна штета од Него, бидејќи тоа е грешка во Неговата слава. Како суштеството би го воспримило Него додека прави штета, бидејќи тоа е несоодветно за Оној кој делува совршено? Така, кога некој се чуствува лошо, до тој степен да го негира Неговото водство врз него, и Оној кој делува е скриен од него, ова е најголемата казна во светот.“

Доколку личноста внатрешно се проучува, тој ја препознава вистината дека Тора и Мицвот треба да бидат за Создателот. Тој чувствува колку далеку е од вистината и анализата го носи до болка, стрдање и постојано талкање по погрешниот пат, далеку од вистинскиот кој е наречен „слуга на Создателот.“ По грешниот пат тој согледува дека целата негова работа е за самиот себе, што се нарекува, „работа за себеси“ кој е начинот на сите животни, но е несоодветен за говорното ниво.

Следува дека преку тие страдања, човекот добива Кли, што значи недостаток. И бидејќи тој гледа дека самиот е неспособен да излезе од самољубието, бидејќи тој нема доволно сила за да оди против природата, неговото решение е да побара Создателот да му помогне, како што рекле нашите мудреци: „Оној кој доаѓа за да биде прочистен му се помага.“ Следува дека тогаш во човека има место за исполнување на недостатокот, бидејќи нема Светлина без Кли.

Ова го поставува прашањето кое го поставивме предходно: „Што може некој да направи доколку, иако разбира дека е вредно да работи со цел да дава, тој сè уште ја нема болката и страдањето за тоа што не е во можност да дава? Во тој случај, тој треба да знае дека ова не значи дека тој нема целосна верба во Создателот, туку само дека не може да се насочи со цел да дава. Тој треба да знае дека му фали целосна верба, бидејќи кога има целосна верба во Создателот постои природен закон каде малиот се поништува себеси пред големиот. Така, доколку тој навистина има целосна верба во големината на Создателот, тој природно треба да се поништи пред Создателот и тој би сакал да му служи Нему без никаква награда.

Следува дека тука нема недостаток за надвладување на природата. Тука има недостаток на целосна верба, иако тој има верба. Доказот за тоа е одржувањето на Тора и Мицвот. Но сепак тоа не е целосна верба како што би требало да биде. Со друѓи зборови, целата светост е дека тие веруваат во Неговата големина. Но доколку некој сака да знае дали има целосна верба, тој може да види колку копнее да работи со цел да дава и колку телото се поништува пред Создателот. Така, човековата неможноста да работи со цел да дава е недостатокот, но таму има и поголем недостаток – недостатокот на целовита верба - и тоа е главното.

Но, што може некој да направи доколу, иако гледа дека му недостига целовита верба, а сепак тој недостаток не предизвикува во него болка и страдање кон таквиот недостаток? Вистинската причина е во гледањето на мнозинството. Тој гледа дека тие се важни луѓе, со влијание и статус, и не е очигледно дека на нив им недостигнува целовита верба. Кога зборуваат со нив тие велат дека тоа е за неколкумина, одбрани. Ова е големо влијание, за него претставува бариера, која го запира неговиот напредок на вистинскиот пат. Затоа на нас ни треба околина, што значи група на луѓе, кли, со оние кои имаат исто гледиште дека мораат да ја достигнат целосната верба. Ова е единствената работа која може да ја спаси личноста од погледите на општеството. Во таква група секој го зајакнува секого да копнее да достигне целосна верба, да може да му дава задоволство на Создателот, и дека ова би бил неговиот стремеж.

Но, ова не го вклучува решението за достигнување на недостаток за целата верба. Туку, поединецот мора да вложи труд со дејствија повеќе отколку што е навикнат; и во квалитет и во квантитет. Телото на тоа сигурно ќе се противи и ќе праша: „Како денешниот ден е поинаков од  другите денови?“ А тој ќе одговори: „Јас се замислувам себеси како слуга на Создателот, како јас би му служел на Создателот доколку јас имам целосна верба. Затоа јас сакам да му служам Нему со истото темпо како да веќе да сум награден со целосна верба.“ Ова во човека создава недостаток и болка затоа што нема целосна верба, бидејќи отпорот на телото му предизвикува тој да има потреба на целосна верба. Но ова се однесува точно за тоа кога оди против телото, со принуда, кога работи со телото кое не ја има оваа желба.

Следува дека тие два дела, неговото работење повеќе отколку што е навикнат, и отпорот на телото предизвикуваат во човека желба за целосна верба. Само тогаш во човека се создава Кли во кое подоцна ќе влезе Светлината, бидејќи сега има место за молитва во неговото срце, што значи место на недостаток. Тогаш Создателот, кој слуша молитви, му ја дава Светлината на вербата со која може да му служи на Кралот, но не со цел да биде награден. Сега ние можеме да разбереме што прашавме за значењето на заслугите и гревовите кои се врежани во телесните коски. „Коски“ се однесува на срцето, на работата (коска на работата, „исиом“ на еврејски), се однесува на Тора и Мицвот кои тој ги одржува. Нам ни е дадено да ги одржуваме во дела и тука нема што да се додаде, како што е запишано: „никој нема да додава и одзема.“

Во тие дела се врежани заслугите и гревовите. Кога човекот сака да чекори по патот на вистината, но без критика на сопствените дела – дали се со намера да дава или не - туку тој е некој кој сака да знае дали е вклучен во Тора и Мицвот - Лишма (за Нејзино име) или дали е сè за него, тогаш сфаќа гледа дека е вплеткан во самољубие и сам не може да излезе од него.

Тогаш тој плаче по помошта на Создателот, Тој да му помогне да излезе од самољубието и да биде награден со љубовта кон дургите и љубовта кон Создателот. Така, „Господ е блиску до сите кои го повикуваат, до сите кои навистина го повикуваат.“ Затоа тој е награден со Двекут (сплотеност) со Создателот.

Следува дека, тогаш овие заслуги се вградени во неговите коски, што значи дека Тора и Мицвот кои тие ги одржуваат се наречени „бело“ бидејќи во однос на делата сè е бело, позитивно и нема што да им се додаде. Но потоа, тој анализира и гледа дека целта не била во ред, и дека во нив има темнина бидејќи тој бил долен и немал Двекут, наречен „еднаквост на форма,“ дека ќе прави сè со цел да дава. Наместо тоа, со него владее самољубието. Така, тој има темнина над белото, а тоа се белите коски, како што е запишано во зборовите на Зохар. Ова значи дека тој гледа дека има темнина во Тора и Мицвот кои тој ги изведува, дека тој е одделен од Светлината, бидејќи Светлината сака да дава, а тој прави сè со цел прима и не може да направи ништо што не е во корист на самољубието.

Следува дека неговите коски, што значи практичната Тора и Мицвот, се бели, што значи дека нема недостаток во делото кое бара додатоци. Но преку критиката која ја става на ова бело, тој гледа дека таму има тамнина. Доколку обрати вниманије на поправањето, кое предизвикува болка и страдање бидејќи е во мрак, тој се моли на Создателот да му помогне и да го избави од самољубието. Со тоа тој подоцна е награден со издигнување кон Создателот. Ова се нарекува „праведник- неговите заслуги се врежани во неговите косќи,“ што значи дека оваа критика на неговите бели коски предизвикало тој да биде награден со оживување на мртвите, бидејќи „злобните во нивните животи се нарекуваат „мртви,“ бидејќи тие се одделени од Животот на Животите. Така, кога тие се наградени со припојување кон Создателот, тоа се смета дека тие се наградени со оживување на мртвите.

Но, „на злобниот, беззаконијата се врежани во неговите коски,“ бидејќи злобен е оној кој сè уште е заплеткан во самољубие, додека праведен се нарекува „добар,“ а „добро“ се нарекува „давање.“ За тоа е запишано: „Моето срце е преплавено со добри работи; јас велам, „мојата работа е за Кралот.“

Со други зборови, што е добра работа? Тоа е кога некој може да каже: „Мојата работа е за Кралот,“ што значи дека сите негови дела се за Создателот, а не за него. Затоа, „Оној кој има добро око ќе биде благословен.“ Заради оваа причина, луѓето кои имаат практична Тора и Мицвот, кои се сметаат за јадро, дека Тора и Мицвот се дадени од Содателот за да ги одржуваат, ова се нарекува „белина,“ бидејќи делата немаат недостаток, според запишаното, „нема да додаваш или одземаш.“ Затоа неговите коски се бели.

„Нивните беззаконија се врежани во неговите коски,“ кои се бели, бидејќи тој не ги критикувал сопствените дела, за да види дали се со цел да дава или не. Наместо тоа, тој му верувал на мнозинството и како тие ги одржуваат Тора и Мицвот. Тие велат дека работењето за Создателот е работа која им припаѓа на неколкумина одбрани а не дека секој треба да чекори по патот и да биде загрижен дали неговите дела се со цел да дава. Ова се нарекува: „Гледиште на земјопоседниците.“ Но „гледиштето на Тора“ е поинакво. Познато е дека „гледиштето на земојопоседниците е спротивно од гледиштето на Тора,“ бидејќи гледиштето на земјопоседниците е дека со вклучувањето на човекот во Тора и Мицвот неговите поседи треба да се шират и растат, бидејќи тој станува сопственик на поголема куќа. Со други зборови, се што прави е само за самољубието.

Но гледиштата на Тора е како што рекле нашите мудреци за стихот: „Кога човек умира во шатор.“ Тие рекле: „Тора постои само во оној кој се убива заради Неа.“ Ова значи дека тој го убива своето јас, што значи го убива самољубието. Така, тој нема поседи, и нема земјопоседник кој би поседувал, бидејќи неговата еднствена цел е да дава, а не да прима. Така, тој се поништува себеси.

Следува дека „кај злобниот, неговите беззаконија се врежани во неговите коски“ означува дека тој не чекорел по патот на Тора, бидејќи Тора се нарекува „црно на бело.“ Зохар вели дека затоа неговите заслуги се врежани во неговите коски, „бидејќи коските се бели а црното писание е видливо само кога е на бело.“ „Како и Тора“, што значи дека доколку има бело (ги одржува Тора и Мицвот), може да се рече дека тој е како Тора, дека има црно на бело. Тогаш, тој се обидува да достигне Двекут, или останува со белите коски и не пишува ништо на нив. Затоа тој се нарекува „злобен“, бидејќи неговите беззаконија се врежани во неговите коски. Но оние кои немаат бело во нив, кои немаат практична Тора и Мицвот, не припаѓаат на односот „злобен.“ Туку, му припаѓаат на односот на животно, што значи дека тие се само ѕверови.