Нашите мудреци запишале во Месехет Берахот 32, „поединецот прво треба да го слави Создателот а потоа да се моли.“ Ова ни покажува дека поединецот треба да знае кога тој доаѓа до состојба каде што ја чувствува неговата грешка во работата за Создателот. Тогаш тој чувствува дека неговата верба не е како што треба, т.е, не може да верува дека Создателот е добродушен, и ова чувство, кога тој гледа дека не може да Му се заблагодари на Создателот и да рече со целото срце: „Благоловен е Тој кој рекол, „нека има свет.“ Тоа значи дека тој ужива во светот и му се заблагодарува на Создателот затоа што го создал светот за тој да има во што да ужива. Ако тој не го чувствува задоволството кое може да биде примено, него му е тешко да биде благодарен за тоа. Тоа го боли, затоа што не може да го слави Создателот за светот кој Тој го создал и не може да рече со целото срце: „Благоловен е Оној кој рекол, нека има свет.“ Недостатокот го боли. Тој вели дека ова чувство дошло до него бидејќи тој е оддалечен од Создателот, што значи вклучен во самољубие. Ова предизвикува да се оддели од Создателот, и не ја чувствува големината на Создателот бидејќи Создателот е скриен од него.

Затоа, тој не може да ја види вистината, како што е запишано: „Бидејќи ова е твој живот и должина на твоите денови.“ Исто така, тој не може да ја почувствува важноста на Тора, како што е запишано: „Ова е твојата мудрост и твоето разбирање во очите на нациите, кои ќе ги слушнат сите овие работи и ќе речат: „Секако оваа голема нација е мудра и разбира.“

Кога човекот се анализира и милси: „Каде е тоа возбудување кое нациите го велат за нас,“ сигурно ова е мудар народ кој разбира.“ Заради Тора, бидејќи ние го одржуваме тоа што е запишано: „Набљудуваме и правиме; бидејќи тоа е твојата мудрост и твоето разбирање во очите на нациите.“ Па зошто јас не ја чувствувам важноста на Тора и Мицвот?

Во состојба на одраз, кога тој чувствува колку е оддалечен од било кој однос за работата кон  Создателот, тој започнува да се буди и мисли: „Нешто треба да се стори. Јас не можам да речем во таа состојба на понизност за остатокот на мојот живот.“

Секако ова е време кога човекот започнува да се моли на Создателот да го донесе поблиску до Него и да му помогне од Вишото, како што рекле нашите мудреци: „Оној кој доаѓа за да биде прочистен му се помага.“

Со друѓи зборови, Тој треба да ја дигне притаеноста на големината и важноста на Кедуша (Светоста) од него, за човекот да може да ги надмине сите лоши желби и мисли кои доаѓаат од самољубие, и сите негови грижи да бидат само за тоа како тој може да направи нешто за Кедуша, наречена „со цел да се дава задоволство кон неговиот Создател.“ Секако, ова може да биде до степенот до кој тој верува во големината и важноста на Создателот.

Така, тој бара Создателот да ги отвори неговите очи за тој да види и да ја почувствува големината и важноста на Создателот, како што е запишано во Псалмата 88, „Господе, зошто ја одби мојата душа? Зошто го криеш Твоето лице од мене?“ Тогаш тоа е молитва од дното на срцето. Тогаш, човекот посакува Создателот да го излечи неговото срце, како што е запишано во Псалмата 147, „кој го лечи скршеното срце и ја отстранува тагата.“

Тогаш човекот најверојатно мисли дека молитвата за Создателот да го донесе поблиску до Него дошла од самиот него, и тој го очекува спасението од Создателот. Тој ќе му помогне со исполнување на неговата молитва т.е , дека Тој ќе го донесе поблиску до Него, како што тој се моли сега, бидејќи го чувствува недостатокот од Него, кој предходно не го чувствувал.

Затоа, кога личноста не го добива од Создателот она кое што мисли дека Создателот треба да му го даде, тој станува лут затоа што Создатело не му ја исполнува желбата. За другите луѓе, тој верува дека Тој не ги носи поблиску бидејќи тие немаат желба за духовност. Но тој не е како друѓите луѓе кои немаат стремежи кон Создателот, па Создателот не треба да ги донесе нив поблиску во секој случај.

Но овој човек, кој се моли Создателот да му помогне да дојде поблиску до Него, Самиот Создател може да види дека не е како друѓите луѓе. Тој е повисок од друѓите; тој го рабира светот и неговата цел, и тој ја разбира смислата за која тој бил создаден и што мора да достигне. Но кога ќе погледне кон другите луѓе, тој ја гледа нивната понизност. Сите нивни дела и мисли се за нивна корист, а тој самиот чувствува дека разбира поинаку, бидејќи неговиот ум и квалитети се подоблесни и повредни од оние на другите луѓе.

Понекогаш тој гледа дека е дури и подоблесен од луѓето во неговата група. Тој гледа дека тие понекогаш мислат на духовноста, но тој - секоја негова мисла и сите негови желби се само кон духовноста. Тој секогаш сака да излезе од самољубие, и сите негови барања од Создателот се само за Тој да го избави од неговтата понизност. Тој не гледа дека неговите пријатели се еднакво сериозни и мислат само за духовноста. Заради оваа причина, тој е вознемирен кон Создателот затоа што не му ја исполнува неговата молитва, која е од дното на неговото срце. Така, во однос на исполнувањето на молитвата тој наоѓа грешки во Вишото.

И тој се запрашува себеси: „Но запишано е, „ти ги слушаш молитвите од секоја уста,“ и  „секоја уста.“  Тоа значи дека целата уста треба да ја изговори молитвата, што значи дека целото негово тело бара од Создателот да му помогне. Но за остатокот на луѓето, нивните молитви не се одговорени бидејќи не е со „секоја уста.“

Баал ХаСулам за ова рекол: „Запишано е: „и ќе стане минато пред да побараат, Јас ќе одговорам, и додека тие сè уште зборуваат Јас ќе слушнам.“ Тој толкува дека кога личноста ја чувствува неговата грешка и се моли Создателот да му помогне, тоа не е затоа што личноста ја чувствува неговата грешка, и тоа му дава причина да се моли. Туку, причината е дека тој е миленик на Создателот и Создателот го носи поблиску.

Тогаш, Создателот му праќа чувство на неговите грешки и го повикува да му се придружи Нему. Со други зборови, Создателот е Тој кој го носи поблиску со тоа што му дава желба да му се обрати на Создателот и да зборува со Него. Следува дека тој веќе има исполнување на молитвата и пред да се помоли. Создателот го донел поблиску со тоа што му овозможил да зборува со Создателот. Ова се нарекува: „Пред тие да побараат Јас одговарам.“ Содателот ја донел таа личноста поблску до Него пред мислата воопшто да се појави во тој човек, дека треба да му се моли на Создателот.

Но зошто Создателот го избрал него и му го дал повикот да дојде при Него и да се моли? На ова, немаме избор. Наместо тоа, ние мораме да веруваме над разумот дека тоа е така. Ова е тоа што го нарекуваме: „Водство на поединечна промисла.“ Човекот мора да рече: „Јас го чекам Создателот да ми даде будење од Вишото, и тогаш јас ќе бидам во можност да работам во работата на Светоста.“ Баал ХаСулам рекол дека во однос на иднината, човекот мора да верува во награда и казна. Тој мора да рече (Авот, поглавје 1), „ ако јас не сум за себе кој е за мене, и кога сум јас за мене, што сум јас и ако не сега тогаш кога?“ Така човекот не треба да чека друг момент. Наместо тоа, тој треба да рече: „ако не сега, тогаш кога?’’ Така тој не треба да чека подобро време, „Тогаш јас ќе започнам и ќе ја правам работата на Светоста.“ Тоа е како што рекле нашите мудреци (Авот , поглавје 2), „не вели, „јас ќе учам кога ќе имам време, затоа што на крај ќе немаш време.“

После тој факт , Баал ХаСулам рекол, човеклот треба да верува во поединечна промисла - дека не е човекот тој кој го повикал Создателот, туку Создателот го повикал човекот и му рекол: „Јас сакам да зборуваш со Мене.“ Следува дека причината за приближувањето не дошла од човекот, туку од Создателот. Заради оваа причина, човекот не треба да мисли дека Создателот не ја слушнал молитвата. Туку, Тој го донел поблиску дури и пред тој да му се обрати на Создателот за да го донесе поблиску до Него.

Ова се нарекува, „Пред тие да ме повикаат, Јас ќе одговорам.“ Следува дека ако човекот се разбудил да ја почувствува сопствената лоша состојба, тоа не дошло од самиот него. Создателот му го пратил чувството за тој да побара да биде донесен поблиску. Затоа, веднаш штом некој има мисла дека е оддалечен од Создателот и сака да се моли на Создателот за да го донесе поблиску, тој не треба да се моли додека најпрво не му се заблагодари на Создателот, затоа  што го повикал за да го донесе поблиску. Создателот сака човекот да Му се моли Нему. Кога човекот прави самоанализа за тоа зошто наеднаш се сетил дека постои духовност и дека тој треба да се обиде да се здобие со нешто во духовноста, доколку тој вели дека Создателот му ги пратил тие мисли, тогаш тој може да започне со молитва.

Ова е значењето на тоа што го рекле нашите мудреци, „Човекот треба секогаш да го слави  Создателот.“ Со други зборови, веднаш штом некој започне да ја разбира неговата ситуација во однос на духовноста, тој треба да го слави и да Му се заблагодарува за тоа што му дал мисли и желба за духовност. Потоа, кога знае дека Создателот го повикува, тој веднаш започнува да мисли и да го слави Кралот затоа што го донел поблиску. Тогаш тој може да се моли за неговата ситуација, бидејќи гледа дека му недостасува Тора и не знае да разликува помеѓу вистината и лагата, и тој му се моли на Создателот да му го покаже патот на вистината.

Сега ние можеме да разбереме што рекле мудреците во Мидраш Раба, Толдот, 63, Марк 5) „и Господ му одговори.“ Раби Леви рекол: „Постои алегорија за принц кој копнеел да земе злато од неговиот татко. Тој копнеел одвнатре и копнеел однадвор, бидејќи на арапски, „копнее“ означува „бара.“  Таму ги толкува даровите на свештенството. „Земање на злато значи дека неговиот татко, исто така, сакал да даде, и копнеел за спротивното, тој побрзо да земе.“

Самата мисла, да се приближи кон Него, доаѓа од Создателот. Создателот не чека човекот да се разбуди, туку го буди. Потоа, тој се моли Создателот да го донесе поблиску. Ние можеме да го ребереме тоа со алегоријата во стихот: „и .... му одговори,“ што значи дека Исак му се молел на Создателот.

Така во алегоријата, неговиот татко, т.е, Создателот, го наговара одвнатре, што значи дека неговиот татко му ја дал мислата и желбата да му се моли на Него, и потоа принцот реагира однадвор. Со друѓи зборови, луѓето од Израел се принцови, и тие стојат пред палатата на Кралот и сакаат да се приближат кон Создателот, да влезат во палатат на Кралот. Но неговиот Татко на небото започнал прв.