Во светиот Зохар, Бе Шалах (Фараонот дозволил), и во коментарот на Сулам, точка 11. е напишано: „И таа рече: „Јас се нурнав помеѓу своите луѓе.“ Тој прашува, „Што тоа значи тоа? Тој одговара. „Кога Дин, (казната) е присутна во светот, човекот не треба да се одделува од заедницата и да биде сам, бидејќи Дин е присутна во светот. Оние кои се забележани сами се фатени први, дури иако се праведни. Така, човекот не треба никогаш да се повлече од луѓето бидејќи милоста на Создателот е секогаш кон сите луѓе заедно. Ова е тоа што таа го рече: „Јас се нурнав помеѓу моите луѓе, и јас не сакам да се одделам од нив.“
„Кога Дин е присутна во светот“ тоа се однесува на желбата за примање, која е самољубие, природата со која суштествата се родени, заради Неговата желба да прави добро на Неговите суштества. Бидејќи постои желба за еднаквост на форма за да нема бреме на срам, била дадена казната (Дин), со која се забранува да се употребува садот за примање, освен кога некој знае дека може да се стреми за примање со цел да дава. Тогаш, на поединецот му е дозволено да ги употребува садовите за примање. Според тоа, значењето на: „Кога Дин е присутна во светото“ е кога целиот свет е впуштен во самољубие и во светот има темнина. Тогаш нема место за Светлината, таа да биде привлечена од суштествата доле, заради различност во форма помеѓу Светлината и суштествата кои ја примаат Светлината. Заради оваа различност во форма била дадена казната за Вишото изобилство, да не биде дадено на суштествата.
Затоа, кога човекот се буди и посакува Создателот да го донесе поблиску, што значи да му даде садови за давање, кое се нарекува „носење поблиску,“ тој бара од Создателот да му помогне. Познато е дека помошта која доаѓа од Создателот се нарекува „Вишо изобилство,“ но исто така се нарекува Нешама „Душа.“ Тоа е како што вели светиот Зохар, дека помошта примена од Вишото е Светата Душа.
Заради оваа причина, кога личноста доаѓа и бара од Создателот да го приближи до Него, но тој е сè уште сам, тој разбира дека Создателот мора да го донесе поблиску. Сепак, зошто тој мисли дека останатите можат да останат во нивната моментална состојба и само кон него Создателот треба да се оснесува поинаку? Тоа е затоа што тој разбира дека самиот има заслуги кои другите ги немаат. Иако тоа се поединци кои не му припаѓаат на колективот бидејќи тие разбираат дека заслужуваат да се приближат до Создателот повеќе од други и се сметаат себеси за праведни, сепак тие стануваат полоши од другите со квалитетот на самољубие. Ова е затоа што човекот мисли дека тој заслужува повеќе од другите луѓе.
Со други зборови, на останатите им е доволно она што го имаат, но кога се зема себеси во обзир, тој заслужува повеќе од другите луѓе. Оваа мисла се смета како примање, што значи 100% самољубие. Следува дека самољубието започнува да се развива во него повеќе отколку во другите. Затоа следува дека тој постојано работи во самољубие. Сепак во неговите очи, тој изгледа праведен бидејќи тој сака да работи како давател. Тој си кажува себеси дека неговото барање од Создателот за да го донесе поблиску е прав однос, заради она кое го бара? Тој бара Создателот да му даде сила за да ги одржува Тора и Мицвот со цел да дава, и каква грешка може да постои во желбата да му служи на Кралот?
Со тоа, ние можеме да ги протолкуваме зборовите на светиот Зохар, кои ги советуваат луѓето со внатрешно барање, кои не можат да ја прифатат состојбата во која се наоѓаат останатите, бидејќи тие не гледаат никаков напредок во работата за Бога. Тие веруваат во запишаното (Деутерономија 30:20), „Да го сакаш Господ твојот Бог, да го слушаш Неговиот глас, и да се припоиш кон Него; бидејќи ова е твојот живот, и должината на твоите денови.“ Тие гледаат дека имаат недостаток на љубов и Двекут (сплотеност/припојување) и тие не го чувствуваат животот во Тора, и не знаат како да најдат утеха за нивната душа - таа да започне да се чувствува во органите, за кои ни кажува текстот.
Советот е да се бара за целата заедница. Со други зборови, сè што некој чувствува дека му недостасува и за тоа бара исполнување, тој не треба да вели дека е во очекување, што значи дека тој заслужува повеќе од тоа што го има заедницата. „Јас се нурнав помеѓу моите луѓе,“ значи дека јас барам за целата заедница, бидејќи јас сакам да дојдам до состојба каде што ќе немам грижа за себеси, туку само Создателот да има задоволство. Затоа, нема разлика за мене дали Создателот ужива во мене или може да прими задоволсто од други.
Со други зборови, тој бара од Создателот да му даде такво разбирање, кое се нарекува, „Целосно за Создателот.“ Така човекот ќе биде сигурен дали не се мами себеси во желбата да Му дава на Создателот, или тој всушност мисли на неговото самољубие, што значи тој да го почувствува задоволството.
Затоа, тој се моли за заедницата. Ова значи дека доколку неколку луѓе во заедницата можат да дојдат до целта Двекут со Создателот, и ова би му донело на Создателот поголема задоволство, отколку тој самиот да е награден со приближување кон Создателот, тој самиот се откажува. Наместо тоа, тој треба да сака Создателот да им помогне на другите, бидејќи тоа Нему би Му донело повеќе задоволство отколку неговата работа. Заради оваа причина, тој се моли за заедницата, за Создателот да помогне на целата заедница, да го добие тоа чувство - да примат задоволство преку можноста да му даваат на Создателот, на Него да Му носат задоволство.
Бидејќи за сè е потребно будење одоздола, некој го дава будењето од доле, додека други ќе го примат будењето од Вишото, тоа е за оние за кои Создателот знае дека ќе му бидат од поголема корист. Следува дека доколку има сила да побара таква молитва, тогаш тој сигурно ќе се соочи со вистинскиот тест - да се согласи на таква молитва. Но, ако тој знае дека тоа што го вели е само од усните, што може да направи кога ќе увиди дека телото не се сложува со таква молитва да има чисто давање без ниту малку примање?
Овде има еден познат совет. Тој треба да Му се моли на Создателот и да верува над разумот дека Создателот може да му помогне нему и на целата заедница. Тој не треба да биде разочаран доколку види дека веќе се помолил многу пати, но неговата молитва не била услишана. Ова го носи поединецот во очај додека телото му се потсмева и му вели: „Не можеш ли да видиш дека ти не можеш да направиш ништо? И доколку си целоно безнадежен, ти не бараш од Создателот да ти даде нешта кои се неприфатливи за разумни луѓе.“
Тогаш, телото анализира: „Кажи ми, кој помеѓу побожните и практичните луѓе сакаат Создателот да им даде нешто што е сосема неразумно? Можеш самиот да видиш дека не ти е дадено дури ни најмалку од твоето барање кон Создателот да ти помогне, иако бараш од Него. Сега велиш дека сакаш да побараш од Создателот нешто големо.
Тоа е многу важна работа бидејќи нема многу молитви во светот кои бараат од Создателот да им даде сила да прават работи за други, сите да бидат наградени со задоволство од твојот труд. Ова се нарекува „чисто давање без ниту малку самољубие.“
„Ти мислиш дека твојата молитва за мали работи не ти е исполнета, додека големите работи се непроценливи.“ На пример, ако речеме дека е вредно да одиме до одредена личност која има скапоцени реквизити, за кои да ги најдеш, би требало да го прошеташ целиот свет, но тие се наоѓаат само кај неколкумина одбрани. Кога личноста не е образована, туку е под просекот, но сепак сака од Создателот да бара Келим (садови), кои ги има кај неколкумина одбрани во светот, телото се потсмева. Тоа му вели: „Ти будало, како можеш да помислиш да бараш од Создателот нешто што дури и образованите луѓе го немаат? Како можам да ти дадам сила да работиш на такви глупости?“
Тука започнува вистинската работа, бидејќи човековата работа во овој свет е да излезе од доменот на злата склоност, која се нарекува: „примање со цел да се прима.“ Сега тој сака Создателот да му помогне да чекори по патот на чисто давање, без никакво примање за себе,
Следува дека оваа работа е навистина против злото, бидејќи тој не сака никаква корист од тоа, туку, сега сака работата да не биде за желбата за примање. Тој го бара од Создателот она за што работел предходно во доменот на желбата за примање, целата негова желба да се премести од неговиот авторитет кон авторитетот на Создателот.
Следува дека сега се моли Создателот да му даде сила да се покае. Создателот ќе му даде сила да ги донесе сите дела, кои биле за желбата за примање - назад кон доменот на Создателот, и тие од минатото и тие од иднината. Тоа е како што Маимонидес рекол во „Закон за покајание, поглавје 2), „Покајанието мора да биде за минатото.“ Тој пишува: „Што е покајание? Тоа е кога грешникот ќе го напушти неговиот грев и ќе го отстрани од неговиот ум и да реши во неговото срце никогаш да не го повтори, како што е запишано: „Нека злобните го заборават нивниот пат.“ И ние исто така треба да жалиме за минатото, како што е речено: „Откако се свртев се покајав, и Тој кој ги познава сите мистерии ќе сведочи дека човекот нема да се врати кон неговиот грев.“
Сега можеме да ја разбереме важноста на молитвата на многумина, како што е запишано:
„Јас се нурнав помеѓу моите луѓе.“ Светиот Зохар вели: „Поединецот не треба никогаш да се повлече од луѓето, бидејќи милоста на Создателот е секогаш меѓу сите луѓе заедно.“ Ова значи дека доколку некој побара од Создателот да му даде сад за давање, како што рекле нашите мудреци, „Како што Тој е милостив и ти биди милостив,“ поединецот треба да се моли за целата заедница. Ова е затоа што тогаш е очигледно дека неговата цел е Создателот да му даде садови за чисто давање, како што е запишано: „Милоста на Создателот е секогаш кон сите луѓе заедно.“ Познато е дека нема давање на половина од Вишото. Ова значи дека кога изобилието е дадено од Вишото надоле, тоа е за целата заедница.
Заради оваа причина, секој мора да бара за целата заедница, бидејќи секое изобилие кое доаѓа од Вишото, секогаш доаѓа за сите луѓе. Затоа тој вели: „Милоста на Создателот е секогаш кон сите луѓе.“ Така, за тоа постојат две значења, бидејќи за да се има целосно давање би било доволно да се моли само за уште една личност покрај себеси. Но, тука има уште една работа. Човекот мора да бара нешто цело бидејќи е правило во духовноста дека тоа што доаѓа секогаш е целосно, а сите набљудувања се само во примателите. Заради оваа причина, поединцот треба да бара за целата заедница.
Бидејќи изобилството доаѓа до целата заедница и бидејќи нема светлина без Кли (сад), што значи дека е невозможно да се прими исполнување доколку нема место каде исполнувањето може да влезе, на него му е одговорена токму молитвата со која барал за другите. Тоа е како што нашите мудреци рекле во Баба Кама, 92, „Секој кој моли за милост на неговите пријатели му се одговара прво нему, бидејќи му треба истата работа.“ Ова значи дека изобилноста доаѓа до заедницата, затоа што на заедницата и фалат Келим. Со други зборови, изобилството кое доаѓа од Вишото е доволно за сите луѓе. Но без Келим - недостаток, за да можат да го исполнат, - заедницата не може да се стекне со изобилството кое доаѓа од Вишото, туку на оној кој има недостаток најпрво му се одговара.
