Зохар, во Тазриа (Кога жената испорачува) стр.1, и во комантарот на Сулам, точка 1), прашува за стихот: „На мојот кравет, во ноќта.“ Еве ги зборовите: „Раби Елазар изјавил: на мојот кревет, во ноќта, јас Го видов Него, кого душата моја Го сака.’’ Тој прашал: „се вели „на мојот кревет“ но треба да се вели, „во мојот кревет.“ Зошто е „на мојот кревет’’? Тој одгодговара: „собирот на Израел седел пред Создателот и имал барање кон Него во однос на прогонот, бидејќи Таа седела помеѓу остатокот на нациите задно со нејзините синови, лежејќи во правта. Таа рекла за нејзиното лежење во друга земја, нечиста, „на мојот кревет јас прашав,“ „бидејќи јас лежам во прогонство а прогонство се нарекува „ноќ.“ Така, јас побарав од Него, кого душата моја Го сака, да ме избави од неа.“
Познато е дека собирот на Израел е Малхут, кој ги содржи сите души. Исто така, познато е дека секој човек се смета како мал свет, како што е запишано во светиот Зохар дека човекот се состои од седумдесет нации на светот, кои одговараат со седумте Сефирот, каде што секоја Сефира се состои од десет и така има 70 Бехинот (односи). Тие се спротивни од Кедуша (Светоста), бидејќи има седум Сефирот на Кедуша и 70 нации кои се вклучени во човекот. Ова значи дека секоја нација има посебна желба која ѝ припаѓа на неа, и човекот ги содржи 70-те желби кои постојат во нациите на светот.
Исто така постои однос на Израел во секоја личност, која е неговата суштина. Но, тоа се нарекува точка во срцето, што значи дека тоа е точка на темнина. Тоа значи дека Израел во неа не свети и се смета како Ахораим (задниот). Причината е затоа што таа е во прогонство, под владеењето на седумдесетте нации кои постојат во човека. И со што го контролираат Израел во неа? Тоа се прави со прашањата кои му ги поставуваат во односот кога Израел сака да направи нешто за Создателот, што се нарекува Јашар Ел (право кон Создателот). Тогаш тие ѝ објаснуваат дека не вреди да се работи (освен ако не е) само за самољубие. Но во однос со цел да се дава, тие прашуваат: „што?’’ што значи „Што добиваш со таа услуга?’’ Тоа е прашањето на злобниот. И ако некој сака да ги надмине аргументите, тогаш доаѓа прашањето на Фараонот кој вели: „Кој е Господ за јас да го слушам Неговиот глас?’’
И ако тие прашања не влијаеле на личноста со нивното појавување, истите прашања се враќаат постојано цел ден, како што е запишано (Псалм 42:11), „Како да ми ги кршат коските, моите противници ме омаловажуваа мене; додека по цел ден ми велеа Каде е твојот Бог?’’ Човекот не може да излезе од нивната доминација и тие го деградираат Израел во човека до прав, како што е запишано (Псалм 42:26) , „Како што е нашата душа фрлена доле во правот; нашиот стомак се припојува со земјата.“ Ова треба да го протолкуваме, „нашата душа фрлена доле во правот,“ предизвикува, „нашите стомаци да се припојат со земјата.“ „Стомак’’ се однесува на човековиот сад за примање, и тоа значи дека точката во срцето се смета за прав. Ова предизвикува нашите Келим да се припојат само со Световноста, што е самољубие.
Доколу Кралството Небесно било славено, тоа би претставувало чест за нас, ако можеме да му служиме на Создателот на некој начин и би ја сметале и најмалата услуга за богатсвто. Таква чест би вредела колку сите задоволства заедно кои ни доаѓаат од самољубието. Ова е тоа што го рековме во дополнителната (Мусаф) молитва на дрвото на поклонениците (Шалош Регалим) фестивал, „Татко наш, наш Кралу, побрзај и откри ни ја нам славата на Твоето Кралство.“ Ова значи дека ние бараме од Создателот бидејќи Кралството Небесно е во понизност и се смета како „Божественост во прав,“ ние сакаме Создателот да ни ја открие важноста и славата на Кралството Небесно. Тогаш тоа ќе биде голема привилегија за нас и така ќе бидеме наградени со излегување од самољубието и ќе ни биде дадена љубовта на Создателот.
Ова Зохар го толкува: „Така, јас го прашав Него кого мојата душа Го сака да ме избави од тоа.“
Познато е дека човекот се состои од три Нефашот, души:
1) Нефеш на Кедуша (Светоста) ; 2) Нефеш на Клипа (Клипат Нога); и 3) Нефеш на трите нечисти Клипот.
Нефеш на Кедуша, ја објаснивме во предходниот есеј на Баал ХаСулам. Примарниот делувач е Нефеш од Клипат Нога - бидејќи Нефеш од трите нечисти Клипот не може да биде поправен, така и на Нефеш на Кедуша не ѝ е потребна поправка бидејќи таа е Светоста. Така целата работа е во Нефеш на Клипат Нога.
И кога човекот прави Мицвот, Клипат Нога се придружува на Кедуша, а кога греши, Нефеш на Клипат Нога се приклучува на Нефеш на трите нечисти Клипот.
Но Нефеш де Кедуша е во Ахораим и таа не свети, туку е во понизност. Затоа ние не сакаме да се трудиме во правење на добри дела за Клипат Нога да се придружат на Кедуша. Затоа, „на мојот кревет, во ноќта, јас го прашав Оној кого душата моја Го сака,’’ да ме извади од неа, бидејќи Нефеш на Кедуша припаѓа на собирот на Израел, и таа е во другата, нечиста земја. Па така бара од „Оној кој душата моја Го сака да ме избави од таму, од нечистата земја. Ова значи дека бидејќи Нефеш на Кедуша е во понизност, Нефеш од Нога го прави тоа што го сакаат трите нечисти Клипот. Затоа следува дека Нефеш на Кедуша мора да го толерира водството на нечистиот Клипот, кој тогаш ја води. Затоа Нефеш на Кедуша бара да биде избавена од прогонот, кој се нарекува „ноќ.’’
Во Зохар (и во коментарот на Сулам, точка 9), запишано е: „Раби Аха рекол: „Ние се потпираме на тоа Создателот да одлучи дали капката ќе биде машка или женска, а ти велиш, „жената која седнува прва, дава машко.’’
Така, нема потреба од одлука на Создателот. Раби Јоши рекол: „Секако Создателот разликува помеѓу капка на машко и капка на женско, и бидејќи Тој ги разликува, Тој одлучува дали ќе биде машко или женско.’’
Овој одговор кој го дава е нејасен, пред да увиди дали е машко. Но сепак, Тој одлучува. Зошто на Него му треба да одлучи дали е машко или женско? Тој објаснува во коментарот на Сулам: „Тоа значи дека тројца учествуваат во човекот - Создателот, неговата мајка и татко. Неговио татко му го дава белото во него, неговата мајка црвеното во него, а Создателот му ја дава душата. Доколку капката е машка, Создателот му дава душа на машко. Доколку е женска, Создателот дава душа на женско. Произлегува дека засејување на жената не ја направила капката да стане машка, доколку Создателот не вградил машка душа во неа. Овој однос на Создателот, кој разликува во капката, дали е вредна за машка или женска душа се смета како одлука на Создателот. Доколку Тој не ја направил таа разлика и не пратил душа на машко, капката нема да излезе како машка. Произлегува дека двата стиха не се противречни еден со друг.
За да се разбере горенаведеното во работата, ние треба да протолкуваме дека сите три земаат учество во една личност. Таткото и мајката го предизвикале раѓањето на детето. Неговиот татко е наречен „машко.“ Тој се нарекува „човек“ и тој се нарекува „Светост’’ бидејќи мажот се смета за Светост. Исто така неговиот татко го дава белото бидејќи „бело’’ се смета за Светост, затоа што нема нечистотија. Неговата мајка се нарекува Некева (женско). Таа се нарекува „жена“ и таа се нарекува „недостаток“ бидејќи Некев (дупка) значи недостаток, и тоа се нарекува „црвено.“ Тоа е како што велиме, „таму постои црвена Светлина; не можеме да поминеме оттаму.“ Ова се нарекува „бариера,“ кога не можеме да одиме напред. Создателот ја дава душата бидејќи човекот не може да направи ништо. Духот на животот му припаѓа на Создателот.
Редот на работата е дека човекот мора да го подели работниот ден на ден и ноќ. „Ден“ значи Светост а „ноќ’’ значи недостаток. Синот мора да биде создаден од неговиот татко и неговата мајка бидејќи неговиот татко му го дава белото, што значи Светост која се смета за „машка личност,’’ а неговата мајка му дава недостаток, кој се нарекува „женска личност.“
Светоста и недостатокот мора да постојат, бидејќи на личноста ѝ треба храна за да преживее, и тогаш тој може да работи. Слично е и во работата за Создателот; мажот мора да прими духовна храна и тогаш тој може да види што треба да поправи. Поинаку, тој нема енергија за работа без храна, а храната се добива само од Светоста. Затоа, ние можеме да ја привлечеме Светоста со вклучување во Тора и Мицвот. Тогаш, ние не треба да земаме во обзир колку труд вложуваме во Тора и Мицвот, да дадеме сè од себе, без никакви грешки, што значи да се испитуваме себеси и да увидиме дали сме во ред или не. Тогаш е времето да се земе во обзир Тора и Мицвот, што значи чии Тора и Мицвот ги одржуваме.
Ние мораме да мислиме на Давателот на Тора, како што благословуваме,„Благословен да си Ти Господе, Давател на законот“. (Тора на хебрејски значи „закон“ и „упаство“). А во однос на Мицвот (заповедите), ние велиме, „Тој нè освети нас со Неговиот Мицвот,“ што значи да знае дека го одржува Мицвот на Создателот.
Затоа мора да се земе во обзир важноста на Давателот, и тоа треба да ни даде живост и радост заради тоа што сме наградени со одржување на она што Тој ни го заповедал и да се рече дека одржувањето сè уште не е „вистинско одржување“, и не е целосно направено за Создателот. Ние сепак треба да веруваме дека има луѓе кои никогаш не го зеле во обзир одржувањето на Тора и Мицвот со нивната желба и срце, дури и најмалку. На нас ни е дадена желба и копнеж од Создателот за да одржуваме барем малку, што значи со мало разбирање, но сепак правиме нешто. Но некои луѓе го немаат и тоа малку. Кога ќе го напоменеме тоа, тоа ни дава живост и храна.
Ова се нарекува „неговиот татко му дава бело,“ и ние рековме дека Светоста се нарекува „бело“ додека нема нечистотија. Овде има двојна добивка:
Со тоа, тој добива Виш Дух, бидејќи е споен со Целото - што значи Создателот - и тоа што Тој го дава, ние мораме да веруваме дека е свето. Светоста ја принудува личноста да се чувствува свето. Така, тој природно се храни од тоа, за да може да постои и живее, за да има сила да ја прави Светата работа. Според мерката со која ќе се здобие за време на работата за Светоста, тој подоцна ќе има место да го почувствува недостатокот во неговата работа, дека не е целосно чиста. Со дрги зборови, тогаш тој може да замисли колку многу губи во работата со неговото безделничење, бидејќи може да ја спореди важноста на Создателот со неговата понизност, и ова му дава сила за работа.
Но, човекот треба да се поправи себеси, или ќе остане во темнина и нема да ја види Вистинската Светлина која свети во оспособените садови, Келим, кои се нарекуваат „садови за давање.“ Поправката на Келим се нарекува „Нуква“ „недостаток“ бидејќи тој работи да ги поправи неговите грешки. Ова се нарекува „неговата мајка го дава црвеното,“ што значи дека тој ја гледа Светлината како црвена, кои се бариерите кои му стојат на патот и не му дозволуваат на човекот да ја достигне целта.
Тогаш доѓа времето на молитва, бидејќи човекот ја гледа големината на работата која ја има на ум и во срце и дека не напредува во работата за давање. Тој исто така гледа како неговото тело е слабо, дека нема сила да ја надмине неговата природа. Заради оваа причина, тој гледа дека ако Создателот не му помогне, тој е осуден на пропаст, како што е запишано во Псалм 127, „Доколку Господ не ја изгради куќата, тие кои ја граделе залудно се мачеле.“
Од тие две, Светоста и недостатокот, кои се наговиот татко и мајка, произлегува дека Создателот му помага нему со тоа што му дава душа, духот за живот. И тогаш се раѓа новороденче. Затоа нашите мудреци рекле: „Тројца учествуваат во човекот.“ Новороденчето кое било родено се смета за одржливо семе, што значи ќе живее долго. Поинаку, доколку тој го нема она што Создателот му го дава – душа, ова новороденче се смета за неуспешно, што значи дека е неодржливо и „паѓа од својот степен.“ Треба да знаеме дека Создателот сака да дава, како што е објаснето на неколку места, „Вишата Светлина не престанува да свети,“ но ние мораме да имаме садови, Келим, кои се способни за примање.
Така, тоа зависи од подготовката на човекот. Бидејќи има две сили во човекот, постојат два односи кои треба да бидат направени: 1) сили за примање; 2) сили за давање. Ови две сили мора да бидат поправени за да бидат со цел да даваат. Силата за давање во личноста се нарекува „маж’’ а силата за примање се нарекува „жена“, „женка.“ „Засејување“ означува дека човекот вложува труд за да достигне нешто. На пример, кога на човекот му треба пченица, тој сее пченица, и тој ќе се здобие со пченица за својот труд. Доколку му требаат компири, тој ќе насади компири. Со други зборови, човекот работи според она што го сака, и тоа е она што го прима.
Слично е и со работата за Создателот. Доколку тој сака да ги поправи садовите за давање, кои се нарекуваат „маж’’, „човек’’ и се смета дека мажот насејува прв - што значи неговите мисли да се поправи садот за давање - тогаш таа раѓа женско. Ова е затоа што е познато дека има обратни релации помеѓу Светлината и Келим, и женската Светлина се нарекува Катнут (малост).
Доколку жената засее прва, што значи дека тој сака да ги поправи садовите за примање за да бидат со цел да дава, таа раѓа машко, што значи машка Светлина, која е Светлина на Гадлут (големина).“ и Создателот ја дава душата.“ Создателот разликува во капката, што значи во работата на мажот, т.е, каква била сеидбата на човекот, што значи подготовката. Со други зборови, доколку тој сака садовите за примање да бидат со цел да дава, Создателот му дава машка душа, која се нарекува „душа на Гадлут.“ Но доколку се смета за „личност“ што значи сака само садовите за давање да бидат со цел да даваат, тој ја прима од Создателот Светлината Катнут, наречена „женка.“
