Ние треба да разбереме зошто духовноста понекогаш се нарекува „душа“ (хебрејски: Нешама), како што е запишано во смисол на „тело и душа“. Но, понекогаш духовноста се нарекува „душа’’ (хебрејски Нефеш) како што е „И ти ќе го сакаш Господ, твојот Бог, со целото твое срце и со целата твоја душа.
Вообичаено, кога се зборува за духовност, ние збориме за нејзините највисоки односи - Нешама, за секој да знае дека високиот степен бил создаден однапред спремен за него. Да ја разбуди желбата во неговото срце, да ја достигне Нешама и да мисли која е причината што сèуште ја нема достигнато. Тогаш тој ќе дојде до знаење дека сè што му треба за да ја достигне духовноста е еднаквоста во форма. Телото се раѓа со природата на самољубие, што е различна од формата на Создателот, и Него го достигнуваме само со давање. Така, човекот треба да си го прочисти телото и да дојде во еднаквост во форма за да сака само да дава. Со тоа, ние ќе бидеме во можност да го достигнеме високиот степен наречен Нешама. Затоа ние секогаш говориме со поимите тело и Нешама (душа).
Кога се однесува за редоследот на работата, после степенот на телото следи степенот Нефеш. Затоа писанијата велат: „И ти ќе го сакаш Господ, твојот Бог, со целото твое срце и целата твоја душа (хебрејски: Нефеш), бидејќи ова е следниот степен после телото.
Затоа се вели, „со целото твое срце,“ и последователно, „со целата твоја душа.“ Со други зборови, човекот треба да копнее да му даде сè што има на Создателот. Но потоа, доколку тој достигне повисок степен, што значи Руах (дух), и потоа Нешама, тој сèуште ќе копнее да му даде сè на Создателот.
Но, текстот започнува со првиот степен кој доаѓа после телото. Сè што човекот има, тој мора да Му го даде на Создателот. Ова значи дека тој не прави ништо во своја корист. Туку, сè е за Создателот. Ова се смета дека сите негови дела се само за да дава, додека тој е целосно небитен. Сè е за Создателот.
Сега можеш да разбереш што е запишано во Зохар (Терума, придонес). Стр.219, точка 479, во коментарот на Сулам: „Со целата своја душа. Тој прашува, што значи „со целата твоја душа,?“ Зошто вели „со“? Тоа значи дека ги вклучува Нефеш, Руах и Нешама. Тоа е „Со целата твоја душа“, каде сè е опфатено во Нешама.
Од ова, гледаме дека Зохар интерпретира дека „сè“ е она што Тора ни додава на нас кога ни кажува дека Нефеш и Раух се вклучени во Нешама. Но, намерно започнува со Нефеш, бидејќи после телото доаѓа Нефеш. Но кога збориме за духовноста општо, ние се обраќаме кон духовноста како Нешама, како што е запишано: „и тој ја вдахна во неговите ноздри Нешама („душа“ или “„здив“) на животот.“
За да се достигне степенот НРН (Нефеш-Раух-Нешама) ние мораме да одиме по патот на давање и да се обидеме да излеземе од самољубието. Ова се нарекува „пат на вистината“, и само така ние ќе го достигнмеме квалитетот на вистината кој постои во Неговата Промисла, а тој се однесува кон нас со квалитетот на благонаклоност. Ова се нарекува „печатот на Создателот е вистината.“ Ова значи дека целта на работата е да се достигне квалитетот на вистината.
Човекот ќе знае дека ја достигнал неговата целосност откако ќе се здобие со водството на Создателот како благонаклоност, без разлика дали има изобилие. Но исто така, тој треба да види дека и другите имаат изобилие. Што значи да види дека сите имаат целосно изобилие?
Ова е претставено во „Вовед во изучувањето на Десетте Сефирот.“ (точка 150). Четвртиот однос на љубовта, кој е безусловна љубов, и вечен. Откако човекот целиот свет го осудил позитивно, љубовта е вечна и апсолутна. Таму не може да постои притајување и криење во светот бидејќи тоа е место на целосно разоткривање на ликот. За тоа е запишано: „Твојот Учител повеќе нема да се сокрива и твоите очи ќе го видат твојот Учител,“ бидејќи тој веќе ги знае сите односи на Создателот со сите луѓе во форма на чиста Промисла која се појавува од Неговото име, „Доброто кое им прави добро на добрите и лошите.“
Затоа следува дека, доколку некој достигне целосна совршеност, тој ја достигнува сопствената вистинска состојба. Но, постојат подготвителни степени пред тоа, како што е запишано во „Вовед во изучувањето на Десетте Сефирот,“ дека првиот однос е покајание од страв. За тоа е запишано во (точка 63): „Првиот степен на достигнување од разоткривање на ликот е достигнување и чувство на Промислата за награда и казна. Тоа е начин за Тој, кој ги знае сите мистерии, да сведочи дека човекот нема да се врати кон грешноста. Тоа се нарекува „покајание од страв.“ Тогаш, неговите гревови за него стануваат грешки и тој се нарекува „нецелосен праведник“ или „среден.“
Но, според горното, постои уште еден знак дека некој го оди патот на вистината - состојбата на негација. Со други зборови, иако човекот гледа дека сега е во полоша состојба, т.е, откако пред да започне да чекори по патот на вистината, тој сепак се чувствува поблиску до Кедуша (Светоста), од пред да започнал да чекори на овој пат. Но според познатото правило, „Светоста се зголемува, а не се намалува,“ се поставува прашањето: „Зошто сега кога чекори на патот на вистината тој чувствува дека назадува наместо да напредува, како што би требало кога би чекорел на патот на вистината? Во најлош случај тој не би требало да опаѓа под неговата предходна состојба.“
Одговорот е дека мора да има отсуство пред да има присуство. Ова значи дека прво треба да постои Кли (сад), кој се нарекува „недостаток,“ и тогаш ќе постои можност да се наполни празнината. Затоа, најпрво, поединецот мора да оди напред и да се носи себеси поблиску до вистината при секој напор. Со други зборови, секогаш кога оди напред, тој ја гледа неговата ситуација: дека е влезен во самољубие. Човекот секогаш треба да гледа дека самољубието е лошо, затоа што самољубието е она што не му оневозможува да ги достигне насладите и задоволствата кои Создателот ги подготвил однапред. Тоа е она што нас нè дели од Создателот.
Така, ние можеме да разбереме што човекот мисли со тоа дека назадува - сега кога започнал на патот на вистината тој мора да знае дека тоа не е така. Напротив, тој напредува кон вистината. Претходно, кога неговата работа не е основана на давање и верба, тој бил далеку од согледување на вистината. Но, сега тој мора да го почувствува злото во себе, како што е запишано: „Нема да постои туѓ бог во тебе.“
Нашите мудреци рекле: „Кој е туѓиот бог во човековото тело? Тоа е злата склоност.“ Со други зборови, желбата за примање е многу зла. Тогаш кога го достигнува препознавањето на злото, тој може да рече дека ќе го поправи. Произлегува дека пред да го разоткрие своето зло до степен до кој не може повеќе да го толерира, би немало што да поправа. Така, тој поминал голем пат кон вистината и ја осознал својата вистинска состојба. Кога личноста го гледа злото во себеси до степен до кој не може повеќе да го толерира, тој започнува да бара совет како да го поправи. Но единствениот совет за човек од Израел е да се обрати кон Создателот, за Тој да му ги отвори неговите очи и неговото срце и да ги наполни со изобилие, како што рекле нашите мудреци: „На оној кој доаѓа да се прочисти, ќе му биде помогнато.“
Тогаш, кога ќе прими помош од Создателот, сите недостатоци ќе бидат наполнети со Светлината на Создателот и тој започнува да се искачува по степените на Светоста, бидејќи потребата веќе била подготвена во него со тоа што ја увидел неговата вистинска состојба.
Тогаш човекот започнува да гледа како секој ден, според неговата работа, тој се искачува нагоре. Но, ние секогаш треба да го будиме она што срцето го заборава и што е потребно за поправка на срцето - љубов кон пријателите. Нивната цел е да достигнат љубов кон другите. Ова не е пријатна работа за срцето бидејќи тоа знае само за „самољубие“. Така, кога има собир на пријателите ние мораме да паметиме да го споменеме прашањето, што значи, секој треба да се запраша себеси колку многу напреднал во однос на љубовта кон другите и колку сме направиле да се унапредиме во таа работа.
