Рав Јехуда рекол: „Секогаш човекот ќе ги продава гредите на својот дом, за да купи обувки за нозете свои" (Шабат). Треба да се разбере што е тоа „гредите на својот дом" и зошто се важни обувките, поради кои се продаваат гредите на својот дом.
Ќе го објасниме тоа од гледна точка на духовните работи. Гредите на својот дом означуваат„случки", т.е. што се случува со човекот во неговиот дом. Под зборот „човек" ние разбираме, од една страна, неговото знаење, разумот, а од друга страна, неговите чувства - што чувствува човекот во срцето: дали се чувствува добро или лошо. Тие случувања, кои се случуваат со човекот, будат прашања во него за секојдневниот живот. Тие прашања се однесуваат на заедничкиот однос помеѓу човекот и Создателот и помеѓу човекот и другите луѓе.
Помеѓу една личност и Создателот значи дека има поплаки дека Создателот не ги задоволува сите негови потреби. Со други зборови, Создателот треба да го исполни она што човекот смета дека му е потребно затоа што правилото е дека однесувањето на Доброто е да прави добро. И понекогаш се жали како да се чувствува спротивно - дека неговата состојба е секогаш полоша од онаа на другите, кои се на повисок степен од тој.
Изгледа, дека тој се наоѓа во положба на „набљудувач" (мераглим), кој зборува за Вишото Управување, односно тој не ги почувствувал добрата и задоволството во својот живот и со тешкотија му кажуваат: „Нека само добротата и милоста ме водат во сите денови од мојот живот" (Теилим 23) и изгледа, дека тој е во положба на „набљудувач".
За тоа мудреците рекле (Брахот.54), дека човекот треба да го благословува лошото исто како и доброто. Така, јудаизамот се засновува на вербата за поголемо знаење, т.е. не се потпира на тоа дека разумот нè присилува да мислиме, зборуваме и работиме,но треба да веруваме во Вишото Управување, кое може да ни прави само добро. Само тој човек се удостојува да ги достигне и почувствува добрата и задоволството, кои што ги „оправдува" Вишото Управување, т.е. гледа и на доброто и на лошото - како добро.
Баал ХаСулам раскажал приказна за човек, кој има намери кон Создателот од тие причини што Тој не му ги исполнува неговите барања. Тоа е слично на човек со мало дете оди по улица, а детето силно плаче и сите минувачи кои поминуваат покрај нив го гледаат таткото и мислат: „Каков суров човек! Може спокојно да го слуша плачот на своето дете и да не му обрнува внимание". Се гледа, дека кај минувачите плачот на детето предизвикува тага, но не и кај неговиот татко.
На крајот од краиштата, минувачите не издржале и го прашале таткото: „Каде е твојата милост?“ На тоа човекот одговорил: „А што да правам ако мојот сакан син, за кој се грижам како зеницата во окото, ми побара игла да си ја забоде во очите. Поради тоа што не го исполнувам неговото барање, можете да ме наречете суров? Ако јас го жалам и му дадам игла да си ја забоде во очите, тој ќе бидезасекогашслеп".
Затоа треба да веруваме, дека сè што прави Создателот за нас, тоа е за наше добро, па затоа ние треба да бараме од Него да ги отстрани тие несреќи од нас. Но ние треба да знаеме дека нашата молитва е едно, а одговорот на молитвата е друго, односно дека ние сме го направиле тоа, затоа што сме мораме да го направиме.Тогаш Создателот ќе го направи она што е добро за нас, како во горенаведениот алегорија. За тоа се вели: „И Господ ќе го стори она што Му се чини добро“.
Истиот принцип важи за една личност и неговиот пријател, што значи дека треба да ги продаде пгредите на неговата куќа за да купи обувки за своите нозе. Со други зборови, сите несреќи што ги доживеал во однос на љубовта кон пријателите.
Можеби некој има прашања и поплаки во врска со својот пријател, бидејќи тој работи посветено, во љубов со пријателите, но сепак не гледа одговор од пријателите што ќе му помогнат на кој било начин. Сите тие се однесуваат спротивно од неговото разбирање, за тоа како треба да биде љубовта кон пријателите, што значи дека секој ќе разговара со својот пријател на пријатен начин, како што е меѓу обичните луѓе.
Исто така, во врска со постапките, тој не гледа никаква акција од пријателите на кои може да гледа во врска со љуубовта кон пријателите. Наместо тоа, сè е нормално, како меѓу обичните луѓе кои сè уште немале интерес да се соберат и да решат да изградат група каде има љубов кон пријателите, каде секој се грижи за благосостојбата на другиот.
Таквиот човек почнува да гледа дека само тој ги сака своите пријатели, а другите не прават ништо во врска со тоа. Тоа се нарекува „набљудувач", т.е. тој ги следи своите пријатели, гледа како ја исполнуваат заповедта „љуби го ближниот". Исто така, му се кажува дека неговите пријатели не ја зборуваат вистината. И бидејќи чувствува дека е единствениот што оди на вистинскиот пат и ги гледа сите со презир, тој се нарекува „набљудувач“. Всушност тој ги следи, набљудува своите пријатели за да види дали тие се однесуваат правилно кон него во однос на „Љуби го твојот пријател“ Работата е во тоа што кај тој човекот љубовта кон пријателот се засновува на љубовта кон себе.
И, тогаш тој гледа дека сето тоа се празни зборови. Тој открива дека дури и при зборувањето нема љубов кон другите и ова е најмалата работа во љубовта на другите. Со други зборови, ако постави некому прашање, другиот му одговара спонтано, индиферентно, а не на начин на кој некој одговара на пријател. Напротив, се е ладно, како да сака да се ослободи од него. И не ме прашувај, „Ако размислувате за љубов кон другите, зошто критикувате ако вашиот пријател ве сака, како љубовта кон пријателите да се воспостави врз основа на самољубие, и затоа сакам да погледнете што се здоби со мојата љубов од овој напор? „Овие не се мои мисли. Наместо тоа, јас навистина сакам љубов кон другите.
Ова е причината зошто јас бев заинтересиран да ја основам оваа група, така што ќе видам дека секој се впушта во љубов кон другите, така што малата сила која ја имам за љубов кон другите ќе се зголеми и ќе добијам поголема сила да се впуштам во љубов кон другите посилно отколку што можев сам. Но, сега гледам дека ништо не стекнав затоа што гледам дека ниту еден не прави добро. Така, подобро ќе беше да не бев со нив и да не учев од нивните постапки.
На тоа, постои одговор дека ако се создаде група со одредени луѓе и кога ќе се соберат, мора да има „некој“што намерно ги собрал во една група тие луѓе, кое се движат за таа цел.Т.е. во секој од нив има искра на љубов кон ближниот, но таа искра сама не може да го разгори пламенот на љубовта, кој што би заблескал, затоа тие луѓе се согласиле да се обединат за да се соединат во еден голем пламен.
Оттука, и сега, кога некој набљудува, треба да ги надмине овие состојби и да рече: „Бидејќи сите беа на еден ум дека мора да одат по патот на љубовта кон другите кога се основаше групата, така е и сега. „И кога секој ќе им суди на неговите пријатели поволно, сите искри ќе се запалат уште еднаш и ќе има еден голем пламен.
Еднаш Баал ХаСулам прашал дали е сојуз само помеѓу двајца другари. Во Тора е речено: „И Авраам земал меко и големо животно и му го дал на Авимелех и тие двајцата склучиле сојуз" (Вајера). Ако двајцата се сакаат еден со друг, тогаш се разбира тие прават добро еден за друг.
Ако нема љубов помеѓу нив, или по било каква причина нивната љубов се намалила, тогаш тие секако не прават никакво добро еден за друг. Како тогаш може да им помогне склучувањето на сојуз? Самиот Баал ХаСулам одговорил, дека сојузот кој тие во овој момент го склучуваат не го земаат во предвид тој момент кога тие двајцата се сакаат еден со друг и нивниот сојуз, во принцип е непотребен, но во иднина ќе им биде од корист. Така поизвесно време може да се случи тие да не чувствуваат љубов еден кон друг, како во овој момент, тогаш ќе имаат потреба од тој склучен сојуз.
Што се однесува до прашањето за групата, иако сега не чувствуваме таква љубов како што сме чувствувале во моментот на создавањето на групата, сепак секој треба да го совлада сопственото мислење и да дејстува за поголемо знаење (лемала миадаат) и тогаш сè ќе се поправи и секој ќе почне да го гледа само доброто во своите пријатели.
Дури сега го разбираме кажаното од мудреците: „Секогаш човекот ќе ги продава гредите од домот свој и ќе си купи обувки за нозете свои".Зборот „миналав" (неговите обувки) е сроден со зборот „неилат" (затварање). Човекот ги следи пријателите (негување – „ригул" од зборот „реглаим" – нозе). Тоа значи дека станува збор за сите случки во неговиот заеднички однос со пријателите, т.е. сето тоа, што „набљудувачите" зборувале лошо за неговите пријатели, сето тоа тој го „продава", односно во целост се откажува од тоа.
Тоа значи дека тој излегува од тие ситуации, во кои го однеле „неговите нозе" (реглав) и тој ги наоѓа „обувките" (миналав") за своите нозе. Тоа значи, тој ги затвара своите нозе – и со тоа„набљудувачите" повеќе не се мешаат во неговите односи со пријателите. Сите свои намери и прашања тој ги „затвара" и тогаш сè си доаѓа на свое место и настапува спокојство.
