„Сакај го ближниот како себеси.“ Раби Акива вели: „Тоа е големо правило (на хебрејски: група) во Тора.“ Тоа значи ако некој го одржува овој закон сите детали се вклучени во него, што се зема здраво за готово дека ние ќе дојдеме до поединечното, без напор и без да работиме за тој закон. Но, ние гледаме дека Тора ни вели: „Што бара Создателот од тебе? Да се плашиш од Мене.“ Така, првичното барање од личноста е само страв. Ако некој ја одржува заповедта на страв, целата Тора и Мицвот, сепак дури и заповедта се содржат во: „Сакај го ближниот како себеси.“

Сепак според зборовите на Раби Акива, тоа е спротивно, стравот се содржи во правилото „Сакај го ближниот.’’ Според нашите мудреци, (Брахот стр.6), значењето не е како што вели Раби Акива. Тоа се однесува на стихот, „На крајот на работата, сите слушнале: „Плаши се од Бога и чувај ги Неговите заповеди. Господ рекол дека целиот свет бил создаден само за ова.“ Но, според зборовите на Раби Акива, изгледа дека сè се содржи во правилото „Сакај го ближниот.“

Во зборовите на нашите мудреци (Макот 24) ние наоѓаме дека вербата е најважната работа. Тие велат, Хабакук дошол и објавил дека има само еден закон: „Праведниот ќе живее според неговата верба.“ Махарша ова го толкува вака: „Работата која е најубедлива за секого од Израел, во секое време, е вербата.“

Со други зборови, суштината на правилото е верба. Последователно, произлегува дека стравот и „сакај го ближниот“ се содржат во правилото на верба!?

Доколку сакаме да го разбереме горенаведеното, ние мораме одблиску да го истражиме следното:

1.Што е верба?

2.Што е страв?

3. Што е „Сакај го ближниот како себеси“?

Најважната работа е секогаш да се запомни целта на создавањето, која е позната како „да прави добро на Неговите суштества.“ Така, ако Тој сака да им дава наслада и задоволство, зошто трите горенаведени значат, верба, страв и сакај го ближниот“. Тоа значи дека ние треба само да го оспособиме садот за да ја примиме насладата и задоволството кои Создателот сака да му ги даде на суштеството.

Сега, ние мораме да разбереме за што нè оспособуваат овие три гореспоменати работи. Вербата, во која е вклучена сигурноста, ни дава почетно верување во целта, која е да се прави добро на Неговите суштества. Ние исто така треба да веруваме со сигурност, за да си ветиме дека ќе ја достигнеме таа цел. Со други зборови, целта за создавањето не е за одредена група, туку целта на создавањето припаѓа на сите суштества, без исклучок. Тоа не се однесува само на јаките, вештите и храбрите луѓе кои можат да се надминат себеси, туку на сите луѓе.

(Погледај во запознавањето со Талмуд Есер Сефирот, точка 21, каде Мидраш Раба цитира, Парашат „Ова е благословот’’ Создателот му рекол на Израел: Целата мудрост и целата Светлина се лесни нешта. Оној кој се плаши од Мене и ги прави делата на Тора, целата мудрост и Светлина се во неговото срце.’’)

Така, ние мораме да ја употребуваме вербата, за доверба да имаме дека можеме да ја достигнеме целта и да не очајуваме на среде пат, туку да веруваме дека Господ може да му помогне на понизниот човек, како мене. Тоа значи дека Создателот ќе ме донесе поблизу до Него и јас ќе бидам во можност да достигнам сплотеност со Него.

За да се стекнеме со верба, прво мора да дојде стравот, како што е споменато во запознвањето со Зохар: „Стравот е заповед кој ги содржи сите заповеди во Тора, бидејќи тој е вратата на вербата во Него. Според разбудувањето на стравот (во Неговото водство), до тој степен поединецот верува во Неговото водство.“ Завршува: „Кога не би бил стравот би се намалило задоволството кое ќе му го даваме на Создателот.“ Ова значи дека стравот кој човек треба да го има во однос на Создателот е дека можеби тој нема да биде во можност да му дава задоволство на Создателот, а не дека стравот е во однос на неговата лична корист. Следува дека портата за верба е стравот, и невозможно е да се достигне верба на друг начин.

Со цел да се стекне со страв, тоа го означува стравот дека тој можеби нема да биде во можност да му даде задоволство на Создателот. Но тој прво треба да има желба и да копнее да дава. Потоа, тој може да рече дека има место за стравот и нема да биде во можност да го одржи стравот. Но, поединецот обично се плаши дека неговото самољубие нема да биде целосно и тој не е засегнат со тоа што нема да биде во можност да му дава на Создателот. Што е тоа кое може да предизвика некој да се здобие со нова осебеност, дека тој мора да дава и дека примање за себе е грешно?

Тоа е против природата! Иако некој прима повремено мисла и желба дека мора да го напушти самољубието, кое му доаѓа од книги или пријатели, ова е многу мала сила. Тоа мислење не секогаш се издвојува за нас, да го сметаме како да треба да го употребуваме постојано и да речеме дека ова е правилото за сите - Мицвот во Тора.

Така, постои една одбрана: неколку поединци мора да се зближат со желба да го напуштат самољубието, но без доволна сила за давање за да станат независни, без помош од надвор. Сега, доколку овие поединци се поништат еден пред друг, бидејќи секој од нив има барем потенцијална љубов кон Создателот, иако тие всушност не можат тоа да го направат, тогаш со тоа што секој се придружува во групата и се поништува пред неа, тие стануваат едно тело. На пример, доколку има десет луѓе во тоа заедничко тело, тогаш ова тело има десет пати повеќе моќ отколку што има една личност. Но, тоа е под услов ако секој мисли дека дошол со цел да го поништи самољубието. Тоа значи дека тој нема да зема во обзир како да ја наслади неговата желба да прима, туку ќе мисли колку што е можно повеќе на љубовта кон другите. Ова е единствениот начин да се стекне со желба и потреба, да се стекне со нова особеност, наречена “желба за давање.“

На крајот, од љубовта кон пријателите, поединецот може да достигне љубов кон Создателот, што значи да сака да Му даде задоволство на Создателот. Само со ова тој се здобива со потреба и разбирање дека давањето е важно и неопходно, и сето ова му доаѓа преку љубовта кон пријателите. Тогаш ние можеме да зборуваме за страв, што значи дека тој е исплашен бидејќи нема да биде во можност да Му даде задоволство на Создателот. Ова се нарекува страв.

Така, основата на која кулата на Светоста може да биде подигната е правилото на „сакај го ближниот.“ Со тоа, поединецот може да се стекне со потреба да дава задоволство на Создателот. После тоа, може да постои страв дека можеби нема да биде во можност да Му дава задоволство на Создателот. Кога тој ќе ја помине таа порта на страв, тој може да дојде до верба, бидејќи вербата е садот каде се прима Божественоста, како што е објаснето на неколку места.

Ние откриваме дека има три правила пред нас: првото правило е на Раби Акива, „Сакај го ближниот како себеси.“ Пред тоа, нема ништо што ја обезбедува личноста со гориво и му овозможува да ја промени ситуацијата барем малку. Ова е единствениот начин да се излезе од самољубието, кон љубовта кон другиот и да се почувствува дека самољубието е лоша работа.

Сега доаѓаме до второ правило кое е страв. Без страв нема место за верба, како што вели Баал ХаСулам. Конечно, доаѓаме до третото правило, кое е верба.

Од гореспоменато се стекнуваме со три правила, со кои се чувствува смислата на создавањето, а тоа е да се прави добро на Неговите суштества.