Четири фази на директната Светлина

Учењето почнува со чинител наречен „Врската меѓу Создателот и суштествата,“ бидејќи не можеме да зборуваме за самиот Создател и не можеме да го достигнеме. Место тоа, „По Твоите дела те знаеме,“ што значи достигнувањето е само во операциите кои извираат од Него. Таа врска се нарекува „целта на Создавањето.“ Нашите мудреци сфатиле дека Неговата желба и цел биле да им направи добро на Неговите созданија. Оттука, редот на еволуцијата почнува од овој чинител додека не стигне до душите, чиј корен е душата на Адам ха Ришон, која извира од внатрешноста на световите БЈА.

Алегорично зборувајќи, кога Создателот посакал да им направи добро на своите суштества, посакал да им даде 100 килограми задоволство. Затоа, морал да создаде такви созданија кои што ќе сакаат да го примат. Научивме дека желбата да прима радост и задоволство е самата суштина на суштеството и причината зошто Создавањето се нарекува „постоење од ништо.“ А Тој ја создал самата суштина, за Неговата Мисла за исполнување на Неговите созданија, да биде остварена. А за да се роди волјата за примање, морал да постои ред од четири чинители, бидејќи можеме да уживаме во нешто само во согласност со желбата за тоа. Затоа го нарекуваме Кли (садот) со името „желба за примање“ или „копнеж.“ Така, според мерата на потребата ќе биде и мерата на копнежот за задоволување на потребата. Постојат два услови за создавање на копнеж:

1.Треба да се знае по што да се копнее. Не може да се копнее по нешто што не сме го виделе, ниту чуле.

2. Не може да се има посакуваното нешто, оти ако некој веќе ја остварил својата желба, го губи копнежот.

За да се остварат овие два услови, во волјата за примање се појавиле четири фази/чинители, кои се всушност пет, заедно со нивниот корен. Петтиот чинител се нарекува сад, Кли, погоден за примање на радост и задоволство. Тие го следат овој ред:

1) Кетер: Неговата желба да им даде добро на своите созданија.

2) Хохма: Неговата желба за добро на Неговите созданија создала недостаток - постоење од отсуство - и заедно со тоа, ја создала Светлината. Така, изобилството и желбата за примање на изобилството се споиле. Тоа е затоа што желбата уште не знаела што да сака; затоа, била родена заедно со своето исполнување. Но ако го има своето исполнување, ја губи желбата за исполнување, како што бара вториот услов. Тој чинител, таа фаза се нарекува Бехина Алеф (првиот чинител) де Авиут (на желбата).

3) Бина: Бидејќи Светлината доаѓа од Давателот, силата на давањето е вклучена во неа. Затоа, на својот крај, Хохма сака да ја изедначи својата форма, што значи не само да биде примател, туку давател. Во духовноста постои правило: „Секоја генерација на облик се смета за нов чинител.“ Оттука, овој чинител го добива своето име - Бина, и тоа е Бехина Бет (вториот чинител) де Авиут. Исто така научивме дека Светлината која се шири додека долниот сака да го изедначи својот облик е Ор Хасадим (Светлина на Милоста), и тоа е Светлината која свети во Бина.

Прашање: Ако Бина копнее да дава, зошто се смета за Авиут Бет (вториот степен на Авиут)? Напротив, се чини дека треба да биде почиста од Бехина Алеф де Авиут (првиот степен на Авиут).

Одговор: Го објаснувам тоа со алегорија: Човек му дава на пријателот подарок и пријателот го прима. Потоа, се премислува и заклучува дека не е во негов интерес да го прими, и го враќа подарокот. На почетокот, бил под влијание и превласт на давателот; затоа, го примил. Но штом го примил, се почувствувал како примател, и тоа чувство го натерало да го врати подарокот.

Лекција: во Бехина Алеф, тој примил поради превласта на Давателот, но сепак не се чувствувал како примател. Но кога видел и почувствувал дека е примател, престанал да прима, и тоа е Бехина Бет. Со други зборови, во таа состојба, тој почувствувал дека е примателот, и затоа сакал да му даде на Давателот. Затоа Бехина Бет се нарекува Бина, бидејќи таа Хитбонена (испитала/забележала) дека самата е примател и затоа сакала да даде. И заради тоа дознаваме дека почетокот на учењето е од Бина надолу.

4) На својот крај, Бина примила елан кој излегува од намената на Создавањето, која таа мора да ја прими бидејќи намената на Создавањето не била суштествата да даваат. Од друга страна, таа исто така сакала истоветност на особината, обликот, во давање. Затоа, направила компромис: да прими Хасадим (милост) и светлината на Ор Хохма (Светлината на Мудроста). Тоа се вика Бехина Гимел де Авиут, бидејќи таа веќе ја дава Хохма, но во неа сè уште има Хасадим. Тоа е причината за името Зеир Анпин (мало лице). Хохма се нарекува Паним (лице), како во, „Од мудроста на човекот му свети лицето,“ но таа ја прима оваа Ор Хохма во Зеир Ампин, што значи во многу мала мера. Но овој чинител сè уште не се смета за сад, Кли, бидејќи ако може да дава и да прима само светлина од Ор Хохма, тоа е знак дека неговиот копнеж за примање е непотполн, оти уште има сила да се остварува и давање.

5) Малхут: На својот крај, Бехина Гимел била поттикната одозгора да прима во изобилство поради Неговата желба да им даде добро на своите созданија. Сепак, намената на Создавањето не била долните да примаат во Зеир Анпин. Оттука, ова будење доведува до тоа Малхут да има желба и копнеж да ја прими Ор Хохма како што таа светела во Бехина Алеф, кога таа ја имала цела Ор Хохма. Но разликата меѓу Бехина Алеф и Бехина Далет е дека во Бехина Алеф, не можело да се каже дека таа ужива во Ор Хохма, бидејќи уште го немала копнежот и недостигот, бидејќи Кли и изобилството се споиле. Но Бехина Далет копнее по Ор Хохма кога ја нема; затоа, кога прима, ја чувствува радоста и задоволството кои доаѓаат со исполнувањето на нејзината желба. Само таа Бехина се нарекува Кли, бидејќи сака само да прима. Сите Бехинот (мн. од Бехина) пред неа се сметаат за „Светлина без Кли.“ А кога оваа Бехина Далет ќе ја прими Светлината, тоа е состојба наречена „Светот на Ајн Соф,“ како и „исполнување на целата стварност.“

Прашање: Ако зборуваме за духовното, кај што нема време и простор, што значи „исполнување на целата стварност?“

Одговор: Да се вратима на нашата алегорија од почетокот на објаснувањето, алегоријата дека Тој сакал да им даде на своите суштества 100 кг задоволство и затоа морал да создаде 100 кг недостаток и желба за примање во нив, соодветно на задоволството. Кога 100-те кг желба ќе добијат 100 кг исполнување, тоа се нарекува „исполнување на целата стварност,“ што значи ниеден недостаток не е оставен неисполнет. А сега ќе го објасниме значењето на името Малхут де Ајн Соф. Оваа Малхут, која копнее да прими изобилство за да го исполни својот недостаток, се нарекува „примање заради примање.“ Тоа значи дека таа прима за да го задоволи тоа што ѝ фали. Во подоцнежна фаза, таа става крај и Цимцум (ограничување) на користење на овој сад, Кли. Но во почетната фаза, за која зборуваме, таа сèуште не го имала направено тој Соф (крај) и Сиум (заклучок); затоа, оваа состојба сèуште се нарекува Ајн Соф (без крај). Дознавме дека, на својот крај, по примањето на изобилството, желба за давање се разбудила во Хохма, соодветно на желбата на Создателот, за давање. Исто така, штом Малхут ја примила Светлината, таа во неа разбудила желба за давање, бидејќи таа Светлина ја поседува моќта на давањето. Бина сакала да даде, но не успеала бидејќи на патот на Бина, недостига намената на Созданието. Дури и нејзиното последователно примање на светлина во З“А не било доволно, бидејќи желбата на Создателот да им даде добро на своите созданија била за изобилство, а не за З“А. Така, како можела Малхут да добие истоветност на особината и да ја достигне целта на Создавањето?

За тоа е речено дека таа измислила нешто ново: Малхут требало да прими сè, но за разлика од Ајн Соф, каде се работеше само за примање, таа ќе го направи тоа за да даде. Така, од една страна таа ќе ја оствари намената на Создавањето - да им се даде добро на Неговите созданија, бидејќи таа ќе прима, а од друга страна нејзината цел ќе биде да даде, што е истоветност на обликот, особината.

Цимцум Алеф

Одлуката на Малхут дека не сака да прима, за да прими за себе, се смета за нејзино одбивање на Светлината. Таа состојба се нарекува Цимцум (ограничување). Во духовното има правило дека секоја појава на нов облик се смета за нов чинител. Затоа, треба да разграничиме две состојби:

- Кога Бехина Далет ја примила сета Светлина со Кли наречен „копнеж.“ Тоа се нарекува „исполнување на целокупната стварност.“ Исто така се нарекува и „светот на Ајн Соф.“

- Откако таа посакала истоветност на обликот, особината, па таа состојба се смета за друг свет, наречен „светот на Цимцум,“ од кој Светлината си заминала.  

Така, бидејќи разграничивме дека Хохма примила а Бина ја одбила Светлината, Малхут останала каква што си била, во состојбата на светот на Ајн Соф, примајќи ја сета Светлина. Но сега разликуваме нова Малхут, која ја одразува, рефлектира, Светлината. Треба да знаеме дека во првата состојба, наречена Ајн Соф, било „Тој е Еден и Неговото Име е Едно,“ што значи Светлината и Кли биле еден чинител. Дури после Цимцум настанала разлика на четирите фази, или десетте Сефирот, откако Светлината си заминала од нив.

Прашање: Со овој Цимцум, Светлината си заминала од сите десет Сефирот. Тоа збунува, бидејќи Цимцум бил ставен на примањето заради примање, што е Бехина Далет, а не на другите Бехинот!

Одговор: Првите три Бехинот не се сметаат за садови, Келим. Тие само поттикнуваат ред на развојот, на крајот од кој садот, наречен примање заради примање, се раѓа и се одвојува од Давателот. Но првите три Бехинот сè уште не се одвоени од Давателот. Откако се родила, Малхут ги остварила своите цели. Затоа не може да се каже дека по Цимцум, Светлината останала во Вишите Девет, бидејќи тие не се садови, Келим. Единствениот сад, Кли е Малхут, а ако таа не сака да прими, сета Светлина заминува и таа не прима ништо. Ари исто така вели, „Цимцум бил еднаков,“ без разликување на степени.

Прашање: Ако е така, зошто велиме дека четирите Бехинот почнале да се разликуваат една од друга, после Цимцум?

Одговор: Разликата била направена во однос на причина и последица, но немало разликување на Вишо и нижо.

Прашање: Што значат Вишо и нижо во духовното?

Одговор: Важност - додека причината и последицата не укажуваат на важност. На пример, Вилна Гаон бил последица на татка си, но кој бил поважен, причината или последицата? Треба да сфатиме зошто нема разликување на Вишо и нижо. Малхут ја примила Светлината која „ја исполнува целокупната стварност,“ а тоа не се смета за недостиг или помала важност. Затоа, таа можела да остане во таа состојба, да не решила да направи Цимцум. Тоа е она што сака да укаже Ари кога вели дека Цимцум бил еднаков, дека Малхут не била со помала важност, туку дека Цимцум бил направен преку нејзиниот избор. Но отпосле, кога Малхут не примала поради забраната, таа станува помалку важна. Тогаш, тоа што е подалеку од Малхут станува од повисока важност, а тоа што е поблиску до Малхут станува од помала важност.

Десетте Сефирот де Игулим (кругови) и линијата на Ајн Соф која ги исполнува

По Цимцум, садовите останале празни, а во нив останале Решимот (сеќавања) на Светлината која ја имале. Тие се нарекуваат „Десетте Сефирот де Игулим во светот на Цимцум.“ Се нарекуваат Игулим за да укажат дека темата на Вишо и нижо не се применува врз нив, како што е во телесниот круг. А бидејќи Малхут е операторот, бидејќи таа е самиот Кли, Малхут де Игулим се вратила и повикала Светлина да ја прими за да даде. А тука учиме едно ново правило: „Желба во Вишиот станува обврзувачки закон во нижиот.“ Затоа, сега таа има забрана да прима. Еднаш понудив алегорија за тоа: Вечерта пред почетокот на нов месец е време за кажување на малата молитва за Јом Кипур (ден на покајанието) за да се разбудиме и да се покаеме. Понекогаш, човек дебатира дали да пости или не на тој ден. Не е задолжително да се пости и нема забрана на храната. Изборот е во наши раце. Ако на крај човек реши да пости, а подоцна се покае и посака да јаде, правилото е дека храната сега е забранета, и затоа „тој нема да го прекрши зборот“ во врска со својот завет. Така, гледаме дека отпрвин немало забрана на храната, но откако тој избрал да избегне јадење, храната станала забранета.

Лекција: На почетокот, Малхут не сакала да прима по свој избор. Но сега кога пак ја истегнува Светлината, забрането е да ја прима Светлината. А ако има забрана, постои Вишо и нижо, по важност. Затоа, ова истегнување се нарекува „линија која се протега од Ајн Соф од Вишото кон нижото.“ Исто така научивме зошто е така: Секој нов облик во духовното е нов чинител. Затоа, има два вида на садови, Келим (мн. од Кли):

1. Келим во кои нема забрана за примање.

2. Келим кои завршуваат сега, со протегнување на Светлината, и чија Малхут се нарекува Малхут де Јошер (директност), на која има забрана за примање, поради правилото: Желбата во Вишиот станува обврзувачки закон во нижиот.

Исто така дознаваме дека Игулим треба одново да примат Светлина од тоа што го привлекле. Таа Светлина се нарекува „линија.“ Ги содржи и Вишото и нижото по важност, и нема друга Светлина. Тоа е значењето на тоа што Игулим немаат друга Светлина освен од линијата. Сепак, постои голема разлика меѓу Малхут де Игулим и Малхут на линијата. Малхут де Игулим ја имале Светлината во вид на „исполнување на целокупната стварност“, додека Малхут де Јошер никогаш немала никаква Светлина, ниту некогаш ќе има Светлина во својот Кли, наречен „примање заради примање.“

Линијата и Зивуг де Хакаа

Досега, разговаравме за три состојби:

1. Желбата за примање која била создадена во светот на Еин Соф, и која ја примила сета Светлина.

2. Во светот на Цимцум, станало очигледно дека желбата за примање мора да биде поправена заради целта на украсувањето.

3. Во линијата, очигледно е дека Кли мора да биде поправен поради недостатокот. Инаку, Светлината не се шири до него.

А сега ќе зборуваме за линијата. Веќе научивме дека линијата има Вишо и нижо по важност, бидејќи Малхут на линијата добила забрана да прима, затоа што се смета дека прима заради примање. Правилото е дека во сите степени, името на Малхут не се менува, кое е „примање заради примање.“ А нејзината Светлина е Ор Хозер, што значи дека таа сака да му даде на Вишиот. А кога Светлината ќе се протегне до Малхут, таа прави Зивуг де Хакаа, Масах, што укажува на воздржување од Светлината и правење пресметки. На пример, таа сметала дека може да прими само 20% од Светлината за да може да дава. Оттука, решила да прими само толку Светлина. Меѓутоа, почувствувала дека има премногу задоволство во преостанатите 80%, и ако треба да го прими тоа, тоа би било за да прими. Значи која е разликата меѓу еден Цимцум и еден Масах (екран)?

- Цимцум настанува по избор, како што дознаваме дека Малхут ја имала сета Светлина и решила да не ја прима.

- Масах е превласта на Вишото на него. Така, дури и ако некој од нижите сака да прими, Вишиот нема да дозволи.

Значењето на терминот Зивуг де Хакаа (спарување на удари) е следново: Во телесното, понекогаш се случува кога луѓето не се согласуваат, да се удираат еден со друг. Во духовното, кога две нешта се спротивставени, се смета дека се удираат едно со друго. А каков е спорот? Вишиот, кој сака да им даде добро на своите созданија, буди во долните желба да ја примат сета Светлина. Но нижиот го сака спротивното, да добие истоветен облик, особина и затоа воопшто не сака да прима. Тоа е удирањето кое се случува меѓу Вишиот и нижиот. На крај, тие се изедначуваат и создаваат спој и Зивуг меѓу нив. Со други зборови, нижиот ја прима Светлината како што сака Вишиот, но само онолку колку што може да прими за да даде, како што сака нижиот. Така, тука има две работи: 1) еднаквост на особина, обликот и 2) примање на Светлината.

Меѓутоа, Зивуг е возможен само ако му претходи удирање, бидејќи без удирањето, и со желбата на нижиот да ја прими Светлината, тоа би била спротивност и одвојување од Создателот. Тој процес на Зивуг де Хакаа се нарекува Рош (глава). Рош значи корен, потенцијал, на кој му треба процес на остварување. Рош постои поради постоењето на Соф, забраната на примање. Оттука, Малхут е принудена да пресметува, и тоа се нарекува Рош, што претходи на самото примање.

Следствено, можеме да ги разбереме зборовите на Ари на почетокот од Талмуд Есер Сефирот (Студија на десетте Сефирот): „Видете дека пред еманациите да бидат еманирани и суштествата да бидат создадени, итн., и немало такви делови како глава, или крај,“ итн. Тоа е затоа што во Ајн Соф, сè уште немало забрана за примање; затоа, тој веднаш примил. Но сега кога има крај, треба да разликуваме меѓу Рош, кој е потенцијалот, и Гуф (телото), кое е остварувањето. А отпосле тоа всушност прима, што значи дека 20% што ќе прими за да може да дава се нарекуваат Тох (внатрешност) на степенот, а местото на ширењето на Светлината се нарекува: од Пе (уста) до Табур (папок). А Малхут де (на) Тох стои кај Табур, велејќи, „Што ќе примам оттука натаму, значи 80%, ќе бидат за да примам. Затоа, не сакам да примам, затоа нема да бидам одвоена.“ Така, Светлината си заминува, и овој чинител се нарекува Соф на степенот.

Битуш меѓу внатрешноста и околното во Парцуф

Сè за што зборувавме овде, во врска со РТС (Рош, Тох, Соф), се однесува на првиот Парцуф, наречен Галгалта, кој го користи Авиут на Бехина Далет. И дознавме дека Галгалта примил максимално колку што можел да прими, за да може да даде. Не можел да прими повеќе. Сепак, научивме дека во Мислата на Создавањето, садот примил сè. Тоа е затоа што Кли на примањето заради примање бил создаден од Создателот, додека во Кли што го прави нижиот, наречен „за давање,“ има граница на количеството што може да го прими. Следува дека не постои Кли што може да ги прими 80-те проценти Светлина кои останале надвор од Парцуф. И што ќе стане со нив? За да се поправи тоа, бил создаден Битуш на Внатрешното и Надворешното. Тоа се зборовите на Ари во врска со оваа тема (Талмуд Есер Сефирот, дел 4, поглавје 1, точка 4): „Кога Внатрешните Светлини ќе се поврзат со Опкружувачките Светлини, тие се поврзуваат во Пе. Оттука, кога ќе излезат заедно, надвор од Пе, сврзани заедно, се удираат и маваат една со друга, и нивните удари ги зачнуваат Келим.“ Така, преку тепањето се создаваат Келим.

Прашање: Зошто 1) Ор Пними (Внатрешната Светлина) и Ор Макиф (Опкружувачката Светлина) се тепаат, и 2) зошто тоа тепање ги создава садовите, Келим?

Одговор: Веќе рековме дека во духовното, тепањето се случува кога две нешта се во меѓусебна спротивност. Но треба да сфатиме и зошто тепањето се одвива „кога излегуваат заедно од Пе.“ На Рош на степенот,100%  од Светлината се шират без разликување на Внатрешното и Опкужувачкото. Тоа е затоа што Неговата желба да им даде добро на своите созданија е потполна. Но нижиот, кој е ограничен, пресметува и решава, на пример, дека може да прими само 20 % за да дава. Тоа се случува во Рош, во потенцијалот. „Кога излегуваат заедно од Пе.“ Излегувањето, во духовното, се нарекува „откровение,“ кога тоа што било потенцијал се открива во стварност. Тогаш, тоа прима дел и отфрла дел, за да стане Ор Макиф. Таа Ор Макиф навидум доаѓа кај Масах и се расправа, „Твоето однесување, тоа што си го подигнал Масах, не е добро, оти како ќе биде спроведена намената на Создавањето, да им се даде добро на Неговите созданија? Кој ќе ја прими Светлината?“ Од друга страна, Ор Пними се согласува со Масах, бидејќи самото ширење на Светлината внатре е преку Масах и Ор Хозер (Одразената Светлина). Тој спор се нарекува Битуш на Ор Макиф и Ор Пними, или Битуш на Ор Макиф во Масах.

Всушност, Ор Макиф е на десната страна; затоа, Масах се согласува со неа. А бидејќи се согласува, веќе не може да одбива и да ја крева Ор Хозер, и затоа веќе не може да прима за да дава. Така, Светлината си заминува и Масах е прочистен, што значи престанува да прима. Таа состојба се нарекува Дин (пресуда) и Ахораим (задни). А бидејќи секоја Бехина (чинител) се состои од четири Бехинот, Масах си заминува постепено, почнувајќи со Бехина Далет во Бехина Далет, потоа од Бехина Гимел во Бехина Далет, итн. додека не се крене до Пех де Рош, изворот од кој пристигнал Масах де Гуф. Со други зборови, сосема престанува да прима. Додека се крева, секојпат користи помал Авиут, и така прима помали Светлини за да дава. На пример, кога ќе се крене до Бехина Алеф, може да ја прими само Светлината на Руах. Кога ќе се крене до Бехина Шореш (корен), може да ја прими само Светлината на Нефеш за да дава. На крај, не може да прими ништо веќе за да дава и така сосема престанува да прима.

Прашање: Каква е добивката на Ор Макиф, која сака да светне поради намената на Создавањето, и затоа сака Масах да прими повеќе? На крај, работите се одвиваат во спротивност со нејзината волја, што значи Масах го губи дури и тоа што го имал!

Одговор: Сите степени кои се појавиле за време на заминувањето не се остаток од тоа што степенот го имал на почетокот, бидејќи постои правило: „Нема создавање на Светлина која не излегува од Ајн Соф.“ Тоа значи дека секој чинител што ќе се појави е нов чинител. Така, на почетокот, не можел да прими ништо повеќе. Но сега кога Бехина Далет си отишла, може да прими повеќе од Бехина Гимел. Тоа е значењето на Келим биле создадени за време на Битуш, т.е. пред Битуш, немал веќе Келим за примање, бидејќи примил сè што можел со намера да даде. Но по Битуш, кога Масах на Бехина Далет бил прочистен, имало место за примање на Бехина Гимел, бидејќи таа заминала од Бехина Далет и немала ништо. А кога си заминала од Бехина Гимел, можел да прима на Бехина Бет.

Но тоа сè уште го остава прашањето: Која е користа, ако секој нареден пат прима сè помалку?

Одговор: Нема отсуство во духовното. Тоа значи дека сè што ќе се појави останува, освен што тој не го гледа, и не може моментално да ужива во него, туку само од сегашноста. Но кога работата е завршена, сите Светлини одеднаш ќе се појават. Така, на крајот, има корист. Баал ХаСулам еднаш кажа една алегорија за тоа: Двајца кои биле пријатели во детството се разделиле како возрасни. Еден од нив станал крал, а другиот сиромав. По многу години, сиромавиот слушнал дека пријателот станал крал и решил да оди во неговата земја и да побара помош. Ги спакувал своите малубројни поседи и отишол. Кога се сретнале, му рекол на кралот дека е сиромав, и тоа го трогнало срцето на кралот. Кралот му рекол на својот пријател: „Ќе ти дадам писмо за мојот благајник да те пушти во ризницата два часа. За тие два час, сè што ќе успееш да собереш е твое.“ Сиромавиот отишол кај благајникот, наоружан со своето писмо, и ја добил посакуваната дозвола. Влегол во ризницата со кутијата на која се имал навикнато да питачи, и за пет минути, ја наполнил до врвот и весело излегол од ризницата.

Но благајникот му ја земал кутијата и ја истурил целата содржина. Потоа му рекол на расплаканиот сиромав, „Земи си ја кутијата и пак наполни ја.“ Сиромавиот пак влегол во ризницата и ја наполнил кутијата. Но кога излегол, благајникот пак ја истурил содржината. Кругот се повторувал, сè додека не поминале двата часа. Последниот пат кога питачот излегол, му рекол на благајникот: „Те преколнувам, остави ми го тоа што го собрав. Времето ми измина, и веќе не можам да влезам во ризницата.“ Благајникот му рекол: „Содржината на кутијава е твоја, како и сè што истурив од неа во последниве два часа. Ти ги истурав парите секој пат оти сакав да ти направам добро, бидејќи секој пат, излегуваше оттаму со твојата малечка кутија и немаше место за ништо повеќе.“

Лекција: Секое примање на Светлината заради давање останува. Но ако Светлината остануваше, немаше да сакаме повеќе да примаме, бидејќи немаше да можеме да примаме за да даваме повеќе одошто сме примиле. Тогаш, сите Светлини ќе блеснат одеднаш. А сега да се вратиме на прочистувањето на Масах. Првото проширување што излегло надолу од Пе се нарекува Таамим (вкусови), од стихот, „како што непцето ја вкусува храната.“  По Битуш на Ор Макиф, Масах почнал да се прочистува, и на својот пат произвел секој пат нов степен. Тие степени се нарекуваат Некудот (точки). Веќе ги објаснив зборовите на Ари, дека Келим се направени преку Битуш, бидејќи сега ја има способоста да прими повеќе Светлина. Но Баал ХаСулам поинаку го толкува создавањето на Келим (мн. од Кли):  Додека Светлината била во садот, Светлината и садот се помешале едно со друго. Преку Битуш, Светлината си заминала, и тогаш садот станал очигледен.

Толкување: Додека Светлината свети во Кли недостигот на Кли е незабележителен; затоа, не го заслужува името Кли. Тоа е затоа што без Кли, Светлината не може да свети. Затоа, тие се со еднаква важност. Но штом замине Светлината, Кли се одликува како Кли, а Светлината како Светлина. Некуда (точката) на Цимцум е причината зошто степените кои излегле за време на прочистувањето се нарекуваат Некудот. А што е Некуда на Цимцум? Светиот Зохар вели дека Малхут е наречена „црна точка без ништо бело во неа.“ Тоа значи дека за време на темнината, Малхут се нарекува „точка.“ А кога има Цимцум, забрането е да прима заради примање, станува темна. Со други зборови, точката на Цимцум е присутна секогаш кога е невозможно да се прими за да се дава и кога има желба да се прима за да се прима. Да се вратиме на нашата тема, кога Масах се прочистил од Бехина Далет, Бехина Далет добила забрана да прима. Тоа е значењето на точката на Цимцум која е над неа. Но Бехина Гимел сè уште можела да прима, и кога Масах се прочистил и од Бехина Гимел, тој станал точката на Цимцум. Треба да ја објасниме и разликата меѓу Рош, Тох и Соф. Рош се смета за „потенцијал,“ што значи дека таму нема примање. Два дела се шират од Рош:

- Еден дел може да ја прими Светлината, и се нарекува десетте Сефирот де Тох. Светлината е изобилството кое влегува во Келим, со своето име Ор Пними, која е Ор Хохма – Светлината на Неговата желба да им даде добро на своите созданија.

- Вториот дел кој се шири од Рош е делот на желбата да се прима заради примање, која не сака да ја користи. Тој вели дека не сака да прима таму, што значи става крај на тоа. Затоа, овој дел се нарекува десетте Сефирот де Соф.

Прашање: Дознавме дека зборот Сефирот доаѓа од зборот „сафир,“ што значи дека светка. Но ако Малхут де Гуф, наречена Малхут де Табур, не сака да прима и стави Соф, крај врз Светлината, зошто овој дел се нарекува Сефирот?

Одговор: Тие се нарекуваат Десет Сефирот бидејќи, всушност, Светлината светнала за нив. А објаснувањето може да се најде во Дел 4, Поглавје 5, Точка 1, каде тој ја објаснува разликата меѓу Тох и Соф: „Од Пе де А“К се појавиле десет внатрешни Сефирот и десет опкружувачки Сефирот. Тие извираат од наспроти Паним преку наспроти Табур де А“К. Тоа е Суштинската Светлина, но таа исто така свети преку страните и насекаде околу Адам,“ што значи не мора да биде наспроти Паним, но исто така опкружува и од страните. Во Точка 2, тој вака ги толкува зборовите на Ари: „Накратко, ќе објасниме дека од Табур нагоре се нарекува Паним. Тоа е затоа што Светлината на Хохма, која се смета за суштинската Светлина, се шири таму, а од Табур надолу се нарекува Ахор (заден дел, грб), бидејќи се смета за примање заради примање. Оттука, Светлината на Хохма не се шири таму, туку доаѓа околно низ страните.“

Надолу по истата страница, продолжува, „... бидејќи преку Ор Хозер која Бехина Далет ја носи во Парцуфот, која е Ор Хасадим.“ Тоа значи дека Малхут де Табур не сака да прима таму, оти тоа е желба за примање заради примање. Место тоа, таа сака еднаквост на обликот, наречена Хасадим. „Така, таа прима светлина на Хохма, исто така, иако во вид на „женска Светлина,“ што значи само прима а не дава.“ „Прима а не дава“ значи дека таа не сака да си ја даде самата Светлината, туку, спротивно од тоа, таа вели дека не сака да прими. А преку овојк Двекут (припојување), на неа светнува Светлината на Хохма, и тоа се нарекува „осветлување од Хохма.“ Според тоа, разликата меѓу Тох и Соф е тоа што Ор Хохма свети во Тох и во Соф сè додека не сака да прима, со цел на еднаквост на обликот, Светлината што свети е Ор Хасадим во осветлувањето на Хохма. Но сè уште треба да објасниме зошто имињата во Ор Хасадим се „десна“ и „лева,“ а во Ор Хохма се нарекуваат „долга“ и „кратка.“

Прашање: Кога свети Светлината, во Хасадим, се нарекува „десна,“ а во Хохма, „долга.“ А кога не свети, во Хасадим, се нарекува „лева,“ а во Хохма, „кратка.“ Што значат тие имиња?

Одговор: Дознавме дека Ор Хохма свети во садовите на примање заради давање, се разбира. Оттука, мерата на осветлувањето зависи од нејзината мера на Авиут. Тоа се вика „Вишо“ и „нижо,“ и затоа имињата во Ор Хохма се „долга“ и „кратка.“ Но Ор Хасадим не доаѓа преку Авиут и не зависи од него. Затоа, имињата во Ор Хасадим се однесуваат на ширина: „десна“ и „лева,“ што значи дека тие светат на истото ниво, и не им е важно дали има повеќе или помалку Авиут.

 Внатрешен Парцуф

Досега зборувавме за првиот Парцуф на А“К, наречен Галгалта или Внатрешниот Парцуф де А“К. Сега ќе го објасниме внатрешниот Парцуф. Постои правило дека во сите светови, има внатрешни Парцуфим (мн. од Парцуф), со четири облеки. Ќе го објасниме тоа во А“К: Парцуф Галгалта има целосни ХаВаЈаХ во својот степен, а целосен степен излегува од секоја буква во овој ХаВаЈаХ.

- Неговиот Рош, наречен Кетер или „врвот на Јуд,“ е недостижен.

- Од Пе до Хазе, тој се нарекува Јуд де ХаВаЈаХ, и оттаму излегува Парцуф АБ де А“К, кој го облекува.

- Од првата негова Хеј, наречена Бина, извира Парцуф САГ, од Хазе долу.

Така, Јод-Хеј, кои се АБ и САГ, го облекуват од Табур нагоре. А под Табур, тоа е Вав-Хеј де ХаВаЈаХ.

- Вав се нарекува Првата третина од НХЈ, наречена Парцуф МА, и од неа, излегува светот Некудим, кој се облекува таму.

- Од нејзината последна Хеј, наречена Малхут, а тоа се двете долни третини од НХЈ де А“К, излегува Парцуф БОН, наречен „Светот Ацилут,“ кој користи Авиут Шореш.

Решимот

Кога Светлината ќе си оди од Парцуф Галгалта, остануваат празните Келим, а во нив се Решимот од Светлата што светеле во Келим. Значењето на Решимот е како што го гледаме во телесноста: кога човек јаде вкусно јадење или слуша нешто пријатно, останува вкусот на тоа што го доживеал, канејќи го пак да го пушти тоа што го имал. Слично, Решимо (еднина од Решимот) е желба за она што го имал. Во Решимот има две работи: 1) чистата Светлина во Решимо, и 2) грубата Светлина во Решимо. Тоа значи дека бидејќи општата Ор Јашар светела во Келим наречени „општа Ор Хозер,“ кога ќе си замине Ор Јашар, таа остава Решимо кој е дел од Ор Јашар. Тој Решимо се облекува во дел од Ор Хозер кој бил таму, што значи дека остава сеќавање на фактот дека работел со цел да дава. Тоа се вика Решимо од Ор Хозер.

- Она што останува од Ор Јашар се нарекува „чистата Светлина во Решимо“;

- А тоа што останува од Ор Хозер се нарекува „грубата Светлина во Решимо“.

Двете се облечени во општата Ор Хозер, наречена Кли, и двете се истата работа.

Објаснување: Кога Светлината свети во садовите, велиме дека Светлината и садот се помешани едно со друго додека не стане невозможно да се разликуваат. Тоа значи дека ја вршат истата акција, и не можат едно без друго. Тоа е како оброк и апетит: двата ја вршат истата работа, бидејќи е невозможно да се јаде ако се има апетит ама не и оброк, или ако се има оброк ама не и апетит. Но потоа, кога Светлината ќе си замине, разликуваме Кли, што значи дека Ор Хозер таму разликува Кли. Значи тоа се однесува на Решимот: кога чистата Светлина и грубата Светлина се заедно, двете се нарекуваат Светлина и се помешани една во друга. А кога чистата Светлина се одвојува од грубата, грубата добива ново име: Ницоцин (искри). Треба да сфатиме зошто кога општата Ор Јашар си оди, општата Ор Хозер се нарекува Кли, но кога Ор Јашар во Решимо ќе си оди, грубата Светлина во Решимо се нарекува Ницоц (искра), што значи искра од Светлината

Одговор: Треба да кажеме дека кога општата Ор Јашар ќе си замине, таа воопшто не свети. Но кога Ор Јашар во Решимо ќе си замине, таа свети оддалеку. Сега можеме да ја сфатиме работата во врска со коренот на Келим и коренот на Светлината: постои правило дека сите светови извираат во вид на печат и отисок. Тоа значи дека како што се појавила разликата првиот пат, зборовите се шират од Вишото надолу по истиот ред. Првиот пат кога Келим се појавиле било во Парцуф Галгалта. Затоа тој се смета за „корен на Келим“. Тоа значи дека кога Светлината свети во Келим, тие се помешани. Од таа причина, невозможно е да се разликува Светлината од садот. Но по заминувањето на Светлината, се појавуваат садовите. Исто така, Решимот од Светлината остануваат во садовите: Решимо од Светлината на Кетер во Кли на Кетер, Решимо на Светлината на Хохма во Кли на Хохма, итн. Затоа, кога зборуваме за Келим, почнуваме со КХБ. А кога се појавил вториот Парцуф, наречен АБ, кај што свети Светлината на Хохма, следејќи го правилото дека секоја Светлина што ќе дојде свети во најчистиот Кли, наречен Кетер, сега Светлината на Хохма свети во Кли на Кетер. Тоа е „коренот на Светлата,“ кои се наредени по овој ред, редот на ХaБaД. Така можеме да сфатиме зошто понекогаш ги почнува десетте Сефирот со КaХБ а понекогаш со ХБД.

Тагин и Отиот

Сега ќе ја објасниме работата во врска со Тагин и Отиот. Дознавме дека Решимот кои останале од Таамим се нарекуваат Тагин. Понекогаш Решимот кои остануваат од Некудот се нарекуваат по името Отиот. Причината за тоа е што кога целиот Парцуф Галгалта ќе се прочисти, што е Бехина Далет де Авиут, Масах е вклучен заедно со Решимот на сите нивоа што си заминале. Ова ниво се кренало до Рош на степенот и ги побарало моќите што ги изгубило. А бидејќи последната Бехина е изгубена, поради Битуш де Ор Макиф кој ја ослабил силата на Масах, не можела да ја совлада Бехина Далет, туку само Бехина Гимел, која е слична на Некудот. Дознаваме дека останале два вида Решимот – Решимо од Светлината на Кетер кој бил облечен во Келим, наречен Далет де Хитлабшут (облека, наметка). Меѓутоа, го изгубил Решимо од моќите и интензивирањата. За тоа е речено, „последната Бехина е изгубена,“ и сè што останува е само Гимел де Авиут. Следува дека кога Масах де Гуф де Галгалта се кренал до Рош де Галгалта, ја побарал моќта на Масах за двата вида Решимот:

1. На Далет, Решимо од нивото на Таамим.

2. На Авиут од нивото на Некудот.

Оттука, два Зивугим биле направени на Рош на степенот:

1. На Далет де Хитлабшут на нивото на Кетер.

2. На Гимел де Авиут на нивото на Хохма.

Исто така дознавме дека Далет де Хитлабшут свети само кај Рош на степенот на подолниот, Рош де АБ. Но Гимел де Авиут има и Хитпаштут во Гуф. А бидејќи Гуф се вика Келим и Отиот, Решимо де Авиут, што значи Решимо де Некудот, се нарекува Отиот. Тоа е затоа што отпосле, Келим се шират од овој Решимо, додека Решимо де Хитлабшут останува како Тагин, светејќи само кај Рош на степенот. Усмено, тој објаснува на ваков начин: Гимел де Авиут де АБ, и Гимел де Галгалта не се идентични, бидејќи Гимел де АБ е Гимел на општиот Авиут, додека Гимел де Галгалта е Гимел на Далет де Авиут. Но и покрај тоа, Гимел де АБ сè уште излегува од Гимел де Галгалта. Затоа, тука тоа сеќавање, Решимо де Авиут, на кое се појавува Парцуф АБ му го припишува на Решимо де Некудот, чија највисока Бехина е Гимел.

Продолжувањето на низата

Да се вратиме на разјаснувањето на остатокот од низата. Штом Ор Макиф го откажа Масах де Гуф де Галгалта, Масах де Гуф се крена до Рош. А бидејќи последната Бехина била изгубена, имало Зивуг само кај Рош де Галгалта на Решимот Далет Гимел, кој се шири од Пех до Хазе.  А бидејќи Масах де Табур е вклучен во Авиут е Рош, додека е кај Рош, во него се разликуваат две работи:

1. Неговата Бехина – Масах де Табур;

2. Авиут де Рош.

Штом овој Масах се спуштил од Пе до Хазе, кој е Бехина Гимел, се смета дека Светлината на АБ свети во внатрешноста на Келим де Галгалта. Тоа значи дека внатрешниот АБ направил Зивуг на она што било вклучено во Авиут де Рош. Од Хазе до Пе де Галгалта, се појавил нов степен, наречен „Рош на надворешниот АБ,“ а од Хазе до Табур се појавил Гуф де АБ.

Прашање: Ова збунува. Сепак, има правило дека следниот степен треба да ги исполни празните Келим на претходниот степен. Зошто тогаш АБ не се шири под Табур де Галгалта?

Одговор: Тоа е затоа што нема Масах на Бехина Далет. Затоа, кога би се проширил долу и би ја видел волјата за примање што е присутна таму, не би можел да ја совлада. Затоа си останал над Табур. Во Парцуф АБ, исто така, имало Битуш на Ор Макиф, а Парцуф САГ се појавил од Решимот на Парцуф АБ. Овие се сèуште Решимот од над Табур де А“К, но Решимот од под Табур де А“К уште не се исполнети. А овој Парцуф САГ излегол на Решимот Гимел де Хитлабшут и Бет де Авиут, и ги исполнил празните Келим на Парцуф АБ, исто така. Меѓутоа, не можел да слезе под Табур де Галгалта и да ги исполните тамошните празни Келим, бидејќи има Гимел де Хитлабшут, кои се Келим за доведување на Хохма. Следува дека овој фактор, наречен Таамим де САГ, се проширил преку Табур де А“К. Но Некудот де САГ, кои се сметаат само за Хасадим, бидејќи ја немаат гореспомнатата Бехина Гимел, можеле да се прошират под Табур де Галгалта, иако таму има Бехина Далет де Авиут, која е сад за примање на кој е невозможно да се стави Масах. Сепак, бидејќи Некудот де САГ се садови на давање, тие немаат интерес за садови за примање. Затоа, тие се прошируваат под Табур де Галгалта и ги полнат празните садови кои што се таму. Но пак, бидејќи ја виделе волјата за примање што е таму, сакале да примаат заради примање, оти немале Масах на Бехина Далет. А бидејќи научивме дека има Цимцум на примањето заради примање, Светлината веднаш си заминала од нив.

Прашање: Дознавме дека Некудот де САГ се садови на давање. Како тогаш биле ограничени?

Одговор: Има разлика меѓу ГАР де Бина и ЗАТ де Бина, ние научивме дека ЗАТ де Бина треба да примат Хохма за да дадат на З“А, но ГАР де Бина само даваат. Сега можеме да сфатиме зошто ГАР де Бина, кои се Г“Е, не се помешани, што ги оставило Г“Е во степенот, неограничени, додека ЗАТ де Бина, наречени АХаП, си отишле од степенот бидејќи сакале да примат заради примање. Тоа се нарекува Цимцум Бет (второ ограничување). Следува дека во ХБаД, ХГаТ де Некудот де САГ, кои се Г“Е, нема мешање со Бехина Далет. Затоа, нивното место сèуште се смета за место на Ацилут. А под Табур де Некудот де САГ, облекувајќи ги долните две третини на НХЈ де А“К, владее примањето заради примање. А кога Парцуф САГ се кренал до Пе де Рош, двата Зивугим биле направени таму кај Рош де САГ:

1. Зивуг на Решимот де Таамим де САГ кои не слегле под Табур де А“К, и од кои излегол Парцуф на горните М“А.

2. Зивуг на Решимот де Некудот де САГ кои се ограничени и помешани со Бехина Далет под Табур де А“К, од кој се појавиле М“А – светот на Некудим. Тој Зивуг се одвил на половина степен од Алеф де Авиут и на Бет де Хитлабшут.

Затоа, мораме да сфатиме дека Малхут не дава Светлина на сопствените садови за примање, туку само на садовите за давање, поради Цимцум. Поради тоа, кога таа би ги користела садовите за примање, тоа би било за да прима. Но и тука дознаваме дека Светлината се шири и во внатрешните и во надворешните Келим де САГ. Треба да знаеме дека по правило, тој не зборува за Вишите М“А, бидејќи зборуваме претежно за дружењето на Мидат ха Рахамим (одликата на милост) во Дин (пресуда), што почнува во Парцуф М“А, кој е светот на Некудим. Дознаваме дека има два Рошим (мн. за Рош) во светот на Некудим: 1) од Авиут, и 2) од Хитлабшут (облека, наметка).

Кетер се вика Бет де Хитлабшут, а АВИ се Алеф де Авиут. Но бидејќи Бет де Хитлабшут не може да даде Светлина, бидејќи таму нема маани, потребно му е дружење со Авиут, кој има моќ да даде Светлина. Исто така дознаваме дека нивото на Светлина кое свети таму е ВАК де Бина, во вид на „бидејќи Тој ужива во Милоста,“ што го ослободува степенот од потребата за Хохма. Оваа Светлина исто така се нарекува Тикун Кавим (корекција на линиите). Оттука, дознавме дека Тикун Кавим свети само кај Рош, бидејќи Хитлабшут нема Хитпаштут (ширење) во Гуф. Но Гуф имаше само мало осветлување, и не беше задоволен со состојбата на Катнут. Затоа, кога Светлината достигна Гадлут, садовите на давање на Гуф исто така се скршија.