„Милоста и вистината се среќаваат заедно; правдата и мирот се бакнуваат. Вистината извира од земјата; додека праведноста гледа од небото надоле.  Господ ќе го даде тоа што е добро; и нашата земја ќе даде свој прозивод.“

                                                                                                                                                                                         Псалм 85

Сè се проценува, но не според појавата во дадениот момент, туку според мерката на развој.

Сè што е во реалноста, добро и лошо, дури и најштетното во светот, има право да постои и не треба да биде збришано или уништено од светот. Ние треба тоа да го лечиме и поправаме, затоа што секаков пример во работата на Создателот е доволен да нè научи за големмината и совршеноста на Оној кој делува, Создателот. Затоа, ние мораме да разбереме и да бидеме многу внимателни кога бараме грешка во било кој дел од Создаденото, велејќи дека нешто е непотребно или вишок, бидејќи тоа ќе биде клевета кон Оној кој делува.

Општо знаење е дека Создаелот не го комплетирал Создавањето, кога Тој го создал. Ние можеме да видиме во секој агол во реалноста, општо и поедиенчно, дека сè се спроведува по закон на постепен развој, од недостаток до целосен развиток. Заради оваа причина, кога плодот има горчлив вкус на почетокот на својот раст, тоа не се смета за грешка во самиот плод, бидејќи сите ја знеме причината: плодот сè уште не го завршил развитокот. Така е со секој елемент во реалноста: кога некој елемент ни се покажува како лош и штетен, тоа е сведоштво за тој елемент; дека тој сè уште во преодна фаза, во процес на развиток. Така, ние неможеме да одлучиме дека не е мудро за нас да му наоѓаме грешки.

Слабоста на „светските поправачи (реформатори)“

Еве го клучот за разбирање на слабоста на светските поправачи низ генерациите. Тие човекот го сметале за машина која не работи правилно и треба да се одржува, што значи да се отстранат расипаните делови и да се заменат со исправни. Во тој правец тежнеат сите светски поправачи - да го искоренат лошото и штетното во човечкиот вид.... И вистината е дека доколку Создателот не стои против нив, тие со сигурност до сега целосно ќе го истеребеле човештовото, и ќе живееле само добрите и корисните.

Но Создателот прецизно набљудува над сите елементи во Неговото Создавање, не дозволувајќи никој да уништи ништо во Неговиот Домен туку само да го поправи и да го нарпави корисно и добро, бидејќи така сите поправачи од гореспоменатиот вид ќе исчезнат од лицето на земјата, додека злата склоност нема да исчезне. Тие живеат и ги бројат степените кои сеуште мора да ги поминат се додека не созреат. Тогаш лошите атрибути самите по себе ќе станат добри и корисни, како што Создателот претходно ги замислил, како плодот на дрвото кој ги чека деновите и месеците пред целосно да созрее, кога неговиот вкус и слаткост ќе станат очигледни за секој човек.

Награден - Јас ќе го забрзам, Ненаграден - во свое време

Ние треба да знеме дека гореспоменатиот закон за развиток, кој е раширен низ целата реалност, е гаранција дека ќе го врати сето зло кон добро и корисно, преку моќта на Водството на Вишато, што значи без барање дозвола од луѓето кои ја населуваат земајата. Но, Создателот во рацете на човекот ставил авторитет и знаење и му дозволил да го прими гореспоменатиот закон за развиток под сопствен аворитет и водсто, и му ја дал способноста да го забрза процесот на развиток како што сака, слободно и целосно независно од гараниците на времето. Произлегува дека тука постојат два авторитети, кои делуваат според горепоменатото спроведување на развитокот: едниот е авторитетот на Вишото, кој со сигурност поправа сè што е штетно и зло во добро и корисно, но сè во свое време, на свој начин, по пат на обидување и после долго време. И  постои и авторитетото на земјата. Кога „објектот се  развива“ е живо суштество, тоа страда низ големи маќи под „притискот на развитокот,“ каде притисок немилосрдно го делка неговиот пат.

„Авторитетот на Земјата“ е сочинат од луѓе кои овој гореспоменат закон за развиток го зеле под свое водство и можат да се ослободат самите од оковите на времето, со големо забрзување на времето до узревање и поправка на објектот, што претставува крајот на развитокот. Такви се зборовите на нашите мудреци (Санхедрин 98) за целосното искупување и поправка на Израел. Така тие го појаснуваат стихот „Јас , Господ ќе го забрзувам неговото време„ ( Исаја 60:22): награден - јас ќе го забрзам, не награден - во свое време.

Така, ако децата на Израел се наградени и го применат законот за  развиток, што значи дека нивните лоши атрибути мораат да се променат во добри, тиа тоа ќе го направат со свое водство. Со други зборови, тие ќе ги насочат своите срца и умови кон поправка на сите лоши атрибути во нив, со цел самите да ги претвотрат во добри. Тогаш, „јас ќе го забразам,“ означува дека тие ќе бидат целосно ослободени од оковите на времето. И од сега па натаму, овој крај зависи од нивната желба, што значи само според големината на делото и свесноста. Така, тие го забрзале крајот. Но доколку тие не се наградени со развиток на лошите атрибути под свое водство, туку тоа го остават на Авторитетот на Вишото, тие исто така, со сигурност ќе го завршат своето искупение и крајот на нивната поправка. Ова е така затоа постои целосна сигурност во водаството на Вишото, која делува по законот на постепен развиток, степен по степен, сè додека не го претвори сето зло и штетно, во добро и корисно, како со плодот на дрвото. Крајот е загарантиран, но во свое време, што значи дека тој е целосно поврзан и зависен од времето.

Според тој закон на постепен развиток, поедиенцот треба да помине низ многу степени, кои имаат тенденција да доаѓаат многу тешко и многу споро и долго, и се протегаат низ многу долго време пред некој да стигне до крајот. Бидејќи објектите за кои ние зборуваме се живи суштества кои се развиваат и чувствуваат, мора да страдаат во агонија и болки во тие состојби на развиток, бидејќи спроведувачката сила, која постои во тие степени, со цел да го издигне човекот од долните степени до Вишите, е сила која турка со болка и страдања, кои се насобрале во долниот степен и повеќе не можат да се поднесуваат. Заради тоа, ние мораме да го напуштиме тој степен и да се искачиме на повисокиот. Како што рекле нашите мудреци: „Создателот над нив става крал, чии казни се строги како тие на Аман, и Израел се покајал и поправил.“ Затоа, според гореспоменатиот закон за постепен развиток, крајот со сигурност ќе дојде кон Израел, и тоа се нарекува „во свое време,“ што значи врзан за оковите на времето. Загарантираниот крај на Израел со земање на развитокот на своите атрибути под свој авторитет се нарекува „Јас ќе го забрзам,“ што значи целосно независно од времето.

Доброто и лошто се проценуваат според делата на поедиенцот кон општеството

Пред да ја испитаме поправката на злото во човечкиот вид, ние прво мора да ја одредиме вредноста на тие апстрактни поими, „добро“ и „лошо.“ Кога дефинираме некое дело или атрибут како добро или лошо, ние треба да појасниме на кого му користи тој атрибут или дело. За да го разбереме тоа, мораме темелно да ја познаваме пропорционалната вредност помеѓу поединецот и заедницата, и дека поединецот живее од грижата за заедницата, и во материјална и духовна смисла. Реалноста ни покажува дека нема право да постои изолиран поедиенц без доволен број на луѓе околу него, кои ќе му помагаат и служат за негови потреби. Така, личноста се раѓа за да води социјален живот. Секоја линчост во општството е како тркало кое е поврзано за неколку други, кои се ставени  на машина. Ова тркало нема слобода на движење, само по себе, туку продолжува со движењето на останатите тркала во одреден правец, за да ја квалификува машината за нејзината општа улога. Доколку нешто се расипе кај тркалото, расипувањето не се проценува во однос на самото тркало, туку според улогата која тоа ја имало во целата машина.

Во нашиот субјект, користа на секоја линчост во заедницата не се проценува според неговата добрина, туку според неговата служба кон јавноста. Исто така ние го цениме атрибутот на зло на секој поединец според штатата која некој ја нанесува на јавноста. Овие работи се кристално јасни и од гледна точка на вистината во нив, и од гледна точка на доброто во нив. Она што се наоѓа во зедницата е истото кое што се наоѓа и во поедиенцот. Користа на заедницата е користа на секој еден поедиенц:оној кој ѝ штети на заедницата го зема својот дел во нанесвање штета, а онј кој е од корист го зема својот дел во користа, бидејќи поединачните делови се делови од една целина, и целината не вреди повеќе од збирот на нејзините поединци.

Произлегува дека поедеинецот и заедницата се едно исто. Поединецот не трпи штета заради неговото потчинување пред знаедницата, бидејќи слободата на заедницата и слободатата на поедиенцот се едно исто. Како што тие го делат добрто, тие ја дела и слободата. Така, добрите атрибути и лоштите атрибути, добри дела и лоши дела се проценуваат само според користа на јавноста. Се разбира, гореспоменатите зборови се однесуваат само ако сите поединци ја изведуваат својата улога кон заедницата во целост и не примаат повеќе отколку што заслужуваат, и не земаат повеќе од делот на пријателот. Но ако дел од заедницата не се однесува правилно, произлегува дека не само што нанесуваат штета на заедницата, туку си штетат и сами на себе. Не треба да дискутираме повеќе за нешто што е општо познато, и гореспоменатото е само за да се покаже тоа што нè влече назад, од местото на кое му е потребна поправка, и тоа е дека секој еден поедиенец ќе разбере дека неговата корист и користа на заедницата се едно исто. Со тоа, светот ќе дојде до негова целосна поправка.

Четрите атрибути, Милост, Вистина, Правда и Мир, во поедиенецот и во заедницата

Кога еднаш ги познаваме посакуваните атрибут на добрината, ние треба да ги испитаме работите и сретствата кои ни се на располагање, со цел да се забраза задовлоството и среќата. За таа цел се дадени четири својства: милост, вистина, правда и мир. Овие атрибути биле употреувани од сите поправувачи до сега. Поточно е да се рече дека со помош на тие четири атрибути човечкиот развиток, до сега, напредувал преку водството на Вишото, постепено, сè додека не го донесат човештвото до својата моментална состојба. Веќе било запишано дека би било подобро за нас да го направиме законот за развиток со наши раце и под наше водство, бидејќи така ние ќе се ослободиме од секоја мака која развитокот ни ја подготвил на нас во иднината. Така, ние треба да ги анализираме и испитаме тие четири својства со цел темелно да  разбереме што ни било дадено и со тоа ние ќе знаеме на каква помош да се надеваме во иднината.

Практични потешкотии во одредувањето на вистината

Кога зборуваме за добри атрибути, во теорија, секако дека нема подобар атрибут од атрибутот на вистината. Сета добрина, која ја дефиниравме погоре во односот помеѓу поедиенцот и заедницата, е кога поедеинецот дава и во целост ја игра својата улога кон заедницата, и го зема својот дел од заедницата праведно и чесно. Сето тоа е вистината, но слабоста е фактот дека заедницата воопшто не го прифаќа ова својство. Така, практичната потешкотија во горесоменатата вистина е докажана сама по себе: таму постои слабост и причина која тоа го прави неприфатливо за заедницата. Ние мораме да испитаме што претставува слабост. Кога поблиску ќе ја испитаме горенаведената вистина од гледна точка на најзината практична можност да биде направена, ќе увидиме дека тоа е нејасно и сложено, и дека е невозможно човечкото око тоа да го анлизира. Т.е, вистината предизвикува да се изедначат сите поединци во заедницата, да го примат својот дел во зависност од нивниот труд, ниту повеќе, ниту помалку. Ова е вистинксата основа, во која не може да се посомневаме, бидејќи е сигурно дека секој кој сака да ужива во трудот на својот пријател, неговите дела се против гореспоменатата причина и чиста вистина.

Како можеме да ја анализираме вистината на начин кој е прифатлив за нашата заедница? На пример, ако процениме нешто според очигледниот труд, што значи според бројот на часови, и ги примораме сите да работат еднаков број на часови, сепак нема да го откриеме атрубутот на вистината. Овде постои очигледна лага од две причини: првата е физичката страна и втората е менталната страна на работникот. Силата за работа не е еднаква во секој поединец.  Некој, во општеството, работи еден час, но повеќето од неговите пријатели работат два часа или повеќе. Тука постои и психолошки момент, бидејќи тој е многу мрзлив по природа се истоштува, доколку работи еден час повеќе од неговиот пријател. Според  гледната точка на очигледната вистина, ние не треба да приморуваме еден дел од општеството да работи повеќе од друг, заради исполнување на потребите на нивните животи. Природно, силните и пргавите во општеството имаат корист од работата на другите и со злоба ги искористуваат спротивно на атрибутот на вистината, бидејќи нивниот труд е многу мал во споредба на оној од слабите и мрзливите во општеството.

Доколку го земеме во обзир природниот закон, „земање од мнозинството,“ тогаш таквата вистина го зема бројот на часови на очигледна работа како основа и тоа е целосно неизводливо, бидејќи слабите и мрзелеивите секогаш се мнозинство во општеството, и тие нема да дозволат пргавите и силните, кои се малцинство, да ја користат нивната сила и труд. Така, ние гледаме дека гореспоменатата основа, која го претставува трудот на поедеинецот во спроведувањето на очигледната вистина, со тоа мнозинзтвото во општеството, е целосно неизводливо, бидејќи тоа не може да биде испитано и проценето на ниеден начин. Така ние дознаваме дека атрибутот на вистината нема практична способност да го организнира патот на поедиенцот и патот на заедницата на абсолутно задоволувачки начин. Исто така, целосно недоволно е да се организира живот на крајот на поправката на светот. Овде има и поголеми потешкотии бидејќи нема појасна вистина од самата природа. Природно е секој еден поедеинец да се чувствува себеси во свтот на Создателот, како  владетел, дека сите други биле создадени само за да му го олеснат и подобрат неговиот живот, без тој да чувствува обврска да даде нешто за возврат. Може да се рече, дека во природата на секој едн поединец е да ги искористува животите на сите други луѓе за своја корист. Сè што тој му дава на некому е само од неопходност, и дури и тогаш постои искористување на другите, но тоа е направено лукаво, за неговиот пријател да не забележи и да спроведува со слободна желба.

Причината за тоа е дека секоја гранка е блиску до својот корен. Бидејќи човековата душа се протега од Создателот, кој е Еден и Единствен, и сè е Негово, така, човекот, кој се протега од Него, чувствува дека сите луѓе во светот треба да бидат под негово водство и за негова употреба. Ова е нескршлив закон. Единствената разлика е во изборот: некои бираат да ги искористуваат другите со цел да достигнат ниски желби, а други за достигнување на власт, додека третите заради почит. Ако некој може да го направи тоа без многу напор, тој би се согласил да го искористува светот за сите три заедно – богатство, владеење и почит. Но, тој е приморан да бира во зависност од неговите можности и способности. Овој закон може да биде наречен „законот за поедиенечност во човечкото срце“. Ниедна личност не може да побегне, и секој еден го зема својот дел во овој закон: големите според нивната големина и малите според нивната.

Така, Вишиот закон на поединечност е природа на секој поединец, кој ниту е осудуван ниту славен, бидејќи тој е природна релност и има право да постои како и сите делови во релноста. Не постои надеж да се избрише од светот па дури ниту да се замагли за кратко, исто како што нема надеж да се избришат сите луѓе од планетата. Затоа, ние нема да лажеме доколку речеме за овој закон дека тој претставува апсолутна вистина. И бидејќи тој е несомнено таков, како може некој да да каже ветување на еднаквост на сите луѓе во заедницата? Ништо не е подалеку од човечката природа од тоа, чија склоност е да се стреми кон повисоки цели, над целата заедница. Досега ние темелно разјаснивме дека тука нема вистинска можност да се спроведе добро во животот на поедиенцот и животот на заедницата со следење на атрибутот на вистината, на начин на кој ќе му олесни на секој поединец, за на крајот тој целосно да се согласи, како што треба да биде на крајот на поправката.

Заради отсуството на можноста да се воспостави атрибутот на вистината, тие се обиделе да воспостават  благородни атрибути

Сега  може да се насочиме кон преостанатите три атрубути: милост, правда и мир. Навидум изгледа дека тие биле создадени за да користат како подршка на слабиот атрибут на вистината во нашиот свет. Таму, историјата на развитокот започнал со споро искачување по степените на напредок кон организирање на животот на заедницата. Теоретски, секој доброволно се согласил и земал на себе обврска да не застранува од вистината. Но вистината е, дека тие се спровеле себеси целосно спротивно од вистината. Од тогаш, судбината на вистината била секогаш да биде во рацете на најголемите измамници а никогаш во рацете на слабите и праведните, за тие некако да бидат потпомогнати од атрибутот на вистината. Кога тие не можеле да го востопстават атрибутот на вистината во животот на заедницата, слабите и искористените се зголемиле во бројност, во општеството, и оттука произлегува атрубутот на милост и правда кои ги донеле нивните дела во спроведувањето на општеството, бидејќи постоењето на целото општество ги приморало успешните да ги подржуваат слабите, за да не му наштетат на општеството. Затоа, тие се однесувале кон нив грижливо, што значи мислосливо и со милост.

Но под такви услови слабите и искористените се зголемуваат во бројност, сè додека не станат доволно да протестираат против успешните и да започнат кавги и битки со нив. Одовде произлегол атрибутот на „мир“ во светот. Така, сите тие атрибути: мислост, мир, произлегле и биле родени од слабоста на вистината. Ова предизвикало општеството да се подели во секти. Некои го присвоиле атрибутот на милоста, што значи давање на нивниот посед на други, додека некои го присвоиле атрибутот на вистината, што значи „Она што е мое, е мое, а тоа што е твое е твое.“ Поедноставно, ние двете секти можеме да ги поделиме на „градители“ и „уништувачи.“ Градители се оние кои сакаат градењето да му користи на целата заедница, за што најчесто биле спремни да го дадат и својот посед на други. Но оние кои природно се склони кон уништување и расипништво, се приврзале со атрибутот на вистината, што значи, „што е мое е мое, а што е твое е твое,“ за свое добро, и тие никогаш не би се откажале од нивното за други, без да го загрозат добробитието на заедницата, бидејќи во својата природа тие се уништувачи.

Надежи за Мир

Еден од тие услови на општеството му донел борба и му го загрозил добробитието на општеството, со појавата на  „миротворците“ во општеството. Тие се стекнале со контрола и моќ и го обновиле социјалниот живот базиран на нови услови, кои во себе имаат вистина, да се залагаат за мирно постоење на општеството. Сепак, мнозинството од тие миротворци, доаѓаат од уништувачите, што значи од трагачите на вистината, по пат на „што е мое е мое, а што е твое е твое.“ Тоа се моќните и храбрите во општеството, наречени „херои“ бидејќи тие секогаш се желни да се одречат од нивните животи и од животите на  целата заедница, доколку заедницата се сложи со неговиот поглед. Но градителите во општеството, кои се луѓе со милост, кои се грижат за своите животи но и за животот на заедницата, одбиваат да го наметне своето мислење на заедницата. Така, тие се секогаш на слабата страна на општеството, наречени „кукавици.“ Очигледно е дека раката на храбрите и неморалните е секогаш повисока, и затоа е природно миротворците да доаѓаат од уништувачите, а не од кај градителите. Така ние гледаме како надежта за мир, за која копнее нашата генерација, е залудна и од гледиштето на субјектот и од гледиштето на предикатот. Субјектот, кои што се миротворците од нашето време и во нашата генерација, што значи оние кои имаат моќ да направат мир во светот, секогаш се направени од човечката субстанца која ние ја викаме  „уништувачи“ бидејќи тие се трагачи на вистината, што значи да го воспостават светот според атрибутот „што е мое е мое, а што е твое е твое.“

Природно е тие луѓе да ги бранат своите мислења многу цврсто, до степен до кој го ризикуваат својот живот и животот на целата заедница. Тоа е она што им дава моќ секогаш да преовладуваат над човечката субстанца наречена, „градители“ кои се трагачи на милост и се спремни да се откажат од своето за доброто на другите со цел да го спасат светот, бидејќи тие се кукавиците. Произлегува дека трагањето по вистина и уништување на светот се едно исто, додека желбата за милост и градење на светот се, исто така, едно исто. Затоа, ние не треба да се надеваме дека уништувачите ќе воспостават мир. Безнадежно е да се надеваме на мир од предикатот, што значи од самиот услов за мир. Правилните услови за добробитие на поедиенецот и добробитието на заедницата, според критериумот  на вистината, кој миротворци толку многу  ја сакаат, сè уште не се воспоставени. Морално е секогаш да постои малцинство во општеството, кое е незадоволно од условите кои им се понудени, како што погоре покажавме кај слабоста на вистината. Малцинството секогаш ќе остане спремно и желно да биде гориво за новите миротворци и кавгаџии кои секогаш ќе следуваат.

Добробитието на одредена заедница и добробитието на целиот свет

 Не бидете изненадени доколку јас ги мешам заедно добробитието на одредена заедница со добробитието на целиот свет, бидејќи навистина, ние веќе дојдевме до таков степен според кој целиот свет се смета за една заедница и едно општество. Што значи, бидејќи секоја личност во светот ја влече својата живост од сите луѓе во светот, тој е приморан да се грижи и служи за добробитието на целиот свет.  Ние погоре докажавме дека целосната потчинетост на поедиенцот кон заедницата е како мало тркало во машина.  Тој ја влече својата живост и среќа од заедницата, затоа добробитието на заедницата  и неговото добробитие се едно исто. Затоа, спроед степенот според кој личноста  е поробена кон себе, таа неопходно станува попробена и од заедницата, како што рековме погоре.

Колкава е големината на заедницата? Тоа се одредува според периметарот на влечење на поедиенцот од нив. На пример, во историските времиња, периметарот бил семејството, што значи дека на поедиенцот му требала помош само од членовите на своето семејство. Тогаш, тој треба да му биде потчинет само на семејството. Во подоцнежните времиња, семејствата се групирале во заедници и градови, и поедиенцот станал поробен кон неговиот град. Подоцна, кога градовите и заедниците се обединиле во држави, поедиенцот бил подржуван од сите сограѓани за да биде среќен во животот. Така, тој станал поробен од сите луѓе во земјата. Затоа, во нашата генерација, кога на секој поединец му се помага од страна на сите земји во светот, неопходно е дека поединецот до тој степен станува поробен кон целиот свет, како тркалото во машината. Затоа, можноста да се направи добро, среќно и мирно спроведување во една држава е незамисливо кога таков не е случајот во сите земји во светотот. Во наше време, сите земји се поврзани кон задоволување на своите животни потреби, како што биле поедиенците во нивните семејства во пораните времиња. Затоа, ние веќе не можеме да зборуваме за спроведување кое гарантира  добробитие на само една земја или нација, туку само за добробитие на целиот свет бидејќи користа или штетата на секој еден поединец во светото зависи и се мери според користа на сите луѓе во светот. Иако тоа е познато и почувствувано, сепак луѓето во светот тоа сè уште не го рабрале правилно. Зошто? Бидејќи такво е спроведувањето на развитокот во природата, дека делото доаѓа пред разбирањето, и само делото ќе го турка човештвото напред.

Во практичниот живот, четирите атрибути се противречни еден со друг

Доколку горенаведените практични потешкотии, кои нè попречуваат во нашиот пат, не се доволни, како додаток имаме друго мешање и поголема битка на психолошките предиспозиции, а тоа се самите атрибути кои се во секој поедиенеци, и се единствени и противречни еден со друг. Четирите гореспоменати атрибути, милост, вистина, правда и мир, кои биле поделени во природата на луѓето, по пат на развиток или, сами по себе противречни еден со друг. Ако го земеме, на пример, атрибутот на милост во неговата апстрактна форма, ние дознаваме дека неговото водство е противречно со сите други атрибути, што значи дека според законите на правилото за милост, нема место за појавување на другите атрибути во нашиот свет.

Што претставува атрибутот на милост? Нашите мудреци го дефинирале како: „тоа што е мое е твое, а тоа што е твое е твое“- Хасид. Доколку сите луѓе во светот се однесуваат според овој квалитет, тоа би ја поништило целата слава на атрибутите на вистината и правдата, бидејќи ако сите се стремат да дадат сè што имаат на други, и да не земат ништо од нив, тогаш целиот интерес за лажење би исчезнал. Исто така, би било небитно да се дискутира квалитетиот на вистината, бидејќи вистината и лагата се во сродство. Ако во светот нема лага тогаш не би постоел концепт на вистина. Сите други атрибути, кои  постојат само за да го зацврснат атрибутот на вистината заради неговата слабост, ќе исчезнат.

Вистината се дефинира во зборови: „тоа што е мое е мое, а тоа што е твое е твое.“ Тоа е во спротивност со атрибутот на милоста и не можат да се толерираат, бидејќи вистината е дека е неправедно да работиш за друг, бидејќи освен исполнување на неговиот пријател и неговото навикнување да искористува други, вистината наложува дека секоја личност треба да ги чува своите поседи, за да не биде товар на својот пријател. Не постои  личност без роднини и наследници, кои би требало да бидат поважни од другите, бидејќи природата налага оној кој што го дава својот имот на други всушност ги лаже своите роднини и наследници, со тоа што не им остава ништо.

Мирот исто така е во противречност со правдата бидејќи за да направиш мир во општеството, мора да постои услов и ветување дека пргавите и паметните, кои вложуваат енергија и мудрост, ќе станат богати, а тие кои се несовесни и наивни ќе станат сиромашни. Така, тој кој е со повеќе енергија го зема својот дел и делот на несовесниот пријател и ужива во добар живот, но не останало ништо за несовесните и наивните, за тие да можат да преживеат. Така, тие остануваат целосно соголени и сиромашни на многу начини. Секако е неправедно да ги казниш несовесните и наивните, толку строго за зло што не го направиле, бидејќи каков е гревот и криминалот на тие бедни луѓе, ако Промислата не им дала подвижност и способност за добра проценка, дека ќе бидат казнети со страдања потешки од смрт? Затоа, не постои правда во условите за мир. Мирот е противречен со правдата и обратно, бидејќи ако ние наредиме праведно делење на сопственоста, што значи да им се даде на несовесните и наивните дел со кој може да се одржат, кој е земен од делот на пргавите и полните со енергија, тогаш овие моќни луѓе со сигурност нема да се одморат, сè додека не ја отфрлат власта која ги поробува големите и енергичните и ги искористува во корист на слабите. Затоа не постои надеж за мир во заедницата. Така, правдата е противречна на мирот.

Атрибутот на поедиенчност во егоизмот создава рушевини и уништување

Така ние гледаме како нашите атрибути се судираат и борат еден со друг; не само помеѓу групи, туку и во секоја личност, четирите атрибути доминираат во него наеднаш, или еден по еден, и во него се борат сè додека не ги организира и ги донесе до целосна согласност. Вистината е дека коренот на целиот овој неред во нас не е ништо повеќе од гореспоменатиот атрибут на поединечност, кој постои во секој еден од нас, повеќе или помалку. Иако ние разјаснивме дека тоа доаѓа од виши причини, дека овој атрибут се протега до нас директно од Создателот, кој е сам во светот и  претставува Корен на целото создавање, сепак, од осетот на поединечност, кога таа е сместена во нашиот тесен егоизам, тоа предизвикува рушење и уништување сè додека тоа не стане извор на сите уништувања, кои биле и ќе бидат во светот. Навитина, не постои ниту една личност во светот кој е ослободена од тоа, разликата е во начинот на кој се употребува - за желби од срцето, за владеење или чест - и ова е тоа што ги оддлеува луѓето еден од друг.

Еднаквата страна на сите луѓе во светот е дека секој е спремен да ги злоупотреби и искористи сите луѓе за своја лична корист со сите расположливи средства, без да земе во обзир дека тој се гради од рушевините на неговиот пријател. Безначаен е додатокот што секој си го дава на себеси, според неговата одбрана насока, бидејќи желбата е коренот на умот, а не е умот корен на желбата. Вистината е дека колку е личноста поисклучителна и поголема, точно таков е неговиот атрибут на поединечноста, голем и исклучителн.

Употреба на природата на поединечноста како субјект за еволуција на заедницата и поединецот

Сега ние ќе навлеземе во разбирањето на директните услови кои на крај ќе бидат прифатени од човештвото во времето на појавата на светскиот мир, и ќе дознаат како условите се добри и можат да му донесат среќен живот на поедиенецот и на заедницата, и подготвеноста на човештвото конечно да посака да се оптовари со тие посебни услови. Ајде да се навратиме на работата на поединачноста во срцето на секоја личност, која сака да го проголта целиот свет за свое задоволство. Коренот се протега директно од Единствениот кон луѓето, кои претставуваат Негови гранки. Овде се поставува прашање кое бара одгорвор: „Како може да се појави во нас толку расипана форма која станала татко на сите штети и уништувања во светот, и како може од Изворот на секое градење да се протега изворот на секое уништување?“ Таквото прашање не можеме да го оставиме неодговорено.

Навистина, постојат две страни на паричката во гореспоменатата поединенчност. Ако ние ја испитаме од страна на Вишпто, од гледна точка на еднаквост со Единствениот, таа делува само во форма на давање кон други, бидејќи Создателот е само давање и тој нема форма на примање, бидејќи на Него не му недостасува ништо и нема потреба да прима ништо од суштествата кои Тој ги создал. Затоа, поединачноста која се протега од Него до нас мора да делува само во форма на давање кон други, и да не прима ништо за себеси.

На другата страна на паричката, што значи како тоа навистина делува во нас, ние дознваме дека тоа делува во цеосна спротивност, бидејќи делува само во форма на примање за себеси, каква што е желбата да се биде единствениот голем и богат човек во целиот свет. Така, двете гореспоменати страни се далечни една од друга како исток од запад. Ова ни го дава одговорот на нашето прашање: „Како е можно во истата единечност, која произлегува од Оној Кој е Едиенствен во светот, Кој е Извор на сè што е изградено, во нас да биде изворот на секое уништување?“ Ова ни се случува затоа што ние ја користиме таа скапоцена алатка спротивно, што значи само за себе. Јас не велам дека поединачноста во нас нема никогаш да делува во форма на давање, бидејќи не може да се одрече дека меѓу нас постојат луѓе чија поединечност, во нив, делува во форма на давање кон други, како на пример луѓето кои ги трошат сите свои пари за општо добро, и тие кои ги псветуваат своите напори на општото добро,итн. Но тие две страни на паричката, кои јас ги опишав, зборуваат само за две точки во развитокот на Создавањето, која носи сè до целосност, започнувајќи во отсуство, и постепено се искачува по степените на развитокот, од еден степен до следниот кој е Повисок, и од таму кон Повисокиот, сè додека не дојде до зенитот, кој претставува предодредена мерка за совршенство. И таму ќе остане засекогаш.

Редот на развиток на тие две точки е: А) Почетната точка, најнискиот степен, кој е блиску до целосно отсуство. Тоа се опишува како втората страна на паричката. Б) Зенитот, каде што тој се одмара и постои засекогаш. Тоа е опишано во првата страна на паричката. Но оваа ера во која ние се наоѓаме се развила до голем степен. Ние веќе сме се искачиле над најниската точка, која е гореспоменатата втора страна, и значително сме се доближиле до првата страна. Затоа, помеѓу нас веќе постојат луѓе кои ја користат својата поедиенчност во форма на давање кон други. Но тие се неколкумина, бидејќи ние сèуште сме на средината на патот на развитокот. Кога ќе дојдеме до највисоката точка  на степените, сите ние ќе ја користиме поединачноста само во форма на давање кон други, и нема да постои случај некоја личност да ја употребува формата на примање само за себеси. Со тие зборови, ние пронаоѓаме можност да го испитаме спроведувањето на животот во последната генерација - времето на светскиот мир, кога целото човештво го достигнува степенот на првата страна од паричката и ќе ја употреби таа поедиенчаност само во форма на давање кон други, а воопшто не во форма на примање за себе. Добро да се копира гореспомената форма на живот за да ни служи како лекција и како пример како да ги средиме нашите умови од поплавата на брановите во нашиот живот. Можеби е вредно и возможно во нашата генерација, исто така, да експериментираме во наликување на оваа горна форма на живот.

Условите за живот во последната генерација

Прво, секој мора темелно да разбира и да објсни во оклината, дека добробитието на општеството, што претставува добробитието на државата и светот, се целосно меѓузависни. Сè додека законите на општеството не се задоволителни за секој поедиенц во државата, и остава малцинство кое е наздоволно со водството на државата, малцинството заговара против власта на државата и сака да ја отфрли. Доколку нивната моќ не е доволна да се бори против државата лице в лице, тие ќе сакаат да ја отфрлат индиректно, како на пример, наведување на земји една против друга за да предизвика војна, бидејќи е природно дека за време на војна ќе има многу повеќе незадоволни луѓе со чија помош тие ќе имаат надеж да достигнат критична маса да ја срушат власта во државата и да воспостават ново водство кое им е удобно. Така, мирот на поедиенцот е директна причина за мир во државата.

Доколку земеме во обзир дека делот во државата чиј занает е војна, кој државата секогаш го има, и нивните надежи и успех, како на пример старешините и тие кои ја снабдуваат муницијата, што се оденсува на нивниот социјален статус кој е секогаш значајно малцинство, и ако на нив им ги додадеме незадоволното малцинство од моменатлното владеење, во секој момент ќе има голем број на луѓе кои сакаат војна и крвопролевање. Така, мирот во светот и мирот во државата се меѓузависни. Така, ние дознавме дека тој дел од државата, кој што моментално е задоволен со својот живот, кој ги претставуваат пргавите и паметните, треба да бидат загрижени за сигурноста на нивните животи, заради тензиите од оние кои сакаат да ги отфрлат. Кога би ја разбрале вредноста на мирот, тие би биле среќни да го присвојат спроведувањето на живеењето во последната генерација, бидејќи „сè што има човекот, истото тоа ќе го даде за својот живот.“

Болката, наспроти, задовослтвото во примањето само за себе

Така, откако ние го испитавме и темелно го разбравме горниот план, ние ќе видиме дека целата потешкотија лежи во промената на нашата природа - од желба за примање за себеси, во желба за давање на другите, бидејќи тие две работи се побиваат една со друга. На прв поглед, планот изгледа замислен, како нешто што е над човечката природа. Но кога ќе навлезем подлабоко во него, ние ќе увидиме дека противречноста на примање за себе и давање на другите не е ништо друго освен психолошка работа, бидејќи ние не даваме на други, без да имаме самите корист од тоа давање. Ова е така бидејќи иако примањето за себе се манифестира на различни начини, како имот, посед за задоволство на срцето, окото, итн..., сите тие се дефинираат со едно име: „задоволство.“ Така, суштината на примањето за себе, која личноста ја поскува, не е ништо друго освен желба за задоволства.

Сега, замислетеси, ако ги собереме сите задоволства што некој ги почувствувал во своите 70 години живот и ги ставиме на една страна, и да ги собереме сета тага и болка која тој ја почувствувал, на друга страна; во резултатот ќе видиме дека ние би посакале воопшто да не сме се родиле. Ако тоа е така, тогаш што прима некој за време на животот? Да претпоставиме дека се здобива со 20% задоволство, за време на неговиот живот, и 80% болка, и ги ставиме еден спроти друг, тогаш ќе останат 60% ненаградено страдање. Но ова е лична пресметка, бидејќи поедиенцот работи за себеси. Но во општата пресметка, поедиенцот создава повеќе отколку што прима за свое задоволство и одржување. Така, доколку насоката е да се промени од примање само за себе - кон давање,  поедиенцот ќе ужива во целиот исход кој го направил без многу болка.

Забелешка на преведувачот: Хасид означува некој кој е со квалитетот Хесед (Милост).