Што е духовност?

Филозофијата поминала низ многу мака да докаже дека телесноста е потомок на духовноста и дека душата раѓа тело. Сепак, нивните зборови се неприфатливи за срцето на секој начин. Нивната основна грешка е во нивното погрешно разбирање на духовноста: тие одредиле дека духовноста е татко на телесноста, што секоако е фантазија. Секој родител мора на некој начин да наликува на својот подмладок. Оваа релација е патот по кој таа се протега. За додаток, секој делувач мора да има некаков однос со неговото дело при што би бил во контакт. Бидејќи ти велиш дека духовноста е одречена од телесни инциденти, тогаш таков пат или врска, преку која духовносто може да контактира и да се смести во било какво движење, не постои. Но, разбирањето на зборот „духовност“ нема никаква врска со филозофијата. Ова е така поради фактот што тие не можат да дискутираат за нешто, коешто никогаш не го виделе, ниту го почувствувале? На што се изградени нивните темели? Доколку постои некоја дефиниција која може да разликува духовно од телесно, тогаш таа им припаѓа на оние кои ја достигнале и почувствувале духовна работа.  Тие се изворните кабалисти. Така, нам ни е потребна мудроста кабала.

Филозофијата во однос на Неговата Суштина

Филозофијата сака да се занимава со Неговата Суштина и да докажува правила кои не се однесуваат на Него. Но, кабала воопшто не се занимава со тоа, бидејќи како може да се издефинира недостигливото и невоспримливото? Навистина, негативна дефиниција е исто толку валидна колку и позитивна. Затоа што ако видиш некој објект во далечеината и ги препознаеш неговите негативности, што значи сè што тоа не е, тогаш, исто така, тоа се смета за гледање само до некој степен или препознавање. Доколку некој објект е навистина надвор од видикот, тогаш дури и неговите негативни карактеристики не се очигледни. Доколку, на пример, ние гледаме црн објект во далечината, но сепак не можеме да утврдиме дели е човек или птица, тоа се смета за привид. Но ако тоа би било уште подалеку, ние не би биле во можност да одредиме дека тоа не е човек.

Ова е потеклото на нивната збунетост и грешност. Филозофијата сака да се горедее со разбирањето на сите негативности на Неговата суштина. Но, мудреците на кабала во однос на тоа ја ставиле својата рака преку уста, и на Него не му дале дури ни едноставно име, бидејќи не се именува со име или збор она кое што не е достигнато. Ова е така затоа што зборот означува одреден степен на достигнување. Но, кабалистите говорат прилично многу за Неговата Светлина во реалноста, што значи дека Неговите Светлини тие ги достигнале видливо и опипливо.

Духовноста е сила без тело

Тоа е она што кабалистите го дефинираат како „ духовност“ и тоа е она за што тие говорат. Духовноста нема појава, време, или место, или било каква телесна вредност. Според моето мислење филозофијата воглавно носи мантил  којшто не е нејзин, бидејќи таа само поткраднуавала дефиниции од мудроста кабала, и со тоа направила деликатеси  за човечкото разбирање. Доколку не било тоа, тие не би ни помислиле да создаваат такви рационализации. Но, тоа преставува само потенцијална сила. Тоа значи дека не е сила која е облечена во обично, телесно тело, туку е сила без тело.

Духовниот сад се нарекува „Сила“

Ова е точката на која се укажува дека силата за која се зборува во духовноста не се однесува на самата Светлина. Таа духовна Светлина се протега директно од Неговата суштина и затоа е иста како и Неговата суштина. Ова значи дека ние немаме воспримање или достигнување во духовната Светлина за да можеме да ја именуваме со име. Дури и самото име „Светлина’’ е позајмено и не е вистинито. Така, ние мораме да знаеме дека името „Сила“, без тело се однесува точно на „духовните садови.“

Светлина и садови

Затоа, ние не теба да се прашуваме за тоа како нашите мудреци од кабалата, кои ја исполниле целата мудрост со нивните увиди, прават разлика помеѓу различните Светлини. Ова е затоа што набљудувањата не се однесуваат на самата Светлина, туку на отисокот кој Таа го остава во садот, кој е гореспоментата сила, која е под влијание од средбата со Светлината.

Садови и Светлини (значењето на зборовите)

Овде треба да се повлече линија помеѓу подарокот и љубовта која тој ја создава. Светлините, што значи  импресиите на садовите, кои се недостигливи, се нарекуваат „форма и материја заедно.“ Импресијата е формата, додека гореспоменатата сила е материјата. Но, љубовта која таа ја создава се смета за „форма без материја.“ Ова значи дека ако ние ја оделиме љубовта од самиот дар, како никогаш да не била облечена во подарокот, туку има само апстрактно име, „љубовта на Господ,“ тогаш таа се смета за форма. Во таков случај тоа се нарекува „Формативна кабала.“ Но, тоа сепак треба да се смета за реално, без никакви сличности со формативна филозофија, бидејќи духот на оваа љубов останува во достигнување, целосно одделена од дарот, и Светлината е сама.

Материја и форма во кабала

Причината е во тоа што иако оваа љубов е само последица од дарот, таа е многу поважна од самиот дар. Тоа е како голем крал кој му дава небитен објект на некого. Иако самиот подарок е безвреден, љубовта и вниманието на кралот го направил дарот бесценет и скапоцен. Така, таа е целосно оделена од материјата, Светлината и материјата, на начин на кој  работата и разликувањето остануваат покриени во достигнувањето на самата љубов, додека дарот е навидум заборавен од срцето. Затоа, овој аспект на мудроста се нарекува „формативна  мудрост кабала.“ Навистина, овој дел е најважниот дел од мудроста.

АБЈА

Оваа љубов се состои од четири дела кои се налик на човечката љубов: кога првично го примаме дарот, ние немаме однос со давателот на дарот, како кон некој кој нас нè сака. Тоа е уште повеќе потенцирано доколку давателот на подарокот е некој важен, а примателот не е еднаков со него. Но, повторното давање ќе направи дури и најважниот поединец да изгледа како вистинска, еднаква љубов. Ова е така затоа што законот на љубовта не распознава случаи на голем и мал, туку двајца кои се во љубов мора да се чувствуваат еднакво.

Така, тука можат да се измерат четири степени на љубов. Дејствието се нарекува Асија, повторувањето на давање на дарови се нарекува Јецира, и појавувањето на самата љубов се нарекува Брија. Овде започнува изучувањето на Формативната мудрост на кабала, бидејќи во овој степен љубовта се одделува од подарокот. Тоа е значењето на „и создаде темнина,“ што значи Светлината е отстранета од Јецира и љубовта останува без Светлина, без нејзиниот дар.

Тогаш доаѓа Ацилут. Откако го почувствувал и целосно ја одделил формата од материјата, како во, „и создаде темнина,“  тоа станало вредно да се издигне до степенот на Ацилут, каде што формата повторно ја облекува субстанцата, што значи Светлината и љубовта, заедно.

Потеклото на душата

Сè што е духовно се восприма како сила одделена од телото бидејќи таа нема телесен приказ. Но, заради тоа, таа останува изолирана и целосно одделена од телесноста. Во таква состојба, како може да придвижи било што телесно, а уште помалку да создаде нешто физичко, кога нема однос со кој би бил во контакт со физичкото?

Киселите елементи

Но, вистината е дека самата сила се смета за материја, како и било која друга телесна материја во телесниот свет, и фактот дека таа нема приказ со кој ќе можат човечките сетила да ја воспримат, не ја намалува вредноста на субстанцата наречена „сила.“

Да земеме, на пример, еден молекул на кислород: тој е составен од повеќето материи. Сепак, ако земеме шише со чист кислород, кој не е помешан со ниедна друга субстанца, тогаш изгледа како шишето да е потполно празно. Ние нема да забележиме ништо во него; тоа ќе изгледа како да има воздух, недопирливо и невидливо за окото. Ако го потргнеме капакот и го помирисаме, ќе забележиме дека нема мирис; ако го вкусиме, ќе забележиме дека нема вкус, и ако го ставиме на вага, тоа нема да тежи повеќе одколку празното шише. Истото се однесува и за водородот, кој е исто така безвкусен, невидлив и бестежински. Но, кога тие два елементи ќе се стават заедно, тие веднаш ќе станат течност - вода за пиење која поседува и вкус и тежина. Ако ја ставиме водата во негасена вар, таа веднаш ќе се помеша со неа и ќе стане цврста како самата вар.

Така, елементите, кислород и водород, во кои нема било какво опипливо воспримање, станале цврсто тело. Затоа, како ние можеме да одредиме за природните сили дека тие не се телесни субстанци бидејќи тие не се подредени на таков начин за нашите сетила да можат да ги воспримат? Ние очиглено можеме да видиме дека повеќето од опипливите материјали во нашиот свет се состојат од елементот кислород, кој човечките сетила не можат да  го воспримат! Дури и во опипливата реалност, цврстото и  течното кои можеме живописно да ги воспримиме во нашиот опиплив свет можат да се претворат во воздух и да испарат на одредена температура. Слично, пареата може да се претвори во цврста маса, кога опаѓа температурата.

Во тој случај, ние треба да се запрашаме, како некој може да дава нешто што не поседува? Ние јасно гледаме дека сите опипливи прикази доаѓаат од елементи кои самите се неопиливи, и не постојат како материјали сами по себе. Слично, сите фиксирани слики кои ги познаваме и ги употребуваме за да дефинираме материјали се непостојани и не постојат сами по себе. Туку, тие облекуваат и соблекуваат форми под влијание на условите како на пример, топло ладно.

Основниот дел на телесната субстанца е „силата“ во неа, иако ние сè уште не можеме да ги разликуваме овие сили, како што тоа го можеме со хемиските елементи.  Можеби во иднината тие ќе бидат откриени во нивната чиста форма, исто како што неодамна ги откривме хемиските елементи.

Еднакви сили во духовноста и телесноста

Сите имиња кои им ги препишуваме на материјалите се целосно измислени, што значи тие произлегуваат од нашето воспримање во петте сетила. Тие не постојат сами по себе. Од друга страна, секоја дефиниција која ја препишуваме на некоја сила, која се одделува од материјалното, е исто така измислена. Дури и кога науката ќе дојде до својот целосен развиток, ние ќе имаме однос само со опипливата реалност. Ова значи дека во секое материјано делување кое го гледаме и чувствуваме, ние мораме да го воспримиме делувачот, кој е исто така субстанца, како и самото дело. Тука, помеѓу нив, постои корелација, инаку тие не би дошле до тоа.

Ние мораме да знаеме дека ова блудење да се одделува делувачот од делото доаѓа од формативната филозофија, која настојува да докаже дека духовните дела влијаат на телесните делувања. Тоа резултирало со блудни претпоставки како таа погоре, од која кабала нема потреба.

Тело и душа кај Вишите

Милслењето на кабала е дека материјата е кристално јасна, исклучувајќи било какво мешање од филозофијата. Тоа е така затоа што во умовите на кабалистите дури и духовните, одделени, концептуални ентитети, за кои филозофијата негира дека имаа било каква телесност и ги опишува како концептуални субстанци, тие се навистина духовни, возвишени и абстрактни и се состојат од тело и душа, исто како и физичкиот човек. Затоа, не треба да се чудиме како можат двајца да ја освојат наградата и да речат дека се комплексни. Во продлжение филозофијата верува дека сè што е комплексно на крај ќе се распадне, што значи ќе умре. Така, како може некој да изјави дека и двете се комплексни и вечни?

Светлини и садови

Навистина, нивните мисли не се и наши мисли, бидејќи начинот на мудреците од кабала е да се најде вистински доказ за достигнување, што го прави отповикувањето преку интелектуално пресметување невозможно. Дозволете да ги направам работиве појасни за секој да ги разбере.

Прво, ние мораме да знаеме дека разликата помеѓу Светлините и садовите била создадена начелно во првото создадено суштество од Ајн Соф (бесконечноста). Природно, тоа што е создадено прво е најцелосно и почисто од сè друго што ќе следи. Со сигурност тоа ја прима пријатноста и целосноста од Неговата Суштина, која сака да дава задовлства и пријатност. Познато е дека мерката на задоволство е всушност желбата за примање. Ова е така затоа што она што најповеќе сакаме да го примаме, го чувствуваме како најпријатно. Заради тоа, правиме две поделби во овој прв настанок: „желбата за примање“ која примила Суштина, и самата примена Суштина.

Ние исто така треба да знеме дека желбата за примање е тоа што ние го доживуваме како „тело“ на создадениот, што значи првичната суштина, што го преставува садот за примање на Неговата добрина. Вториот е Суштината на доброто кое е примено, што ја претставува Неговата Светлина, која вечно се протега до создадениот. Следува дека ние неопходно раликуваме два односи кои се облекуваат еден во друг, дури и во највозвишената духовност која срцето може да ја  восприми. Тоа е  во спротивност со мислењето на филозофите, кои измислиле дека одделните ентитети не се комплексни материјали. Неопходно е таа „желба за примање“, која неопходно постои во создадениот (бидејќи без неа нема да постои задоволство туку принуда, и нема да пстои чувството на задоволство) да биде отсутна во Неговата Суштина. Ова е причината за името „создаден,“ бидејќи тој веќе не е Неговата Суштина, бидејќи од кого Тој би примал?

Но, наградата која ја прима е дел од Неговата Суштина, и така тука нема потреба за иновација. Така, ние ја гледаме големата разлика помеѓу создаденото тело и применото изобилие, кое се смета за Негова суштина.

Како може духовното да создаде телесно?

Навидум е тешко да се разбере како може духовното да создаде телесно. Ова прашање предизвикало големо пребарување кај старите филозофи и било истрошено многу мастило за тоа да се разреши. Вистината е дека ова прашање е тешко само доколку ја следиме нивната доктрина. Ова е така бидејќи тие ја одредиле формата на духовното без никакво поврзување со било што телесно. Тоа ни поставува тешко прашање: како може духовното да води или да биде предок на било што телесно?

Видувањето на мудреците од кабала е дека ова воопшто не е тешко, бидејки нивните поими се целосно спротивни од тие на филозофите. Тие кажуваат дека сè што е духовен квалитет се изедначува со телесниот квалитет како две капки во езеро. Така, нивната врска е во највисок афинитет и помеѓу нив не постои одделеност, освен во субстанцата: духовното се состои од духовна субстанца, додека телесното се состои од телесна субстанца. Но, сите квалитети во духовните материјали ги подржуваат телесните квалитети, како што е објаснето во статијата, „Суштината на Мудроста Кабала.“

Старите филозофи поставиле три мислења и пречки пред моето објаснување: првата е нивната одлука дека моќта на човечкиот интелект ја претставува вечната душа, човековата суштина. Втората е нивната претпоставка дека телото е последица на душата. Третата е нивното кажување дека духовните ентитети се едноставни објекти а не комплексни.

Материјална  психологија

Не само што тоа претставува погрешно место за расправа со нив, околу нивните измислени претпоставки, туку времето на подржување на нивните погледи поминало и нивните авторитети се отповикани. За тоа треба да им се заблагодариме и на материјалните психолози, кои своите столбови ги изградиле на рушевините на предходните, и ја добиле наклоноста на јавноста. Сега сите ја признаваат ништозноста на филозофијата, бидејќи таа не е изградена на цврсти темели.

Оваа стара доктрина станала камен на препречување и смртоносен трн за мудреците на кабала бидејќи таму каде што требало да се потчинат пред мудреците на кабала и да бидат претпазливи, свети и чисти, пред мудреците да им ги разоткријат дури и најмалите работи во духовноста, тиа лесно го примиле она што го сакале од формативната филозофија. Без плаќање и цена, тие се напојувале од фонтаната на мудроста, заситувајќи се и воздржувајќи се од било какво навлегување во мудроста кабала, сè додека мудроста не била заборавена од  Израел. Така, ние сме благодарни на материјалната психологија што ѝ зададе смртоносен удар на филозофијата.

Јас сум Соломон

Гореспоменатото повеќе наликува на некоја басна која ни ја раскажале нашите мудреци: Асмодеус (ѓаволот) го однел  Кралот Соломон четиристотини парси (мерка за далечина) од Ерусалим и го оставил без пари и средства за преживување. Тогаш тој седнал во престолот на Кралот Соломон, додека кралот тропал на вратите. Секаде тој велел: „јас сум проповодник!“ Но никој не му верувал. И така тој одел од град во град објавувајќи „јас сум Соломон!“ Но кога тој дошол кај Санхедрин (мудреците на Талмуд) тие рекле: „Будалата не ја прави истата лудост цело време, што значи „јас еднаш бев крал.“

Изгледа дека името не е суштината на личноста, туку сопственикот на неговот име. Затоа, како може мудар човек како Соломон да не биде препознаен ако тој навистина е сопственик на името? Тој е личноста која го удостојува тоа име и таа треба да ја има неговата мудрост!

Три препреки

Постојат три причини кои нас нè попречуваат од познавањето на сопственикот на името:

1.) Заради неговата вистинитост, мудроста станува јасна само кога сите детали се појавуваат заедно. Затоа, пред некој да ја знае целата мудрост, невозможно е да види дел од неа. Така, на нас ни треба публицитетот на неговата вистинитост, со цел да се има доволно предходна верба во неа за да се направи голем напор.

2.) Исто како Асмодеус, ѓаволот, кој ја носел облеката на Кралот Соломон и го наследил неговиот трон, филозофијата седнала на тронот на кабалата со полесни концепти за разбирање, за лагата да биде полесно прифатлива. Затоа, тука постојат два проблеми: прво, вистината на мудроста е длабока и макотрпна, додека филозофијата е лажна и лесна за разбирање; второ, таа се смета за излишна, бидејќи филозофијата е многу задоволувачка.

3.) Како што демонот тврди дека Кралот Соломон е луд, филозофијата се потсмева на кабалата.

Но, сè додека мудроста е возвишена, таа е издигната над луѓето и е оделена од нив. Бидејќи тој бил најмудар човек тој исто така бил на повисок степен од секој човек. Така, најдобрите учители не можеле да го раберат, освен оние пријатели, што значи Санхедрин, кои ги подучувал на својата мудрост, секој ден, со денови и години. Тие се оние кои го разбирале и го славеле неговото име во целиот свет.

Причината за тоа е дека една минута мудрост се восприма во пет минути, и така е достиглива од секој и може да биде лесно слевена. Но, некој тежок концепт нема да биде разбран за помалку од неколку часа. Тоа може да потрае и денови и години, во зависност од интелегенцијата. Последователно, најголемите учители можат да бидат разбрани само од неколкумина одбрани во генерацијата, бидејќи длабоките концепти се основани на предходно знаење. Затоа не е изненадување што најмудриот од сите луѓе, кој бил протеран во место каде што не бил познат, не можел да ја покаже неговата мудрост, па дури ниту навестување од неговата мудрост, пред тие да поверуваат дека тој навистина е сопственик на името. Истото е и со мудроста на кабала во нашето време: проблемите и прогоните  кои дошле кон нас направиле да ја заборавиме (и доколку постојат луѓе кои ја практикуваат, тоа не е во нивна корист, туку им наштетува, бидејќи тие не ја примиле од кабалистички мудец). Така, во оваа генерација, тоа е како во прогонот на кралот Соломон, кој објавувал: „јас сум мудроста и сите вкусови на Тора се во мене.“  Но сепак не му верувале.

Ова е збинувачко, бидејќи како вистинска мудрост, нели таа може да се покаже себеси како и сите други мудрости? Не може. Како што Кралот Соломон не можел да ја покаже неговата мудрост на учителите за време на неговиот прогон и морал да дојде во Ерусалим, местото на Санхедрин, кои учеле и го познавале Кралот Соломон, и сведочеле за длабочината на неговата мудрост, така е и со мудроста кабала: таа бара големи мудреци, кои ги испитуваат нивните срца, за да ја изучуваат дваесет или триеесет години. Само тогаш тие ќе бидат во можност да сведочат за неа.

Како што Кралот Соломон не можел да го спрчи Асмодеус да седне на негоиот трон, и се преправал дека е Соломон, сè додека не пристигнал во Ерусалим, мудреците од кабала гледаат на теологијата на филозофите исто така, и се жалат дека тие им ја украле надворешната школка на нивната мудрост, која Платон и неговите Хеленски предци ја стекнале додека учеле со учениците на пророците во Израел. Тие украле основни елементи од мудроста од Израел и ставиле наметка, за да не изгледа дека е таа. До денес, теологијата на филозофијата седи на тронот на кабала.

Кој ќе им поверува на мудреците на кабала, додека други седат на нивниот трон? Тоа е исто како кога не му верувале на Кралот Соломон во прогонството, бидејќи тие го познаваат како оној кој седи на трон, што значи демонот, Асмодеус. Исто како и со Кралот Соломон, безнадежно е вистината да биде откриена, бидејќи мудроста е длабока и не може да биде откриена со сведоштво или експериментирање, освен на оние верници кои се посветуваат себеси со срце и душа. Исто како што Санхедрин не го познал Кралот Соломон, кога се појавила лагата на Асмодеус, така кабалата не може да си ја докаже својата природа и вистинитост, и нема да испловат никакви откровенија на површината, во светот, пред лажноста на теолошката филозофија, која го земала нејзиниот трон, да стане очигледна. Затоа, немало спас за Израел сè додека не се појавила материјалната психологија која го задала смртоносниот удар на теолошката филозофија. Сега, секоја личност, која го бара Господ, мора да ја врати кабала на својот трон, и да ја поврати нејзината мината слава.