Слушнав на 20-ти Хешван

Се разликуваат два вида на месо: месо од животни и месо од риби. Кај двата вида има знаци на нечистотија, а Тора ни ги дала тие знаци за да знаеме што да избегнуваме и да не паднеме во нечистотија.

Кај рибата знакот на нечистотијата е присуството на перките и крлушките. Ако човекот ги гледа овие знаци, тој веќе знае дека треба да внимава за да не падне во нечистите желби.

Перка (снапир) доаѓа од зборовите „соне-пе-ор“ (уста која ја мрази Светлината). Малхут се нарекува „пе“ (уста). Целата Светлина (ор) доаѓа во парцуфот од неа, затоа што таа ја означува вербата.

Кога човекот ја чувствува вербата како нешто ништожно, слично на прашината од земјата – тоа е времето, состојбата кога тој јасно знае дека треба да ги поправи своите дејствија, да се издигне од состојбата Шхина во прав.

А што значи „крлушка“ (каскесет)? Кога човекот ја надминува состојбата „снапир“, односно состојбата кога воопшто не можел да работи и во него почнуваат да се појавуваат мисли – пречки (кушија) за Вишото управување, кои се нарекуваат „каш“ (солома, од зборот „кушија“ – тешки прашања). Тогаш тој се спушта од работата за Создателот. Но, потоа почнува да вложува напори во вербата над знаењата и кај него доаѓа следната пречка – мислата за неправилно управување на светот од страна на Создателот.

Значи, кај него веќе има две „каш“, од што се создава зборот „крлушка“ (кас-кесет – буквите „шин-син“ се менуваат меѓусебно). Секој пат кога човекот ги победува со верба над знаењата следните лоши мисли за управувањето на Создателот, тој се издига, а потоа се спушта. Тогаш човекот гледа дека не е во состојба да ги надмине многуте пречки и дека нема друг излез од неговата состојба, освен да повика кон Создателот, за што е речено: „Крикнаа синовите на Израел од работата и ги слушна Создателот, па ги изведе од Египет“, односно ги спасил од сите страдања.

Мудреците кажале дека Создателот рекол: „Јас не можам да бидам на едно место со самољубец“, затоа што тие се спротивни еден на друг според своите својства, бидејќи постојат два вида на тело во човекот – внатрешно и надворешно.

Во внатрешното тело се облекува духовната наслада, односно вербата и давањето, наречени „моха“ (разум) и „либа“ (срце).

Во надврешното тело се облекува материјалната наслада, наречена знаење и примање.

На средина меѓу внатрешното и надворешното тело постои средно тело, кое нема свој назив, но доколку човекот прави добри дела, односно дејствија за давање, тогаш неговото средно тело се прилепува за внатрешното. Ако пак, човекот прави лоши дејствија, односно дејствија за примање, тогаш неговото средно тело се прилепува за надворешното. На тој начин средното тело добива животна сила – или духовна од давањето, или материјална од примањето.

Бидејќи внатрешното и надворешното тело се спротивни според својствата, ако средното тело е прилепено за внатрешното, тогаш тоа станува причина за смрт на надворешното тело. И обратно, ако средното тело е прилепено кон надворешното, тоа станува причина за смрт на внатрешното тело. Целата слобода на избор на човекот се состои само во тоа – каде ќе го однесе средното тело: да го продолжи неговото соединување со светоста или обратно.