Слушнав на 3-иот ден од неделата Мишпатим (27-ми февруари 1943 г.)

„Од таа глава капе роса на Зеир Анпин“ (Книга Зохар). Кај секое влакно под неговиот бел корен има дупка, за што е речено (Јов 9): „Со бура ќе ме порази Тој мене“ (сеара – „бура“, а исто така и „влакно“) и затоа се вели дека „Создателот му одговарал на Јов од бура“. Во ова е смислата на зборовите: „Секој кој поминал нека даде половина шекел за Светоста“ – „една бека (вдлабнатина) од главата за искупување на нивните души“ (Шмот).

Суштината на влакната се открива од поимите како црнина и мастило. Кога човекот чувствува оддалечување од Создателот заради тоа што го совладуваат мисли кои се туѓи на духовното, тоа се нарекува „влакна“ (сеарот), а „бел корен“ е белина која се појавува кога врз него дејствува Светлината на Создателот, приближувајќи го кон Себе. Заедно се нарекуваат „Светлина и кли“.

Целата работа започнува со будењето на човекот за работа за Создателот, кога се удостојува со „белиот корен“ и во работата за Создателот чувствува живот и Светлина. Потоа му доаѓа некоја мисла, која е надвор од духовното и заради неа тој паѓа од своето ниво и се оддалечува од работата. Таа мисла се нарекува „бура“ (сеара) и „влакно“ (сеара). Под влакното има вдлабнатина, која го означува недостатокот и отворот во главата.

Пред да му дојдат надворешните мисли, неговата глава била цела и совршена, а тој бил блиску до Создателот. Но, заради надворешните мисли, тој се оддалечува од Создателот, што значи дека во неговата глава се појавува недостаток. Со своето жалење за она што се случило, од овој отвор тој прави „извор на вода“. Така влакното станува канал за пренос на Светлина, благодарение на што човекот повторно се удостојува со белиот корен за влакното.

Потоа повторно го совладуваат надворешни мисли и повторно го оддалечуваат од Создателот. И повторно се формира вдлабнатина под влакното, односно отвор во неговата глава и недостаток. Тој жали за тоа и уште еднаш создава „извор на вода“, а тогаш влакното се претвора во канал низ кој поминува Светлината.

Така тоа трае и трае и истите состојби се повторуваат одново и одново – издигнувањата и падовите, додека не се зголеми бројот на овие „влакна“ до крајна мера, затоа што секој пат кога човекот се враќа и ја поправа состојбата, тој привлекува Светлина. Таа Светлина се нарекува роса, како што е речено: „Главата моја е полна со роса“ (Песна на Песните), бидејќи Светлината доаѓа до човекот во променливи количини, секој пат капка по капка. Кога целосно ќе ја заврши својата работа „и никогаш повеќе не се враќа кон глупоста своја“, тогаш „таа роса ги оживува мртвите“ (Зохар).

Во ова е смислата на „бека“ (вдлабнатината), која значи дека надворешните мисли му ја дупчат главата. Овде исто така е и смислата на половината шекел, затоа што човекот е половина грешник и половина праведник. Треба да се сфати дека овие „половина со половина“ не се случуваат истовремено, туку во секој момент мора да има завршена состојба, затоа што ако човекот прекршил една заповед и не ја исполнил, тој повеќе не се смета половина праведник, туку за целосен грешник.

Меѓутоа, има две времиња. Во едното време тој е праведник, односно се соединува со Создателот и целосно се оправдува. Потоа му доаѓа падот и тој станува грешник. Како што е речено: „Светот е создаден само за апсолутни праведници или за закоравени грешници“. Затоа тој се нарекува „половина“ – бидејќи се менуваат двете времиња.

Затоа е речено: „За искупување на душите нивни“, со помош на „бека“ (вдлабнатината), кога тој чувствува дека неговата глава не е совршена бидејќи ако му дојде некоја надворешна мисла, тогаш неговиот разум престанува да биде во совршенство и во согласност со Создателот, а со своето жалење за тоа, тој ја „искупува“ својата душа. И така секој пат, покајувајќи се и враќајќи се кај Создателот, тој привлекува Светлина, додека не се исполни со Светлина целосно, како што е речено: „Главата моја е полна со роса“.