Слушнав на 5-иот ден од неделата Трума (11-ти февруари 1943 г.)

Речено е дека Создателот „им дава мудрост на мудреците“. Се поставува прашањето, зарем би требало да им се даде мудрост на глупавите?

Но, познато е дека во духовното нема насилство и дека на секого му се дава според неговата желба, затоа што духовното е извор на животот и на насладувањето, па како би можело тогаш да се даде нешто добро насила? Затоа, ако гледаме дека работиме со Тора и заповедите преку сила, односно треба да го надминеме отпорот на нашето тело, кое не се согласува со таа работа, бидејќи не чувствува задоволство од неа, оттаму се подразбира дека тоа не го чувствува духовното кое е вклучено во Тора и заповедите. Духовното е извор на животот и насладувањето, како што е запишано во Книгата Зохар: „Ако работата за тебе е тешкотија, тоа значи дека во неа учествува и нечистата сила“.

Затоа мудроста може да се дава само на мудреците, бидејќи глупавите не чувствуваат никаква потреба за неа. Само мудреците имаат потреба од мудроста согласно својата природа, затоа што мудриот човек ја сака мудроста и има единствена желба за неа! Постои правило дека само желбата ги движи сите – тогаш човекот ќе ги вложи сите напори за да се здобие со мудрост, што значи дека на крај, сепак ќе се удостои со неа. Затоа оној кој ја сака мудроста може да се нарекува мудрец, согласно неговата конечна состојба.

За глупавиот, пак, се вели: „Не се стреми глупавиот кон разбирање“. Излегува дека токму за нас е речено: „Мудроста им е дадена на мудреците“, за да може оној кој ја сака мудроста да не очајува од тоа што сè уште не ја достигнал, иако за тоа вложил многу напор. Ако продолжи со својата работа, тогаш секако дека ќе се здобие со мудрост, затоа што тој ја сака мудроста. Затоа е речено: „Оди по овој пат и секако ќе успееш“.

Меѓутоа, треба да се знае што може да направи човекот, ако природно „се раѓа како диво магаре“ и од каде ќе му дојде желбата да ја посака мудроста?

За ова ни е даден советот: дејствувајте „исполнувајќи го Неговиот збор и слушајќи ги Неговите гласови“ (Псалм 103), затоа што, посакувајќи да достигне нешто, човекот ќе направи сè за достигнување на посакуваното. Ако тој нема стремеж за мудрост, тоа значи дека му недостига токму желбата за да добие мудрост и затоа тој почнува да вложува напори и да дејствува за да добие желба за мудрост – бидејќи тоа е единственото нешто што му недостига.

И редот е таков – човекот мора да вложува напори во Тора и духовната работа, без оглед на своето несакање и тоа се нарекува работа преку сила, кога извршува дејствија, без да го сака она што го прави. За ова мудреците рекле: „Сè што е во рамки на твоите сили да го направиш – направи го!“ и благодарение на чудесната сила на знаењата, во него ќе се појави желба и страст кон мудроста. Тогаш во него ќе се оствари запишаното: „Мудроста им е дадена на мудреците“, кога се удостојува да го слуша гласот на Создателот и дејствијата кои претходно ги исполнувал против својата волја, за него стануваат посакувани.

Затоа, ако сакаме да најдеме човек кој ја сака мудроста, треба да бараме некој кој вложува напори за нејзино достигнување иако сè уште не се удостоил за љубов кон мудроста, бидејќи благодарение на своите напори, тој ќе се удостои да ја засака и тогаш ќе ја заслужи и самата мудрост. Во суштина, се смета дека желбата да стане мудар е кли, а мудроста е Светлина. Тоа значи дека во духовното не постои насилство.

Светлината на мудроста ја означува Светлината на животот, затоа што под мудрост не се подразбира „суво“ расудување, туку самиот живот, во што се состои целата нејзина суштина, без која човекот се смета за мртов. Затоа може да се рече дека мудроста се нарекува живот.