„Повикајте Го, додека е близу“ (Исаја). Како да се разбере: „додека е близу“, нели е речено дека „Целата земја се исполнува со Неговата слава“? Значи Тој секогаш е до нас, но тогаш што значи „додека“? Зарем има време кога Тој е далеку?
Работата е што сите состојби секогаш се оценуваат во однос на човекот, кој достигнува и кој чувствува. Ако човекот не чувствува дека Создателот е близу до него, тогаш меѓу нив нема да има никаква близина затоа што сè се одредува според чувството на човекот. Можеби еден човек го чувствува светот исполнет со добрина, а друг да не чувствува дека светот е добар. Тогаш тој не може да рече дека постои добар свет и суди според своето чувство, односно го гледа светот како полн со страдања.
За ова предупредува Пророкот: „Повикајте Го, додека е близу!“. Тој доаѓа и вели: „Знајте дека ако Создателот ве повикува, значи дека Тој е близу. Всушност сега вам ви е дадена можност: ако бидете внимателни со срцето, ќе почувствувате дека Создателот ви е близу. Тоа е знакот за доближувањето на Создателот и доказот за тоа, бидејќи е познато дека согласно својата природа, човекот не е способен за соединување со Создателот. Тоа е против неговата природа бидејќи тој е создаден со единствена желба – да прима насладување, а соединувањето е само во давањето. Но, благодарение на тоа што Создателот го повикува човекот, во него се раѓа поинаква природа и тој посакува да ја поништи својата претходна природа и да се соедини со Создателот.
Затоа човекот треба да знае дека ако ги изговара зборовите на Тора и молитвите – тоа е само благодарение на Создателот. И нека не му паѓа на памет да рече дека му помага „сопствената сила и силината на неговите раце“ (Дварим), бидејќи тоа вистински е против неговите сили. Слично на човек кој се загубил во шума и не гледа никаков начин да излезе од таму за да дојде до некое живеалиште со луѓе. Тогаш тој ја губи секоја надеж и никогаш повеќе не помислува на враќање дома. Но, во моментот кога во далечината ќе види некој човек или ќе слушне човечки глас, веднаш во него се буди желбата да се врати во родното место, па започнува да вика и да моли некој да дојде и да го спаси.
Исто така, ако човекот се оттргне од добриот пат и се најде на лошо место, а веќе научил да живее меѓу диви животни, тогаш според силата на својот егоизам, тој никогаш нема да помисли дека треба да се врати онаму каде што се наоѓа разумот и светоста. Но, кога ќе го слушне гласот кој го повикува, во него се буди каење. Него го повикува гласот на Создателот, а не неговиот сопствен глас. Меѓутоа, доколку сè уште не ја завршил својата работа на патот на поправањето, тој нема да може да почувствува и да поверува дека тоа е гласот на Создателот, туку ќе мисли дека може сè со својата сила и силината на својата рака. Затоа Пророкот предупредува дека човекот мора да го надмине личното мислење и целосно да поверува дека тоа е гласот на Создателот.
Затоа, ако Создателот сака да го изнесе човекот од шумата, му покажува некоја светлина во далечината, човекот го собира остатокот од своите сили и се упатува онаму, каде што е светлината за да дојде до неа. Но, ако не ја поврзува таа светлина со Создателот и не вели дека Создателот го повикува, за него се губи светлината и тој повторно останува да стои среде шумата. Значи, тој ја изгубил можноста да го отвори целото свое срце на Создателот, за Тој да дојде и да го спаси од местото на пропаста, односно од неговиот егоизам и да го доведе до место каде што се наоѓа разумот, кое е предодредено за луѓето (синовите на Адам), што значи „Сличен на Вишиот“ (едоме), односно до желбата за давање и соединување со Создателот. Значи, тој не ја искористува својата шанса и останува каков што бил претходно.
