Слушнав во 1944 г.

Кога човек ја учи Тора и сака да постигне сите негови дејствија да бидат заради давање, тој треба да се труди секогаш Тора да му биде потпора. Помошта од Тора се силите кои го хранат човекот: љубовта, трепетот, возвишената состојба на духот, бодроста и слично. Сето тоа тој треба да го најде во Тора, односно Тора треба да му даде таков резултат.

А кога човек ја учи Тора и не добива таков резултат, тоа не значи дека тој ја учи Тора, затоа што под Тора се подразбира Светлината која се наоѓа во Тора. Во кажаното од мудреците: „Јас создадов лош почеток и ја создадов Тора за негово поправање“ се мисли на Светлината која се наоѓа во неа, затоа што таа Светлина, која е во Тора, се враќа кон Изворот.

Исто така, треба да се знае дека Тора е поделена на два дела:

1. Тора;

2. Заповед.

Невозможно е да се разбере вистинската смисла на овие два дела додека човек не се удостои да оди по патот на Создателот, во тајната на кажаното: „Создателот е за оние кои треперат пред Него“. Кога човек само се подготвува да влезе во дворецот на Создателот, невозможно е да ги разбере патиштата на вистината, но може да се наведе пример за да може човекот, дури и кога се наоѓа во период на подготовка, да разбере нешто. Како што е речено од мудреците: „Заповедта спасува и заштитува кога се почитува, а Тора спасува и заштитува и кога се работи со неа и кога не се работи“.

Работата е тоа што исполнувањето на заповедите означува присуство на Светлина која што ја достигнал човекот. А заповедта може да му послужи на човекот само кога во него има Светлина и од тоа тој добива радост. Тоа се нарекува заповед. Значи, човекот сè уште не се удостоил со Тора и само Светлината му духовна животна сила.

Тора означува пат кој го достигнал човекот и кој може да му послужи дури и кога не работи со Тора, односно кога во него нема Светлина. Ова е така затоа што само светењето го напушта, а патот кој го достигнал во работата може да му служи дури и ако исчезнало светењето.

Но, истовремено со тоа, треба да се знае дека заповедта кога се исполнува е поважна од Тора кога не се работи со неа. Значи, кога човекот прима Светлина, тоа значи дека тој исполнува заповед и затоа заповедта, кога има Светлина во човекот, е поважна од Тора, кога нема Светлина во него, односно кога Тора не претставува живот за него.

Од една страна Тора е важна затоа што патот кој го достигнал во Тора може да му послужи. Меѓутоа, доколку во него нема живот, наречен Светлина, а од заповедите прима живот, наречен Светлина, од тој аспект заповедта е поважна од Тора.

Затоа, кога во човекот нема живот, тој се нарекува грешник затоа што тогаш тој не може да каже дека Создателот управува со светот со добрина. Тој Го обвинува Создателот и затоа се нарекува грешник затоа што тогаш чувствува дека во него нема живот, нема на што да се радува и нема основа да каже дека му е благодарен на Создателот затоа што Тој му дава благодат и наслада.

Не може да се очекува тој да верува дека Создателот управува со останатите со добрина бидејќи патиштата на Тора ние ги перципираме во чувствата на органите. Доколку човекот веруваше дека управувањето на Создателот се открива на пријателот како добрина, таа верба би му донела радост и наслада, затоа што тој верува дека Создателот управува со светот со добрина.

Но, ако човекот не се чувствува добро од тоа што другиот се чувствува добро, ако тоа не му носи радост и живот, тогаш која е користа да се зборува дека Создателот управува со добрина затоа што е најважно она што човекот го чувствува во своето тело – или му е добро или лошо. Од негов аспект, на пријателот му е добро исклучиво тогаш, кога самиот се насладува од тоа што му е добро на пријателот.

Значи, ние од чувствата на телото учиме дека не е важна причината, туку дали тој се чувствува добро. Доколку се чувствува добро, човекот вели дека Создателот е добар и му дава добрина, а ако се чувствува лошо, тој не може да каже дека Создателот управува со него со добрина.

Затоа, ако тој се насладува од тоа што му е добро на неговиот пријател и од тоа добива добро расположение и радост, тој може да каже дека Создателот е добар управител. Но, доколку во него нема радост и тој чувствува дека му е лошо, како може да каже дека Создателот е добар и дека носи добрина?

Затоа, ако човекот се наоѓа во состојба кога не чувствува живот и радост, тогаш во него повеќе нема ни љубов кон Создателот. Тој не може да Го оправда Него и да биде во радост како оној кој се удостоил да служи на голем цар.

Општо земено, ние треба да знаеме дека Вишата Светлина се наоѓа во апсолутен мир, а целата разноликост на имињата на Создателот е заради пониските. Значи, сите имиња кои ѝ се дадени на Вишата Светлина, произлегуваат од достигнувањата на пониските. Со други зборови, како што човекот ја достигнува Светлината, односно, како што ја чувствува, така и ја нарекува.

Доколку човекот не чувствува дека Создателот му дава нешто, тогаш какво име може да Му даде на Создателот, ако не добива ништо од Него? Но, кога човекот верува во Создателот, вели дека секоја доживеана состојба му е дадена од Него, па согласно своето чувство, тој и Му дава име на Создателот.

Значи, ако човекот чувствува дека му е добро во состојбата во која се наоѓа, тој вели дека Создателот се нарекува Добар и Кој носи добрина, затоа што тој чувствува дека добива благодат од Создателот. Тогаш човекот се нарекува праведник, бидејќи Го оправдува својот Создател.

Ако се чувствува лошо во состојбата во која се наоѓа, тој не може да рече дека Создателот му испраќа благодат и затоа се нарекува грешник, бидејќи Го обвинува Создателот.

Меѓу – состојба не постои, таква, за да може човекот да рече дека во својата состојба истовремено му е и добро и лошо. Може да му биде или само добро или само лошо.

Речено е од мудреците дека „светот е создаден или за завршените грешници или за апсолутните праведници“. Ова е така затоа што не е можно човекот истовремено да се чувствува и добро и лошо.

А тоа што мудреците говорат дека постои меѓу – состојба, е затоа што во битието постои поимот време и меѓу – состојбата се наоѓа помеѓу два периода кои следуваат еден по друг: подем и пад – кога човекот е ту праведник, ту грешник. Но, не може да се случи човекот да се чувствува себеси и добро и лошо во исто време.

Од искажаното следи дека Тора е поважна од заповедта во времето кога тој не работи ниту со Тора, ниту со заповедите, односно кога во човекот нема живот. Тогаш Тора, во која нема живот, е поважна од заповедта во која нема живот, затоа што од заповедта во која нема живот тој не може да добие ништо, додека Тора останува во него како пат од работата кој тој го добил кога работел со Тора. Дури и ако животот си отишол, во него останува патот со кој може да се служи.

Сепак, има и времиња кога заповедта е поважна од Тора. Ова се случува кога има живот во заповедта, а нема во Тора. Затоа, кога човекот не работи со Тора и заповедите, односно кога во него нема радост и живот во работата, тогаш за него нема друг совет, туку само молитва. Но, за време на молитвата тој треба да знае дека е грешник бидејќи тогаш не чувствува благодат и наслада кои постојат во светот. Дури и да смета дека може да поверува дека Создателот му дава само благодат, сепак не сите мисли на човекот и она што го прави тој се наоѓаат во рамките на работата.

Човекот се наоѓа во рамките на работата кога мислите водат кон дејствие, односно кон чувство во органите. Тогаш органите треба да почувствуваат дека Создателот е добар и носи добрина, па од тоа човекот да добие живот и радост. Ако во него нема живот, која е користа од неговите пресметки, ако сега неговите органи не Го сакаат Создателот заради тоа што Тој им дава благодат?

Затоа, ако нема радост и живот во работата, човекот треба да знае дека тоа е знак дека е грешник бидејќи не го чувствува доброто. И сите негови мисли не се вистински, ако не го водат кон дејствие, кон чувство во органите заради кое човекот ќе Го засака Создателот за тоа што Тој ги насладува битијата.

Следна статија бр. 7 „Што значи кога навиката ...“