Сите луѓе од овој свет се обични луѓе. Но на еден Персиец со име Аврам (подоцна Авраам) Создателот му се објавил лично и тоа откровение него го направило посебен човек. Тој станал „Јехуди" (Евреин), од зборот „Јешуди" (единствен-уникатен), што значи дека тој и Создателот станале едно. Тогаш, кој е тој Авраам? Тој е човекот кој бил вдахнат со духовна искра, возбуда од Создателот. Инаку претходно, тој бил обичен човек.
Нема ништо свето во ниту еден орган во нашето тело. Така, не е важно дали едно оштетено срце ќе биде заменето со човечко или со свинско срце. Нашите органи се материјални исто како и кои било животински. Тие не се свети, не се сродни со Создателот.
Нема разлика помеѓу Евреин и Неевреин, освен таа искра од Создателот што се наоѓа во Евреинот. Тоа значи дека доколку таа искра постои во срцето на една личност, таа личност се нарекува Евреин. Доколку исчезне, Евреинот повторно станува Неевреин. Но ова е невозможна ситуација затоа што светоста секогаш се зголемува, а никогаш не се намалува. Според духовниот закон сè се доближува со Создателот.
Заминувањето во духовниот свет е спор процес. На почетокот човекот е заробен од желбите на овој свет. Постепено, тој ја сфаќа бесцелноста на неговото физичко постоење и дека ако не постои таа искра, тој е само еден од мноштвото.
Во Хагадата пишува: „На почетокот нашите татковци обожуваа туѓи богови". Обожувањето туѓ бог (паганизам) е можно само тогаш кога еден човек стапил во контакт со Создателот, станал свесен за спротивноста помеѓу неговите особини и особините на Создателот и избрал да работи против волјата на Создателот. Така, паганизмот претставува одредено ниво на свесност, на способност да се дејствува од другата страна на сопствената вродена природа.
Навистина, нашите татковци обожуваа туѓи богови, но тогаш Создателот им се откри Себеси и светлината што дојде потоа била прифатена како заповед за преселување од Месопотамија во Израелската земја.
Така, ние гледаме исто така и во овој свет дека еден човек се преселува од место во место, следејќи ја својата внатрешна волја, следејќи го своето срце.
Кабалистите напишале дека ние можеме да живееме во Израелската земја, под услов да се согласиме со нејзиното духовно рамниште. Во спротивно ќе бидеме прогонети оттаму исто како и претходно. Создателот ги вратил нашите тела, но наша должност е да направиме внатрешно враќање во духовната состојба наречена Израелска земја, да бидеме достојни за таа земја, тоа е сè што ни треба!
Патријархот Авраам е сведоштво за тоа. Откако станал Евреин, Бог му рекол: „Излези од земјата и од твоите блиски и од куќата на твојот татко, оди во земјата која што Јас ќе ти ја покажам". И Авраам тргнал (во себе) во Израелската земја: почнал да ги развива духовните садови на дарување.
Но да се достигне единство со Создателот потребно е повеќе од способност да се даде (дарување заради дарување), потребна е способност да се прими за да се дарува со помош на садовите на примање, кои се направени со цел да му се подарува на Создателот. Но каде човекот ќе ги најде овие садови, овие желби? Кога еден човек се наоѓа во Израелската земја и сака да му подари на Создателот, тогаш тој сфаќа дека нема ништо да му даде, станува гладен, гладен за дарување.
Тогаш тој се сели во Египет. Но зошто, поради што? Бидејќи откажувањето од нашите желби да примаме е во спротивност токму на нашата човечка природа. Навистина никој не може да го разбере тоа. Ниедно учење, освен Кабалата, не го користи тоа, бидејќи тој акт се коси со човечката природа. Сите други учења потекнуваат од нашата иманентна природа и нивната цел е да се направи нашиот живот удобен, пријатен, освен на Кабалата, која му била подарена на Авраам заедно со возвишеното откровение на Создателот.
Има ли навистина толку многу работа во Египет?
Од погоре кажаното, човекот е збунет, гладен (и физички и духовно), првенствени му се материјалните цели, така што тој може да дојде до заклучокот дека врвниот дух е важен. Нему му е даден духовниот восхит во материјалните дела. Но вистинскиот вкус на материјалното задоволство останува единствено за мудрите (на тие кои се стремат кон мудроста, кои се возвишуваат кон духовното за да живеат вистински желби), затоа што токму тие мораат да се соочат со најголемите задоволства.
Кога еден човек напредува во некое учење, тој се гледа себеси сè повеќе и повеќе расипан. Во него се будат најлошите желби. Поточно, тоа е преселбата во Египет, односно кога човекот кој се стреми да се искачи на скалата кон духот паѓа под власта на волјата да прима.
Токму затоа е кажано дека браќата на Јосиф го посетиле него во Египет во тајност. Преселбата во Египет се случува кога човекот ги губи сопствените садови на дарување, кога паѓа под власта на садовите на примање. Оваа состојба трае некој период за време на неговото напредување во духовното.
Кога човекот почнува да учи, тој е со добра волја и безгрижност. Но по неколку месеци работите се менуваат. Духовното не е толку привлечно, како што било претходно, се појавува материјална вознемиреност и човекот чувствува дека никогаш нема да ги види отворени Рајските порти.
Зошто се случува така?
Затоа што садовите на прифаќање мора да се развијат, мора да се дојде до штитот-Масах (Masach) и да се помине низ желбите на Египет. Навистина, човекот има сопствени садови на дарување, но тие се сокриени. Кога работата во Египет започнува, човекот почнува да копнее по духовното, но колку што повеќе копнее по тоа, толку повеќе дознава дека тоа е недостижно.
Времето на „ропство во Египет" трае онолку долго колку што човекот чувствува дека тој навистина е роб, сè додека не се појави нов крал, некој кој не го познава Јосиф. Човекот ја чувствува сопствената Фараонова власт врз него, која што го води против Создателот.
Но, ако волјата за примање ми дава радост, што има лошо во тоа? Како таа власт ми наштетува?
Ако, на пример, сакам нешто повеќе од задоволството на желбите, ако сакам да општам со Создателот, но притоа сфаќам дека материјалните задоволства ме оддалечуваат од Него, почнувам да согледувам дека тие претставуваат препрека за мене, како нешто зло што оди против мене.
Тогаш започнува борба во мене. Започнувам да се прашувам дали „Јас" сум оној кој сака да се приближи до Создателот или, пак, „Јас" сум оној кој посакува материјални задоволства?
Значи, кое е моето „Јас"?
Избувнува војна помеѓу двете желби: од една страна Мојсеј и Арон, а од друга страна Фараонот. Човекот не може да каже кој кого победува, затоа што маговите на Фараонот ги изведуваат истите чуда како и Создателот. Затоа, бегството од власта на природата е единствено возможна откако Создателот ќе удри десет пати (десетте страдања на Египет).
За моето неутрално „Јас" да почувствува од каде доаѓа светлината, потребно е да ги почувствува десетте удари - исто како што и Фараонот внатре во мене е во спротивност со Создателот - за да можам да се одделам од тоа, за да можам да ја достигнам состојбата каде самиот Фараон ќе каже: Оди! Ми нанесе доволно страдања!
Десетте удари на човекот му покажуваат дека Фараоновата власт е одвратна работа, неподнослива. Тогаш самиот човек сака да побегне од неа. Сака, но не може! Затоа, за да биде успешно бегството од Фараонот, потребни се одредени надворешни услови. Мора да има брзање, засолниште и ноќна темнина.
Само тогаш човек може да ги собере своите желби на дарување, да ги одвои од сопствената волја да прима и да ги скрие од неа. Бегството се случува ноќе кога нема духовна светлина. Потребна е вербата над разумот, да се оди спротивно на сопственото просудување за да се побегне од сопствената природа.
Кажано е: „Ако си се трудел и си нашол, тогаш верувај". Тоа значи дека тој човек доволно се трудел за му се открие Создателот, но не е свесен дека тој труд е доволен за да го напушти овој свет и да влезе во повисокиот свет. Излезот од нашата природа е ненадејно случување.
Човекот нема контрола над овие процеси, тој едноставно се движи! Тој оди по земја, помеѓу ѕидовите на Црвеното Море, бариерите, и влегува... во пустина. Но, што добива тој од тоа?
Човекот влегува во Египет со искрата од Создателот, со копнеж за духот и излегува оттаму со празни садови на примање – чувството на пустината.
Кажано е дека кон Израел заминал со „скапоцености од сребро и скапоцености од злато и облека". Тоа значи дека сега човекот има расипани желби за примање и сега тој мора да започне да работи на нив и да ги поправи. Затоа што сè додека овие садови му припаѓаат на Египет, тие само ќе му предизвикуваат чувство на темнина, на пустина. Но во мигот кога ќе ги поправи и ќе ги употреби правилно, тој преку нив ќе прими повисока светлина.
Така човекот влегува во пустината. Тој сè уште не е во Израелската земја. Сега нему му е потребна светлината во смисла на разликување колку многу од овие атрибути се вредни за употреба за неговото напредување во духовниот свет. Примањето на оваа светлина се нарекува „примање на Тората".
Напуштајќи го овој свет и влегувајќи во духовниот, личноста започнува да работи во три линии. Лева, десна и средна линија. Мора да сфатиме дека ние не сме оние што ја правиме таа работа, тоа го прави Создателот, тоа е Божја работа. Ние мора да ја прифатиме Неговата работа врз нас! Сè е создадено во својата совршена состојба, а созданијата можат само да ја проценат совршеноста од нејзината спротивност. Токму затоа човекот мора да ја искуси целата несовршена состојба. Неговата работа е процес на себеосознавање, осознавање на работата што Создателот ја прави за него.
Постои свет и во него постои душа. Контактот со Создателот се состои од три дела: Олам- Olam (светот), Шана-Shanah (година) и Нешама-Neshama (душата). Шана е растојанието (опсегот) на контактот помеѓу Олам и Нешама. Светот. Олам потекнува од светот Хе’елем-He'elem (притајување). Тоа значи дека Олам е растојание (опсег) на притајувањето на Создателот.
Возможно ли е да се постигат духовни резултати со физички дела?
Сè што прави човекот е затоа што тој тоа го сака. И карпата, која не се придвижува, сака да ја одржи својата форма. Растението сака да расте. Тоа копнее по светлина и расте кон неа.
Човековата волја секогаш се изразува со одредено дело. Затоа секое движење што животното го изведува е токму движењето што мора да се изведе.
Иако секоја волја се изразува надворешно, човекот не е секогаш свесен за неговите желби. Однадвор, тој не може да ја разбере целта на актот на другиот. Токму затоа науката што ги проучува намерите се нарекува „Мудроста на скриеното" - затоа што никој не знае што има во твоето срце, па дури ни ти самиот. Но како и секогаш, надворешната форма дава индиции за внатрешната волја.
Ние сè уште не сме во духовниот свет и не можеме да ги приклучиме другите души на нашиот штит. Така, во меѓувреме, надворешната работа е главно важна за овој свет, во ширењето на мудроста Кабала. Овој акт е сосема духовен. Преку него човекот им помага на другите да му се приклучат на тој пат - преку физичките акти; човекот помага во ширењето на духовноста во овој свет.
