Меѓутоа,Тората не учи :" Што повеќе бара Создателот од нас освен да се плашиме од него ? " Од тука го гледаме правилото наметнатно на личноста да се плаши од Создателот. Со други зборови ако личнота се плаши од Создателот, целата Тора и исполнувањето на сите заповеди го следат во таа насока автоматски,вклучувајќи ја и заповедта, " Сакај го својот пријател како што се сакаш себеси ".

Според горенаведените зборови на Раби Акија, "Стравот од Создателот" е вклучен во "Сакај го својот пријател". Мудреците не се согласуваат. Тие учат ( Брокот 6а ) дека стравот во големотот правило од стихот, "Збирот на материјата кога се ќе се земе во предвид : плашете се од Создателот и набљудувајте ги неговите заповеди, бидејќи тоа е целината на човекот. Талмудот прашува: " Што значи тоа целината на човекот ? " Рабинот Елазар кажува: Создателот вели целиот свет бил создаден за него ". Но според Раби Акија се е вклучено во " Сакај го својот пријател ".

Мудреците кажале (Макот 24) дека големото правило е вербата,велејќи дека " Хаваук " ја постави (основата на заповедите) на еден (принцип) како што е запишано: "Светецот живее од својата вебра ".Од тука дознаваме дека големото правило е вербата.За оваа поента "Марша" коментира "Верата е единственото нешто важно за тој којшто сака да се поврзе со Создателот во било кое време".Сега изгледа дека љубовта и стравот се подкатегорија на верата!
За да можеме да ги сфатиме овие работи,мора да разбереме три нешта во целост

Што е вера?
Што е страв?
Што е љубов?

Мора константно да запомнуваме дека целата на создавањето е да им биде од корист на суштествата.Бидејќи Создателот сака да подари доброта,тогаш зошто ни се потребни верата,стравот и љубовта?Тоа мора да е така бидејќи овие три се предуслов за примање на добротата и задоволството(коешто Создателот сака да ни го поклони).

Да дознаеме сега како овие три нешта функционираат како предуслов.Ние сме благословени со вера,којашто вклучува верба бидејќи мора да веруваме во целта на создавањето,коешто е како што спомнавме волјата на Создателот да поклонува доброта. Слично мора да веруваме дека всушност можеме да ја оствариме оваа цел. Мораме да веруваме дека усовршувањето на создавањето во примањето на бесконечната Боженственост не е само привилегија на неколкуте посебни избрани индивидуи,туку на сите без исклучок.Крајното откривање на Боженственоста не е само за посебно талентираните,исклучително моќните,или храбри луѓе туку е за секого.

(Се однесува на воведот во Талмуд Есер Сефирот,параграф 21 цитирајќи го Мидраш Раба "Зот Хабрача ": " Создателот му се обраќа на Јизраел: Се колнам во твојот живот! Сета мудрост и Тората се лесни. Целата мудрот и Тората се веќе во срцето на тој кој се плаши од мене и ја изведува мојата Тора."
Значи мора да имаме верба дека целта може да биде остварена. Да не очајуваме во нашите обиди и да ја напуштиме борбата. Мора да веруваме дека Создателот ќе помогне на малите луѓе како нас, дека Создателот ке не прифати и дека ние сме способни да се врежаме во него.

За да ја заслужиме оваа верба, мора да ја очекуваме со страв (почит за Создателот). Се однесува на "Воведот на Зохар" параграф 191 во Суламот, започнувајќи со зборот "Објаснување" :
"Стравот е заповедта која ги вклучува сите други заповеди во Тората,и е портата до верата во Создателот.Инспирација од верата во Надгледувањето на Создателот е директно пропорционално со искуството на почит(страв)кон неговото Надгледување.Тој дел завршува со : " Стравот претставува стравот на личноста кој можеби недостига во неговото признавање и благодарност кон Создателот".Нагласено е дека стравот не е за негово добро,туку страв дека не го признал правилно Создателот.Стравот е порта кон нешто друго:во главно вера.

За да можеме да дојдеме до овој страв дека не сме го признале Создателот,мора прво да почувствуваме волја и желба да даваме.Само кога сакаме да даваме во очите на Создателот можеме да се грижиме дека не сме "давале" на луѓето.За несреќа луѓето повеќе би се грижеле за исполнувањето на нивните амбиции на љубов сами кон себе отколку да покажат љубов кон Создателот.
Како да ја смениме нашата природа целосно,за да ја потчиниме нашата љубов кон самите себеси и да почнеме да даваме? Иако личноста,од неговите читања може случајно да искуси мал дел од својата опсесија со љубовта кон себе,тоа ке биде премногу мало нередовно за да се просветли неговата душа како големите принципи на заповедите на Тората.

Како и да е ова е советот.Оставете неколку луѓе,секој со минута моќ,да се обидат да ја надминат љубовта кон себе.Иако самостојно ке им биде тешко да се препуштат на давањето,ако ја намалат гордоста еден пред друг тогаш тие ке работат како едно тело составено од да речеме 10 луѓе.Ова тело ќе има 10 пати повеќе моќ од било кој индивидуалец.Но,ова ке успее само доколку секоја индивидуа се обиде да ја потчини љубовта кон себе,а не само да се исполни неговата волја за примање на туѓа сметка.Тој мора да ја земе во предвид само љубовта кон другите.Тоа е единствениот начин да се развие особината на давањето.Од љубовта на своите пријатели тој ке се префрли кон љубов,благодарност и признавање на Создателот.

Да сумираме: само кога ке ја откриеме потребата за љубов од пријателите,стануваме свесни за можноста дека не покажуваме доволно почит за Создателот.Односно почнуваме да се плашиме не го цениме доволно Создателот.
Главната основа на која ја градиме структурата на Светлоста е " Сакај го својот пријател " од која можеме да научиме да го признаеме Создателот.Тогаш можеме да зборуваме за Страв,страв дека не сме го ценеле правилно Создателот.Само тогаш можеме да дојдеме до Верата,Садот на Присуството на Создателот.
Затоа има 3 главни принципи :

Принципот на Рабниот Акија " Сакај го својот пријател "-единствениот начин да се избегне духовно изумирање и рамнодушноста која произлегува од љубовта сам кон себе и чувството дека љубовта сам кон себе е злобна.

Вториот главен принцип е Стравот без кој нема можност да се стигне до Верата.

Третиот главен принцип е Верата-Со Верата започнуваме да чувствуваме дека целта на создавањето е да биде корисна за суштествата.